BAGONG LIPAT KAMI | Kwentong Aswang | True Story JOIN Xethennial Membership: https://www.youtube.com/channel/UCZ6nWtA2u9KS3EreDzMrYew/join - Unique Badge and Emoji sa live chat at comment section - Shout-out sa new members/renewed members sa simula ng video Email: mkn.thelmo@gmail.com mga kwento ni Thelmo channel: https://www.youtube.com/c/mgakwentoNiThelmo Xeth Tagalog Horror Animation: https://www.youtube.com/c/XETHTagalogHorrorIllustration Sir Xeth channel: https://www.youtube.com/c/ThelmoFiles Facebook Account: https://web.facebook.com/xeth.helmo.3 Facebook Page: 1. https://www.facebook.com/Mga-kwento-ni-Thelmo-328269211396623/ 2. https://www.facebook.com/ProyektoHelmo Instagram: https://www.instagram.com/xeth_helmo/ #PinoyHorrorStories #TagalogHorrorStories #MgaKwentoNiThelmo

Video Transcript / Subtitles:( AI generated. About AI subtitles » )

* AI ("Artificial Intelligence") subtitles on Tagalog.com are generated using "Whisper" by OpenAI (the same company that created ChatGPT and DallE2). Results and accuracy may vary.
* The subtitles do include errors occasionally and should only be used as a tool to help with your listening practice.
* You can request this website to create a transcript for a video if one doesn't already exist by clicking the "Request AI Subtitles" button below a video. Transcribing usually takes 30-40% of the length of a video to complete if there are no other videos in the queue. For example, a 21 minute video will take 7-8 minutes to transcribe.
* Running a super fast cloud GPU server to do these transcriptions does cost money. If you have the desire and financial ability, consider becoming a patron to support these video transcriptions, and the other tools and apps built by Tagalog.com

MGA KUWENTO NG LICERO

Kwento ito na ibinahagi ng sender natin na nagpakilalang Josephine.

Karanasan ito ng kanyang lolo na si Biltran at ibabahagi natin ang kwento nito sa point of view niya.

Ako si Biltran, tubong Batangas.

Isa ko sa mga gustong maging sundalo pero hindi pinalad na makapasa dahil may mga eksama at pagsubok lala na sa kalusugan ang hindi ko naipasa.

Partikular na ang aking balanse. Kung tawagin niya sa panahon ngayon, vertigo.

Hindi naman siya yung tipong malala pero ito ang naging dahilan kung bakit ako nawala sa linya ng mga gustong maging sundalo.

Dahil sa ayaw kong bumalik sa amin gawa ng ang aking ama ay dating sundalo at isang tate ko sa mataasang expectation sakin nun.

Naglagalag ako pero nagkaroon naman ng maraming trabaho.

Doon ko nakilala si Mina, ang aking iniibig.

Pero ang problema, ang kanyang ama ay isa ding dating sundalo.

Sa madaling salita, hindi ako aprobado.

Pero maano nga naman at kahit anong pilit nating iwas, kung talagang kayo, kayo.

Kahit na walang sapat na aproba sa kanyang pamilya at kahit na wala ako mga magulang na may haharap sa kanya,

nagpa siya kaming magpakasal ng palihim.

Pero ika nga, walang sekreto ang hindi nabubunyag.

Nang malaman ito ng kanyang pamilya ay hinanting talaga ako.

Dahilan para magpakalayo-layo kami nun, palipat-lipat, hanggang sa nabuntis si Mina.

Bago pa man ito, mga nakay naglayag kami nun.

Umalis na kami sa isla ng Luzon.

Pagkarating namin sa probinsya, nanatili muna kami sa bayan.

Habang lumalaki ang kanya ay sakto namang nagkaroon ako ng magandang trabaho.

Naging bantay ako sa isang tindahan.

Isang araw, nasabi sa akin ang isa sa mga kakilala ko doon na merong nagbebenta ng lupa sa isang baryo.

Malit lamang ang lupa pero maganda, malapit sa mga sakahan.

Dahil sa may ipon kami, pinag-usapan namin ito ni Mina at napagpasya namin kunin yon.

Wala kaming kahirap-hirap na nakuha ang lupa.

Walang naging kaagaw.

Sa iba kasi ay talagang hindi magandang pwesto yon.

Medyo malayo-layo ang kalsada pero para sa amin, oportunidad.

Puro bukit ang makikita mo.

Napapagitnaan ng dalawang barangay.

Pwede kaming magtanim doon.

Pwede din ako mag-sideline sa isa sa mga magsasaka.

Noong malapit ng manganak si Mina ay pinatigil ko siya sa pagtatrabaho.

Sabi naman sa kanya ng amon niya ay bumalik na lamang siya ulit kung sakaling manganak ito at kung gusto pa niya.

Binalak namin lumipat pag napanganak na ang aming panganay na si Diego.

Dahil mas malapit sa paanakan itong bayan na ito.

At yun nga, nanganak si Mina, nanganak si Diego,

nanganak si Mina.

Normal, naging maayos ang lahat.

At nang makauwi na ay nag-impake na kami para lumipat.

Kunti lamang ang dala namin, damit lang.

Wala namang kaming kagamitan kaya walang problema.

Madagdag ko lamang na habang nagbubuntis si Mina,

ay pabalik-balik din ako doon sa lupain para unti-unti ang patayuan ng maliit na kubo.

At sa tulong na rin ng nagrekomenda sa amin,

at sa mga kakilala niyang naroon,

ay natapos namin ng maayos ang simpleng kubo kung saan kami magsisimula.

Pagpanganak naman ng aking asawa,

ay doon naman lumabas ang sakit niya.

Hika, tapos anemic.

Kaya madalas itong mahiluhin at hirap huminga.

Okay lang kako,

aalagaan ko sila siyempre.

Mahal eh.

Tuwing umaga,

kapag pasikat na ang araw,

ay binibitbit ko ang aking anak na si Diego.

Nilalakad-lakad hanggang sa makarating kami sa kalsada.

At bago pa man sumakit ang init ng araw,

ay bumabalik na kami.

Sakta naman din gising na si Mina,

at siya na ang buong araw na mag-aalaga sa aming anak.

Kapag hapon naman pagkatapos ko sa trabaho,

ay ako naman hanggang sa makatulog na.

Ganun lang ang pasaan namin mag-asawa noon.

Mag-aapat na buwan na noon si Diego,

nang dahil siguro sa kakapuyat ko at pagbatak sa trabaho ay,

ako naman ang nadapuan ng karamdaman.

Ilang araw akong bagsak.

Sa ikatlong araw ay nagpahilot ako,

at sinabihan akong magpahinga ng limang araw para hindi ako mabinat.

Kinawa ko naman,

naging magaan lang ang trabaho ko sa bahay pero ang ginawa ni Mina,

ay siya na ang naglalabas sa anak namin para maarawan.

Isang araw ay bumalik si Mina na tuwang-tuwa noon.

May bitbit pa itong gulay,

tamang tama umanong sabaw para pagpawisan ako.

Nagtanong naman ako kung saan galing,

at ayon sa kanya,

habang naglalakad-lakad na siya sa kalsada ay,

naagaw pansin umanong ni Diego ang dalawang mag-asawang naglalakad.

Nagpakilalang Yoli at Gilbert ang mag-asawang ito.

Natutuwa sila gawa ng,

hindi daw sila magkaanak kaya ganon.

Gawa ng aking asawa,

ay mabait at talagang palakaybigan.

Ay nag-usap,

nagkakilalahan,

at ayaw nila ako.

Hanggang sa hindi na umanong na malayan ni Mina na,

nakapasok na siya sa barangay kung saan nakatira mag-asawa.

Dahil doon,

inimbitahan umanong siya ng dalawa na pumasok muna.

Maganda yung bahay,

hardin ng gulay talaga.

Tingin ng tingin pa nga umanong si Yoli kay Diego,

at tila tuwang-tuwa noon.

Mayamaya ay kumuha nun ng gulay si Yoli at,

bago makaalis ay binigay niya ito kay Mina.

Ang miti na lamang ako.

Ako kasi hindi kaagad-agad pala kaibigan.

Medyo may pagkasoplado.

Iyan siguro hindi na ako nagtaka kung bakit itong si Mina,

ilang beses pa lamang lumabas ay nagkaroon na ng kaibigan.

Araw-araw ay halos magkita si Yoli at ang asawa ko.

At mayroon,

tuwing umaga naman silang nakikita kapag pinapaarawan ni Mina si Diego.

Hanggang sa noong maayos na ako ay sumama na akong maglakad-lakad sa umaga.

Kasama naman na si Mina dahil kahit papano ay nakapag-adjust na ito,

at hindi na rin siya nagkakaroon ng sakit.

Si Yoli ay mahigit 20 ang tanda sa amin.

At mayroon,

bata-bata pa talaga kami ni Mina kaya siya ang nagsilbing parang nanay-nanayan namin noon.

As in nanay-nanayan talaga.

Si Gilbert naman ay yung tipong kumpa-kumpare lang ang tinginan

at hindi madalas nagpapakita dahil sa trabaho niya.

Halos araw-araw ay nag-aabang si Yoli sa kalsada para

bantay ng pagpapaaraw namin kay Diego.

At mayroon,

halos araw-araw ay nag-aabang si Yoli sa kalsada para

bantay ng pagpapaaraw namin kay Diego.

Hanggang sa isang araw,

nakita ulit namin siya.

Magilo naman niya kaming sinalubong pero

kakaiba yung araw na ito.

Sabik na sabik siyang lumapit sa amin at nagulat na lamang si Mina

nang gusto nitong abutin ng biglaan si Diego.

Ginagawa niya namang buhatin si Diego dati pa dahil nga sa

hindi na sila nagkaanak pero

yung araw na iyon,

talagang halos agawin niya yung bata sa amin.

Nagulat man kami pero hinayaan na lamang namin ito.

Maya-maya pa,

narinig ko si Gilbert na sumisigaw.

Yoli!

Bitawan mo yang bata!

Umuwi ka dito!

Ang aga-aga mo!

Yun lang yung sinigaw ni Gilbert.

Tapos ay galit na galit talaga na nagulat din kaming mag-asawa.

Baka kong may away silang mag-asawa nun.

Kaya naman dali-daling kinuha ni Mina si Diego.

Hindi na lumingon si Yoli.

Lumapit ito sa asawa.

Talak ng talak si Gilbert nun

na umuwi na siya.

Pasawa yung mano ito.

Pag naging makulit ay baka makakatikim na naman.

Napag-usapan namin mag-asawa pa uwi yun.

Away mag-asawa.

Baka naman din nagsiselos si Gilbert

kasi halos tuwing umaga na lang ay wala sa bahay si Yoli nun.

Ilang araw din hindi nagpakita si Yoli sa amin tuwing naglalakad kami sa umaga.

Ano kayang problema ni Gilbert kako?

Isang hapon pag uwi ko ay naikwenta sa akin ni Mina na

bandang alaste sumano

habang nagpapahinga siya ay kumatok umano si Yoli nun.

Init na init ito na nagmamadaling pumasok.

Sabik na sabik ito na ang sabi pa sa asawa ko ay

namimiss na niya umano si Diego.

Nagulat si Mina dahil bigla-bigla na umano si Yoli.

Pagkatapos ay dere-derechong pumunta kay Diego.

Napakabilis umano.

Parang segundo lang.

Parang hangin siyang nakarating sa bata.

Hindi alam ni Mina kung tumalon, tumakbo o ano.

Pero sakaba ni Mina kasi parang

nababaliw na si Yoli ay hinabol niya ito.

Pagkatapos,

Pero namahinto siya nung nakitang

masarap ang tulog ni Diego.

Nakatingin lamang si Yoli.

Humingi naman ng pasensya si Yoli noong nakaraan.

Hindi na rin nagtagal si Yoli sa bahay.

Umalis din ka agad dahil baka daw abutan pa siya ng asawa niya.

Yun lang naman ang naikwenta sa akin ni Mina pero

hindi naman si Yoli nagtagal sa bahay.

Yun lang naman ang naikwenta sa akin ni Mina pero

noong gabi din yun.

Pagkatapos naming maghapunan ay meron kaming narinig na pagtawag.

Parang Beltran?

Mina?

Tao po?

Agad kong binuksan ang pintuan at humarap sa akin si Gilbert.

O pare, nabisita ka.

Matagal na tayong hindi nakikita ah.

O nga pare, abalay.

Hayaan mo, nadaan ako dito sa susunod. Mag inuman tayo.

Pare, may itatanong lang sana ako.

O sige, ano yun?

Natanong ko lang sana kung gumagawi ba dito yung asawa ko, si Yoli.

Tanong niya.

Tumingin ako kay Mina.

Nakita kong umiling ito.

Naiintindihan ko din ang ibig niyang sabihin na baka

kapag nalaman ni Gilbert ay baka mapahamak si Yoli

o mag-away sila.

Ah, hindi pare. Bakit?

Hindi pa ba umuwi?

Umiti lamang ito sa sagot ko.

At nagsabi niya ay umuwi na daw.

Nagtatanong lamang umano.

Ang importante umano

ay hindi ito pumunta sa bahay namin.

Bakit pare, Gilbert, may problema ba pag pumunta siya dito?

Basta, pare, meron lang kaming inaayos ni Yoli ngayon.

At kung maigis sana,

iwas niyo muna si Diego sa kanya.

Hindi ko na nagawang sumagot

dahil nagpaalam na ito kaagad at dalidaling umalis nun.

Madaling araw.

Todoiyak ang anak ko.

Hindi namin ito mapatahan-tahan sa hindi ko malamang dahilan.

Pinapadede.

Ayaw.

Pinaypayan ko na kahit malamig ang hangin.

Ayaw.

Pinalitan na ng kasuotan tapos wala namang dumi o ano pero

pinapadede.

Ayaw.

Pinalitan na ng kasuotan tapos wala namang dumi o ano pero

ganun pa rin tapos

pawis na pawis pa.

Sabi ko kay Mina,

baka kinabag o ano.

Kasi hindi naman mainit eh, nanlalamig pa nga sya nun.

Nagpaalam ako kay Mina.

Gawa ng may kakilala naman kaming hilot sa kabilang barangay.

Pupuntahan ko kako.

Baka gising pa.

Magbaba ka sakali lang.

Kumuha lamang ako ng itakatungkod.

Pagkabukas ko ng pintuan,

napatikil ako.

Imbis na maglakad palabas ay hindi na ako tumuloy.

Matagal kong tinitigan yung nakita ko.

Nung una,

tinatantsya ko pa kung ano yun.

Kung yun ba iba kaya.

Kung yun ba iba ka kung anong bagay lang na

sumabit o sumampay sa may mababang bubungan namin.

Nakalaylay ito.

Parang malapad na payong.

Malapad na malapad na payong.

Pero habang lumilinaw ito sa paningin ko,

ay tuon ko na pagtantuna.

Isa itong malaking pakpak.

Pakpak na maihahambing mo sa pakpak ng isang panig.

Napatitig ulit ako sa anak ko.

Kahit nalaking loson ako,

mismo sa amin sa Batangas ay lagganap ang ganito sa kapanahunan namin.

Kaya naman agad-agad kong kinuha ang tungkod na pangsara ng pintuan.

Hinampas ko sa pakpak na yun.

Nang matamaan ko ito,

nakita kong tumupi ito.

Pagkatupi ay tila ba umusog ito pagitna ng bubungan?

Iniiwas niya kumbaga.

Sa muling paghampas ko ay hindi ko na ito matamaan.

Tinawag ko si Mina na ibaba si Diego sa higaan niya.

Tumingin-tingin ako sa taas ng bubungan.

At ang una kong napansin ay ang nakalulat.

At tila ba gumagalaw-galaw ang pawid na may kumakaliskos nun?

Nagmura pa ako habang patanong na sinabing,

May aswang pala dito.

Napahanaman ang asawa ko pero hindi ko na siya pinansin.

Kumuha ako ng lumang gulong na iniipon ko.

Nagputol ako ng kapiraso at pagkatapos.

Nagpausok ako nun.

Nang nag-aapoy na dun sa pinaglagyan ko,

ay nilagyan ko ng asukal na muskuwado.

Kaya naman lalo pang nagusok yun.

At nang itutuko ito sa bubung ay malakas na kalampag ang narinig namin dalawa.

At pagkatapos nun ay nawala na lamang ang pag-iyak ni Diego.

At nang itutuko ito sa bubung ay malakas na kalampag ang narinig namin dalawa.

Yun nga lang ay hindi nawala ang sakit niya.

Nagkalagnat siya buong araw.

Nung hapon ay binisita ko yung hilot sa barangay at dinala siya sa bahay nun.

Ayon sa kanya,

meron umanong nakapasok sa bahay namin

na malaing ginawa

o yung tinatawag na aswang.

Tagtataka naman ako sir sa atawa ng

paanong nakapasok ay hanggang sa bubungan lamang ito.

Pero ayon sa mga gamot,

sigurado daw siya

nakapasok o manuang nila lang na yun.

Kaya nagkasakit ang anak ko.

Kaya ang gagawin niya ay gagawa niya ng proteksyon si Diego

pero hindi niya agad-agad mabibigay.

Nagpatali na lamang siya umanong ng itim na tela

sa pagitan ng mga pinto at bintana.

May inilagay siyang papel na may nakasulat doon.

Unti-unti namang bumababa ang lagnat ng anak ko.

Pero dalawang araw na tuwing sumasapit ang alas 5 ng hapon

ay nagkakalagnat ito.

Sabi na lamang ng mga gamot,

hindi siya nakapasok.

Sabi na lamang ng mga gamot,

habang hindi pa niya natatapos ang habak para kay Diego,

ay mas maiging panatilihin na lamang sa loob ng bahay ang bata.

Sa ikatlong araw,

ay hindi ko akalain

mangyayari ang bagay neto.

Ito talagang nagpanginig ng kalamnan ko.

Nakulong pa ako ng ilang araw doon.

Dahil dito.

Alas 4 ng hapon,

nagkaroon ako ng ekstra na kinita maghapon sa sideline ko.

Sabi ko kay Mina, parang gusto kong kumain ng karne sa susunod na araw.

Kokontratahin ko lang yung isang nagdideliver para daanan kami.

Mayamaya pa,

dumating si Oli.

Nakangiti ito.

Maliwalas talaga yung itsura niya.

Sabi ko pa nga,

blooming kayo manang Yoli.

Naglabing-labing kayo ni paring Gilbert.

Tumawa ito.

Tinanong niya ako kung saan ako pupunta.

Sabi ko naman,

dyan lang sa barangay.

Sabi niya,

o sige daw,

habang wala ako ay doon muna siya at babantayan muna si Diego at Mina.

Nagpasalamat ako at sabi ko,

pumasok na lamang siya sa loob pero,

ang sinagot niya sa akin ay,

hindi, dito na lang ako sa labas.

Maaga pa naman.

Pwede pa namang makalong si Diego dito sa labas, no?

Siyempre diba,

di man ako nagtaka nung una pero,

bakit hindi ka makapasok sa bahay namin diba?

Tinalian lang naman ng itin na tela yung bawat bukasan nun.

Dahil naman din sa magaan ng loob,

ay sinabi ko na lamang kay Mina,

na kung palalabasin si Diego,

siguraduhin bago mag alasing ko,

ay nakapasok na ito.

Umalis na ako pagkatapos nun.

Hinanab ko pa sa kanila yung pagkukuhanan ko ng karne,

kasi walang tao sa bahay nila,

kaya ako natagalan.

Pero nung huli ay pinaiwan ko na lamang yung order ko sa kapitbahay nila,

na kamag-anak din nitong o-orderan ko.

Habang naglalakad pabalik ay may nakita kong lalaki sa kalayuan.

Tumatakbo palapit at tila tinatawag ako.

Tinanong niya ako kung nakita ko do'n ba si Yoli.

Si Gilbert yun.

Sabi ko, nasa bahay.

Napamura na lamang si Gilbert.

Tumakbo papunta sa amin at tila ba may susugurin.

Ako na kinakabahan na hinabol siya.

Sigaw ako ng sigaw kung anong nangyayari pero,

nagsasalita na siya ng lokal na lingwahe na hindi ko maintindihan.

Tinatagalog kasi nila kami.

Pagkarating namin do'n,

naabuta namin si Mina at Yoli na nagpapambuno sa may labas ng bahay.

Gumugulong sila do'n at sumisigaw ang asawa ko.

Hindi ko pa alam kung ano ang punot dulo.

Hanggang sa nagulat na lamang ako.

Gawa nga ng nasa paibabaw si Yoli noon.

Sinipa ba naman ito ni Gilbert?

As in tinadyakan sa tagiliran pero,

tila hindi tumitinag ang asawa niya.

Gusto ko pang awatin si Gilbert dahil grabe naman siya sa asawa niya pero,

nang makita ko ang itsura ni Yoli na namumula ang mga mata,

naglalaway at tila nangingitim ang gilagid tapos,

kaawa-awa pa ang asawa ko noon.

Ay agad kong hinatak ang buhok niya mula sa likuran niya.

Sabay pulupot ng braso ko sa may kilikilin niya at hinatak ito noon.

Dahilan para umikot ito at ako ang hinampas niya sa lupa.

Ang lakas ni Yoli.

Nagulat ako.

Malaking tao ako at kaya kong magbuhat ng tatlong sako na puno ng palay ng sabay pero,

para lamang akong manika nang ibagsak niya sa lupa noon.

Muli siyang tinadyakan ng mister niya at ni Jacob.

Merong hinaplos o pinasubo si Gilbert sa kanya,

para mangisay-misa ito.

Sa gulat ay hindi ako nakabangon agad kung hindi ko pa narinig na umuungol si Mina.

Saglit lamang itong nakaramdam ng pananakit ng katawan dahil,

noong maalala niya si Diego,

ay nabangon ito bigla at sumisigaw habang papasok ng bahay.

Sumunod naman ako.

Mabilis na umakit ang dugo sa ulo ko.

Nang makita ko ang sarili kong anak na nasa may sahignon.

Dugoan.

Nanilim na talaga ang paningin ko at ang huling na alala ko ay,

pinaghahampas ko ng itak ang mag-asawa.

Ayaw umalis ni Gilbert.

Hinaharangan niya ang bawat pagwasiwas ko ng itakayoli habang nagmumura ko.

Maya-maya pa ay dumating na yung ibang mga kabaranggay namin para sumaklolo.

At ang malala,

bigla na lamang nawala si Yoli na parang bula.

Naiwan si Gilbert na duguan at may mga tama ng itak galing sakin.

Doon ako bumalik sa ulirat.

Dinala namin si Diego sa ospital.

Ligtas ang anak ko.

Meron lamang itong malalim na sugat sa tiyan sa bandang atay.

Na ayon pa sa doktor ay,

konti na lamang ay mahihiwa na talaga ang sikmura niya.

Hindi masyadong maalala ni Mina ang nangyari.

Magpasa hanggang ngayon.

Dahil siguro sa trauma.

Pero ang naalala niya lang ay binuhat ni Yoli ang bata sa labas ng bahay.

Pagkatapos ay bigla itong umiyak.

At nang tingnan ni Mina si Yoli,

ibang iba na ang muka nito.

Naglalaway na mahaba ang dila at pulang-pula ang mata.

Duguan na si Diego noon.

Siguro dahil sa puso ng ina,

ay nagawa niyang agawin ang mga bata sa labas ng bahay.

Nailapag niya ito sa may lupa sa loob ng bahay,

malapit sa pintuan.

Dahil hindi na niya magawang makapasok,

matapos hatakin ni Yoli ang buhok niya.

Noong stable na ang kalagayan na mag-inako sa ospital,

saka ako dinampot na mga otoridad.

Pero pinalabas din ako gawa ng inurong o hindi magkakaso sa mga bata.

Magmula ng araw na yon,

nagaroon na kami ng maraming kakilala sa barangay.

Napagalaman namin na may haka-haka nga na aswang si Yoli,

pero ang asawa niya ay hindi.

Mag-iisang taon lang din sila sa lugar,

kaya naman walang masyadong nakakakilala sa kanila.

Sa isang buwan,

hindi naman sila nakakakilala.

Pero hindi na rin sila nagpakita magmula noon.

Nagdesisyon kami noon na i-benta ng lupang yon

at nag-settle na lamang kami sa bayan.

At noong nagbinatana sa Diego ay saka kami bumalik sa Luzon.

Pero hindi na namin naabutang buhay pang tatay ko.

Yun ang una at huli kong karanasan sa mga aswang.

Sa isang buwan,

bagay na magbasa hanggang ngayon

kapag naaalala ko ay

naninindig pa rin

ang balahibo ko.