We asked people about their near death experiences, how they survived, and what they felt afterwards. STARRING JM - https://www.instagram.com/jmqguzman/ Leidee - https://www.facebook.com/LeideeLeidz Jervy - https://www.facebook.com/Naofumicute Kenneth - https://www.instagram.com/kenleeviste/ Clyde - https://www.instagram.com/cloud_rain_yell Paul - https://www.facebook.com/PaulFrillesOfficial _____________________________________________ WANT TO HAVE YOUR OWN PHOTOSHOOT? CHECK OUT THIS SELF-SHOOT STUDIO! https://www.instagram.com/studiopersona.ph/ https://studiopersonaxrecreate.youcanbook.me/ Use our special code "RECCREATESP10" for 10% discount! WANT OUR MERCH? CHECK OUT OUR OFFICIAL STORE! https://shopee.ph/reccreate WANT TO COLLABORATE? EMAIL US! reccreatestudios@gmail.com ABOUT REC•CREATE This channel stars your ordinary Filipino and their more than ordinary personalities through fun and honest videos. FOLLOW US ON SOCIAL MEDIA! Facebook, Twitter, and Instagram! DON'T FORGET TO SUBSCRIBE! https://

Video Transcript / Subtitles:( AI generated. About AI subtitles » )

* AI ("Artificial Intelligence") subtitles on Tagalog.com are generated using "Whisper" by OpenAI (the same company that created ChatGPT and DallE2). Results and accuracy may vary.
* The subtitles do include errors occasionally and should only be used as a tool to help with your listening practice.
* You can request this website to create a transcript for a video if one doesn't already exist by clicking the "Request AI Subtitles" button below a video. Transcribing usually takes 30-40% of the length of a video to complete if there are no other videos in the queue. For example, a 21 minute video will take 7-8 minutes to transcribe.
* Running a super fast cloud GPU server to do these transcriptions does cost money. If you have the desire and financial ability, consider becoming a patron to support these video transcriptions, and the other tools and apps built by Tagalog.com

Hindi ako marunong lumangoy.

Tapos halfway through the river,

naramdaman ko na yung water level na

mahabot sa chest,

sa neck,

sa nose,

sa eyes, and then BAM!

Drowning!

My near-death experience was...

Unexpected.

Life-changing.

Unique.

Tragic.

Prank.

Nangyari yun nung 9 years old ako,

naglalaro kami nung magipinsan

sa second floor ng bahay namin.

Then, we decided na maglaro sa terrace ng aming bahay.

It happened 10 years ago.

Around 10 years ago,

pumunta kami sa isang barrio, sa isang kagayan,

to actually attend a wedding celebration.

My uncle had a gift.

Brand new sleek black na Honda XRM 125, I think.

My mom decided to borrow the new motorcycle

para lang mag-test drive siya.

Being her dearly son,

ako na lang kinuha niya

kasi she can only get one.

Ano kasi siya,

nag-search siya way back,

I guess, 2021.

Medyo nakakaya siya,

pero to be honest,

that time kasi sobrang broken ako.

So, I bought a motorcycle.

Ang nangyari kasi nung 2018,

kakagaling lang namin ng product shoot nun.

Alas-les na kami na tapos.

Sumasakay kasi ako sa Rojas Boulevard,

yung crossing dun.

So, hindi naman ako tanga

para tumawid ng naka-red light.

So, syempre nag-abang ako mag-green light.

When we were about to, ano,

to approach the slope,

papunta din sa bridge,

there was a sudden surge of disbelief nung

felt like I floated.

Napahawak na lang ako bigla sa alambre

na that held us na

hindi mahulog dun sa terrace.

Nine years old ako noon,

then nadadala po ako sa kantah.

I just started swaying back and forth.

Kasi yun pala,

yung head ng XRM,

hindi na-manage nung mamamoko yung weight

ng head ng XRM.

So, as she was about to, ano,

to turn back,

that happened.

Nag-swerve yung wheel nung XRM.

We lunged forward and down.

Nag-blackout ako noon.

As in, pati yung pag-fall ko,

hindi ko naalala.

During that time,

nagka-problema na yung, ano,

yung grip ng motor ko.

So, kasi sobrang init din that time.

So, yung rubber ng grip,

lumangbut siya,

tas natatanggal na siya.

So, that time,

while moving or while driving,

I was trying to put it back,

not knowing na nasa kapilang lane na ako.

Okay, nakalagpas na ako sa unang, ano,

sa unang lane.

E meron isang tarantadong galing ng ermita,

lasing na lasing,

nagmo-motor,

naka-red light sila,

umabante ang motherfucker.

Sobrang bilis ko pa that time,

kasi nga parang naka-third gear ako,

parang ganun.

Nung pagtingin ko sa harap ko,

ayun na, doon ko na nakita yung Multicab.

As in, sobrang bilis na parang,

lahat ng thoughts ko,

it went blank.

Pagkagising ko,

after three days,

nasa Philippine General Hospital na ako.

Ang daming nakasaksak sa akin.

Meron kasi akong unique na allergy.

Allergic ako sa cherries.

Yung ate ko,

nagwo-work siya,

meron ako isang pamangkin.

Tapos syempre,

pag nanay,

pag weekend,

mag-uwi sa anak,

ganyan.

So may uwi siyang maliit na cake,

na chocolate cake.

So sumubo ako isa,

ay masarap nga,

kaso sa pamangkin ko yun,

so alis na ako,

tinikman ko lang.

It was actually a post-graduation party.

Summer lang siya sa Hain Nueva Ecija.

Malapit dun yung Minalungao River.

May segment yung Jessica Soho dun,

na apparently,

stay with me on this one,

na yung river na yun,

namunguha daw

ng mga poging lalaki.

Stay with me on this one.

After a few minutes,

nag-start na kumakatiw-anit ko.

Nagpantal na ako,

ang lalaki,

yung pawis na pawis na ako,

hindi ko maintindihan yung nangyayari sa akin.

Sinanong ko sa ate ko,

anong flavor ba talaga yung,

naisip ko lang biglang itanong,

anong flavor ba yung cake?

Kasi yun yung huling kinain ko.

Tapos sabi niya,

may cherry syrup daw yung cake.

Noon ko lang talaga na-figure out na,

ah, allergic nga talaga ako sa cherries.

Ako,

hindi ko in-admit sa friends ko,

na hindi ako marunong lumangoy.

Kasi,

nahiya ako mag-admit na di ako marunong lumangoy,

kasi they might call me na,

syempre, you know guys,

like,

bitch,

gago,

bitch na,

di marunong lumangoy,

laki-laki mo na.

Yung mga hindi marunong lumangoy,

nauna na.

Yung mga marunong,

nag-stay.

At kasama ako dun,

na hindi marunong.

So ayun,

naghang-out muna kami with the boys,

chill lang kami dun sa

parting mababaw ng river,

until it was time to go home.

Ayun,

nauna sila,

nag-gagaling,

nag-backstroke,

nag-butterfly,

kung ano yung pinaggagawa nila.

And there's me,

sa likod,

trying my very best

not to die.

So,

tapos,

hating gabi na nun,

ang tagal-tagal lumabas nung ER Doktor.

Nung lumabas siya,

tinawag niya na agad yung

nurse on duty.

Pinasaksakan na ako ng gapot.

Isa dito,

tapos isa dito.

Nang mommy ko,

sabi niya,

para saan po yung ano,

yung mga sasaksak?

Tapos,

ang sagot lang nung Doktor,

para mawala na yung kati-kati niya,

tsaka para hindi na siya mahirapan huminga.

Pagtapa ko paglabas ng hospital,

high na high na ako,

parang,

nakadroga yata ako,

hindi ka alam ko.

Pagsakay namin ng tricycle,

mga siguro five minutes,

naramdaman ko yung dila ko pumitik.

Hindi ko maano explain.

Pumitik siya tapos paatras.

Tapos parang nag-flat siya na gano'n.

Tapos naniningigas na siya.

Yung puso ko,

ayun,

nagpapalpite siya sobra.

Dinig ko sa dalawang tenga ko.

Just halfway through the river,

naramdaman ko na yung

water level na

mahabot sa chest,

sa neck,

sa nose,

sa eyes,

and then bam!

Drowning!

Nalulunod na ako.

Pagpikit ko,

sobrang dilim.

Na naginip na ako agad.

Pagpikit ko na yun,

parang wala pang one second.

Wala akong makita,

kahit ano.

Nasa street ako,

na sobrang madilim na street.

Tapos may isang lamp post lang,

na nakatayo lang ako,

nakatingala lang ako.

Nakatitig lang ako doon sa ilaw.

Pagkatapos nun,

emergency talaga agad.

I mean,

hindi ko masyado maalala yung

exact na nangyari.

But I remember,

I remember lang na

na-drug yung ulo ko.

Akala ko nga,

mabibed yung ulo ko,

or mapuputil yung ulo ko.

Ang dami ko doon,

gas-gas,

nagdudugo yung dito ko.

May spray na ako dito.

Emergency ano talaga,

nabagok ako dito.

I have broken arms.

Ito po.

Meron mo po akong marka.

Tapos,

bali din po.

Itong left leg ko.

Pagtingin ko sa paa ko,

bali na siya,

nakaganyo na siya,

nakabed na.

Bali yung tibia and

ang fibula ng paa ko.

Ayun.

Parang sinasabi nila na

while you're dying,

na parang

mag-flashback lahat ng buhay mo.

It's not true.

Ako, agnostic ako nung time na yun.

Pero lahat ng Diyos yata,

tinawag ko.

Lahat ng santo sa ibabaw, men.

Oh my God,

is this really it?

Like,

mamatay na ba talaga ako?

Ang dami ko pa,

hindi nagagawa.

Pero luckily,

I expected na

we'd definitely fall

like 10-20 feet down.

What broke our fall

was yung overgrown grass,

dried branches.

I opened my eyes,

and I just saw na parang around

4-5 feet lang namin.

Pero ito po,

weird po sa nangyari.

Hindi po ako nahulog dun sa

where na sampayan.

Pag nahulog po kasi ako dun,

automatically,

beheaded ako or something.

Wala talaga sa katawan ko.

Ayun, buti na lang,

mayroong group ng tourists

sa likod ko na

hindi rin marunong lumangoy.

Nagbabalsa.

Gusto ko lang bigyan ng quick shout-out

yung teacher na kasama namin.

Si Sir Danny Balansay.

I owe you my life, sir.

Igorot siya.

Naramdaman ko na lang yung

katawan ko na may umangat sa akin.

Tapos nilagay ako sa

balsa.

Tapos nun,

3 days daw akong tulog.

Hindi daw ako nagigising.

Meron kaming rumor na narinig nga.

Apparently, itong river na to,

namunguha ng mga guwapong lalaki,

pogi, gano'n.

Tapos, inaasara ko,

numakasama ko sa resort,

na,

JM, gagi.

Nagbago yung isip nung river,

gagi.

Nakwento sa akin ng kapatid ko na,

nag-post daw siya.

Si kuya daw,

currently,

nasa Philippine General Hospital.

Currently, 2 days nang hindi

nagigising.

Napaka-coincident talaga, no?

Kasi April 1 pa siya nangyari.

Walang naniwala,

walang pumunta,

walang bumisita.

Loko-loko pa naman ako.

Mahilig ako sa mga ganyan,

sa mga prank.

So, hindi nila talaga ako sineryoso.

Nung araw na yun,

punta kami sa ibang doktor.

Binigay niya yung paper doon sa doktor.

Tapos, medyo ilang seconds,

nakaganon yung doktor.

Tapos, tinignan niya ako.

Tapos, ang salita niya sa akin,

You're lucky, you're still here today.

Tapos, sabi ko,

itong gamot na to,

sinasaksak sa mga taong nire-revive.

Sinasaksak tong gamot na to

sa mga taong nahumintunan yung puso.

So, kaya pala,

sobra yung dinig ko sa dalawang tenga ko,

yung dugdugdug ng puso ko.

Kasi, buhay ako,

sinaksakan pa ako nung pampatibok ng puso,

sobra naman.

Talaga tulalalang ako noon.

Tapos, wala na ako nasabi.

Weeks later noon,

may mga flashbacks nung lunod ko, e.

Wala akong ginagawa.

Ganyan lang, chill lang ako ganyan.

Tapos, bigla akong maaalala na

yung water level na umaangat,

yun yung laging nagpa-flashback siya sa akin.

I think, pag naglalakad ako sa matataas na iskino,

nalalaglag yung puso ko.

Meron akong ano eh,

anxiety ngayon every time matutulog ako.

I think, oo.

I have those kind of moments na,

after having this kind of experience,

nagkaroon ako ng different outlook sa life.

Parang mas na-appreciate ko lalo

yung mga taong mas malapit talaga sa akin.

Kasi ako, bida-bida ako.

Mas na-appreciate ko pag mas marami akong friends.

However, I get to appreciate more

the people in my inner circle.

It was actually a life lesson na parang

you have to be careful with yourself physically.

Especially, we only have one life, diba?

Ang greatest fear ko kasi, death.

Yun ang greatest fear ko kahit noon pa.

Naisip ko, nung nangyari sa akin yun,

hindi naman pala nakatakot na matay.

Kung yun lang yun,

yung five seconds na andinim-dinim sa katigil ka dun,

hindi naman ako natakot nun.

Wala akong na-feel nun.

Hindi naman pala nakatakot na matay.

I know life is short,

but what makes life worth it is how you spend it.

Gawin mo na yung mga bagay na nag-aalinlangan ka pa.

It's now or never.

Kasi hindi mo talaga alam yung mga unexpected things

na mangyayari na yan.

And appreciate the life that was given to you.

Ang buhay ay hindi pelikula,

na pwede kang buhayin sa part two.

We only have one life,

so I guess masasabi ko lang is,

I have to live in the moment.

Thank you!