WAITING SHED | Kwentong Aswang | True Story JOIN Xethennial Membership: https://www.youtube.com/channel/UCZ6nWtA2u9KS3EreDzMrYew/join - Unique Badge and Emoji sa live chat at comment section - Shout-out sa new members/renewed members sa simula ng video Email: mkn.thelmo@gmail.com mga kwento ni Thelmo channel: https://www.youtube.com/c/mgakwentoNiThelmo Xeth Tagalog Horror Animation: https://www.youtube.com/c/XETHTagalogHorrorIllustration Sir Xeth channel: https://www.youtube.com/c/ThelmoFiles Facebook Account: https://web.facebook.com/xeth.helmo.3 Facebook Page: 1. https://www.facebook.com/Mga-kwento-ni-Thelmo-328269211396623/ 2. https://www.facebook.com/ProyektoHelmo Instagram: https://www.instagram.com/xeth_helmo/ #PinoyHorrorStories #TagalogHorrorStories #MgaKwentoNiThelmo

Video Transcript / Subtitles:( AI generated. About AI subtitles » )

* AI ("Artificial Intelligence") subtitles on Tagalog.com are generated using "Whisper" by OpenAI (the same company that created ChatGPT and DallE2). Results and accuracy may vary.
* The subtitles do include errors occasionally and should only be used as a tool to help with your listening practice.
* You can request this website to create a transcript for a video if one doesn't already exist by clicking the "Request AI Subtitles" button below a video. Transcribing usually takes 30-40% of the length of a video to complete if there are no other videos in the queue. For example, a 21 minute video will take 7-8 minutes to transcribe.
* Running a super fast cloud GPU server to do these transcriptions does cost money. If you have the desire and financial ability, consider becoming a patron to support these video transcriptions, and the other tools and apps built by Tagalog.com

MGA KUWENTO NI THERROR

Mapagpalang araw sa inyo, Sir Seth.

Tawagin niyo na lamang po ako sa pangalang Christina.

Isa sa mga masugid na taga-pakinig na mga kwentong katatakutan.

Ako po ay tubong Ilocos.

Pero noong siyam na taong gulang ako ay lumipat kami ng Isla ng Panay.

Noong nasa 14 anos naman ako, bumalik kami sa Ilocos.

Pero noong labing walong taong gulang ako, bumalik ulit kami sa Isla ng Panay.

Sa madaling salita, Luzon at Visayas ang tirahan ng aking mga magulang.

Hanggang sa nagdesisyon na rin ako noon na manatili na lamang muna sa may Visayas,

lalo na kapag umaalis sila nanay at tatay.

Hindi ko na po sasabihin ang trabaho nila pero legal po ito, Sir Seth.

Kaya naman ako nagdesisyon noon na doon tumira.

Para sa akin ay mas open ang mga kamag-anak namin naroon.

Mas nakakaliwaliw ako at nakakahinga.

Yung mga kaanak kasi namin sa Ilocos, bawat galaw mo, bantay sarado.

Para bang may CCTV kahit saanda ko.

Uubo ka lang, alam na ng buong barangay yun.

Ganon.

Bali noong mga panahon na mangyari ito ay tapos na ako sa aking pag-aaral.

Hinihintay ko na lamang na makuha sa mga kamag-anak.

Hinihintay ko na lamang na makuha ang mga records ko bago makapag-apply ng trabaho.

At dahil dito, Sir Seth ay binilan ako ng aking mga magulang na motorsiklo na automatic lang.

Bilang regalo.

Wave lamang po yung tatak ng motor na yun.

Yung purpose nito ay para makatulong muna ako kina lolo at lola

at sa mga tita ko sa pag-aatid sundo sa mga nakakabata kong pinsan.

Minsan ay utusan ako na mamili o kaangkas sila lola.

May nobyo na rin po ako noong mga panahon na ito.

Legal kami at siyang nagturo sa aking magmotor.

May trabaho naman ito noon kaya hindi din kami madalas magkita.

Dahil din sa totok ako sa pag-aaral mula nung lumipat ako doon.

Kumute lamang ako palagi nung wala pa akong motor.

Hindi ko masasabi na magalain akong tao.

Kung kagalaman kagaya ng piyesta o mga handaan ng mga kaklase,

lagi akong may kasama.

At minsan ay kung may kaya ang mag-iimita, may sasakyan.

Sobali ayon nga.

Tuwing umaga at hapon,

atid sundo ko ang nakababata kong pinsan na nag-aaral sa kolehyo.

Limang bayan mula sa amin ang paaralan na ito.

Pero dahil sa hindi kami sa main road dumadaan ay mabilis lamang ang biyahe.

Ito yung kalsada na may kalakihan rin naman.

Nadadaanan ang mga inaangkat ng mga produkto,

pero yung mga pampasaherong sasakyan maliban sa tricycle ay hindi dinadaanan ito.

Dito din madalas dumadaan ng bansa.

Dito din madalas dumadaan ang mga habal o kolorum kong tawagin.

Yung mga umiiwas sa mga LTO na humaharang sa pinaka main road.

Ilang araw ng masama ang pakiramdam ko din noon.

Naisip na siguro ay sa paiba-ibang panahon ng init at ulan, kaya nagkakaganon ako.

Maayos naman yung BP ko, hindi naman ako nilalagnat.

Kaya dinadaan ko na lamang sa pagkain na marami at nawawala naman ito.

Isang particular na hapon noon,

makabandang alas 5 nang umalis na ulit ako para sunduin ang pinsan ko.

Nasa kalahating oras din ang aking babaibayan bago makarating doon.

Sa kalagitnaan ng biyahe, ayon na naman.

Bigla na lamang umitimang ulap at nagbabadya ang ulan.

Del sa kabisado ko naman ng kalsada sabi ko,

huwag sana muna, wala akong dalang kapote.

Kahit umabot lamang ako sa isang waiting shed bago umulan.

Sumakto namang tanaw ko na yung waiting shed noon,

nang biglang bagsak ang malakas at mabigat na ulan.

Dali-dali ko namang dinala ang kapote,

papasok sa waiting shed.

Kasya naman ito doon.

Sa likod ng waiting shed na ito, medyo magubat.

Dikit-dikit ang mga kawayan.

Yung tipong hindi mo tanaw yung nasa loob.

Mga inabot ata ng labing limang minuto bago tumila.

So, talagang padilim na noon.

Pinatila ko pa ng konti,

ang ulan noon, bago ko susungin.

Nang walang ano-ano,

pinagpawisan na lamang ako bigla sa hindi ko malamang dahilan.

Sobrang naging kakaiba ang pakiramdam ko na yun, Sir Seth.

Gawa ng kani-kanina lang ay napakalamig ng hangin.

Yung waiting shed din naman ay may bintana sa likuran.

Dahil sa hindi na kalakasan ng hangin at ulan,

napansin ko na kalmado na lahat ng puno sa paligid.

Maliban sa iilang kawayan na

yuyuko-yuyuko noon.

Aangat.

Yuyuko.

Na nakaharap sa bubungan ng waiting shed.

Yung parang may kung anong mabigat doon.

Kakalimutan ko na,

kung anong mabigat doon.

Kakaiba talaga ang paglondo ng kawayan.

Andoon na rin yung pakiramdam na akala mo

may nakatingin sa'yo.

Kaya naman noong makakita ako ng isang motor na pasalubong sa'kin,

pinaandar ko na ang motor ko at sumaktong pagkadaan nila sa waiting shed.

Pinatakbo ko na rin yung motor ko na ito,

padiretsya sa bayan kung saan nag-aaral ang pinsan ko.

Hindi ko mabilis na pinatakbo yun kasi madulas ang daan,

tapos hindi din naman kalakihan ang makina ng motor.

Habang papalayo ako doon sa may waiting shed,

bigla na lang akong nakarinig ng napakalakas na ingay.

Paulit-ulit na tunog ng kakak.

Tapos paghampas ng malakas na hangin,

pati na rin ang malakas na pagtunog ng kawayan na nagbabanggaan.

Sabi ko, ano yun?

Pamilyar naman ako sa aswang pero magka ala 6 pa lang yun Sir Seth.

Napakaaga naman kako.

Sa pagkakataon nito ay tuloy-tuloy lamang ako sa biyahe.

Ang kapansin-pansin pa na dumagdag talaga sa takot ko

ay yung biglang pagkawalaan ng mga sasakyan sa paligid.

Wala naman ng ulan at dapat mga ganong oras,

dapat nga ay marami na akong nakakasalubong at nakakasabayan

dahil hindi lamang naman ako ang nag-aaral.

Sa mga eskwelahan na dumadaan sa kalsadang yun.

Dumami na lamang din bigla ang mga tao nang paparating ako sa isang bayan.

Pero pagkalagpas ko, nagsiwalaan na naman.

Madilim na madilim na.

Binagalan ko palalo yung takbo ko para sana ay maabutan ako ng kung sino man.

Miwala akong cellphone para magkabalitaan ang pinsan ko.

Nung wala na masyadong kabahayan,

narinig ko na naman ang tunog ng kakak.

Kabado na ako nun.

Tapos bukod sa pagaspas ay may naririnig pa kong

maihahalin tulad sa tunog ng pagbagsak ng ulan.

Pero walang ulan. Wala pa.

Sinubukan kong tumingin sa may side view mirror ko.

Pero dapat talaga hindi, diba?

Kumaga kung natatakot ka, yun yung rules na dapat ay hindi ka tumingin doon.

Nakirius lamang din ako talaga kung anong meron.

Pero laking gulat at pagtatak ako, Sir Seth.

Wala akong makita sa likod.

May mga streetlights na magkakalayuman ay nakakapagbigay pa rin ng mga liwanag sa daan na yun.

Pero ang hindi ko maintindihan

ay kapag lumalagpas na ako sa streetlights na nalilingon na ako sa streetlights,

ay kapag lumalagpas na ako sa streetlights na nalilingon na ako sa side mirror,

sobrang itim na yung nakikita ko na parabang may nakaharang sa taas nito.

Hindi ko alam kung namamaligno lamang ako noon o ano pero

nagsimula na akong maglasal.

Agad kong kinapkap yung rosario na nakasabit sa handle ng motor.

Makalipas lamang ang ilang minuto,

ay meron na akong nakitang kasalubong ulit na sa sakyan noon.

Medyo gumaan ang pakiramdam ko,

lalo na pagtingin ko sa rearview mirror

ay naaaninag ko na rin ang liwanag na dala ng mga poste.

Pero makalipas lamang ang ilang minuto pa,

pagkalagpas ko na naman sa isang bayan ay bigla na namang umulan.

Napamura na ako noon.

May naalala pa akong isang waiting shed sa bandangunahan pero

siguradong mababasa na ako.

Sabi ko,

bahala na.

Dinaluhong ko na lamang ang lakas ng ulan na yun,

at ang kinaganda naman ng waiting shed na ito ay tanaw na tanaw mo ang susunod na barangay.

Nakapagitan lamang ang waiting shed na ito,

nakapagitan lamang ang waiting shed at barangay sa isang tulay.

Pagkarating ko doon,

wala na namang kung sinong sumilong kaya

dumeretsyo na ako ng motor ko pa loob dito.

Habang nagpapatila,

medyo nawala ang kaba ko noon.

Nakakakita na ako ng mga bahay na may ilaw.

May mga tao sa kabilang tulay na naglalakad.

Mga bata.

Nakatitig lamang ako doon kaya nagulat ako ng

pagharap ko sa kabilang kalsada.

Merong nakatayong matandang babae.

Nakatitig ito sa akin habang

nagpapayong ng malaking dahon ng gabi.

Ang unang pagkakaalala ko ay nakatayo lamang siya sa kabila pero

lumingat lamang ako saglit.

At pagbalik ko ng tingin ko sa kanya.

Nasa tapat ko na ito.

Ilang metro sa labas ng waiting shed.

Gumiti ito at pagkapasok sa waiting shed

ay saka na ibinaba ang dahon ng gabi

at yung bitbit nitong sako.

Hindi niya inaalis ang titig niya sa akin, Sir Seth.

Nagsalita ito ng

Basang basa ka na, Iha.

Saan ka mapapunta?

Makakasama sa'yo yan.

Gumiti na lamang ako pabalik at sinabi nga

ang susunduin ko ang pinsan ko.

Literal na madilim na madilim na noon.

Bukas ang motor ko para magamit ko yung headlight.

Habang nagpapatila kami doon ay

may napapansin ako sa kanya.

Masilip-silip ito sa labas ng waiting shed na

tila ba may binabantayan.

Akala ko nga ay baka naghihintay lamang din ang sundo pero

yung paulit-ulit niyang pagtingala sa taas

ang medyo nakaagaw talaga ng pansin ko.

Alam ko namang naghahantay rin siya na tunghila ang ulan.

Pero hindi mo naman ata kailangang libutin ang paningin mo sa kanya.

Lalo na sa mga kapunuan, diba?

Walang ano-ano ay lumapit ito sa akin at bumulong.

Ia!

Ayos ka lang ba?

Gusto mo bang sumama muna sa akin?

Basang-basa ka na.

May anak kaming babae na kasing katawan mo rin.

Manghiram ka muna ng damit.

Diyan lang ako nakatira.

Siyempre ako, Sir Seth. Inisip ko naman talagang tumanggi.

Sino ba naman yung oo na lamang bigla, diba?

Tsaka sanayan lang yan.

May pagkakataon talaga na basa tayo sa ulan.

Iha!

Sumama ka muna sa akin.

Diyan lang ako nakatira. Sige na!

Iha!

Sumama ka muna sa akin.

Diyan lang ako nakatira. Sige na! Sasaglit ka lang sa bahay.

Sa pangalawang pagkakataon, tumanggi ako.

Kahit na maulan, tumayo na ang matanda kahit na walang imig.

Yung kaninang mga dala niya na kaya niyang buhatin,

pinaramdam niya sa akin na parang bigat na bigat siya.

Tapos ay nag-a-aplos ng likod na akala mo,

nasasaktan o nananakit.

Binitawan nito ang mga bitbit at muling lumingon sa akin,

sabay-sabing,

magkano ibabayad ko iha kapag hinatid mo ako sa amin?

Mabilisan lang,

kahit ibaba mo lamang ako sa tarangkahan namin at

maibaba ang mga gamit kong mabibigat.

Sa pagkakataon na ito,

ewan ko ba,

siguro,

magkahalong inis o awa.

At nang sinabi niya namang tarangkahan lang ay umuon na lamang ako.

Tatandaan ko na lamang ang mga dadaanan kung sakaling kailangan kong humingi ng tulong.

At mukha namang magkakalapit ang bahay doon sa baranggay na tinuro ng matandang to.

Pagkarating namin doon,

laking gulat ko ng

kaya naman pala niyang bitbitin ang sako.

Malakas niya akong kinapitan sa braso at hinataknon.

Napakalakas ng matanda.

At hindi na rin ako nakapalag nang tuluyan niya akong hatakin papasok ng bahay niya.

Gagawa na sana ako ng eksena nang sabihan ako ng matanda na

huwag maingay.

Hindi ko daw ba alam na may sumusunod sa akin.

Pinaupo niya ako sa kanya at

pagkatapos ay inabutan ng tuwalya at magpunas sumano ako.

Siya si Aling Belen.

Galing umano siya sa gubat sa kabilang kalsada at nangangalkal ng kamote at bunga ng gabi noon.

Sa kalayuan palamang ay napapansin niya na umano ako.

At sa swerte ko, Sir Seth,

si Aling Belen ay nangangalkal ng kamote at bunga ng gabi noon.

At sa swerte ko, Sir Seth, si Aling Belen ay may kakayahang makakita ng mga hindi natural na nilalang.

Pati na ang kanyang anak.

Kakaiba ang kakayahan ni Aling Belen.

Kapag daw may hindi pang karaniwang bagay itong nakikita sa gabi,

ay tila ba maliwanag ang tingin niya sa paligid.

Dahil sa bagal ng takbo ko,

nakita niyang may dalawang malapad na paniki umano,

ang nakalutang sa hangin at nakadipa na sinusunda ng pagtakbo ko.

Hindi ka panipaniwala pero,

nung naaalala ko yung mga anino o dilim na nakaharang sa side mirror ko,

posible.

Ang tanong, bakit nila ako sinusunda?

At hindi daw ba ako nagtataka?

Parang ang bagal ko umanong makarating sa pupuntahan ko.

Nang huminto nga ako sa waiting shed,

ay hindi na niya pinuno ang laman ng sako.

Napansin niya kasing ang dalawang nilalang na ito ay bigla na lamang lumihis sa gilid ng kalsada

at sumampa sa tig-isang puno ng ipil-ipil.

Ang plano pa nga lang sana ni Aling Belen ay bantayan lamang ako.

Pero nang mapansin niyang bumaba ang mga ito sa puno ay bigla-bigla siyang tumawid.

At yun na nga,

pinapalitan ako ng damit ni Aling Belen.

Itim na damit.

Ibalik ko na lamang daw yun kapag nakadaan ulit ako doon.

Bukod pa dito,

pinasuksukan niya ako ng luya sa may bulsa,

tsaka asin.

Nilagyan niya rin ng rosaryo sa leeg ko.

Meron din siyang pinakoskos na langis na amoy esensyal sa bawat parte ng katawan ko na merong pulso,

pati sa singet at kilikili noon.

Doon daw kasi sumisingaw ang samyo ng tao.

Malamang sa malamang,

may samyo silang hinahabol sakin noon.

Wala naman ng ibang samyo ang nakakahalina sa mga aswang.

Kundi samyo ng isang malapit ng mamatay o may sakit.

At samyo ng isang buntis.

Siyempre, napareak ako.

Paano diba?

Paano ako na buntis?

Denial pa kumbaga pero dahil sa takot ay sinunod ko na lamang ito.

Tsaka ang gaan ang pakiramdam ko noon, sir.

Pero siyempre, kabado pa rin ako kung sakaling buntis man ako.

Pinasabay ako ni Aling Belen sa kanyang pamangkin.

Nagpasalamat ako at sinabihan niya ako na mas maiging sa main road na lamang kami dumaan

na daanan ng mga pampasaherong sasakyan kung sakali man.

Pero mas matagal kasi kung dadaan kami doon.

Nang makarating sa bayan kung saan ang paaralan,

ay nagpasalamat ako sa pamangkin ni Aling Belen.

Mag alas 7.

Nakita ko ang pinsan ko na matyagang naghihintay doon sa plaza sa tabi ng school.

Humingi naman ako ng tawad.

Ayos lamang umano.

Ikinwento ko sa kanya ang lahat.

Lalaki itong pinsan ko.

Pero imbis na dumaan nga kami sa kalsada ng mga pampasahero,

bumalik kami doon sir Seth.

Siya na lamang umano ang magmamano.

Tatlong beses kaming namatayan ng makina doon.

Tapos sobrang dilim na talaga pero ang pinagkaiba lang

ay marami-raming dumadaan na mga motor na noon.

Sabi ng pinsan ko ay baka lamang may isyo sa spark plug pero

parang iba yung pakiramdam ko sir Seth.

Mayroon naman ang mga pampasahero.

Sa tatlong beses kasi na namatayan kami ng sasakyan.

May nakikita akong isang malaking itim na aso na patawid-tawid sa kalsada.

Hindi siya lumalapit sa amin pero titingin nito.

Tatawid.

Titingin.

Tsaka malayo din ang pagitan ng pinaghihintuan namin kaya

lumalapit sa amin.

Tsaka malayo din ang pagitan ng pinaghihintuan namin kaya

napaka-imposibling makahabol ito.

Bayan din ang pagitan sir Seth.

Ang panghuling namatayan kami ng makina.

Bago kami umalis ay napansin ko yung aso sa kapilang kalsada.

Lung paangkas na ulit ako sa pinsan ko.

Umupo ito doon.

Napaka-weirdo ng upo niya na para bang hindi upo ng isang aso.

At magamat hindi gaano kamaliwanag at hindi ko naman masasabing malinaw kung nakikita.

Para bang nakangiti ito sakin.

Pagkauwi ay naikwento ko ito sa tita ko.

Pinagalitan pa kami kung bakit hindi na lamang kami sa pampaseherong kalsada dumaan.

Kaso mas mabilis lang talaga doon sa likod sir Seth.

Hindi ko na rin nabanggit sa tiyahin ko na makabuntis ako.

Umuwi na lamang ako sa bahay pagkatapos nun.

Magkatabi lang naman ang bahay namin.

Alam mo sir Seth, mag-aapunan pa sana ako nun.

Sabi ng tita ko ay may ulam daw na babalikan ko na lang sa kanila.

Ang nasa isip ko nun ay magbibihis lamang ako tapos magsasahing na.

Pero pagkatapos kong magbihis at umigal ang saglit, parang napakabigat na ng katawan ko.

Yung hindi ka na makabangon.

Hindi ko na nga napatay yung ibang ilaw noon sir Seth.

Tapos ayun na, bumagsak na ako.

Maya maya pa, nakaramdam na ako na may humahatak sa akin at boses ito ng sumisigaw.

Pero noong mga panahon na yun ay naninigas pa rin ako at hindi makagalaw.

Pero nararamdaman ko na niyuyugyog ako.

Una, boses lamang ng babae.

Pero alam kong boses ng tiyahin ko yun.

Hanggang sa nakarinig na ako ulit ng sigawan ng ibang mga lalaki pagkatapos.

Nagkalabugan sa loob ng bahay.

Narinig ko na may mga nahulog na kaldero sa kusina.

Siguro, mga tatlong minuto pa bago ako nakadilat,

nakita ko si tita na nagtatanong kung okay lamang ba ko.

Pagbangon ko.

Yung likod ko mula bewang hanggang puson.

Sobrang sakit.

Tapos para akong nadudumi na ano.

Pilit akong pinaupo ni tita at inaapoy na rin ako ng lagnat.

Pinainom ako ng tubig at ng gamot.

Ramdam ko din ang init ng katawan ko na

kahit na sobrang lamig ng hangin na dumadaan sa bintana namin bukas

pero hindi ako nakatapos.

Kahit na sobrang lamig ng hangin na dumadaan sa bintana namin bukas pero may rehas.

Pero, parang hindi dumidikit sa balat ko yan.

Ayon kay tita.

Nanonood lamang daw siya ng TV.

Yung TV nila,

kaharap noon yung bintana na tanaw yung bahay namin,

lalo na yung parting pinto ng kusina.

Hindi ko nalak ang kusina noon kasi nga nakatulog ako kaagad.

Tinatanaw-tanaw ako ni tita gawa ng inaalam niya kung kukunin ko na yung ulam o yung kaldero.

Tapos,

meron daw siyang nakitang aso na mahaba yung mga paa.

Medyo may pagka malaki o mano yung ulo na uwirdo yung paglalakad noon.

Noong una ay sumilip ito sa bintana kung saan ako banda.

As in sa laki niya, sir Seth, ay hindi na siya sumampa.

Sumilip lang.

Edy si tita takang taka noon.

Natulala lamang siya doon sa bintana pero,

noong bigla na lamang itong tumigil sa tapat ng pintuan

at nakita ni titang binuksan niya ang pintu na parang may sariling pag-iisip.

Dito na siya tumayo at pinagkakatok ang mga anak at si tito para sundan siya.

Noon ang tumakbo si tita.

Dala lamang yung pangharang niya sa pintuan.

Nang pasukin niya ako,

nakita niya ang nilalang na ito na nakatayo lamang sa harap ko habang nakatitig.

Hindi na ito tayong aso kundi tayong tao na.

Marayla hindi siya makalapit gawa ng nahubad ko man ng itim na damit na bigay ni Aling Belen.

Hindi ko naman inalis ang rosario sa may leeg ko.

Sinubukan itong hambalusin ni tita at tinamaan niya ito.

Umatras ito at siya namang hatak ni tita sa akin noon.

Yun ang parte na ginigising niya ako.

At nang sumigaw si tita na aswang,

sumunod na sila tito at mga pinsan kong lalakay na may dalang pamalo at itak.

At kitang kita nila tita at ng kanyang pamangkin

kung paano ito tumalun sa may espasyo ng kusina na may lagayan na mga pinggan at kaldero.

Nasira niya yung pader na gawa sa manipis na kawayan doon.

Nagpagulong-gulong umanom,

at umikot sa gilid ng bahay nila tita na hinabol naman ng mga kaanap niya.

Tapos ay tumalun ito sa kanal at mabilis na gumapang hanggang sa makatalon naman sa kabilang parte ng irigasyon.

Hindi na po nagdalawang isip sila na pagamot ako.

Sinabihan lamang na dapat ay may kasama ako sa bahay at laging nakaitim.

Magpausok ng goma sa gabi kahit yung konti lamang nausok.

At igit sa lahat, magpatingin umano ako sa doktor na siyong ginawa ko.

At ay nga sir, nakabuo ang paglalandi ko sa nobyo ko.

Pinanindingan naman niya ako siyempre,

pero hindi agad pumayag ang mga magulang ko ng magulang ko.

Inaway pa siya ni tatay at sabi kapag hindi kami nagpakasalagad agad,

hindi daw makikita ng nobyo ko yung magiging anak namin.

E di ayun, instant kasal.

Sa mga panahong wala ang mga magulang ko at ang nuoy-asawa ko na dahil sa trabaho,

doon ako kila tita na tutulog.

At mayroon,

madalas din naming pausokan ang bahay hanggang sa manganak nga ako ng maayos noon.

At alam niyo sir Seth,

ang kinuha kong ninang ay ang anak ni Aling Belen.

Hanggang dito na lamang sir Seth,

at maraming maraming salamat kung sakaling mabasa mo,

ang kwentong nito.