PANDEMIC MADE ME DO IT | Fiction Zombie Horror Story | LA MUERTE HORROR STORIES CLICK HERE 🔗 https://youtu.be/Rm4MBcA0S0g 🔴 EPISODE WRITER ► AI VAHN LEE 🔴 STORY EDITOR ► MR. HUDAS NATPEY 🔴 NARRATOR ► RED #hilakbottv #gabinglagim #aivahnlee #lamuerte #muerte #death #lamuertehorrorstories #pinoyhorrorstories #tagaloghorrorstories #hilakbotpinoyhorrorstories 🔴 Join this channel to get access to perks: https://www.youtube.com/channel/UCQfBQpmxUCOab0_zUNTi1Mg/join 🔴 Listen to HILAKBOT 24/7: https://youtu.be/GdUUZtzP5DA 🔴 Stream on HTV Podcasts: ✅ Hilakbot The Podcast 🔗 https://anchor.fm/hilakbot-tv ✅ Pinoy Horror Radio (HTV-Sindak) 🔗 https://spoti.fi/2WSaPbk ▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬ What this Video is About: PANDEMIC MADE ME DO IT | Fiction Zombie Horror Story | LA MUERTE HORROR STORIES

Video Transcript / Subtitles:( AI generated. About AI subtitles » )

* AI ("Artificial Intelligence") subtitles on Tagalog.com are generated using "Whisper" by OpenAI (the same company that created ChatGPT and DallE2). Results and accuracy may vary.
* The subtitles do include errors occasionally and should only be used as a tool to help with your listening practice.
* You can request this website to create a transcript for a video if one doesn't already exist by clicking the "Request AI Subtitles" button below a video. Transcribing usually takes 30-40% of the length of a video to complete if there are no other videos in the queue. For example, a 21 minute video will take 7-8 minutes to transcribe.
* Running a super fast cloud GPU server to do these transcriptions does cost money. If you have the desire and financial ability, consider becoming a patron to support these video transcriptions, and the other tools and apps built by Tagalog.com

Oras na naman na!

Tilakbo!

Makulimlim ang gabi, sarado mga pinto at bintana ng bahay.

Sa labas ng aming tirahan ay walang ni isang tao ang gumagala.

Kapansin-pansin nga na pati ang mga hayop ay wala rin.

Patuloy ang pagtaas ng kaso ng pandemyang idinulot ng isang nakamamatay na virus,

hindi lamang sa bansang Pilipinas kundi sa buong mundo.

Palala nga ng palala at parami ng parami ang kaso maging ang mga nasasawi dahil sa nasabing sakit.

Wala pa rin natutuklas ang eksaktong lunas.

Tanging pagsansala lang ang nagagawa ng mga biktima at sa tulong na rin ng mga doktor.

Milyon-milyon na nga ang nasawi at hindi na rin mabilang ang kabuoang kaso sa buong mundo.

Wala na rin sapat na supply ang gobyerno lalo sa pamimigay ng mga relief goods katulad ng bigas, delata at iba pang mga pagkain.

Tagutom, hirap at matinding krisis ang ngayon ay kinahaharap ng mga tao.

Bunsod nito ang kung ano-ano ng mga nakahihindik na gawain ang ginagawa ng lahat.

Kahit pa ang pumatay ng kapwa-tao ay magagawa na nila iyon upang may maipanlaman lang sa tiyan.

Sarado ang buong bahay.

Hindi kami pinalalabas ng aming ina sa kadahilan ang maaari kaming katayin ng ibang tao dahil sa sobrang gutom.

Wala ng mga hayop, wala na rin mga ibang halamang maaaring kainin upang ipantawid gutom.

Marami na nga ang namamatay, hindi lang dahil sa sakit kung hindi dahil din sa matinding hirap at gutom na nararanasan ng mga tao sa kasalukuyan.

At katulad nga ng aking sinabi, maaari kang patayin ng ibang tao at gawing pagkain, kaya mag-ingat ka at huwag nang magpakita pa sa iba.

Hindi naman sila aswang, hindi rin naman sila mga baliw. Para lamang silang mga halimaw na kumakain ng kapwa-tao.

Ito na ba ang sinasabi ng iba? Na kapag lumala nga ang pandemyang ito ay maaaring magkaroon ng mas malalang virus na magiging dahilan upang magkaroon ng zombie outbreak.

Wala nang batas ngayon dahil kahit sino ay kayang patayin ng mga tao.

Wala rin pinipili, bata, matanda, lalaki o babae at kapag nahuli ka, siyak, kakainin ka na.

Napabalikwas na lamang ako nang makarinig ng isang malakas na pagsigaw mula sa labas.

Aktong lalabas na sana ako nang pinigilan din ako ng aking ina.

Wag kang lalabas! Alam mo namang delikado!

Pagbabanta sa akin ang aking ina habang nahakunot ang kanyang noo.

Sa katunayan ay gutom na gutom na kami.

Hindi pa kami nakakakain simula pa kagabi.

Tanging tubig lang ang aming iniinom na nagpapawi sa aming nararamdamang gutom.

Sumilip na lang ako sa maliit na butas ng dingding.

Upang nang sa ganun ay masilip ko rin kung ano nga ba ang nangyayari sa labas.

Pilit kong inaaninag ang pinagmula ng boses ng lalaki at doon literal na namilog ang aking mga mata.

Nakita ko kung paano sinaksak ng isang lalaki, ang lalaki rin na sumisigaw kanina.

Kinuha nito agad-agad ng lamang loob at kinain ito kahit nahilaw.

Napatakip na lamang ako ng bibig. Halos masoka ako sa aking nasaksihan.

Sa isip-isip ko'y napasabi pa akong,

Diyos ko, ano nang nangyayari?

Siguro nga, dahil sa sobrang gutom na dinaranas,

ay iyon na lamang ang naisip na tanging paraan para maibsa ng kanyang nararamdaman,

ang kanyang labis na pagkagutom.

Huminga pa nga ako ng malalim saka pumunta ng kusina para uminom ng tubig.

Ina, bakit po nangyayari ang mga ito?

Bakit pati kapwa tao ay pinapatay na ng iba para gawing pagkain?

Naguguluhang tanong ko sa aking ina.

Huminga siya ng malalim at pagkatapos ay tumabi sa akin.

Nagumpisa siyang magpaliwanag.

Anak, dahil wala na nga silang ibang magawa kung hindi ang pumatay na lang.

Wala na silang makain eh.

Nagiging zombie na sila.

Hindi na nila alam kung anong ginagawa nila.

At pagkatapos ay huminga ulit siya ng malalim at nagpatuloy.

Naaafektuhan ang utak ng tao nang dahil sa sobrang gutom.

Hindi na nila kilala kung ano o sino ang kinakatay nila.

Kahit ang kanilang kapamilya ay maaaring mapatay at makain nila.

Dagdag niya at mas lalo akong kinabahan.

Nagmuni-muni tuloy ako.

Nag-iisip ng mga bagay-bagay na mahirap maipaliwanag.

Paano nga kasing nagkakaganito?

Sa kabila ng aking pag-iisip ay may naramdaman akong kumakalas sa ilalim ng upuan.

Sinilip ko ito at nakita ko nga ang isang daga.

Agad ko itong dinakip at pinatay.

Ina, may nahuli akong daga.

Nakangiti kong sabi sa aking ina habang pinapakita ang nahuli ko.

Sige anak, balatan mo na yan.

Pagkatapos ay lutuin mo sa ibabaw ng apoy.

Saka mo kainin.

Paano ka naman ina?

Ano pong kakainin mo kung ganun?

Huwag kang mag-alala.

Kayang-kaya ko pa.

Pagamat nagdadalawang isip, ay sinunod ko ang utos ni ina.

Binalatan ko nga ang daga.

Niluto sa kakinain at nabawas-bawasan kahit papaano ang gutom na matagal ko nang nararamdaman.

Tinignan ko pa nga ang aking ina.

Bagamat mag-alala,

kayang-kaya ko pa.

Bagamat nagdadalawang isip, ay sinunod ko ang utos ni ina.

Binalatan ko nga ang daga.

Tinignan ko pa nga ang aking ina.

Bagamat makikita sa refleksyon ng kanyang mga mata ang awa,

hirap at lungkot ay pilit pa rin siyang ngumiti.

Kaya ngumiti na lamang din ako sa kanya.

Umaya-maya ay may narinig na naman akong ingay mula sa labas

at ito naman ay boses na ng isang bata.

Sinisikaw niya ang salitang mama habang umiiyak pa ito.

Tinignan ko ito sa maliit na butas ng dingding at nakita ko nga din

kung paanong kinakain na ng isang matandang babae ang naturang bata.

Halos maduwal na naman ako sa aking nakita.

Nasaksihan ko ang napakapulang muka ng matanda,

dulot na mga dugo at lamang loob na kanyang kinain mula roon sa bata.

Huminga na lamang ako ng napakalalim at pagkatapos ay ipinikita mga mata

at napagpasyahang magpahinga na.

Nakita kong kumuha ng kutsilyo si ina habang kinikis-kis ito sa isa pang matalas na kutsilyo.

Tila nilalaro nito ang mga hawak na bagay kaya hindi ko maiwasang makaramdam ng kaba.

Bagamat kinakabahan ay pilit pa rin akong humiga para magpahinga.

Ngunit nang hindi pa man lumipas ang 15 minutos ay may narinig akong mga yabag na papalapit sa akin

at nakita ko nga si ina na may bit-bit pa rin kutsilyo.

Ina, ano pong gagawin niyo?

Utal-utal at kinakabahan kong tanong, ngunit hindi siya sumagot.

Baggus, lumapit lamang ito sa akin at sa kanya ako sinaksak.

Ramdam ko ang matulis na bagay na bumaon sa aking dibdib.

Hindi na ako makahinga at hindi ko na kinakaya pa.

Kasabay ng pagpatak ng likidong kristal mula sa aking mga mata ay ang pagsambit ko ng

Ina!

Gumagaralgal na boses kong anas.

Nagpapahiwatig ng panghihina at pagmamakaawa.

Ramdam ko na ang panghihina ng buong sistema makalipas ang ilang segundo.

Dalawang saksak na ang iginawad niya.

Pinilit kong kinurap-kurap ang aking mga mata,

subalit bumibigat na ang mga talukap nito.

At sa huling pagkakataon...

Ina...

Ang tanging pinakahuling salitang nabanggit ko bago ako nilamon ng kadiliman.

PABAYAN

Kung nagustuhan mo ang kwentong katatakutan na ito,

hit like, leave a comment at i-share ang ating episode sa inyong social media.

Suportahan ang ating writer sa pamamagitan ng pag-follow sa kanyong social media.

Check the links sa description section.

Don't forget to hit that subscribe button at ang notification bell for more Tagalog horror stories, series, and news segments.

Suportahan din ang ating mga brother channels ang Sindak Short Stories for more one-shot Tagalog horrors.

Gayon din ang Hilakbot Haunted History for a weekly dose of strange facts and hunting histories.

Hanggang sa susunod na kwentuhan, maraming salamat mga Solid HTV Positive!

Ngayong taon, tuloy-tuloy ang ating kwentuhan at unlitakutan dito sa Hilakbot Pinoy Horror Stories Radio.

Your first 24-7 non-stop Tagalog horror stories sa YouTube.