Gusto mo ako suportahan ? :https://ko-fi.com/arkinanimation Maraming salamat sa panunuod.. isa kang malupit na tao wag mo ...

Video Transcript / Subtitles:( AI generated. About AI subtitles » )

* AI ("Artificial Intelligence") subtitles on Tagalog.com are generated using "Whisper" by OpenAI (the same company that created ChatGPT and DallE2). Results and accuracy may vary.
* The subtitles do include errors occasionally and should only be used as a tool to help with your listening practice.
* You can request this website to create a transcript for a video if one doesn't already exist by clicking the "Request AI Subtitles" button below a video. Transcribing usually takes 30-40% of the length of a video to complete if there are no other videos in the queue. For example, a 21 minute video will take 7-8 minutes to transcribe.
* Running a super fast cloud GPU server to do these transcriptions does cost money. If you have the desire and financial ability, consider becoming a patron to support these video transcriptions, and the other tools and apps built by Tagalog.com

Una sa lahat, mag-comment ng first may tayo support.

Ano yung re-reply ko? First? Thank you?

Relax! Relax!

Hindi kasi toli, gumagawa ko ng story.

Pagkahaba-haba, nag-i-expect ako ng comment nila

tungkol sa video na ginawa ko.

Tapos, ang iku-comment first?

Ay, naku, yuko na!

Yuko na gumawa ng video!

Gagawa ko ng kwento tungkol sa aso.

Ang iku-comment first?

Ay, naku, bahala kayo dyan!

I'm out!

Okay, guys. Joke lang.

Mag-comment kayo ng first hanggang sa gusto nyo.

Basta hindi ko lamang i-re-reply ko dyan.

Nakita nyo naman, nag-re-reply ako sa mga comments

maliban sa first.

Kasi...

Basta, yun.

Skip muna tayo kung ano yung binahon sakin ni Lola dati.

Okay?

Kasi may naalala akong kaganapan nung college namin

na napikon ako.

Napikon talaga ako kasi elementary, high school

never akong napagtripan ng sobra.

So, ikukwento ko muna sa inyo

ng baso sa bag ko.

Connectada pa naman ito tungkol sa pagkain.

Yung sabay-sabay kayong kakain ng mga kaklasa nyo

sa loob ng classroom o sa labas

o kung saan nyo gusto.

Pagdating kasi ng college,

pwede na kayong lumabas ng school

at kumain kung saan saan.

Pero dapat may disiplina kayo sa sarili nyo.

Baka mamaya pag labas nyo

eh hindi na kayo bumalik ng school.

Balik-balik din ah.

Sayang tuition.

Siyempre, masaya kumain sa labas.

Sa kalsada.

Kung saan saan.

Shawarma.

Na-miss ko tolo yung shawarma sa school.

Naglalawait na naman ako sa shawarma.

Bibili nga ako ng shawarma.

Mmm, sarap.

Okay, toloy ang kwento.

Alam nyo mahirap kumain pagdating ng college

dahil kapag madami kayo...

Tul, saan tayo kakain?

Mmm, ikaw.

Isa mo ba gusto?

Tara lakad muna tayo.

Magpizza na lang kaya tayo.

Ay, ayoko ng pizza.

Burger.

Gusto mo?

Ikaw ba, Arkin?

Ah, Jollibee.

Okay na ako.

Jollibee na naman?

Di alam kung saan kakain.

Malilibot nyo na yung buong Manila

tapos saan kayo kakain.

E di saan pa.

Pero kami dati noong first year college.

Siyempre, black section yun.

Para sa mga hindi nakakaalam,

ang black section sa college

ay parang sa elementary o high school yan.

Magkakasama kayo kahit saang subject

maliban ata sa P.E.

Sa amin kasi magkahiwalay yung

lalaki at babae sa unang P.E. subject namin.

At meron din tayong tinatawag na free section

o free sec.

Ibig sabihin nun,

yung isang section na yun

o subject na yun,

halo-halo.

May fourth year, may third year,

may multimedia artist,

may IT, may alien,

may halimaw, may bakulaw,

may mabaho, may artista,

mga ganun.

May epal!

O may epal daw.

Parang siya.

So dahil black section kami,

katalasan,

noong unang sem namin,

halos lahat kaming mga lalaki sa MacDo kumakain.

Oops!

Hindi to sponsored ng MacDo ha.

Kaya MacDo,

baka naman,

gusto ko ng Chickenjoy,

baka naman,

ay, Jollibee pala yun.

Jollibee,

baka naman,

isang manok lang kada punta ko sa Jollibee,

baka naman,

sorry MacDo.

MacDo,

baka naman,

okay, tama na, tama na, cut, cut.

So sa MacDo kami palagi kumakain.

Dahil paglabas ng school,

eh, sa gilid lang yung MacDo,

hindi ka natatawid,

hindi ka nasasakay,

mga benteng hakbang lang mula sa gate ng school,

nandun ka na.

Masaya yung mga moment na yun,

naalala ko tuloy.

Kasi lahat talaga kami,

isang buong section,

I mean,

kalahati lang,

halos lahat kasi kami mga lalaki magkakasama kumain.

Merong isang room dun sa MacDo na parang,

party, basta para sa mga party,

party room,

basta, basta, basta room.

Puno yun.

Puno ng yellow pad.

Kasi habang kumakain kami dun,

dun din kami gumagawa at nagkokopyahan ng assignments.

Oh, diba?

Memorable.

At speaking of yellow pad paper,

noong first year college ako,

first day,

first class,

sabi ng professor namin.

Okay, class,

maglabas ng 140.

At naglabas naman ako ng isang buong papel.

At syempre, hahatiin ko na sana.

Kaso,

Sir,

yellow pad po ang ginagamit sa college.

Hindi na po ito high school.

Ay,

bakit ba kasi ito yung pinabili sakin?

Di man lang ako sinabihan na yellow pad pala ginagamit sa college.

So yun,

wala lang, naalala ko lang, share ko lang.

Tuloyin natin yung pagkain sa labas, okay?

At matapos ng first sem namin,

second sem,

second year college,

may mga circle of friends na kayo dito.

Na sila ang lagi nyong nakakasama sa pagkain sa labas.

Meron din mga gusto mapag-isa.

Iba-iba trip,

bahala kayo kung anong trip nyo.

At speaking of trip,

eto na.

Habang kumakain kami ng mga kaklasiko,

syempre, masayang usapan,

masayang kwentuhan,

masayang kainan ng mga flavor shots,

KFC?

KFC,

baka naman.

Oops,

stop.

Hanggang sa hindi nyo na lang mapapansin na ubos na pagkain nyo,

syempre,

nandyan yung hulog ng langit na kaklase mo.

Bibili ng fries,

tapos,

burao time!

Nom, nom, nom, nom, nom.

Joke lang.

Kusa syang nag-aalok sa amin na,

ano,

na magbigay ng fries.

So,

walang kasa dyan.

Pagkabalik namin ng school,

habang nagsicheck yung

guard ng mga bag ng estudyante,

syempre,

nakapila kami.

At yung bag ko,

may baso.

Bakit?

Bakit may baso ng KFC dito?

Ano nangyari?

Sinong naglagay nito?

Magdaka sa akin!

Na-bad trip ako.

As in na-bad trip talaga ako.

Parang gusto ko nang mag-kami-hami-wave kung sino talaga gumawa nan sa akin.

Yung aura ko talaga nun,

super saiyang God.

At,

nung ako na yung tse-tse ka ng bag,

sabi sa akin ng guard,

haka na rin yung baso mo,

kahit yung tantanan eh.

Akala ko makukulong na ako eh.

Baka mamaya may polis na dito.

At walang umaamin kung sino yung naglagay ng baso sa bag ko.

Kasi nga,

na-bad trip ako nun.

Syempre, para iwas kulo,

tahimik na lang lahat.

At,

yan ang tinatawag na awkward silence.

Tapos dagdaga mo pa ng cricket sound effect.

Makalipas ng ilang linggo,

ilang araw,

ilang buwan,

hindi na nila ako pinag-tripan.

Pero,

nan-t-trip pa din sila sa iba naming kaklase.

May naalala ako,

kutsa,

kutsara,

kutsara,

kutsara,

kutsa,

kutsa,

kutsara at tinidor.

Tapos, tray.

Yung tray, hindi nagkasa.

Hindi na sara yung bag.

Hindi ko alam kung nagkasa.

O hindi nagkasa, hindi ko maalala.

Pero yung kutsara at tinidor,

nagulat yung kaklase ko,

dahil pag bukas ng bag niya

sa loob ng classroom,

dalawa yung kutsara niya,

dalawa yung tinidor niya.

Marami pa akong kwento sa college,

pero syempre,

unahin natin yung sa high school muna.

At, wala pang nakakahula sa baon ko.

Wala akong may siya shoutout.

At may gusto lang ako idagdag.

Sino sa inyong nakakaalam ng Hepa lane?

Meron pa ba?

Hindi na kasi ako nakakapunta sa Morayte.

Comment nyo nga kung meron pang Hepa lane.

Yung Hepa lane,

sikat na kainan niyan dati.

Sa pagkita ng FEU at UE.

May mga kaklase ako na kumakain doon

at sumakitan siyan.

Pero,

sinubukan ko pa din kumain

kasi syempre,

kasama yan sa experience niyo sa college.

Experience ko pala.

So, sayang.

Sayang, hindi mo naranasan

ng mga bagong estudyante yung Hepa lane.

At sayang din,

dahil hindi ko naabutan yung

kagandahan ng Manila

habang estudyante pa lang ako.

Pero,

pwede naman mag-aral ulit diba?

Nevermind,

balik sa topic.

Okay,

sino sa inyo

ang kumakain ng shumai rice?

May kinakainan ako ng shumai rice dati.

Kami pala mga kaklasiko.

Pero, syempre,

para ma-experience sa Hepa lane,

susubukan namin doon.

Pero ganito kasi yung nangyari.

Tatlo kami mga kaklasiko

na naghahanap ng kakainan.

Dahil naumay na kami

sa mga kinakainan namin

kasi araw-araw na lang

doon kami palagi kung saan kami kumakain.

Pero ang vacant time namin

ay 30 minutes lang.

12-12.30

ba sa mga ganyang oras?

So, may time pa kami.

15 minutes para maghanap ng kakainan

at may 10 minutes kami para kumain

at may 5 minutes kami

para bumalik sa school.

So, estimate ko lang yan

dahil wala talagang ganyan na batas

sa college. Iyong iyaw ang oras mo.

Eh, wala kaming nakita

makalipas ng 15 minutes

at napadaan kami sa Hepa lane.

Parang umikot lang kami sa school namin.

Kaya napag-desisyonan namin

na doon na lang kami kumain sa Hepa lane.

Masarap ang siomai rice

pero may kakaibang lasa yung

sauce nila. Yung garlic

chili, chili garlic, basta

yung sausawan ng siomai. Parang

lasang luma.

Alam mo yung parang lumang amoy ng

aparador. Eh, wala tayong magagawa.

Iyon na yun. Nandun na. Pero

ayos naman. Masarap. Saktong

sakto lang sa presyo.

Yung quality sakto sa presyo.

Yung basta yung

yun, yun na yun. Alam mo na yun.

Masarap sa Hepa lane yung mga

street foods tulad ng chicken skin,

turon, banana queue.

Okay, tama na.

Usapang pagkain na to eh. Laging may

pagkain sa kwento o kaya kung nagugutom

kayo, kain na lang kayo. Okay, maraming

salamat sa panonood. Like, comment, share

and subscribe. Tapos

share mo. Malapit na tayong mag 2K.

Maraming maraming maraming salamat

sa panonood ng

mga video ko. Iyon.

Iyon lang. Hanggang sa muli. Paalam.

Road to 2K. Ninam.