NILIPATANG APARTMENT (Sabrina 1) | Kwentong Multo | True Story JOIN Xethennial Membership: https://www.youtube.com/channel/UCZ6nWtA2u9KS3EreDzMrYew/join - Unique Badge and Emoji sa live chat at comment section - Shout-out sa new members/renewed members sa simula ng video Email: mkn.thelmo@gmail.com mga kwento ni Thelmo channel: https://www.youtube.com/c/mgakwentoNiThelmo Xeth Tagalog Horror Animation: https://www.youtube.com/c/XETHTagalogHorrorIllustration Sir Xeth channel: https://www.youtube.com/c/ThelmoFiles Facebook Account: https://web.facebook.com/xeth.helmo.3 Facebook Page: 1. https://www.facebook.com/Mga-kwento-ni-Thelmo-328269211396623/ 2. https://www.facebook.com/ProyektoHelmo Instagram: https://www.instagram.com/xeth_helmo/ #PinoyHorrorStories #TagalogHorrorStories #MgaKwentoNiThelmo

Video Transcript / Subtitles:( AI generated. About AI subtitles » )

* AI ("Artificial Intelligence") subtitles on Tagalog.com are generated using "Whisper" by OpenAI (the same company that created ChatGPT and DallE2). Results and accuracy may vary.
* The subtitles do include errors occasionally and should only be used as a tool to help with your listening practice.
* You can request this website to create a transcript for a video if one doesn't already exist by clicking the "Request AI Subtitles" button below a video. Transcribing usually takes 30-40% of the length of a video to complete if there are no other videos in the queue. For example, a 21 minute video will take 7-8 minutes to transcribe.
* Running a super fast cloud GPU server to do these transcriptions does cost money. If you have the desire and financial ability, consider becoming a patron to support these video transcriptions, and the other tools and apps built by Tagalog.com

Mga puweto ni Thelmo

Mapagpalang araw sa inyo, Sir Seth.

Sana'y nasa mabuti kayong kalagayan.

Umabot ako ng ilang linggo para isulat itong mga karanasan ko na ito.

Paintu-into kasi ako sa pagsusulat.

Hanggang sa ito na nga, natapos na rin.

Mayigit isang taon yun na rin po akong silent listener.

At nayanggaw ko na rin yung atiko sa pakikinig na mga kwento nyo.

Pati na rin po sa iba nyo pang channel na merong animations.

Meron akong insomnia.

Meron akong insomnia.

Iyahirap din akong makatulog.

Nasubukan ko na rin ng mga prescribed medication at halos dalawang buwan po yun pero hindi effective sakin.

Pero kapag nakikinig ako sa inyo, medyo effective din naman ang pampantok.

Actually, nagdadalawang isip ako kung magpapadala din ba ako ng mga paranormal experiences ko.

Kasi nahihiya pa po ako at hindi ko alam kung paano simulan.

Pero nakumbinsya ako magpadala ng sarili kong karanasan dahil na din sa pamimilit ng helper namin na si Ati May May.

Hello Ati May.

Itago nyo na lamang po ang aking tunay na pagkakakilanlan.

Totoong pangalan ko po at totoong account ko ang gamit ko para ipadala itong kwentong ito.

Tawagin nyo na lamang ako sa pangalang Sabrina. Hindi ko totoong pangalan.

Pero sabihin na lamang natin na party yun ang palayaw ko.

Yung mga tinatawag natin ng mga alias.

Kami lang ng pamilya ko ang nakakaalam ng pangalan na yan.

Pati yung mga kapatid ko, may mga sari-sarili silang palayaw o yung mga tinatawag na tinatagong pangalan.

Ginagamit namin yung mga pangalan na ito pag nasa labas kami ng bahay.

Ito na ang binibigay namin kung may mga magtatanong na mga hindi namin kakilala.

Hindi sa pagiging feeling at hindi naman ito self-proclamation Sir Seth.

Pero base lang din ito sa nakalakihan namin.

Pero lumaki kaming magkakapatid na palaging sinasabihan na may itsura, mga prinsesa, mga Barbie, ganoon.

May mga ganoon klaseng papuri Sir Seth.

Palagi kaming nakakatanggap na mga sinasabi nating papuri galing sa mga taong nakakasalamuhan namin.

Palagi din kaming nauusog dahil dyan.

At kung minsan pa ay nababastos.

Kaya sa mga listeners ay huwag masyadong magtiwala at huwag basta-basta magdigay ng pangalan sa mga hindi kakilala.

Pasensya na sa mahabang intro.

Simulan na natin ang kwento.

Background muna tayo Sir Seth.

May apat akong kapatid na babae.

Pangalawa akong sa mother's side pero pangatlo akong sa father's side.

Kung baga akong sa English pa ay sisters by blood kami pero never by face.

Iba-iba yung ganda namin at hugis ng pagmumuka.

Iba-iba din yung personalidad pero ang pagiging introvert namin at nakakakita at nakakarinig ng hindi normal o hindi pang karaniwan.

Dyan kami magkakatulad.

Si Ati Lucia yung pinakamatanda.

Nakapatid namin sa ama.

Apat na taon ang tanda niya sakin.

Ang sumunod ay si Ati Jewel.

Mahigit isang taon ang tanda niya sakin.

Sunod ay ako.

Tapos si Tanea na apat na taon ang itinanda ako sa kanya.

At ang aming bunso, si Barbara.

Pitong taon po yung tanda ako dito.

Wala kaming kapatid na lalaki.

Puro kami babae.

Tangamin danaw kami pero hindi ko nasasabihin kung saan mismo kasi maliit lamang yung siyudad.

At may mga tagad dito pa naman na nakikinig din sa channel mo.

Pasensya na rin kung may mali mali man sa Tagalog ko kasi mas bihasa kami sa Ingles kesa sa Tagalog.

O kahit Bisaya man.

Kahit yung main language o dialect namin ay nahihirapan pa kami kung minsan.

Kagaya ng sabi ko,

halos lahat kami sa pamilya namin ay merong sixth sense.

O yung tinatawag natin na third eye.

Sa lola at dolo ko, both side.

Pati mga magulang namin at kami.

Ang lola sa father side namin ay maraming na rin karanasan sa mga paranormal.

Mapaaswang mano sa mga tinatawag namin na enks.

Hindi po kasi namin pwedeng buuhin ang salitang inkanto.

Gawa ng kapag nakakapagsalita kami ng mga katagangyon.

Parang bigla na lamang may makakarinig sa amin ng mga lamanlupa.

Nakukuha namin yung atensyon.

At ang malala ay baka mapano pa kami.

Bukod pa dito ay may konting alam din ng lola ko sa mga tinatawag na palm reading.

O pagbabasa ng palad.

Nakuha din ito ng daddy ko pati ng ati Jewel ko.

Hindi tinuruan ng lola si daddy.

At hindi din tinuruan ng daddy si ate.

Kusa nila itong nakukuha at naiintindihan.

Hindi namin alam kung bakit o paano pero hindi ito pinapractice sa bahay namin kasi

hindi ito tanggap ng religion namin.

Palasibahan namin ito sa mga lamanlupa.

Ang daddy ko ay maraming karanasan din sa mga aswang at sa mga engkanto.

Same nung pinagbubuntis ng mami si ati Jewel at nung kabataan niya.

Pero syempre Sir Seth, sa karanasan ko muna tayo magfocus ngayon.

Ako yung may pinakamaraming nakakatakot na karanasan sa aming mga lamanlupa.

Harap-harapan kong nakikita ang mga gustong magpakita.

Sa mga kapatid ko kasi, madalas na nararanasan nila yung mga pahapyaw lang.

Maliban na lamang kay ati Lucy na paminsan-minsan ay may katulad ko din na klase ng mga karanasan.

Pero hindi namin siya kasamang lumaki kaya ako ay magpapakita.

Pinanganak kami ni ati Jewel at Taneya sa Nasipit, Agusan del Norte.

Doon naasay ng daddy ko noon at doon din sila nagsimula ang mabuo ng pamilya.

Pero lumipat din namin sa ibang syudad kasi nagdidepende yun kung saan maaasay ng daddy ko.

Ati Jewel at Taneya ay magpapakita.

Ati Jewel at Taneya ay magpapakita.

Pero lumipat din namin sa ibang syudad kasi nagdidepende yun kung saan maaasay ng daddy ko.

Bawat anim na taon, palipat-lipat kami ng syudad.

Nasipit to Surigao. Surigao hanggang dito sa syudad na ito.

Hanggang sa dito na kami nag-settle.

Naasay din ang daddy ko sa Davao City pero hindi na kami sumama kasi college na kami noon.

At hirap nang mag-transfer ng eskwelaan.

Sa murang edad namin ay matured na kami mag-isip kasi ganoon kami pinalaki.

Baka sabihin kasi ng listeners nyo na bakit nare-recall ko eh bata ko pa noon.

Meron kasing iba na wala talagang memory sa ganyang klaseng age level diba?

Pero kagaya namin at katulad ng iba siguro dyan ay mabilis din kaming natutong maglakad.

Magsalita at magbasa.

Kumaga mabilis at advanced yung mental development.

Never din kaming binibaby talk.

Teacher din kasi yung mami ko pero hindi siya pinagtrabaho ng daddy ko kaya siya yung personal teacher namin.

Sa murang edad ko na yan, alam ko na kung anong nangyayari sa paligid at medyo sharp na rin ang memory ko.

Kaya kahit ngayon, naaalala ko pa rin lahat ng naranasan ko noon.

Observant din ako Sir Seth.

Tahimik lang din ako na parang may sariling mundo at mahilig akong magpag-isa.

Maliban na lamang kung kasama ko yung mga kapatid ko,

nagiging chikadora ako bigla at hilig magpatawa.

Tawag din kasi sa akin minsan ng mami ko,

ay buwanon, moody o sumpungin.

Yung hindi mong malalaman kung ano yung magiging ugali.

May pagkawirdo din naman ako nung bata hanggang ngayon.

Malakas akong makiramdam sa paligid, sa emosyon o vibe ng isang tao.

At dahil dyan ay madalas akong nalalayo sa piligro dahil alam ko kung sino at ano ang dapat kong iwasan.

At dahil din umano dyan, kaya lapitin ako ng mga hindi kagaya natin.

Series of events po ito.

Gagawin ko lahat na makakaya ko para maibahagi ng maayos yung kwento.

Hindi ko alam kung nakakatakot ba ito para sa mga listeners nyo.

Pero gusto ko.

Pero gusto ko lang din itong ibahagi para na rin may masasabi akong napag-iwanan ng kwentong ito.

At maririnig na mga mahilig sa mga ganitong klaseng karanasan.

Etong unang karanasan ko na ito ay noong bagong lipat kami ng bahay galing nasipit hanggang Surigao.

Bandang 2013,

doon ako nagkinder to.

At ang ate naman ay grade 1.

Si Taneya ay one year old pa.

Nagrenta kami ng bahay noon na pang-temporary lang kasi malapit at convenient din naman sa opisina ng daddy ko

at sa eskwela namin.

Una pa lang,

pagpasok doon sa bahay ay hindi ko nangyari.

Alam mo yung hindi tanggap ng sarili mo.

Malaki,

kawas sa kahoy.

Na sa second floor kami banda at may nagrenta din sa baba pero

iba yung pinto at daanan namin para may privacy kami.

Makulimlim o hindi maganda ang aura ng bahay nyon.

Malaki,

kawas sa kahoy.

Makulimlim o hindi maganda ang aura ng bahay nyon.

May pagkaluma na.

Kahit may mga malalaking bintana doon ay

parang napaka-dilim pa rin sa paningin.

Ayokong magreklamo gawa ng bawal sa amin yung may attitude o mag-tantrum.

Yan ang nahimik na lamang ako noon.

Pinapunta kami ng mami sa kwarto at konting tour na din sa bagong tirahan namin.

Doon pa lang,

meron akong pakiramdam na may nakatingin sa akin,

sa amin.

Kahit anong lingon ko o tingin sa parte na feeling ko ay merong nakatitigay,

wala akong makita.

Hindi ko maintindihan pero hindi ako mapakali sa bahay nyon.

Yung pakiramdam na parang nasa panaginip ka lang.

Alam nyo yun, di ba?

Medyo mahamog kung ako ang titingin.

Medyo malabo at hindi mo kita ang lahat ng parte.

Ultimong ang ati ko,

may iba ding nararamdaman sa bahay na yun na hindi rin siya mapakali.

Hindi kami komportable sa bahay na halos ayaw na rin namin gumalaw.

Ang buong akala ko ay naninibago lamang yung katawan ko doon.

Ako din kasi yung tao na kailangan ng panahon para makapag-adjust sa mga bagong lugar.

Magkasama kami sa isang kwarto ng ati ko.

Nakasanayan na kasi naming magbahagi ng kwarto kahit doon pa lamang sa dating bahay namin sa nasipit.

Kahit maraming kwarto doon at kami lamang yung nakatira,

share pa rin kami.

Ginawa na lamang playroom yung ibang kwarto at classroom namin.

Isang partikular na gabi,

mga siguro alas syete o alas otso noon.

Nandun ako sa dining table, nagkocolor sa coloring book.

Tulog na ang ati ko noon at si mami ay nasa sala nanonood ng TV

habang nagtutupin ang damit at nagpapatulog kay Tanea sa duman.

Si daddy naman ay nasa kwarto nila.

Pakanta-kanta pa ako noon habang nagkukulay.

Napatigil ako nang nakita ko ang daddy ko na lumabas sa kwarto nila.

Nakasuot ito ng sleeveless na color gray.

Diretso siyang pumunta ng pintuan palabas kaya hinabul ko siya at tinawag siya ng pasigaw noon.

Daddy! Sama ako!

Nakasanayan kasi namin noon na paganoong oras ay bibili siya ng tinapay o tatayas sa loto.

Gusto kong sumama para makapili ng gusto ko pero

paglabas ko ng pintuan, wala na siya.

Kumakbang pa ako pababa ng hagdan pero wala akong nakikita.

Sobrang dilim na rin noon.

Kaya hindi na ako totally bumaba.

Napaupo na lamang ako doon sa hagdan na tumiiyak.

Nagtampo ako noon kasi iniwan ako ng daddy.

Sabi ko sa sarili ko ay hindi ako aalis doon hanggat hindi nakakabalik si daddy para

makita niya ako sa gano'ng kondisyon.

Nakawawang umiiyak ako.

Nagdrama ako ng nagdrama hanggang sa napagod ako noon.

Naghantay ako ng mga kalahating oras doon pero

wala pa rin daddy na bumabalik.

Muntik na nga ako makatulog doon sa hagdanan pero nagtiis pa ako at naghantay ng konti.

Pagkabalik na ako,

nakatulog na ako,

nakatulog na ako,

nakatulog na ako,

nakatulog na ako,

nakatulog na ako,

nakatulog na ako,

nakatulog na ako,

nakatulog na ako.

Tumayo na lamang ako hindi katagalan gawa ng kinakain na ako ng mga lamok noon.

At medyo allergic pa naman ako doon sa mga lamok na ito.

Kaya hindi ko na natiis at pumasok na ako sa loob.

Nagulat ang mami ko nang nakita niya akong pumasok galing sa labas

kung ano ang nangyari sakin noon.

Sabi ko noon,

si daddy,

sabi ko sasama ako pero hindi nakinig at iniwan ako.

Umiiyak-iiyak pa diba?

Nakita ko sa muka ni mami na medyo naguguluhan siya noon.

Ano ka bang bata ka?

Hindi naman lumabas yung daddy mo.

Nandun lang yun sa kwarto kanina pa.

Parang ano ka dyan?

Tingnan mo doon.

Dali-dali akong kumatok sa pintuan ng kwarto nila at binuksan ito.

At doon ko nakita ang daddy ko na nakahiga sa higaan.

Gising pa siya noon.

At nagtanong kung ano ang kailangan ko.

Tinanong ko ito na nakasimangot.

Lumabas ka ba?

Ha?

Kanina pa ako nandito anak.

Bakit?

Ultimong siya ay nagsalubong ang kilay sa sinabi ko.

Nakita kasi kitang lumabas kanina kaya sinundan kita pero bigla kang nawala.

Eh ayinintay kita doon sa hagdanan.

Pumasok na lang ako kasi kinakagat na ako ng mga lamok eh.

Luhang-luhang sabi ko pa noon.

Nakita ko sa muka ng daddy ko na medyo nalito ang ekspresyon niya.

Pero pinalapit niya lamang ako sa kanya at gumapang naman ako sa higaan.

Nang dahan-dahan na nakasubsub yung mukha ko noon para mapunasan yung mukha ko.

At medyo nakaramdam na din ako ng hiyanon sa mga pinaggagawa ko.

Hinalikan niya na lamang ang noo ko at bumulong noon.

Habang hawak niya ang ulo ko.

In Jesus name.

Mag pray ka anak bago matulog ah.

At pumunta na ako sa kwarto namin at nakatulog.

Hindi ako nakaramdam ng takot kundi namangha kumbaga o pagkalitosa nangyari sa gabi na yon.

Naisip ko rin akong si daddy nga yon.

Bakit mabilis itong nawala at hindi ko man lang narinig ang sasakyan na umandar.

Medyo malaki-laki na ako ng napagtantuko na hindi talaga si daddy yon.

Kundi yung tinatawag natin na doppelganger.

Makalipas ang isang taon.

Nandun pa rin kami nakatira sa bahay na yon.

Dumating yung tita namin na tawagin na lamang nating Beth.

Bunsong kapatid ni mami.

Tumigil siya doon ng matagal sa amin kasi doon siya nag-aral ng high school.

Tumutulong din siya kay mami sa mga gawaing bahay kasi hindi pa sila nakakakita ng helper na maaasahan kasi wala pang kaming ganon kakilala doon sa lugar.

Isang partikular na gabi noon.

Kumakain kami ng hapunan at tanda ko na alimango yung isa sa mga ulam namin.

Nandun din yung ninong ko nakasama ni daddy sa office.

At may isa pang tao din na hindi ko kilala pero ka-office mate din nila siguro yun.

Napatigil ako sa pagkain gawa nang sumakit bigla yung tiyango.

Hindi kasi ako sanay kumain ng alimango noon kaya siguro ganon.

Taimik lang akong umupo doon sa dining table at hindi na ako kumakain.

Hinahawakan ko lang yung tiyango hanggang sa napansin na ako ni tita.

Tinanong niya ako kung ano ang nangyayari at sabi ko nga masakit ang tiyango.

Pinapunta niya ako sa banyo at tumayo naman ako noon.

Nung buksan ko na yung pinto ng banyo, may nakita akong batang lalaking nakalight blue ang damit.

Nakaitim yung short na nakaupo sa inodoro.

Nakayoko yung ulo na nakasandal sa mga tuhod niya kaya hindi ko makita ang mukha.

Bumalik ako sa dining area na hawak-hawak ang sumasakit kong tiyan.

Nakita ako ni tita na bumalik at nagtanong na.

Oh, ba't ka bumalik?

Hindi mo mawawala yung sakit kung hindi mo may ilalabas yung dumi mo.

Sabi ni tita.

Umiling-iling lamang ako noon na parang mahimatay na ako sa sakit ng tiyan.

At mahinang sinabi sa tita ko na,

Tita, paalisin mo muna yung batang lalaki sa CR.

Hindi ko na kaya.

Nagulat ang tita sa sinabi ko.

At nakita ko sa mukha niya ang pagtataka at medyo napangiti na merong dalang takot sa ekspresyon nito.

Akala niya siguro ay nagbibiro ako o umaandar lamang yung pagkapilya ko.

O magpapasama lang talaga ako noon.

Sabi niya habang tinatawag si daddy noon.

Ha? Wala namang bata dito ah.

Kuya, may batang lalaki daw sa CR sabi ni Sabrina.

May batang lalaki daw sa CR sabi ni Sabrina?

Naiilang yung tanong niya nayon na tumatawa.

Nervyosa at matatakotin kasi si tita ko.

Napakunot noon lamang ang daddy ko at pabirong sumabat naman ng ninong ng...

Ako, baka iba na yan ah.

Nagtawanan pa sila ng isang lalaki noon.

Tinignan ako ng daddy ko at sinita.

Sabrina?

Seryoso ang tono na narinig ko galing kay daddy.

Na naiintindihan ko naman na ibig sabihin niya.

Ay hindi dapat mag inarte o magbiru ng garon.

Lalo na at may bisita sa bahay.

Bumalik ako ng banyo kasi takot-takot sa daddy ko pag galit yun.

Sinamahan na lamang ako ng tita ko.

Tanda ko pa na dahan-dahan niyang binuksan ng pintuan.

At pag bukas niya, wala na yung bata.

Napabuntong hininga na lamang si tita at sinabing...

Wala naman ah.

Ikaw talaga.

Kung ano kasi ang iniisip mo kaya ganyan.

Medyo naggalit pa ako noon sir kasi walang naniwala at lumabas pa akong sinungaling.

E ako nga yung halos mahimatay sa sakit noon.

Naggalit din ako doon sa bata kasi ano yung ginagawa niya doon.

Ang buong akala ko noong una ay anak ng bisita namin pero...

Tinanong ko sila ulit noong medyo malaki na ako.

At wala nga daw talagang batang lalaki silang kasama noon.

Hindi naman namin kalaruyon o ano.

Ngayon pa lang ako medyo nakaramdam doon.

Ngayon pa lang ako medyo nakaramdam ng kilabot habang binabalik ko yung mga ganong klaseng pangyayari.

Pero noong mga panahon na yun ay hindi naman nakakatakot kasi normal naman talaga siyang tingnan.

Mukhang tao talaga.

At ito na.

Ito na yung masasabi kong siguro ay pinakakatakot na bagay na nangyari sa lahat ng karanasan ko doon sa bahay na yon.

Naalala ko na medyo maalinsangan ng gabi na yon.

Igang o alimut sa bisaya kumbaga.

Oras na ng pagtulog.

Tabi kaming tatlo ni Tita sa higaan at ni Ate Jewel.

Si Tita ay nasa gilid siya ng higaan kung saan nakadikit sa may bandang pader.

Si Ate ay nasa gitna at ako naman ay sa kabilang side.

Naiirit ako kay Ate ng mga panahon na yun kasi hindi siya mapakali o kumbaga pagalaw-galaw sa higaan niya.

At sobrang likot niya nun.

Halos malapit na ako mahulog sa higaan eh.

Siniko ko siya na galit siya.

Siniko niya ako pabalik nun.

Hanggang sa mag-away na kami.

Sa mga magkakapatid niyan, alam niyo yung gano'ng senaryo.

Bugbogan muna bago matulog.

Nagalit si Tita sa amin kaya pinag-gitnaan niya kami nun.

Balay ako na doon sa may bandang pader.

Si Ate na doon sa kabilang gilid ng higaan.

Hindi katagalan ay nakatulog na rin ako nun.

Pero bigla akong nagising ng mga alas tres ng madaling araw.

Alam kong alas tres yun gawa nang naririnig ko yung three o'clock prayer.

Meron kasing gano'n sa lugar namin na may nagpapatrol na sasakyan habang

piniplay na naka loudspeaker pa yung recorded na prayer na yun.

Yung maraming boses na sabay-sabay na nagre-recite.

Yung parang kulto.

Kung papakinggan.

Kapag kasing naririnig ko yun, kinikilabutan talaga ako.

Hindi ko alam kung bakit bigla akong nagising ng mga panahon na yun.

As in gising na gising.

Alerto ang lahat ng pakiramdam ko.

Habang papalapit at lumalakas yung tunog,

pinikit ko yung mga boses na nag-re-recite.

Habang papalapit at lumalakas yung tunog,

pinikit ko yung mata ko at tinakpan ko yung mga tenga ko kasi

natatakot nga ako sa tunog na yun.

No medyo paunti-unti nang nawawala ang tunog.

Doon ko na naramdaman na

bigla na lamang lumamig ang paligid.

Parang merong hangin na pumasok kahit na sarado ang bintana.

Pinikit ko ulit yung mga mata ko pero

napadilat ako nung may naramdaman akong malamig sa bandang paanan ko.

Tinignan ko ito na mga ilang segundo

at may nakita akong puting parang tumatagos yung titik ko na tela.

Parang siyang nakadikit sa pader

at hinahawi niya yung mga mga mga bintana.

Tumapa ako na parang nililipad ng hangin.

Hindi ako nakakumot noon

at gaya ng sabi ko kasi ay mainit nung gabing yun

at sigurado akong hindi rin kumot yun o kortina.

Gawa ng pader lang naman talaga dapat ang naroroon.

Sa pagtataka ko kung anong klaseng bagay ang nakikita ko

dinahan dahan kong inangat ang tingin ko sa telang yon patas

at halos malunok ko yung dila ko sa nakita ko Sir Seth.

Isang babaeng walang muka

ang tumagos doon sa may pader kung saan ako banda.

Kitang kita ko talaga kung paanong yung ulo nito

at yung tuwid niyang katawan na dahan dahang tumagos

at dumaan sa may paanan namin na nakalutang lamang sa hangin.

Sobrang potla nito na halos kakulay na niya ang suot niyang damit.

Maiksi ang buhok nito na itim na itim ang kulay.

Blankong blanko lamang talaga yung kabuan

pero tao talaga siyang tingnan.

Medyo may pagkamalabo o sabihin na lamang natin

ay parang mausok o mahabog tingnan yung ora niya.

Ramdam na ramdam ko yung lamig sa pagdaan niya sa paanan ko

kasing lamig ito ng buga ng aircon.

Nanigas ang buong katawan ko nun

hindi man lamang ako makasigaw o makareact man lamang na mga panahon nito

parang hindi ko alam kung ano yung dapat kong gawin.

Yung tinatawag nilang nakakabinging katahimikan,

ganon na ganon.

Nasa sobrang tahimik ay ultimong tibok ng puso ko sa takot ay nararamdaman o naririnig ko nun.

Pinikit ko na lang ng dahan dahan ng mga mata ko pero

yung saktong pikit na makikita ko pa rin yung babae.

Sinundan ko siya ng tingin

habang medyo maliit-liit o namimikit-nikit yung mata ko

hanggang sa tumagos na ito sa kabilang parte ng pader

at bigla na lamang nawala.

Dun lang ako nakahinga ng maayos at nakagalaw.

Kinurot ko si tita Beth pero hindi ito nagising kaya

hinila ako na lamang yung kumot

ng buong lakas ko

kasi nakapaton yung paa niya dun.

Nagtago ako sa kumot na yun na nanginginig.

Grabe Sir Seth,

nanginginig ako hindi dahil sa lamig

kundi sa takot at pagkagulat nun.

Hindi ko maintindihan

at hindi maproseso ng utak ko kung ano yung nakita ko.

Sino ba namang normal na tao yung tatagos sa pader, di ba?

Hindi naman ako yung tipo kasi na matatakot din sa mga multo.

Kahit nung bata pa ako, kumbaga

pinalaki kami na dapat may paliwanag o eksplenasyo ng lahat

para ma-justify kung ano ang nakita namin.

Pero kahit gano'n

alam ko at hindi ko maikakayari

ng White Lady yun.

Hanggang sa nakatulog na nga ako.

Paggising ko sa umaga ay sinabi ko sa tita ko yung nakita ko pero

sabi niya panaginip lamang daw yun.

Pero Sir Seth,

sinusumpa ko nagising ako nun.

Alam ko na hindi yun panaginip.

Alam ko kung ano yung nakita ko.

Alam ko kung ano yung nakita ko.

Sinabi ko din sa ate ko at ang sabi niya

dapat ay nirebook ko daw.

Tinuro sa amin ang daddy ko at dola na magrebook at magpray kung natatakot kami.

Pero ayun nga,

napakablaan ko ng utak ko nun.

Hindi ko alam kung magpapasalamat ba ako na walang mukha yung nakita ko kasi parang

mas nakakatakot kung may mukha yun, di ba?

Gusto ko sanang sabihin sa mga magulang ko yun pero baka hindi ako paniwalaan.

Hanggang sa isang araw,

umuwi na ang daddy ko galing trabaho.

Hindi ko alam kung ano ang pumasok sa isip ko nun.

Sinundan ko siya sa kwarto nila at tinanong siya ng seryoso.

Daddy,

bakit ang daming tao dito sa bahay?

Hindi matago ng daddy ko ang pagkagulat niya.

Sa sinabi kong yun.

Kaya tinanong niya kung sinong mga tao ang tinutukoy ko.

Kapit-bahay ba?

Sabi ko hindi.

Yung mga tao dito sa bahay, daddy, na palakad-lakad lang sa sala.

Yung iba nga,

bigla nalang susulpo tapos bigla ding mawawala, di ba?

Uy,

yun lang ang nasagot niya

tapos ay napaisip sa saglit nun.

Ganyan kasi mag-react ang daddy kung medyo nakakaramdam siya ng pagkabahala

sa mga topic na pinag-uusapan.

Dun ay napagtanto niya

na meron na akong third eye.

Ayaw lang niya sigurong patulan yung mga sinasabi at nakikita ko para hindi siguro kami matakot.

Akala ko nga ay magagalit siya nun pero umupo siya sa higaan nila at inakay niya.

Tapos ngumiti at niyakap lamang niya ako nun.

Anak sabihin mo lang,

in Jesus name,

kumakita mo sila ulit ha.

Tumango lamang ako noon at tumabas na ng kwarto nila.

Paminsan-minsan kasi sir Seth,

may nakikita kong mga kung sino-sino mga tao doon sa bahay na yon.

Maliban doon sa bata sa banyo

at yung dokumento ng mga tao.

Maliban doon sa bata sa banyo

at yung dokumento ng mga tao.

Akala ko kasi talaga noon na mga tao lang din na kakilala ng tita o nila mami yon.

Siyempre maliban doon sa babaeng tumagos sa may pader, di ba?

Hindi na talaga normal yon.

Hindi ko alam kung sinabi din ba ni tita sa kanila yung tungkol sa White Lady.

Dahil matapos lamang ang ilang linggo,

pagkatapos kong sabihin kay daddy yung tungkol sa mga taong nawawala,

lumipat na kami ng tirahan.

At isang taon matapos noon,

doon na ipanganak si Barbara sa bagong nilipatan namin.

Alam kong naniniwala ang daddy sa mga nakikita ko pero

ayaw lang siguro niyang sabihin kung ano yon para hindi kami matakot.

At para na rin siguro na hindi na mabuksan pa yung sixth sense ko.

Dahil pag ganyan,

mas lalo akong maging aware at lalo silang matrak at lalapit at magpapakita, di ba?

At siguro nataboy yung babaeng walang muka dahil doon sa 3 a.m. prayer na yon.

Kasi doon siya galing sa kwarto nila daddy at mami

at nakarap yung room nila sa kalsada kung saan makakadaan yung nagpapatrol

kaya rinig na rinig talaga yung dasal na yon, lalo na naka loudspeaker pa.

Epektibo pala yung dasal na yon,

na naitaboy niya yung white lady mula doon sa kwarto nila daddy at mami.

Napatinga ako na normal na tao lang,

natatakot din sa klase ng dasal na yon.