PAMANA SA AMPON | Kwentong Aswang | True Story JOIN Xethennial Membership: https://www.youtube.com/channel/UCZ6nWtA2u9KS3EreDzMrYew/join - Unique Badge and Emoji sa live chat at comment section - Shout-out sa new members/renewed members sa simula ng video Email: mkn.thelmo@gmail.com mga kwento ni Thelmo channel: https://www.youtube.com/c/mgakwentoNiThelmo Xeth Tagalog Horror Animation: https://www.youtube.com/c/XETHTagalogHorrorIllustration Sir Xeth channel: https://www.youtube.com/c/ThelmoFiles Facebook Account: https://web.facebook.com/xeth.helmo.3 Facebook Page: 1. https://www.facebook.com/Mga-kwento-ni-Thelmo-328269211396623/ 2. https://www.facebook.com/ProyektoHelmo Instagram: https://www.instagram.com/xeth_helmo/ #PinoyHorrorStories #TagalogHorrorStories #MgaKwentoNiThelmo

Video Transcript / Subtitles:( AI generated. About AI subtitles » )

* AI ("Artificial Intelligence") subtitles on Tagalog.com are generated using "Whisper" by OpenAI (the same company that created ChatGPT and DallE2). Results and accuracy may vary.
* The subtitles do include errors occasionally and should only be used as a tool to help with your listening practice.
* You can request this website to create a transcript for a video if one doesn't already exist by clicking the "Request AI Subtitles" button below a video. Transcribing usually takes 30-40% of the length of a video to complete if there are no other videos in the queue. For example, a 21 minute video will take 7-8 minutes to transcribe.
* Running a super fast cloud GPU server to do these transcriptions does cost money. If you have the desire and financial ability, consider becoming a patron to support these video transcriptions, and the other tools and apps built by Tagalog.com

Mga Puweto ni Theo

Mapagpalang araw sa inyo, Sir Seth.

Tawagin niyo na lamang po ako sa pangalang Oliver.

Isang tanod.

Malikakaiba po itong aming lugar dahil,

hindi lamang mga tao ang may masasamang hangarin ang binabantayan namin dito sa aming baryo.

Maniwala po kayo o sa hindi,

binabantayan din namin ang mga masasamang elemento na may balak mambiktima ng mga inosenteng tao.

Alam kong kakaiba itong trip namin.

Pero napag-utosan na kasi kami ni Kapitan,

na kung magbabantay lamang din kami ay kumpletuhin na namin ang mga masasamang nilalang na kailangan naming hulihin.

Kaya tuloy karamihan sa kasamahan kong tanod

ay hindi lang magaling humabol na mga snatcher at bumugbog na mga masasamang tao.

Kami din ay romoronda sa daan para bigyang babala ang mga kabataan sa bawat ingkanto o lamanlupa.

na nais makipagligawan sa kalsada para dalhin sa kanila mundo.

Hindi lamang iyon,

nanguhuli din kami ng mga totoong aswang

dahil may alam din kami kung paano sila masupil.

Lalo na't ang ama ng aming barangay ay isang kilalang antingero

at albularyo.

Hihini lang sana ako ng paumanin.

Kung medyo napahaba ang pagsasalaysay ko ng tungkol sa trabaho ko.

Ang ibabahagi ko kasing kwento

ay ang naging karanasan ko noong ako'y isang hamak na binatilyo pa lamang.

Dekada nobenta

nang makaranas ako ng kababalaghan tungkol sa mga aswang.

Binatilyo na ako

at naging katuwang ng aswang.

Nagsisimula kaming magsakas sa umaga

at natatapos naman sa gabi.

Mayirap pero wala naman akong choice kasi panganay ako sa aming tatlong magkakapatid.

Kahit sa totoo lang

gusto ko pa talagang maglaro at makisabay sa aking mga kaibigan.

Ay may obligasyon pa rin naman ako sa aking mga magulang

at mayroon pa rin ako sa aking mga magulang.

Ngunit hindi naman ako nakikisabay sa aking mga kaibigan.

May obligasyon pa rin naman ako sa aking mga magulang

na mahirap talikuran.

Isa pa, malagi akong pinapaalalaan ni tatay noon tungkol sa pakikipagbarkada

at pagagala sa labas ng aming bahay.

Masyado raw delikado.

Bilang isang taga-baryo,

marami na akong narinig na kwento tungkol sa mga aswang at iba pang nilalang nalika sa dilim.

Mahirap man aminin,

kakilala ko pa nga ang isa na hindi ko aakalaing meron ganong katangian.

Isang uri ng katangian akala ko ay normal pero dapat palang katakutan.

Binatilyo pa lamang kami.

Magkaibigan na kami ni Emil.

Itinuturing ko siyang pinakamalapit kong kababata.

Hindi kami halos nagihihwalay at palagi kaming hindi nauubusan ng mga kwento kapag magkasama kami.

Paboritong gawain namin noon ay ang manirador sa kagbatan.

Maraming pugad kung saan kinukuha namin ang mga munting ibon noon.

Niluluto din kung saan namin ito nakuha.

Bonus na lamang kung may itlog dahil naidadala ko pa ito sa bahay at naipapakain sa nakakabata akong mga kapatid.

Naging dahilan ng pagsama ko kay Emil sa kagubatan ang madalas akong sermonan ng aking mga magulang.

Ilang beses na umano nila akong pinagsabihang huwag makipagbarkada.

Mariin kong tinatanggi ang mga yon dahil para sa akin na hindi ko naman kabarkada si Emil.

Sa halip, isa ko siyang matalik na kaibigan.

Higit pa nga yata kami sa magkaibigan dahil kapatid na ang turing ko sa kanya.

Hindi rin naman kalayuan ang bahay noon nila Emil mula sa amin.

Araw-araw siyang dumadalaw dahil hindi naman ako pinahihintulutang lumabas noong mga panahong yon.

Para makalusot, kay nanay ako nagpapaalam at sinasabi ko na lamang na mangunguha kami ng pangkatong.

Hindi tumatanggi ang aking ina dahil sa kagubata naman talaga kami pumunta

kapag kailangan na namin ang kahoy na gagamitin sa pagluluto ng pagain.

Salitan kami sa pangangahoy noon.

Nagtutulungan lamang kami.

Madalas nga siya ang pumapasa ng panggatong na kinuha ko

at iaatid sa bahay namin para huwag na daw akong pagalitan.

Sir Seth.

Mabait si Emil.

Palabiro at mahilig sa pagain.

Siyang nagturo sa akin ng iba't ibang uri ng prutas na nasa kagubatan

na hindi ko pa kailanman natitikman.

Maliban pa doon ay matulungin si Emil at sobrang magalang.

Lahat ng satingin niya ay nangangailangan ng tulong ay kanyang tinutulungan.

Kedya,

kaya naman humanga ako sa kanya

at pinangarap na gayahin ang gawain niya.

Hindi na kami nakapagtapos ng pag-aaral dahil sa hirap ng buhay,

huminto kami at pinili na lamang na magtrabaho sa bukid noon.

Ngayon pa man,

marami kaming pangarap sa buhay.

Kung may sapat na pera lamang kami ay nangarap ako maging isang pulis.

Gusto kong mag-aarap.

Gusto kong maging isang makatotoha ng bayani at titingalain ng mga tao.

Sa pagkakaalam ko, malaki din ang sweldo ng isang pulis

at alam kong kapag natupad ang pangarap ko,

ay kaya ko nang iahon sa kairapan ng aking pamilya.

Hindi na kami magtitiis pa sa pagtatrabaho sa bukid

at maghihintay kung kailan kami may aanihin

at saka palang makakakain.

Isa kami sa daandaang magbubukid na nagdadala ng gulok,

itak,

at kahit na anong kagamitan at nagbubungkal ng lupa para tamnan ng palay at gulay.

Pagsapit ang tamang oras para sa pag-aani,

ay kami din ang nagtatrabaho at pinaghahatian ang naani namin gulay

saka'y pagbibenta sa palengke samantalang

pag-aani,

ay pagsisika pa namin ibilad hanggang sa makakuha ng naipapagiling na bigas.

Nang pareho kami mag-kinsi anyos,

magkasama pa rin kami nagtatrabaho sa bukid nun.

Hindi kami naghihihwala at naging mas malapit pa sa isa't isa.

Nang merong dumating na isang mayamang negosyante sa aming lugar,

ay nagtatrabaho kami sa isa't isa.

Nang merong dumating na isang mayamang negosyante sa aming lugar,

ay ipinaalam niyang naghanap siya ng ilang grupo ng kalalaki

ang pwedeng sumama sa kanya para magtrabaho.

Natatandaan ko nun,

manggagapas, kargador,

at houseboy ang mga klase ng trabaho ang hinahanapan niya ng tao.

Nang itanong ng aking mga magulang kung magkano ang sweldo nun,

namang hako.

Hindi ko kasi maisip kung gaano kalaki

ang aming matatanggap na sahod sa isang buwan.

Kung tutuusin ay ilang taon pa naming kikitain

ang matatanggap namin sa loob lamang ng isang buwan,

kung magtatrabaho kami sa kanya.

Ang kanyang negosyo ay nagbibenta ng asukal sa ibang lugar

at dinideliver sa syudad.

Meron din siyang malaking tindahan

at may sariling malawak na lupaing may taniman ng tubo.

Naingaan niyo akong sumama.

Naikinatuwa ako ng gusto

dahil pumayag ang aking mga magulang.

Pareho kaming sumama ni Emil para makipagsapalara naman sa syudad.

Siya ay naging isang mekaniko samantalang ako naman hardinero.

Naging magaling si Emil sa trabahong yun dahil may motorsiklo ang kanyang ama.

Kapag may mga panahong nasisira ito

ay nakikita ni Emil kung paano ayusin ang kanyang tatay ang makina nun.

Naging mabait kami.

Naging masipag kami sa mga trabaho namin.

Wala kaming sinayang na panahon at nagpakitang gilas sa aming mga amo.

Wala kaming pagsidlan sa nadaramang tuwa

nang matanggap namin ang aming unang sweldo.

Kung ano-anong plano ang sumagi sa isip ni Emil

tungkol sa paggagala nun

at pagbili ng kahit anong material na bagay.

Pero nang matanggap ko ang aking sahod

ay inalala ko pa din ang aking pamilya.

Naisip kong hatiin ang sweldo at ipadala sa kanila ang kalahati

samantalang nasa akin naman ang kalahati nun.

Tuwang-tuwa ako kapag naaalala ko ang panahon yun, Sir Seth.

Mari na kasi kaming bumili ng mga pangangailangan namin sa aming mga sarili.

Dati kasi nung nasa bukid pa kami

hindi man lamang ako nagkaroon ng kahit bagong brief

dahil sa sobrang kahirapan namin nun.

Ang tsinelas na suot ko na magtrabaho dito sa aming amo ay putol na

at kinabitan ko na lamang ng alambre.

Nakatikim ako ng mabangong shampoo pagkatapos ng sahod nun.

Bagong damit, tsinelas.

Nagtagal kami at tinabot ng tatlong taon sa aming amo na si Enrico.

Kalahating Pinoy at kalahating Espanyol ang lalaking ito.

Mabait pero byuto.

Ang kasama niya lang sa bahay maliban sa amin

ay ang nakababata niyang kapatid na si Ma'am Erlinda

na isa namang matandang dalaga.

Nung wala pa kami sa puder nila ay dadalawa lamang silang magkaharap

buong araw at gabi.

Kaya naman nang pakiusapan kami ni Ma'am Erlinda

na huwag nang sumali sa panggagapas at manatili na lamang sa kanilang bahay.

Hindi kami tumanggi.

Bukod pa sa libre na lahat ng pangangailangan namin

ay mas tinaasan pa niya ang sahod.

May day off pa kami tuwing linggo at nakakapamasyal

dahil malapit lang din naman sila sa kabiasnaan

kahit pa hindi ito ang talagang sentro.

Marami na ring magagandang lugar na pasyalan sa bandang lugar nila.

E nga lang,

usap-usapan pa rin sa amin na naggalat pa rin naman nung aswang

at iba pang mababangis na elemento sa nasabing lugar na yon.

Hindi naman ako natatakot

dahil kahit naniniwala ako sa mga ganitong uri nang nilalang

ay wala pa naman talaga akong nakikitang kahit na isa sa mga uri nila.

Hindi ko pa nga alam kung paano silang nagbabago ng anyo tuwing kabilugan ng buwan

at kung paano siya pumapatay ng tao.

Basta ang hakahaka ng iba ay nanlilinlang umano ang mga taong may kakayang maging aswang

kapag nakatingala sa maliwanag at bilog na buwan

habang nagpapahid ng langis sa kanilang buong katawan.

Ayon sa mga matatanda, maraming uri ang aswang.

Yung sadyang pinanganak sa lipi nila ay may kakayang magpalit ng anyo

para malansi ang kanilang mga biktima.

Tinatawag silang abat o ungo sa bisaya.

May iba naman na nag-aaral ng mga itim na mahiga,

nag-uusal ng orasyon,

nagpapahid ng langis sa katawan

o hindi kaya ay lumulunok ng mutsa o maliit na batong itim o puti

para makapagpalit ng anyo bilang halimaw o hayop

Sila naman yung mga aswang na nagmula sa kapangyarihan ng mangkukulam

at nagagawang maging aswang bilang pagtanggap sa kapangyarihang

ibinigay sa kanila ng itim nilang Panginoon.

Bilang pag-iwas, hindi na rin naman ako lumalabas sa tuwing gabi sa takot na baka

bigla na lamang akong may makasagupang kagaya nila,

dagitin,

para lantakan sa kahit nasaang lugar nilang naising magpunta.

Samantalang si Emil naman, siyang kabaliktaran ko.

Mahilig siyang gumala at inaabot pa ng gabi sa kalsada.

Sinasaway ko siya pero ayaw niya namang makinig sa akin noon.

Bago pa lamang kami sa bahay ni Sir Enrico,

ay may napapansin na itong si Emil.

May naririnig kung ano siyang gumagapang at nangangalmot sa bubong

o hindi kaya ay may naririnig siyang kampay ng malalaking pakpak

sa labas ng bintana.

Binsan ko nang tinanong si Emil kung pamilyar ba siya sa mga aswang

pero sabi niya ay wala naman daw siyang alam tungkol sa mga bagay na iyon.

Ang lagi ko lang naririnig sa kanya,

may mga kakatuwang bagay daw na ginagawa si Sir Enrico

na tanging siya lang ang nakakapansin.

Tinanong ko si Emil kung ano ang mga iyon.

Natatandaan ko, sinabi niya sakin na kahit ano ang mangyari,

huwag na huwag ko umanong ipapaalam kahit kanino

ang mga nalalaman ko

dahil baka malaman ito ng aming amo

at maging dahilan para mapatalsi kami sa trabaho.

Tumangol lamang ako saka hinayaan siya magkwento.

Madalas niya umanong makitang nagpupunta sa lumang bodega si Sir Enrico.

Nagpapaay dito ng langis sa kanyang buong katawan.

Ilang beses na umano niyang nakitang lalabas si Sir Enrico sa bodega

nang iba na ang anyo.

May dugo ang bibig,

mahabang kuko at dila,

pati buhok,

saka nagugutom na mukha.

Parabang nakahanda itong lumantak anumang oras niyang naisin nun.

Hindi ko tuloy maimutan,

tingin ko kasi,

ay gumagawa lamang ng kwento si Emil

at ang nananahimik pa naming amo ang kanyang napagdiskitahan.

Tingin ko naman ni disente si Sir Enrico,

mabait at tahimik na tao.

Matangos ang ilong,

maputi ang kutis.

Ang bigote nito sa mukha ay dumadagdag sa kagwapuan nito.

Ang mga mga mga mga mga mga mga mga mga mga mga mga mga mga mga

Hindi lumalabas ng oxid na silid niya si Sir Enrico

palagi itong nagkukulong sa loob ng kanyang kwarto

At hinahaddan lang namin ang pagkain.

Noong muna namin siyang makilala

hindi naman siya ganon kaya naging isang malaking palaisipan sa amin

ang ginawa niya ang pagkukulong na

parappang itinakwill niya ang lahat ng tao sa paligid niya.

Si Emil ang natasang umalalay sa lahat ng pangangailangan ni Sir Enrico

Nang minsang buksan ni Emil ang pinto ng silid ni Sir Enrico noon

ay nakita kong madilim sa loob

Hindi naman daw mabuksan ni Emil ang bintana dahil sumasakit o mano ang mata ng aming amo

sa liwanag ng sikat ng araw.

Ayon pa kay Emil

palagi siyang pinaninindigan ng mga balahibo

sa tuwing iniaabot niya sa aming among lalaki ang pagkain nito.

Mahaba o mano ang mga kuko ng lalaking iyon

maputla

nanginginig

higit sa lahat ay nakakatakot o mano ang malat ng boses nito.

Mabuti na lang

hindi ko pa naranasang paliguan ng lalaki kagaya ng ginagawa ni Emil sa aming amo.

Kapag nagkataon

baka himatay na ko sa takot at ayaw kong mangyari iyon.

Kahit medyo weirdo ang aming mga amo

masaya na ako sa trabaho ko dito sa bahay nila.

Malaki-laki na rin ang naipon ko sa sarili kong sweldo

bukod ba sa naipapadala ko sa aking pamilya.

Sa katunayan ay may naipatayong maliit na sarisaristor ang aking nanay na

siyang pinagkukuha na namin ang lahat ng pangangailangan nila sa bahay.

Ang kita naman ay nagagas din sa pag-aaral ng dalawa kong nakababatang kapatid

at naipambibili pa nila ng pagkain.

Kaya kung uunahin ko yung pagtataka,

kuryosidad at takot

maniguradong hindi ako magtatagal sa trabaho ko.

Kahit papano naman,

hindi ko napapansing kakaiba kung makipag-usap sa akin si Sir Enrico.

Masyado siyang cool,

tsaka wala naman akong pakialam kung ano ang sikreto niya.

Karapatan niyang gawing privado ang parting yun ng buhay niya, di ba?

Nagpatuloy kami ni Emil sa pagtatrabaho sa lugar na yon.

Ako sa Hardin.

Siya naman ay bilang mekaniko at personal na alalay na rin ni Sir Enrico.

Akala ko nga ay tuloy-tuloy lamang ang ginagawa namin doon

at magiging maayos naman ang lahat.

Pero hindi.

Isang araw,

nagtaka ako ng may magbago kay Emil.

Madalas itong tahimik at umiiwas sa akin.

Natanong ko tuloy sa sarili ko kung may nagawa ba akong mali para magalit siya sa akin doon.

Kapag tinatangka ako makipag-usap sa kanya,

hindi niya ako sinasagot at agad siyang umaalis.

Magkaibigan kaming matalik at hindi ko kayang huwag siyang kausapin ng matagal.

Niminsan, wala kaming pinag-awayan na sobrang lalim.

Kaya hindi na ako nakapagtiis pa at kinompronta siya noon.

Kung aayaan ko kasi na siya na ang gumawa ng hakbang ay paniguradong walang mangyayari.

At baka abutin na kami ng taon kakahintay sa paliwanag ng isa't isa.

Yung mga bagay na napapansin niya tungkol sa aming amo

ay basta ko nalang napapansin sa kanya.

Nagpa siya akong kausapin siya sa kanyang kuwarto.

Medyo wala kaming ginagawa noon at magiging malalim.

Mas lalong dumalang ang mga panahon kailangan niyang umalis.

Mabuti na lang, pinaunlakan ni Emil ang pakiusap kung magkalinawan kami.

Tinanong ko siya kung ano ba ang kasalanan ko at hindi niya ako pinapansin.

Sabi niya sa akin, wala namang daw akong kasalanan sa kanya.

Medyo wala lamang umalis.

Gawa ng okupado ang kanyang utak sa kakaisip

kung ano ba ang dapat niyang maging sagot sa isang napakahalagang bagay

na iniaalok sa kanya ni Enrico.

Gusto daw siya nitong ampunin.

Hindi ako makapaniwala sa kanyang sinabi

pero yun daw talaga ang nagpapasakit ng isa't isa't isa.

Ayaw niya ang tanggapin ng alok gawa nang may magulang naman siya

at maayos naman ang buhay niya.

Kaso lang, naaawa siya kay Sir Enrico.

Palagi umano itong nagpapasaring.

Malapit na umano itong mamatay.

Pero walaman lamang itong anak.

Pero kailangan ko mailan ang isa't isa't isa.

Pagkalimutan ko ang isa't isa.

Isa din si Ma'am Erlinda sa humihimok kay Emil na tanggapin ang alok ng aming among lalaki.

Sabi ko naman kay Emil, wala namang mawawala sa kanya kung tatanggapin niyang alok na iyon.

Naawa din ako kay Sir Enrico.

Nalaman naming may taning na palang buhay niya.

Mabuti na lang, napapayag namin ang mga magulang ni Emil.

Hinayaan nilang maging anak-anaka ni Sir Enrico ang kaibigan ko.

Nang maghingalo ang aming amo,

tanging si Emil lamang ang pinapasok niya sa kwarto ng gabing iyon.

Simula nun, batid kong hindi na siya ang dating Emil na nakilala ko.

Mas lalo siyang naging tahimik, Sir Seth.

Sa katunayan ay nagpipermi siya sa kanyang kwarto tuwing umaga.

Lumalabas siya tuwing gabi na.

Para bang sa kanya lumipat ang nakagawian ni Sir Enrico noong nabubuhay pa lamang ito.

Hinahatdan lamang ito ng pagkain ni Ma'am Erlinda.

Minsan, nagpa siya akong bigyan siya ng alagang pusa.

Sobrang tua niya gawa ng naaalala ko siyang bigyan sa karawan niya.

Ako man ay binibigyan siya ng alagang pusa.

Ako man ay binibigyan siya ng alagang pusa.

Ako man ay binibigyan siya ng alagang pusa.

Ako man ay binibigyan siya ng alagang pusa.

Ang nangyari kasi parang si Emil na ang amo ko dahil lahat ng ari-ariang meron si Sir Enrico

ay inilipat niya sa pangalan ng kanyang ampun

na walang iba kundi ang matali kong kaibigan.

Naisip kong pasyalan siya sa kanyang kwarto ng araw na iyon.

May lakad si Ma'am Erlinda

kaya solo namin ang buong bahay para magpwentuhan.

Namimiss ko na ang kulitan naming dalawa ni Emil nun.

Nangungulila ako sa kanya kahit pailang di pa lamang ang layo ng higaan ko sa kwarto niya.

Alam kong natutulog siya sa umaga

pero gusto ko lang talaga siyang kausapin nun.

Natuwa ako ng makitang nakaawang ang kanyang pinto kaya't hindi ko na kailangan kumatok pa.

Walang paalam na itinulak ko ito pabukas.

At nagulat ako dahil sa hindi inaasahang tagpo

na aking makikita nung panahon na iyon.

Gumagapang si Emil sa makintab na sahig.

Tila ba may hinahana papunta sa ilalim ng kama.

Nakita ko nang hilahi niya ang buntot ng alagang pusa na ibinigay ko sa kanya.

Akala ko ay gusto niyang itabi sa igaan ng pusang iyon.

Pero napaatras ako.

At nandiri ng iba ang kanyang ginawa.

Gamit ang kanyang mahahabang kuko

binutasan niya ng chan ang kawawang pusang iniregalo ko sa kanya.

Pakiramdam ko, sarili kong chan ang tinusok niya ng mga oras na iyon.

Ramdam ko ang mumunting tensyon na gumagapang mula sa aking talampakan

paakyat sa buo kong katawan.

Imbis naman diri ay natatakampa niyang isinubo ang hinugot na bituka ng kawawang pusa na iyon.

Nginuya niya iyon.

Nanlaki ang aking ulo dahil sa aking nasaksiyan.

Tila mabibingi ako sa lakas ng kabog ng dibdib ko.

Nangingisay ang katawan ng pusa kasabay ang pagsirit ng sariwang dugo nito.

Nandiri ako at nagsusuka.

Pero wala naman akong nailalabas sa bibig ko nun.

Dali-dali akong lumayo sa silid at tinungo ang lababo.

Hindi ko alam kung bakit bigla siyang naging weirdo.

Halos lahat na lang ng kakaiba sa kanya.

Ay napapansin ko na.

Mas nakaramdam ako ng gimbal.

Nang mapatitig siya sa kamay ko nang minsang masugatan ako.

Habang nag-aayos ng bulaklak sardin.

Nagdugo ang daliri ko nun.

Tila ba naglalaway o natatakam ito.

Ilang beses ko na rin napansin tila may mabibigat na hiningang nakaabang sa akin sa kabilang dingding.

Na parang inaamoy ako.

Dahil dito, madalas akong manatiling dilat sa gabi at nakikiramdam.

Nakakarinig ako ng mga kalusko sa kwarto ni Emil.

Tila ba nahihirapan na tumuungul nun.

Tumindi pa lalo ang paghihilakbut ko.

Nang hindi sinasadyang kinailangan kong bumangon isang hating gabi para magbawas.

Nasa ibaba ng kusina ang banyo para kailangan ko pang lumabas ng kwarto at bumaba ng hagdanan.

Nang humahakbang ako papuntang kusina, napalingon ako sa balkon ay napakunot noon ang mapansing bukas ang main door.

Isasara ko na sana ang pintu ng matigilan na ko nun.

Kitang-kita ko ang pagtuwad ni Emil habang nakatingala ang kanyang mukha sa maliwanag at bilog na buwan.

Pakiramdam ko ay papanawan ako ng ulirat dahil sa nasaksihan ko.

Nakita ko kung paano ang kanyang maamong mukha ay naging mabagsik at nagkaroon ng mapupulang mga mata.

Napakahaba ng dila nito at naging kasing nipis ng sinulid.

May mga kukusang kasing talim ng kutsilyo at may nakakarinding huni na nakilala ko bilang isang aswang.

Itinulos ako sa aking kinatatayuan at hindi na nakagalaw pa.

Dumagdag pa sa paghinto ng aking puso ang ginawang paglingon ni Emil saka napatitig sakin noon.

Ibig kong umiyak ng naisip kung baka susugurin niya ako na hindi naman nangyari.

Sa alip, lumundag siya at basta na lamang nawala sa kadiliman.

Hinihingal na napatidig ang mga mga mga mga mga mga mga mga mga mga mga mga mga mga mga mga mga mga mga mga mga mga mga

daos dos ako ng upusa sa hignon.

Malinaw na hindi na tao ang aking kaibigan at siguradong may kinalaman dito ang yumaokong amo na si Sir Enrico.

Gusto ko mang magtanong kay Ma'am Irlinda, ay hindi ko naman magawa.

Natatakot akong malaman na baka mamaya ay kabilang sa mga uri ni Emil si Mama

at lantakan na lamang akong bigla dahil alam ko na ang sikreto nila.

Hindi ko natiis sa matinding takot at pagkabalisanon.

Kaya naman nagpaalam ako kay Ma'am Irlinda na uuwi ako ng probinsya.

Hindi na ako bumalik pa sa pagtatrabaho sa kanila.

Kahit paayaw kong iwanan si Emil at nanatili na lamang sa amin.

Laging kontento na ako sa pagtatanim ng gulay.

Mas gusto ko yun kaysa mamatay sa takot dahil sa hindi ko maipaliwanag na mga karanasan sa bahay ng yumaokong amo.

Lalo pa at may lihim na nakatago sa kanilang mga pagkatao na mukhang buong pusong tinanggap ni Emil.

Hindi na kami nagkita pa at ang pagkakaibigang meron kami noon ay biglang nakalimutan ang pagkakataon.

Mabilis na lumipas ng limang taon.

Nagulat kami ng umuwi sa probinsya si Emil.

Kakaiba na ang postura nito.

Kumuti at mas naging makisig.

Marami ang nagsasabi na baka dahil malaki ang pera na namanan nito mula sa aming amo.

Kaya nagagawa at nabibili niya lahat ng gusto niya.

Ang totoo nga niya na hindi ko na pinapangarap ang maalala niya ako pero nagulat ako nang dalawin niya ako sa bahay at kinamusta.

Kinumpronta niya ako at tinanong kung bakit iniwan ko raw siya sa pinagtatrabawuhan namin noon.

Nalabis na ikinakunot ng noo ko.

Ayoko na magsalita pa dahil alam naman naming dalawa kung ano ang dahilan at bakit ko siya iniwasan.

Mula nang dumating siya sa bariyo, may mga kababalagan ng nangyayari na labis kinatatakutan ng mga tao.

Tila ba nagkataon lang na kung kailan siya dumating ay saka naman may mga inaswang sa kabilang bariyo.

Sa kapitbahay naman ay may namatayan ng kalabaw at baboy.

Naging alerto tuloy kami at kahit na may hinuha na ako kung sino ang nangyayari namin.

Inabangan ni na tatay ang salarin kinagabihan.

Isa din siya sa mga tanod kaya obligado silang magronda sa gabi.

Nasa may sangang daan sila nang mapagpasyaan ng mga kasamahan ni tatay

na maghiwa-hiwalay para mas mabilis na matagpuan ang salarin.

Nagpatuloy siya sa paglalakad hanggang nangyayari.

Isang nila lang kasi ang nagpatindig sa kanyang balahibo

nang mapatingala siya sa nadaanang puno ng saging.

Nakadipa at dilat ang mga mata.

Kumaripas ng takbo si tatay dahil sa pagkagulantang non.

Nataranta siya kaya hindi siya nakatuloy.

Nangyayari siya,

nangyayari siya,

nangyayari siya,

Nataranta siya

kaya hinugot niya ang buntotpaging daladala.

Iwinasiwas niya ito sa muka nang hindi niya nakikitang halimaw na nila lang

dahilan para mapaungol ito sa sakit nun.

Imbis na sumugod ay muling nakita ni tatay kung paano biglang sumot

sa madilim nakakahuya ng nila lang na iyon.

Nagmamadaling umuwi si tatay at sinabi sa amin ang nangyayari.

Nanlumuha ko sa aking nalaman.

Sigurado ako at malakas ang kutob ko.

May kinalaman si Emil sa nangyayari kay tatay kagabi.

Galit ko siyang sinugod at sininghalan.

Imbis na lumaban ay tahimik lang na lumuha ang aking kababatanon.

Alam kong hindi niya gusto ang pinagagagawa niya pero

katawan niya ang nagbabagong anyo

at kaya niya naman sigurong pigilan iyon.

Maras ko siyang dinuro

at sinabing alam ko kung ano ang tinatago niya sa kanyang pagkatao pero

mapait lamang siyang umiling sa akin.

Ayon sa kanya

hindi ko raw alam kung ano ang kanyang pinagdaanan

at wala akong karapatang husgaan siya.

Alam ko naman yun

hindi ko lang kayang alalahaning pati tatay ko inatake niya.

Dahil sa naging pag-aaway namin ay umalis siya ng probinsya nun.

Nalaman ko na lamang na bumalik siya sa bahay ni Sir Enrico

at niyakap ang pamanang ipinagkatiwala sa kanya ng matanda.

Mula nun

hindi na kami nagkita pa ni Emil.

Hanggang ngayong nagkakaidad na ako

ay may sarili ng pamilya

at isa ng ganap na tanod ay hindi ko na siya nakakausap pa.

Tanging hiling ko lang

sana

kahit may tinatago siya lihim sa kanyang pagkatao

ay matuto siyang kontrolin ito

at imbis na kasamaan ay gamitin niya sa kabutihan.

Kung nasaan man ngayon si Emil

sana'y napapakinggan niya ito

na iskong ipaalam sa kanya na matagal ko na siyang pinatawad.

Maraming salamat sa pakikinig.

Sana ay

napasaya ko kayo

sa karanasan kong ito.