DATING PARADAHAN | Multo True Story JOIN Xethennial Membership: https://www.youtube.com/channel/UCZ6nWtA2u9KS3EreDzMrYew/join - Unique Badge and Emoji sa live chat at comment section - Shout-out sa new members/renewed members sa simula ng video Email: mkn.thelmo@gmail.com mga kwento ni Thelmo channel: https://www.youtube.com/c/mgakwentoNiThelmo Xeth Tagalog Horror Animation: https://www.youtube.com/c/XETHTagalogHorrorIllustration Sir Xeth channel: https://www.youtube.com/c/ThelmoFiles Facebook Account: https://web.facebook.com/xeth.helmo.3 Facebook Page: 1. https://www.facebook.com/Mga-kwento-ni-Thelmo-328269211396623/ 2. https://www.facebook.com/ProyektoHelmo Instagram: https://www.instagram.com/xeth_helmo/ #PinoyHorrorStories #TagalogHorrorStories #MgaKwentoNiThelmo

Video Transcript / Subtitles:( AI generated. About AI subtitles » )

* AI ("Artificial Intelligence") subtitles on Tagalog.com are generated using "Whisper" by OpenAI (the same company that created ChatGPT and DallE2). Results and accuracy may vary.
* The subtitles do include errors occasionally and should only be used as a tool to help with your listening practice.
* You can request this website to create a transcript for a video if one doesn't already exist by clicking the "Request AI Subtitles" button below a video. Transcribing usually takes 30-40% of the length of a video to complete if there are no other videos in the queue. For example, a 21 minute video will take 7-8 minutes to transcribe.
* Running a super fast cloud GPU server to do these transcriptions does cost money. If you have the desire and financial ability, consider becoming a patron to support these video transcriptions, and the other tools and apps built by Tagalog.com

MGA PUWETO NI THERROR

Hello Sir Seth.

Ako po ulit ito, si Ray.

Panibagong karanasan na naman mula sa aking Yamaha XTZ Horror Ride Stories

ang ibabahagi ko ulit sa inyo.

Sa puntong ito ay mula naman po yung karanasan sa kapitbahay namin na

tawagin na lamang nating Mang Nestor.

Siya isang tricycle driver.

Isa rin po siya sa naging kaagapay namin noong mga panahong

nasa bahay labang ako at nagpapagaling.

Nadesgira siya kasi ako noon sa motor.

Nabali yung kaliwang kamay ko at injured pa yung kanang paa.

Madalas namin siyang tinatawag pag kailangan naming pumunta ng ospital

o hindi kaya naman ay pag may bibilin sa may palengke.

Hindi na rin iba para sa amin si Mang Nestor.

Turing na nga namin nimisis sa kanya isang malapit na kamag-anak

o yung nakakatandang kapatid.

May mga pagkakataon na naikikwento ni Mang Nestor

yung iba't ibang karanasan niya sa pagiging tricycle driver.

Ilan nga sa mga ito ay patungkol sa mga kababalagan.

Baliyo na nga ang ibabahagi ko sa inyo.

Para mas madali yung kwentuhan,

gaya ng dati ay ibabahagi ko ulit ito

sa point of view

ng merong karanasan

na si Mang Nestor.

Unang karanasan na ibabahagi ko,

nangyari ito nung minsang binigyan ako ng racket ng kumpare ko na

pangalanan na lamang nating Dagul.

Si Dagul ay isang little person

o sa madaling sabi,

unano,

isa rin siya sa dispatcher ng mga kapatid.

Isa rin siya sa dispatcher namin doon sa paradahan ng tricycle

at halos doon na nga siya nakatambay.

Kahit ganon,

yung kalagayan ni paring Dagul

ay masasabi kong napaka madiscard din itong tao.

Lahat yata ay pinapapasok niya basta mapagkakakitaan.

Legal man

o kahit na iligal,

ay pinapatos din ito.

Sabi sa akin ni pare ay gagamitin daw yung tricycle ko bilang service noon.

Doon din daw ilalagay yung kukuni nila mga buto galing simenteryo.

Medyo nagulat ako nung umpisang pagkakasabi ni pare.

Dagdag ba niya,

meron daw siyang nakausap na mga estudyante ng nursing.

Kailangan daw kasi na mga ito na mga totoong buto ng tao para daw

sa subject nilang anatomy.

Partikular na umano na buto na kailangan ay yung bungo at yung sa may bandang tadyang.

Balaki-laki din umano yung ibabayad na mga ito.

Batid ko naman na medyo iligal at bawal yung pinasok na racket sa akin ni pare pero

dahil medyo gipit din ako nung mga panahon na yun ay

napapayag na rin ako.

Ginagabihan noon,

madaling araw,

bumiay na kami ni pare.

May sinundo muna kaming dalawang kakilala.

Sila kasi yung magdadala ng pala,

bara,

tsaka martilyo.

Pagkasundo ay dumeretsyo na kami sa simenteryo.

Ipinarada ko yung tricycle sa bandang gilid.

Pinatay ko na rin yung ilaw ng tricycle para walang makapansinon.

Nagsilbi din akong lookout

habang pinuntahan na nila

yung sisiraing nitsyo.

Lumipas ng ilang minutong paghihintay,

narinig ko bigla na

nagsisisigaw tsaka patakbong papunta sa tricycle yung

dalawang kakilala namin noon.

Oh,

ba't napatakbo kayo?

Parang nakakita kayo ng multo ah.

Teka,

asan si pareng nagsisirain?

Teka,

asan si paring dagol?

Tanong ko sa kanila.

Multo nga yung nakita namin, Estor.

Babaing nakaitim.

Nakalutang.

Oh,

multo talaga yun.

Naiwan namin si dagol.

Ang bagal kasi.

Sabi ng isa pa.

Sinabi ko muna sa dalawa na doon na muna sa tricycle at

ako na lamang yung babalik doon kay paring dagol.

Mabilis ko namang nahanap yung tinatrabaho nila dahil sa liwanag ng kandila na gamit nila noon.

Ang naaabutan ko ay nakalabas na kabaong mula doon sa sinira nilang nitsyo.

Nagkalat din yung mga hapala,

maso,

pati yung martilyo.

Nakarinig ako ng biglang pagungol.

Napagtantuko na si paring dagol pala yon.

Nung nakita ko siya,

alam mo yung pagong na nakabaliktad?

Yung parang nangingisay na para makabangon.

Ganon na ganon ang itsura ni pare.

Kagad ko naman siyang pinatayo.

Pinagpag ko na rin yung mga putik na dumikit sa kanya noon.

Langyang ba nga yun ah?

Ang lalaking tao,

matatakotin naman pala.

Hindi pa nga namin nabuksan yung kabaong.

Tumakbo na.

Reklama ni pare.

Iyan mo na pare.

Natakot lang siguro yung mga yun.

Ba't ba kasi ilegal itong pinasok mo?

Baka minulto kayo ng patay.

Sabi ko naman,

anong multo?

Walang multo-multo sakin.

Banat pa ni pare.

Ipinatong ko muna si pare sa taas ng isang nitsyo.

Ako naman na,

ikinuwa kayong mga pala,

maso at ibang iba pang mga gamit.

Tinakpan ko naman ng dahon ng saging yung nakalabas na kabaong noon.

Sobrang kaba ko talaga noon.

Bawal kasi talaga yung ginagawa namin.

Hindi ko na binuksan yung kabaong kasi,

natatakot na rin ako.

Noong kukunin ko na yung kandila,

nanilabot ako sa nakita ko.

Sa maniwala kayo o sa hindi.

Meron akong nakitang

ulo ng tao

sa loob mismo ng nitsyo na yon.

Namumutla yung itsura nito pero,

ang mas nakakapanindig balahibo,

dilat ang mga mata nito

na animo'y

nakatingin sakin.

At

ito ay

naanimo'y

nakatingin sakin.

Maya-maya pa ay bigla na lamang humangin ng malakas.

Tapos noon ay bigla na lamang namatay yung kandila.

Dali-dali na akong napatayo at patakbo na akong umalis noon.

Dahil marahil sa dilim at hindi ko makita yung palikid ko ay,

bigla-bigla na lang naramdaman ko na parang may napatid ako.

Aray ko po!

Aray ko!

Sabi nito,

napagtanto ko na si paring Dagol pala yung naisipa ko.

Sorry paring Dagol,

namimilipit ito sa sakit noon.

Ang ginawa ko ay kinarga ko na lamang siya na parang batang maliit noon.

Pabalik sa tricycle ko.

Dali-dali na rin kaming umalis sa simenteryo.

Mula noon ay hindi na ako sumama kay pare.

Mahirap na rin kasi baka

sa susunod ay hindi lang multo yung makita namin doon.

Baka barangay tanod na

at baka sa kulungan patuloy yung pagsak namin.

Hindi kalaunan,

nalaman ko na lamang na may nakuha ng buto si na paring Dagol.

Doon pala sila naganap sa kabilang simenteryo.

Pasaway talaga.

Itong susunod na dalawang karanasan ay nangyari naman doon sa dati naming paradahan ng tricycle.

Halos na sa tapat lamang ito na terminal ng bus.

Sa tabi ng paradahan ay may emission test center

habang sa kaliwa naman ay isang lumang lying-in clinic

na Animo'y inabandon na na.

Yung itsura naman ng paradahan ay Animo'y parang bahay na rin.

Sa loob ay may makikita mga upuan.

Pwedeng doon maghintay yung mga pasahero.

Meron din kaming nilagay ng mga appliances kagaya ng TV,

kalan, tsaka mga electric fan.

Bukod dito ay nagpagawa din kami ng kapirasong kwarto kung saan ay pwede doon din kaming matulog.

Sumaga,

expected naman na madaming tao doon sa paradahan,

lalo na doon sa may emission test center.

Pero pagsapit ng gabi ay medyo nagiging madilim na yung lugar.

Mas lalo tuloy nakakatakot tingnan yung inabandon ng lying-in clinic na nasa tabi noon.

Sa unang taon pa lamang namin sa paradahan na yun ay

wala namang kakaiba kaming naramdaman.

Hanggang sa ilan sa mga kasamaan ko sa Toda

ay nagkwento bigla ng mga kababalagan.

Sabi nila,

pag daw yung madaling araw ay may naririnig silang mga

kaluskusan at harutan na mga bata doon sa paradahan na yun.

Pero kapag hinanap naman,

ay wala namang makikitang tao.

Minsan naman ay kusang nagbubukas yung TV

at walang gumalaw ng remote na

nangyayari naman daw ito pagka madaling araw.

Tistigo naman dito ay si Aling Osang.

May pwesto kasi siya ng balot malapit sa paradahan.

Meron din nagsabi nang may mga bagay doon sa paradahan na

bigla-bigla na lamang umanong nawawala

gaya ng remote ng TV,

ballpen,

pati na yung stapler.

Pag hindi naman daw yung hinanap ay kusa rin daw itong lilitaw.

Mas nakakatakot naman yung karanasan ng tatlo

sa kasama namin sa todang yun.

Pare-pareho kasi yung mga naranasan nila nung minsan

natulog sila doon sa bakanting kwarto.

Lahat kasi sila noon ay nakaranas na

bangungutin sa parte na yun.

Sa panaginip nila ay may dalawa daw

batang nakaupo sa bandang dibawal

at nangyayari naman yung

dahilan yun para hindi sila makahinga.

Ang hindi nila maintindihan.

Bukas yung mga mata nila pero

hindi nila magawang makagalaw.

Ito ata yung tinatawag na sleep paralysis.

Bukod doon sa mga bata ay may nakita din daw ang mga ito na

dalawang matandang babae na nakaputi na

nakatayo sa may pintuan.

Mga bata ay may nakita din na

dalawang matandang babae na nakaputi na

nakatayo sa may pintuan ng kwarto.

Nakakatakot umano yung itsura ng mga ito.

Pareho umano itong nakangiti

habang nakatingin sa kanila.

Malalalim din ang mga mata nito.

Para makagalaw ay nagdasal sila ng taimtim

hanggang sa unti-unting nagagalaw na nila

yung mga katawan nila noon.

Ako naman noon ay tamang pakinig lamang talaga sa mga kwento nila.

Hindi naman sa hindi ako naniniwala pero

wala pa naman akong nararamdaman ganon sa paradahan na yon.

Hindi rin ako kumpinsido.

Hindi rin naman ako matatakotin noong mga panahon na ito.

Minsan lang din naman ako ginagabi sa pamamasada

at hindi naman parati natutulog sa bakanting kwarto namin.

Ang hindi ko akalain ay

daarating pala yung punto na ako naman yung makakaranas ng kababalagan.

Galing ako noon sa laro ng basketball.

Ginabi na kami noon sa kakalaro.

Siyempre yung mga kalaro ko ay yung mga kasama ko lamang din sa Toda.

Meron kasing dayo noon kaya napasarap yung laro namin.

Alas 9 na noon ang gabi noong natapos yung larong ito.

Sinabi ko sa mga kasama ko na pupunta muna ako ng paradahan para magbihis.

Ang naaalala ko lamang noon ay mag-isa lamang akong pumunta.

Walang tao sa paradahan noon.

Naabutan ko lamang si Aning Osang na noon mga panahon na yon

ay may dalawang customer na parang magnobyo.

Gagad akong pumasok para makapagbihis.

Noong bigla na lamang sa bandang kaliwa ng mga kasama ko

ay nakita kong dumaan yung kasama naming Sikulas.

Kalahati lamang noong mukha niya yung nakita ko at

hindi ko ito nakita ng buo.

Nakasuot ito ng asul na long sleeve

tapos ay maong na short.

Ibang iba ito kaysa doon sa suot niya sa basketballan.

Kahit ganoon ay alam kong Sikulas yon.

Nagsabi ako sa kanya bigla ng

Uy, Kulas!

Kala ko ba mamaya ka pa uwi at patang bilis mo atang nakarating dito?

Sana pala yung tricycle mo?

Wala akong nakuhang sagot noon.

Basta-basta lang din itong naglakad papunta doon sa may banyo.

Tapos noon ay parabang padabog nitong sinara yung pintuan.

Medyo nainis din ako sa kanya para...

para kasing kakaiba yung kilos niya noon.

Mas lalo akong nainis noong nakita kong

may mga putik sa sahig ng paradahan.

Kulas!

Ano ba? Ba't ang kalat-kalat dito?

Saan ka ba nagpupunta?

Ang dumi-dumi.

Sabi ko.

Kailangan ko ito.

Ang dumi-dumi.

Sabi ko.

Eh ho!

Sino bang kaaway mo at ba't galit-galit ka?

Tanong ni Aling Osang na

nasa likuran ko na noon.

Narinig niya pala akong galit-galit.

Sinabi ko naman na si Kulas.

Napakonat bigla yung noo ko nang sinabi ni Aling Osang na

hindi niya nakita si Kulas na dumating.

Sinabi ko naman sa kanya na hindi ako pwedeng magkamali dahil

si Kulas lang yung nakita ko.

Dagdag ko pang sinabi na naroroon ito sa banyo noon.

Dito ay bigla akong natigilan.

Naalala ko kasi na pag walang tao sa paradahan

ay kinakandado namin yung banyo

at walang akses si Kuya Kulas

sa susi noon.

Mas lalo tuloy akong nagtaka kung sino yung nakita kong pumasok sa banyo.

Sabay kami noon ni Aling Osang na pumunta ng banyo.

Kita namin na nakakandado pa nga ito.

Rinig na rinig namin na nakabukas yung gripo sa loob noon.

May dala akong spare key nung banyo kaya dali-dali ko itong nabuksan.

At nang pagbukas nga

ay pareho namin nakita ni Aling Osang na walang tao sa loob noon.

Dito ko napagtanto na

marahil ay totoo yung sinasabi ng kasamaan ko sa Toda

na may kababalagan talaga sa paradahan noon.

Itong huling karanasan ay nangyari naman nung napilitan akong matulog doon sa paradahan.

Galing ako noon ng inuman at medyo madaling araw na akong nakalis.

Sobrang lasing ko na talaga noon.

Alam kong hindi ko nakakayanin pa na umalis.

Naisip kong doon na muna akong matulog sa paradahan.

Binata pa ako nung nangyari ang karanasan na ito.

Galing talaga ako at salamay ng kakilala ko.

May nag-ayang mag-inuman hanggang sa umabot na nga ng ating gabi noon.

Kung hindi pa nag-iaya yung dalawa kong kaibigan na kasama sa inuman na umuwi

hindi talaga ako uuwi noon.

Mas lasing silang dalawa kaysa sakin.

Ang ginawa ko ay iniatid ko muna sila sa kanila.

Alam ko na sa sarili ko na hindi ko nakakayanin pang umuwi

kaya nagpasya kong doon na lamang muna akong matulog sa paradahan.

Wala akong makitang tao noon.

Minsan kasi ay may mga kasamahan kami sa madaling araw.

Kumagabang na mga pasahero pero

sa punto na yun ay wala akong kasama sa paradahan na ito.

Dumerecho na ako kagad sa kwarto noon para matulog na.

Pagkalipas ng ilang oras ay nagising ako.

Gawa ng umulan pala ng ubod ng lakas noon.

Sobrang lakas din ng pagkidlat at pagkulog noon.

May tulo doon sa kwarto kaya lumabas muna ako.

Sinarado ko naman ang wabuti yung mga pinto at bintana.

Parang hindi na ako inaantok noon kaya naman naisipan ko na magtimpla na lamang ng kape.

Gusto ko rin kasing mainita noon.

Buti na nga lang at may tubig pang natira doon sa container sa paradahan.

Habang hinihintay kong kumukulo yung tubig,

napapansin kong parang nagpapatay sindi yung ilaw sa loob ng paradahan.

Ako, siguradong magkaka-brown out ngayon.

Sabi ko pa sa isip ko noon.

At yun nga ang nangyari.

Pagkatapos ka ng kidlat at malakas na kulog ay tuluyan ng namatayong ilaw.

Sobrang dilim din talaga ng paligid noon.

Walang ibang ilaw maliban na lamang doon sa ilaw mula sa kalan.

Ilang sandali pa.

Meron akong napansin na para bang may boses bata doon sa parte ng mga upuan.

Kahit malakas yung ulan, nairinig ko talagang mga boses ng bata yun.

Alam mo yung pakiramdam na kahit hindi mo nakikita sa dilim pero

alam mong may mga tao tapos parang naghaharutan pa.

Ganun na ganun yung pakiramdam ko talaga noon.

Sa isip ko talaga,

maaaring ito yung sinasabi ng mga kasama ko sa Toda

na may mga batang naglalaro sa madaling araw.

Rinig na rinig ko talaga yung tawanan at akbuhan ng mga ito

kahit madilim at wala akong nakikita.

Dito talaga ay nakaramdam na ako ng matinding kilabot noon.

Hindi ikalaunan,

ay kusa na lamang ding nawala yung mga naririnig ko mga harutan.

Kasabay naman noon,

ay ang tuluyang pagkulo ng ininit kong tubig.

Binuwos ko na kagad yun sa tinimpla kong kape.

Dahil na rin sa natakot ako noon at sa lamig,

naisip ko na bumalik na lamang kong binigyan.

At hindi ako nakikita.

Habang naglalakad,

nakarinig ako bigla ng...

Psst!

Psst!

Hindi ko na muna pinansin ito noong una pero...

narinig ko ulit.

Psst!

Psst!

Psst!

Psst!

Psst!

Psst!

Psst!

Narinig ko ulit.

Psst!

Psst!

Gustoyin ko mang tumakbo papunta ang kwarto ay...

para bang may pumipigil sa akin na...

bilisan yung paglalakad noon.

Hanggang sa naramdaman ko na lamang bigla na may maliit na kamay,

ang bigla na lamang humawak sa may kaliwang palad ko.

Dahil sa gulat at takot na rin,

ay naibuhos ko doon sa humawak sa akin yung daladala kong mainit na kape.

Huy! Ha! Ang init! Ah! Init!

Sunod-sunod kong narinig yon.

Naging pamilyar sa akin bigla yung boses noon,

at doon nga napagtanto ko na si paring Dagul pala yon.

Nataranta talaga ako noon.

Dali-dali ko siyang kinarga sabay luglub sa kanya doon sa drum ng banyo na may tubig.

Pabaliktad ko manga siyang nilublom noon.

Mabuti na nga lang at hindi naisarado yung banyo,

para ay talaga yung hingi ko ng tawad sa kumpare ko.

Buti na nga lang, mabilis kong naagapan kaya hindi masyadong nasunog yung mukha ni pare.

Ilang minuto pa, humina na rin ang ulan.

May makakasamahan na rin kami sa paradahan na dumating.

Dito nga ay naikwento ko na sa kanila yung nangyari,

pati na yung pagtapon ko ng mainit na tubig kay paring Dagul.

Sabi ni pare, matagal na nga siyang sa paradahan na tutulog mula noong pinalayas siya ng misis niya,

dahil sahilid nito sa sugal na sabong.

Naitanong ko naman kung bakit sumitsit lamang siya at hindi nagsalita noon.

Sagot naman niya ay bagong bunot daw yung ipin niya.

Naitanong ko rin sa kanya yung mga narinig kong boses.

Boses ng bata sa paradahan pero,

sabi naman niya ay hindi niya ito napansin.

May ibang kasama namin noon sa paradahan ang natuwa sa nangyari.

Sabi pa nga ay karma daw yung kay paring Dagul del sa dami ng iligal nitong gawain.

Dagdag mo pa yung pampababae at sugal.

Dagdag pa nga nila, kiliit-liit daw ni pare pero,

nahapakalakas mong babae.

Parang ginawa nilang biro kumbaga.

Ako man ay hindi ko talaga yung sinasadya na mangyaring matamunan siya ng kape.

Pero minsan medyo natawa na rin ako lalo na yung nakita kung paano mangingisay si pare sa sahig dahil sa init noon.

Bukod sa nangyari sakin,

ay may iba pa akong kasama sa Toda ang nakaranas na rin ang karanasan ko pero,

hindi ko na yun ibabahagi kasi ibang kwento na yun.

Sabi nila ay maaaring mula yung mga nararamdaman naming multo

dun sa lumang line-in na inabandunan ng matagal na.

Sa pagkakaalam ko kasi kaya yun nakasara

ay dahil hindi na nababayaran nung may ari yung renta.

Pero yung totoo pala talaga daw noon,

marami daw reklamo sa line-in klinik na yun dahil

sanami na daw yung mga namamatay ng sanggol.

Pwedeng posibilidad na yung mga nagpaparamdama

ay ang mga namatay na sanggol

dun sa klinik na yun.

Marami umanong kaso yung may ari ng line-in klinik na yun.

Thank you for watching!