AKYAT LIGAW (Part 2 of 2) | Kwentong Aswang | True Story JOIN Xethennial Membership: https://www.youtube.com/channel/UCZ6nWtA2u9KS3EreDzMrYew/join - Unique Badge and Emoji sa live chat at comment section - Shout-out sa new members/renewed members sa simula ng video Email: mkn.thelmo@gmail.com mga kwento ni Thelmo channel: https://www.youtube.com/c/mgakwentoNiThelmo Xeth Tagalog Horror Animation: https://www.youtube.com/c/XETHTagalogHorrorIllustration Sir Xeth channel: https://www.youtube.com/c/ThelmoFiles Facebook Account: https://web.facebook.com/xeth.helmo.3 Facebook Page: 1. https://www.facebook.com/Mga-kwento-ni-Thelmo-328269211396623/ 2. https://www.facebook.com/ProyektoHelmo Instagram: https://www.instagram.com/xeth_helmo/ #PinoyHorrorStories #TagalogHorrorStories #MgaKwentoNiThelmo

Video Transcript / Subtitles:( AI generated. About AI subtitles » )

* AI ("Artificial Intelligence") subtitles on Tagalog.com are generated using "Whisper" by OpenAI (the same company that created ChatGPT and DallE2). Results and accuracy may vary.
* The subtitles do include errors occasionally and should only be used as a tool to help with your listening practice.
* You can request this website to create a transcript for a video if one doesn't already exist by clicking the "Request AI Subtitles" button below a video. Transcribing usually takes 30-40% of the length of a video to complete if there are no other videos in the queue. For example, a 21 minute video will take 7-8 minutes to transcribe.
* Running a super fast cloud GPU server to do these transcriptions does cost money. If you have the desire and financial ability, consider becoming a patron to support these video transcriptions, and the other tools and apps built by Tagalog.com

MGA KUWETO NI THERROR

Bakit naman hindi kasama yung manang lupi mo Tiburcio?

Tanong ng aking ama.

Ang sinagot ni Tiburcio ay dahil sa sapat lamang daw

ang nadagdag na isang upuan sa kanilang hapag.

Tinanong naman ng aking ama kung ano ang dadalin nila.

Sinabi naman ni Tiburcio na magdala ng sapat lamang para sa tiya ni tatay.

E di ibig sabihin ba nun,

yung hayop na dadalin nila ay para lamang kay tatay.

Dito ay mas lalong naging kumbensido si tatay na

may malinga sa pamilya ni Rosita.

Sa loob ng isang buwan ay pinaghandaan ng aking ama ang mga dapat gagawin.

Alam niyang ang susuungin niya ay hindi madali dahil

dalawa lamang sila ni Tiburcio ang tao dun.

Halos bihira na rin kung umuwi si Tiburcio

at wala namang problema.

Kapag nakakauwi ito ay tagayan at banding naman ang dalawa.

Hindi nagbabago.

Sinusulit nga daw ni Tiburcio ang mga oras nila ni tatay

dahil hindi na ito mapapangako kay tatay na

magkikita pa sila kung sakali man.

Kapag wala si Tiburcio,

binibigyan naman ang oras ng aking ama ang puntahan si tatang.

Yung sa unang parte ng kwento na sumita kay Tiburcio

sa katauhan ni Rosita.

Dito ay tinuruan ni tatang si tatay Marcelino.

Dahil gustuin man ni tatang na mangealam o sumali para matulungan si Tiburcio

ay hindi niya pwedeng gawin.

Unang una,

kaalaman lamang ang meron si tatang.

Ang mga nagmana ng kaalaman o mga galing sa panggagamot

ay yung kapatid niya.

Pangalawa,

hindi din siya pwedeng huwag.

Hindi din siya pwedeng humingi ng tulong sa mga kapatid niya.

Basta-basta.

Kumaga sa kanila,

may mga kasunduan silang hindi pwedeng baliin.

Unless ay talagang may binubulabog ang mga nilalang na ito.

Isa pa,

ang papasuki ni tatay Marcelino at ni Tiburcio

ay kuta o lupain mismo ng mga aswang.

Hindi nga maintindihan ni tatay masyado ang paliwanag pero

dahil sa hindi naman din talaga sila ganoon kaklose ni tatang,

ay kinonsidera niyang isang utang na loob para turuan siya ni tatang

ng mga bagay-bagay patungkol sa aswang.

Kabilang na nga dito ang pamilyar na sa ating mga bagay.

Nabaliktad tayo sa mga mata nila.

Hindi makatingin ng diretsyo ang mga ito.

May kakaiba sa awa,

takot sa bawang, asin at luya,

kapag kumukulo ang langis na pangontra sa kanila

at kung ano-ano pa.

Pero bukod pa doon ay meron pang nadagdag si tatang na siguro ay

medyo kakaiba o hindi ko pa naririnig sa mga kwento nyo masyado.

Kapag sumasapit ang takip silim at hindi pa sila nakakapagpalit anyo,

nagiging mainipin o ano sila.

Mabilis mataranta.

Mahina ang balanse na parang nahihilo.

Parang kausap ang sarili at naninigas ang katawan.

Kung minsan,

may mga aswang daw na

pinanganak ng walang pusod.

Nag-aagaw din ang mukhang tao at aswang sa kanila

tuwing takip silim.

Naglalaway kapag nakakaamoy ng sariwang karne

o ng buntis.

Kapag oras nang dapat ay nagbabagong anyo ang mayto,

pag pinakain mo ay magahanap pa rin ng sariwa.

Nanghahap di antsyan hanggat hindi nakakakain ang hilaw.

Iba ang hinahanap ng tiyan nila kumbaga.

Bukod pa sa mga parang nakakapagpalit,

ay may mga ipinaalala din ito kay Tatay Marcelino.

Mga dadalin sa lugar nila Rosita.

Limang sentimong may dasal na dapat ay hindi inaalis ni Tatay sa sarili para

hindi siya kayang buhatin,

dagitin,

o ibalibag ng aswang.

Bawang na nakabalot sa itim na tela,

kalamansing ibinigay ni Tatay Marcelino.

Kalamansing ibinigay ni Tatay Marcelino galing sa punong pinagkuhanan ng mutya ng kapatid niya.

Tansong bala,

asin,

luya,

abo,

posporo,

buntot pagi,

balahibo ng manok o goma.

Alinman doon ay pwede niyang dalhin,

at depende na rin sa paggagamitan.

At ang isang itinuro sa kanya ni Tatay Marcelino ay mga banal na dasal,

na sinulat at inusal ng pabaliktad.

Yun ang pinagtuunan ng aking ama,

ang kabisaduhin ng pagusal noon.

Makalipas ang ilang linggo,

nalalapit na ang araw ng pamamanhikan,

nakahanda na rin ang manok na dadalhin ng aking ama noon.

Balak niyang ilagay ito sa may bayong.

Pagkatapos noon ay pinasadya niya ang kanyang pantalon sa isang patahian para

malagyan ng maraming bulsa.

Mga dagdag bulsa ng iba ay patago ang pagkakagawa.

Sa huling pagkikita nila ni Tiburcio,

sinabi ng binata sa kanya na ang gagawing pamamanhikan o manok

ay mula alas tres lamang ng hapon,

at bago mag alas sais ay dapat tapos na.

Hindi pang karniwang akyatligaw kung tutusin,

na madalas ay nagaganap sa gabi.

Pero okay lang,

kumbensido naman na si tatay na merong mali sa pamilyang iyon.

Gagawa siya ng paraan para magtagal ron,

para mapatunayan kay Tiburcio

na may mali sa pamilya ni Rosita.

Yung gabi bago ang araw ng pamamanhikan,

grabe umano ang pagyakap at pagyapos ni tatay kay nanay

sa kadahilan ng natatakot si tatay noon na hindi na siya makabalik sa asawa niya.

Gayon pa man ay mahal niya ang kanyang bunsong kapatid,

at kung kailangan niyang manganib para mailigtas ito,

gagawin niya.

Pasapit na ang hapon,

nagkakagawa siya ng pagkakagawa.

Pasapit na ang hapon, naganda na si tatay.

Unang ginawa niya ay naligo siya.

Naligo siya gamit ang tubig na merong halong konting langis ng yog,

tinunawan ng asin,

dinikdika ng bawang,

tiga ng kalamansi at luya.

Gusto niyang doon pa lamang ay mairit na na sila sa kanya.

Yung sinuot niyang pantalon na maraming bulsa,

sinuksok niya ang 5 centimong may dasal sa maliit na bahagi sa bewang.

Yung bawang na nakabalot sa itim na tela,

pinerdible niya sa loob ng kanyang suot.

Gayon din ang tansong bala.

Yung luya at asin ay nasa iisang bulsa noon.

Yung kalamansing bigay ni tatang ay nasa isa pa.

Samantalang yung posporo at kapirasong goma ay nasa isa pang bulsa.

Meron din itong inilagay na maliit na patalim.

At ang balahibo ng manok ay doon niya o manok kukuhanin sa mismong buhay na manok na dadalhin.

Wala siyang buntot paging daladala

dahil malayo sila sa dagat para maghanap pa siya.

Pero ang isa sa mga dinagdag ni tatay sa mga dinala niya noon

ay ang gamit na panloob o panti ng isang buntis.

Hindi na sinabi ni tatay kung paano niya nakuha yun pero

alam kong natatawa-tawa siya.

Inirolyo niya yung mabuti at isiniksik din sa isa pang bulsa.

Kinahaponan, alas dos, dumating si Tiburcio.

Nakasakay ito sa tricycle na ginagamit ng pamilya ni Rosita sa pag-aangkat ng karne.

Umakap si tatay kay nanay bago umalis.

Wala din namang kalam-alam si nanay na, alam mo yun, na may hinala ng kakaiba dito kay tatay.

At pagkatapos ay umangkas na ito sa likod ni Tiburcio at nilagay ang nakataling manok na nasa bayong doon sa sidecar.

Bumiyay sila ng mahigit isang oras.

Pagkarating sa gilid ng kalsada ay nakita kagad ng aking ama ang sinasabing kamalig ni Tiburcio.

Maganda ang kamalig, para itong tindahan pero wala ng iba pang kabahayan doon.

Iniwan nila yung sasakyan sa labas.

Makitid ang daanan palakad doon.

Binaybay nila ng kalahating oras ang loob.

At nang makarating sila sa lugar ni Rosita, nagulat siya ng makitang hindi ito isang komunidado barangay.

Nag-iisang bahay lamang ito sa gitna ng malawak na lupain.

Parang maliit na isla sa gitna ng palayan.

Malaki ang kubo na ito.

Malayo pa rin.

Parang maliit na isla sa gitna ng palayan. Malaki ang kubo na ito.

Malayo pa lang ay meron na siyang nakikitang usok sa banda pang unahan ng bahay.

At sa paglapat nila sa bukana, tila baramdam na sila ng lahat ng naroroon.

May lumabas sa pintuan sa taas ng hagdan.

Merong lumabas sa kusina.

Merong dumungaw mula sa pintuan at merong sumilip mula sa likuran ng bahay kung saan nang gagaling ang usok.

Pagkatapos ay biglang may dalagang sumilip sa bintana.

Pagkakita niya kay Tiburcio ay sumingit ito sa babaeng nakatayo sa hagdan at tumakbo ito pababa.

Sinalubong niya ng yakap si Tiburcio.

Ito marayil si Rosita at tama nga si Tiburcio ayon kay tatay na napakaganda ni Rosita Cerce.

At kamukha naman ni Tiburcio ang tatay nito.

Matapos mapakilala ni Tiburcio si Barcelino, nasabi ni Rosita na kinikwento nga madalas ni Tiburcio ang kapatid sa kanila,

na ikinutuwa naman ng aking ama.

Habang palakan nga sila sa loob, napansin ni tatay na mukha nga namang mababait ang mga ito.

Pero binulungan niya pa rin si Tiburcio na,

Uy Tiburcio, makamukha mo nga.

Hindi kaya pamilya mo talaga ito?

Baka kapatid mo si Rosita?

Bagay na ikinatawa nila.

Matapos makapagkamustahan at kilalahan,

ay nagtulong-tulong na sa paghahanda ang lahat.

Tatlo ang kapatid ni Rosita na puro lalaki.

Ang isa doon ay Bunso,

dalawa ay mas nakakatanda kay Rosita.

Ang usok sa likod ay pagpapakulu pa lamang ng tubig,

pero hindi pinoeso si tatay doon.

Doon siya sa kusina pinapuesto.

Ginilitan ni tatay ang manok.

At doon na rin niya sinimula ng pag-iimbestiga.

Matapos gilitan ng aking ama ang manok,

ay sinabihan nito ang nakababatang kapatid ni Rosita na kung pwede ay,

tulungan siyang sahurin ang dugo mula sa ginilit na leeg ng manok na iyon.

Habang patuloy na dumadalay sa naghihingalong manok ang dugo niya,

nakita niya kung paano mamilog ang manok.

Titig na titig sa leeg at sa dugong na tulo sa may palanggana.

Nasa labing lima o labing anin na taong gulang na ang kapatid niya na iyon,

kung hindi siya nagkakamali.

Pero para itong batang nakatitig sa sariwang hayop,

lunok ng lunok ang binata,

at nang huli ay tila ba hindi nito napigilang magtulo ng lahat.

Maya-maya pa ay parang nanigas daw ang binatang iyon.

Doon na nagkaroon ng pagkakataong tinitigan ni Tatay ang nanlalaki nitong mga mata.

At kitang kita ng aking ama Sir Seth,

kagaya ng sinabi ni Tatang,

baliktad siya sa mata ng batang iyon.

Del sakaba ni Tatang,

ay sinabihan niya ang binata na okay na, patay na ang manok.

Pwede na niyang kunin ang palanggana pero ayaw itong bitawan ng binata.

Saktong napasilip ang Tatay na Rosita at agad nitong hinata kang anak.

Tinulak ito sa labas at tumitig kay Tatay at nagsabing,

pagpasensyahan na,

del ganun talaga iyon,

tumangu lamang si Tatay nun.

Pagkatapos matanggalan ng balahibo ang mga manok,

ay agad na itinapon ni Tatay ang mga balahibo nito sa may apoy kung saan siya nagluluto.

Aminin natin na maski normal na tao ay iba ang dating ng amoy ng isang sunog na balahibo ng manok.

Pero ang napansin ni Tatay,

noong nagtagal na ang amoy, lahat ng pamilya ni Rosita,

maging sa labas man ng bahay ay tumatagos ang titig sa loob ng kusina,

sa kanya.

Nagulat na lamang si Tatay nang sa isang kisabmata,

ay nasa harap na niya ang nanay ni Rosita.

Bagamat nakangiti ay pigil na,

pigil itong nakatitig pa ilalim at sinabihan si Tatay na maselan ang pangamoy nilang magpamilya.

Kung maaari ay patayin ito at magpaapoy na lamang sa isa pang lutuan.

Ginawa naman ni Tatay na tumingin ng pasensya.

Pero hindi doon tumigil ang aking ama.

Itinapon niya si Tatay ang mga balahibo.

Itinapon niya sa susunod na apoy ang goma,

na sa pagkakataon nito, lahat ng mga nasa loob ng bahay, iritang lumabas.

Dali-dali namang binuhusan ni Tiburcio ng tubig ang apoy na nilulutuan ang kuya niya.

Nagulat naman si Tatay sa inasta ng kapatid,

at sa unang pagkakataon ay medyo nairita ito sa kanya.

Manong ano ba?

Ano bang malabo sa sinabi ng nanay ni Rosita na maselan ang pangamoy nila?

Tiburcio!

Nagbubulag-bulagan ka ba?

Halata naman diba?

May mali kila Rosita.

Bago paman umimik si Tiburcio, ay siya namang pasok bigla ng ina ni Rosita.

Napakalumanay pa rin ito sa gitna ng lahat at sinabing tutulungan niya na lamang umano si Itay na magpaapoy.

Baka lamang daw gusto ni Tatay na mapabilis ang apoy nun.

Matapos magpaapoy ay tinawag ng nanay ni Rosita si Tiburcio at pumunta sila sa labas.

Kita lahat ni Tatay lahat ng miyembro ng pamilya sa labas ng bahay.

Ang ama na noon ay nagkakaliskis ng balat ng karneng kinatay.

Ang dalawang anak na lalaki na nagtatapyas ng kung ano.

Si Rosita nakasama si Tiburcio at ang nanay nito na naguusap sa isa pang kamalig.

At ang bunsong kapatid nila na sa weirdong paraan ay nororoon sa pader sa labas ng bahay na

tila ba isinusoksok nito ang ilong at may inaamoy sa loob ng bahay.

Mga alas 4 ng hapon,

nagsimula ng unti-unting paglalagay ng mga lutong ulam sa may lamesa sa labas.

Nagkunwari si Tatay na hindi pa naluluto ang kanya.

Na sa totoo lang ay sinadya niya talagang huwag agad lutuin ang manok para lalo siyang tumagal doon.

Mag-aalasin ko na nang matapos ang pagluluto ni Tatay.

Pagkalabas niya, nadala ang kanyang putahing adobo.

Nakatitig lamang sa kanya ang buong pamilya.

At nang ilatag niya sa lamesang kanya,

ang adobo niyang punung-punung ng bawang nun.

Kitang-kita niya kung paanong hindi natutuwa ang lahat.

Bagamat pinipilit nilang maging mahinahon,

ay hindi umaalis ang tingin nila sa adobong iyon.

Hindi dahil natatakam sila,

kundi dahil sa hindi nila nagugustuhan.

Ang amoy nito.

Ngayon pa man, naging maayos pa rin ang pagkain nila.

Pero niwalang tumikim sa ulam na niluto ni Tatay.

Samantalang si Tatay kahit papano ay tinikman ang luto nila.

Gawa ng pinigaan niya ito ng kalamansinang palihim nun.

At wala namang nangyaring kakaiba.

Nang mga malapit ng mag-ala 6,

dito na napapansin ni Tatay na tila ba pinapauwi na siya.

Niwalang kwentuhang nangyari.

Walang inuman.

Pautos pang sinabi ng padre de familia na ihatid na umano si Tatay pauwi.

At baka gabihin na.

At sa pagkakataon din na ito ay napansin niya ang biglang hindi pagpakali ng pamilyang iyon.

Para bang may kanya-kanya silang galaw na hindi nila makontrol.

Pero pinipilit nilang maging maayos.

At ito na.

Dala na rin ng kadesperadohan ng aking ama.

Dali-dali niyang inilabas ang maliit na patalim.

Wala itong pagdadalawang isip na hiniwa ang palad niya.

At dito niya hinugot ang gamit ng mga mga katulad.

Dito niya hinugot ang gamit na panti ng buntis sa kanyang bulsa.

Kinuyom ito sa palad niyang may sugat at winasiwas ito sa kanila noon.

Dali-dali umanong nawala sa sarili ang pinakabunsong kapatid na

sa tingin ni Tatay ay kanina pa naaamoy ang samuyo ng buntis sa bulsa niya.

Para itong pusang tumalon sa may lamesang kainan.

At gamit ang paa at kamay ay gumapang at akmang tatalunan na ang aking ama noon.

Nang bigla naman itong naabot ng kanyang kapatid na lalaki at ginapos pabalik.

Pumalahaw ng iyak ang nanay ni Rosita.

Nanginginig na nakatitig ang buong pamilya kay Tatay noon.

Kabilang na si Tiburcio.

Kitang-kita niya sa mga mukha ng bawat miyembro ng pamilya ni Rosita.

Ang pagtibok-tibok ng itim na ugat na parang mga uod na unti-unting gumagapang mula sa tenga nila.

At ang biglang pagtirik at pamumula ng kanilang mga mata.

Hindi daw inasahan ni Tatay ang magiging reaksyon ng buong pamilya.

At doon niya nalamang naisip na hindi pa siya handa talaga para dito.

Nihindi niya naisip na kahit dalawa sila ni Tiburcio na magtulong-tulong,

ay mukhang malabo ang makaligtas silang dalawa.

-"Tibur, pauwin mo na yang kapatid mong hilaw."

Sigaw ng Tatay.

-"Tibur, tingnan mo. Hindi mo ba nakikita? Aswang ang angka ni Rosita.

Halika na, sumama ka na sa akin."

Pero laking gulat ng aking ama Sir Seth nang makita niya ang kapatid na nakatitig sa kanya.

Maluha-luha ito.

-"Alam mo na ito, Tibur? Alam mo yung tungkol dito?"

Tumango si Tiburcio.

At bago pa man makapagtanong si Tatay kung paano,

ay nakita niyang bumitaw na rin sa pagkakahawak sa kapatid na lalaki,

etong mga kapatid ni Rosita.

Ultimong si Rosita at ang isa pa nitong kapatid,

ay tila ba nawawala na sa ulirat.

Doon lamang napansin ni Tatay na pununan ng dugo ang lamesa,

pati na ang panti na hawak niya.

Dito na nagkagulo.

Pinilit na hilahin ng nanay at tatay ni Rosita ang magkakapatid,

samantalang si Tiburcio ay buong lakas na hinatak at pinagkagulat.

At tinulak si Tatay at sinabing tumakbo na.

Umiiyak na tumakbo si Tatay palabas ng lugar.

Matisod-tisod siya sa hindi pantay na lupang inaapakan nito palabas.

Naalala niya ang aking ina.

Naewan ko ba kay Tatay.

Ang nasa isip niya daw noon, makaligtas lamang siya.

Aanak kanya kaagad si nanay.

Hindi pa man nakakalayo si Tatay ay nakaramdam siya ng malakas na paghatao sa likuran niya,

na agad niya ang ikinabagsak at gumulong ito sa lupa.

Kasabay noon ay ang paghapdi ng likuran niya na ito.

At nang humarap siya,

meron nang nakapatong sa kanya na dalawang nilalang.

Dito niya pinilit na bigasin ang baliktad ng lalabas.

Pero nablanko umano siya at hindi niya napagpatuloy pa.

Hanggang sa mabunot niya ang luya, ang asin at ang bawang.

Hindi na niya mahagilap kung saan niya nabitawan ng patalim.

Pero nang itutok niya ang luya at bawang sa mga nilalang na ito,

iwas na iwas ang mga ito sa amoy.

Hanggang sa isip niya,

ang mga ito sa amoy.

Hanggang sa naabutan na lamang ang dalawa ng mga magulang ni Rosita

at pinilit hatakin palayo kay tatay.

Wala si Rosita.

Wala din ang bunsong anak ng pamilya.

Pero biglang lumitaw sa harapan ni tatay si Tiburcionon.

Padilim pa lang noon, Sir Seth.

Pero sa unang pagkakataon ay nakita niya ang kapatid niya

sa itsurang hindi niya inisip na siya.

Namumula ang mga mata nito.

Naguugat na mukha hanggang leeg.

Naglalaway.

Mabalahibong mga kamay.

Walang duda.

Aswang si Tiburcio.

Aswang na ang kapatid ni tatay.

Pero ang nakakahanga ay nagagawa nitong kontrolin ng bukal sa kalooban niya

ang pagiging aswang.

Kahit na ang nasa harapan na niya ang duguan na aking ama

at ang samyo ng buntis.

Initsa ni Tiburcio ang susi ng motor na may sidecar kay tatay nun.

Sa kanya umano ipapaliwanag ang lahat.

Pero sa ngayon ay tumakas na siya.

Pagkakatiwalaan niya ang aking amang

pananatilihin niya ang sikreto ni Tiburcio

para lahat sila

ay makapamuhay ng tahimik.

Umuyi si tatay sakain ng motor na yon na iyak ng iyak.

Masigit pa umano sa sakit ng mga sugat niya.

Yung sakit na nararamdaman niya sa sinapit ng kanyang kapatid.

Ayon sa aking nanay Lupe, ilang araw na tulala si tatay pagkauwi.

Bukod sa sugat niya sa palad na sinabi niya lamang kay nanay na nasugatan,

naitago niya kay nanay ang sugat sa may likuran niya.

Ilang araw itong tahimik hanggang sa makalipas ang isang buwan.

Dumating si Tiburcio,

kukunin na umano niya ang motor na iyak.

Ikinuwento ni Tiburcio ang lahat-lahat.

Noong una palamang daw bago niya tuluyang ligawan si Rosita,

umamin na ang babaeng aswang ang lahi nito.

Pero ang hindi maintindihan ni Tiburcio ay kung bakit hindi niya magawang makalayo kay Rosita.

Noong nakilala na umano ni Tiburcio ang pamilya ng babaeng aswang,

at magsimula na silang mag-angkat na mga karne sa mga liblib,

doon nalaman ni Tiburcio na lahat pala ng pinapadalan nila,

kasama na ang mga magulang ni Rosita,

ay mga galing sa isang tribo,

na kung naalala niyo sa unang parte ng kwento,

ay pusibling pareho ang mga magulang ni Rosita.

Dito ay mas lalo siyang napalapit sa pamilya.

Hanggang sa maglakas loob ito, nahingin ang kamay ni Rosita,

kahit na hindi pa ito sinasagot ng dalaga.

Ang natatangin hadlang lamang umano-ayon sa mga ito,

ay dahil tao si Tiburcio,

ang mga mga karne sa isang tribo,

kailangan niya maging isa sa kanila kung talagang seryoso siya sa dalaga noon,

bagay na hindi nagdalawang isip gawin ni Tiburcio.

Ito din ang dahilan kung bakit nang umuwi ang binata,

isang linggo itong nagkulong,

magtatatlong linggo na umano siyang nayanggaw noon,

at sa ikalawang linggo ay lumabas lahat ng sinyales,

hindi na sinabi pa ni Tiburcio kung paano dahil ito'y lihim na kailangan niyang protektahan

sa pamilyang kinapibilangan niya.

Gusto niya man daw imbitahan ng aking ama sa pag-iisang didid nila,

hindi pwede,

iba ang kanilang tradisyon,

walang tao na dapat na naroon.

Tinanong ni Tatay si Tiburcio kung kumakain ba sila ng tao,

hindi umimik si Tiburcio,

hindi niya sinagot ng diretsyahan pero,

pabiru niyang sinabi na basta manong,

ligtas kayo ni Manang Lupe at ng magiging anak mo,

nasa kasunduan yan.

Matapos noon ay matapos sa pag-iisang didid,

matapos noon ay matagal na hindi nagpakita si Tiburcio,

pero ayon sa aking ama,

noong ikalawang taong gulang na karawan ng aking kapatid na panganay ay

dumating ito sakay ng isang pick-up,

kasama si Rosita.

Wala silang anak pero,

maayos na maayos daw ang pormahan ng dalawa.

Nakisaya sila sa karawan na parang mga normal na tao,

at nag-iwan ito ng titulo.

Yung titulo na ito ay yung mga iba sa mga lupang na isanla nila noong magkasakit ang lolo.

Isinanla nila ito sa matagal na panahon,

pero nabawi ni Tiburcio.

Muling nag-inuman sa huling pagkakataon ng dalawa,

at huling paalam ay alam ng aking ama,

na masaya na si Tiburcio.

At nahanap na niya ang bagay na nawala sa kanya noong pagkabata niya,

ang tunay niyang tahanan.