SI PABLING AT ANG KAPITAN | Aswang True Story | Part 1 JOIN Xethennial Membership: https://www.youtube.com/channel/UCZ6nWtA2u9KS3EreDzMrYew/join - Unique Badge and Emoji sa live chat at comment section - Shout-out sa new members/renewed members sa simula ng video Email: mkn.thelmo@gmail.com mga kwento ni Thelmo channel: https://www.youtube.com/c/mgakwentoNiThelmo Xeth Tagalog Horror Animation: https://www.youtube.com/c/XETHTagalogHorrorIllustration Sir Xeth channel: https://www.youtube.com/c/ThelmoFiles Facebook Account: https://web.facebook.com/xeth.helmo.3 Facebook Page: 1. https://www.facebook.com/Mga-kwento-ni-Thelmo-328269211396623/ 2. https://www.facebook.com/ProyektoHelmo Instagram: https://www.instagram.com/xeth_helmo/ #PinoyHorrorStories #TagalogHorrorStories #MgaKwentoNiThelmo

Video Transcript / Subtitles:( AI generated. About AI subtitles » )

* AI ("Artificial Intelligence") subtitles on Tagalog.com are generated using "Whisper" by OpenAI (the same company that created ChatGPT and DallE2). Results and accuracy may vary.
* The subtitles do include errors occasionally and should only be used as a tool to help with your listening practice.
* You can request this website to create a transcript for a video if one doesn't already exist by clicking the "Request AI Subtitles" button below a video. Transcribing usually takes 30-40% of the length of a video to complete if there are no other videos in the queue. For example, a 21 minute video will take 7-8 minutes to transcribe.
* Running a super fast cloud GPU server to do these transcriptions does cost money. If you have the desire and financial ability, consider becoming a patron to support these video transcriptions, and the other tools and apps built by Tagalog.com

MGA KUWENTO NGYI THERMO

Ako po si Mylene.

Nais kong magbahagi ng kwento.

Itong kwentong ito ay may kaugnayan sa kwentong ipinadala sa inyo ilang buwan na ang nakakaraan na pinamagatanin niyong ang kan na mga aswang sa panahon ng Hapon.

Ibinahagi ito sa inyo ng isa sa mga apo ni Lola Josefa at Lolo Ben na si Levi.

Sa katunayan ay siya rin ang nagkumpinsi sa akin na ipadala ko din sa inyo ang mga kwento na nalalaman ko na may kaugnayan sa kwentong na ipadala niya sa inyo noon.

Ang totoo, ayoko talaga nung una gawa ng may trabaho ako.

Sabi ko hindi biro ang magtype ng napakahabang email.

Pero nang ipadala niya sa akin ang link ng buong kwento at napakinggan namin ito pati ang papa ko.

Kinumpinsi ako na ipadala ko din ang kwento namin.

Hindi pala sa amin Sir Seth, kundi sa tito ni papa na walang iba, kundi si Pablito o mas kilala sa tawag na Pabling.

Ang kanang kamay at naging kaibigang matalik ni Lolo Ben na siyang naging saksi sa lahat na mga nangyari noon.

Ito ay base din sa mga naikwento niya kila papa nung ito ay nabubuhay pa.

Pero bago ko po simula ng kwento, ay nais kong linawin na hindi ko po kayo pinipilit na maniwala.

Nire-respeto ko ang anumang magiging opinion nyo sa iba bahagi kong istorya.

At kung may mababanggit man na kung hindi nyo magugustuan.

Ngayon pa lamang po, humihingi na ako ng pasensya.

Tulad ng sa unang kwento Sir Seth, na ang angka ng mga aswang.

Ilalahad ko din ang istoryang ito na kunyari ay ang nagkikwento nito ay walang iba kundi ang Lolo ko, si Lolo Pabling.

Para nang sagayon ay mas ramdam ang buong istorya at hindi rin ako maguluhan.

Taong 1942, nang sumiklab ang ikalawang digmaan na nagdala ng pangungot sa iilam mga Pilipino.

Hindi ko na matandaan kung anong buwan at petsonon,

nang tuluyan ng salakayin ang buong kamay nilaan ng hukbong militar ng bansang Japan.

Kabi-kabilang pagsabog ang marihirnig, may nagkikwento na mayroon.

Ingay na dulot na mga pagpapasabog at mga putok.

Sigaw, hiyawan sa paligid ng mga taong paro at parito.

At hindi alam kung saan paparoon.

At ano ang gagawin?

Pagkakalimutan,

hindi ko na matandaan kung anong buwan at petsonon.

At hindi ko na matandaan kung anong buwan at petsonon.

At hindi alam kung saan paparoon.

At ano ang gagawin?

Nagtatakbuhan.

Ang iba ay kumakatok sa mga may malalaking bahay.

Umiiyak, nagmamakaawa.

Na sana ay papasukin para makasiguradong naligtas sa anumang kapahamakan.

Swerte kung ikaw ay kakaawaan at papasukin.

Dahil ang iba,

hindi ka na nga papapasukin.

Pagsasalitaan ka pa ng masama ng kapwa mo.

Kapwa mo, Pilipino.

Sasabihin na marami na umano sila sa loob ng bahay

at hindi na magkakasya pa kahit ang katotohanan ay

iilan pa lamang sila sa loob nun.

Ang edad ko nun,

nasa 25 anyas pa lamang.

Ako at ang aking tatay ay sapilitang dinala ng iilang mga sundalong Japon,

kasama ang iba pang kalalakian.

Isinakay kami sa isang malaking sasakyan.

Siguro ang bilang namin ay hindi lalagpas ng 20 katao.

Dinala kami sa daungan ng mga barko.

At doon ay inutusan kaming ibaba sa barko

ang tunay-tunelad ng mga kahon.

Maliban sa amin ay marami na rin ang mga naroon ng mga kalalakian.

Malalaki at mabibigat ang mga kahong yon.

Natansya ko ay nasa dalawang mga kahong.

Natansya ko ay nasa dalawang daang kilo ang bigat ng bawat isa,

o higit pa.

Apat na tao ang nagtutulong-tulong sa pagbuhat sa bawat isang kahon.

Bawal ang babagal-bagal sa pagkilos.

Pag hindi sinabi ng namumuno sa kanila na huminto,

bawal huminto.

Maliban sa kada labing limang minuto,

saka lamang makakainom ng tubig at isang baso lang.

Isang beses sa isang araw ito.

Maswerte kung kami ay pakainin ng isang pirasong tinapay.

Kung minsan ay kamote o kamoteng kahoy lamang.

Kung minsan, walang kain maghapon.

Kaya karamihan sa amin ay hindi kinakaya ang pagod at gutom.

May bigla na lamang naihimatay at kapag nakita na mga ito,

himbis natulungan ka ay babarilin ka pa nila.

Kung di man ay tutusukin ng bayoneta

o yung balisong na nakakabit sa baril nila.

At kahit gusto mong tumulong ay wala kang magagawa

kung ayaw mong matulad sa kinahahantungan ng mga iyon.

Awang-awa ko nun sa aking itay.

Dahil nakikita kong hirap na hirap na ito.

Kung minsan ay hindi ko kinakain ang kamote o tinapay na bigay sa amin.

Pasekreto ko itong inaabot sa kanya.

Pagsapit naman ng gabi ay dinadala kami sa kuta nila.

At sama-sama kami inilalagay sa isang malaking kwarto

na isa lamang ang bintana.

Ikinukulong kami roon pero

sa dami namin kahit malaki ang kwartong iyon

ay masiki pa rin para sa amin.

Ang iba sa amin ay nakaupo na lamang habang natutulog.

Akala ko nun ay doon na kami mamamatay ng itay pero

mabait pa rin sa amin ang Panginoong Diyos.

Nang dumating ang hukbo ni Kapitan Ben

na isang mataas na opisyal na sundalong hapones na

siyang nagsalba sa amin itay sa bingit ng kamatayan namin noon.

Isang ligo na kami nagtatrabaho sa daungan ng barko nang dumating ang hukbo nito.

Kagad kaming pinahinto sa pagbaba ng mga kahon.

Tabi-tabi niya kaming pinatayo ng tuwid

saka siya nagsalita ng wikang ingles.

Tinatanong niya kami kung meron bang nakakaintindi sa isa sa amin

sa salita niya ng wikang ingles noon.

Ang ilan sa amin ay sumagot na sila raw ay nakakaintindi

at sinabihan naman sila na lumipas.

Ang isang dalawa na kami ay sumagot na sila raw ay nakakaintindi.

At sinabihan naman sila na lumipas ng pwesto at tumayo sa harapan namin.

Bagamat ako ay nakakaintindi ng wikang hapon

at marunong magsalita ng wikang ingles ay hindi lamang ako kumibo.

Pero nagsabihin nito na pipili siya ng isa na nakakaintindi ng wikang ingles noon.

Gagawin niyang tagapagsalita at pibigyan niya ng proteksyo ng pamilya

at aalisin bilang kargadoron

at isasama niya kung saanman siya sa lugar po.

Kagad na akong nagsalita ng wikang hapon at lumapit sa kanya

nang nakayo ko.

Kahit pa ako ay pinipigilan ng isa sa mga sundalo niya at tinututukan ng baril noon.

Sinabi ko na ako ang kanyang piliin

dahil maging salitang hapon nga ay naiintindihan ko.

Halos lahat ng salitang dayuhan na alam ko ay binibigkas ko sa kanya

habang tumutulo ang luha ko

nakalohod at nagsusumamo na ako ang mapili niya noon.

Sinaway niya ang sundalo niya na pumipigil sa akin at hinawakan niya ang braso ko

at sinabihan ako na tumayo at nakangiti itong nagwikang

tinanong kung ano ang pangalan ko.

Sumagot naman ako pati ang apelido ko.

Muli itong tumawa at sinabing

akala raw niya ay matalino ako

pangalan lamang umano ang tinatanong niya pero bakit pati apelido kayo sinabi ko rin.

Bagya na lamang akong napangiti pero

kagad na sumeryoso ang muka nito.

Muli akong tinatik sa braso at nagsalita na

ako raw ang pinipili niya bilang kanyang tagapagsalita.

Sa araw na yun mismo ay aalis na raw ako roon

at hindi na muling babalik

at hindi na rin ako matutulog sa kampo.

Pupunta raw muna kami sa amin para makauwi sa pamilya ko

at makapagpaalam na rin daw ako at makakuha ng mga kakailanganin kong gamit.

Dali sasama niya ako sa parting bisayas kung saan sila pupunta ng kanyang hugbo.

Tumangon ako bilang tugon sa sinabi niya

at humingi nga ako ng paumanhin para muling magsalita.

Sinabi ko sa kanya na kasama ako ang aking itay.

Hinilin ko na sana pati siya ay isama ko sa aking pag-uwi nun.

Tumangon ito.

Sabi niya, gaya nga ng kanya raw sinabi

na bibigyan niya ng proteksyon ang aking pamilya

kaya syempre kasama raw roon ang aking ama.

Kaya malualua kaming nagyakapan ni itay ng mga sandaling yun habang nakatingala sa langit

Nagpasalamat kami sa Panginoon na hindi kami pinabayaang mamatay dun.

Nung araw nga na yun ay kagad kaming umalis sakay sa isang sasakyan

kasama si Kapitan Ben at ang kanyang mga sundalo.

Maliban sa sinasakyan namin ay meron pang tatlong sasakyang nakasunod sa amin.

Ang isang sasakyan ay mga kahon lamang ang karga at limang sundalo.

Habang ang iba namang sasakyan ay mga sundalong hapunes ng sakay.

Pagkarating namin sa amin ay naro roon lang sa bahay sila inay

pati ang aking iba pang kapatid.

Nakasarado lamang ang aming maliit na bahay.

Hindi sila naglalabas dahil takot na takot nga ang mga ito.

Iyak nang iyak ang aking inay dahil ang akala niya ay pati sila.

Kukuhanin na rin ang mga ito pero

sinabi ko kainay ang lahat.

Doon na din nagpakilala si Kapitan Ben ng tunay niyang pangalan

at binigyan niya ng dalawang kabang bigas at maraming iba't ibang klaseng dilata

na nakalagay sa isang maliit na sako

para may makain daw ang mga ito.

At ang aming bintana ay kinabitan niya ng maliit na bandera ng bansang Japan

at may nakasulat na pangalan niya

na simulat sa isang pangalan.

At may nakasulat na pangalan niya

na singlapad lamang ng panyo at sinabihan na mga ito

na kahit ano ang mangyari

ay huwag na huwag kung ano nilang aalisin roon

dahil sa pamamagitan daw noon ay makakaligtas sila sa anumang bantanang panganib

laban sa ibang mga sundalong Japon.

May inabot din siyang telang supot sa akin.

Inutusan niya akong buksan ko ito

at yun nga ang ginawa ko.

Nalaki ang mata ko nang makita ko ang iilang pirasong baretang ginto

na nakalagay sa supot na yon.

Alam kong ginto ang mga yun dahil basis sa bigat nito

pero manghang-mangha ako at hindi ako makapaniwala na

meron palang ganong kalaking mga ginto talaga.

Nagsalita si Kapitan Ben

sinabi na niya yun daw ay para sakin

yun daw ang bayad niya sa sirbisyo ko

ang halaga ng mga yun ay sasapat na sa aking pamilya

sa pagbabagong buhay nila

kung sakaling matapos ng nigmaan.

Pagtapos daw ng gyera ay maraming mga negosyante at mga mayamang tao

ang maaari naming pagbenta ng mga yan

kaya itago raw ito nila itay ng mabuti at huwag ipagsabi

kahit kanino

dahil baka ito pa magiging mitsa ng buhay nila.

Kagad ko namang sinabi kay Itay na ibaon niya ito sa silong ng bahay namin

sinangayunan naman ito ng Kapitan na yon

mainam daw na gawin ito.

Pagkatapos nga ng tagpong yun ay nag-impake na ako

isang bag lamang ang dala ko dahil iilang piraso lamang naman ang damit ko

at dalawang libro na palagi kong mabuti at huwag ipagsabi

kapag wala akong ginagawa.

Nag-iiyakan sila inay at mga kapatid ko habang kumakaway sakin

saka ako sumigaw at nangakong babalik ako ng buhay

huwag na silang mag-alala pa

naluha na lamang ako at nalungkot ng tuluyang hindi ko na silang natanonon.

Habang nasa byahe kami

paminsan-minsan nilagsasalita ako kapag may tinatanong si Kapitan Beto

ang iba namang sundalo na sakay sa sasakyan kung saan ako nakasakay

seryoso lamang ang mga ito

ni hindi man lamang akong iningitian.

Mula Maynila ay limang araw kami nagbyahe papuntang Visayas

dahil sa hindi pa noon kaanong maayos ang mga kalsada

paintu-hintu din ang aming byahe.

Kung hindi nilalagas ako,

humihinto din kami sa bawat bayan na aming dadaanan

at sa mga kampo na pinagkukuta ng iba pang sundalong hapones.

Ilang minuto na nagpapahinga

nakikikain at nakikipag-usap sa nakatalagang opisyal ng hukbo si Kapitan Ben

pagkatapos ay umaalis na rin kami.

Matapos makapag-barko

nakikipag-usap sa nakatalagang opisyal ng hukbo si Kapitan Ben

pagkatapos ay umaalis na rin kami.

Napunta kami sa parting Western Summer

sa isang maliit na bayan pero

hindi kami sa mismong bayan gumawa ng kampo noon

kundi sa isang maliit lamang na komunidad o baryo dahil

ito ang gusto ni Kapitan Ben.

Nang makarating na kami sa bukanan ng baryo

ay nakita kong agad na nagtakbuhan ng mga tao papasok

sa kanya-kanyang bahay.

Nagsasarado na mga pintuan at bintana kaya

wala kaming mapagtanungan sa daan kung sino ang namumunos sa baryo nyon

at kung saan banda ang eskwelaan para doon kami mamalagi.

At yun na rin ang gawing kampo nila Kapitan Ben

dahil wala rin kaming makitang malaking bahay na pwede nilang matirhan sa baryo nyon.

Hanggang sa may nakasalubong kaming babae na patakbong naglalakad

bipit ang dalawang pirasong libro at ang kanyang sapin sa paa.

Habang hindi pa gaanong nakalapit ang aming sinasakyan sa kanya

sinabi ko kay Kapitan Ben na ito na lang ang pagtatanungan namin noon

pero tumangi ito at sinabing huwag na raw

kaimbis na huminto ang sinasakyan namin ay nilampasan lamang namin ito.

Sakta namang sa may maputik na parte ng daan nakatayoy ito kaya

tumilamsek rito ang putik sa kanyang damit at muka

pati ang kanyang mahabang buhok ay nabasa at naputikan

maging ang kanyang bitbit na libro.

Nang makalagpas ang sinasakyan namin ay saka lumingon si Kapitan Ben

at tinignan yung babaeng ito.

Sinabi niyang ang driver na huminto saglit at iatras ang sinasakyan.

Kumaway naman ang isang sundalo at sumenya sa nakasunod sa aming sinasakyan na huminto muna mga yon.

Bumalik nga ang sasakyan namin kung saan nakatayo ang babae.

Nagpupunas na mga putik sa muka at braso niya.

Nagulat pa ito nang mauli na agad na bumalik kami.

Binulungan ako ni Kapitan Ben.

Itanong ko raw sa babae kung saan ang bahay ng pinuno ng baryo

at kung saan ang eskwelahan banda.

Sumagot naman ito at itinuro kung saan nga ang naroroon banda ang hinahanap namin.

Seryoso lamang ang muka nito

at hindi man lamang nangiti kahit bagya ko itong iningitian.

Bumulong muli si Kapitan Ben at sinabi na itanong ko daw kung ano ang pangalan nito

at humingi na rin umano kami ng paumanhin sa pag-abala rito.

Yun na nga ang ginawa ko.

Nagpakilala naman ito na si Sefa.

Sabay tumango.

Saka namuling pinaandar ang sasakyan at habang marahang umaandar ang aming sasakyan

ay nakailang beses pang lumingon si Kapitan Ben para tingnan nito.

Ganun din ako pero si Sefa.

Dire diretsyo lamang itong mabilis na naglalakad at hindi namuling lumingon pa.

Una naming natagpuan kung saan naroon ang mga eskwelahan.

Balilimang malalaking kwarto lamang ito.

Lahat ay yari sa kahoy.

Ang dingding.

17:58.000 --> 17:58.000

17:59.000 --> 18:00.000

Tulong tulong kami sa pagbaba ng mga kagamitan

at nilagyan ang mga bakod ng mga bandila ng Bansang Japan

at nagpaputok ng limang beses ng baril.

Hudyat na ang bariyong yun ay kontrolado na ng mga ito.

Si Kapitan Ben ay nakabukod lamang ng silid nun

habang yung mga sundalo niya naman ay sama sama ang mga ito.

Bali dalawang silid ang gamit nila.

Ang dalawa namang natirang silid ay ginawa na aming kusina.

Dito na rin ako natutulog.

At ang isa pang kwarto na pinakadulong bahagi ay

yun naman ang ginawa namin kamali ko imbaka ng mga pagkain nun.

Bukod sa tagapagsalita ako ng Kapitan

ay ako din ang gumagawa ng lahat ng gawain gaya ng pagluluto ng kanilang mga pagkain

paglilinis at kung ano-ano pang gawain na kanilang pinaguutos sakin.

Inutosan ako ni Kapitan Ben na ipagtanong ko raw kung saan naroon ang bahay ng pinulo ng baryo.

Isama ko raw ito ron.

Kanya raw itong kakausapin.

Gagad naman akong tumalima at nagtagpuan ko naman ang bahay nito

sa pinakadulong bahay ng baryo.

Pinapasok ako nito sa kanyang kubo.

Nagpakilala ako at sinabi ko ang aking pakay.

Imbis na magalit ito,

makaramdam ng takot kagaya ng karamihang Pilipino.

Tinuran lamang nito ay ang matagal na ron yang inaantay ang pagdating ng mga yon sa kanilang baryo.

Bagyang nangitipa ito habang nagsasalita.

Matandang matanda na ito kung tingnan

dahil sa kulay ng buhok nito at sa kalubot na balat.

Medyo kuba na rin ito pero kapansin-pansin sa kilos niya na malakas pa.

Hindi tugma sa kanyang itsura o edad kung pagbabasean mo.

Mag-isa lamang ito sa kanyang maliit na kubo.

Ang pangalan niya ay Damian pero mas kilala raw siya sa pangalan na Apo.

Kaya yun na lamang umano ang itawag ko sa kanya.

Sumama nga ito sa kampo at kinausap ito ni Kapitan Ben.

Sinabi ni Kapitan kung bakit doon niya mas piniling gumawa ng kampo kaysa sa bayan.

Sa kadahilan ng marami na ron nagkalat na mga sundalong Japon sa mga karatig bayan kaya

nakakasigurado na rin daw ang pwersa nila na hawak at kontrolado na nila ang buong Visayas.

Tinanong naman ito ni Apo Damian kung ano ang kanilang dahilan,

bakit nila ginagawa at kung ano ang kanilang dahilan.

Tinanong naman ito ni Apo Damian kung ano ang kanilang dahilan,

bakit nila ginagawa at kung ano ang kanilang dahilan.

Ang guluhin ng ating bansa.

Ang sagot lamang ni Kapitan Ben ay hindi niya rin umanoalam

sapagkat isa lamang siyang kawal, alipin ng bansang kanyang pinanggagalingan.

Siya ay may sinumpaang tungkulin na ipagtanggol lang kanilang bansa,

maging buhay man niya ang maging kapalit nito.

Magkaganon man, wala raw siyang magagawa.

Wika naman ni Apo Damian dahil gustun man niyang ipagtanggol lang kanilang baryo

laban sa mga dayuan, ay hindi naman uubra ang kanyang mga nalalaman sa pwersang militar na mga ito.

May ibang papel o ano siyang gagampanan sa kinakaharap nilang suliranin.

Ang ipapakiusap lamang do'n niya ay huwag sana silang pumatay na mga tao sa baryo.

Lalong lalo na yung mga inosente at walang kalaban-laban do'n.

Ayon kay Kapitan, hindi raw niya yun may ipapangako na hindi siya makakapatay ng kababaryo ni Apo

dahil marami na rin ang mga taong nakikipaglaban sa kanila,

mapamilitar man o ordinaryong mamamayan.

Kaya kahit hindi nila nais na pumatay ay mapipilitan silang makipaglaban

dahil gusto rin daw nila mabuhay.

Ngunit may sinabi si Apo na bukod sa mga girilya,

ay may mas matindi pa silang posibleng makalaban dahil bukod sa mga hindi-baril na mga gamit nito,

malilikse at mabibilis din kumilos sa mga yon.

Singtapang na mga mababangis na hayop,

naggukubli lamang sa paligid at sa mga masusukal na kagubatan.

At marahil ay pinaghahandaan na rin daw ng mga ito kung paano kami atakihin nun.

Gumi silamang si Kapitan Ben.

Sinagot si Apo namyan.

Nakaanda daw sila sa anumang mangyayari kahit dalawang bariyo pa ang magsamasama,

nalusubin sila.

Kaya raw nila dahil hindi sila kakapusin ang armas at bala.

Sabay-turo sa mga patong-patong na mga kahon

at mabilis ding makakatawag ng responde kung sakaling malagay sila sa alanganin nun.

Numiti lamang ng makahulugan si Apo namyan sa tinura nito.

Natapos ang pag-uusap nila at bago umalis si Apo namyan,

ay binigyan nito ni Kapitan Ben ng isang basket na punong-puno ng iba't ibang klaseng makakain.

Ayaw pa itong tanggapin ni Apo namyan pero sabi nito,

hindi raw yung suhol kundi ito'y simpleng pasasalamat lang

sa pagpapaunlak sa kanya nun na makipag-usap.

At bilang siya ang pinuno ng bariyong yon,

ay ginagalang pa rin daw niya ito.

Kaya pagkatapos sabihin niyo ni Kapitan Ben,

ay kanya na itong tinanggap.

Saka na ito nagpaalam at tumalis na.

Dalawang araw kaming nagayos sa kampo.

Naglagay kami ng mga pinagpatong-patong nasa kosakong barikada ng lupa,

bilang pader,

at tinaasa ng mga bakod.

Tatlong araw na kaming namamalagi sa bariyo.

Sa tatlong araw na yun ay lagi kaming sumasama ni Kapitan Ben sa pag-iikot-ikot sa bariyo.

Wala namang anumang nangyari sa mga lumipas na araw na yun,

maliban sa parang may hinahanap ito na gusto nito makita.

Hanggang sa kinausap niya ako at tinanong kung naaalala ko daw ba yung babae na

nakasalubong namin sa daan noong nakarang araw.

Ano daw ba ang tingin ko dun?

May asawa na daw ba kaya ito o wala pa?

At saan daw ba kaya ang bahay nito?

Sinagot ko naman ito nang hindi ako sigurado pero,

base sa ayos at hindig nito,

marahil ito ay dalaga pa nga.

Nakita kong bahagyang nakangiti si Kapitan

sa tinuran ko

at muli itong nagbika na puntahan ko daw muli si Apo Damian.

Magpasama kami para maglibot sa bariyo

kasama ang pitong sundalo niya para

manglekta ng kung anumang maaaring

maibigay na mga ito.

Partikular na ang mga pagkain na kung anong meron na mga ito

at kung meron mang ayaw na magbigay ay

huwag daw naman itong pilitin.

Bukod ro'n na inutos niya rin na hingan daw namin lahat ng mga bahay

maliban sa bahay ng babaeng aming nakasalubong nung isang araw.

Itanong ko ro'n kay Apo kung saan ang bahay nito para hindi na ro'n namin ito puntahan.

Nang sabihin niya yun,

napaisip ako.

Sabi ko pa sa sarili ko

anong meron sa babaeng yon.

Napailing na lamang ako habang papasakit

at hindi naman ito pabalik.

Napailing na lamang ako habang papalabas sa silid niya.

Gaya nga ng pinagutos ni Kapitan Ben ay nanguleta na kami ng araw na yon

kasama namin si Apo Damian.

Nilagpasa namin ang bahay ni Lacefa.

Nakita kong nakatanaw sa amin ang isang lalaki

at yun ang tatay nito.

Hindi gaanong malaki ang kubo nila.

Matas ang silong pero may harang na kawayan.

Malawak ang bakuran at palibot din ang bakod na kawayan.

Lahat ng pinupunta naming bahay na may tao ay nagbibigay.

Kahit nakikita kong hindi naman marami ang kanila mga itinabing kaban ng bigas nun.

Pati mga karning tapa na nakasabit sa taas ng kanilang dapog.

Prutas at iba pa ay binibigay din nila kapag itinuturo ito ng isa sa mga sundalong na ro'n ro'n.

Marahil dahil na rin sa takot ng mga ito.

Pero ang ilang mga tao ro'n sa bariyong yun,

nakikita ko sa mga mukha nila na parang hindi naman sila takot sa mga dayuan.

Hindi tulad sa Maynila na karamihan ng tao ay takot sa mga ito.

May makasalubong man lamang sila sa kalsada ay takot na takot ang mga yun.

Sa isip ko pa nun, bakit hindi pa rin ito.

At magsipagtago sa kung saan sila maaring ligtas.

Yun pala.

Ayon na rin kay Apo Damian,

karamihan sa mga ito ay kakaibang uri pala ng mga nilalang.

Likas na matatapang dahil sa mga kakaibang dugong nananalaytay sa mga ito.

Na mas kilala sa tawag na

mga sinaunang aswang.

O lahing gabunan.

Pamipamilya rao ang mga ito na nakatira sa bariyon yun.

At sa karatig pang bayan na pinipiling mamuhay sana ng normal para

makasabay sa pag-usbong ng makabagong panahon.

Pero ang iba rao sa mga ito ay mas pinipili pa rin magkubli

at manirahan sa maditilim at masusukal na kagubal.

At ang mga ito mano ang lubhang mapanganib dahil

katulad ng mabangis at gutom na liyon

ay kumain din na mga ito ng sariwang karne ng tao.

Nang ikwento sa amin ito ni Apo,

karamihan sa amin inatawa lamang lala na si Kapitan.

Ngunit sa mga ito,

sa mga ito,

sa mga ito,

karamihan sa amin inatawa lamang lala na si Kapitan.

Hindi ito naniwala

at kahit ako man ay hindi rin ako naniwala nung una.

Sinabi niya rin kay Ben na ang pamilya ni Sefa

ay kabilang din sa mga iyon.

Kaya kung may balak daw ito na makipagmabutihan rito ay

binalaan na ito ni Apo na huwag na niyang ituloy pa.

Dahil kakaibang babae nga raw itong si Sefa.

Huwag daw itong mabighani sa angking ganda ng dalaga

dahil sa likod daw ng maamong muka nito

ay may nakahimbing raw dito.

At kapag magising ay tiyak raw na hindi daw gugustuhin makita ng sinuman sa amin nun.

Maliban na lamang kung nakahanda kaming magpalapa ng buhay.

Yung tipong hihilahin raw ang mga laman-laman mo sa katawan

na hindi ka pa nalalagutan ng hininga.

Yung ramdam mo raw ang sakit sa bawat pagbaon

ng mahahabang mga kuko nito

habang ginugutay-gutay ang katawan mo.

Pero ang mga sinabing niya ni Apo Damian

binaliwala lamang ni Kapitan.

Pansin kong mas nagaroon pa lalo ito ng interes na makilala ng lubusan si Sefa.

Inutusan niya kami na paanyayahan namin ito na magtungo sa kampo.

Pinasama rin niya si Apo sa amin para tumulong sa amin nun.

At pinaunlakan nga kami nito.

Pumayag ito na magpunta ng kampo.

Nakita ko ito ng malapitan.

Tunay ngang may angking danda ito.

Matangos ang ilong at magandang hulma ng muka na

bumabalik ang mga mga mga mga mga mga mga mga mga mga mga mga

pangay sa mapupungay nitong mga mata.

Maging ang hubog ng katawan at indig nito.

Sakto lamang din ang taas nito na bumabagay sa

morenang kulay ng balat niya na talagang Pilipinang Pilipina.

Hanggang bewang ang buok nito na medyo kulot.

Kung tititigan mo nga ito

ay mayawig ito sa artistang sikat noong dekada 70

na si Josephine Estrada.

Aminadong ako na maging akumanay na bigani rin sa angking danda nito.

Nasabi ko pa nga noon na may ganito palang kagandang babae sa probinsya.

Siguro marahil dahil sa dugu nitong aswang.

Kaya ganon ito.

Mas lalo pa itong gumaganda kapag umingitinon.

Inaabot ng ilang oras ang pag-uusap nilang yun ni Kapitan

at bago ito nagpaalam na umalis.

Biligyan naman nito ni Kapitan ng maraming sarisaring mga pagkain

biskwit, minatamis at mga dilata.