KATABING BAHAY 2 (Sabrina 3) | Kwentong Aswang | True Story JOIN Xethennial Membership: https://www.youtube.com/channel/UCZ6nWtA2u9KS3EreDzMrYew/join - Unique Badge and Emoji sa live chat at comment section - Shout-out sa new members/renewed members sa simula ng video Email: mkn.thelmo@gmail.com mga kwento ni Thelmo channel: https://www.youtube.com/c/mgakwentoNiThelmo Xeth Tagalog Horror Animation: https://www.youtube.com/c/XETHTagalogHorrorIllustration Sir Xeth channel: https://www.youtube.com/c/ThelmoFiles Facebook Account: https://web.facebook.com/xeth.helmo.3 Facebook Page: 1. https://www.facebook.com/Mga-kwento-ni-Thelmo-328269211396623/ 2. https://www.facebook.com/ProyektoHelmo Instagram: https://www.instagram.com/xeth_helmo/ #PinoyHorrorStories #TagalogHorrorStories #MgaKwentoNiThelmo

Video Transcript / Subtitles:( AI generated. About AI subtitles » )

* AI ("Artificial Intelligence") subtitles on Tagalog.com are generated using "Whisper" by OpenAI (the same company that created ChatGPT and DallE2). Results and accuracy may vary.
* The subtitles do include errors occasionally and should only be used as a tool to help with your listening practice.
* You can request this website to create a transcript for a video if one doesn't already exist by clicking the "Request AI Subtitles" button below a video. Transcribing usually takes 30-40% of the length of a video to complete if there are no other videos in the queue. For example, a 21 minute video will take 7-8 minutes to transcribe.
* Running a super fast cloud GPU server to do these transcriptions does cost money. If you have the desire and financial ability, consider becoming a patron to support these video transcriptions, and the other tools and apps built by Tagalog.com

Mga puweto ni Thelmo

Taong 2012.

Renovated na yung bahay namin yun.

Yung dating garay ay naging full na bahay na.

May sala, kusina, at atlong kwarto.

Si Lola na lang yung nakatira sa second floor kasi medyo hindi sila magkasundo ng mami simula nung una pa.

First year college na ako at dito na din ako nag-aaral sa Universidad na ito sa likod ng bahay.

Pero nag-transfer din ako matapos ng dalawang taon.

At nag-shift ng kurso na nursing.

Ito din ang natapos kong kurso.

Isang araw, pag-uwi ko galing eskwelahan at lunchtime yun.

Gawa ng umuwi ako kapag lunch break kasi malapit lang ang bahay at binilan naman ako ng scooter ng daddy ko.

Para less hassle kumbaga.

Habang nagpapalit ako ng damit pang bahay, kasi 3pm pa yung next class ko nun,

may narinig akong mahinang boses sa labas ko.

May narinig akong mahinang boses sa labas ng gate na tumatawag sabay alulungan at kahulan ng mga aso namin.

Ayo!

Tao po ang ibig sabihin nun sa Tagalog.

Sinilip ko sa bintana ng kwarto ko kasi kita lang naman doon.

Yung bintana sa kwarto ay sobrang lapad.

Yung klase ng bintana na halos buong wall kalaki.

At yung bintana na may space na may uupuan at matatambayan.

Kaya kitang kita ko talaga yung harapan ng lupa namin na yun.

Sinilip ko at nakita ko yung mga aso na nakaharap sa gate.

May nakita akong tao pero hindi ko masyadong makita kung sino gawa ng maliit na tao yung nasa labas.

Ulo niya lang yung nahahagilap ko.

Lumabas na lamang ako at nung papalapit na ako ng gate, dumungaw ang muka niya.

Si Aling P.

Doon siya dumungaw sa mga espasyo sa gate na nakangiti nun.

Alam mo yung mabait at palakaibigan ng ngiti.

Medyo nagulat pa ako doon kasi niminsan ay hindi ko na nakita si Aling P.

Kahit na magkatabi kami ng bahay.

Ang huling ingkwentro ko sa kanya ay noong grade 5 pa ako.

Yung sisiw na insidente pero hindi man lamang ito tumanda Sir Seth.

At hindi naman ito tumanda.

Yung sisiw na insidente pero hindi man lamang ito tumanda Sir Seth.

Si Lola, klarong-klaro na malaki ang ikinatanda magmula nung mga panahon na iyon.

Pero si Aling P, ganun pa rin yung mukha niya nung bata pa ako.

Nagdadalawang isip akong buksan ang gate kaya hindi ko ito binuksan.

Iba yung pakiramdam ko sa kanya nun.

Nagdahilan na lamang ako na doon lang ako kasi baka makalabas pa ang mga aso.

Lumapit lamang ako ng konti sa gate at tinanong ang ali habang nakangiti kung ano yung sadya niya.

Kahit alam ko na kung ano siya.

Nanatili pa rin yung respeto ko sa matanda kasi yun ang turo sa amin.

Kahit medyo natatakot ako ay hindi ko pinakita sa kanya yun.

Sumagot ang ali ng,

Hoy day, ang ganda mo talaga.

Lalo kang gumanda ngayong dalaga ka na.

Nagdanghalian ka na ba?

Meron akong nilutong pansit.

Mainit-init pa to.

O eto, kunin mo.

Tinignan ko yung dalanya at tinignan ko rin siya pabalik nun.

Nakalagay sa plastik na plato at haaminin ko sir Seth,

nabanguhan talaga ako noon sa dalanya.

Kahit malayo at may gate na pumagitan sa amin ay amoy na amoy ko yung luto

at alatang masarap ito.

Dahil sa amoy pa lamang nito.

Nagkatitigan kami mata sa mata.

Sabi nila,

hindi daw sila tumitingin deretso sa mga mata ng tao.

Kasi nakabaliktad umano yung refleksyon natin sa mata nila.

Kaya naman noong nakita niya na nakikipagtitigan ako sa kanya,

bigla siyang yumuko at bumulong na mga katagang,

siya lamang ang nakakarinig at nakakaintindi.

Tumingin siya ulit sa akin at yumuko ulit.

Noong nakita niyang nakatingin pa rin ako sa kanya,

sabi ko sa isip ko,

hindi kaya totoo talaga ang usap-usapan.

Buksan mo na ang gate, Iha.

Naiinitan na ako.

Bigla niyang pagsabi noon.

Ay, hala, salamat aling Pi.

Nagabala pa kayo.

Binuksan ko yung maliit na parte ng gate habang nakaharang yung isang hita ko

para hindi makalabas sa mga aso.

At kinuha yung dala niya,

na nagpasalamat pa akong tinanggap yun.

Sabi pa niya,

hindi naman ito yung isang hita ko.

Sabi pa niya,

bigyan mo din ang lola mo, ha.

Ubusin niyo yan.

Ngumiti ito na hindi ko maipaliwanag kung anong klaseng ngiti.

Maamo naman pero,

yun bang may tinatagong kulo ng ngiti nun?

Salamat po.

Sandali lang po at hugasan ko muna yung plato niyo, ha.

Sabi ko sa kanya.

Pagpasok ko ng bahay,

tinignan ko yung pansit at tinapon ko doon sa tapon na naming leftovers.

Bago pa ako magkaroon ng temptasyon na kainin yun

dahil mukha talagang masarap.

Yun bang pansit na medyo basa at masarsa, Sir Seth?

Gisado.

Napakasarap talagang tingnan at amuhin.

Pero hindi ko nilapit yung mukha ko doon sa pansit.

Sa mga nakikinig,

patawarin niyo po ako at

maski ako ay nanghihinayang nun.

At nabastosan din ako sa ginawa ko na tinapon ko yun.

Kasi nga syempre, pinaghirapan yun ng tao at

naisip na pagbigyan kami ng ganung handa, di ba?

Nagdala pa sya.

Isa pa, pagkain yun at kira sya.

Pero syempre, Sir Seth,

mas pipiliin ko na

safe ako

o walang mangyaring hindi maganda sa amin.

Iba yung grasya sa disgrasya.

At kung sa kahaliman,

syempre ayokong mayang gawi.

Agad ko namang binalik yung plato sa kanya at

mabilis itong tumalikot at tumalis.

Binalikan ko yung tinapon kong pansit sa akin.

At naisip na pinahirapan yun.

Binalikan ko yung tinapon kong pansit sa plastik na lagayan doon sa kusina.

At dinalako sa bandang bintana ng sala namin.

Tinawag ko yung aso naming Dalmatian at pinamoy sa kanya.

Lumapit din yung ibang aso namin na Aspin.

Inamoy naman nila ito pero

umalis ka agad na walang kainte-interes sa pagkain na yon.

Sinabi ko sa mga magulang ko yun ang nangyari pagkawin nila.

Si Mami bagamat housewife pero

umalis siya nung araw na yon.

Ganun din yung sinabi nila sa akin.

Tanggapin ko lang umano pero wag kakainin.

Makalipas ang ilang linggo,

naulit na naman yon.

Umuwi na naman ako galing sa eskwelaan at

ganun ulit yung sinaryo.

Wala na naman ang Mami noon.

Nagkahula na naman ang mga aso namin at

nandun na naman ang ales sa labas ng gate.

May dala itong pagkain.

Ginataang gulay naman.

Yung ginataang gulay na may hipon,

labong o bamboo shoots,

saluyot, sayote at kalabasa.

Paboritong-paborito ko yung ganitong luto.

At muntik na talaga akong tubikim noon.

Pero pinigilan ko talaga yung sarili ko.

Kinurot ko pa at sinampal yung sarili ko noon.

Yun bang mismong sarili kong pag-iisip,

sinisit ako.

Ako lamang kasi mag-isa kapag lunchtime gawa nang

si Taneya ay nasa downtown nag-aaral,

sa mismong sentro ng siyudad.

Si Barbara naman ay nag-aaral din sa elementary noon.

Kaparehas na barangay namin,

pero medyo malayo na sa bahay.

At ang ati Jewel naman ay doon sa ibang siyudad.

May sariling mundo din siya noon at

paminsan-minsan lamang kong umuwi.

At paminsan-minsan ay umaalis din ang mami.

Pumupunta sa eskwelahan ni Barbara

at ang daddy ay busy sa trabaho.

Gabi na rin kong umuwi si daddy noon.

Napapansin ko na rin sa atin,

na doon lamang nagbibigay ang ali

sa mga panahong wala si mami.

O yun bang alam niya na mag-isa lamang ako sa bahay.

Ang lola ko kasi ay hindi bumababa

dahil may sariling mundo sa taas.

Kaya mas lalo akong naalerto doon

sa pinaggagagawa niya.

Makalipas pa ang ilang linggo,

ganon, wala siya,

hindi siya mag-aaral.

Makalipas pa ang ilang linggo,

ganon, wala si mami.

Nagkahulan ng mga aso at naroro

na naman ang ali sa labas ng gate.

May dalang sinabawang gulay

na naman na merong isda.

Meron na din kaming helper

noong mga panahon na ito.

Kaya may tagapagluto na.

Pero tulog naman siya noong mga panahon na yon.

Alauna na kasi noong nakauwi ako noon.

Lumabas ako noon

at sa pagkakataon na ito

iba na ang ekspresyon ni Aling P.

Para bang pinipilit niya na lamang

maging maamo at mabait pero

mukhang naiinis,

mukhang pikon.

Napakainit at sobrang tirik ng araw noon

pero bigla akong nanlambot

at nanlamig sa sinabi niya.

Iha,

sigurado ka bang kinakain mo

itong mga binibigay kong pagkain sa'yo?

Hindi ka na kasi tumataba o.

Busin mo yan.

Niluto ko talaga yan para sa'yo.

Palagi ka kasi mag-isa dyan sa bahay niyo.

Malinis naman yan at masustansya

kaya huwag mong sayangin.

Medyo pangangal

pero ramdam ko ang pikon niya noon.

Biglang gumapang ang kilabot

sa buo kong katawan, Sir Seth.

Alam mo yung pakiramdam niya na

hindi ko kinakain yung mga bigay niya.

Siguradong-sigurado kasi siya, Sir Seth eh.

Pero siguro nasa isip niya

na kung kinain ko talaga yun.

Kahit papano ay may magbabago sa akin

dapat, diba?

Kaya yung dating parang

pagtataka ko lang o pag-iisip na ba

kayang gawin ako,

lalong lumakas ang kotob ko

na may gusto talaga siyang

hindi magandang gawin sa akin

sa pamamagitan ng pagkain ko na yun.

Yun nga lang talaga

dahil sa hindi ko kinain na eh,

siyempre, magtataka siya gawa

ng normal pa rin ako.

Pwede namang concern lang din siya

o gusto lamang niya talaga akong bigyan

kasi natutuwa siya sa akin o ano.

Pero para saan, diba?

Bakit ako?

Tsaka bukod sa amin, Sir Seth,

sa impluensya ng lola ko nun,

kumbaga,

may mga mas deserving pang pagbigyan

na kapitbahay namin

at mas may nangangailangan

ng grasya tulad ng

mga kapitbahay namin.

At mas may nangangailangan ng grasya

tulad ng libreng pagkain.

Sa tagal-tagal ng panahon na

magkapitbahay kami

ay hindi lamang ito nagparamdam

ng ilang taon.

Tapos bigla na lamang lilitaw.

Napaka effort naman niya

magluto at hatid para lang

talaga sa akin nun.

Isa pa,

hindi kami close para gawin niya yun.

Niminsan ay hindi nga kami

nakipaghalubilo

sa mga kapitbahay

kahit noon pa hanggang ngayon

kasi nga hindi kami lumalabas

o gumagala.

Niindi nga niya siguro

alam ang pangalan ko eh.

Alam din naman niyang

hindi kami kapos pero

todo bigay itong matanda sa akin.

Malaki naman ako nun.

Mature na talaga kaya alam niyang

kaya kong ipagluto yung sarili ko.

Gumiti na lang ako para

hindi halatang natatakot ako nun sa kanya.

Sabay tawang sinagot siya ng

ewan ko nga po kung bakit hindi ako tumataba eh.

Malakas naman akong kumain.

Salamat po sa effort niyo

sa pagluto at pagdala.

Pero may helper na po kami ngayon

kaya hindi na ako mag-isa

at hindi na kailangan magluto.

Papasok po muna ako.

Sandali lang po.

Nakawag na!

Aalis na ako.

Iatid mo na lang sa bahay yan mamayang hapon.

Malamig na may pagkasopladang sabi niya.

Sabay mabilis na tumalikod sa akin na tumalis.

Naiiyak na ako sa puntong iyon.

Dala ng takot sa kanya.

Bakit alam na alam niyang

mag-isa lamang ako sa bahay.

Sinisilip niya kaya ako sa likuran

kasi kitang kita yung dining area

at kitchen namin doon sa likuran ng bahay.

At kung sisilip siya doon

hindi ko talaga mapapansin

sa nagtataasang mga puno at kugon.

Natulala lamang ako noon

at pumalik lamang yung senses ko

nung sinundot ni Prince

yung ilong niya sa hita ko.

Yung Dalmatian namin na aso.

Siguro nararamdaman niyang

natatakot ako noon.

Mabilis akong pumasok ng bahay

at tiyanek ko yung sabaw.

Medyo mabula ito

at nandidiri akong tingnan ito

kasi mukhang malapot na laway o ano.

O dahil lang din ba doon

sa saluyot at okra.

Hinalukay ko pa yung sabaw.

Niwalang kahit nilalakas

yung sabaw.

Kahit na ano mga lamas o rekados

na nakita ko.

Wala talaga kahit luya man lang.

Doon na napalitan ang takot ko

ng galit.

Napakawalang hiya.

Literal na mabangis na lobo

na nagbabalat kayo bilang

mabait na tupa.

Nagbabait-baitan para makapang biktima.

Ang sama-sama naman yung

gawin ako noon.

O di kaya lasunin kung ako talaga

ang gusto niyang biktimahin.

Mismong kapitbahay niya pa.

Alam niyang nag-aaral ako

at may pangarap at ambisyon.

Paano na lamang kung wala akong alam

at kinain yan?

Nanakawin niya pa at sisirain

yung pagiging inosente ko,

kalayaan ko

at ang mismong buhay ko.

Kaya walang konsensyang

tinapon ko yung sabaw sa inodoro.

Tinapon ko yung isda

sa lagayan ng mga tira-tira.

Yung mga gulay na tinapon ko

sa inodoro ay finlash ko yun.

Nagmumura pa ako noon

habang tinitingnan yung gulay

na paikot-ikot doon sa may inodoro

hanggang sa nawala.

Galit na galit ako sa isipin

na may balak talaga siyang masama sa akin.

Hindi sa pagiging judgmental pero

napakarami na kasing sinyalis

at mga karanasan ng mga tagaron

na aswang talaga siya

at parang na-convince na talaga ako

sa pinaggagawa niya

noong mga panahon na yun.

Ayoko kasing i-judge yung tao

basis sa mga usap-usapan lang

pero paano naman

kung ikaw na yung puntirian niya,

di ba?

Kaya nawala na yung respeto ko sa kanya.

Isinumbong ko lahat sa magulang ko

at ang helper na namin

ang nagsaoli noong plastic bowl niya

pagka umaga.

Nagbigay pa ito ng gulay

galing sa bakod niya.

Siyempre hindi yun niluto

hanggang sa lumantan na lamang

sa basuraan.

Hindi na naulit yun

at siguro ay naintindihan na rin

ng alin na walang kumain sa luto niya.

Hindi ko na rin siya nakita

pagkatapos nun pero

may naririnig pa rin kaming mga usapan

ng mga katimonyo

ang ginagawa niya

sa kabilang baryo.

Meron din nangyari

mga taong 2015 yun.

Huminto muna ako sa pag-aaral

dahil meron ako o nagkaroon ako

ng mental health issue.

Around 2014

ko pa naramdaman yun.

Dapat magt-third year college na ako nito.

Bumalik din naman ako sa pag-aaral

ng mga bandang Oktubre na ng taong 2016.

Ibang kurso

at ibang paaralan na.

Huminto muna ako ng isang taon

dahil sa mental state ko.

Nagkaroon ako ng depresyon at anxiety nun

na matagal na matagal ko

nang nararamdaman.

Sadyang isa din yung school environment ko

sa nag-trigger sa akin nun.

Binubuli ako

hindi lamang ng mga ibang istudyante

pati yung mga babaeng professor ko.

Pinapahirapan nila ang buhay ko

kahit hindi naman ako sabihin natin na

hindi maalam o ano.

At parang palaging tira nila sa akin nun

ay natanggap lamang daw ako dun

dahil sa impluensya ng lola ko.

At parang palaging tira nila sa akin nun

ay natanggap lamang daw ako dun

dahil sa impluensya ng lola ko.

Terror na math professor po kasi si lola

dun sa eskwela hangin.

Hindi nga alam na mga magulang ko

kasi tinatago ko talaga sa kanila

ang mga napagdadaanan ko

kahit ngayon.

Pero alam ko na,

alam at pansin ng daddy ko na

may mental at emotional issues ako nun

kasi nga,

hirap din akong itago kung minsan.

Hindi ako pumunta ng psychiatrist

kasi natatakot din ako nun.

Kahit ngayon na 27 anyos na ako

ay hindi ko pa rin kayang magpakonsulta

kahit nirefer at inadvise na ako

ng doktor ko sa tuwing magpapacheck up

ako sa health ko,

occasionally.

Wala din akong mapagsabihan nun

nang basta-basta

kasi nga ayokong majudge ka agad.

At sabi pa nga nila,

kasalanan umano ang depresyon.

Ewan ko ba kung bakit kasalanan yun

ay wala namang gustong magkaganyan,

di ba?

Nasa lahi na namin ito

sa parte ng nanay ko

ayon sa tita ko.

Pati nga yung mga kapatid ko

ay nagkakaroon din

ng ganitong klaseng problema.

Hindi ko pa nga alam

na depressed na pala ako

noong mga panahon na yun.

Akala ko kung ano lang

ang nangyayari sakin.

Narealize ko lang yun

at magsabihan ako

at kinumpronta ako ng tita ko

na isang psychologist nun.

Kapatid ni Mami si Tita Lei.

Galing itong US

at merong healthcare din sila doon sa US

sa mga mentally unstable people.

Doon sila tumira sa amin

pansamatala

mga bandang 2013,

December,

kasi gusto niya mag-aral ng nursing nun

kasama ang dalawa niyang anak na

kalahating hapon.

Nag-aaral pa rin ako

ng mga panahon na ito

pero hindi na ako nagpa-enroll

noong pasukan ng taong 2014.

Napansin nga daw niya kasi

yung ugali ko

kasi magkasama kami sa kwarto nun.

Naalew din naman ako doon

sa dalawang pinsan kong hapon

kaya medyo

gumaan yung aura ko

at yung attention ko

sa kanila na punta.

Pero makalipas ang ilang buwan

ay umalis din sila

malapit lamang ito doon

sa universidad na pinapasukan ng tita ko.

Sabali ako na naman mag-isa sa kwarto

at dito na rin nagsimulang

may nagpaparamdam na

demonic presence sakin

at palagi na akong

nagkakasleep paralysis

pero

sa susunod ko na ikikwento yan.

Sabali ito na nga.

Alas kwatro ng madaling araw nun

nagbabasa lamang ako ng

shouju manga sa phone ko.

Sumakit na yung mata ko

kaya binuksan ko yung kortina

sa may bintana nun

at humiga ako doon

sa bay window banda.

Yung sinasabi ko na bintana

na malapad at may espasyo

na pwedeng upuan o higaan.

Meron din namang caution doon

o yung tipong malambot na parte.

Malapit lamang din yung higaan ko doon

sa bintana.

Abot lamang ng paa ko

yung paa na ng higaan ko.

Yun ay kung i-extend ko yung hita ko.

Nagmumuni-muni lamang ako nun

nakatingin sa taas gawa ng

kita ko kasi yung langit doon.

Sa madaling salita ay tumitingin-tingin ako

sa mga bituin.

Sa mga bituin

iiyak na sana ako noon, Sir Seth

kasi sobrang bigat

ng nararamdaman ko nun eh.

Pero naputol yung kalungkutan ko nun

nang biglang may kumalabog

sa bandang garahi namin

sabay alulungan na mga aso.

As in napakalakas nun

na parang mabigat talaga

yung kung anuman yung nahulog

na parang mabigat talaga

yung kung anuman yung nahulog

Nagsikahulan at tumaangil yung mga aso na

para bang may anong kaaway sa labas.

Napatalon na ako papunta sa higaan ko

sa gulat ko noon.

Tinalon ko nang walang kahirap-hirap

yung higaan.

Natatawa pa nga ako pag naaalala ko yun

parang naging palaka ako noong mga panahong ito.

Halos lumabas na sa dibdib ko

yung puso ko sa sobrang gulat at kabah

at noong kumalman na ako

ay dahan-dahan kong sinilip sa bintana

yung garahi.

Kampante naman ako na hindi makita

sa loob gawa ng patayong ilaw

sa kwarto ko noon.

Wala naman akong nakita gawa ng

madilim pa noon

pero napatalon na naman ako

nang biglang tumunog yung kikik

na sobrang hina talaga

pero alam kong malapit na malapit

lamang dun sa bintanang yun

parang pabulong.

Para kung ano noong mga panahon na yun

kaya sinarado ko na lamang

yung kurtina

at bumalik na lamang ako sa pagbabasa.

Inintay ko na lamang na magumaga

at noong narinig kong lumabas na

ang daddy ko sa kwarto nila

lumabas din ako

mga limang minuto pagkatapos nun

tinanong ko siya kung narinig ba niya

yung kumalabog

Oo mano

galing na siya umano sa labas nun

tinignan niya umano kung ano

o baka bunga lamang ng buongon

yung buongon po sa amin ay pumelo

may puno kasi kami noon na

malapit lamang sa garahi

yung garahi pala noon Sir Seth

wala pa rin siya

pang bubungan

tarapal o tent lamang na

bakalang suporta pang temporaryo lang

para hindi lamang mainitan ang sasakyan noon

hindi pa kasi na-renovate at na-extend

yung front yard noong mga panahon na ito

butas yung tent na yun Sir Seth

at walang bunga o ano

ang nahulog doon

imposible din namang bunga gawa ng

sobrang lakas nun para sa bunga

at napakalaki talaga ng butas

kung si Daddy pa ang tatansya

parang tao umano ang nahulog noon

sa laki ng butas noon

ay, baka namalilang ng landing anak

sabay tawa noon

may nagsabi din sa amin na

kapitbahay na noong panahon na yun

gising na rin umano sila

meron umano silang nakitang malaki

ibon na sumampas sa amin doon banda

kumalabog nga yun

at yung itim na malaking ibon

tumungo doon sa lote ni Aling P

sigurado umano siyang

si Aling P yun

sino pa ba diba

ilang taon pa ang lumipas

at wala na kaming balita sa kanya

kasi bigla na naman itong nawalas

sa subdivision

wala na rin yung mga ingay ng lata

kasabay ng pagkawala niya

mga anak na lamang niya at apo

ang nakatira sa bahay niya

pero may nagsabi na paminsan-minsan

nakikita pa rin umano nila si Aling P

na bumibisita sa dating bahay niya

at meron pang haka-haka na

na yanggaw din umano niya

yung lalaking anak niya nun

yung kapit-bahay lang din namin yung nagsabi nun

pero hindi namin alam kung totoo ba yun o hindi

pero natatakot at nawi-weirduan ako

doon sa anak niyang lalaking yun

iba kasi kung tumitig

parang manyak na ano