MGA BAHAY NA MAY PULANG KRUS | Kwentong Aswang | True Story JOIN Xethennial Membership: https://www.youtube.com/channel/UCZ6nWtA2u9KS3EreDzMrYew/join - Unique Badge and Emoji sa live chat at comment section - Shout-out sa new members/renewed members sa simula ng video Email: mkn.thelmo@gmail.com mga kwento ni Thelmo channel: https://www.youtube.com/c/mgakwentoNiThelmo Xeth Tagalog Horror Animation: https://www.youtube.com/c/XETHTagalogHorrorIllustration Sir Xeth channel: https://www.youtube.com/c/ThelmoFiles Facebook Account: https://web.facebook.com/xeth.helmo.3 Facebook Page: 1. https://www.facebook.com/Mga-kwento-ni-Thelmo-328269211396623/ 2. https://www.facebook.com/ProyektoHelmo Instagram: https://www.instagram.com/xeth_helmo/ #PinoyHorrorStories #TagalogHorrorStories #MgaKwentoNiThelmo

Video Transcript / Subtitles:( AI generated. About AI subtitles » )

* AI ("Artificial Intelligence") subtitles on Tagalog.com are generated using "Whisper" by OpenAI (the same company that created ChatGPT and DallE2). Results and accuracy may vary.
* The subtitles do include errors occasionally and should only be used as a tool to help with your listening practice.
* You can request this website to create a transcript for a video if one doesn't already exist by clicking the "Request AI Subtitles" button below a video. Transcribing usually takes 30-40% of the length of a video to complete if there are no other videos in the queue. For example, a 21 minute video will take 7-8 minutes to transcribe.
* Running a super fast cloud GPU server to do these transcriptions does cost money. If you have the desire and financial ability, consider becoming a patron to support these video transcriptions, and the other tools and apps built by Tagalog.com

MGA KUWENTO NI ZELMO

Tawagin niyo na lamang ako sa pangalang Salve.

At ang kwentong ito ay nangyari sa buhay ng aking buting ina.

Sa kanilang pakikis sa lamuha.

Sa mga hindi tao.

At isasalaysay ko ito sa paraang

ang aking nanay Maria

ang nagbabahagi.

Isa ako sa mga tao ang masasabi mong

mahilig sa mga galaan noong ako'y wala pang pamilya.

Excursion, overnight,

pag-akit sa bundok,

trekking, camping,

pagpupunta sa mga liblib na lugar.

Basta pag niyaya ako,

bihira lamang akong tumanggi.

Nagkaroon ako ng nobyo noon.

Hindi ko man nakatuluyan ay masasabi kung

isa ito sa mga naging kaklus ko talaga

sa kadahilan ng napaliligiran kami ng mga kaibigang

kakilala talaga ng isa't isa.

Kumbaga, mutual friends.

Mas matanda sa akin si Mon.

Kaya naman madalas ko itong hindi nakakasama

dahil sa trabaho niyang

padistidistinos sa iba't ibang lugar.

Tatlong buwan na kaming nasa relasyon noon

nang pilitin ko na kung pwede naman sana

ay makapunta ko sa lugar nila.

Dahil mula nang maging kami

ay hindi pa niya ako dinadala doon.

Bagamat naniniraan siya,

hindi pa niya ako dinadala doon.

Si Mon sa isa sa mga maliit na bahay sa bayan

malapit sa amin

ay nasa isang liblib ang kanya mga magulang.

Malayo-layo ang biyahe at kailangan mong mag-arkilan ng habal

para lamang makarating doon.

Ilang beses ko siyang pinilit o kung ano.

Hanggang sa isang araw ay pumayag ito.

O sige, sa araw ng bisperas at kapyestahan

pumunta ka.

Imbitay natin yung iba natin mga kaibigan.

Dahil sa bago ang araw ng bisperas

ay may trabaho pa si Mon noon.

At sa parte siya ng Dorte Manggagaling

ay nagdesisyon ako na huwag nang magpasundo sa kanya.

Magiging hassle kasi.

Ang magiging plano ay magkikita kami sa huling bayan

kung saan kami susunduin ni Mon

bago kami samakay ng habal papunta sa kanila.

Nagbigay kami ng oras.

Alas dos ng hapon.

Isang araw bago ang kapyestahan.

Madagdag ko lamang na wala pang cellphone noong mga panahon na ito.

Dikada nobenta.

Sa pagkakataon na ito ay may kasama akong dalawang kaibigan namin ni Mon.

Natawagin na lamang natin sa mga pangalang Romeo at Elaine.

Makalipas pa mga araw ay nagkaroon kami ng oras para bisitahin si Romeo at Elaine

at pumayag naman sila sa paanyaya namin.

Makalipas ang ilang araw,

muling umalis si Mon sa Norte.

At yun na pansamantala ang huli naming pagkikita

bago ang araw ng pagpunta namin sa kanilang baryo.

Araw ng pagkikita noon.

Alauna ay medyo ng hapon.

Ay naroroon na kami sa bayan para hintayin si Mon.

Kung bayan nga ba talagang tawagin yun dahil

wala kang makikitang maayos na gusali.

Kundi mga palengke lamang nagawa pa sa tolda ng iba.

Alas dos.

Alas dos yung medyo.

Medyo naiinip na kami noon.

Pagkakataon namin.

Alas dos yung medyo.

Medyo naiinip na kami noon.

Lalo na noon mga panahon na yun

ay hindi pa uso ang mga late-late na yan.

Kung hindi maaga,

dapat on-time ang dating ng mga tao.

Maghanap na kaya tayo ng habal.

Baka abala yung nobyo mo, Maria.

Hindi. Maghintay pa tayo ng konti.

Hanggang sa sumapit ng alas tres,

ay wala ni Aninonimon ang nagpakita noon.

Nainis ako.

Noong mga pasado alas tres na

ay doon na kami nagdesisyong sumakay ng habal.

Nang makakita kami ng mga nag-alok,

ay sinabi namin ang pangalan ng baryo.

Napatigil ito.

Sabay tanong kung saan doon.

Sa Iraya o Ilawod?

Hindi naman namin alam.

Kaya sa pag-aakalang magkadikit lamang yung baryo na

hinati lamang sa dalawang parte.

Ay ako na ang sumagot ng...

Ilawod.

Ewan ko ba.

Malas ata talaga ako sa pagpili.

Dalawa na lamang ang pagpipilian.

Nagkamali pa ako noon.

Ito namang si Manong Habal-Habal ay muli nagtanong.

Kung sa bahay ba na may pulang krus

o sa mga ordinaryong bahay na wala.

Dal sa wala naman akong naalalang ikinuwento sa akin ni Mon

na tungkol sa bahay na may pulang krus.

Kaya sinabi ko na wala.

Ang sabi naman itong driver na ito ay hindi siya nagbababa sa loob ng baryo.

Sa bandang labasan lamang umano sa mga unang kabahayan.

Tapos,

para bang takot na takot ito sa amin.

Nagdalawang isip pa.

Pero ng ofera namin ito na maganda-gandang bayad.

Pumayag ito kagad.

Mataas pa naman umano ang araw.

Bulong niya.

Magagaling na yung mga nagmamaneho ng Habal dati pa man.

Napagkasya niya kaming tatlo sa motor niya.

Sa tingin ko ay aabot din ng mahigit kalaating oras

bago siya mababalik.

Magulo ang daan.

May patag.

May bakubako.

Maraming palikuli ko na kahit akong sanay na sa mga trekking o ano

ay mahihirapang kami saduin ng daan na iyon.

Hanggang sa unti-unti ay meron na kaming nakikita mga bahay.

May mga nakikita na kaming mga parol pero

ang masasabi mong may mga kasayahan ng maraming mga tao.

Wala.

Halos lahat ng pintuan

sarado.

At ang isa sa nakapagtataka

bawat pintuan ay may mga nakaguhit na pula

na hindi ko alam kung gawa ba ng pintura

o dugo ng kung anong hayop.

Nakaguhit ito ng malaki

ng pakrusas.

Mga kulang-kulang sampung bahay ang merong gano'n.

Ito na siguro ang tinutukoy ng driver na ito.

At sa panghuling bahay na merong krusas na pula

ay doon huminto ang driver ng habal na ito.

Hanggang dito na lang po ako.

Ito po yung ilawod.

Matapos kunin ang bayaday dahil ito.

Ito po yung isa.

Ito po yung ilawod.

Matapos kunin ang bayaday dali-dali itong umatras

at parang bang takot na takot sa amin.

Yung akala niya ay taga roon kami na may hindi magandang gagawin sa kanya.

Hanggang sa tuluyan na itong nakalayo.

So ano nang plano?

Eh di magtanong-tanong tayo.

Madali lang naman siguro yun.

Malit lang yung lugar eh.

Kaya naman yun ang ginawa namin.

Pasado alas 4 na nun.

Mag alas 5.

Naglakad kami ng naglakad sa lugar.

Noong una ay sarado pa ang mga kabahayan sa paluob ng bariyong yun.

Pero nang pumatak yung alas 5,

tumalikod lamang kami saglit

ay bigla na lamang nagsabay-sabay magmukasan halos ang mga kabahayan doon.

At sa isang iglap,

ay halos mapununan ng tao ang buong kalsada.

Sa hindi may paliwanag ay lahat ng mga mata.

Sa amin nakatingin.

At sa gitna ng mga taong nakapalibot at nakatingin doon,

ay isang iika-ikang matanda ang nagmadaling maglakad palapit sa amin.

Hinawa ka na't hinatak niya kaagad si Elaine at nakatingin doon.

Hinawa ka na't hinatak niya kaagad si Elaine at ang sabi ng nasasabik na matandang ito.

Kayo ba ay naririto para makipyesta?

Aopo pero may hihinahana po kami.

Sinabi ko ang pangalan at apelido ng mga magulang ni Mon.

Napangiti naman ng matanda na tila ba kilala niya ang sinasabi ko.

Ay naku-oo!

Sinakumari at kumpare.

Kaano-ano ka ba niya?

Ah sige, ihahatig ko kayo ro'n pero,

baka pwede mo na kayong dumaan dito sa amin at may salusalong laman din.

Ewan ko ba,

nung sabihin niya ang mga katagang salusalo,

ay bigla kaming nakamoy ng kung anong mabango.

Nakaramdam kami ng gutom.

Doon namin naalala na wala pa pala kaming kain

dahil ang buong akala namin pagkarating namin ng alas dos

at pagkarating kila Mon ay makakakain kami.

Sa hindi naman maipaliwanag ay nawala ang hiyan namin ro'n.

Tumangu kami.

Hindi kami kaagad pinapasok sa loob ng bahay pero,

pinapasok kami sa bakuran.

Pinaghandaan na mauupuan

at pagkatapos ay pinaghintay kami.

Saglit lamang daw at magkahanda sila.

Ang gawin na lamang umano namin ay magliwaliw sa paligid.

Kung gusto naming maglakad-lakad,

ayos lang.

Ginawa naman namin yung Sir Seth.

Naglakad-lakad kami sa bakuran nila pero,

pansin namin na sinusundan kami ng ibang mga tagaron.

Ang akala pa nga namin ay mga bisita din sila nung una.

Napaka-weirdo talaga ng mga tao.

Pero wala eh.

Umuo na kami.

Hindi na kami makatanggi.

Eksaktong alas 5.30 ng hapon,

nang tinawag kami ng matandang nagiya sa amin.

Habang naglalakad kami pabalik sa pintuan ng bahay ng matandang ito,

hindi maalis ang pagtataka ko sa kumpul ng mga tao

patagong nakamasid sa amin sa labas.

Kahit na merong bakod ay tagos pa rin ang mga titig ng kataping bahay sa kanila.

Bukod sa matandang babae na weirdong hindi man lamang nagawang magpakilala nun,

ay meron pa siyang tatlong kasama sa bahay nila.

Dalawang bata

at isang may edad na rin na babae.

Tuloy kayo.

Malinis naman ang bahay namin.

Totoo naman ang sinabi niya.

Yung nga lang ay hindi maliwanag.

Madilim sa loob.

Kaya bagamat ang hapagkainan nila ay pinatungan ng gasera,

ay hindi mo maaninag ang nakahanda sa tatlong plato.

Hindi mo makita ang kulay,

ang lapot, ang sabaw

o kung anong klaseng luto yun.

Pero amoy mo.

Mabango na kahit nalaman.

Pero amoy mo.

Mabango na kahit nahihiya ka ay hindi mo matanggihan.

Pasensya na kayo at walang kuryente.

Kaya hindi din masaya ang parating na pista sa amin pero

sana ay maibalik na.

Pero ayos lang.

Dali na at kainin niya na.

Para man maihatid ko na kayo sa gusto nyong puntahan.

Anin ang matandang yun?

Tinanong ko kung anong luto nila.

At ang sabi ng matanda ay adobo,

hipon, nilaga.

Hindi ko alam kung talagang swerte lamang ako noong oras na yun pero

nananakit kasi ang tiyan ko sa hipon.

Tapos kahit na purong Pinoy ako,

ay hindi ko nakahiligang kumain ng adobo dahil sa mamantika ito.

Maselan talaga ang tiyan ko.

Kasi sa ganon,

hindi ako natutunawan.

Kaya naman sa sabaw na lamang ako ng nilaga kumuha nun.

Sa takaw ni Romy ay agad niyang kinuha ang mabutong parte ng nilaga kaya

kumuha na lamang ako ng hiwa ng karne.

Medyo weirdo sa dila ang karning yun.

Malambot siya.

At natutusok naman ang tinidor pero

kapag nasa dila mo na ay parang napakadulas na.

Hindi mo kaagad-agad makakagat.

Bumaba on sa ipin pero

ayaw mahati at medyo may pagkamalagkit.

Pero habang tumatagal naman ang guya mo,

ay tila may katasyang nilalabas na

para sa akin ay nagbibigay sarap

at ultimong yung amoy ay nalalasahan mo.

Paano niya to niluto lola?

Tanong ni Romy,

na hindi naman nasagot dahil

kasabay noon ay ang sunod-sunod

na narinig kong busina mula sa labas ng bahay.

Maria!

Maria!

Tinigin ni mon.

Para akong naalimpungata na ano.

Pagkatayo ko mula sa lamesa ay nakaramdam ako ng pagkahilo.

Pagkamanhid ng dila.

At para ba akong nakakainis?

Narinig kong umubos si Romyo pero sabay-sabay kaming tatlo na tumayo

at tumakbo palabas noon.

Hindi ko alam kung naduduling na ba ako pero

ang daming mga nakamotor na naroon sa labas.

Kahit napadilim na ay hinanap ko ang boses ni mon.

Nakita ko siyang bumaba sa isa sa mga nakamotor.

At nakita ko siya sa isa sa mga nakamotor.

Nakita ko siyang bumaba sa isa sa mga nakamotor.

Sa pagkakataon na ito at sa hindi ko malamang dahilan

ay nanigas na lamang ang tuhod ko.

At ang huling naalala ko ay pagyakap ni mon sa akin.

Tapos wala na.

Blackout na.

Nagising ako sa amoy ng luya at bawang sa paligid.

Napakabigat ng ulo ko

at tila hindi ko na alam kung paano tumayo.

May ingay at tunog ng mga paa na naglalakad sa papag.

May nakita akong ilawan pero hindi ko madilat ang mga mata ko noon.

Hanggang sa hindi ko na ulit kinaya.

Pumikit na ulit ako

at tuluyan na naman akong ginapi ng kawalang malay.

Muli akong nagising na mataas ng araw.

Pawisan.

Napansin ko na maluwag ang kasuotan ko.

Damit yun ni mon.

Pagkabangon ko ay ako na lamang ang nasa papag

pero may mga ingay o kwentuan sa baba.

Dali-dali akong bumangon at pagkabukas ko ng kurtinang

nasa pagitan ng hagda ng papag.

Napatigil ang lahat ng naroroon.

Si Romeo at Elaine ay magkatabing nasa may lamesa.

May isang matanda at dalawang bata na nakaupo.

Yung isa ay gumalaw para lumabas bigla

at sinabing,

Gising na!

Salit lang po at tatawagin ko si Manong.

Pagkabalik niya kasama na niya si Mon.

Nasa may isang kubo pala kami na nasa likod ng pinakabahay nila.

Dito na ang isang mga mga kubo.

Dito muna kami pinagpahinga dahil sa magulo at mahingay pa doon sa bahay

dahil bispiras na tagahanda na mga tao noon.

Tinanong ako ni Mon kung maayos na ba ako.

Tinanong ko siya pabalik,

kung ano ang nangyari.

Nagkaabirya ang sinasakyan ni Mon noon pauwi sa kanila.

Kaya naman ilang oras itong nalate.

Pagkarating nga niya doon sa bayan kung saan mo nangyari.

Pagkarating nga niya doon sa bayan kung saan dapat kami ay magkikita ay wala na kami kaya

naisip niya na baka nauna na kami noon.

Pero pagkarating niya dito sa kanila ay wala naman kami kaya naman laking pagtataka niya.

Hanggang sa naisipan niyang bumalik sa bayan

at sa awa ng Panginoon

ang naangkasan ni Mon noon ay ang pinsan niya.

Yung pinsan niya na yon ay yung lalaking naghatid sa amin na naghahabal.

Habang nagkikwentuhan sila ay naaalala nga nitong pinsan niya ang patungkol sa aming tatlong isinakay niya doon sa may ilawod.

Grabe umano ang kabog ng dibdib ni Mon noon

sa kadahilan ang lugar na sinasabing ilawod.

Nakaparehas ng pangalan ng barangay nila pero

nasa bandang Iraya sila

ay tirahan ng mga aswang.

Karamihan sa mga yon ay merong lahi

at kung minsan pa ay pinagtutulungan ang kanilang biktima sa kanilang sariling piyastahan.

Kaya naman dali-daling inipon ni Mon ang kanyang mga pinsan para sunduin kami.

Hanggang akala nga daw nila ay hindi na nila kami maaabutan pero

sa kabutihang palad

isang nakatira doon sa bandang unahan

yung may krus na pula sa bahay ang nakapagturo kung saan kami dinala.

Kung meron man daw kaming nakitang mga pulang krus na mga kabahayan

yun ay dahil mga tao ang nakatira sa mga bahay na yon.

Palatandaan kumbaga

hindi naman sila ginagalaw na mga nila lang doon dahil kabaranggay nila ito.

Nauna umanong na wala ng malay si Romeo at Elaine

dahil ako lamang ang nakita nilang nakalabas sa nasabing bahay kung saan kami kumain.

Nang pinasok nila ang bahay na ito ay wala na ang matanda at tatlo nitong kasama.

Nang makita nilang nakahandusay ang katawan nila Romeo at Elaine

ay inunan na lamang nila ito.

Ang nakapagtataka ay nawala ang mga taong nakiosyoso habang kumakain kami.

Tila ba nagtago ang mga ito?

Hindi na nanakot pa o nanigaw sila moon doon sa baranggay

sa kadahilan ng iilan lamang din naman sila noon.

Baka mamaya sila pa yung makuyog diba?

Tsaka padilim na.

Sinakay nila kami sa motor at inalalayan dahil wala kaming malay.

Si Romeo ay suka ng suka at umiiyak kahit nakapikit nun.

Samantalang kami ni Elaine ay literal na walang kamalay malay.

Kung totoo sinay kulang-kulang 20 minutos lamang ay makakarating na kami doon sa baranggay ni Lamon.

Pero ang tagal umano namin sa daan noong papunta kami doon.

Nawawala-wala umano kami sa kalsada.

At may mga pagkakataon na may bigla na lamang tatawid na malaking aso

o hindi kaya ay may madadaanang malaking itim na mga aninong nakatayo lamang sa gilid ng daan.

Nakatatlong ulit na ganyan,

paalala pa ng kamag-anak ni Mon.

Huwag umanong maghihiwa-hiwalay ng distansya ng motor.

Huwag masyadong bilisan ang takbo.

Walang mauuna, walang maiiwan.

Bilangin ang mga kasama.

Protektahan ang mga nakamotor na angkas kami.

At sa pagkakataon namin,

Hinintuan na nila ito.

Yung dalawa sa pinakamatandang pinsang lalaki ni Mon ay bumaba sa may motor

at dinuro ng mahaba nilang itak ang mga aninong iyon.

Huwag kayo!

Huwag kayo!

Huwag kayo!

Huwag kayo!

Huwag kayo!

Huwag kayo!

Huwag kayo!

Masalamat na nga kayo at hindi namin kayo pinaghataw ng dala namin itak dun sa barangay nyo eh.

Nung akmang aandayan na niya ito ng hampas,

ay bigla na lamang tumakbo ang mga aninong iyon.

Palabas ng kalsada.

Hinabulan pa ito ng sigaw ng pinsa ni Mon ng...

Makita pa namin kayo ulit sa kalsada neto.

At maligaw pa kami ulit.

Babalik ka namin kayo sa barangay nyo.

Susunugin namin yung mga bahay nyo.

Alam na alam namin kung sino kayo.

Mga walang krus ang pamamahay nyo.

Sabay sakay sa motor ng mga ito.

Nagpaandara tumalis na.

Sa pagkakataon na iyon ay natuloy na ang maayos na takbo

hanggang sa matanaw na nga nila ang daan pa uwi.

Mag aalas syete na nung mga oras na iyon.

Dinala kami sa likod na kubo ng bahay ni Lamon.

Wala daw kami sa wisyon na sumisigaw.

Nagwawala habang nakapikit.

Punong-puno na umano ng suka at laway ang mga katawan at bibig namin noon.

Daig pa namin ang nakakain ng bulok na isda sa sobrang malansa.

Lalong-lalo na ang mga suka at laway.

Sa tulong ng dalawang manggagamot

ay naipasuka sa amin ang lahat ng lasong pinakain sa amin sa barangay na iyon.

At pagkatapos ay naging maayos na kami.

At nakatulog naman buong magdamag.

Pero ang sabi ng manggagamot

ay hindi namin maienjoy ang bisperas at piyasta.

Dahil sa ilang araw umano kaming mawawaw.

At hindi magiging kaaya-aya ang panlaso namin sa kahit na anong pagkain.

Bagay na totoo nga.

Lahat na lamang ng amoy ng pagkain na nilulutong masarap ay sukang-suka kami.

Kaya naman nagtiis kami sa tiya,

mais, kamote, tsokolate.

Matapos ang isang linggo,

bimisita ko namin sa mga katawan.

Binalitaan na yung bahay daw kung saan kami tumuloy para kumain.

Yung bahay ng mga maglolang aswang.

Wala na umanong nakatira doon.

Wala naman silang makausap ng maayos noon doon.

Ultimong yung may-ari ng isa sa mga bahay

na may pulang krus sa tapat ay ayaw na silang kausapin.

Tatlong taon ang tinagal ng relasyon namin ni Mon.

At pagkatapos noon ay nawalan na kami ng komunikasyon.

Ipinadala ko itong kwentong ito hindi dahil sa namimiss ko siya.

Kundi dahil sa katanungang,

magbasa hanggang ngayon kaya?

Nandun pa rin kaya ang barangay?

Nandun pa rin kaya ang barangay?

Nandun pa rin kaya ang barangay?

Nandun pa rin kaya ang barangay?

May tatak pa rin kaya ng bahay ng mga normal na tao?

Tatak

ng kulay pulang

krus.

Maraming maraming salamat mga kagilaw sa paiginig.

Madalako naman tayo sa shout-out request.

Sa mga gusto magpa-shout-out,

i-message nyo ako sa Facebook, sa Facebook page,

sa Instagram at email na nakalagay sa description

ng bawat story natin.

Iwasan natin yung shout-out request

sa comment section dahil hindi po natin siya ina-acknowledge.

Okay?

Shout-out sa mga bagong member,

Corina Nomorosa and Ati V.

Happy one month kay Catherine Rosales.

Happy 5th, Christian Ronel Cabrera.

Happy 7th, Naya Smith.

Happy 9th, Merly Alonso.

Happy 13th, Teresa.

Happy 14th, Berber Cesar John.

Happy 15th, Jeff Cordetta.

And Ang Sundo Horror Story.

Subscribe guys, guys, or Barry.

Happy 16th, Christine Olson.

Sturdy Glass and Aluminum Services

and Christian De La Cruz.

Happy 19th, Andre.

Happy 22nd, Lina Santome.

Happy 23rd, Thelma Loves.

Happy 24th, Maricar Pastrana.

And happy 35th, Joanne Aueda.

Sa mga nag-message naman,

Boss, pa-shout-out po sana ako.

Magti-3 years na po ako nakikinig sa iyong

mga magagara at magagandang stories.

From Michael Luis Nicolas.

Lolds, pakicongratulate ang pinsan kong si Ely Calibosa

for excellent professional award in electrical engineer.

Kung narinyo na ang badge ko,

a smarts B sa YouTube mo, Lolds.

Salamat po na marami. Thank you, ma'am.

From Jinky Kangas.

Pa-shout-out po sa mama ko na sininita,

Tim Paso, at sa asawa kong si Christian Cagbabanwa.

Palagi po aming nakikinig sa mga uploads

yung more power po sa inyo.

Ayan. Thank you.

From Ruthie, I really enjoyed your channel

and still am constantly,

and I'm still am constantly listening

during my drive to and from work.

Thank you so much.

Warmest regards to your listeners,

especially to you, sir.

Man, salamat, sir. Thank you.

From Welsy Ken Mav,

sir, a silent listener,

paglit po kami ng happy birthday

ng aking mahala ngayong May 3,

Marvin Guyab at Welsy.

Thank you, sir, sa lahat more kwento po sa inyo.

God bless. Thank you.

From Ayana Gael.

Pa-shout-out po sa lola ko,

Asuncion Sandalan Lapus.

Lagi po siya nakikinig ng kwento niyo.

Thank you, po.

Sir, na-miss ko po yung shout-out sa'yo,

pero gabi-gabi po rin po kami nakikinig sa'yo.

Pabati naman yung asawa at anak ko

na hindi kompleto ang gabi

pag hindi ka napapakinggan.

Shout-out mo po sa mga barkada

at mga katrabaho ko dito sa Naga City.

Thank you, po.

From Lex Briones.

Ayun, mga kagiliw.

Marami-marami salamat sa inyo.

Bukas ulit.