Catch TONI episodes Mondays through Fridays 9:30PM on AllTV.

Video Transcript / Subtitles:( AI generated. About AI subtitles » )

* AI ("Artificial Intelligence") subtitles on Tagalog.com are generated using "Whisper" by OpenAI (the same company that created ChatGPT and DallE2). Results and accuracy may vary.
* The subtitles do include errors occasionally and should only be used as a tool to help with your listening practice.
* You can request this website to create a transcript for a video if one doesn't already exist by clicking the "Request AI Subtitles" button below a video. Transcribing usually takes 30-40% of the length of a video to complete if there are no other videos in the queue. For example, a 21 minute video will take 7-8 minutes to transcribe.
* Running a super fast cloud GPU server to do these transcriptions does cost money. If you have the desire and financial ability, consider becoming a patron to support these video transcriptions, and the other tools and apps built by Tagalog.com

Dito.

Randy. Hello.

Kamusta?

Masayang gabi, Pilipinas!

Ang mga makakasama ko ngayong gabi ay kilala

for making their client's dream events come true.

Lingit sa kaalaman ng lahat

na ang mga clients nila ang naging daan naman

to achieve their own dreams.

Kaya naman ngayon ay aalamin natin ang story behind the people

making other people's dreams come true.

For our first guest, he's the founder

and one of the leading events houses in the Metro.

Ngayon po ay aalamin natin ang storya

ng isa sa mga sikat na celebrity events stylist,

Randy Lazaro.

Hi, Randy.

Hi, Miss Toni.

Hello. Nice to finally meet you.

First time.

First time, no?

Hindi, kasi yung mga events stylist,

maririnig mo lang mga pangalan nila, no?

Yes.

Dahil nga, sila yung mga nagmamount ng events.

Pero si Randy kasi is originally from Eastern Samar.

Yes, ma'am.

Paano ka na pasok sa ganitong linyo ng business?

Sa Samar kasi, very ano talaga.

Kung sa payat na pamumuhay,

kami yung talagang mas mahirap na part ng buhay talaga.

So, parang yung tipo na parang

halos wala nang maiahahin sa pagkainan, ganyan.

Nung bata kayo?

Oo, nung bata ako.

Kasi yung tatay mo umalis na sa inyo?

Umalis sa amin.

Tapos naging single mother?

Single mother.

Ilang kayong magkakapatid?

Tatlo.

Tatlo.

So, ikaw ang panganay?

Mmm.

Eh, di ba pag panganay,

tapos yan na nag-take on the responsibility?

Yes.

Nakikita ko kasi yung hirap

na pinagdadaanan ng nani ko before.

Yung paghanap buhay, ganyan.

Parang ang aga-aga kong namulat sa ganong sitwasyon.

Eh, paano pag nanga-Pasko, birthday mo?

Birthday, wala akong ma-remember na naghanda ako.

As in, yung nag-blow ng candles during birthday.

Wala akong maalala ng ganon.

Oo, tapos ngayon ikaw nagmamount ng mga magandang birthday parties.

Actually, nagkaroon ako ng birthday celebration sa Okada.

It's my fifth year sa industry.

Parang,

grabing iyak ko kasi na-overwhelm ako.

Parang first time ko to blow a candle sa birthday ko.

Tapos first time kong nagkaroon ng cakes sa birthday ko.

So...

Can you imagine at your age?

At my age, ma'am.

Opo.

Ngayon lang.

So, nagigets ko kung bakit ka naiyak.

Kasi, di ba, hindi mo yun na-experience nung bata ka.

So, nung bata ka pa lang, namulat ka na na mahirap ang buhay.

Anong sinabi mo sa sarili mo?

Sabi ko, hindi ako magiging ganito habang buhay.

After ng graduation ko ng high school, actually, lumayas ako sa Amin.

Oh, after high school?

High school. Kunwari, tonight is our graduation.

The next day, lumayas ako sa bahay.

Kahit?

Samakyay ko ng bus going to Manila.

Nawala akong pupuntahan.

Hawak-hawak ko kalahating sakong bigas.

As in, samakyay ko ng bus.

Kasi gamit? Damit? Wala?

Damit. Siguro isang backpack ng damit.

Tapos, yung mga gifts sa akin ng lola ko na parang 1,500.

Yun yung daladala ko going to Manila.

Wala akong kakilalahan na pupuntahan ko na sigurado.

Yung parang, kailangan ko hanapin yung buhay ko sa Manila.

Kasi alam ko ang Manila, masyadong maraming opportunities.

Yun ang naririnig ko yung mga taong dumadating from Manila sa amin.

May mga pasalubong.

Ay, siguro ang ganda ng Manila.

Ganon na yung thinking ko before.

Kasi bago ako mag-college,

sabi ng nanay ko, wag ka nang mag-pursue ng college.

Samahan mo na akong itagoyod yung dalawa mong kapatid.

Magtrabaho na lang?

Magtrabaho.

Pero ayaw mo?

Siguro that time, ang aga kong naging ambisyoso siguro.

For me, Ms. Troning, parang...

Ano ako? Iba yung ano ko.

Lagi ko yung sinasabi sa sarili ko, may something para sa akin.

So every time na may lilipad na aeroplano sa taas,

parang sabi ko, makakasakay din ako dyan.

Lagi akong ganyan.

Lagi akong positivo.

So pumunta ka ng Manila, 1,500 lang ang pera mo.

Nakapasok ka sa isang boarding house.

Syempre may renta yun.

Magkano renta nun?

The time, 700.

O, pag pinayad mo sa renta, magkano na lang matitira sa'yo?

Good thing naman, yung boarding house na pinagtanungan ko,

parang in need sila ng tagalinis ng bahay ko.

Hindi nga?

O, o.

Pero pa'no ka lang nakapag-enroll sa pag-aaral?

Ano po, ano po talaga ako, naghanap talaga ako ng school na...

Anong school ka nang aaral?

First, kung pinasokan STI, yung sa Recto po.

O, o.

O, pa'no mo binayaran yung tuition?

Nabayayaran ko po.

Yung sa fast food?

O po.

Magkano sweldo mo nun?

Parang 30, 35 pesos per hour.

O, anong time na yun?

So diniscaritehan mo mag-isa yung sarili mo?

Diniscaritehan talaga.

Tapos nagtatrabaho ka dun sa boarding house, sa tagalinis?

O po, tagalinis ako.

Grabe ah.

Tapos natawid mo yung pumapasok ka, nagtatrabaho ka?

Yes.

Tapos yung boarding house ko,

nagka-taon na dumating na yung anak niya from America,

so parang naging strict na sila, ganyan,

nagbawas sila ng mga gaso.

So ako yung tipong na ano na, nawala na dun.

Ito yung mga pinakabalungkot na part ng journey ko sa Manila,

yung natutulog ako sa Catholic Church.

Hindi nga?

Oo, every time na, ano, na mapapatalsik ako sa boarding house

because hindi pa ako nakapagbayad ng renta.

Hawak-hawak ko yung bag ko, tapos papasok na naman ako sa work,

tapos ang alam ng mga natatrabaho ko.

Galing ka sa bahay.

Galing ako sa bahay.

Walang ligo, walang lahat.

Sa ilalim ng tunnel po,

doon po ako naliligo before.

May mga times na gano'n, Miss Toni.

Grabe, no.

So pinagdaanan mo talaga lahat yan.

Kaya iba yung iyak at saka yung sarap ng feeling ng success.

Kasi alam mo yung gumapang ka para sa pangarap mo, no?

Ayun, so start na akong mag-iipon and then so naka-build ako ng bahay.

Paano ka naka-build ng bahay?

Naka-build po ako ng bahay na hinulugan ko talaga sa pag-ibig.

Oo, talagang...

Ano yun, mga twenties ka? Ganon?

Yes, yes, Miss Toni.

Wow.

Sariling sikap yan, ha?

Sariling sikap.

Anong trabaho mo noon? Paano ka nakakapag-ibig?

Nagtuturo na po ako noon.

Tapos nag-aaral pa ako at the same time.

Wow.

Opo.

Grabe, parang hindi ka napahinga.

Eh, literally.

Hanggang ngayon hindi pa ako napahinga.

Parang hindi mo na pinag-reality yung pagtulog.

Hindi, hindi pa.

Kayod lang ng kayod.

Kayod lang ng kayod.

Actually, nung naka-build ako ng bahay,

wala talaga ako yung sofa, ganyan.

Tapos wala kaming table.

Tapos dinala ko na yung pinapunta ko na dito yung mga kapadid ko.

Tapos, sinurprise ko yung nanay ko.

Pinasakay ko siya ng bus going to, from Samar going here.

Ano sabi niya nung nakita niya yung mga?

Grabe.

As in, sobrang iyak niya.

Na may, literally may bahay na kami.

Tapos...

Eh, di tuwag-tuwag ang nanay mo sa'yo? Proud na proud.

Doon naging complete, Miss Toni, yung feeling ko ngayon na

napa, ano ko, especially ngayon na binilhan ko na siya ng bagong bahay.

Wow.

Opo.

Yung naipon ka na ngayon sa industry.

Paano ka napasok sa styling business?

Nung nagtuturo ako,

yung isa sa mga co-teacher ko nagsabi,

okay, gawan mo naman yung dibuho ng tita ko.

Eh, ba't ikaw ang inas niya?

Kasi during din sa mga parties or events sa school,

ako talaga yung pinaka-in-charge sa mga decorations.

Ah, doon ka nag-star.

Doon ako nag-star.

Dine-design-design mo muna yung mga events niyo.

Tapos yun, nag-start na yung event.

Nung event mismo na yun,

dalawang kliyente, dalawang attendees ang nag-book sa akin.

Sabi niya, gusto ko gawin mo rin yung dibuho ng anak namin.

Magkano nagpapasingil ka nun nung time na yun?

Nung time na yun, wala.

As in, ano lang, talent fee na P10,000.

Opo.

So, overall na yun.

So, sila ang mamimili ng materyari, sila ang gagastos.

Ikaw lahat?

Ako lang lang mag-design lang.

Mag-execute?

Mm-hmm.

Paano mo na sabihing, ito na ang gagawin ko?

Ito na ang path na gagawin ko?

I-give up ko na yung pagtuturo?

Nung nakikita kong, yun talaga, yung super happy ako,

super excited ako sa ginagawa ko,

kahit walang tulog,

kahit walang ano,

minsan nalilipasan sa pagkain,

basta masaya ako.

Sabi ko, ah, ito yung gusto ko.

Ito lang pala yung gusto ko.

Tapos, at the same time,

napro-provide yung mga needs ko,

yung ano ng pamilya ko, ganyan.

Ano yung fulfilling sa'yo kapag nagde-design ka,

nagmamount ka ng isang event,

tapos nakikita mo yung ginawa mo?

Fulfilling sa akin yung reaction ng kliyente ko.

So, parang every time na papasok yung client ko,

kasi lagi kami may reveal na sila yung unang papasok sa venue.

Kapag yung kliyente umiyak,

kasi even yung mga previous works ko,

even mga grooms ko, umiiyak talaga sila sa surprise.

Yes, ma-posted yan sa Instagram ko

na talagang nasusurprise sila.

So, imagine even the groom,

uiiyak siya because na-overwhelm siya sa sarili niyang event.

This is actually bride lang naman yung umiiyak, diba?

So, for me, that's the reward talaga.

Ano yung gusto mong payo sa mga kabataan na marahil may mga batang randy din

sa Samar, sa ibang probinsya,

na nagdadaan sa hirap na katulad mo,

iniwan din ng tatay nila, naghihirap sa buhay ngayon.

Anong pwede mong i-advise sa kanila?

Eh, kasi ikaw na yung pwede nilang i-role model, diba?

Actually, Miss Toni, ang lagi kong inaanos sa ano ko,

sa tinatanong ko na ganyan,

lagi kong inaanos sa sarili ko na parang

nandun ako sa point na maraming beses na parang akong namatay.

Parang maraming beses akong namatay, parang lang sa dream ko.

Parang for me, ang ma-advise ko sa mga gustong mag-pursue talaga,

yung may mga ano lang talaga, isip lang sa pangarap mo,

ano talaga, maraming mga, marami kasing

mga ano, dumarating ng mga pagsubok.

Or even yung mga bagay na hindi mo,

parang wala ka dun sa direction na gusto mong tahakin, diba?

Nakaka-discourage?

Oo. As in, talagang focus ka lang talaga.

Kasi, pag-focus ka kasi, walang makakaano sa'yo eh.

Kahit ano pa yung ibato nila sa'yo.

Noong tinataha ko, tumag-isa ako.

So, hindi ko kailangan ng ibang tao

para ma-justify ko yung sarili ko, ma-validate ako bilang ako.

Basta, as long as nandun si Lord, sapat na tinataha ko.

Yun naman ang importante for me.

So, parang dito natin makikita na yung

kaya mong baguhin yung buhay mo.

Na hindi dahil pinanganak ka mahirap,

mamamatay ka mahirap.

Yes, ma'am.

Yun ang inspiration na babauna natin kay Randy.

So, ngayon, pag nakakita na tayo ng mga de-design ni Randy,

yung Lazaro effects, so alam na natin ang story behind

his journey.

Kaya naman, thank you very much, Randy!

When you say, Gideonize, alam mo na yan.

Talagang world-class! Iba talaga ang datingan.

In fact, we have a personal relationship

because noong 2015, he is the one who styled my wedding!

Diba?

Naaalala ko lahat.

Yes! The one and only Gideon Hermosa!

Thank you so much, everyone.

Thank you, Toni, for this opportunity.

Thank you!

Anong feeling na hindi ka lang kilala na dito sa Pilipinas ngayon?

Internationally, your work is being recognized.

Nakatawa kasi I feel like yun sa part ko,

parang yun talaga yung goal ko.

Parang hindi lang malimit yung talent natin dito.

Parang I want the world to see kung gano'ng katalented ang mga Pilipino.

Parang ishowcase mo yung galing ng Pinoy.

Yes! Kasi deserve natin yun.

Even sa events, sa styling, na kaya natin makipagsabayan.

Nagulat ka ba sa bilis ng angat ng kareer mo?

Since when we worked together, noong 2015.

I know! Sobrang bilis.

Kasi I remember right after your wedding,

doon pa lang ako naging Manila-based.

As in, right after your wedding.

Saan ka ba noon?

Pangasinan. Doon ako nag-start.

Paano ka nag-start doon sa events styling?

Ano yung ginagawa mo nung bata ka?

Alam mo, ever since like elementary and high school,

talagang mahilig ako sa art.

Every time you ask me, anong gusto mo magiging paglaki mo,

lagi ko sila sabi, gusto ko magiging architect.

Yun lang, lagi.

Ah, architect ang dream mo lang talaga?

Yun talaga.

Tapos, noong mga third year, fourth year high school,

uso kasi sa province yung ano eh.

Yung mga wedding-wedding, tas gagawa ng souvenir.

Yung mga figurine, noong time na yung sumasideline ako.

So may isang parang bridal shop sa probinsya.

Pangasinan yan? O tarlac?

O tarlac, oo.

May isang bridal shop.

So parang gusto ko lang ng extra money.

Gusto ko ng extra baon.

Kasi parang I came from a humble family lang.

So tumatanggap ako ng mga figurine,

nirelimunan, linalagyan ng designs and all.

Doon ako nahilig sa weddings.

So I remember my first ever wedding styling.

Yung design talaga ng flowers was fourth year high school.

Mag-imagine.

Hindi nga?

Oo, totoo yun.

Fourth year, nagde-design ka lang?

And yung talent fee ko noon, alam mo kawag kaano?

Three hundred pesos.

Pero syempre, ang saya mo na nun?

Sobra.

Kasi nakabili ako ng parang extra pants,

pang church, parang ganun.

Ah, fourth year, yung unang-unang?

Fourth year, oo.

Yung unang-unang-una.

Paano nga pumasok siya sa styling?

Kasi nag-start lang noong high school.

Yes.

Then nag-work ako.

Parang I started working 18 years old ako.

Saan?

Sa Baguio Country Club.

Ah, nag-trabaho ko sa Country Club?

Oo.

E din nakakatawa pag mag-mount ka ng wedding doon.

Parang doon ko muna nag-trabaho.

So parang kung baga,

since hotel and restaurant management,

na-assign ako sa kitchen after.

So grinab ko yung opportunity.

Tapos I always ask the chef na,

sabi ko,

Chef, i-assign nyo naman ako pag may wedding sa buffet.

Parang nakikita ko how they do weddings, ganyan.

May hilig ka talaga sa wedding?

May hilig talaga ako sa wedding.

As in, hindi ko alam.

There's something sa wedding na natutuwa ako.

So sabi ko, one day, parang gusto ko rin gawing yan.

Pero noong time na yun, kasi wala akong puhunan.

At saka 18 ka lang noon.

Paano?

18, imagine yun.

Parang 18, trinay ko mag-apply abroad.

Nare-reject ako.

Kaya pala.

Kasi 18 lang ako, wala akong experience and all.

So sabi ko, sige, ipon na experience.

Pero noong time na yun, na-feel ko lang na hindi,

parang hindi ako makapag-start sa Baguio.

Kasi parang nag-grow na,

parang kumaging industry doon saturated na noong time na yun.

So finally, I have,

parang I met this parang person from Pangasinan.

As in, ano lang to, random day,

bibisitahin ko yung friend ko from Zambales.

Ano yun, parang summer vacation.

So pupunta ko sa Zambales, dadaan ako ng Pangasinan.

Nang Dagupan City.

Sakto, may Bridal Fair.

Noong time na yun, sabi ko,

gusto ko lang sumilit just to get ideas and ganyan.

As in, going around the booths,

mayroon isang girl na medyo may edad na.

Sabi niya sa akin, are you a wedding planner?

Sabi niya, hindi po, parang nag-design ako ng weddings.

Sinabi mo yun?

Nag-design ka yung weddings?

Nag-design ako ng weddings.

Kasi, ano na ako nun eh,

kumag-sumasideline na ako sa mga friends sa Baguio.

Tapos sabi niya,

gusto mo mag-work for me?

Sabi niya ganon, mayroon akong hotel here in Pangasinan.

Sabi niya, baka you can start, and ganyan-ganyan.

So ako...

Iniwan mo Baguio?

Iniwan ko Baguio.

Nang hindi alam ng parents ko.

Ay, nag-Pangasinan ka?

Nag-Pangasinan ako, nang hindi alam ng parents ko.

So, florist talaga yung simula?

Nag-start ako sa florist.

At paano ka napasok dun sa pag-florist?

Saan ka kumukon ng halaman?

Saan ka kumukon ng...

Okay, noong college,

nakikipag-compete na akong Floral Arrangement sa Baguio.

Competitive na ako noon.

Kaya pala.

Sa school, oo.

So, parang...

Doon talaga, doon ako feeling ko na...

Doon ako naging familiar with flowers.

Tapos doon na nag-start sa Pangasinan,

yung marami nang kumukuha sa'yo.

Doon muna sa Pangasinan?

Oo, Pangasinan, hanggang nearby places like...

La Union, Baguio pa rin.

Oh, so kumakalat na yung name mo?

Doon sa North?

Sa North.

Hanggang sa parang...

Naging, kung baga naging...

Ano kayong North?

Kung baga naging...

Baluarte.

Okay, baluarte.

Basta pag gidi yon, baluarte niya ang North.

Tapos noong time na yun, parang ang goal ko...

Lagi akong ganoon, lagi akong may goal.

Na parang sabi ko,

Sige, I want to bring parang yung Manila style sa probinsya.

Kasi diba, all like these provinces usually,

nagchecheck ko ano yung mga uso sa Manila.

Tapos itatry nilang, alam mo yun, i-recreate or whatever.

So, noong time na yun, yun yung goal ko.

Sabi ko, I want to bring Manila style or yung designs

sa probinsya.

So, naging successful naman noong time na yun.

Kasi nga, parang sabi ko,

parang you don't need to hire someone from Manila

to bring yung style na yun sa probinsya.

Parang ikaw na yun for the...

Yun, ganoon.

Anong feeling pag...

Yung term kasi nag-gideonize,

yun naman ang naging term

when it comes to your events that you style.

You came up with that term, gideonize?

Actually, si Ms. Chris.

Ah, talaga?

Siya nakaisip noon, oo.

Siya nakaisip noon.

So, parang every time na may tinatouch ako something

and ganyan, sabi, nagiging gideonized.

So, hindi ko siya makalimutan for that.

Siya yung nagbigay ng term na yun.

Tapos, wala ginamit mo na yun?

Oo, kasi parang noong time na yun,

nauso ang hashtag.

So, sabi ng mga...

Noong team niya noon, sabi,

gamitin mo siya sa hashtag.

Ganda noon as marketing and ganyan.

So, pag sinabing gideonize,

anong gusto mong makita ng mga tao

when they see the hashtag in an event

na it's gideonized?

Parang it's transformed.

Parang ganyan.

Parang anything that we touch,

nagigideonized.

Napapaganda, parang gano'n.

Yung international recognitions,

nagulat ka do'n?

Actually, ano lang yun.

Kumbaga, wild dream lang siya before.

Part siya ng goal.

Kasi, syempre, parang kumbaga,

sabi ko nga, gusto ko ma-maximize yung talent natin.

So, sabi ko,

dati sinasabi ko pa na parang

hindi daw masama mang harap.

Diba?

So, why not?

Pero, syempre, hindi man pwedeng hanggang pangarap lang yun.

You have to help yourself

para matupad siya.

So, nakakatua lang.

And until now, I'm still parang

nagugulat na nangyayari siya.

I mean, minsan, di ko pa rin talagang...

Di pa rin ako makapaniwala.

Pero, nangyayari siya.

Ano yung pinaka-fulfilling part sa'yo

nung pagiging isang event stylist?

Yung to, ano,

to fulfill yung dream wedding nung couple.

Kasi, ano yun eh,

yung iba sa kanila,

pangarap na nila yun high school pa lang.

And to become parang part of that

once in a lifetime event,

sobrang laking fulfillment din for me.

Eto sinasabi ko, even to my closest friends,

hindi ko naman talaga dream na as in, yumaman.

Alam mo yun, parang gusto ko magkaroon lang ng comfortable life,

matulungan yung family ko, alam mo yun.

And to bring my talent sa buong mundo.