PINAPALUSOG KO LANG ANG BUNTIS (Part 2 of 2) | Kwentong Aswang | True Story JOIN Xethennial Membership: https://www.youtube.com/channel/UCZ6nWtA2u9KS3EreDzMrYew/join - Unique Badge and Emoji sa live chat at comment section - Shout-out sa new members/renewed members sa simula ng video Email: mkn.thelmo@gmail.com mga kwento ni Thelmo channel: https://www.youtube.com/c/mgakwentoNiThelmo Xeth Tagalog Horror Animation: https://www.youtube.com/c/XETHTagalogHorrorIllustration Sir Xeth channel: https://www.youtube.com/c/ThelmoFiles Facebook Account: https://web.facebook.com/xeth.helmo.3 Facebook Page: 1. https://www.facebook.com/Mga-kwento-ni-Thelmo-328269211396623/ 2. https://www.facebook.com/ProyektoHelmo Instagram: https://www.instagram.com/xeth_helmo/ #PinoyHorrorStories #TagalogHorrorStories #MgaKwentoNiThelmo

Video Transcript / Subtitles:( AI generated. About AI subtitles » )

* AI ("Artificial Intelligence") subtitles on Tagalog.com are generated using "Whisper" by OpenAI (the same company that created ChatGPT and DallE2). Results and accuracy may vary.
* The subtitles do include errors occasionally and should only be used as a tool to help with your listening practice.
* You can request this website to create a transcript for a video if one doesn't already exist by clicking the "Request AI Subtitles" button below a video. Transcribing usually takes 30-40% of the length of a video to complete if there are no other videos in the queue. For example, a 21 minute video will take 7-8 minutes to transcribe.
* Running a super fast cloud GPU server to do these transcriptions does cost money. If you have the desire and financial ability, consider becoming a patron to support these video transcriptions, and the other tools and apps built by Tagalog.com

MGA KUWETO NI PHELMO

Noong araw din na yun, sumama talaga ang pakiramdam ko.

Iniisip ko kung ano pa ang pinapakain sakin ni Tia Melba.

Bakit ganun ang nangyari noong niluto ko ito ng maayos?

Hindi naman nasunog yun.

Hindi naman overcooked.

Ang isipin pa lamang ng mga nakaraang pinipilit ipakain sakin.

Ang karning walang kalasa-lasa at sariwa pa.

Alos magsukan na ako pero wala naman akong mailabas.

Nawalan ako ng gana noong araw na yun.

Sabi ko sa sarili ko,

hindi na ako kakain pa ng kahit na anong karning ihahain niya sa pag...

bagay na ipinagtatak ako noong mga sumunod na araw.

Kapag karne ang handa ni Tia,

hindi lamang ako ng hindi.

Sinasabi ko na mamaya na lamang ako kakain gawa nang gusog pa ako.

Hinahayaan na lamang ako ni Tia Melba.

Basta daw bumangon ako para kumain kapag nagugutom na.

Noong una,

nagagawa ko pang bumangon at itapon ng ulam na niluluto niya.

Pagkatapos ay magtitiis na lamang ako sa kanin at gulay na siya.

Pero habang tumatagal,

tila ba hinahanap-hanap ko yung karnin na yon?

Yung lutong karne ni Tia Melba.

Tapos sir,

sobrang hinang-hina ako.

Kahit na ilang kanin, ilang gulay ang kainin ko.

Kahit na gaano karami,

ramdam ko ang panghintay ko.

Kahit na gaano karami, ramdam ko ang panghihina at biglang pangangayayat ng katawan ko.

Iba noong mga nakaraan,

nakinakain ko yung luto niya.

Parang kailangan ata ng katawan ko ang luto ni Tia.

Hanggang sa isang araw,

nangyayain niya akong kumain muli.

Bumangon na ako na parang

nahihipnotismo na sumunod sa kanya.

Alam kong mali.

Alam kong hindi maganda ang karne na luto niya.

Pero noong araw na yon,

matapos ang mahigit isang linggo na hindi pagkain ng karne,

pagkabukas na pagkabukas ni Tia Melba ng kaldero at

lumabas ang samyu ng usok ng niluto niya,

hindi ko mapigilan ang biglang pagpuno ng laway sa bibig ko.

Punong-puno,

kahit lalamunan ko na hindi ko na din magawang lunukin.

Nailuwa ko yung laway na ito sa lababo.

Baliwala lamang yun kay Tia.

Inihain nito ni Tia sa may lamesa at wala akong pagdadalawang isip na umupunod.

Kumuha ng mangkok,

kanin,

nakikita ko pa rin ang hindi kaaya-ayang itsura ng karne na

pinakuluan lamang sa kamatis,

dalhog,

okra at talong.

Walang asin,

walang kung anong pampalasa.

Nang buklatin ko pa ang karne ay ganun na ganun na rin

naghalo na nga ang dugo nito sa sabaw

at namumula pa ang loob.

Ang utak ko,

gusto nang masukas sa hindi kaaya-ayang amoy na nalalangap ko sa sabaw pero,

ang katawan ko,

nanginginig pang sinasalok ang sabaw at karne

habang inilalagay sa plato ko

na para bang may isa akong paboritong ulam na

matitikman ulit na hindi ko natikman sa mahabang panahon.

Tanong ko,

tanong ko kung paano ko binulatlat ang mahilaw na karne.

Maluhaluwa akong hinigop ang sabaw na noon ay magkahalo na nga

ang dugo at taba o mantika ng baboy.

At nang hinigop ko yun,

napakapangit ng lasa.

Kadiri,

para akong kumagat ng sariwang karne sa panahon

at nanginigup ko,

para akong kumagat ng sariwang karne sa palengke.

Parang gusto kong sabihin kay Tia Melba na

sana ay hindi na lamang niya niluto yun.

Pati yung amoy,

para pangang galing kulungan at hindi nahugasan ng maayos yung amoy.

Pero wala.

Wala ako sa sariling kinakain ang bawat parte lang naman ng baboy.

Ultimong yung sabaw na mamula-mula at naninilaw ay naubos kong higupin.

At mas kaya ang buto na napakatigas pa

at nagdidikitan pa ang hilaw na laman.

Ninatngat ko yun.

Noong magsimula ng magkalaman ang tiyan at sigmura ko,

andun yung kilabot na nandidiri ako pero

hindi ko mapigilan.

Hanggang sa mapansin ko na lamang naubos na ang lahat.

Ang ulam, ang kanin, ang gulay.

Si Tia Melba ay nakatitig sa akin.

Yung bibig niya ay halos umabot na sa tenga niya sa pagnitinon.

Yung mga mata niya na titig ng pananabik,

na parang may masamang balak at natutuwa dahil

na isa katuparan niya na ito.

Gaya ng sabi ko,

alam kong may mali pero hindi ko magawang tumigil.

At nang umabot na sa puntong wala nang natira,

para akong bumalik sa ulirat,

nalasaan at naamoy ko na yung tila na tuyong sebo sa lansa ng dugo

sa lalamunan at dila ko.

Napatayo ako, tumakbo sa lababo,

at pinilit kong isuka lahat ng kinain ko pero,

sa hindi ko malamang dahilan,

walang lumalabas.

Pinilit kong isuka ng isuka dahil

sobrang sama na talaga ng pakiramdam ko noon.

Pero wala talagang nangyari.

Umiiyak na ako.

Nang maramdaman ko yung biglang pag-aplos

ni Tia sa mismong sinapupunan ko.

Sabay-bulong nito sa akin na,

Para sa sanggol yan, Ia.

Maniwala ka.

Mainam yan para sa kalusugan ng sanggol.

Sabay-himas pa nitong muli sa sinapupunan ko

at sinabihan ako na maya-maya ay magiging maayos din.

Kapag natunawan na ako ay magpahinga lamang daw ako noon.

Aalis daw siya ulit at may gagawin lamang sa bayan.

Babalik na naman siya kapag malapit na maghapon.

Naiwan akong nakaupos sa mahagdan ng bahay,

paakyat sa papag.

Hindi ko alam kung ano ang mararamdaman ko noong mga panahon na iyon.

Nablang ko.

Noong umalis si Tia Melba,

doon na ako bumalik sa ulirat.

Ang hindi ko maintindihan noon ay hindi ko naisip na umalis,

lumayo,

o tumakas na sa puder ni Tia Melba na

parabang takot ako na wala nang mapunta noon.

Basta,

mahirap may pariwanag sa akin.

Kagaya siguro ng ibang senders niyo,

baka mababa ang dungan ko at mabilis lamang akong mahimnotismo o maloko.

Mga ganon.

Kahit nga sa relasyon ko kay Roman, di ba?

Kung wala pang makakapagising sakin sa katotohanan.

Sa loob ng ilang linggo,

paulit-ulit lamang na ganon ng sitwasyon.

Yayayain ako ni Tia Melba na kumain.

Mandidiri ako pero kakain at kakain pa rin ng hinahain niya sapag.

Kakainin ko,

masuso ka,

pero walang lumalabas.

Hanggang sa mapansin ko na lamang isang araw,

sa tigil ko,

magdadalawang buwan na ang sanggol sa sinabubunan ko.

Grabe na ang tinaba ko.

Yung hita ko ay dumoblina.

Yung braso ko ay napakabigat at napakahingalin ko na nun.

Kung dati-dati ay nakakapa ko pa ang leeg ko pero nun,

hindi na.

May paghakbang pababa ng hagdan.

Hirap na hirap ako.

Inaabot ako ng mahigit isang minuto.

Tamad na tamad na rin akong bumangon na kung minsan na eh,

halos nakahiga na lamang ako buong araw.

Hanggang sa isang araw, Sir Seth,

tanda ko na umaga yun.

Hindi mapakalis si Tia Melba.

May binabalat ito na kung ano at ang sabi nito.

Ilang araw umano siya mawawala.

Tinanong ko kung ano ang problema pero sabi lamang nito ay,

may aasikasuin lamang umano siya sa bayan.

Ayon sa kanya,

mga dalawa o tatlong araw lamang naman siyang mawawala.

Humingi ito ng pasensya sakin.

Walang refno mga panahon na yun kaya wala siyang maiiwang karne.

Pero kung gusto ko umano ay, may dumada ang tendero ng isda sa kalsada.

Kabilin-bili na ni Tia Melba.

Nakong hindi isda.

Tanging gulay lamang sa may taniman niya

o sa jardin niya ang ulamin at lulutuin ko.

Huwag na huwag umano akong magtiwala sa ibang luto.

Basta ang importante, alagaan ko ang sanggol.

Sayang naman umano yung mga naggagastos niya sa pagkain sakin

para sakapakanan ng nasa sinabubunan ko.

Tumangulamang ako at hindi ko na nagawang magtanong ba.

Nakikita ko na naiinis o naiirita siya.

Yung tipong ayaw niya akong iwan.

Yung gusto niya akong isama pa sa akin.

Pero hindi pwede.

Muli niyang hinimas ang tiyan ko.

At sinabing babalik siya.

Babalikan niya ako para sa sanggol.

Sinabi ko na lamang na magingat siya at ayun na.

Nakatulog ako nun.

Hindi ko na naisip na hintayin yung nagtitinda ng isda sa kalsada

kaya nagluto na lamang ako ng gulay.

Yun ang inunan niya.

Yun ang inulam ko sa apunan.

Tapos ay sumapit ang gabi at nakatulog ako.

Kinaumagahan, bumangon ako na maaga para maglaba.

Naging normal ang unang araw na yun na wala si Tia Melba.

Noong sumapit ang pagkatapos ng tangalian,

para naman akong hindi mapakali na nagkahanap ng karninon.

Sa tuwing naiisip ko na dapat kanong oras ay nakapagluto na si Tia ng karne.

Nagsisimula na naman akong maglaway.

At nararamdaman ko na rin ang parang pagirita o paghapdi ng sinapupunan ko.

Sinubukan kong mahiga, matulog.

Pero paikot-ikot lamang ako sa higaan.

Hirap na rin akong huminga nun.

Kaya sa unang pagkakataon, Sir Seth,

naisipan kong bye-bye ng lugar.

Sa ilang linggo at buwan kong hindi paglaba sa paglayo sa lugar ni Tia,

naisipan ko na magliwaliw sa palengke nun.

Siguro, kahit makakita lamang ng tindahan ng barbecue

o makabilin ng karne at makapagluto, ayos na.

So ito na nga. Medyo hinihinga naman ay nilakad ko na lang ang palengke.

Ngayong alam ko naman kung nasa nito.

Dahil kahit papano ay matandain naman ako sa mga kalsada at lugar.

Tsaka nung bata pa ako na pumupunta dun.

Hindi naman nagbago yung pwesto ng kung anong lugar dun.

Marami pa namang mga karne at mga kalsada.

Marami pa namang mga karne noong hapon na yun pero hindi nasariwa gawa ng anong oras na rin.

Nagtingin-tingin lamang ako hanggang sa nakahanap ako ng nagtitinda ng barbecue.

Dahil sa tingin ko ay nakakatamad na magluto, ay bumili ako dun ng tuhog-tuhog.

Tinake out ko tapos sumuwi na.

Lingid sa kaalaman ko sir sa, meron na palang nakakita o nakakilala sakin nun.

Bagay na ipinagpasalamad ko naman.

Pero yung araw na yun, tinitingnan lamang niya ako dahil nga nagdadalawang isip pa siya kung ako yun dahil sa laki nga ng tinaba ko nun.

Umuwi ako.

Pagkarating ko sa bahay, nagsaing.

Matitigan ko pa lamang ang steak ng barbecue.

Laway na laway na ako nun.

Kumain ako.

Yun na ata ang pinakamasarap na pagkain ko.

Ewan ko ba, sobrang ginhawa ng pakiramdam ko.

Yun yung masasabi kong tunay na karne na gusto ko talagang kainin sir Seth.

Sa ilang buwan kong hindi pagkain ng karne na nga,

ang pagkakaluto, halos maiyak ako at nasisipon pa ko habang kumakain.

Naubos ko ang isang kalterong kanin.

Habang nagpapatunaw,

bigla akong nakaramdam ng pananakit ng chan.

Parang sasama ata yung chan ko nun.

LBM.

Nung una ay tila nag-iinit lamang na

parabang gumagapang yung init sa may bewang ko.

Tapos napaka-hap din ang chan ko.

Pinakiramdaman ko at ang akala ko pa nga ay sira ang karne na kinain ko pero

napaka-imposible naman gawa ng

wala naman akong naamoy nakakaiba.

Mas parang sira pa nga yung binibigay ni Tiamel ba sa akin.

Makalipas pang ilang minuto, yun na,

tuluyan ang sumama ang chan ko.

Dali-dali akong pumunta sa palikuran para magbawas nun.

Pasensya na sir Sat sa mga nakikinig, lalo na sa mga kumakain.

Pero naging kakaiba ang dumi na inilabas ko sa mga kumakain.

Pero naging kakaiba ang dumi na inilabas ko sa mga kumakain.

Pero naging kakaiba ang dumi na inilabas ko sa mga kumakain.

Meron na ba ditong nakakita o nakaamoy ng dumi ng asong may parvo?

Yung kulay abo? O mala dinuguan yung kulay?

Tas parang yung texture niya ay hindi mo talaga maintindihan.

At yung amoy niya na parang malansa.

Tapos amoy sinunog na plastic.

Gano'n na gano'n.

Pasensya na sa mga listeners natin kung na-describe ko pa.

Pero hanggang ngayon kasi tuwing ikinikwento ko ito sa anak ko o kung kanino man,

naaalala at naaamoy ko pa rin talaga.

Kumaga, damay-damay na.

Naging ganun man ang kinalabasan ng dumi ko.

Tila ba gumaan ang pakiramdam ko?

Parang may nailabas ako sa katawan ko na malinon.

Ikalawang araw.

Maagang maaga akong nagising na parang may sapat na lakas.

At ang unang hinanap ko kaagad.

Karne.

Parang dun palang ako nagsimulang magli at makahanap ng kalayaan.

Wala pa si Tia Melba.

Maaga akong naglakad sa palengke.

Pumaasok ako ng palengke at tamang-taman na marami pang mga sariwa.

Namili ako ng namilinon.

Habang wala ang tia ay susulitin ko ako.

Nung patapos na ako sa pagbili,

eto na Sir Seth,

may humarang sa aking bigla.

Nagulat ako nang makita ko na dalawa sila.

Sila Ana at Baste.

Hindi nila totong pangalan.

Sila ay mga schoolmate ko sa bayan.

Ay nga sa kanila ay kahapon pa nila ako nakikita nun.

Nagdalawang isip pa silang lapitan ako pero,

ay nga,

tumedyo nakasigurado ay sinalubong nila ako.

Sinabi ko nga nabuntis ako at tinanong nila kung saan ako nakatira.

Sinabi ko na lamang na satyahin ko na palagi kong nakakasama sa bayan.

Kilala naman nila si tia pero hindi nila alam kung saan nakatira yon.

Kumaga nakikita lamang nila sa eskwelahan kapag magkakasama kami.

Matapos makapagkamustahan,

nagpaalam na ako.

Sinabi nila na kapag wala daw akong gagawin,

ay pwede akong tumambay doon sa kanila.

Tumangon naman ako.

Pagkauwi ay nagluto ako,

kumain.

Nainjay ko talaga yung araw na yun sa pagkain ng tunay na sariwang pagkain ng tao.

Pero katulad nung nakaraang gabi,

sumama na naman ang tiyan ko makalipas ng ilang oras.

At may nailabas na naman akong dumi na hindi kaaya-aya nun.

Pero mas lalong gumaan ang pakiramdam ko.

Umaliwalas ang isip at hindi na ako tulog lamang ng tulog maghapon.

Dahil nga sa kinahaponan,

bored na bored ako sa bahay.

Umalis ako saglit.

Gusto ko lang makipagkamustahan sa mga kaibigan ko kasi syempre,

wala akong ibang kaulayaw sa mga susunod na buwan dun.

At saka hindi naman siguro ako pagbabawalan ni tiya, diba?

So bali, maghahapon nga ako dun.

Dun kami pumesto sa isang tindahan na pag-aari ng tiyahin niya.

Yung tiyahin niya naman na ito, Sir Seth.

Siguro ay gawa na din sa maidad na ay marami mga mga mga mga mga mga mga mga mga mga mga mga

Siguro ay gawa na din sa maidad na ay marami ng kakilala sa lugar.

Kaya nga nung tinanong niya kung saan ako nakatira,

at sinagot ko yung bahay ni tiya Melba.

Ang sinabi niya sa akin na nagtataka nun,

Melba?

Yung nakatira sa gitna ng Pilapilan?

Yung papasok ka mula sa kalsada na may tindahan ni ano dyan?

Eh sinong kasama mo dun?

Siyempre napaisip ako.

Sino pa nga ba diba?

Kundi si tiya.

Yung sumunod na sinagot niya sa akin ay,

imposible o ano yun.

Hindi ko daw ba na balitaan na

mag-iisang taong pumanaw na si tiya Melba.

Hala!

Paano nangyari yun kako?

Tsaka ilang linggo ko nang kasama si tiya dun.

Pinaglolo ko ata ako ng matandang to.

Sabi pa nga ng mga kaschoolmate ko,

baka lang nagkamali ang tiyahin nila pero

pinagpipilitan nito na patay na daw si tiya.

Isa umano yun sa mga suki niya.

Namatay yun sa atake sa puso at dahil sa hindi naman alam na mga barangay

kung saan makikita ang mga kaanak na

maske ang mga kaibigan na Melba ay

hindi din nakabalita sa nangyari nun.

Sinagot na umano ng barangay ang dibing.

Hindi na ito pinaglamayan pero

isa ang tiyahin nila Ana at Basti sa pumunta nun.

Litong-lito ako sa nangyari, Sir Seth.

Kaya kahit nagdadalawang isip ay

ikinwento ko sa kanila ang karanasan ko sa bahay ng tiyahin ko.

Narinig kong nagmura ang tiyahin nila

at pagkakuha'y sabi nito

huwag na daw muna akong uuwi gayong pag-abi na.

Doon muna ako matulog sa kanila

at kakausapin niya ang asawa niya.

Nang magsara na ang tiyahin ng mga kaibigan ko

ay dali-dali naman nila akong inakay sa may bahay nila.

Doon na rin tumuloy na ako sa bahay nila.

Doon na rin tumuloy ang mga kaibigan ko na iyon.

Ayon sa asawa ni Aling Belena si Mang Nistor

na maalam sa mga aswang.

Pusibling noong hindi pa ako nakakaalis sa mga magulang ko

pero buntis na ako

ay may nakamanman sakin

nasundan ako.

Pusibilidad lamang yun, Sir Seth.

Pwedeng mali

kasi ang ipinagtataka ni Mang Nistor

kung hindi man siya si Tia Melba

kung hindi si Tia Melba ang nag-alaga sakin ng ilang linggo

paano na tungton nang nilalang ang bahay ni Tia Melba

at paano niya nasisiguradong doon ako pupunta

at wala na ang tiyahin ko.

Hindi man mapagtagpi-tagpi ang nangyari

isa lang ang sinisigurado ni Mang Nistor

sa paraan ng nilalang at pagdatyaga nito

malamang sa malamang

maalam ito sa kung anong mga dasala-tipnotismo

at punteriya niya

ang nasa sinapupunan ko.

Kabiling-bilina ni Mang Nistor, nalistanin ko na ang tiraan na iyon bukas na bukas din

habang tirik pa ang araw.

Susundan nila ko

kunin ko lahat ng gamit ko

huwag akong mag-iiwan ng gamit na pwedeng amuyin ng aswang

at kung maaari pa

ay doon muna ako tumira sa kanila.

Nagtatayuan ang takot sa pagkatao ko habang iniisip ang nangyayaring iyon.

Mabuti na lamang umano at hindi pa ako inabot ng limang buwan sa bahay na iyon.

Dahil sa limang buwan

halos buo na ang sangkol.

Lalaki na ito at magde-develop

kumbaga

kung titignan ng mga aswang ang ganito

pahinog na.

Hindi ko na alam ang gagawin ko noon kaya sa takot ay sumunod na lamang ako.

Nakatulog naman ako ng mahimbing at noong sumunod na araw

noong sumikat ng araw at matapos makapag-almusal

umuwi na ako.

Pinadalan ako nila mang nistor ng luya, bawang at asin.

May alam sila mang nistor pero hindi naman sila albularyo.

So gaya ng sinabi nila Sir Seth

sumusunod sila sa akin habang palakad pero malayo ang distansyo namin.

Dumerecho akong pumasok sa bahay.

Nagmamadali akong umakyat sa may tulugan namin at dumerecho sa mga damit ko.

Mag aal sa balutan na sana ako ng bigla na lamang may boses akong narinig sa likuran ko.

Saan ka galing?

Saan ka pupunta?

Paglingon ko, si Tia Melba yun.

Nakatayo sa sulok ng tabi ng pintuan sa taas ng bahay.

Namumula ang mga mata nito, dilat at bilugan.

Ang buhok niya ay nakatayo na akala mo ay isang walistambo.

Naninigas ang tuwid nitong mga daligat.

At ang hindi ko maintindihan at weirdong posisyon niya.

Ang mga daliri niya sa paalamang ang nakapatong o nakalapat sa saignon.

Napahiyaw ako noon sa itsura niya.

Sigaw ako ng sigaw habang tinatanong kung sino siya.

Hindi siya si Tia Melba.

Nanggigigil siyang dahan-dahang lumapit sa akin habang...

...yung daliri niya pa rin sa paa ang tanging nakalapat sa saignon.

Sabi nito,

Ano bang pinagsasasabi mo?

Ako to, ang Tia Melba mo.

Kung gano'n Tia,

Anong pangalan ko? Napahintos siya sa tanong ko.

Galit na galit itong sumigaw nang wala daw akong utang na loob.

Kung aalis daw ako sa araw na yon,

Iiwan ko sa kanya ang anak ko.

Hindi daw siya papayag na mawawala na lamang ang pinaghirapan niya.

Nanginig talaga ako sa takot nang sabihin niya yon.

Nalimot ko ng asin, bawang at luya na nasa bulsa ko sa sobrang takot.

Pero tingin ko ay yun din ang dahilan kung bakit hindi niya rin magawang makalapit ng tuluyan.

Walang anu-ano.

Bigla na yun,

Bigla na lamang akong nakarinig ng pagmumura sa likuran namin, sa pintuan.

Hayop ka!

Tanghaling tapat ka pa talaga human yan?

Napakaswapan mo para gayahin ang kumari namin.

Dinaluhong ni Mang Nestor ang aswang na ito.

Miyakap niya ito sa bewang at tinulak pa punta sa bintana.

Dali-dali namang sumunod si Baste at binuksan ang bintana ng iyon.

Pagkabukas ay pumalahaw ang sigaw ng matanda.

Natila ba nasisilaw ito?

Nakita kong lumupay pa yung balikat niya.

Yung tipang sobrang lakas pa niya kanina pero,

bigla siyang nanghina at sa isang iglap.

Bumalik ito sa noro.

Naging normal ang muka nito, Sersa, na siyang ikinagulat ko.

Doon ko palamang nakita ang kabuoan niya.

Hindi siya si Tia Melba.

Mukha lang, kawangis, pero noon ko lang napagtanto at nasigurong hindi siya yun.

Pagkabukas ay sumunod niya sa bintana.

Nilapitan ako nila Ana, Baste at Aling Belen.

At dito ay sinamantala ito ng matanda.

Dahil bigla niyang hinatakpasarado ang bintana.

At sa isang iglap, naibaliktad nito si Mang Nistor.

Gumapang ito ng mabilis at tumalun sa may hagdan.

At para itong aninong mayanyong apat na paa,

na tumakbo palabas ng bahay.

Inabol pa ito nila Mang Nistor,

pero bigla itong pumasok sa kakahuyan.

At bigla na lamang nawala, na parang bula.

Hindi ko na alam ang mga sumunod na nangyari, pero nawalan ako ng malay.

Ilang araw akong sa bahay,

nila Aling Belen na niraan.

Siyempre, kumalat ang balita dahil sa tsismis nun.

Nilalagi naman ako na manggagamot dun hanggang sa masiguradong hindi ako nahawaan.

Nagkasakit ako ng ilang araw.

Nagpatingin ako ng isang beses sa doktor.

At ang sabi nito, hindi daw healthy ang klase ng pagkataba ko.

Para daw akong nagbibisyo,

para daw akong nagbibisyo habang nagbubuntis.

Kaya naman tumagal pa bago ako bumalik sa normal.

Akala ko, magiging okay na ang lahat nun, Sir Seth.

Pero saktong sa ikalimang buwan ko na pagbubuntis,

na naginip lamang ako na hawak-hawak ng isang halimaw ang tiyan ko.

At pagkagising ko,

masama na ang pakiramdam ko at dinudugu na ako nun.

Nangdalin ako sa ospital.

Wala na yung bata.

Parang mabaliw-baliw ako noon na walang mapuntahan.

Inampun ako nila aling Belen pero,

bilang kabayaran sa nagastos ay nagtrabaho ako sa kanila.

Sinubukan din akong tulungan ni Mang Nestor at aling Belen sa pag-aaring lupang na iwan ni Tia Melba.

Pero dahil sa kailangan ng nanay ko,

hindi na ako nang ialam dun.

Mairap na.

Pero ang pagkakaalam ko sa huli,

ay nalaman nila yun at inasikaso nila.

Sa madaling salita,

hindi na ako bumalik sa mga magulang ko.

Makalipas siguro yung sabihin nating,

maigit isang taon pagkatapos ako malaglagan,

natuntun ako ni Math.

Nabalitaan ko sa kanya na matapos kong mawala,

ay mabilis daw na nakapag-move on ang Ramon.

At ngayon ay may nobya na.

Noong mga panahon din na yun ay may nobya na rin si Math kaya umiwas ako.

Pero kahit papano ay patuloy ang pagkakaibigan namin dahil itinago niya yung parte kung saan ako naninirahan.

At kapag tadhana nga naman ang nagdigda,

isang taon pa ang nakalipas,

naging single na pulit siya,

at kami nga ang nagkatuluyan.

Dito sa mga sumunod kong mga anak,

anak namin ni Math,

naging maingat na ako Sir Seth.

Hindi ko man mapaliwana ganun ang nangyari noong nagbubuntis ako,

pero hindi ko na hinayaan pang malagay sa panganib ang mga supling na nabuo namin ni Math.

Nabunga ng aming pagmamahalan.