TUMAKAS AKO SA BAKHAWAN | Kwentong Aswang | True Story JOIN Xethennial Membership: https://www.youtube.com/channel/UCZ6nWtA2u9KS3EreDzMrYew/join - Unique Badge and Emoji sa live chat at comment section - Shout-out sa new members/renewed members sa simula ng video Email: mkn.thelmo@gmail.com mga kwento ni Thelmo channel: https://www.youtube.com/c/mgakwentoNiThelmo Xeth Tagalog Horror Animation: https://www.youtube.com/c/XETHTagalogHorrorIllustration Sir Xeth channel: https://www.youtube.com/c/ThelmoFiles Facebook Account: https://web.facebook.com/xeth.helmo.3 Facebook Page: 1. https://www.facebook.com/Mga-kwento-ni-Thelmo-328269211396623/ 2. https://www.facebook.com/ProyektoHelmo Instagram: https://www.instagram.com/xeth_helmo/ #PinoyHorrorStories #TagalogHorrorStories #MgaKwentoNiThelmo

Video Transcript / Subtitles:( AI generated. About AI subtitles » )

* AI ("Artificial Intelligence") subtitles on Tagalog.com are generated using "Whisper" by OpenAI (the same company that created ChatGPT and DallE2). Results and accuracy may vary.
* The subtitles do include errors occasionally and should only be used as a tool to help with your listening practice.
* You can request this website to create a transcript for a video if one doesn't already exist by clicking the "Request AI Subtitles" button below a video. Transcribing usually takes 30-40% of the length of a video to complete if there are no other videos in the queue. For example, a 21 minute video will take 7-8 minutes to transcribe.
* Running a super fast cloud GPU server to do these transcriptions does cost money. If you have the desire and financial ability, consider becoming a patron to support these video transcriptions, and the other tools and apps built by Tagalog.com

MGA KUWENTO NGYI THERMO

Mapagpalang araw po sa inyo, Sir Seth.

Masugid niyo po akong tagapakinig.

In fact, dati ko nang gustong ibahagi ang kwento ng aking yumaong pinsan.

Hindi ako naniniwala sa aswang dahil hindi ko pa naranasan ang mga ganitong kwento at karanasan.

Pero simula ng umiral ang aking kuryosidad sa kababalagan,

o dahil gusto ko may background music ako na radyo sa tuwing nagtatrabaho ako sa bahay,

napadpad ako sa channel nyo.

Hindi ako mahilig sa mga kwentong love story,

kaya piniili ko po ang horror.

Ito ang dahilan kung bakit sumulat ako sa inyo.

Kasi sa mga kwento na ang napakinggan ko mula sa iba't ibang sender nyo,

may pagkakahawig sa karanasan ng aking yumaong pinsang ito.

Simulan ko na ang kwento niya.

Si pinsan na tawagin na lamang natin sa pangalang sound,

ay lumaki na strikto ang mga magulang dahil nag-iisang anak na lalaki siya nila tito at tita.

Lumaki siya sa Sambuanga City,

kaya nung lumipat siya sa amin sa Surigao,

ay marami ang humahanga sa ang kinitong kaputian.

Hindi ko mapagkakailanas sa lahat ng mga magbipinsan siyang maitsura.

Grade 6 po nang lumipat siya sa amin.

Dahil laki siya sa siyudad,

nahirapan siyang mag-adyas sa probinsya namin at dahil na din sa hindi siya marunong magbisaya,

dahil Chavacano ang kanyang kinagisnan.

Ito ang naging dahilan kung bakit madalas siyang mabuli.

Sakto lamang ang tangkad ng pinsan kong ito.

Maraming nagkakagusto at marami din talaga ang napopogihan sa kanya.

Maputi, may pagkatsinito, namumula kapag naiinitan.

Lumipat sila sa probinsya namin sa Surigao del Sur.

Hindi ko na babanggitin kung saang parte ng Surigao.

Ang dahilan,

mayroon ang mga mga mga mga mga mga mga mga mga mga mga mga mga mga mga mga mga mga mga mga mga mga mga

Ang dahilan, malalaman nyo rin mamaya.

Napagdesisyon na nila at tita na sa amin sila tumira para malapit sa mga relatives namin.

Dahil halos buong angka namin ay nakatira dito.

Nandito din kasi sila lolo at lola.

Kami yung isa sa nagpapatunay na blood is thicker than water.

Parang bago lahat kay pinsan yung mga nakagisnan namin tulad ng maglakad patungo sa paaralan,

pagkain, payak na pamumuhay.

At syempre, naggaroon sya ng maraming kaibigan.

Mga bagay na ito ay kabaliktaran noong nasa syudad sya.

Nasa bahay lang, tv ang libangan at paaralan.

Kaya isa sa sakit ng ulo ng mga magulang niya

ay ang pagiging lakotsyero nito na hindi nagpapaalam.

Parate itong pinapagalitan pag nakauwi.

Tumagal, ginagawa na din kaming taga-bantay ni pinsan, lalo na sa kanyang paaralan.

Kailangan bantay sarado namin dahil ilang beses na itong nahuli na nagbubulakbol.

Ang paaralan namin sa ersat ay laka rin talaga.

Malapit rin sa bukid kung saan may mayabong na mga puno,

hitik sa mga prutas, mga niyog, bayabas at iba pa.

Ang barangay din namin ay gilid ng dagat at sa kabila ay bukid kaya

hindi ko masisisi si Summer na maging curious sa lahat ng bagay.

Natutungaga din kami ngayon,

at lahat ng mga larong kalye ay nasubukan niya na.

Close kami sir Seth,

dahil siguro ako yung parating nagsisigurado na hindi siya mapahamak.

Hindi rin ako nagkulang sa mga paalala sa kanya tungkol sa paglalakwat siya at pagbubulakbol.

Kasi ang barangay namin ay may pangit na reputasyon.

Isa sa nakamulatan ko ay diskriminasyon sa bawat purok.

Pag nakatira ka sa purok namin, ibig sabihin normal ka.

Pero pag nasa purok uno ka hanggang tres,

dito ay sinasabi nilang marami umanong aswang,

maraming nangyayanggaw,

maraming nangyayanggaw, maraming nangyayanggaw,

nakamulatan ko na rin na hindi kami nakikipaglaro.

Dumadayo tuwing piyesta o kumakain sa mga nakatira sa purok na maliban lamang sa purok namin.

Kaya hanggang paaralan ay may diskriminasyon,

lalo na pag tuwing lunch break.

Walang nakikisalo sa mga nasabing purok pero si Summer iba.

Kaya siguro lahat din ang mga mag-aaral ay hinahangaan siya.

Ikas na mabait itong si Summer,

hindi siya naniniwala sa mga sabi-sabi,

at sa kanya ang mga kwentong aswang ay isa lamang katangisip at panakot sa mga kabataan.

Ito din ang naging dahilan ng kanyang kapahamakan.

Ikikwento ko ito gaya sa mga sender mo,

sa point of view ng pinsan ko.

Bakasyon noon taong 2005,

nag-aaya ang aking kaibigan na tawagin natin sa pangalang si Edgar at si Dodong,

kasama ang ati niya Lisa,

at sinabi niya,

nag-aaya ang aking kaibigan na tawagin natin sa pangalang si Edgar at si Dodong,

kasama ang ati niya Lisa na manguhan ng malalaking uri ng kabibe.

Hindi ako sigurado kung kabibe ito sa Tagalog sir,

pero makikita lamang ito sa bakawan.

Makakapalang shell nito,

masarap ang laman at kailangan may bolok ang dala o itak para ikaskas ito sa putik.

Malalaman mo pag may kabibe kapag may tumunog

o kaya'y mararamdaman mo ito pag itusok-tusok mo sa lupa ang mga nakabaong kabebe na iyon.

Mangunguha rin umano kami ng alimango

at kung may pagkakataon ay makauwi ng hapon ay

mangunguha kami ng gagamba

habang papauwi kami.

Ito ang mas nakakapag-excite sakin,

ang manghuli ng malalaking alimango at gagamba

dahil hindi pa ako nakapunta sa bakawan na sinasabi nila ay pumayag akong sumamanon.

Alam kong hindi papayag sila mama kaya hindi ako nagpaalam.

Basta uuwi ako ng hapon

at ang makukuha ko na kabibe at alimango ang iuwi ko para hindi ako mapagalitan.

May bolo kami sa bahay

Mas pinili kong dali ng itak ni lolo kasi may lagayan ito na pwedeng itali sa bewang ko.

Nagdala din ako ng balde.

Nakita ako ni pinsan at alam niya nagagala na naman ako noon pero

itong pinsan ko ay konsentidor sa mga kalokohan ko.

Lalo na nung sinabi ko na mangunguha ako ng gagamba at alimango.

Bagamat gusto niyang sumaman,

pero humiiral sa kanya ang takot na mapagalitan nila lolo at lola.

Kaya pinangakuan ko na lamang siya na kung may pinakamalaking gagamba ay sa kanya ko ibibigay nun.

Natuwa ang pinsan ko

at sinabi niya sa akin na siya naumanohang bahala.

Alas dyas na kami nagkita nila eto.

Kahit na ang usapan ay dapat maagang maaga kami para madaming mahuling kabibe,

si ate Lisa niya.

Kunot nao si Lisa nung makita ako

kasi nga taga Purok 4 at kilala ang mga tao doon sa mapagpintas.

Bumati ako at nagbigay galang sa kanya.

Pagkakaroon na kami,

Sabi ng mga taga sa amin,

malakas sumano ang karisma ko.

Nagsimula na kaming maglakad.

Nagtataka ako kung bakit

parang instead na dagat ay parang papunta kami ng bukid noon.

Binibay namin ang kalsada hanggang nakarating kami sa bukit.

Pagkakaroon na kami,

nagtataka ako kung bakit

parang instead na dagat ay parang papunta kami ng bukit noon.

Binibay namin ang kalsada hanggang nakarating kami sa dulo ng simentadong kalsada.

Dito ay naglakad na naman kami sa maalikabok na daanan

bagamat daanan ito na mga bus at ibang sasakyan.

Mukha pa rin itong bukit dahil na siguro sa madami pa rin mga nagtataasang puno.

Tirik ang araw noon.

Parang isang oras pa na lakaran pagkatapos ng simentado

nang nakarating kami sa isang bukal.

Ito yung may lumalabas na malamig na fresh water

na iinom ito.

Kumuha sila Edgar ng tubig para may bahon sila

at sa kamalas malasa na hindi ako nagdala ng sakin.

Pinangako na lamang ni Edgar na hati kami sa tubig na nakalagay sa puting galon

na ang laman ko ay ilagay ng suka o datuputi.

Naglakad pa kami ng mga kalahating oras bago kami nakarating sa isang makitid na daanan

na tao lang ang kasya.

Hindi pwede ang mga sasakyan dito, kahit na motor.

Sa pagkakatanda ko ay parang kalahating oras naman bago kami nakarating sa mga bakawan.

Labis akong namangha kasi hindi ko mawari kung bakit dadaan pa kami ng bukit kasi

kung pwede naman sa dagat nun.

Ang sinabi na lamang ni Edgar ay

hindi mo magugustuhan kung sa dagat tayo dadaan.

Bukod sa makakapalang bakawan, walang daanan dun.

Maraming sisih, masusugatan ka pa.

Yung sisih ay yung mga kumakapit sa mga ugat ng bakawan na matalim at nakakasugat nga.

Dito sa bakawan na ito,

hindi masyadong makakapalat, magkakahiwalay ang iba kaya ideal raw ito para makahuli ng maraming kabibe.

Kabibe na hugis trumpo, yung sinisipsip.

Ang tanging paalala ni Ati Lisa nun,

huwag kaming maingay at huwag masyadong lumayo.

Bagay na hindi ko sinunod.

Labis akong namangha sa mga nahuhuli kong kabibe.

Nakakalahati agad ako ng balde sa isang oras.

Malaki ito.

Niniisip kong matutuwa sila mama sa pag-uwi ko.

May uulamin kami na maraming marami.

Abala din sila Edgar noon sa pangunguwa.

At dahil sa kampante ako na hindi ako maliligaw,

at makikita ko kaagad sila ay nagpatuloy ako sa pangunguwa noon.

Tuwang tuwa ako noon,

sa tuwing ilalagay ko yung bolo ko,

ay may nararamdaman ako na matitigas na palatandaang merong kabibe.

Hanggang sa naisipan kong ayain sila sa pwesto ko dahil

limang hitik sa mga kabibe ang pwestong nakuha ko noon.

Yun nga lang, Sir Seth,

nagtaka ako dahil hindi ko na mahagilap sa mga paningin ko,

sila Edgar.

Takang taka ako gawa ng nawala sila

at yung mga yapa ko sa may putikan.

Hindi ko na rin mahanap kasi bumabalik pala ito sa dati.

At hindi ko na rin mahanap kasi bumabalik pala ito sa dati.

Ang bawat pag-apak pala ay nasa 6 inches ang lalim nun,

kaya siguro natatabunan agad ng putik ang aking mga yapak.

Nagpanik ako bigla,

hinanap ko sila.

Tirik ang araw noon at nagsisimula na akong mauhaw.

Iniisip kong pinaglalaruan ako ni na Edgar kaya kusa ko na lamang silang hihintay.

Parang mahabang oras ang aking paghahanap na sa kanila.

Napagod na rin ako sa pagdala ng baldiko na noon ay halos puno na ng kabibe.

Hanggang sa napapansin ko nun

na sa paghahanap ko sa kanila ay mas lalo ng kumapalang bakawan.

Ang mas nagpapansin ko nun

na sa paghahanap ko sa kanila ay mas lalo ng kumapalang bakawan.

Ang mas nagpapairal ng pagkabog ng dibdib ko,

hindi ko na matandaan ang aming dinaanan dati.

Sa madaling salita,

parang lalo akong naliligaw.

Parang pahapon na nun,

nagsisimula na akong umiyak.

Wala akong makitang palatandaan na may puno na nagpapahiwatig na man.

Tuluyan na akong nilamon ng bakawan.

Alam kong hapon na nung mga bandang alas 4 kasi hindi na masakit ang init.

Habang sa pagpapatuloy ng paglalakad ko sa makapal na putik nun,

ay mahinapansin akong kubo.

Medyo gumanang pakiramdam ko kasi pag may kubo diba,

may tao.

At kapag may tao,

tutulungan akong makauwi.

Ang kubo na ito ay kakaiba.

Bale ang tulay nito ay putol.

Kaya kung sino man ang nakater dito ay malamang lumulusong din sa bakawan.

Ang di ko lang maintindihan,

sinong matinong tao ang maninirahan sa mayayaw?

Nagtao po ako.

Walang sumasagot.

Alam kong may nakatira kasi kitang kita sa nakabukas na bintana.

May mga gamit,

may kortina,

may mga damit sa labas,

maong na putol,

at mga galon na parang lagayan ng tubig.

Dahil sa ulo,

may mga damit sa labas,

maong na putol,

dahil sa uhaw na uhaw na ako ay naisipan kong umakit na lamang sa agda nun.

Baka may bangka ang nakatera dito dahil nasa gitna nga ito ng bakawan.

Pag akat ko,

naamoy ko na ang masangsang,

malansa na parang karne na binuhusan ng tubig na mainit.

Ganun na ganun ang amoy niya.

Pumasok ako ng dahan dahan dun.

Kumpermadong walang tao sa loob.

Una kong ginawa ay uminom sa galon ng tubig.

Tapos ay pumasok ako sa loob.

Makalat ang loob.

Mukhang kung sino man ang nakatira dito ay mga dugyot.

May mesa sa likod ng kubo.

Bagamat walang kwarto ay dumerecho naman ako sa kusina.

Walang tao.

Dun ay mas matindi ang lansa sa kusina.

At may nakita akong mga malalaking tapayan,

o yung goma na gawa sa gulong.

Nakita ko itong nilalangaw.

Likas na sa akin ang pagkakaroon ng kuryosidad.

Nalabis kong pinagsisisihan nun.

Nang sa pagbukas ko ng tapayan ay may nakita akong mga pira-pirasong katawan ng tao.

Yung mga kulay na mga ito.

Maputla.

Yung parang karne ng baboy na double dead.

May tubig ang loob ng tapayan.

At ang mas nagpapabaliktad ng aking sigmura

ay yung lumutang na ulo ng babae

na meron pang buhok.

Hindi kita ang muka nito.

Nakikita lamang ang taas na parte ng ulo.

Labis ang aking pagkahilakbot.

At dali-dali akong umalis sa kubo nun.

Nagbanik ako na kahit mismo yung balde

na puno ng kabibe ay aking naiwan sa kubo.

Dali-dali akong umalis.

Mangiyak-nyak ako sa takot.

Dali-dali akong lumayo sa kubo at dahil sa pangalawa,

ay hindi ko na alam kung saan ako napunta.

Ang sa akin lang nun ay lumayo kasi

kung sino man ang nakatira dun.

Hindi ito normal na tao.

Mamamatay tao ito.

O ito na yung parating sinasabi ni Lola na

mag-ingat at maraming aswang sa probinsya na ito.

Patuloy ako sa paglabas.

Patuloy ako sa paglalakad sa maputik.

Ramdam ko na ang malalim na ang putik ng bakawan

kasi halos abot tuhod ko na ito.

Hanggang sa nagtakipsilim na

mas nagimbal ako nang sa nagaagaw na liwanag at dilim ng kalangitan

ay may nakita ako sa likuran ko

na isang matangkad na nilalang

payat,

maitim na waring mabalahibo

at matingkad ang kulay na parabang naligo sa langis.

Yung kagaya ng asong itim pag nabasa ng mantika.

Ang muka nito ay parang nag-aagaw ang tao at unggoy.

Nakalambiti nito sa mga bakawan na waring ayaw nitong maputikan.

Nang lilisik ang mga mata nito

na parang mata ng demonyo.

Mahaba ang mga kamay at braso.

Yung parang mata na maliit lamang ang kulay itim

at namumula talaga ang gilid nun.

Humihingal ito na parabang galit na galit sakin

dahil sa takot ko,

dalidali akong tumakbo pero

ang nilalang na ito ay waring ayaw umapak sa putik.

At tumatalon sa bawat bakawan na parang isang malaking unggoy.

Patuloy ako sa pagtakbo

nang maramdaman kong sa bandang likuran ko

na may natanggap akong pagkalmot.

Kinakalmot-kalmot ako bawat bakawan na dinadaanan ko.

Medyo hindi na rin gumaganda ang paglalim ng tubig nun.

Napadapa ako sa putikan.

Nang hinawakan niya ang damit ko

ay bigla kong naalala ang itak ni Lolo.

Hinugot ko ito at iwinasiwas sa nilalang na iyon.

Hanggang sa maramdaman ko

ang matigas na bagay na parang sanga na naputol nun.

Humiyaw ang nilalang na tila ba nasabihin

at dito ay nakita kong lumayo siya.

Hawak ang kanyang putol na kalahati ng kanyang braso

na halos abot siko ang naputol ko sa kanya nun.

Pumatong ito sa isa sa mga bakawan.

Tumigil ito.

Tumingin sakin.

Lalo itong nanggigigil nun.

Hawak ng dalawang kamay ko ang itak ni Lolo na sa mga oras na iyon

ay nagpapasalamat ako na hindi bolo ang aking dinala.

Hanggang bewang na ang tubig kaya dahan-dahan akong umiwas sa mga malapit na bakawan

habang hindi ko nilalayo ang aking mga mata sa nilalang.

At hindi ko nilalayo.

Habang hindi ko nilalayo ang aking mga mata sa nilalang,

pinagmamasdan pa rin ako nito

habang nanggigigil sakin na parang asong gusto akong lapain.

Ewan ko pero parang may instinct ako na dapat umiwas ako malapit sa bakawan.

Sa awa ng Panginoon ay may nakita kong parete na parang bilong na walang bakaw

na malapit doon at doon ako pumwesto.

Pagkabalik ng tingin ko doon sa kung saan siya nakapwesto,

hindi ko na siya makita.

Wari sa natamang sugat nun ay baka hindi na ako hahabulin

pero ayaw ko magpakampante.

Ipinagpapatuloy ko pa din na manatili sa parte ng pwesto ko kung saan ako.

Bagamat hindi malamig ang tubig dagat pero hindi ako makatulog dahil sa takot.

Nagugutom na ako,

halo ang pagod at hapdi ng malalalim na kalmot sa likod,

sa bandang likod ng aking leeg.

Umiiyak-iyak ako at labis na nagsisisi.

Noong mga oras na yun ay pinagsisisihan ko ang pagiging lagalag ko

na sana ay nanatili na lamang ako sa bahay.

Hindi ko maiwasang isipin na baka dito ako mamatay

na kung hindi ako maging ulam sa nilalang na yon

ay maging isa rin ako sa bangkay sa tapayan sa kubo na yon.

Hindi ko maiwasang maisip na mamamatay ako sa bakawan

at baka hindi na makita ang katawan ko ng aking mga magulang.

Nagdasal ako sa taas

na sana ay protektahan niya ako na kung sakali mang makaligtas ako

ay iiwasan ko na ang pagiging lakwatsyero ko.

Hindi ako nakatulog hanggang sa magumagana.

Dahan-dahang bumaba ang tubig.

Sinundan ko ang palotide ng dagat kasi nagpapahihwateg ito na sa dagat ako papunta.

At palabas ito ng bakawan.

Mas pinili ko ang papunta ng dagat kasi makabalik sa kung saan yung dinaanan namin nila Edgar

na hindi ko na rin talaga matandaan.

Napansin ko din na ayaw ng nilalang

na lumusong sa putikan o tubig dagat noon.

Lalo na yung walang mahawakang sanga

kaya iniwasan ko ang mga bakawan.

Humingi ako ng gabay sa Panginoon

at sana ibigyan pa ako ng pagkakataong mabuhay.

Napakabata ako pa para mamatay.

Patuloy ako sa paglalakad.

Ang bakawan parang disyerto na sakin noon.

Nagsimula na naman akong magpanik

nang magtatakip silim na.

Noong mga panahon na ito

pinili ko ang pwesto na abot brasong tubig dagat

at hindi malapit sa bakawan.

Kabilugan ng buwan noon.

Hightide.

Nagimbala ko nang makita ko ang nilalang ulit sa isa sa bakawan.

Galit na galit ito.

Pagkakataon ako sa paglalakad.

Isa sa bakawan.

Galit na galit ito.

Napansin ko ang putol niyang kamay.

May telang nakapulupot na parang benda.

Nagdasal ako ng nagdasal na turo nila lola.

Yung Salmo 23, 1.

Dito ay napansin ko na mas lalong nagalit ang nilalang

at sumigaw ito ng

sud-anuntika.

Hindi ka makagawas na buhi sa bakawan.

Nakong sa Tagalog pa

uulamin kita.

Hindi ka makakaalis na buhay dito.

Dito ay hinamon ko ang nilalang.

Pumunta ka dito

habang tinututo ko sa kanyang itaknon.

Lumipas na naman ang gabi na hindi ako natulog.

Guto matuhaw.

Nagsisisi ako na kung sana ay nanatili ako sa bahay.

Na sana yung isdang tuyo na dati na ayokong ulam ay sana matikman ko na.

Na lahat ng bagay na na take for granted ko ay lapis kong pinagsisisi yan.

Namimiss ko yung mga pinsan ko.

Lalo na sila lolo at lola.

Si mama at papa.

Kung mabubuhay pa ako ay hindi na ako aalis ng bahay at magpapakabait na ako, Sir Seth.

Hindi ko na alam kung patay na ba ako.

Na ito na ba talaga ang tinatawag nilang impyerno?

Ito na ba ang sukli ng pagiging pasaway ko sa aking mga magulang?

Ito na ba ang sukli

kung bakit hindi ako nagsisimba?

Lumipas na naman ang gabi.

Wala na ang nilalang.

Kung hindi ako nagkakamali ay ito na ang pangatlong araw.

Hinanghina na ako.

Tatlong araw na akong hindi kumakain.

Mga ilang oras ay ramdam ko na ang tirik na tirik na araw na

nagpapahihwating na tanghaling tapat na.

Hanggang sa may nakita ko na parabang sapa o tinatawag nilang suba.

Ang suba ay parang ito na kung saan papunta ito ng dagat.

Dali-dali ko itong sinundan

dahil alam kong dulo na nito ay dagat.

Hindi ako nagkamali dahil sa labas ay nakita ko na ang malawak na dagat.

Dali-dali akong lumabas ng bakhawan

patungo sa dagat na ito.

Lumangoy ako na parang aso.

Sa hindi kalayuan ay itanaw ko na ang maliliit na mga kabayan.

Sa pagtingin ko ulit sa bakhawan

nanlaki ang mga mata ko

at ito ay tuli.

Nasaan ang point na ito?

Galit na galit ito.

Sumisigaw na hahanapin niya umano ako.

Mas binilisan ko pa ang paglalangoy hanggang sa tuluyan na akong malayo sa bakhawan na iyon.

Kahit malalim na ang dagat,

tuloy ako sa paglalangoy hanggang sa may nakita akong namamay.

Sumigaw ako na abot ng aking makakaya.

Nangihinaman pero hindi ako nawalan ng pag-asa.

Nakita ako at lumapit ang bangkang demotor na iyon.

Nakilala niya ako at dalidaling inalalayan paakyat ng dalawa pa niyang kasamang lalaki.

Labi sa paglalangoy,

nakikita ako at lumapit ang bangkang demotor na iyon.

Nakilala niya ako at dalidaling inalalayan paakyat ng dalawa pa niyang kasamang lalaki.

Labis ang pagkaawa nila sa akin.

Tinanong kung ano ang nangyari sa akin at bakit puno ako ng mga sugat.

Pero hindi ako makapagsalita.

Gustuin ko man,

pero nangihina na ako nun.

Paulit-ulit kong sinasabi lamang sa kanila

na dunyo ako sa bakawan.

Yun ang pagkakasalaysay ng pinsan ko, Sir Seth.

Kami naman ang mga pinsan at mga kamag-anak ni Summer.

Dalidali kaming lahat na pumunta sa barangay hall

kung saan nilapatan ng Luna si Summer.

Marami ang mga tao

nakapalibot sa barangay hall.

Likas na mas maraming marites pag-probinsya na sa mga oras na iyon.

Nagpasalamat kami kasi umabot agad namin ang balita

na nakita na si Summer mula sa tatlong araw na pangkakawala.

Pagpasok ni Tita sa barangay clinic,

umiyak ito na parabang iyak ng namatayan.

Pero buhay na buhay pa si Summer nun.

Nakakatakot lang kasi ganun na ganun talaga yung iyak niya eh.

Niyakap nila si Summer na noong mga panahon na iyon

ay labis rin ang pag-iyak at pag-iyakap.

Halos hindi ko na makilala ang pinsan ko.

Pumayat ito.

Nangitim sa dating kutis na maputi.

Namumutla ang labi at ang mga malalaking mga sugat niya.

Walang ibang bukang bibig si Summer kundi

sorry at ilayun niyo ako sa bakawan.

Pakiusap.

Ilayun niyo ako sa bakawan.

Inuwi si Summer agad sa bahay.

Pinakain at pagkatapos ay nakatulog yakap ang kanyang nanay.

Sa tuwing aalisin ni Tita si Summer sa pagkakayakap ay para itong batang nagwawala.

Umiiyak.

At mas lalong humihigpit ang kanyang mga yakap nun.

Dumating sa bahay si Lisa at kapatid nitong si Edgar.

Ayon sa kanila,

hinanap nila si Summer pero dahil paggabi na ay naisip na lamang nila na umuwi

at manghingi ng tulong sa barangay.

Tatlong araw din umano nilang hinanap si Summer sa nasabing bakawan pero

wala silang makitang indikasyon kay Summer.

Kahit sa dagat,

naghahanap ang mga taga barangay.

Baka makita nila kahit ang katawan niya.

Humingi ng tawad sila ati Lisa.

Bagamat pinatawad sila nila Tita,

si Tito hindi.

Dahil malaking trauma ito para kay Summer na hindi siya nagkakamali.

Walang gabi na hindi sumisigaw si Summer.

Nanasalabas sumanuhang nila lang.

Ayaw niyang umalis sa tabi niya sila Tito at Tita.

Pati kaya,

at meron nga kaming napapansin na

pagkukuskos sa pader noon.

Umaapak sa yerong bubungan.

Kaya kami lamang ding magkakapamilya na naniniwalang inaswang si pinsan noon.

Malaki ang pinagbago ni Summer.

Ayaw na nito ang umalis ng bahay.

Pagkukuskos sa pader noon.

Umaapak sa yerong bubungan.

Malaki ang pinagbago ni Summer.

Ayaw na nito ang umalis ng bahay.

Kapag gabi ay nagkukulong sa kwarto nila.

Tapos sa kwarto nila ay may aparador at doon din ito nagtatago.

Lalo na pag hindi pa, umuwi sila Tito.

Kahit pa nakabantay kaming magpipinsan ay ayaw umalis ni Summer sa kwarto.

Lalong lalo na sa aparador.

Awang-awa kami sa pinsan naming ito.

Naapektuhan pati ang pag-aaral niya.

Tila na wala ito sa katinuan.

Doon na napagdesisyonan nila Tita na umalis na at naisipan ni Tita na manirahan sa Manila.

Sa kapatid niyang taga Makati.

Lumipas ang ilang taon, nabalitaan namin na naging okay na si Summer.

Magka-college ako nang si Tito ay nag-offer sa akin na sa Manila ako mag-aaral.

Pumayag ako kasi wala naman din ako mga magulang.

At sila lolo at lola ay hindi kaya ang matrikula sa koleheyo.

First time kong magiroplano.

Masaya akong dumating sa kanila.

Nagita kami ni Summer noon.

Mas lalo itong pumogi sir Seth.

Matangkad pero payat pa rin.

Mabait sila Tita sa akin at itinuring nila akong anak.

Sa totoo lang ay awang-awa ako kay Summer kasi hindi na ulit ito nakapag-aral

na parang yung pangarap nila para kay Summer ay parang ipinasan na lamang nila sa akin.

Home study si Summer.

Naging anti-social ito.

Itinuring ko na din siyang kapatid.

Hanggang nakapagtapos ako ay doon na ako tumira kinapinsan.

Naging matyaga ako sa kanya.

Tulad na lamang ng pagwala sila dito.

Kasi pareho silang panggabi at nagtatrabaho sa call center.

Ako ang nagbabantay kay Summer sa bahay.

Ayaw nitong lumabas paggabi.

Ayaw nito ng dagat.

Nang kung anong out of town.

May gabi-gabi pa din siya na sinusumpong ng panic attack.

At sabi ng doktor ay PTSD o ba na ito.

Iniiwasan naming tanungin sa kanya kung ano ang nangyari sa kanya sa bakawan.

Hanggang sa taong 2018,

nagkaroon ako ng tapang na tanungin siya sa kung ano ba talaga ang nangyari noon.

Sa umpisa,

ayaw nitong magsalita.

Niakap ko ito.

Hinigpitan ko ang yakap ko sa kanya para

mabigyan ng assurance na poprotektaan ko siya kahit anong mangyari.

Hanggang sa nagsimula na siyang magsalita,

hindi ko maiwasan na may halong lungkot,

takot, kimbal at awa ang aking naramdaman sa kanya.

Alam kong hindi siya nagsisinungaling.

Hindi siya nagsisinungaling.

Gawa ng sinong tao ang gagawa ng kwento.

Lalo at ilang taon na siyang merong PTSD.

Nakapag-asawa si Summer kasi likas naman na may itsura ito.

At hanggap siya ng kanyang asawa.

Nag-call center ako hanggang naging isang virtual assistant.

Tinuruan ko si Summer maging isang VA para kahit nasa bahay ay kumikita.

Ngunit hindi siya nagsisinungaling.

Tinuruan ko si Summer maging isang VA para kahit nasa bahay ay kumikita siya.

Naging matyaga lahat kami, pati asawa niya.

Nakakalungkot lang isipin na pumanaw ito sa sakit na cancer.

Mas dalong lumala ang halosinasyon niya,

dahil siguro sa chemotherapy.

Pero nung huling gabi niya, Sir Seth,

huling hiling niya sa amin ay ang yakapin siya.

Huwag siyang iwan.

Pinag-pray over namin siya kasama ang pastor namin.

Matiwas ay itong pumanaw sa private hospital.

Gawang may HMO naman sila tito at tita.

Madagdag ko lang Sir Seth na kaya hindi na din nila mahanap ang kubo sa bakawan.

Dahil siguro sa napaka-dense ng bakawan na ito.

Hindi rin nagkwento si pinsan tungkol dito dahil sa sobrang trauma.

Hindi agad-agad.

Ayaw din po nila tita na tanungin ang mga nangyayari hanggang hindi pahanda ang pinsan ko.

Grabe yung pangangayayat niya.

Bukod sa ayaw na nitong kumain ng kahit anong karne ay,

madalas itong hindi makatulog sa gabi.

Malungkot ako para sa pinsan ko.

Parang hindi niya nasulit ang mga oportunidad at ganda ng buhay.

Yung makapunta sa dagat ulit,

makapaghay ko magkaroon ng mga anak pero,

alam kong masaya na siya ngayon.

Wala nang takot.

At bigit sa lahat,

pumanaw siya na may takot sa Panginoon.

Ito lang ang maipapayo ko Sir Seth.

Sana ay mayroon sa panginoon.

Sana may limitasyon ng pagiging konsentidor.

At bigit sa lahat,

huwag na huwag nating baliwalain

ang bagay na kung anong meron tayo.

Maraming maraming salamat mga kaggilo sa paikinig.

Mana ako naman tayo sa shoutout request.

Medyo mababa yung shoutout natin kasi

mga two weeks naon nawala eh.

Kahapon, ano lang, yung mga first ano lang muna.

Kumurut-kurut na ako doon.

So sa mga gusto magpa-shoutout,

emessage nyo lang ako sa Facebook,

sa Facebook page,

sa Instagram, sa Instagram,

sa Facebook page,

sa Facebook page,

sa Facebook page,

sa email, at yun nga.

So email na nakalagay sa description

ng bawat story natin.

Iwasan natin yung shoutout request sa comment section

dahil hindi po natin siya ina-acknowledge.

Gusto ko lang namin yun ng salamat sa lahat.

100,000 plus subscriber na tayo sa proyekto Helmo.

Thank you, thank you very much.

Hintayin nalang natin yung silver play button.

So ito na, unahin natin yung mga member natin.

Maraming maraming salamat sa tatlong bago.

Voice Chelle Magno,

Catherine Rosales and Maribel Lubrigo.

Happy one month, I'm Ann,

Pearly Corral,

Marvin Dave Liorag.

Happy second month, Kina Richard Eugenes Cipriano,

Jane Pagubo, Ricky Denard,

Allen 13 David,

Michelle Ann, and Anna 23.

Happy third, Lalaine Python and Sid Vicious.

Happy fourth, Kale Bautista,

TJ Salazar,

Lawrence Albeos,

Flores Yadazil Labdo,

and TJ Salazar.

Hey, nadoble.

Happy fifth, Joseph Esteban,

Mafi 23,

Ikay, Jerilyn Ejao,

and Reina T. Payungayong.

Happy sixth, Bonifacio M. Badilla Jr.,

Piljo Yagaya,

Naya Smith,

Hagler Fulido.

Happy seventh, Kaemzel 25 Rakan,

Happy eighth, Kaimoy Moy Salahudin,

Zeus Paul Zaragoza,

and Alonzo.

Happy tenth, Kaizombisha 125,

and Mards B.

Happy eleventh, Kaigel Balasa,

Rain YT Roblox,

Vida Alfaro,

Alice D., Anthony Siniza.

Happy twelfth, Rotzel Makiling,

Jen Sugaan,

Ilion Elise Elizer Matalubos,

and Teresa.

Happy thirteenth,

Berber Cesar Jan,

and Valerie Meraflores.

Happy fourteenth,

Andaga Milo,

Bruzo Vlogs,

and Ang Sundo Horror Stories.

Subscribe kayo diyan kay Sir Barry,

maganda yung mga story niya.

Fifteenth,

happy fifteenth,

Christian Dela Cruz,

Christine Olson,

and Sterling Cages.

Happy sixteenth,

Ayoko Wanfree,

Dondon Salon,

Shalomi Timbal,

Micaela Pulmones,

and Marie Antoinette Motay.

Happy twenty-first,

Delray Reed Ausan,

Luza Claro,

Miss Jade Christine,

and Lina Santomi.

Happy twenty-second,

Benji Gallardo,

and Maris.

Happy twenty-third,

Mervin Teopes,

Ezel Bautista,

Reigns Archive PH,

Maricar Pastrana,

and Dan Stensho.

Happy twenty-ninth,

Ligaya Punay.

Happy thirty-first,

Carmelita Mabanag.

Happy thirty-second,

Ma'am Sara Jane Durumal.

Happy thirty-third,

Katharina Villanosa,

and happy thirty-fourth,

Joan Ueda.

Maraming maraming salamat sa mga member ko.

Grabe, kahit nagbakasyon tayo ng ilang araw.

Ilang araw tayo nang wala,

may nagpapa rin nyo pa rin.

Thank you, thank you very much.

Janine Penaranda.

Sir, pa-shoutout from North Caloocan City,

Jenny Rose Amakin Penaranda,

pati na rin po yung mga kapatid ko

na nayanggaw ko na kakapakinig sa inyo.

Si Jubel Penaranda,

at Joan Penaranda.

Pa-shoutout na din po ng page ko sa Facebook

na Jenny Vlogs.

Maraming salamat po, sir.

More blessings to come.

Good evening po, sir.

Sa pa-shoutout po,

kakatapos ko lang pakinggan yung bago mong post,

Eva Creed.

Yes, thank you.

Good evening, sir.

Pwedeng po pa-shoutout sa asawa ko,

kay Jim Gonzales.

Lagi po siyang nakikinig sa inyo.

Salamat from Juneth Angeli Gonzales.

Kuya Seth, pwede pong pa-shoutout.

Birthday ko po kasi ngayon.

Pa-shoutout, belated happy birthday.

Pa-shoutout na lang po ako sa mga barkata

kung mga lasingero at lasingero.

Belated happy birthday kay kay.

From Arlene Escototo.

Good morning, sir Seth.

Sobrang naadik po kami ng family ko

Sir, good day po.

Pa-shoutout na po sa next video mo.

Newbie listener mo po ako.

Crush ko po talaga yung voice mo

at yung way of narrating mo.

Hapakaswabe.

Greetings from Saudi Arabia.

Ingat always, sir.

God bless.

More kwento to come and subscriber to come.

From Adrian.

Thank you.

Good evening, sir.

Pa-shoutout po sa next video.

Salamat.

Sir, pabati po yung mga anak ko

na idol na idol kayo

hindi makakatulog hanggat

hindi kayo naririnig.

Kuya Sebastian Genesis

at ading Oasis Kobe.

From Erica May Miguel.

Salamat. Thank you.

From Maiden Villanueva naman.

Sir, pa-shoutout po.

Lagi ako nakikinig sa kwento nyo.

And last but not the least.

Sir, gusto ko lang pong bati

ng aking kaibigan si Madam Ara

Anay Bensurto Minglana

na ngayon ay apat na taong gulang na

hanggang sa kanyang pangatlong anak

na ngayon ay niyayanggawa ko

at patin mama ko na si Mama Priscila Soliba

na damay na.

Palagi nga pong nagpaparinig na sana daw

ay batiin mo siya.

Nagmamahal, Maesha Avilos.

Thank you po sa inyo.

Ilang mga kagiliw.

Maraming maraming salamat sa inyo.

Happy weekend po.