Video Transcript / Subtitles:( AI generated. About AI subtitles » )

* AI ("Artificial Intelligence") subtitles on Tagalog.com are generated using "Whisper" by OpenAI (the same company that created ChatGPT and DallE2). Results and accuracy may vary.
* The subtitles do include errors occasionally and should only be used as a tool to help with your listening practice.
* You can request this website to create a transcript for a video if one doesn't already exist by clicking the "Request AI Subtitles" button below a video. Transcribing usually takes 30-40% of the length of a video to complete if there are no other videos in the queue. For example, a 21 minute video will take 7-8 minutes to transcribe.
* Running a super fast cloud GPU server to do these transcriptions does cost money. If you have the desire and financial ability, consider becoming a patron to support these video transcriptions, and the other tools and apps built by Tagalog.com

Hey guys! So dito kami ngayon sa Tarlac.

Meron kami ng outdoor cookout.

Medyo na-stress ako ng konti kanina kasi nawala ako.

Naglokoloko si Waze.

Or hindi na kilala ni Waze yung mga pasikot-sikot ng bundok.

Yun. Binala niya ako dun sa tuktok ng bundok na yan.

Binala niya ako sa kabilang bundok.

Lampas dito. So medyo...

Pero ngayon, dito na ako finally.

And dandito na rin yung mga kasama natin, nagsiset up.

Ito sila.

Ayan na sila.

So it's a...

BTS lang yung papakita ko kasi it's a content na i-edit pa namin

and i-release namin pag nasa tamang panahon, I guess, so to speak.

Ngayon papakita ko yung how we set it up.

Bakay na lang mag-usap pa kasi naka-shoot kami.

Oo, pero sila biha muna siya.

So we got these lovely chairs from D.O.D.

We got a plant.

Unfortunately, it's not real.

I mean, fake.

Then, our duffel bag from North Face.

Our table from, of course, from Snowpeak.

And then, check this out.

Super cool.

Dito tayo maglalapag ng mga aming pagkain mamaya.

Then, ito Kings to.

Ito Snowpeak.

Hindi ko na si Snowpeak all the way kasi limited yung budget natin.

Then, ngayon, yun.

Yung ating ranger naging semi-kitchen na rin.

An extension of Mr. Ryan's kitchen.

Ligpitin namin ito mamaya.

Maging picture perfect ito for our crew.

So that's our team.

That's Elena.

That's everyone.

Say hello, everyone.

That's our audio guy.

That's another guy.

That's one of our camera guys.

That's our director.

And this is it.

And mamaya, after ng shoot, papasok kami dyan.

And then, yun.

We have curious people looking, watching.

Start tayo dito.

Yan.

Nilapag niya pa yung eye cover niya.

Ilapag ko na rin yung sa akin.

Hindi rin papatalo, ano.

Uy.

We got the Thor boxes.

Cool.

We got Alvin.

Ryan.

Setting up.

Ryan.

Setting up.

Ryan.

Ito, bago ito.

Ah, well, hindi.

Pangalawang gamit na ito.

Wow.

Ang aming corner dito.

And then, merong corner rin dito.

And then, may sink pa.

Yan.

Dinidirect tayo.

I mean, binibrief tayo.

Nididirect.

Si Brian.

Ilang years ka na, Brian, sa startup?

Seven years.

Nalalan niyo siya.

Kasama natin siya sa palabok natin.

At saka, after kami pumunta, nakita ko sa Facebook niyata niya na kumain siya doon.

No? Kumain ka doon ulit, no?

Nakailang balik ka?

Ah, dinala mo si misis mo?

Nagustuhan niya?

Opo. I'm sorry.

Nice.

Ito, mga taga Pelmico.

Sila yung responsible sa ating masarap na baboy.

Ang sabi ko sa kanila, mag-provide lang kayo ng baboy.

Kami ang magluluto.

At sila ang magsushoot.

Okay.

Anong porkchop tayo mamaya, no?

Ah, magsaing na kayo ng kanin, ha?

Kasi yung kanin namin baka hindi sapat.

Yan.

Bayan yan?

Pwede urong pa one inch lang?

Pwede mga one centimeter pa harap lang?

Ano talagang giningin nila yung monitor?

Ito.

Kaya mo mga Pilipino,

hindi tayo nag-agree sa maraming bagay.

Pero pagdating sa tulungan, nandyan tayo.

Josh, hindi ka naman nagbubuhat eh.

Ala, ala, ala.

Ala, ala, ala.

Up, up, up, up.

Okay.

Wow!

Okay, okay.

Na-figure out mo na?

Na-figure out mo na?

So,

yun yung kahapon.

Hindi ko na nakuna ng buong video

kasi we were so busy cooking all afternoon.

Ang haba ng araw.

Ang init.

Pero,

ang dami-dami na pasaya

ng mga tao

doon sa,

kung saan kami nagluto

doon sa

Filmico Farms

or Filmico Meat Processing Company.

Uy na kayo.

Sige.

Dito ako sa komisary namin ngayon.

So, yun.

Nakakapagod talaga.

Limang araw siya na shoot.

Actually, apat.

Pang lima,

di pa namin natapos.

Eventually, lalabas yun online.

I-edit namin ng mabuti.

Hindi ko na share lahat.

Pero, babawi ako sa inyo.

Pupunta tayo ngayon sa

isang kainan

na nirefer sa akin sa Marikina.

Magpapares tayo

kasi after a long day,

gusto mo lang humigop ng

masarsa na malabot na karne.

So,

tara, tara, tara.

Saan yung uwi nyo?

Ah, dito lang. Malapit lang.

Thank you.

Halong...

Di ka mapulit?

Ha?

Gano'ng katagal yan?

15 minutes lang.

Ah, mabilis lang.

Punta akong Marikina.

Yung recommend ni Cathy na Paris Place.

Ipagod ko na ng sineri para bukas.

Sure, chef. Sige po.

No?

Ready na rin siya, ano?

Ready na, chef.

Magpahinga na siya?

Hmm, papahinga ngayon.

Thank you.

Ingat, chef.

Thank you.

After an hour of driving,

we're finally here in Marikina.

And,

it's pretty impressive.

Ang ganda ng food scene nyo dito.

Alam ko, matagal na to,

pero ngayon lang kasi ako napadpad dito ulit.

Kaya sa mga taga Marikina,

better late than never, diba?

Okay, okay. Ito na, ito na.

Nakasmile na ako.

Nawala na yung simangot ko kasi

agal ng biyahe.

Ito na.

Ayun siya.

Tara, punta natin.

Paris House, Marikina.

Saan kayo tayo uupo-upono ah?

Hello.

Hello, sir.

Madalas kayo dito?

Madalas kayo dito?

Masarap dito?

Masarap, masarap.

Ano yung masarap?

Beef Paris.

Beef Paris.

Nakakain mo yun?

Hindi pa. Ngayon pa lang.

Bumiyay ako galing Makati.

So,

ang isang oras rin.

Masarap, masarap.

Malambot?

Malambot.

Natutunaw sa bibig.

Natutunaw sa bibig.

Grabe.

Gano'n na kayo katagal kumakain?

Sumula ng mata.

Talaga?

So, gano'n na siya katagal?

So, ganito lang siya kalaki?

Ito lang ah?

Tapos napupuno po araw-araw.

Syempre.

Institution na siya?

Yes.

Ang mga masarap na kainan,

yung mga kinakainan ng locals.

Shanghai, Paris, isang rice.

Di talaga siya nauubusan ang customer.

Pila-pila oh.

Tapos yung feel niya,

old school feel pa rin.

Para kang...

Di ba? Para siyang diner.

Pula yung upuan.

Straightforward.

Nakaupulang lahat.

Ay! Ito yung mga gusto natin.

Sana marami pang ganito sa atin.

Baka excited.

Microphone pa.

Ano ang pangalan niyo sir?

Josel.

Josel.

So nung high school si Josel,

dito na siya

kumakain.

Yun yung high school niya.

Alma mater niya.

Ngayon na may

asawa na, no?

Asawa na.

Dito pa rin siya kumakain.

Imagine,

pati yung asawa ni Josel,

dito na rin kumakain.

Pag ma...

grabe no?

Pag masarap yung kainan mo,

you pass it on

from generation to generation,

from your family,

from your partners,

to your children.

Siguro kung

kung tanongin natin mga ito

or magkwentuhan tayo,

siguro

lahat sila

may parehong kwento kay Josel.

Ayun, malapit na tayo.

Dito tayo.

Aming sa

Japan, yung mga ramen places,

may mga tao

nakatayo sa likod mo,

nakihintay.

So eto, parang ganun rin.

Nihintayan yung pares.

Alam mo, pag

masarap talaga yung

ginagawa mo,

ipilahan ka eh.

At tsaka, alam mo ano,

consistent ka.

Kung consistent ka

sa ginagawa mo,

katulad nila,

hindi ka talaga mawawala ng customer.

Di ba?

Pero, yung consistency,

masyadong mahirap yan.

Kailangan mo i-earn at

ipaghirapan at

Teka lang.

Gutom na-gutom na ako.

Mamaya na tayo mag-usap ulit.

Parang nag-usap-usap tayo ah.

Sakto.

Tapos may chili garlic.

Cheers!

Yung sabaw.

Panoo ka rin dito.

Cheers!

Ay, panalo ako.

Masarap, masarap.

High school kasi.

Allowance ka lang.

Ngayon, may trabaho na.

Garlic rice.

Paris.

At Paris pa.

Tara na.

So, ito topping mo yan sa rice mo?

Yung Paris.

Ah, so may chili garlic at calamansi.

Sige, sige.

Hindi natin mga lokal.

So, sabi ni Josel.

Dito.

Rice.

Hmm.

The food?

Hmm.

Tapos matapang yung star anise niya, no?

Oo.

Hmm.

Panalo.

Masarap siya.

Yung baka niya, hindi yung matanda na baka.

Kasi iba yung lakon niya, eh.

Panalo to.

Pag naglalagay ka rin sa sabaw,

hawain na habang

panoo lang.

Panoo lang.

Panoo lang.

So, hindi mo rin panalo yung sabaw niya.

Oo.

Panoo lang yung pinakapula mo yung sabaw kasi maalat yung totoo.

Oo.

Tama.

Tamang, tamang.

Tinutunan ako bago paano kumain ng Paris sa isang lokal.

Uy, yan, yan, yan.

Kati tayo, guys.

Nag-vacante lang sandali tapos meron na ulit.

Lumpia Shanghai.

Natrya niyo rin yung lumpia Shanghai?

Loyal sa Paris.

Loyal sa Paris.

Maraming.

Josel, pangalawang rice nila.

Chili garlic nila masarap rin, ano.

Tapang.

Matapang siya.

So, konti lang yung lagay mo.

After 5 minutes,

tingnan ko nga yung katabi ko.

Ah, yun. Pareho kami.

Ah, yun.

Diyan rin.

Tapos tingnan mong mga tao.

Hindi nag-uusap.

Walang naka-cellphone.

Kumakain lang.

It's so refreshing to see na

kumakain lang na yung tao.

Nag-i-enjoy na.

Walang disruption.

At syempre naman,

pag sobrang sarap,

kailangan hindi kami disturbo.

Maraming-maraming

Maraming-maraming salamat, Marikina,

sa

masarap na

dinner.

Uy, uwi na tayo.

Sobra akong happy.

Sulit yung drive.

Sulit yung pagpunta.

Kaya,

pag makachempo kayo,

punta kayo ng Marikina,

mag food trip kayo dito,

marami pa silang mga masarap na kainan.

May lista ako.

Binigyan ako ng lista

ng aking kaibigan na si Cathy.

And isa-isahin ko mga ito.

Alright, for now,

I will drive back to my wife.