For collaborations / business proposals / intrusions, please contact: teamwaechos@gmail.com SUBSCRIBE NA SA TEAM WA ECHOS! OGIE DIAZ VLOG: https://www.youtube.com/channel/UCFjNqRoCvkOCYLnBUjdfmSg?sub_confirmation=1 MOMMY SOWL VLOG: https://www.youtube.com/channel/UCah7A_e_uGrjeS0DCDKryRw?sub_confirmation=1 ERIN DIAZ VLOG: https://www.youtube.com/channel/UC5qwAM8XQoR7JQcof6L6JWA?sub_confirmation=1 MEERAH TV: https://www.youtube.com/channel/UCHT6ypXz39DY7eNvWZ1TLYQ?sub_confirmation=1 AIKO MELENDEZ VLOG: https://www.youtube.com/channel/UCsTkp9-N5GwrnvrLI0rV4fQ?sub_confirmation=1 ELLEN LIHIM VLOG: https://www.youtube.com/channel/UClKlY34ZHPzTotxtE_93b4A?sub_confirmation=1 DYOSA POCKOH VLOG: https://www.youtube.com/channel/UC5sC918-s6TfcQQjJrkKBzA?sub_confirmation=1 TITA JEGS VLOG: https://www.youtube.com/channel/UCjxdG6QN6GnQVCPfy59yIXQ?sub_confirmation=1 MAMA LOI VLOG: https://www.youtube.com/channel/UCmEWD3UTF0FvXr8jrKzbA_A?sub_confirmation=1 #OgieDiaz #annamagkawas #luxeslim #TeamWaEchos

Video Transcript / Subtitles:( AI generated. About AI subtitles » )

* AI ("Artificial Intelligence") subtitles on Tagalog.com are generated using "Whisper" by OpenAI (the same company that created ChatGPT and DallE2). Results and accuracy may vary.
* The subtitles do include errors occasionally and should only be used as a tool to help with your listening practice.
* You can request this website to create a transcript for a video if one doesn't already exist by clicking the "Request AI Subtitles" button below a video. Transcribing usually takes 30-40% of the length of a video to complete if there are no other videos in the queue. For example, a 21 minute video will take 7-8 minutes to transcribe.
* Running a super fast cloud GPU server to do these transcriptions does cost money. If you have the desire and financial ability, consider becoming a patron to support these video transcriptions, and the other tools and apps built by Tagalog.com

Hi Luxors!

Morning Luxors!

Nagkaroon ka ba na inspirasyon

para itayo ito?

Ang dami-dami na kasing CEO

ng mga wellness products.

Honestly, gusto ko lang din talagang

pagkaroon sa sariling brand.

Parang hindi bagay sa akin

na mag-type ng skincare brand

kasi hindi naman ako makinis.

Parang low-key ka.

Samantalang ibang mga CEO, mga nag-aaway-aaway.

Alam nila yun,

niyak pa ako sa social media.

Noon ko na-discover na may pera pala online.

Nagalit sa amin!

Hindi peke yan! Paano magiging peke yan?

Bidili yan sa ganito, sa ibang bansa,

sa Amerika, ganyan.

Paano ka nais ka, miss Anne?

Ninang ng anak ko na nagulat na lang ako

na wala ng parang gula.

That's 14 million.

Anong nababalansi ang oras mo sa family?

Halos hindi ko sila makita.

Hindi ko na sila nakakausap.

Kamdaman ko na yung loob ko hindi ganun kalapit

sa kanila.

Ang hirap tanggapin.

Siyempre, alam mo yung pag narinig mo yung mga ganyang bagay,

it means hindi na siya masaya.

Matapos na ng aming tour,

kung paano ginagawa

ang kanyang produkto,

kaharap na natin ngayon

ang mismong founder

ng Lux Beauty and Wellness Group.

Siyempre, siya rin yung kilala

bilang luxury bag guru.

Miss Hana Magawa.

Hello, Mama Ogie.

Thank you so much. Maraming salamat

for this interview.

My pleasure and honor

na ma-interview na isang OGIE

I'm shocked

sa manufacturing

ng iyong produkto.

Ang dami masyado.

Pero, nagsimula naman si Miss Hana

nung digital

sa pagsisell

ng luxury bags.

So, paano nagsimula yung pagbibenta mo?

At bakit luxury bags ang binibenta mo noon?

Simula yung pagbibenta ko

kasi before, hindi talaga

into luxury bags yung binibenta ko.

Nasa mga low-end bags ako na.

Until one time, may nagpahanap

sa akin ng isang Louis Vuitton

na PD, 3D na

free love or secondhand bag.

So, yung budget niya is P25,000.

So, sabi ko that time, kaya ko ba to?

Parang very ano naman ako

nun na siyempre nagtiwala

sa akin na ako yung pinahanap.

So, search ako online.

Dami kong hinanap. Until nakakita ko

uso-uso pa dati yung mga

Japan free love. And then, nakipag-meet

up ako, siyempre, kasi first time ko.

First time ko rin makakahawak ng

tunay or original Louis Vuitton bag.

Kasi wala naman ako niyan. Sabi ko nga,

hindi ko kilala yung mga

branded or luxury bags dito.

Dahil kahit isa, wala ako niyan.

Until sabi ko, ay, ganito pala

ang itsura ng isang totoong Louis Vuitton bag.

Ang gaan pala. And then, siyempre,

tin-treasure ko yung moment na yun.

Very memorable sa akin yung moment na yun.

Naibenta ko nga nyo yung bag. So, nabili ko yung

bag P20,000. Nabenta ko siya

P25,000 kasi yun yung budget.

And then, natuwa ako.

Kasi sabi ko, ang galing. Isang bag

lang yung binenta ko, P5,000 agad yung

kinita ko. Diba? Parang asaya-saya.

Eh, siyempre, that time, walang wala

pa naman tayo sa buhay.

And yung binibenta ko ng mga

ibang bags na mga ano,

parang kailangan ko munang magbenta

ng mga 10 o 20 bags

bago kumakuha yung P5,000 na yun.

So, doon ako nag-isip. Sabi ko,

bakit kaya hindi ko subukan

na mag-level up into luxury

diba? So, inaral ko. Unti-unti

nag-ipon ako. In-explore ko

yung pre-love or second-hand

market until nakapagpunta

ako ng mini showroom sa

garahe ng inyong paha namin na bahay.

And then, of course, yung posts

online. And sabi ko nga,

binenta ko muna yung sarili ko sa mga tao

kasi, paano naman sila magtitiwala sa akin?

Magde-deposit sila ng napakalaking

halaga, diba? Without knowing

na kunay ba o dadating ba sa kamila

yung product na... So, paano?

Nagka-post ako online,

pinapakita ko yung sarili ko. And then, yun nga,

yung mini showroom, nag-invest ako doon

para at least may mapuntahan sila.

If ever na gusto nilang makita, kasi uso

yung mga scammers before, diba?

Hanggang ngayon? Hanggang ngayon, yes.

Totoo naman yan hanggang ngayon. So,

doon ako nag-invest. Pero,

nung bata ka pa,

manegosyon na ba utak mo? Business-minded ka na ba?

Oo. Medyo, ano na yung

utak ko nun e. Parang, alam mo yung

nagkikreba ko kumita ng sarili kong pera.

Like, diba, uso-uso yung

magki-ipon kayong magpipinsan, magkakapatid

sa isang bahay. Pagka,

ang TV na! O, Princess Sarah na!

Yung mga matang 90's. Ngayon, bago

magsimula, pupunta na ako sa tindahan.

Bibili ako ng

uso nun yung mga tsokolate or candy na

tigbebe P5. So,

dos yun, dalawang piso. Pagka

binili ko. Pag binenta ko, P2.50.

So, doon ako nag-start. Nakakailang pakete

ako ng ganito. Oo. Oo. Oo.

So, anong ginagawa mo doon sa kinikita mo?

Binibili ko ng mga bagay na gusto ko.

Naikon ko. And then, nadala ko yun.

Hanggang high school ako, college ako.

At kahit nung may

trabaho pa ako, napalagi akong may

sideline na may binibenta palagi.

And nakatulong siya somehow sa akin

kasi naging self-supporting student

ako nung college ako.

Kasi, yun nga, nakuwento ko na to

before sa mga lobsters ng

viewers natin na hirap

kami na itaguyod yung pag-aaral ko

nung college ako. So,

higilitan akong mag-transfer from

private school to a state university

which is in Locban, Quezon.

And doon naman, yan,

nag-student assistant ako.

Nagpabantay ako ng computer shop

ng school. May bayad ako 30 pesos per hour.

Tapos pagka-vacant time ko,

naniligay ako ng flyers sa labas ng

school, sa mga studyante,

na gusto rin magkaroon ng part-time.

Kasi that time, nag-networking ako.

Umasok ako sa networking. And kumikita ako.

Tumicheke ako. Which is nagagamit ko

para sa schooling ko.

Ah, ikaw talaga nagpa-aral sa sarili mo.

Hindi pa yun. Meron din akong sari-sari store

sa higaan ko, sa

boarding house namin. Siyempre, para yung mga

boardmates ko, hindi na sila lalabas.

May mga ka na sila titil eh.

Oo, grabe. Gano'ng kaka-enterprising.

Pero ang nagtulak sa'yo,

yung kahirapan ba ng buhay?

Hirap ka ba sa buhay mo?

Well, hindi naman sa sobrang hirap na

hirap na katulad ng mga nakikita natin

sa kahit sila talagang

sobrang hicapos talaga na isang kahit

isang tuka. Kasi ako naman, may mga

tiyahin naman ako. Yun nga lang, yung mga

kapatid ko, syempre, that time, nag-aaral

yun sila. Ang baga, may kanya-kanya rin

kami, syempre, sinusuportahan

sa buhay. And yung parents ko naman,

kahit pa pano, kumikita din naman.

Hindi nga lang sapat. But, siguro

pwede part na dahil sa kahirapan

ng buhay, pero hindi rin eh. Kasi gusto

ko yung ginagawa ko. Hindi siya yun dahil

kailangan ko kumita, kaya ako siya ginagawa.

It's because masaya ako sa ginagawa ko

na gusto kong mabili

para sa sarili ko. And at the same time,

makatulong na rin sa magulang ko.

Itong Luxlim,

paano ka nagka-idea na ito yung itayo mo?

Ito yung inegosyo mo? Yung Luxlim,

nagsimula kasi yan sa Luxkit.

So, yung skincare mo na yung nauna. After

six months, biglang lumabas si Luxlim.

And doon na nabago talaga yung mundo ko

into this kind of beauty and wellness

bench work. Kasi, yung noong una,

sabi ko, parang hindi bagay sa akin

na magtayo ng skincare brand. Kasi, di naman

ako makinis. Hindi naman ako,

parang feeling ko, yan, sabag na

kasi ako nakilala. Diba?

Para sa akin, okay na ako na nasa bag business ako.

Pero yung mga tao, Miss Anna,

nabas ka naman din ang sarili mong produkto

para makabili din ako. Kasi,

hindi ko pa-afford yung mga bags mo.

Nakakatuwa na they are willing

to support you doon sa mga alam nilang

paraan. So, isa yun, nanapaisip ako,

sige, bakit hindi ko subukan? And then,

yung Luxlim, nabuo siya because

unang-una, para sa sarili ko din.

Kasi, struggling akong pumayat e.

So, isa yun sa mga

struggles ko sa buhay.

Na pinagdaanan.

And, nakita ng

tao na effective yung

product sa akin. Kasi, lahat

naman yan, ako yung unang gumagamit e.

So, bago ko i-introduce sa tao, nasubukan

ko muna. Nagamit ko muna. And they

saw it. Nakita nila. Because, ako kasi

very transparent ako sa mga

tao na kung ano yung iniinom ko,

ano yung ginagamit ko, pinapakita ko talaga.

Pinapakita ko talaga sa kanila.

Hindi mo ba ma-imagine na lalaki

ng ganito yung mga negosyo mo?

No, hindi. Actually,

hindi ko na-imagine, napapasok ako

sa mundong to. Yun yung unang-una.

Kahit yung mga nakakilala sa akin noong high school,

ako, college ako. Tahimik lang

yun si Annie. Paano siya naging

ganito? Yung alam mo yun, pag nakasalubong

mo ko, nakaganto lang ako.

Nakatungo lang ako. So, yung pagharap

sa camera, yung pagiging engaging

sa mga tao, diba? Parang

siguro na-develop na lang din sa akin.

Kasi unang-una, nagsimula ako sa

pag-vlog ng mga bags. Diba, nagtuturo

ako ng mga real versus fake, ganyan.

Kasi, may mga pumupunta sa shop

dati, ba, gusto nila magbenta or

magpakonsign, hindi nila alam, peke pala

yung nabili nila. So, ako naman,

siyempre, minsan nakakahiya

na magsabi kay mga mandiretsyahan,

mga peke po yung bag mo. Minsan, naano

rin kami, kasi minsan, may mga gano'ng

moment, may mga gano'ng time na nangyari,

dagalit sa amin. Hindi peke yan!

Paano magiging peke yan? Binili yan sa ganito,

sa ibang bansa, sa Amerika, ganyan.

Binigay ng kaibigan ko yan. So, may mga

time na gano'n. So, may mga time din

naman na, alam mo, yung na-appreciate

nila na sinabi namin sa kanila yung

totoo. After namin i-explain,

ipaliwanin sa kanila na,

ma'am, kasi po ganito, ito po kasi dapat,

ito po dapat. Minsan, mahirap din talaga

magsabi sa customer na,

fake yung bag nila. Kasi,

hindi natin alam, pwedeng magalit sila,

mako-fake sila, or ma-appreciate nila.

Actually, doon ka nga nakilala,

kasi yung isang kaibigan ko, paano magkawas,

ay, yun sa luxury bags,

more than Luxlim.

More than Luxlim. Doon ako unang talaga nakilala.

Siguro, nakatulong yun

na nakilala ko into that luxury industry

to develop yung

credibility and trust na meron ako

na pinanghahawakan ko for Luxlim brand.

For the Lux Beauty and Wellness brand.

Siyempre, binigod ko na yung

pangalan ko, yung reputation ko.

So, bakit ko na masisiraeng

para lang pumita, diba?

Nagkaroon ka ba na inspirasyon para itayo ito?

Like, ang dami-dami na kasi

CEO ng mga

wellness products. Honestly, noong una,

gusto ko lang din talagang pagkaroon

sa sariling brand. Gusto ko na subukan

kung kaya ko ba. Kasi, I doubt myself

noon eh, na parang, baka hindi ako

para dyan. Baka hindi ko kaya.

And then, pinasok ko siya, sinubukan ko.

Alam mo, yung noong nakita ko na yung mga

distributors na nagtiwala sa'yo,

na binibenta din yung produkto mo,

natuwa ako kasi

ang dami mo palang pwedeng matulungan

ng mga tao. Kaya, kung mapapansin nung iba,

bakit hindi na ako masyado naglalive ng mga

bags? Mas nagpupus ako dito.

Siguro kasi ang dami kong buhay na natutulungan.

Alam mo, yung mas nagkaroon ng

reason or mas nagkaroon ng

purpose yung negosyo ko, na

in a way, natutulungan ko yung, of course,

yung pamilya ko at yung ibang tao.

Bakit ganon si Miss Anna? Bakit,

noong araw ba, marami ring

nakapaligit sa'yo, marami ring

sa buhay mo na tinulungan ka?

Siguro. Kasi nga,

nagsimula naman ako sa wala.

Talaga. And alam ko yung hirap

na pinagdaanan, kung paano

ka makarating sa kunasan man

ako ngayon. So, isang way din para,

alam mo, yung maibalik ko lang din.

Yung pasasalamat. Isang way ng pasasalamat

sa mga taos, kay Lord,

na binigay niyo sa'kin yung blessing na to.

So, bakit hindi ko i-share sa iba?

Miss Anna, bakit ano ka? Bakit parang low-key ka?

Samantalang ibang mga CEO, mga

kaaway-away. Para sa'kin kasi nadadaan

naman yun sa usapan. Pwede yung pag-usapan

kung may hinding pagkakaunawaan

or if everman, siguro

tatahimik lang ako for as long as alam ko

naman na hindi totoo. Parang

ayoko lang na makilala

ako na in a negative way.

So, tahimik lang ako, pero

syempre, when time bumps na

medyo naapakan ka na,

syempre lalaban ko naman pa. Meron

nga lang tamang lugar at tamang panahon

para doon. Anong nang na-achieve

ni Miss Anna sa negosyo?

Well, of course, natupad yung

dream house namin. Ayun yung isa talaga

sa pinakapinagmamalaki ko

na yung mga anak ko, kasi tatlo na yung

anak ko, maliit pa sila, na wala

na kami doon sa bahay na natsisiksikan kami.

Nailipat ko na sila sa mas magandang

bahay, mas malaking bahay na

pwede na silang magtakbuhan. At mas

ma-enjoy nila yung kabataan nila.

At ano pa yung mga naipundar

ni Miss Anna

dahil sa success ng Locksley?

Well, of course yan. Sa bahay,

sa sakyan. May mga other business

ventures din naman tayo na

pinapasukan. Nangangalak

naman siya. And masaya din ako

na, alam mo yun, nagkakaroon

tayo ng madaming kaibigan,

ng madaming kakilala.

Nanini-meet natin yung mga ibang tao

na, kasi may kasabihan na

okay lang na konti ang kaibigan, basta patuon.

Oo. So ganon yung

iyo? Okay na ako sa konti?

Basta patuon. Paano mo na mamanage

pati yung personal life mo?

Medyo, masyado ka na

immerse dito sa negosyo.

So paano mo na babalansi yung

oras mo sa family? Kasi

natutulungan ako ng asawa ko.

Sa totoo lang, sobrang blessed ako

na binigay siya sa akin ni Lord. Classmate ko siya

noong high school. Magclassmate din kami

noong college. Pares kami

engineering course yung natapos.

So siya EE, ako ECE.

So may mga subjects na magkaklase kami.

And then, pares din kami

na keso. Hindi nga lang siya

kaparehas ko na sanay umarap sa

camera. So siya yung nasa

likod ng camera na nakasuporta

sa akin. Ako yung naka-front

sa business namin. Ako yung mas hands-on

sa business namin. Siya naman yung

gumagabay sa mga anak mo.

Kasi sabi ko nga, aaning ko yung pera

kung matakwatak kami.

Kasi naranasan ko na malayo ako

sa mga magulang ko. Kasi

ako, lumaki ako sa probinsya.

Ang mga magulang ko, nagtatrabaho

sa Manila. Umuwi sila

once a month. So alam mo yung naranasan ko,

naramdaman ko na yung loob ko

hindi ganun kalapit sa kanila.

At ayokong maranasan niyo na mga anak ko sa akin.

Oh, so eh ikaw yung

immersed dito? Ikaw yung babad

sa negosyo? Nung una,

talagang whole day. Halos hindi ko sila makita.

Hindi ko na sila nakakausap.

Until din ako. Kasi yun nga,

narealize ko na hindi

tama. Hindi dapat. So

nabalansi ko siya na aalis

lang ako sa hapon. Unless na lang

may mga importanteng lakad sa umaga.

So at least, nakakausap ko sila.

Nagkakaroon kami ng bonding.

Nagkakaroon kami ng moment together.

So yung asawa ko naman, na-explain

niya sa mga bata. Pag hinahanap

ako, nasan si mommy.

So yun naman yung maganda.

Si Bee mismo, yung asawa ko mismo,

parang binibuild up niya ako sa mga anak ko.

Binibuild up niya ako sa mga anak namin

na hindi mabago yung tingin nila sa akin

kahit wala ako sa bahay. So when you

say that nasa bahay siya palagi,

nagquit siya sa job niya.

Oo. Nagsakribisi

siya. Imagine. Ano siya?

Quality control

engineer sa isang

construction firm. And he

sacrificed his job. So nag-resign siya

at mas pinili niyang alagaan kami

ng pamilya. And at the same time,

isa din siya sa nagmomonitor

ng business, like sa mga financial

aspects. Kasi hindi ko na kaya

itutukan lahat eh. So sa mga technical side,

siya naman yun.

Kapag may mga kailangan na kumiipa,

impound naman ito palagi sa sistema.

So siya yun.

Parang work from home naman siya. Yes. More on the technical

side siya. Guti hindi

kayo nahirapan na mag-usap

tungkol doon sa token

ninyo. Siguro ano,

parang naramdaman na namin sa isa't isa

na kailangan ako dito, siya dito.

Nagkaintindihan na kami. And very open

naman kami sa isa't isa. At

isang rule ko din, na noon pa lang

na nagpag-usapan namin na mag-away

na kami sa lahat ng bagay, huwag lang sa pera.

Yun yung isa na hindi dapat

pag-awayin. So si

husband ngayon, yung parang

tumututok sa mga bata

even sa paghatid sa school,

pagpiprepare ng gamit.

Umigising siya ng maaga to check

kung kumpleto yung gamit, bago

pumasok, yung uniform, kung okay

na ba ganyan, yung schedules.

Siya rin yung sa ano, syempre mag-e-mail

ang school. So siya lahat yun. Also

may assignment. Siya lahat yun.

So ako naman, masaya ko na

gano'n siya. Masaya ko na

happy din siya sa ginagawa niya. Sana all

sa bilang mga nanonood.

Ang suwerte mo naman, Miss Anna.

Haba ng hair ko. Sobra kang

blessed. Sobra akong blessed.

Balansyado lahat. Kasi hindi naman ako

magiging Anna Magkawas kung wala din siya.

Oo, sabagay.

Buti, walang

time na nagsabi

si husband, pagod na ako.

Kakaalangka? Ayan yung

isa na pinapanalangin ko na

huwag sanang mangyari. Palagi kong

pinagdagasal na sana hindi dumating

yung time na mangyari yan.

Kasi ang hirap tanggapin.

Siyempre, alam mo, pag narinig mo yung mga ganyang

bagay, it means hindi na siya kasaya.

It means parang gini-give up

mo na yung pamilya natin. Do you still have

time with your husband? Of course.

I make time. Kahit madaling

araw, ginagawa ko yan.

Yung role ko bilang asawa, hindi po

nakakalimutan. Pagod man ako,

gagawa't gagawa ko ng oras tayo

sa hanin. At sa mga bata.

So, yun naman din.

Alam ko rin naman yung priority ko when it comes

to my family. Especially kung halimbawa

may mga PTC meeting,

yung kailangan ka sa school nila,

o yung mga sasabitan sila,

recognition day, so nandoon.

Hindi ko pinapalampas yung mga yun. Also, yung

pagkakausapin yung teacher regarding sa

kumusta na ba yung anak mo sa school,

umaatenda ko ito. Ano kayang pwede

ni Miss Ana kapag isang araw

sasabihin ni Di na

okay na ba magbawas ka

ng workload? Well,

hindi ko naman ano. Kung siniling

niya, bakit hindi? Kung siniling niya.

At least, di ba ganyan ang atutak? Open

naman ako. Kasi, unang una, sabi ko

hindi ko kailangan ng sobrang daming

pera kung malungkot

ako, or kung kulang ko lang yung

pamilya ko, or hindi buong yung pamilya ko.

Kasi yun pa rin yung napakahalagang

yaman. Yun yung

nag-iisang yaman na mahirap

i-keep. Madaling kitay ng pera e.

Pero yun, mahirap, di ba?

Mahirap. Kaya, as much as

kaya kong pangalagaan, gagawin.

Miss Ana, ano yung narealize mo

sa buhay? Sa lahat ng pinagdaanan mo?

Ano yung narealize mo?

Tama pa lang? Madami akong narealize

sa buhay. Like, hindi lahat ng

nakapalibot sa'yo. Totoo. Even at

present time? Meron ba sa present?

Siguro, hindi talaga nawawala.

Kailangan mo lang talaga

protektahan din yung inner self. Kasi

masakit, masaktan.

Andami kong struggles sa buhay.

Andami kong failures,

downfall na napagdaanan, scams.

Alam nila yun. Nyakpa ako sa

social media. Dala ng bugso

ng damdamin dahil sa mga

napagdaanan natin. Sakit.

Noon. Kasi ako, pag naging kaibigan mo ko,

kaibigan mo. Kahit busy ako,

pupuntahan kita. Nandyan ako

pala sa'yo. Pero, pag nakaramdam ako

na may something or

iba, yun na yung medyo lumalayo ako.

Kasi I want to protect myself

also. Kasi napagdaanan ko

na yun doon. So, ayoko nang

maulit pa yung proseso na

kung paano ka pinagdaanan yung sakit na yun.

Paano ka na-scam isa?

Siguro, when it comes to scams,

kotang-kota ako. Andami.

Hindi lang dalawa, hindi lang tatlo, hindi lang lima.

Madami. Pero, isa yung

pinakamalaki na naranasan ko,

umultis ako noon sa

bunso ko, ninang

ng anak ko, na nagulat na lang ako

na wala ng parang gula.

That's 14 million. Oh my God.

Na hindi ko alam kung paano ko

pasabihin sa asawa ko. Kasi,

syempre, malaking halaga yun.

Pinautang mo ng 14N? Mga banks.

Ouch. Nagpatong-patong.

Sabi ko sa'yo, madali ako magtiwala.

May cheque na ipon nang ganyan.

Kalbog lahat. Walang funds.

Nawala siya eh. Nagpago.

Up to now? Up to now. Oh my God.

And that time,

umultis ako. So, alam mo yung

reaction ng asawa ko?

Gusto niyang magalit, pero hindi niya magawang

magalit. Kasi, baka may mangyari

sa'kin, syempre. Diba?

And kilala niya rin yung tao. Nakakaloko.

Nakakalungkot

lang na. After ng lahat,

alam niya, hindi pala sapat na

magkaibigan kayo. Oo nga.

Hindi mo matusabi ang... Grabe.

14 million. Naloko ka.

Mula noon, natuto ka na?

Hindi pa rin eh.

Talaga?

Masundan pa. Oo.

Masundan pa. More than 14 million.

Hindi naman. Hindi naman na umabot

sa ganun. Pero malaki pa rin.

Kaya lang, yun nga, hindi tayo natututo.

Mahirap eh. Ang hirap

maging mabaed sa totoo. Mahirap maging

mabaed. Yan yung isa sa mga weaknesses ko.

Na kailangan ko

ma-overcome. So,

ito naman ang kapalit. Success.

Sabi nga ng mga ibang kaibigan ko

na nakita nila yung journey ko

simula noon hanggang ngayon. Grabe din yung

mga pinagdaanan. Grabe din yung

mga dumating na bagyo

sa buhay namin mag-asawa. Pero,

tingnan mo naman yung kapalit. Tingnan mo naman

yung blessings. Kasi,

binagyo naman ako ng blessings.

Oo.

Hindi ka kasi naging salvaheng tao.

Siguro, isang reason yun, hindi ako

marunong magbigante.

Isang reason yun, na parang

sakin, kasi yung ginawa ko,

na magmokmok ako,

humiyak ako na humiya, bumangon ako.

Mas nagtrabaho ako.

At mas in-enjoy ko. Kung ano yung

meron kami. Kasi dati, sobrang tipid ko

sa sarili ko. Yung tipong parang

siyempre, may tindahan ako ng mga

bags, di ba? Kailangan ko munang paghirapan

yung gusto kong magkaroon

ng sapag-sarili ko. Kailangan ko munang

paghirapan. Ngayon, pag gusto ko yan,

gusto ko ito. Kesa

mawala na parang wala yung pinaghirapan.

Pinatawad mo na yung humahari mo?

Di pa ulit kami nakikita eh.

So hindi ko pa alam.

So ngayon,

every time may lalapit sa'yo yung mga

tao, may duda ka na ba agad?

O trust agad ang ibinibigay mo?

Yun nga sana yung gusto kong mangyari sa'kin eh.

Magkaroon ako ng

trust issue. Yung tipong,

madali kasi ako magtiwala.

Yun yung problema sa'kin.

Madali akong ma-fall sa mga kaibigan.

Sa mga tao na napapakita

ng maganda sa'yo.

Yun yung isa sa kahinaan ko.

Meron ka bang tip na gusto

ibigay sa ating mga

medicine? Nakilala naman ako sa

online world. Doon din naman ako

nagsimula na magbenta.

Sabi ko nga yung mga sideline ko nun,

pino-post ko online. Doon ko na-discover

na may pera pala online.

Doon ako nakakabenta ng mga bags,

ng mga sabot, ng mga kabaho.

Bago din ako kumasok doon, siyempre,

nandyan yung mga sideline ko, nag-e-able ako,

Natasha, lahat! Lahat ng mga direct selling.

Binibenta ko yan. Kada uuwi ako sa amin,

mag-a-unlock ako. Alam mo,

kailangan yan ng ano. Sabi nila, nasa dugo

daw yan eh. Kumbaga, hindi lahat

biniayaan na marunong

magbenta or marunong

makipag-usap sa tao. Pero,

naaaral yan. Kayang i-develop yan.

And yan yung pwedeng gawin

ng mga viewers natin ngayon.

Kasi, siyempre, madami dyan. Eh,

mahihain ako eh. Hindi ko kayang humarap sa camera.

Ganon din naman ako nun. Sobrang

mahihain ko rin tao nun. At,

kailangan lang talaga natin humugot

ng lakas ng loob. At, alam mo yun,

parang magdasal natin,

kaya ko to, kaya mo to. Magdasal ka

kay Lord, kaya mo yan. Magugulat

ka na lang na, ay, oo nga,

kaya ko pala. Magugulat ka na lang.

And, kailangan honest

ka sa mga produkto na binibenta

ko. Kasi, digital

ang karma. Ayokong mag-overpromise

palagot ko sinasabi yan. Kung ano yung sasabihin

ko sa'yo, kasi yun yung patawad.

Ayokong magsasabi ng kabalik-karan

nang pwede mong maranasan or nang pwede

mong makunga. Doon na yun eh. Susunod na

yun. Siyempre, pagka totoo

lang lahat ng lumalabas sa bibig mo,

pagkakatiwalaan ka ng mga tao. At, yun yung

isa na siguro na tutunan ko rin sa

buhay ko, na nakatulong sa akin.

Na yung ginawa ko noon

na naging honest ako

sa mga scratches

ng bags na binibenta ko,

na pag may dumi, may sulat ng ball pen, sinasabi

ko. Doon ko nag-gain yung trust

ng mga tao. Na ay, oo, sinabi

na yan sa life niya. Kaya alam na nila,

ano yung nanganggap nila. Ayun. Hindi yung

magugulat na lang sila. Sabi mo, walang

gasgas. Bakit ang laki ng gasgas?

Kumbaga, nagbibuild ka ng trust

sa mga tao. And of course, kausapin mo

siya. Kailangan, hindi natatapos

yung bentahan sa, nabentahan

na kita, bubay na. Diba?

Ang gusto ko, long-term tayo. Ang gusto

ko, bibili ka ulit. Yun yung

pinakagusto ko. Na pag uminom

mo ka ng Loxlim ngayon na ma-OG,

o order ka ulit sa susunod. Kasi

magagustuhan. Anong maipapayo mo dun

sa mga nangangarap na maging

anak magkawas, someday?

Naniniwala ako na

lahat tayo may time to share.

May kanyang-kanyang panahon tayo.

And si Lord lang ang nakakaalam.

But of course, kailangan natin pagtrabanguhan

bago tayo makarating dun

sa punto na ito. Kaya huwag kang susunod.

Huwag mo sukuan yung pangarap mo

or kung anong gusto mo

mangyare sa buhay mo.

And magugulat ka na lang.

Huwag na mismo yung magdadala sa'yo unti-unti

doon. Kasi ako, hindi ko naman na-imagine

na makakarating ako kung nasan

man ako ngayon. Hindi ko na-imagine na

magiging nisaan na magkawas ako.

And pag narating na natin yung

point na sa tingin mo

nakuhan na natin yung success

o yung goal, or kung nasan ka na ngayon,

huwag ka pa rin susuko. Huwag ka

pa rin titigil. Kailangan

in-maintain, pagpatuloy,

at pataasin pa natin.

Kasi yun yung pinakamahirap e.

Siyempre, ayaw natin na nandito ka na,

biglang babagsak. Siyempre, ang pinaka-goal

natin, andito ka na, pataasin

pa tayo. So, huwag tayong tumigil

na ipagpatuloy lang at pagpatuloy

kasi the more that we are

hunger sa success,

the more din na mas marami rin tayong natutulungan

at mas marami tayong mga

tao na nabibiyayaan.

And of course, huwag natin kalilimutan

si Lord. Siyempre, siya naman din

yung reason kung bakit natin narating to.

So, ibalik din natin

sa Kanya through

sa pagshare sa ibang tao, yung blessings na

nararanasan.

Thank you for watching!