Ang pinagmamalaki paresan sa Valenzuela City na may UNLIMITED TABA ng BAKA, Beef Pares Kutkutin, Mula sa chicharon bulaklak pares, sebo, bone marrow UNLIMITED na sabaw, at TABA na malinamnan tawag ng iba ay SEBO ang PARES KING ng Valenzuela City Kuya Bob Pares on the Go Inspiring Story Located at: 667 Saint James St, Brgy. Veinte Reales, Valenzuela City Philippines

Video Transcript / Subtitles:( AI generated. About AI subtitles » )

* AI ("Artificial Intelligence") subtitles on Tagalog.com are generated using "Whisper" by OpenAI (the same company that created ChatGPT and DallE2). Results and accuracy may vary.
* The subtitles do include errors occasionally and should only be used as a tool to help with your listening practice.
* You can request this website to create a transcript for a video if one doesn't already exist by clicking the "Request AI Subtitles" button below a video. Transcribing usually takes 30-40% of the length of a video to complete if there are no other videos in the queue. For example, a 21 minute video will take 7-8 minutes to transcribe.
* Running a super fast cloud GPU server to do these transcriptions does cost money. If you have the desire and financial ability, consider becoming a patron to support these video transcriptions, and the other tools and apps built by Tagalog.com

So, yung dalawang klase kasi yung sabaw namin eh.

Isang sarsa, yung puyo malapot, tapos isang sabaw.

Meron din kami ditong chichabu pares

o yung tinatawag nating chicharon bulaklak.

Nandun dun lahat ng lasa ng mismong karne na pinagpakuloan.

Yung pinaka-pugod namin, gatong.

Talagang gusto namin manuot yung usok.

Tinarget ko talagang presyo, sir, is pang masa.

Yung halagang 25 pesos lang, makakakain ka na, busog ka na.

Yung malamot yung laman, malinamdam.

Pagka hinigup mo, talagang malalasap mo dun yung lasa ng karne.

Kasi nandun dun yung talagang 6 hours na pagpapakulo.

Bagay na bagay siya dun sa garlic rice.

Siguro lahat ng ito, ano eh,

turo sa akin ito ng kahirapan at karanasan eh.

Nagsimula kami noon, wala pa kaming puesto eh.

Taka tricycle lang kami.

Bago ako magpares, marami na akong sinubukan mga naging negosyo.

Nagtinda ako ng mga manok, tsinelas.

Kung ano yung mga pwedeng ilako.

Kailangan kong dumiskakte eh.

So yung mga panahon na yun, naranasan ko kasing mapaalis sa puesto,

mapanisan ng paninda,

tapos init, ulan.

Talagang hindi mo may iwasan na iisipin mo na sumuko eh.

Sabi ko, parang ano ah, ang hirap na.

Kasi, ikaw lang kung worth it pa ba yung ginagawa ko eh.

Ang ending kasi negative ako, lugi lang ako eh.

Sabi ko, dadating yung araw, magkakaroon ako ng sarili kong puesto.

Ang ginahawa ng naibigay sa akin ng negosyo ko ngayon,

yun yung ano eh, di na ako gutong.

Baka, mas nabubusog ako ngayon sa pangarap eh.

Eto na ba yun, yung pinakapangarap kong negosyo,

na ako yung pupuntahan ng tao.

Kasi dati, pinamimigay ko lang yung pares ko.

Dito sa parisan namin,

pinagsama na namin yung tinatawag natin na

pares resto, tsaka yung pares canto.

So parehas namin siyang bibigay sa iyo,

once na o-order ka sa amin.

So unlimited na rin pareho yun.

Ako po si Bobby Andrew Tricano, 26 years old,

taga Valenzuela City.

Ang may aking kuya Bob Pares, mommy on the go.

Nagsimula lang sa mainit na puesto at kariton.

Ngayon may puesto na ang kanilang special mamihan.

So sobrang pato.

Lumipat na po kami mula doon sa dating pinagpwestuhan namin.

So walking distance lang din po siya.

Malapit lang, ilang canto lang.

So matatagpuan niyo po yung aming monting parisan

sa Valenzuela City or 677 St. James Street,

Venteriales, Valenzuela City.

Open kami ng 6 a.m. hanggang 9 p.m., Monday to Sunday.

Ang presyo ng mami namin is 25 pesos po.

Tapos ang presyo naman ng pares namin ay 60 pesos po.

Yun yung talagang meron ka ng rice, may pares ka na.

Tapos unlimited soup, sarsa, at syempre unlimited taba.

Ang pinaka-bestseller po namin, yung pares special po namin,

meron na siyang kutkutin, yung tinatawag na pares bulalo.

Meron na siyang soup, sarsa, meron siyang chicharon,

may rice, unlimited taba.

Pag ahalo-halo na yun, yung sweetness,

tapos yung garlic, tsaka yung anghang.

Tapos tsaka mo siya ngayon, ihigupan ng sabaw.

Para mabalans ngayon yung tamis, tsaka yung alat na tinatawag.

So yung isa-isa mga ano namin, yung pares namin,

lalo na yung may mga chicharon,

is pag kinagat mo siya, meron kang crunchiness na may experience

na bagay-nabagay talaga siya doon-doon sa mismong sarsa namin.

Sa crispy pares namin, yung mismong pork namin is bagnet.

99 pesos siya. Pinagsama siyang pork and beef.

So para ka na umorder ng beef, at the same time meron ka na ring pork.

Bagay-nabagay din talaga sa lasa ng pares.

Then syempre may rice ka na unlimited, taba, soup and sarsa.

So nandun na lahat.

Malambot talaga siya eh. Pinapakuluan ko siya namin ng ilang oras.

So malinam-nam talaga.

Talagang nai-enjoy nilang kumain. Napakalambot.

Yun din naman din talaga yung sinasabi ng ibang mga customer namin

na ang dami na doon nilang nakainang paresan.

So iba daw. Iba daw yung lasa. Talaga nandun doon yung beef.

So gumigising kami mga 3.30 para mag-istart na ng pagpapakulok.

Yung mismong datong na yun, yun yung nagpapalamot sa karne namin.

So siguro mga 3 to 4 hours, 6 hours, nandiyan dyan lang siya.

Nandiyan dyan lang siya sa pugon. Tapos dyan namin lahat tinitimpla.

Tapos pag naluto na siya, nilalagay na lang namin siya doon sa mismong harapan namin

para iserve na sa tao.

Tapos lulutuan ulit namin siya ng other batch.

Batch cooking ang nangyayari.

Tapos mayroon na rin kami doon kawa, doon na rin niluluto yung bagnet, yung chicharon bulaklak

para mayroon din siyang smoky flavor sa mismong karne namin.

So yung mga customer namin talaga iba-iba na dito sa iba't iba party na ng Pilipinas.

So mayroon ng mga taga Bicol, Pabite, Paranaque, Pasay, Manila.

So Bulacan, alos lahat na talaga dumadayo na.

Dati kasi yung mga customer namin, yung mga taga dito lang.

Mga taga Balenzuela lang.

Nalaman nila itong parisan namin.

Na-discover nila ito sa mga iba't ibang vlogger.

Mga ka-abs, ito namang nasa harapan ko.

Ito yung isang bestseller nila dito.

Yung Paris Kutkutin.

Kaya siya tinawag na Kutkutin, mga abs, kasi yun.

Nakadikit siya sa buto.

Tsaka pwede kang mag additional.

Kasi unlay yung taba, unlay din yung sabaw.

Kaya recommended yung Kuya Bob's Parisan.

Pasta malasang-malasa talaga siya.

Matis mo talaga yung bata.

Lalo na yung soup na masarap.

Tingnan niyo po.

Mayroon siyang chicharon, mayroong taba, mayroong paris.

Grabing, dami nito mga studio. Overload din.

Pati yung mga ibang TV network.

Tara, kain tayo sa pinipilahang parisan sa Balenzuela.

Tayo naman ang titikim.

Malasa talaga ang sarsa ng paris at ang laman.

Crispy!

Hindi rin nakakaumay ang taba.

Kung saan talaga pinipilahan at pinabalik-balikan.

Kahoy yung gamit natin.

Paka-inspiring na story na ito.

Si Sir Bob.

Kuya Bob, kamusta?

At the same time ako, pinupromote ko rin siya.

Binablog ko rin siya.

Araw-araw ako nagla-live, gabi-gabi.

Para ma-curious yung tao.

Ano bang meron dito sa parisan na ito?

Hey, good day everyone.

Nabi-sanay po sa inyo lahat.

Let's go, live tayo.

Kuya Bob Paris.

Kaya dinayo na ako ng mga parokyano.

PEPE

PEPE

PEPE

PEPE

Lahat ng ito dahil sa karanasan.

Siguro dahil sa kahirapan.

Three years.

Three years na itong negosyo.

Kasi mula siya ng pandemic business.

Siguro nag-boom yung mismong parisan ko.

After one year, may mga iba't-ibang tao na talaga na dumadayo na rin.

Bukod sa mga vlogger pa na sumadya sa amin.

Siyempre yung una, overwhelm ako.

Sabi ko, niisip ko na ito na ba yun?

Ito na ba yun yung parang negosyo ko na ito na ba yung tinatawag kong inihilin kong negosyo?

Kasi dati pinamimigay ko lang yung Paris ko.

Pag gusto ko, pag pinamigay ko itong Paris ko na ito,

tikma mo yung Paris ko,

tapos ikaw nang bahala,

i-chismes mo ko sa ibang tao na masarap yung binigay sa'yo.

Tapos, at the same time,

makukurious na ngayon yung tao na pinagsabihan,

pupuntahan ako ngayon.

So, isa yun sa mga naging strategy ko.

Naniniwala talaga ako sa produkto ko,

tsaka sa sarili ko, siyempre.

Ang mga kasama ko dyan,

yung mga kamag-anak ko lang din talaga.

Kailangan ko maging hands-on sa negosyo ko kasi,

kasi sila yung una kong gustong tulungan eh, di ba?

Gusto ko magbigay ng opportunity, ng blessing sa iba.

So, hindi lang basta ako.

Yung ibang tao din, gano'n din.

Open din kami sa ibang tao.

Tumutulong din kami sa ibang tao.

Para sama-sama.

Sa masamang aangat,

sa masamang kumikita,

sa magandang paraan.

Noong nagsimula kami,

lalako lang kami.

Tricycle.

Tapos may sidecar kami.

Nandun din lahat.

Sabaw.

Tapos meron pa kaming lamesa.

Sa iba-abaw.

Umarang umulan.

Doon kami sa pwesto namin.

Naghanap kami ng mga customer namin.

So, naranasan ko pa dati.

Naalala ko noon.

Pigla kami pinaalis ng gwardiya doon sa pinapwesto namin

kasi bawal doon kami doon.

Nangyari, noong pinaalis kami,

lipat kami.

Ibat-ibang street,

lilepata namin.

Dumadating pa sa point na

as ino lang bibili eh.

Napapanis yung paninda namin.

Yung kaldero namin maliit lang.

Pang dalawang kilo lang,

yung kayang iluto.

Tapos, hindi pa naubos yun.

Ang kaya lang pakaini ng dalawang kilo

doon na sa time namin,

sa serving namin

is para mga 20 katao,

30 katao,

masaya na kami.

Masabi lang namin na sold out na kami.

Okay na kami noon.

Kaya lang, hindi kami naubusan.

Napapanisan kami.

So, init, ulan.

Siyempre, may time pa na

mainit,

tos maulan,

tos nagtitinda ka.

Parang magkakasakit ka,

tos magkakasipun ka.

Mahirap.

Mahirap ngayon lumagay ngayon sa sitwasyon mo.

Mahirap ng pagtitinda.

Tapos, di mo na naman alam kung paano mo na naman siya

patatakbuin.

Inaabukasan, baka ganun kasi ulit eh.

Mangyari, maulit na naman.

Pero hindi, sabi ko,

hindi dapat.

Sinimulan ko na to eh,

nandito na ako.

Dapat,

ang gawin ko,

mas tatagang ko pa yung loob ko.

Umaga, maging ano to eh,

maging learnings.

Baka may mali eh.

Kailangan siguro,

galingan ko pa.

Ito siguro yung challenge sa negosyo.

Kasi ba,

sa isip-isip ko nun,

mata pa yung negosyo ko eh.

Ilang buwan pa lang to,

tapos susukuhan ko na.

So,

siguro ito lang talaga yung proseso

na tinatawag

para

lumagoy yung negosyo ko.

Sabi ko,

dadating yung araw,

magkakaroon ako ng sarili kong pwesto.

Hindi ako ahanapin

kung saan-saan.

Ahanapin ako sa isang pwesto.

Hindi lang isang pwesto.

Sabi ko, dadating yung araw

na

marami akong brunch.

Kakalats yung

Kuya Bob Paris

sa buong party ng Pilipinas.

Yun yung pinakakliname ko sa sarili ko.

Na,

dadating yung araw na matutupad yun.

Kung,

kasi kung

usapang pahirapan,

broken family ako eh.

Hindi ko alam kung saan ako lulugan

noon time na yon.

Hindi ko alam kung

paano ako mag-aaral

noon time na yon.

Ultimo sardinas,

hindi ko kayang bilhin.

Ultimo

pang-tuition ko,

hindi ko kayang mabayaran.

Magda-drop out ako

dahil wala akong pang-tuition.

Talagang

ano lang yung sarili ko,

posigido lang talaga ako

na makapagtapos ng pag-aaral.

So,

pinakasok ko yung

pagdi-dishwasher

sa kasinderiya

na

ang sweldo ko is

150 pesos

ang araw.

Tapos,

naging

bantay din ako sa gym.

Ang sweldo ko,

75 pesos

isang araw.

Tumagal ako doon

ng dalawang taon.

75 pesos

ang sweldo ko.

Tapos,

kung ano-ano pa,

ayun,

yun yung mga kahirapan.

Para lang

naisurvive ko yung araw-araw.

At,

isa sa pinakipagmamalaki ko lang doon

naman talaga sa sarili ko

is,

hindi ko na

siya inasa talaga sa magulang ko.

Maaga talaga akong

naging independent.

Ako kasi,

yung tipo ng paniniwala ko,

ako yung mismo na

nagbibigay

ng pagkakataon sa sarili ko

para magawa ko yung mga bagay

para sa negosyo ko

o para sa sarili ko

sa buway ko.

Para rin sa mga pangarap ko.

Nangarap ko rin talaga sa sarili ko yun na

gusto ko balang araw

independent ako.

Ang ginahawa

ng naibigay sa akin

ng negosyo ko ngayon,

yun yung ano eh,

hindi na ako gutom.

Maga,

mas nabubusog ako ngayon sa pangarap eh.

Na mas lumalalim yung

paniniwala ako sa sarili ko.

Nagiginawaan ako eh,

mas nagiging malinaw sa akin lahat.

Na,

ang pangarap ko lang dati,

baka survive ako eh

sa sarili ko ah.

So ngayon, hindi.

Mas lumalim yung pangarap ko.

Ang pangarap ko ngayon,

makapag

hire pa ako ng maraming tao

para mas maraming tayong

mapakaing pamilya.

Na nakikita ko yung sarili ko

sa ibang tao.

Lalo sa mga kasama ko ngayon.

Mas naiintindihan ko din sila

kung ano yung mga

hirap nila

sa buhay.

Kung ano yung mga

pinagdadaanan nila sa buhay.

Kaya rin,

gusto ko rin talaga silang

tumulong,

makapagbigay ng trabaho

sa ibang tao.

Kasi alam ko yung pakiramdam

ng nakakailangan eh.

Alam ko yung pakiramdam

ng kailangan kong kumita

ng ganitong halaga

para may survive ko

yung pang araw-araw ko.

Yung pamumuhay ko.

Yung pambaho ng anak,

pamilya,

di ba?

So,

yun.

Yun yung pinaka

malaking pangarap ko ngayon.

na nangyayari ngayon sa

negosyo ko.

Napilit kong tinutupad

talaga.

Dating nakatayo lang,

naglagay na kami ng lamesa.

Yung dating ilaw ng mga

customer namin,

cellphone lang,

pagka ganitong oras

ng madilim na,

cellphone lang siya,

kumakain sila,

cellphone lang.

Nilagyan na namin siya ng ilaw

hanggang sa nagpapics na kami

ng lamesa,

nagpapics na rin kami

ng mga kung ano

anong gamit doon.

Hanggang sa doon na

nakilala yung pwesto namin.

Kaya,

from 3 to 5 kilos ng karne

kada araw

noong nagsisimula pala

ang pandemia,

ngayon,

nakapagpaubos na sila

ng 100 to 150 kilos.

Saan talaga pinitilahan

at pinabalik-balikan

yung kanilang

solid,

na solid,

na special mommy.

So, ako kasi,

simple lang yung

pananaw ko sa buhay.

Kung ano man yung mga

nakamit mo

sa sarili mo,

sa pangarap mo,

sa negosyo mo,

kailangan mo lang

palaging

magbaliktanaw.

Kailangan mo lang

lingunin

kung saan ka nagsimula.

Para,

nandoon kasi yung

ano eh,

dedication mo.

Nandoon yung

parang pundasyon mo eh.

Kung bakit ka,

bakit mo nakamit yun.

Tapos syempre,

kailangan mo lang

talagang mahalin

kung ano yung ginagawa.

Yun yung pinakamahalag eh.

Mahalin mo yung sarili mo,

mahalin mo yung ginagawa mo.

Para,

hindi na ikaw yung nakakakita,

ibang tao na.

Ibang tao na yung nakakakita na

mahal ni Bob yung ginagawa niya.

Supportahan natin.

So,

ako ganun ko kamahal talaga

kung ano yung ginagawa ko ngayon.

Tsaka yung ibang tao

na nasa paligid ko.

Ayan,

ang masasabi ko lang,

lalo na especially

sa mga kasing edad ko,

na

i-explore na nila lahat eh.

Gamitin nila lahat yung

karanasan nila

para makapagpatayo na

mga mga mga

mga mga

mga mga

mga mga

mga mga

mga mga

mga mga

mga mga

mga mga

mga mga

mga mga

mga mga

mga mga

mga mga

mga mga

mga mga

makatayos

makipagtayo na

apundasyon

para magamit nila

yung pangarap nila

ng buhay.

Kasi yung ginawa ko

para makamit ko ito.

So, di naman ito

basta ginusto ko lang eh.

Hindi naman basta

nanjan na yan.

Tinayuan ko na,

hindi.

Hindi naman ito

pagkagising ko

nanjan na yan,

successful na yan.

So, hindi ganun.

Walang kwentong ganun.

Ang lahat diyan is

lahat yun tungkol

kung ano ka,

kung ano yung maga

nagying karanasan mo

sa buhay.

Magiging pundasyon mo

para maging successful.

Para maging

lumago

yung negosyo

meron ka.

So, yun.

Siyempre,

huwag lang tayong

pangihinaan ng loob.

Kailangan

tayo mismo

sa sarili natin

nakikita natin

na

buo yung loob natin.

Kasi ginawa na natin ito eh.

Panindigan na natin.

Basta ang mahalaga,

naniniwala ka

sa produkto mo,

naniniwala ka

sa sarili mo,

sa kakayahan mo

o ano yung makakaya mong gawin.

Para sa negosyo mo.

Narating ang umaga,

magugulat ka na lang na

dahil sa sipag mo,

tiwala sa sarili,

tsaga

na

namumuway ka na pala

sa dating pinapangarap mo lang.

Ayun.

Gusto ko lang magpasalamat

sa lahat ng

pamilya ko

na sila yung naging dahilan din

kung bakit ako

may lakas ng loob

na magnegosyo ng ganito.

So, kahit napapagod na ako,

nandiyan sila para

sabihin sa akin na

kaya mo yan,

tuloy mo lang

kung ano yung mga nasimulan mo.

Pati yung mga

biyanan ko,

yung mga bayaw ko

na nagiging sandalang ko rin

sa oras na

nahihirapan din ako.

Tapos,

siyempre sa lahat po ng mga

mga kasama ko sa trabaho,

yung mga staff,

yung team,

na walang sawang

minamahal nila yung trabaho.

Grabe yung support na nila,

grabe yung effort nila.

Nandyan talaga sila sa likod ko

para

alalayan din ako.

So, hindi kami

nagtuturingan na iba,

kumbaga pamilya.

Tapos, yung asawa ko,

siyempre,

tsaka yung anak ko

na dahilan kung bakit

nagpupusigi ako ng ganito.

So, hindi na para sa sarili ko,

hindi para sa kanila.

Sa kanilang dalawa,

sa future nila.

Ayun.