DOSE BULITAS: LOLO EDU (Part 1) | Aswang | Manggagamot | True Story JOIN Xethennial Membership: https://www.youtube.com/channel/UCZ6nWtA2u9KS3EreDzMrYew/join - Unique Badge and Emoji sa live chat at comment section - Shout-out sa new members/renewed members sa simula ng video Email: mkn.thelmo@gmail.com mga kwento ni Thelmo channel: https://www.youtube.com/c/mgakwentoNiThelmo Xeth Tagalog Horror Animation: https://www.youtube.com/c/XETHTagalogHorrorIllustration Sir Xeth channel: https://www.youtube.com/c/ThelmoFiles Facebook Account: https://web.facebook.com/xeth.helmo.3 Facebook Page: 1. https://www.facebook.com/Mga-kwento-ni-Thelmo-328269211396623/ 2. https://www.facebook.com/ProyektoHelmo Instagram: https://www.instagram.com/xeth_helmo/ #PinoyHorrorStories #TagalogHorrorStories #MgaKwentoNiThelmo

Video Transcript / Subtitles:( AI generated. About AI subtitles » )

* AI ("Artificial Intelligence") subtitles on Tagalog.com are generated using "Whisper" by OpenAI (the same company that created ChatGPT and DallE2). Results and accuracy may vary.
* The subtitles do include errors occasionally and should only be used as a tool to help with your listening practice.
* You can request this website to create a transcript for a video if one doesn't already exist by clicking the "Request AI Subtitles" button below a video. Transcribing usually takes 30-40% of the length of a video to complete if there are no other videos in the queue. For example, a 21 minute video will take 7-8 minutes to transcribe.
* Running a super fast cloud GPU server to do these transcriptions does cost money. If you have the desire and financial ability, consider becoming a patron to support these video transcriptions, and the other tools and apps built by Tagalog.com

MGA KUWENTO NG THERROR

Mapagpalang araw Sir Seth.

Ako po ulit ito, si Louie.

Pasensya na dahil natagalan ang pagpapadala ko ng kwento ng lolo ng kaibigan ko.

Katunayan niya na'y napaluwas pa ako ng pasay para mas lalo kaming magkaintindihan ni Lolo Edu,

ang lolo ng kaibigan ko,

dahil hindi kami masyadong nagkakaintindihan sa cellphone.

Medyo mahina na rin kasi ang pangdinig ni Lolo Edu,

at napapagalitan pa ako pag inuulit ko ang mga tanong ko.

Alam niyo naman yung pag matatanda na, madali ng magalit pag paulit-ulit ang katanungan.

Nang makauwi ako ng pasay, ay napaluw pa ako ng basto ni Lolo Edu,

dahil ang kulit ko daw dahil bakit ko pa daw ba kailangan ikwento ang mga karanasan niya.

Pero sa huli ay napapayag ko naman ito.

May dagdag ko lang din po pala na nagpapasalamat ako sa isang listener ng channel niyo, Sir Seth.

Ang pangalan niya ay Rosehen.

Siya ang nag-email sakin para matulungan ko ng pagpapalala ko.

Para sa kinakaharap naming problema.

Si Rosehen ay may natatanging kakayaan na makakita o makapasok sa isang panaginip.

Kung papaikliin ko po ay isa po siyang medium.

Dahil sa mga nabigay niyang impormasyon,

ay nagkaroon kami ng pagkakataon para magkalig kung saang lugar makikita ang mga taong.

Pumaslang kay Tatay Nicolás.

Sa ngayon ay hindi ko muna ito maibabahagi.

Dahil ang aking bayaw na si Lazarus ay kasalukuyang nagpapagaling.

Dahil sa mga natamu niyang mga sugat.

Kung sakaling pumayag siya na ibahagi ito,

ay ipapadala ko ang mga naganap.

Sa ngayon,

ang kwento muna ni Lolo Edu na isang albularyo ang ibabahagi ko.

Ang lolo ng kaibigan ko.

Isinulat ko po ito sa point of view ni Lolo Edu.

At sa mga tagapakinig,

huulitin ko,

wala akong gustong siraan lugar at tao sa kwento nito.

Maraming salamat po.

Simulan na natin ito.

Magandang araw sa lahat.

Ako si Edu,

edad 83 sa panahong kasalukuyan.

Masayang naninirahan dito sa lugar ng Pasay.

Ang kwentong ibabahagi ko ay noong panahong kabataan ko.

Noong panahon na hihintay ko.

Noong panahon na hindi pa ako naniniwala sa mga diwende,

multo,

inkanto,

mangkukulam,

diwata,

agimat mutya,

at higit sa lahat,

aswang.

At sa panahong ito,

mas maraming hindi naniniwala sa mga ganitong nila lang.

Uunaan ko na kayo.

Wala akong balak na pilitin kayong maniwala sa kwentong maibabahagi ko.

Noong panahon ng kabataan ko

ay naninirahan kami sa isang paanan ng bundok

kung saan matatagpuan

ang kilalang bundok at kinikilala ng marami sa tawag ngayon

na Maria Makiling.

At isang pamilya ko o mga ninuno ko sa limang pamilya na

taga-pangalaga ng nasabing bundok na ito.

At ang angkan namin ay nahahanay sa pamilya ng mga manggagamot,

albularyo,

at taga-pangalaga ng mutya.

Meron kaming pinangangalagaang mutya pero hindi ko na ito babanggitin kung ano.

Ang mutyang ito ay may kakayahan na hindi ka mababasa ng ulan.

Tangayin ng malakas na hangin na gawa ng kalikasan.

At higit sa lahat,

kayang magtanggal ng kahit anong sumpa na gawa ng mga hindi mga ordinaryong mga nilalang.

Pinamamana ito sa panganay na anak o apo ng pamilya namin.

At nagkataon na panganay na anak ang aking lolo at naipamana naman ito sa akin ng aking ama

na panganay sa magkakapatid.

Sa madaling salita, ako ang panganay na apo.

Pero kahit isinilang ako sa pamilyang kinagisnan ko,

ay mas ke isang beses ay hindi ako naniniwala sa mga nilalang na hindi ordinaryo,

sa mga mata ng ordinaryong tao.

Pero natigil ang paniniwalang hindi ako naniniwala

nang umidad ako ng labing dalawang taong gulang.

Umuwi ako ng bahay na merong ginagamot ang lolo ko na sinapian umano ng diablo.

Malayo pa lamang ako ay tanaw ko na ang mga taong nagkukumpulan sa harapan ng bahay namin

at ang iba naman ay nagsisigawan pa.

At dahil hindi ako naniniwala sa mga hindi makamundong pangyayari,

napangisi na lamang ako at sa isipan ko napawiga ako ng

meron na naman isang madramang pasyente na kung magwala ba,

daig mo pa yung inagawan ng minatamis na pagkain.

Nang makalapit ako ay naririnig ko na naman ang lolo ko na nagkukumpulan.

Layasan mo ang katawan ng babaeng ito, diablo ka!

At nakikita ko pang iniipitan ng sing-sing na gawa sa tanso ang mga daliri sa paan ng babaeng ito.

Nagsisisigaw naman ang babae at nagkukumpulan ng

Halisin mo yan!

Masakit!

Nasasaktan ako!

Napangangan na lamang ako at gustong tumawag.

At iniisip-iisip ko na talagang masakit ipitan ng sing-sing sa pagitan ng mga daliri,

maski nga sa kamay diba, lalo na kapag pinipika-pika.

Bigla kong naramdaman na may kumakalapit sa akin noon.

At nang lingunin ko, nakita ko naman ang kababata kong si Mario at nagsabi ng,

Tol, mukhang matindi yung sumasanib sa pasyente ng lolo mo ngayon ah, lumalaban pa.

Napatawa naman ako ng mahina at binatukan ko itong si Mario.

Sumagot ako ng,

Tumigil-tigil ka nga Mario, halatang siraulo na yung babae.

Kung ano-ano yung sinasabi may nalalaman pang paiba-iba ng boses.

Mag-aartista ata yan eh.

Nakita ko naman na umiiling-iling ang kaibigan ko.

At mahinang binulungan ako ng,

Tol naman, hindi masamang maniwala.

Baka yan pa yung ikapahamak mo kung sakasakal eh.

Napabuntong hininga na lamang ako at tumangu-tango na lamang.

Ang ginawa ko ay pumasok sa isang bagong isang buong sarili.

Napabuntong hininga na lamang ako at tumangutangun na lamang.

Ang ginawa ko ay pumasok na ako sa loob ng bahay

at dere derecho na sa kwarto para makapagpalit ng damit at makagawa pa ng takdang arlin.

Pero Sir Seth,

nung mapadaan ako kung saan ginagamot ang babae,

bigla itong nakapiglas sa mga humahawak sa kanya.

Bigla akong natulala sa mga sumunod na pangyayari dahil Sir Seth,

kitang kita ng dalawang mata ko

na biglang lumutang ang babae at kasabay ng paglutang niya

ay ang paghaba din ang mga dila ng babaeng ginagamot niya.

Nagkaulirap lamang ako nang marinig ko ang mga sigaw na nanggagaling sa labas ng bahay namin.

Napaupo ako sa sayignon.

Nakaramdam ako ng takot dahil doon.

Yun ang unang beses kong makakita ng taong lumulutang

at humahaba ang dila na aabot ata sa pusod ng tao.

Nang walang ano-ano,

biglang tumingin sa akin ang babae na ito.

Nanlilisik ang mga mata.

Kasabay ng pagniti nito ay pagwika ng

batang bantay.

Mag-ingat-ingat ka.

Hindi ka na aabutan ng susunod na kabilugan ng buwan.

Pagkatapos nun ay bigla itong hinataw ng lolo ko ng pinagsama-samang dahon ng anahaw

at wika ng lolo ko,

Huwag na huwag mong gagalawin ng apu ko, diablo ka!

Papatayin kita ngayon din mismo!

Pinaghahataw ito ng lolo at kung anong may binibigkas na mga salita.

Pero hindi ko marinig at maintindihan

dahil pabulong niya itong sinasabi at

kasunod noon ay ang pagbagsap ng babae sa papag na bigla na lamang nawalan ng malay noon.

Ako naman ay nanatiling tulala sa kinalalagyan ko

dahil hindi ako makapaniwala sa nasaksihan.

Maya-maya pa ay narinig ko ang boses ng kaibigan kong si Mario

na tinawag ang pangalan ko.

Napatingin naman ako sa kanya.

Tinulungan ako ni Mario na makatayo at inalalayang makapasok ng kuwarto ko.

Numakaupo ako sa igaan ay bigla kong napabulalas ng...

Mario!

Nakita mo ba yung nakita ko?

Lumulutang yung babae, no!

Haba ng dila!

Nanginginig pa akong sambit ito.

Sumagot naman ito ng...

Otol! Nakita ko!

Otol! Nakita ko!

Nakita ko! Otol! Nakita ko!

O, ano ngayon?

Naniniwala ka na ba sa mga hindi-ordinaryong nilalang?

Sir Seth, kahit ayaw kong maniwala ay nakita ko ang nakita ko.

Nakita mismo ng dalawang mata ko.

Napasagot ako ng totoo ang nakita ko ngayon pero...

hindi pa ako buong naniniwala.

Narinig ko naman na napahinga ng malalim si Mario

at nagwi ka ng...

Magpahinga ka na muna, Otol.

At tuluyan ng lumabas ng silid ko.

Kinagabihan habang kami ay nag-aabunan,

tinanong ako ng lolo ko na si Lolo Crisanto ng...

Apo, mabuti pa yung kalagayan mo?

Wala ka bang ibang nararamdaman?

Kung meron, may sabihin mo ka agada.

Napatingin ako kay Lolo at sumagot ng...

Wala naman po Lolo pero...

hindi po ako makapaniwala sa nakita ko kanina eh.

Tumawa ang Lolo ko at nagwi ka ng...

Apo, hindi ka namin pinipilit maniwala dahil ang gusto namin.

Ikaw mismo ang makasaksi ng katotohanan kong...

totoo ba o hindi ang mga bagay na hindi ka panipaniwala.

Kahit gusto ko pang tanumin ang Lolo ko kung paanong lumutang ang babae at humaba ang dila nun.

Pero agad tumingin ang Lolo ko kay Tatay at nagsalita ang Lolo ko ng...

Toto, may pag-uusapan tayo pagkatapos natin maghapunan ah.

Nakita ko naman na tumango ang Tatay ng...

Nang matapos kaming maghapunan at matapos makalinis ng katawan,

agad na kaming pinapasok sa silid tulugan.

Dahil halos kakatapos lang namin kumain ay binuksan ko muna ang bintana at nagpahangin muna ako nun.

Naririnig ko ang boses ni Lolo at Tatay na nag-uusap silang dalawa.

Anak, Jose, humihina na ako.

Panahon na siguro para ikaw na yung mangalaga sa ating mga kaibigan.

Kamuntikan na ako kanina, masyadong malakas yung nilalang na yun sa estado ng pangangatawan ko.

Lahat ng nalalaman ko, na ituro ko na sa iyo.

At alam mo na na panahon na para ikaw naman na maging bantay.

Narinig ko namang sumagot si Tatay ng...

Tay, kung talagang hindi niyo na kaya, lubos ko pong tinatanggap ang trabaho ang papamaanan niyo sa akin.

Salamat naman, anak. Gabayan tayo ng Diyos na may lika.

Dahil sa kurisidad ay pinagpatuloy ko ang pakikinig sa aking Lolo at Tatay

nang marinig ko ang sinasabi ni Lolo na binabanggit ang mga pangalaman ko.

Siya nga pala, anak. Pauwiin palagi ng maagas si Edu.

At kung kinakailangan, sunduin mo.

Sunduin sa eskwela.

Huwag na huwag mong papaabuti ng dilim sa daan.

Pinantaan ng Diablo si Edu na hindi naaabuti ng susunod na kabilugan ng buwan kanina.

At doon kong pinag-aabutin ang susunod na kabilugan,

at doon ko nga naalala ang mga sinabi sa akin ng babae,

na hindi ko naman pinansin at binigyan halaga dahil sa pagkagulat ko,

nang makita kong lumulutang ito.

Sumagot naman yung Tatay ko nang,

huwag ka magalalatay.

Puprotektahan ko yung anak ko at ang pamilya natin kahit anong mangyari.

Tutuloy ko pa sanang aking pakikinig pero, pumasok ang nanay ko at sinabihan na akong mahiga at matulog na,

dahil meron pang pasok sa eskwela kinabukasan.

Lumipas naman ang mga araw na wala namang nagaganap na hindi maganda sa pamilya namin.

Tuloy lang ang araw-araw na gawain pero,

napansin ko si Tatay ko.

na siya na lamang ang nanggagamot at hindi na si Lolo.

Nang tinanong ko naman si Lolo Crisanto,

sumagot lamang ito nang,

hindi ko na kaya manggamot ha po,

matanda na masyado yung Lolo mo.

Pangitingiti naman ito sakin,

hindi ko naman magagamot.

Hindi ko naman nabinigyan ng pansin kung sino ang nagagamot sa pamilya namin dahil,

abala din ako sa paaralan ng panahong iyon.

At tumating ng araw at unang karanasan kong,

hindi ko mawakakalimutan,

kahit na hanggang ngayon ay may edad na ako.

Hunyo a kwatro,

taong 1953, habang ako ay nasa paaralan ay bumuhos ang napakalakas na ulan.

Pero sinabihan naman kami ng guro namin na huwag manggamba dahil wala naman bagyong dadating nun,

at titigil din ang ulan pagkalawan.

Pero umabot ang maghapon at halos padilim na,

hindi tumigil ang ulan.

Ang iba ay pinauuwi na rin basta merong sundong magulang.

Dahil sa alam ko naman na walang susundo sa akin at malayo pa ang lalakarin ko pa uwi,

ay nagpasya na akong umuwi kahit mabasa na ako na ulan.

Ang ginawa ko na lamang ay iniwan ko sa silidaralan ang mga gamit ko,

at naisip ko na hindi naman naisipin ang mga gamit ko.

Nang nagpaalam ako sa aming guro, ay agad naman itong pumayag dahil malayo pa nga ang uuwian ko,

at madilim na rin ang kalangitan.

Nagsimula na akong maglakad nung una.

Madami-dami pa akong nadaanan na pamamahay at mga batang naliligaw sa ulan.

Nagsisimula na akong maglakad,

at nagsisimula na akong maglakad.

Hanggang sa madaan na ako sa malawak na palayan na may manakanakang mga puno, na kung ano-ano.

Basang-basa na ako ng ulan at nagsisimula na rin akong lamigin,

kaya halos doble na ang hakbang ko para makauwi agad ng bahay nun.

Nang walang ano-ano, Sir Seth,

bigla akong makarinig ng mga batang mga puno.

Tawa ng isang babae, pero nagsimula akong kilabutan at matakot,

dahil ang tawang naririnig ko ay tawa na parang nagmumula sa lupa nun.

Napakalaki ng boses na iyon.

Napatingin ako sa paligid, pero halos wala na akong makita ng mga batang mga puno.

Napakalaki ng boses na iyon. Napatingin ako sa paligid, pero halos wala na akong makita dahil napakadilim na ng kapaligiran.

Dahil sa takot na aking nararamdaman,

nang walang ano-ano, bigla akong tumalsik paabante sa isang puno ng sampalok,

dahilan para sumubsob ako at madaba nun.

Nagwika pa ako ng, kung sino ka man, hindi magandang biro yung ginagawa mo ah.

At nang lumingon ako kung sino ang tumulak sa akin nun.

Hindi ko man maaninag masyado, pero may naaaninag akong kalabaw.

At ang ipinagtataka ko ay kung bakit napakalaki ng kalabaw na iyon.

Nasa harapan ko siya.

Nasa isip ko nun baka nakakawala yung hayop na ito sa pagkakatali niya

dahil nga sa sobrang lakas ng ulan at hindi na naasikaso ng may ari nun.

Tumayo ako sa pagkakadapa ko at bubugawin ko na sana ang kalabaw nang

mapansin kong aatakihin ako nito.

Napaatras naman ako kasabay ng pagkidlat, dahilan para gumawa ng konting liwanag

at dahilan din para makita ko ang nagpupulahang mga mata

at dalawang mahaba at matulis na mga pangil ng inaakala kong ordinaryong mga pangil.

Inaakala kong ordinaryong kalabaw na iyon.

Dahil sa takot ay tuluyan na akong napaatras at napasandalas sa puno ng sampalok

habang sumisigaw at humihingi ng tulong nun.

Walang ano-ano ay nagsalita ang hayop sa boses ng isang babae.

Diba, sabi ko sa iyo, hindi ka naaabutin ng susunod na kabilugan ng buwan,

batang bantay.

Kasabay noon ay ang paghalakhak ng nilalang na ito.

Yumuko ito at pormang totorohin ako ng bigla itong napatingala sa puno ng sampalok.

Dito ko din napansin na lumiliwanag ang taas ng puno ng sampalok na iyon.

Kasabay ng pagatras nito at wika ng kalabaw ng

Sino ka? Bakit ka nakikialam?

Napatingin na rin ako pataas pero ang tanging nakikita ko lang, liwanag.

Bigla namang nagsalita ang liwanag ng mababang uri ng aswang na sumasamba sa mga diablo.

Simulan mo nang magdasal.

Nakaramdam ako ng isang malakas na hagibis ng hangin,

kasabay ng paglitaw ng aking amang si Tatay Jose.

Pinagtataga ng itak ang inaakala kong kalabaw.

Kitang kita ng dalawang mata ko, hindi na nagawang lumaban ng nilalang na iyon.

At nung bumagsak na sa lupa ay narinig ko na nagwi ka ang aking tatay ng...

Sa dinami-dami ng tataluhin mo, anak ko pa,

ganyan din ang mangyayari sa mga kalahi mo pag ginambala nyo pa kami.

Nang umarap sa akin ang tatay ko, doon ko lang napansin na hindi siya nababasa ng ulan.

Bag ko sa'y may putik ang mga paa pero sa lakas ng ulan nun ay hindi ko nakikitang tumatama sa buong pagkataon niya o katawan.

Ang ulan na ubud ng lakas nun.

Tinanong naman ako ng aking tatay na,

Anak, ayos ka lang ba? Pasensya ka na, hindi kita nasundu sa paaralan. Alam mo naman na wala ko sa panggagamot.

Pero bago ako sumagot, narinig ko ang isang boses na nagagaling sa puno at nagwi ka ng...

Jose, mukhang kailan mo nga?

Hindi ako papayag na ganyan ang sunod na magiging taga-pangalaga ko. Sumagot naman ang aking ama na...

Bata pa si Edu, matututunan niya rin lahat ng dapat matutunan.

Makakala man na nagmula sa mga ninuruno namin.

Ngunit,

kasabay nuon ay ang pagkawala ng liwanag na nasa taas ng puno ng sampalok.

Gusto ko pa sanang magtanong kay tatay, pero sinabihan na ako nito na bilisan na maglakad para makauwi na kami ng bahay nun.

Dahil nag-aalala na ang aking nanay.

Kahit naggulong-gulo ako sa mga nangyari, nanahimik na lamang ako at sumunod sa tatay ko.

Manghang-mangha talaga ako dahil kahit sa ang parte ko tingnan ang tatay ko,

hindi ito nababasa ng ulan.

Samantalang ako ay tinitiis sa mga masasakit na patak ng ulan nun.

Hanggang makarating kami ng bahay, agad akong nagbanlaw at kumain dahil gusto kong tanungin si tatay kung anong klaseng mahika ang ginagamit niya,

na siyang dahilan para hindi ito nabasa ng ulan.

Nung makita ko si tatay at lolo na nasa sala at nagnabasahin ko sa pangulunan,

hindi ito na babasa ng ulan.

Nung makita ko si Tatay at Lolo na nasa sala at nag-uusap,

lumapit ako at tinanong ako ng Lolo Crisanto ng

Pasensya ka na, Apo. Nararanasan mo nga mga ganitong bagay.

Nakuwento na sa akin ng Tatay mo kung anong nangyari.

Nagpaalam na ang Tatay na magpapahinga na samantalang

pinaupo ako ni Lolo sa tabi niya.

At siya na umano ang magpapaliwanag nun.

Apo, alam kong marami kang katanungan,

pero lahat ng kasagutan ay malalaman mo din

pag dumating ka sa takdang panahon at sa edad.

Sa ngayon, paniwalaan mo ang nakikita mo

at nalalaman mo at hindi ka namin pipilitin kung anong daan ang tatahakin mo.

Pero isa lang ang masasabi ko sa iyo, Apo.

Dadating ang panahon na ikaw ang susunod na tagapangalaga ng lihim ng ating pamilya.

Dito ay nagkaroon ako ng pagkakataon na tanungin si Lolo Crisanto

na paanong nagawa ni Tatay Jose na hindi siya nababasa ng ulan.

Ang sagot naman ng Lolo ko ay

isa yung umano sa kakayaan ng mutsa na pinangangalagaan mula pa sa mga ninunu namin.

Nang magtanong ulit ako kung ano yung nilalang na gustong umataki sa akin nun,

ang sagot naman ng Lolo ko,

isa yung aswang.

Dito, Sir Seth,

yung katigasan ng ulo ko na hindi maniwala ay unti-unting na bago

at nagsimula na akong maniwala sa mga nilalang na hindi nakikita ng normal na mga mata

at sa mga aswang na kumakain ng laman na mga nabubuhay,

mapatao man o hayop.

Lumipas sa mga taon

at sinimulan na rin akong turuan ng aking Tatay na mga lihim na karunungan,

pamproteksyon, kumbate o kumbate mentalidad.

Nagkaroon na rin ako ng interes sa panggagamot pero

nung una ay pangihilot lamang ang tangi kong ginagawa

at katuwang ako ng aking ama sa mga panggagamot niya,

sa mga sinapian na paglaruan ng maligno na kulam na barang o nayanggaw.