Listen as Chef RV talks about the challenges he had to face and the rewards that came with it when he decided to follow his dreams and manage a restaurant of his own.

Video Transcript / Subtitles:( AI generated. About AI subtitles » )

* AI ("Artificial Intelligence") subtitles on Tagalog.com are generated using "Whisper" by OpenAI (the same company that created ChatGPT and DallE2). Results and accuracy may vary.
* The subtitles do include errors occasionally and should only be used as a tool to help with your listening practice.
* You can request this website to create a transcript for a video if one doesn't already exist by clicking the "Request AI Subtitles" button below a video. Transcribing usually takes 30-40% of the length of a video to complete if there are no other videos in the queue. For example, a 21 minute video will take 7-8 minutes to transcribe.
* Running a super fast cloud GPU server to do these transcriptions does cost money. If you have the desire and financial ability, consider becoming a patron to support these video transcriptions, and the other tools and apps built by Tagalog.com

We have with us one of the top leading online chefs in the country, he is also an entrepreneur, educator, and the youngest cookbook author with a combined social media following of 3.5 million.

Kasama natin ulit, the one and only Chef RV Manabat. Hi Chef!

Hello dear!

O, diba? Ako ang daming applause kasi kasama ni Chef ang kanyang family. Lahat kayo taga Binan.

Binan po and Santa Rosa. Binan-Santa Rosa.

Laguna talaga. Yes.

Ubog Lagun.

Nandito si Mami.

Nandito ulit si Mami.

Always, hindi pwede mawala.

Yes, the inspiration sa paglaluto.

Hindi kasi yung una kami nag-usap ni Chef, parang nabitin ako dun sa kwentuhan natin, diba?

He started cooking at the age of 9.

9.

Hilig lang yun.

Hilig lang talaga.

Widow.

Hilig sa luto, hilig kumain.

Hilig kumain.

Anak-anak ikaw yung bata ako.

Ah, dalaga?

As in.

Chubby kid.

Chubby kid talaga, and pawisin ako.

So nakasunod siya sa akin, sinanay, may dala siyang polvo.

Tsaka good morning towel.

Yes, yes, yes.

Kila kayong magkakapatid pala?

Tatlo, I'm the youngest.

Tapos yung dalawa, ano yung trabaho nila?

Yung panganay namin, nasa marketing, tapos yung gitna namin, nandito silang lahat, is nag-PhD.

Oh, wow.

Lahat mga professional.

Siya ang genius sa pamilya namin.

Mga professional.

Yes.

Ikaw naman ang gifted sa kitchen.

Ako naman ang pang-kusina.

Ah, iba-iba kayo ng mga gift.

Yes.

Iba-iba.

Pag nanalaman nyo yung culinary background ni Chef RV, mabiblib kayo.

Because first, he studied in De La Salle College of St. Benilde where he graduated with a degree in Hospitality Management and Culinary Arts.

Hindi lang doon natatapos yun.

Nagtuloy-tuloy pa siya.

He got his Master's Degree in Food Studies and a Certificate in Wine and Artisanal Cheese Studies at the Boston University in Massachusetts, USA.

So akala mo tapos na doon.

Hindi pa.

Nag-earn pa ng diploma in Perfecting French Pastry Arts at the Écolée.

Tama ba?

Oh, yes.

Écolée National.

Eto na, tulungan mo na ako dito.

Écolée National.

Superior de la Patisserie.

In France.

Pero akala mo tapos na doon.

Nag-finish pa ng Master.

Eto na, tulungan mo rin ako dito.

Master Chocolate.

Chocolatier.

Chocolatier course in two schools.

Écolée Chocolat.

Tama ba yun?

Yes, Écolée Chocolat.

Professional School of Chocolate Arts.

In Chocolate Academy.

Yes.

In Wheezy.

In Belgium.

Yes.

Akala mo tapos na doon.

Nag-finish pa ng Cake Decorating Course at the Institute of Culinary Education in New York under Toba Garrett.

Yes.

Tama ba yung pronunciation ko?

Yes, yes.

Grabe.

Hindi twigil yung pag-aaral mo.

Talagang minaster mo talaga.

Oh, yes.

Yung pamilya namin, we really invested in education.

Lumaki kami na hindi naman namin nakukuha lahat ng gusto namin.

Pero pinaalala sa amin ang magulang namin, ng mga tita ko, na importante yung education.

Kasi pag nag-invest ka d'yan, later on maganda yung balik sa'yo.

Pero sa pamilya n'yo, para sa'yo, sinong pinaka masarap magluto?

Yung nanay ko.

Kasi hanggang ngayon, pinapagalitan niya.

Hindi nga?

Oo.

Yung mga French technique na yan, mga European technique.

Wala sa kanya yan.

Masasa sa kanya, pag tinikman niya, hindi masarap.

Kulang sa ganito.

Nilagyan mo ba ng suka yan?

Kulang sa kulo.

So talagang experience pa rin.

And talagang ako, maski ano yung pinag-aralan ko,

nagtitiwala pa din talaga ko sa panlasa niya.

At saka sa experience niya.

Anong favorite dish mo?

Favorite dish ko, adobo.

Kung papipiliin ka, like French cuisine, Japanese, Filipino food, Mexican.

Anong preferred dish mo?

Filipino pa rin.

Pero diba ang signature dish mo yung chocolate cake?

Pastries.

Pastries?

Yes.

Nag-train ako really as a pastry chef.

Yan talaga yung pangarap ko noon.

College ako.

Diba?

Kasi pagka chef ka, pwede kang mamili ng parang doktor eh.

Ano yung specialty mo.

So may French cuisine, merong Italian chef, Chinese chef.

Ako gusto ko maging pastry chef.

Cakes and pastries talaga.

Siguro factor yung panunood ko ng TV dati.

Mahilig akong manuod ng food channel eh.

Pagkagaling ko sa school and may isang pastry chef akong pinapanood palagi.

Naging pastry chef siya ng White House.

So sabi ko, parang gusto ko maging ganito.

Gumagawa ng cakes, mga buffet, macaroon.

Sino yung ini-idol mo chef noong bata ka?

Hindi talaga chef.

Hindi niya kinuconsider yung sarili niyang chef pero si Ina Garten.

Ah yes.

Oo.

Ang ganda ng personality niya kasi.

Oo parang, I want to be like her.

Sinasabi ko noong bata ako.

Parang asarap tumira sa bahay niya.

Very domesticated, diba?

Oo, parang homemaker.

Hindi kasi syempre noong wala pa yung streaming, sa cable.

Yan ang mga pinapanood.

Yes.

Food channel.

Food channel talaga.

Ngayon kasi yung mga Gen Z, ngayon sanay na sila sa streaming.

Paano napunta yung pagtatayo mo noong sariling restorante?

Mahilig ako magtinda eh.

Mahilig talaga.

Oo kasi noong bata ka, may parang entrepreneurial skills ka na.

And later on, nagbe-bake ako ng mga cookies, cakes, brownies.

Dinadala ko sa school.

Binabenta ko sa mga kaklasi ko, pati mga teachers ko bumibili.

Kahit bawal.

So paghapon sila pag-uwi, anak.

Tsaka sila bibili sa akin.

And naisip ko, magandang negosyo to.

Kasi kumikita.

And at the same time.

Ano yung grade school ka?

High school.

Nagbe-benta ka na.

I was third year and fourth year high school.

Nag-start ka na ang magbenta sa school.

Yes.

Nang mga binibake mo goods.

Mga binibake ko yun.

Cookies, cakes, brownies.

What feeling does it give you pag naglaluto ka?

I feel love.

Two ways.

Yung pagmamahal ko na yung ilabas ko.

And maraming pagmamahal yung bumabalik sa akin.

2017 was the first time you opened your own cafe?

Yes.

Paano ka nag-desisyon na magbubukas na ako ng sarili kong cafe?

Kasi syempre, yun na yung big step into fulfilling your dream.

Domesticated talaga ako eh.

So hindi ako para sa isang commercial kitchen.

I like or I love interacting with people.

Naisip ko kasi kung magiging chef ako sa isang hotel,

sa isang restaurant.

Nasa loob lang ako, bihira akong makakalabas.

Gusto ko nakikitsika sa customers ko.

I enjoy seeing their expression habang bumibili,

habang tinitikman yung produkto ko.

So sabi ko, magagawa ko yan kung meron akong pastry shop.

So nagtayo ako ng maliit na pastry shop.

Pero bago ko na itayo yun, ang daming kong pinagdaanan.

Noong una talaga, ako lahat.

And even before opening the cafe,

ang daming mixed reaction eh.

Ang daming nagsasabi sa akin,

wag mo na ituloy yan kasi masakit yan sa ulo.

Ituloy mo yan kasi ganito, you will go big.

Iba-ibang opinion.

Yung pumapasok sa isip mo.

And masasamahan pa doon,

syempre pag magtatayo ka ng business diba,

yung financial.

Eh sa totoo lang, hindi ako binibigyan ng pera.

So yung pera mo, pera mo lang?

Oh yes, noong gusto ko magtayo ng business,

sinabihan nila ko, unang magtayo ka.

Even yung tinitiri kanyang lupa,

I had to acquire it.

Basta lahat.

From scratch, everything nang utangta nga ako noon eh.

So yun yung hindi alam ng mga,

akala kasi ng mga viewers,

ay restaurant na siya, so successful.

Tumayo na lang.

It's really tears and blood and sweat.

And leap of faith.

Yes.

Kasi walang assurance ang business.

Wala talaga.

It's taking a big risk.

Yes, actually.

So noong nandun na ako,

so noong naitayo na siya,

yun nga, doon na pumasok yung mga challenges.

The biggest challenge is?

Yung managing people.

Kasi hindi ako masyadong sanay doon.

Pangkusina ako, marunong ako mag-bake,

marunong ako mag-entertain ng tao.

I know how to interact with my customers.

Pero yung binanggit mo nga,

pag nandiyan na yung emotions,

yung pinagdadaanan ng mga kasama mo,

diyan na papasok.

Para kang barangay captain.

Yan.

Yan yung nangangawa ko sa sarili ko,

si kapitana na ba ako ngayon?

Parang nangampanya ba ako?

And nandiyan yung hindi papasok yung tao ko.

So nag-bake na ako,

tatao pa ako doon sa labas.

Ako pa security guard,

ako magbubukas ng gate.

Kasi when I was starting,

hindi ko kaya magbayad ng security guard.

And yung staff ko, very limited.

Ang bakers ko lang noon,

I had three bakers.

And yung tao ko sa cafe, front of the house,

meron din ata akong three or four.

Ako din ang purchasing,

ako yung tatawag sa lahat.

Ako lahat ang gumagawa.

It's a small group of people.

Small group talaga, wala din ako driver.

Simply because hindi ko kaya magbayad during that time.

So pupunta ko sa Quiapo,

mamimile ko ng ingredients doon,

mamimile ko ng gamit.

So ganoon yung buhay ko for the first two years.

Pero kamusta yung feeling ng may mga pumapasok na customers?

Masaya talaga.

Kasi yung mga customers ko,

yung iba, hindi lang namin naging kaibigan,

parang naging kapamilya na namin.

And then narealize ko na while managing people

can be challenging,

it's also a big gift.

Kasi yung mga regular customers namin, alam mo,

sila mismo yung nagsasabi sa akin,

huy, parang tumamiss yung product mo na to.

Huy, alam mo, parang medyo may pinagdadaanan yung cashier mo ngayon.

So parang feeling ko,

parang mga stakeholders ko sila.

Parang the business is just not running because of me,

pero sama-sama na kaming lahat.

At sya ka, maganda yun ah,

kasi direct review.

Direct talaga.

Direct customer review.

Oh yes.

May mga matataray din,

pero pag pinapakinggan ko,

pag iniintindi ko yung sinasabi nila,

I feel the concern and love.

May time na naiyak ka na?

Marami.

Sa restaurant?

Oo.

Maraming times, nandiyan yung maubusan kami ng kanin,

naubusan ng gas,

tapos may nagre-reclamong customer,

may kasama akong diabetic,

gutom na gutom,

naihimatayin na,

hindi pa pasok yung tao mo.

Minsan sabay-sabay mangyayari yun.

So meron akong water bottle,

iinom ako doon,

and then I will take a deep breath.

Minsan may iiyak ka,

and ang kailangan lang kasi talaga,

solution eh.

Walang magagawa yung aalis ka doon,

and nasa solusyon na naman,

maski pa paano.

Yun ang mahirap eh,

pag ikaw ang owner.

Pag employee ka,

pwede ka mag-walkout eh,

pero pag ikaw ang owner.

Hindi, tapos pangalan ko pa yung nakalagay doon sa,

nakalagay doon sa kahon,

pangalan ko.

Sabi niya si Chef RV,

habang sabihan mo yan,

na ganito,

ay nandun na ako sa loob.

So minsan hindi mo alam kung,

lalabas ba ako doon sa,

sa customer.

Although minsan,

pag lumalabas ako,

nagbabago yung timpla ng customer.

Yes.

I think it's because you're very pleasant.

Kasi diba yung personality mo,

ganyan,

bagay na bagay ka in,

interacting with people.

Eh importante yan sa business eh.

Actually,

kasi hindi pwedeng,

hindi pwedeng yung reklamo at galit,

ay susuklian mo ng galit din.

So kailan mo nalampasan yung,

yung challenge na yun?

Kailan mo nasabi na,

ay,

medyo okay, okay na.

During the pandemic.

When the pandemic happened,

na-realize ko na,

kailangan pala mas maging mabait ako sa sarili ko,

kasi super perfectionist ako.

As in,

tapsilog lang yan ha,

kasi may product kami,

tapsilog.

Pag nakita ko yung atsyara,

mali ang arrangement,

ay ko bakit ganito?

Diba ilang beses ko nang sinabi na ganyan,

nasa 3 o'clock dapat gano'n.

So nung nag-pandemic,

sabi ko,

I have to be kinder to myself.

Hindi na ako dapat ganitong super perfectionist.

So natuto ko mag-let go.

So doon ko siya na,

mag-let go and magtiwala,

lalo sa mga kasama ko.

So yun ang natutunan mo naman din?

Yun ang natutunan ko noon.

So ngayon,

sabi ko doon sa head baker ko,

ikaw nang bahala,

I've been training you for 7 years.

So ikaw nang bahala dyan sa kitchen na yan.

Quality control ako.

Titikman ko yan,

once in a while.

Doon sa shop ko,

ikaw nang bahala dyan,

yung taga inventory ko.

Mas nagtiwala ako sa kanila.

So ang galing,

kasi hindi ka lang natuto

tungkol sa mga customers mo,

hindi ka lang natuto sa business mo.

Ang dami mo rin natutunan about yourself

in putting up this restaurant.

So ano yung nabago sa'yo na after noon?

Mas naging masaya ako.

Parang mas,

pag niyaya nila ko,

halika, punta tayo sa ganyan.

Yung parang,

oh sige,

mas nai-enjoy ko yung buhay ko.

Yun yung na-feel ko.

And yung mga kasama ko,

mas nai-enjoy din nila

because they feel the freedom

but at the same time,

alam din nilang may responsibility pa rin sila.

So nagkaroon kami ng balance,

work and life balance

and a perfect time management.

What dish do you think represents you

or talagang parang this is something

that I can associate myself with?

Bibingka.

Kasi pinaghihirapan ko talaga yan.

Yung journey ko ng bibingka,

parang it took me two years

ng pag-trip ko,

pag-tetest ko ng recipe.

Ay nilalait-lait talaga yan.

Ang masakit dyan,

una ng lalait dyan,

pamilya.

Na nandito ngayon,

pero full support pa naman sila sa'yo ngayon.

Ang tigas, dry,

hindi masarap.

As in sakong-sakong bigas yun

kasi kami nagigiling yan eh.

May hirap gawin ng bibingka.

Yes, ibababad mo yung galapong

and trip-trip lang yun,

hindi ko ginawa yun.

Hindi pagbebenta yung plano ko.

Gusto ko lang gumawa

pag Christmas season,

nagpapabaga pa ako ng uling.

So nung na-perfect ko na siya,

parang sabi ko ganito pala talaga,

madami kang hirap na pagdadaanan,

madami kang panglalait na maririnig

and pag na-achieve mo na,

hindi pa din tapos

kasi hindi lahat ng tao magugustuhan.

So parang yun yung buhay ko.

Ang galing din nung story mo

and your journey

because it's not just the business

that you're able to build,

you're able to build also

your online presence

in YouTube through vlogging

which happened na parang aksidente lang.

Yes, by accident.

Ang idea na ng pag-vlog,

sino, kanino nga ba nag-start?

Boredom, wala akong magawa.

Di ba meron akong small cooking school?

Yes, yes, yes.

And mga April yun,

height of the pandemic.

Sabi ko sa kapatid ko,

wala akong magawa

kasi yung business,

sa dami ng tao ko nun,

syempre,

konti lang ang mga customers,

konti ang produkto.

So tumatakbo yung business on its own.

Sabi niya, mag-video ka,

mag-recipe video ka.

Sinubukan ko using my iPhone,

shoot and post.

Walang any editing.

Walang music, ganun?

No music,

walang lapel,

walang lighting.

Basta ako lang,

tapos yung helper ko sa kitchen.

And nung nag-pick up siya,

tapos nakita mo,

nagkakaroon ka ng wave.

Na parang,

ay, si chef Arvi?

Tapos lahat,

naku-curious na,

natutuwa sa'yo,

kung paano ka nagsha-share.

Tinuloy-tuloy ko,

naging six videos,

na ganun din,

shoot and post.

And then, may isang sponsor

na tumawag sa'kin.

Wow!

Yan na yun!

Sabi ko, ano ba to?

Anong gagawin ko?

Sabi ko,

may tumatawag na,

na malaking company.

And sabi nung kapatid ko,

tsaka nung mga pinsan ko,

ay, mag-YouTube ka na,

kasi Facebook lang ako nun.

Mag-YouTube ka na,

i-post mo na sa YouTube.

Ah, hindi YouTube talaga,

Facebook lang muna.

Hindi ako marunong,

hindi ako teki.

Ako rin, hindi ako teki.

Hindi ako teki,

hindi nga,

yung YouTube ko nga,

ginagamit ko lang yun,

to watch videos.

Ano naman na-enjoy mo,

dito sa pag-vlog?

Na-enjoy ko yung,

tinanggap ako ng mga tao,

sa kung ano ako.

Yun yung pinaka-na-enjoy ko dun.

Na parang,

I don't need to pretend.

Pag nagkakamali ako sa kitchen,

nakikita nila,

and minamahal nila ako dun,

and na i-impart ko din sa kanila,

yung gano'ng klase ng thinking na,

okay lang magkamali ng konti.

It doesn't have to be perfect.

Pwede ka palang maging masaya,

kahit hindi perfect.

Yun din ang naibigan ng mga tao sa'yo.

Yes.

You show people how it really is

to be in the kitchen,

to be at work,

to be in the process of creating something,

di ba?

And learning.

And learning.

They can really relate.

At di ba dun sa restaurant,

you can let go of the small things.

But sometimes,

medyo cruel ang online world,

when it comes to opinions,

perceptions,

assumptions.

It's a different animal

to deal with.

Paano mo na-balance din yan?

Actually, natuto ko sa'yo.

Oo.

Ikaw yung isa sa mga tinignan ko diyan.

And syempre,

with the help of family and friends,

natutunan ko siyang i-balance.

Parang sa restaurant lang,

you really cannot please everyone.

Parang yung tapak ko,

masyado matamis.

Yung tapang natikman ko dun sa kabila,

mas masarap, mas malambot.

Yung sa'yo, matigas.

Parang gano'n lang din.

Hindi lahat ng nakakakita sa'kin online,

natutuwa.

And sa'kin, okay lang yun.

I think it's all about acceptance.

Parang ito,

sya-share ko sa'yo.

When I started vlogging,

may isang lumapit sa'kin

na they wanted to get me as a endorser.

And then,

nung lumapit na sa panel,

yung videos ko,

parang sinabi ng mga panel,

ay, hindi siya pwede.

Kasi he's too gay.

May mga gano'n.

So parang sa'kin,

kin-question ko pa yung gender ko.

Ha?

Sa pagluluto.

Kasi diba,

ang kitchen naman talaga is male dominated.

Ang kitchen.

Actually,

ngayon nga,

isang new world,

ang mga babaeng nagiging chef is pwede na.

So parang kami naisip ko,

may lugar pala,

may lugar ba ako sa kusina?

Kasi bakit nagagamit ko naman na maayos yung produkto.

Noon na gano'n ako,

parang kin-question ko yung sarili ko.

Parang medyo immature din ako mag-isip dati.

Yes.

And then, na-realize ko nga na,

hindi lahat ma-plea place ko.

Yung paniniwala nila,

hindi ko pwedeng itugma sa paniniwala ko,

sa paniniwala ng pamilya ko.

And I've learned respect.

So yun yung natutunan ko.

I learned how to be nicer, kinder,

and yun nga,

I learned how to let go.

Parang dumati ako sa point na,

hindi daw masarap yung cake mo,

e refund mo na.

Hindi ka.

Oh my God.

Parang wala nang hawak.

Ayaw daw yan ng refund,

palitan mo na.

Yun na natutunan ko,

na parang may mga bagay pa lang,

mas mabilis magbigay.

Thank you for watching!