For collaborations / business proposals / intrusions, please contact: teamwaechos@gmail.com SUBSCRIBE NA SA TEAM WA ECHOS! OGIE DIAZ VLOG: https://www.youtube.com/channel/UCFjNqRoCvkOCYLnBUjdfmSg?sub_confirmation=1 MOMMY SOWL VLOG: https://www.youtube.com/channel/UCah7A_e_uGrjeS0DCDKryRw?sub_confirmation=1 ERIN DIAZ VLOG: https://www.youtube.com/channel/UC5qwAM8XQoR7JQcof6L6JWA?sub_confirmation=1 MEERAH TV: https://www.youtube.com/channel/UCHT6ypXz39DY7eNvWZ1TLYQ?sub_confirmation=1 AIKO MELENDEZ VLOG: https://www.youtube.com/channel/UCsTkp9-N5GwrnvrLI0rV4fQ?sub_confirmation=1 ELLEN LIHIM VLOG: https://www.youtube.com/channel/UClKlY34ZHPzTotxtE_93b4A?sub_confirmation=1 DYOSA POCKOH VLOG: https://www.youtube.com/channel/UC5sC918-s6TfcQQjJrkKBzA?sub_confirmation=1 TITA JEGS VLOG: https://www.youtube.com/channel/UCjxdG6QN6GnQVCPfy59yIXQ?sub_confirmation=1 MAMA LOI VLOG: https://www.youtube.com/channel/UCmEWD3UTF0FvXr8jrKzbA_A?sub_confirmation=1 #OgieDiaz #eriksantos #TeamWaEchos #sherynregis #t

Video Transcript / Subtitles:( AI generated. About AI subtitles » )

* AI ("Artificial Intelligence") subtitles on Tagalog.com are generated using "Whisper" by OpenAI (the same company that created ChatGPT and DallE2). Results and accuracy may vary.
* The subtitles do include errors occasionally and should only be used as a tool to help with your listening practice.
* You can request this website to create a transcript for a video if one doesn't already exist by clicking the "Request AI Subtitles" button below a video. Transcribing usually takes 30-40% of the length of a video to complete if there are no other videos in the queue. For example, a 21 minute video will take 7-8 minutes to transcribe.
* Running a super fast cloud GPU server to do these transcriptions does cost money. If you have the desire and financial ability, consider becoming a patron to support these video transcriptions, and the other tools and apps built by Tagalog.com

Naghiwalay kayo ni Tito Boy.

Mm-hmm.

Kasi mas mahirap, mas iintrigayin ka.

Kahit naman anong gawin mo,

hindi mo naman mababago yung isip nung iba.

Nakita mo yung medyo sumimangot si Aiden?

Our grand winner,

Eric Sato!

Controversial yun, e.

Oo.

Nasa YouTube yun, e.

So hindi natin matatago.

Lahat kinawestyon, e.

Kinawestyon yung relationship namin.

Lahat ng mga balita tungkol sa gender ko,

lahat binabato sa akin.

Yung time na sumakabilang buhay yung nanay mo,

pagdaw iyak ka ng iyak,

doon sa patay,

merong kang pagpukulang.

Totoo ba yung e, e?

Yung time na yun, nasa ospital kami,

hindi ko makakalimutan yun.

Kasi kahit gusto kong umiyak,

dahil alam ko nasabi ng nanay ko yun sa akin

e, emosyonal siya, e.

Naiiyak talaga ako.

Nanay, mahal na mahal kita,

hindi ko kakalimutan yun na mahal na mahal kita.

Basta hintayin mo ko, nanay.

Hintayin mo ko na mag-aalaga sa'yo pagdating ko.

Isang malaking karangalan po ang maging besita,

ang Pop Ballad Royalty.

At syempre, tinagurian din King of Theme Songs.

Sino pa nga bang ating tinutukoy?

Ang first grand winner ng Star in a Million,

Eric Santos.

Hi Kuya Oj!

Ayan, Diyos ko, alam ko.

Parang nanginginig ka.

Isang karangalan para sa akin ang

mag-guest ng isang OG Diaz.

Pinapanood lang namin ito sa bahay ng pamilya ko.

Ngayon, nakaupo na ako dito.

Oo, pero natitense ka.

Natitense ako kasi baka paiyakin mo rin ako.

Ay, hindi.

Kaya yung iba-iba, huwag pa-interview.

Kala nga pa-iyakin, hindi.

Depende naman yun sa iyong pagkukwento, Eric.

Tsaka ano, si Eric hindi ko siya makalimutan.

Una, kaya ko siya kinukumpara.

Ever since nung sisimula siya hanggang ngayon,

hindi siya binabaglan ng panahon

at ng mga nararating niya sa buhay.

Ganon pa din siya.

Kaya mahal na mahal ko to eh.

Kaya nung time na sumakabilang buhay yung nanay mo,

talagang ramdam ko sa'yo na

tatlo, apat na araw yata akong nandoon.

Gabi-gabi.

Kasi laging mugtong-mugto ang mata ni Eric.

Yung iba, ang pakahulugan doon,

pag daw iyak ka ng iyak,

doon sa patay, merong kang pagkukulang.

Merong kang hindi nagawa para sa kanya.

Totoo ba yung kay Eric?

Sa akin, hindi, Kuya Otch.

Kung meron man akong masasabi,

wala akong regrets sa pag-aalaga kay nanay.

Kasi feeling ko, lahat naman na ibigay ko sa kanya

since wala naman akong pamilya pa,

wala naman ako mga anak pa.

So feeling ko sa kanya kung lahat na ibukos.

More than may tatay nga,

mas siya yung in-spoil ko eh.

Kahit nung wala pa siyang sakit noon,

talagang pag gusto niyang mag-travel,

hindi siya magdadalawang salita sa akin.

You want to travel, go nanay.

Ganun ako palagi.

And even up to the last days of her life,

talagang lahat, alam niyo yun,

lahat ginawa talaga namin para sa'yo.

Pero going back to your younger years,

at hindi ka pa na sisilawan ang camera at ng ilaw,

at hindi ka pa sumasali ng star in a movie.

Ano si Eric mo?

Isang istudyante, pokotoon?

Galing kami sa simpleng pamilya.

Hindi naman yung sobrang hirap.

Kasi yung tatay ko, nakapag-abroad na siya nung pinanganak ko.

So yung tatay ko, parang sila yung first batch ng mga Saudi boy.

Ah, OFW.

Yes.

OFW siya.

Naging engineer siya sa Jeddah, Saudi Arabia.

So kahit papano ko yan,

nabigyan niya kami ng magandang buhay.

Kumaga, he was a good provider sa aming pamilya.

And apart from that,

yung nanay ko sobrang sino na kahit plain housewife siya,

magaling siyang rumakit.

Paano raket?

Raket, like nagpapalending siya sa area ng palengke.

Tapos lahat ng pwedeng rakiting niya,

nagpapasanglak siya sa mga nangangailangan ng mga kapitbahay.

Tapos nagbibenta rin siya ng puso pa nun yung mga sarali, yung paper.

Personal collection.

Personal collection.

Lahat yun, nasaksihan namin yun.

Kasi lumakik kami na may mga pamplets kami nakikita ng mga sarali,

mga avon sa bahay.

Pero naman, time na ikaw ay sumalis sa Star in a Million,

bago ba yun, sumasali ka na sa mga amateur singing contest sa mga para-barangay?

Nung bata ako, kuya.

Siguro nung mga 7, 8 years old ako.

Lahat, mahilig akong pasalihin ng mga lola ko,

ng mga tita ko sa barangay sa singing contest.

Eh, mahihain ako nun.

So yung nanay ko, hindi naman niya ako pinipilit.

Pero, to the supporta naman siya, bibili niya ako ng damit.

Pero hindi siya yung tipong, yung nanay na i-pupush.

Ang nagpupush sa akin, yung mga tita ko.

Siguro mga tatlong singing contest lang yun nasalihan ko nung bata ako.

Ang natandaan ko na lang,

nagiguest na lang ako kapag may mga school programs.

D'yan ko na nagamit yung singing ko,

nung high school ko and college.

So, sabi mo mahihain ka.

Paano ka napadpad sa Star in a Million?

Dahil kay Tito Boy,

nung high school ko and college days,

doon ko na hon yung feeling ko,

yung singing talent ko, yung talent ko sa pagkanta.

Kasi, every time na magkakaroon ng school programs,

hindi pwedeng walang Eric Santos.

Parang kahit yung ibang mga colleges,

ini-invite ako kapag mayroon silang programa sa school.

So parang naging, kumbaga naging...

Training ground.

Parang naging training ground ko.

And at the same time, medyo sumikat din ako sa school noon.

Dahil nga, parang naging...

Hard rub ka naman.

Hindi naman hard rub.

Pero, parang hinahanap nila ako

sa mga school programs.

Kasi even before I joined Star in a Million,

naging miembro muna ako ng isang boyband.

Ang tawag sa boyband namin nun, DNA.

Back in 2002,

inandel kami ng isang American producer.

So, napangakoan kami na

ma-re-release yung album namin.

Hindi lang nationwide, kundi worldwide.

So, ang daming mga pangako na...

Napako din, kasi hindi namin na-realize

na hindi pala ganun kadali

na pumasok sa industriya.

So, ano nangyari sa boyband?

Nag-disband kayo?

Nag-disband kami eventually.

Kasi wala nangyayari.

We even had to stop schooling.

Kasi sabi ng manager namin,

dapat bumitaw na kayo sa school nyo

kasi talagang it's a multi-million dollar project, ganyan.

Ang daming mga pangako eh.

Nagpaalam ako sa magulang ko.

Sabi ko,

bigyan niyo muna ako lang kahit one year.

I was taking up dentistry then.

Sabi ko sa tatay ko,

Tay, baka pwede niyo muna akong pagbigyan dito sa...

Kasi gusto ko talagang maging singer.

Gusto ko maging professional singer.

One year lang.

Pag walang nangyayari sa one year,

babalik ako sa school.

So, yung tatay ko,

lahat sila, buong pamilya ko talagang supportive naman.

So, pinagbigyan nila ako one year.

Walang nangyayari.

Then, yun yung time na nakilala ko si Tito Boy.

So, noong nakilala mo si Tito Boy?

May isa kaming common friend

na naging miembro din siya nung boyband namin

but eventually, umalis din siya.

So, sabi niya, pakilala kita kay Boy Abunda.

So, pinakilala niya ako kay Tito Boy

I auditioned inside his van, actually.

Noong time na yun,

Kumanta ka.

Kumanta ako.

Sige nga, kanta.

Pinakanta niya talaga ako sa loob ng van niya.

Ang kinanta ko pa noon,

yung sikat na sikat na kanta niya.

Ano yun?

Because of you,

my life has changed.

Ang ganun yung kanta niya.

So, sabi niya,

Uy, meron ka.

May potential.

So, sabi niya,

baka gusto mong sumalian ng star in a million.

Siyempre, na-excite ako.

Yung star in a million,

then, yun yung parang pinakasikat na singing contest sa bansa.

At si Christian Bautista talaga yung sikat na sikat that time.

Kasi, siya yung unang nanalo e,

ng monthly finals.

So, matunog na matunog yung pangalan ni Christian Bautista.

So, parang naging basihan ko si Christian.

Sabi ko, kung...

Kasi, ano ko, mahihiyain nga ako.

So, parang sabi ko sa rinig ko,

kung hindi ko ito gagawin,

parang kailan pa e,

tumatanda na ako pa.

20 years old ako noon ng time nyo.

So, humingi ulit ako sa tatay ko ng one more chance.

Sabi ko,

sasali ako ng star in a million sa TV.

Siyempre, na-excite yung buong pamilya ko.

Tapos, yun, the rest is history.

Wildcard ako, kuya e.

I was so devastated nung natalo ako.

Kasi feeling ko,

I gave my best,

and I did well.

Feeling ko, bakit natalo ako?

May ganun akong question.

Then, after noon,

two weeks after,

tinawagan ako

kung pwede akong mag-audition for wildcard.

Kasi, parang mag-grand finals na yung star in a million from ASAP,

magiging bukod na show na siya e.

Then, kulang ng isang contestant for the grand finals.

So, ang ginawa nila,

lahat ng mga natalo nung April hanggang September,

pinabalik nila lahat.

And instead of eliminating one contestant each week,

humili na lang sila ng isa

to fill in the tenth slot for the grand final season.

So, ako yung napili.

So, noong time na natatlo na lang kami,

okay na rin naman din ako dun sa mapasama dun sa top three.

Pero, noong during rehearsals,

noong band rehearsals natin,

parang naramdaman ko na may pag-asa nga ako.

Hindi naman ako umaasa,

pero parang nung narinig ko silang pumanta,

parang yung piyesa ko may pag-asa, parang gano'n.

Doon lang ako naging optimistic about my potential,

about my capacity.

Ang chine-cheer nung araw na yun,

si Shirin ang matagal natin.

Si Shirin ang pinaka ano,

siya yung pinakasikat,

siya yung pinakamalakas,

siya yung pinakamatunog ang pangalan.

Kasi, power belter siya e.

Aminin natin, napakagaling talaga ni Shirin.

Mahirap siyang kalabanin.

She was the one to beat that time.

Pero, noong narinig ko sa rehearsals pa lang yung piyesa niya,

at yung piyesa ni Marinel,

meron na akong naramdaman na

parang yung piyesa ko, parang may laban.

Nagkaroon na pa ng gano'n.

Nakita mo yung medyo sumimanggot si...

Oo, nag-controversial yun e.

Nasa YouTube yun e,

so hindi natin matatago doon.

Anong naging reaksyon mo noong time na yun?

Naging controversial yun,

which I think, Kuya Odj,

nakatulong din sa both our careers,

kareer ko sya pa ni Shirin.

Kasi, sobrang talaga siyang napag-usapan.

And yung reaksyon na yun ni Shirin,

yung moment na yun na tinawag yung winner,

parang naging iconic.

Kasi, hanggang ngayon,

kapag may mga VTR sa ASAP,

kapag ini-introduce ako or may VTR kami,

parang di nawawala yung...

Ah, talaga?

...yung scene na yun e.

Yung pagsimanggot ni Shirin?

Yung pagsimanggot,

yung pagkabigla ko.

Which, naiintindihan ko naman siya rin

kung saan siya nanggaling.

Kasi, siya yung consistently number one.

Tapos, noong Grand Finals,

parang biglang iba yung naman.

Parang kahit naman siguro sa akin yun mangyari.

Siguro di lang ako masisimanggot,

kasi hindi gano'n yung personality ko.

Pero feeling ko,

I would really feel bad din

na hindi ako yung manahil.

Kahit naman ako,

ang best ko nung time na yun si Shirin.

Alam ko naman yung sinabi mo yun sa akin.

Oh, diba?

So, doon na nagsimula ang iyong career.

Pero ang natatandang kong pinakamatinding,

hindi maintriga kong na-issue sa'yo,

naghiwalay kayo ni Tito Boy.

Diba?

Parang nagkaiyakan po or something.

Sobrang lalim ng inyong relationship as manager talent

para dumating sa puntong umiyak si Eric.

Yes.

For me kasi,

ako yung baby ng backroom na yun eh.

Saka sobra akong mahal ni Tito Boy,

saka ni Tito Bong.

Parang ako yung anak nila.

So, feeling ko,

feeling ko lang naman ah,

I may be wrong,

pero feeling ko,

ako yung pinakapaborito niya that time.

At talagang kapag may mga personal siyang mga lakad,

minsan yung simple dinner lang,

invite niya ako,

na hindi niya naman yung ginagawa sa ibang artists.

So, feeling ko nasaktan siya nung time na,

feeling ko parang I wanted more

bilang artist,

bilang talent.

Siyempre siguro natural naman para sa mga talent na

you wanted more.

Gusto mong, may mga question ka na

gusto mong sabihin,

pero hindi mo maiparating kasi nahihiya ka.

Parang gano'n.

So, nagsabi ako sa isang kaibigan namin

na doon ko na event out yung mga gusto ko sana,

nang mangyari,

gano'n.

Tapos, siguro hindi ko alam kung iba yung

nakarating kay Tito Boy.

Parang namasamaan niya kasi,

siyempre sino nga naman yung matutuwa sa isang manager na

yung alaga niya ay parang nagre-reklamo.

Parang gano'n.

Nagtangpo siya talaga sa akin.

Sumama yung loob niya.

So, ngayon okay na kayo ni Kuya Boy?

Nung time na yun,

medyo humaba pa ng pot.

Siguro, it took one month kasi natakot ako,

pero nilakasan ko yung loob ko kasi

nung time na yun,

parang sa laki ng ginawa niya sa kariyer ko

at sa laki ng naitulong niya sa akin,

parang sino ba naman ako para

hindi humingi ng tawad sa nagawa ko masala.

So, wala nang, no more explanation.

I just wanted to say sorry.

I just wanted to apologize.

And knowing Tito Boy,

napakabuti ng loob.

Pinapasok ako sa bahay.

Siya yung nag-explain ang lahat ng bagay.

At least hinarap pa.

Hinarap ako ni Tito Boy right there and then

nagkapatawaran kami.

Ilang taon na si Eric dito ngayon?

Sa showbiz?

20 years.

I'm celebrating my 20 years.

This year, yes.

Ah, okay.

20 years ka namin pala, di ba?

Alam naman namin na nagkaroon kayo ng relasyon eh.

Proof-a-making ito noong araw.

Patuloy nato.

Isa ka kasi sa mga ano.

Yung kakampi namin.

Kasi parang one-fourth ng mundo, kakampi.

Yung three-fourths ng mundo, parang

against sa relationship namin.

Yung sinisiraan kami and all.

Parang, ano ko nun?

Kainitan ko kasi nun, Kuya Otch.

Yung parang, I mean, kainitan.

Siyempre, bata pa ako nun.

So, parang, lahat ng mga gusto ko,

gusto kong pasukin.

Kaya may pagkambastus ka.

Lahat ng gusto kong mangyari,

gusto kong i-try.

Hindi pa ako ganun kamature that time.

So, noong time na yun, parang

nag-guest kasi ako nun sa concert

ni Rufa May.

Tapos, inalikaw ko lang naman siya nun sa stage.

Tapos, after nun,

tinext siya na ako. Text na siya ng text.

Tapos, nag-text na rin ako sa kanya.

Then, nagsimula kasi yun.

So, walang nagtulak sa amin

na dapat, okay, ligawan mo si Rufa May.

Walang ganun. Basta,

punta na lang ako sa bahay nila.

Tapos, nag-usap kami ng masinsinan.

Tapos, yun na.

Yung bang pagkakataon na yun, Eric,

after nun, naging drama sa'yo?

In a way, opo. Kasi, parang

lahat kinuwestiyon yun.

Kinuwestiyon yung relationship namin.

Lahat ng mga balita tungkol sa gender ko.

Lahat ginaba ito sa akin.

Lahat ng mga masasamang publicity na

experience namin that time.

Hindi pa uso ng social media.

Hindi pa uso na ng mga Twitter.

Write-up lang. May mabasa ka lang na

write-up. Parang,

babagsak yung mundo mo. Yung parang,

tagmamahal ka lang naman. Pero,

bakit ganito yung

mga dumalabas?

Sobra yung judgment sa

akin. Nakakaiyak.

Pero, sinasabi sa akin ni Peachy na

hindi ka mag-alala kung ang lawyer mo.

Kasi si Peachy, ano siya eh,

sanay siya. Sanay siya sa ganun.

Yung time na yun, parang 5 years

pa lang ako nun sa industry. So, parang

hindi pa ako sanay sa mga ganun

klase ng intriga. So, kung naging

traumatic sa'yo yung ano na yun, nasundan

ba yun? Nagkaroon ka pa ng girlfriend?

Yes. Pero, yun yung

naging lesson. Parang kapag

nagkaroon ka na ng relationship

after that, hindi ko na lang sinapublic.

Siguro yung mga kaibigan ko na lang yung

nakakaalam. Hindi ko naman

kailangan itago. Kasi wala naman dapat itago.

Kaya lang, hindi na namin shinobis.

Hindi ko na pinaalam. Kasi,

mas mahirap, mas intrigain ka.

Kahit naman anong gawin mo, hindi mo naman

mababago yung isip ng iba. So,

masaya na lang ako. Dito na ako magfocus.

Hindi ka man lang, ano,

nakaisip na bumuo ng

pamilya or kahit man lang

magkaroon ka na lang? Naisip ko yun.

Siyempre, hindi na ako

bumabata. Kailangan

ko rin ng, kumbaga,

sarili kong pamilya na itataguyod ko.

Kaya lang, feeling ko,

masyado akong naging focus

sa pag-aalaga sa magulang ko.

Na feeling ko,

kapag nagkaroon ako ng family,

ng sarili kong family, feeling ko

mahahati yung atensyon ko.

Kasi, all out ako sa pamilya ko. Lahat sila,

after nung time na

dumigil yung tatay ko sa pagtatrabaho

sa abroad, parang ako na yung

nag-take ng responsibility na maging

breadwinner ng pamilya.

Ngayon ko na lang na-realize,

parang nakikita ko yung mga kasabayan ko,

may mga asawa na,

si Sarah, si Christian, si Rachel Ann,

may mga asawa na sila, si Shane May,

may anak na magdadalo niya.

Dito ko na lang na-realize na, oh,

parang, bakit sila may mga asawa na,

tapos ako,

single parents. Narealize ko na,

dahil sa sobra kong focus

sa buhay pamilya ko,

parang medyo na isang tabi ko yung

personal ko.

Pero hindi mo nang pinagsisisihan?

Na na-focus ka sa nanay mo, sa mga kapatid mo?

Hindi, hindi ko, walang, kahit na isang

pagsisisi, lalo na ngayon,

nung nawala yung nanay ko,

doon ko nasagot na parang,

siguro kung may asawa na ako,

tapos nangyari yun kay nanay.

Hindi ko naman sinasabi na parang, totoong

mangyayari, pero nasa isip ko,

maaaring yung asawa ko,

mapag-awayan pa namin, o maging isyo pa namin

kung bakit gano'n kalaki yung binibigay ko

sa pamilya ko. Yung pagpapagamot

sa nanay ko, na hindi biro,

kuya Ocha, hindi talaga biro.

Yung gastusan, maaaring

hindi ganun din ka-all out,

dahil meron akong pamilya. Siguro,

yun yung naging reason, pero

naisip ko lang na maaaring eto yung purpose,

maaaring eto yung rason kung bakit

naisantabi ko yung personal kong

buhay kapalit nung pagkaalaga

ko sa pamilya ko. Pero naisip mo rin

ba, Eric, at least bago man lang maipikit

ni mami yung kanyang mga mata, eh

nakakita siya ng abu sa'yo?

Napag-usapan na namin yan, nung na-diagnose siya,

parang sabi niya sa'kin, sana

eh magkaroon ka rin ng mga anak

na magmamana sa'yo.

Yun akong naiyak naman kasi sabi niya,

napakabuti mong anak sa amin ng tati.

Sana yung mga magiging anak mo

in the future, maging mabuti rin sa'yo.

Sana yung kung ano yung ginagawa

mong pagkaalaga sa'kin ngayon,

naiyak din ako.

Sana yung magiging anak mo,

ganun din yung

yung gawin nila kapag

ikaw naman yung

dumating sa panahon na kailangan ka ng

alagaan. Kasi anak,

ang dami kong mga kaibigan na

yung mga anak nila, iniwan sila.

Ang dami kong mga kaibigan

na yung mga anak nila,

hindi naman pinabayaan, pero

kung ikukompare yung papapano mo

ko alagaan ngayon,

parang sobrang yung pagpapasalamat ko

sa Diyos kasi

napakabuti

mong anak. Yung time

na yun, nasa ospital kami, hindi ko makakalimutan yun

kasi kahit gusto kong umiyak, dahil alam ko

nasabi ng nanay ko yun sa'kin dahil

emosyonal siya, kakaalam niya lang

ang diagnosis niya. So nung time na yun,

talagang para manggaling yun sa sarili mong

nanay. Yung nanay mo na hindi naman

naging showy sa'yo or

hindi siya masyadong nagsasalita

sa amin ng harapan.

Naririnig mo na lang yung mga gusto niyang sabihin

sa amin. Dito na lang, nung naishare niya

sa mga best friends niya, kung gaano

siya ka-proud sa aming magkakapatid,

kung ano yung mga

gusto niya mangyari sa aming magkakapatid.

Nalaman na lang namin yung nung wala na siya.

Pero nung time na yun, nung nasa ospital kami,

parang masyadong siyang naging open sa amin.

About dun sa mga gusto niyang sabihin

ng personal sa amin,

na hindi ko makakalimutan ko.

Bakit ba si Eric ay gano'n kalalim

ang pagmamahal sa nanay? Obviously,

lahat naman tayong mga anak, gano'n.

Kasi ngayon tatay ko nag-abroad. So siya yung

nagtaguyod sa amin. Siya yung nagsilbing

nanay at tatay sa amin.

So nakita ko rin kung gaano niya kami

inalagaan, kung gaano niya kami ni-nurture,

kung gaano niya kami pinrotektahan.

So bilang pag-gante,

which hindi naman namin obligation,

napalaging nasabi sa amin ng magulang ko na

hindi niyo obligation na alagaan kami na kami

mga sarili kayong buhay. Kumbaga choice ko yun

bilang anak na ibuhos

lahat sa kanila. Yung nanay ko

somehow, I was married to her

since single ako.

So siya yung naging focus

ko sa buhay ko. Sabi ko kasi

sarili ko, wala pa naman akong

pamilya, sarili kong pamilya.

Bakit hindi ko ibuhos lahat sa magulang ko?

Nung time na nalaman mo

yung diagnosis, kung ano yung

sakit o kalagay naman,

anong naging initial reaction?

Totoo pala yun. Pag binagsakang ka ng mundo,

parang huminto yung mundo mo

nung nalaman mo yung diagnosis.

Habang kausap ko yung doktor,

nakatingin na siya ang gano'n sa akin.

Hindi ko alam kung ano yung reaction na ibibigay ko

kasi kailangan ko magpakatatag

but deep inside, I was dying.

Gusto kong umiyak pero hindi ko magawa

kasi gusto kong maging malakas sa harapan

ng nanay ko. I hung up the phone

tas nagtanong si nanay,

anong sabi niyo? Sabi ko,

Andy pupunta daw siya dito bukas.

Pilitin mo lang matulog kasi

kailangan mo nang makalabas ng hospital

para makalabas ka na.

Pero nung time na yun, talagang hindi mo nakatulog.

Tapos ang ginawa ko, research na ako

ng research sa Google, which

hindi magandang idea. Ang hirap

for me kasi ako yung nakawitness.

Ako yung nandoon.

Ako yung nakareceive ng bad news.

Ang hirap pala. So kailan naman

na yan. Mami ko.

The following day, 5 in the morning,

pumunta yung doktor niya.

Hindi ko alam kung holy spirit

ba yung tumaku sa kanya or

I believe it was the grace of God.

Yung pinapakinggin mo sinasabi ng doktor,

wala siyang reaction.

Ah talagang po bata.

Gagaling naman po ako doktor.

Sabi na naman doktor, oo naman po.

Gagawin po natin ang lahat. Nung time

na yun, wala akong nakitang

takot sa nanay ko. Di ko alam kung

baka hinood niya lang. Ayaw niya lang

ding ipakita sa akin. Pero nung

kumalis yung doktor, kinusap ko siya.

Sabi ko, ano yung nafe-feel ng nanay?

Sabi niya, wala. Hindi ko na lang siya

inisip. Sabi niya sa akin,

kung ito ang tadhana para sa akin,

natanggapin ko na lang. Pero

gagawin naman natin ang lahat, diba? Oo naman

na. Kung gano'n. Nanay, sabi ko,

kahit magdildil ako ng asin,

bilalaban natin po sa kanya. Wala ko

pakialam. Kaubusan tayo dito.

Wala akong pakialam. Nung time na yun,

bilang ako ko talaga sa kanya na, we will do everything

nanay, para mapahaban natin

yung buhay. Hindi biro,

Kuya Odge, yung pinagdaanan ni nanay.

And ako lahat yung nakawitnes

yung kung gano'n kahirap yung

pinagdaanan niya. Lahat na nang

ma-imagine mo na pwedeng isaksak sa

isang pasyente na ranasan ni nanay.

So, nung two weeks before she

joined The Lord, nasa Amerika

ako. Kailangan kong

magtrabaho kasi nga para ma-sustain

yung expenses sa hospital.

Yung ilang araw na hindi ko siya tinawagan. Tapos

nakikibalita ako everyday

kasi ang tanging hiling ko lang sa Panginoon

makasama ko pa siya. Hindi ko alam kung

paano ko mapaporgive yung sarili ko

kung hindi ko siya maabutan.

At sobrang yung pasasalamat ko

sa Panginoon kasi ibinigay niya yun

sa akin. Kasi may mga kwento yung

mga nagbabanta, yung mga doctors

kinikwento talaga na minsan lumababa

yung O2 ng nanay

to 17. Oxygen nga na

17. Tapos biglang aakyat.

Tapos pag nagnormalize na ulit

magkakaroon na ulit ng consciousness

si nanay. Kasi hanapin niya ako.

May asa na ba si Tente?

Kailan ba siya lalating?

Lagi sinasabi nung

mga nagbabantay.

Five days na lang ate.

Iluloko niyo naman ako eh. Tagal-tagal.

So parang siya rininihintay

niya ako. Kasi nung umalis ako

galing ako ng hospital, inilagaan ko

na siya bago ko pumunta ng airport.

Nung time na yun, ano na eh,

mahina na siya. Pero nung time na yun,

sabi ko, Mami,

alis na ako ah. Tapos tinaasin yung kamay niya.

Eh wala naman siyang

strength para gawin yung tinaasin yung kamay niya.

Hindi ko alam kung yun na ba yung

last hug? Yun na ba yung last na

makakausap mo siya? Pero sabi ko

sa kanya, Mami, two weeks na lang ako

makapala. Ha, pagdating ko, ako na yung

magkakakagasa.

Nanay, mahal na mahal kita.

Nanay, mahal na mahal kita.

Huwag makakalimutan niya na mahal na mahal kita.

Basta hintayin mo ko, Nanay.

Hintayin mo ko ako na yung mag-aalaga

sa'yo pagdating ko. Two weeks lang

hintayin mo ko.

Tapos bumukha lang siyang ganon.

So yun yun nga,

yung two weeks na yun,

hindi pala naging madali for Nanay

kasi ang dami nang nangyayari

na hindi nila pinaparating sa'kin.

So nung time na

dumating ako dito, pinuntahan ko

siya agad sa hospital. Pero

siyempre kailangan mo muna mag-swab kasi

very sensitive si Nanay. Pwede siyang

magmakakuha ng virus.

E, galing ako ng US. So nung

pagdating ko sa hospital, iba na yung pitura niya.

Compared doon sa last time na

nakikita ko siya. Pero sabi ko dalaga,

Lord, thank you kasi at least nahintay ako

ng Nanay ko. Ang dami kong dalang damit

ko'y Odge kasi doon na talaga ako mag-stay

kasi hindi na ako tumanggap ng work.

Huwag ko na yung mag-aalaga sa Nanay ko.

So nung 24 na yun, nakatulala

na lang siya. Iba na yung ano niya, naka-tingin na lang

siya sa'kin na malayo.

Tapos naka-V-PAP siya

na hinahabol niya na lang yung hininga niya.

Nung nakita ko yung Nanay ko, parang

parang anytime. So nung time

na yun, wala kaming ginawa, hindi

magdasal. Dasal kami ng dasal.

Talagang kinausap ko siya

lahat ng gusto kong sabihin.

I-call up ko kay Nanay. Tumatangon naman siya.

Nung kinagabihan na

nag-worship kami, praise and worship.

Nung time na bumaba ulit yung O2 niya,

sabi ko doon sa assistant ko, sabi ko

Mark, tawagin mo nun sila Hadiyah.

Yung mga kapatid ko, pinatawag ko.

Kasi I had a feeling na

baka anytime talaga, pinatawag kami sila.

So nung dumating sila, kompleto kami magkakapatid.

Pinatawag ko na rin.

Yung ate ko na nasa UK nun,

nasa Pace Times. So kinausap namin.

Nagdasal kami.

Wala kaming ginawa kung hindi magdasal.

Lahat ng pwede namin i-dasal, i-dinasal namin

sa Panginoon.

Parang sinurender na namin lahat sa Kanya.

Nung time na nag-aagaw

buhay na siya, siguro mga last

minute ng buhay niya, after namin magdasal.

Like right after namin

mag-amen, hindi na siya nahirapan.

Pumikit na lang yung mata niya, tinignan

niya na lang ako, tapos

pumikit na rin siya. Nung time na yun,

she passed on na.

Nanandun ka at nanandun ako.

As in, literally,

she died in my arms.

Sobrang

grateful ko sa Panginoon dahil binigay niya sa akin

yung moment na yun.

Nasasabi ko lahat sa Kanya yung gusto kong sabihin.

Yung moment na

gusto kong ma-witness

kung even up to her last

breath, I was there.

At that time, sobrang

iyak. Sobra,

hindi ko mapaniwala. Kasi,

para sa isang pamilya o sa isang anak na

alam mong doon na papunta yung

mahal mo sa buhay. Kahit papano, may readiness

ka na. Nahihanda mo na siya

spiritually, nahanda mo na siya emotionally.

Pero hindi pala totoo yung kuyo.

There's no such thing as being ready.

Niluloko mo lang sarili. Parang

niluloko mo lang yung sarili mo na akala mo

lesser na yung pain, kasi ready ka na

dahil alam mong anytime, doon ka na rin

naman siya patungo. Gabi pa rin yung

sakit. Nung time na yun, parang

to'o ba to? Wala na talaga si Nanay.

Parang wala na talaga siya.

Wala na akong yalakapin, wala na akong

holding ito sa ospital. Wala na akong

papalitan ng diaper, wala na akong

pupungga siya, wala na akong...

Kasi kaya naman gawin yun ng nurse ko yun,

pero pag nasa ospital ako, ako talaga yung

papalitan ng diaper,

umugasan ko siya, natitingis ko siya.

Kasi hindi ko alam kung kailan ko pa yung

magagawa eh.

So parang, sabi ko

sa sarili ko, pag yung

mga nurse alam nila to, na

Sir Eric, kami na po, hindi po.

Okay lang po. I love doing this

for my mom. Lagi yung

sagot ko sa kanila.

Ano yung Eric yung

kabiling-bilinan sa inyong nanay?

Gagawin mo nga yun at

magbuhay na buhay sa puso?

Bilang public figure,

lagi niyang sinasabi sa akin na,

huwag kang magsusungit. Huwag kang magsusungit sa fans,

sa mga katrabaho, kahit

pagod ka na. Kasi

yung mga yan ay

yung dahilan kung ba't ka nandyan.

Gano ka kapagod, huwag kang magtatanggi

sa picture. Kasi mas malungkot

pag wala nang nagpapapicture sa'yo.

Lagi niyang sinasabi sa akin na,

alam mo na, mas maraming magagaling sa'yo ha.

Mas maraming magagaling kumata sa'yo.

Mas maraming mas maitsura kaysa sa'yo.

Pero ikaw ang binigyan ng pagkakataon

na nandyan. Maraming mga tao

ang gusto sa posisyon mo, pero na

ikaw yung binigyan ng Panginoon ng Chance.

So, lagi mong pagbubuti ha.

At lagi yung sinasabi niya,

trato mo lahat ng pamuto.

Alam naman ng lahat niya

kung gaano kabuting anak si Eric.

Nowadays, iba na ang mga baka.

Anong pwede mo iba?

Gusto kong sabihin sa kanila na

hanggat may pagkakataon, hanggat may time,

sabihin nila sa kanilang

mga magulang, sa mga mahal nila sa buhay,

kung gano nila kamahal

yung mga tao. I-hug na nila

yung pinakamahigpit nilang hug.

I-kiss nila everyday. Lahat ng way

kung papano nila maipararating

sa mga taong mahal nila kung gano nila to

kamahal. Gawin na nila kasi

hindi natin alam ang buhay.

Hindi natin alam kung hanggang saan tayo,

kung hanggang kailan tayong mabubuhay.

Life is too short. Yun yung isa sa mga

realizations ko, Kuya Odj, na

wala akong pinagsisihan kasi nga

lahat na ibigay ko, na gawa ko,

lahat ng pagmamahal na ipakita ko.

So sa mga kabataan ngayon,

ipadaman na nila sa mga

magulang nila, sa mga mahal nila sa buhay,

kung gano nila to kamahal.

Ikaw,

ang tamlaw

sa aking

mundo.

Kabihak

nitong

puso ko.

Wala

ni kahalimang

saglit

na sa'yo'y

may papalit.

Ngayon,

kailan may ikaw?

Ang lahat

ng aking

galaw,

ang

sanhi

ay

ikaw.

Kung

may

bukas

mang

tinatanaw,

dahil

may

isang

ikaw,

kulang

ang

magpa-

kailang

pamangang

upang

bawat

sandali ay

upang

muli

muli ay

ang

mahalin

ay

ikaw.