Kung nais mong maging bahagi ng programa makipag-ugnayan lamang po derikta sa amin sa facebook fan page https://www.facebook.com/kapobrengArchieHilario/

Video Transcript / Subtitles:( AI generated. About AI subtitles » )

* AI ("Artificial Intelligence") subtitles on Tagalog.com are generated using "Whisper" by OpenAI (the same company that created ChatGPT and DallE2). Results and accuracy may vary.
* The subtitles do include errors occasionally and should only be used as a tool to help with your listening practice.
* You can request this website to create a transcript for a video if one doesn't already exist by clicking the "Request AI Subtitles" button below a video. Transcribing usually takes 30-40% of the length of a video to complete if there are no other videos in the queue. For example, a 21 minute video will take 7-8 minutes to transcribe.
* Running a super fast cloud GPU server to do these transcriptions does cost money. If you have the desire and financial ability, consider becoming a patron to support these video transcriptions, and the other tools and apps built by Tagalog.com

Ang tunay na pag-ibig ay masusukat, basusubok at mapapatunayan sa pinakamababang yugto ng ating buhay.

Social media ang naging tulay upang magkakilala si Najay Mar at Ren Yamay ng Madalagaklan.

College po ako noon, bali graduating student po ako, tapos ganun din po siya.

Bali na sa Polytechnic po siya, ako po nasa ASU, through Facebook lang din po.

Nag-message siya sa akin. Noong una hindi ko pa talaga pinansin yung message niya kasi hindi ko siya kilala.

Then, sinubukan ko pong i-check yung wall niya. Andami namin mute wall friends.

Kaya na-accept ko po siya, tapos na-replyan ko po siya.

Doon din po namin nalaman na schoolmate po ka pala kami noong high school.

Nakita ko lang sa post ng pinsan niya.

Kumbaga, nag-stalk ba? Sabi ko, stalk nga po sabi ko.

Parang medyo ano, medyo parang kumabog bigla.

Sabi ko, ant-friend ko, susubukan ko. Sabi ko, sana i-accept, sabi ko.

Buwan pa yung inaabot bago in-accept.

Habang tumatagal eh, nag-uusap na rin kami.

Hanggang sa, ako yung unang nagbigay ng phone number.

Sabi ko, bigay ko yung phone number ko, baka bibigay din yun sa kanya.

Nagbaba ka sakali.

Ayun, kinuha yung phone number.

Tapos nagka, ayun, nagkatawagan. Text, text, text.

Hanggang sa naramdaman ko na may something na parang iba yung intention niya sa akin.

Pinakita niya naman na ang ganda ng intention niya po sa akin.

Actually, siya yung unang akong boyfriend.

Siya rin yung pinakaunang seryoso talaga na relationship ba na tumagal hanggang ngayon.

Nang makapagtapos sila sa kolehyo,

nagpasya silang hanapin at subukan ang kanilang mga kapalaran.

Si Renya sa Maynila upang magtrabaho,

samantala si Jmar ay umuwi muna sa kanyang mga magulang sa Mindanao.

Nung naging kami, pagka-graduate po namin,

ako po, nag-decide po akong lumipad ng Manila.

Tapos siya, naiwan po siya dito sa province

hanggang sa nag-decide din po siya na umuwi muna ng Mindanao.

Tapos dun po sa Mindanao,

nagtrabaho po siya at nung nakapag-ipon po siya,

sumunod po siya sa akin sa Manila po.

Nung una, hindi pa talaga kami magkasama sa Manila

kasi ang trabaho niya sa Bulacan,

ako naman sa Cavite.

Kahit sobrang layo ng Bulacan at Cavite,

sinatsaga niya yun weekly,

puntahan lang ako sa Cavite.

So, napag-usapan namin na

pwede niya nalang iwan niya yung trabaho niya sa Bulacan.

Tapos po,

dun nalang siya maghanap ng trabaho sa Cavite.

At least malapit po siya sa akin.

Tsaka hindi na din po siya nahihirapang puntahan po ako

kasi sobrang layo talaga ng Cavite.

6 hours actually yung biyahe.

Tapos yun, hanggang sa

naninirahan kami sa isang boarding house po.

Tapos dun, mas lalo ko pa talaga siyang nakilalaan.

Ang pansamantalang pagkakalayo

ang lalong nagpalapit kina Jmar at Renya

at sa muli nilang pagkikita,

lalo nilang nakilala ang isa't isa

at pinagtibay ang kanilang relasyon

na matatawag na isang

match made in heaven.

Yung samahan po talaga namin is

masasabi ko na parang,

Lord, anong nagawa ko?

Bakit binigyan mo ko ng sobrang

buting kagaya niya?

Kasi bihira lang sa mga lalakay

yung mga tulad niya na

ipaglalaba ka,

ipagluluto ka,

nagigising ng maaga.

Nagigising ng maaga para ipagluto ka ng

almusalmot.

Tapos hatin sundo ko sa trabaho.

Sinachaga niya yun.

Hatin sundo ko sa trabaho

kahit may trabaho din po siya.

Si Renya May,

di lang siya beauty eh, wow.

Pero sobrang bait niya ito

sa akin.

Minsan nagtatalo kami pero mas

siyempre eh,

bilang lalaki nagpapakumbaba ka.

Pero sobrang supportive niya sa

lahat ng bagay.

Supportado siya sa akin.

Supportado din yung mga,

kung may mga gusto ako,

pinapaliwanan niya sa akin.

Basta sa mga ayos lang,

sige go.

Basta sa ikakabuti mo,

sige go.

Kung baga nagaanan kami,

nagtutulungan kami.

Sobrang chill lang namin.

Sobrang,

okay yung relationship naming

dalawa.

Sobrang saya namin.

Ngunit ang sayang kanilang

nararamdaman

ay biglang sinubok

dahil sa isang pangyayaring

hindi nila inaasahan.

December 15, 2022 po,

maaga po siyang gumising

kasi excited po siyang pumasok

kasi bonus yun

tapos sahod niya po.

Nagising na lang ako na

nagpapaalam siya sa akin.

Sabi niya,

pasok na ako,

ingat ka sa trabaho mo,

hindi kita mahahatid.

Kasi nga, maaga yung pasok niya.

Sabi ko,

ayaw ko na lang.

Tapos,

lumabas na siya ng pinto

tapos bigla siyang bumalik

tapos niyakap niya ako

tapos sabi niya,

lagi mong tatandaan,

mahal na mahal kita.

Nung narinig ko yun,

nakaramdam ako ng

nang kakaiba

na parang gusto ko siyang pigilan

na huwag na lang pumasok.

Pero,

mas nang ibabaw siguro yung antok ko

minaliwala ako yung feeling na yun.

Then, nung nasa trabaho na ako,

10am,

nagchat pa sa sakin.

Tuwang tua siya

kasi narinig niya na yung

yung sahod niya

tsaka yung bonus niya.

Excited daw siya niyabot sakin.

Sabi ko,

bibili pa ako ng

lechon roll.

Hindi ako kumain yan,

hindi ako kumain ng agahan,

hindi ako kumain ng tanghalian.

Kasi nung that time,

gusto kong kumain yung lechon roll.

Sabi niya,

hanap tayo ng ano.

Gusto kong kumain.

Sabi niya, nag-e-crate.

Sige, sabi ko,

mamaya pag-uwi ako,

bibili lang kita.

Medyo excited na,

sabi ko,

yung dalawa nito,

pag-uwi ko,

eh, yun,

pagkahapon,

eh,

hindi na,

hindi na,

ano,

yung ganun nangyari.

Operator ako,

machine operator.

Ino-operate ko yung mga karton.

Ako yung nag-build,

yung hinuhul mo ako yung mga karton

na ginagawa namin.

Pa-out na kasi ako yan eh,

kasi pa-uwi na nga ako.

That time na,

nandun ako sa machine,

na habang inaayos ko na sa,

patapos na ako eh,

kumbaga,

last,

last process na nang gawa ko,

lilinisin ko na yung machine ko,

kasi,

before kami aalis ng machine,

malinis dapat siya.

So, tumutunga ko dun sa machine,

tatanggalin ko yung hulmahan namin

na may blade.

Eh,

ayun,

hindi ko,

hindi ko alam na,

ba't yung katrabaho ko na yun,

bigla siyang pumasok

sa exit area namin,

na hindi pa siya nakatime in,

na wala pa sa oras niya,

kumbaga.

Eh, ayun po,

lumapit siya sa akin,

tsaka biglang pindot

ng push button ng machine.

Pagka-pindot nun,

bigla siyang tumiklop

yung machine.

Then,

ang ginawa ko nun,

yung kumbaga,

lagi ko kinukwenta yung tubo,

napapasalaman talaga ako dun sa tubo na yun,

yun yung way

para mailigtas ko yung sarili ko.

Pagkahawak ko ng tubo na yun,

inangat,

parang nagbaras ako.

Kala ko okay na,

eh,

pagka,

ano,

sabi ko,

parang,

ginanyan ko pa yung paa ko,

parang naabot ka ako.

Pagka ganyan ko,

pailing na lang ako ng ganyan,

ay naabot na ako,

sabi ko,

wala na ito,

sabi ko.

Sa isip ko na,

puputol na ito,

sabi ko,

kasi once na naipit ka nun,

wala na talaga,

durog.

Sabi ko,

puputuli na ito,

sigurado ako dito.

Yun,

kumalaman na lang ako,

tapos,

miniya ko ng tulong,

sabi ko,

tulong,

sir,

yung supervisor ko.

Sir, sabi ko,

ano,

kailangan ko lang ng tubig.

Yun nga pa,

yung 1.5 na tubig na yun.

Yun yung,

parang,

ginawa kong lakas,

yung,

para,

maging conscious ako.

Eh,

hindi ka ako pwedeng mawala ng malay.

Gustong gusto ko talaga makita yung nangyayari sa paligid ko.

Masasabi kong,

ah,

siguro yung strength,

binigyan ako ni God ng lakas,

ng loob,

para,

ma,

makita ko yung nasa paligid ko.

Bandang 12 po,

um,

habang nasa trabaho ko,

nagre-ready na din kami ng lunch noon,

ng katrabaho ko,

bigla po may tumawag sakin.

Tapos,

nung narinig ko po yung boses,

um,

nanginginig na sinasabi sakin na,

na aksidente nga po si Jmar.

Tapos,

sunod na narinig ko is yung boses po niya,

na hinang-hinana.

Tapos,

ang sabi niya sakin,

lang,

sabi niya,

kalma ka lang,

na,

um,

huminga ka ng malalim,

na,

na-disgratsya po ako,

pero okay lang ako,

okay lang ako,

yun yung narinig ko.

Pero,

ramdam ko na,

na hindi birong disgratsya.

Kasi,

base sa,

boses niya,

tsaka,

ganoon din po sa boses ng katrabaho niya.

Then,

binigay na lang sakin,

through chat po,

yung address,

kung saan hospital po ako pupunta.

Agad po akong lumabas ng trabaho ko,

wala pa talaga akong kain,

wala pa talaga akong lunch,

sobrang emotional na ako,

habang nasa biyahe ako.

Yun,

tipong,

yung mga taong nakakasalubong ko,

eh,

inaalalayan na ako sa daan,

dumerecho po ako ng,

emergency room.

Tapos,

umikot yung mga mata ko,

hanggang sa natanaw ko na po siyang nakahiga.

Tapos,

agad-agad po akong lumapit.

Pag,

ganun ko ng pinto,

para po akong binagsakan ng langit at lupa,

kasi kitang-kita ng mga mata ko,

kung paano po nadurog yung mga paanya.

Tapos,

hagad po akong nila ng mga nurses and doctors,

tapos pinapakalma po nila ako,

tapos kapag ready ka na,

siya haka bumalik doon,

hinga ka muna.

Pinilit kong ikalma sarili ko,

huminga kong malalim,

tapos sabi ko ready na ako.

Tapos pagbalik ko doon,

agad nga akong inabot,

nabot nga kamay ko,

sinawa ka nga,

sabi nga,

dito ka lang.

Ganun,

kitang-kita ko na sobrang hinang-hina na siya,

tapos putlang-putla na siya ng mga oras na yun.

Sa isang hospital,

yun nga po,

tinanggihan ako.

Pangalawang hospital,

sa De La Salle.

Doon nila ako inalagaan

sa loob ng 15 days.

Hanggang sa nakarekabo lang.

Nung nangyari kasi yung aksidente,

nung mga panahon po na yun,

may higpit pa talaga yung COVID protocol po.

So,

ang naging ano sa amin noon ng hospital,

kung sino ang unang magbabantay,

siya lang talagang magbabantay

hanggang sa makalabas po yung pasyente.

Medyo nakaproblema pa nga kami noon,

kasi nag-positive din po ako sa COVID.

So,

ang sabi talaga sa amin noon,

once na nag-positive,

e, palalabas yun talaga ako.

Sobrang grateful lang din talaga kami

sa mga tao doon,

sa mga doctors and nurses doon

na nag-alag at nag-asitase po sa amin.

Naging considerate po sila sa sitwasyon namin.

Na,

imbis pauwiin po ako,

e,

hinayaan po nilang

i-quarantine na lang kami

ng magkasama.

Hanggang sa nakarecover po siya,

hanggang sa nakalabas po kami ng hospital.

Sinubukan raw nilang

mapanagot ang may kinalaman

sa nangyari kay Jaymar.

Pero dahil sila lang raw dalawa

ang nasa Cavite upang mag-asikaso

at nauubos na raw ang kanilang pera,

ay nagpasyan na lang silang bumalik

dito sa Aklan

upang muling makapagsimula.

Di nung pagkalabas naman po namin ng hospital,

hindi pa kami umuwi agad noon, e,

kasi sinusubukan pa namin

na ayusin yung case niya,

e, sobrang, bukod sa medyo mahirap na siyang habulin,

mahirap din sa sitwasyon namin

kasi,

anlayo namin pareho sa pamilya namin.

Tapos,

nung time na yun,

wala na din talaga akong trabaho.

Pareho po kami walang trabaho.

Yung ipon po namin,

na dapat po pampagawa po namin

ang bahay yun,

inagamit po namin siya nung

naaksidente po siya.

Hanggang sa nakipag-usap na lang sa amin

yung company.

Tapos,

nag-settle na lang po kami

sa maliit po na halaga.

Para lang po,

makauwi po kami.

Para lang din po,

malayo na lang din po kami sa stress

dun po sa Manila.

At makapagsimula na lang din po kami dito.

Yung binigay po nila na

pangsimula po sa amin,

yun po yung ginamit namin

upang magpatayo po ng maliit po na tindahan.

Tsaka meron din po kaming

piso wifi po.

Yun po yung pansamantala namin

pinagkukunan ng mga pangangailangan namin

araw-araw ngayon po.

May mga pagkakataon

na hindi maiiwasang sumagi

sa mga isipan nila

ang mga hindi magandang karanasan

na nangyari sa kanila.

So, twing maharap ako siya sa lamin,

tinitignan ko sa rin po.

Sabi ko,

grabe talaga yung nangyari sa akin.

Ang daming tanong

kung bakit,

bakit sa daming daming tao,

eh,

sa kanya pa po nangyari.

Kasi,

napakabuting tao po ni J-Marg.

Matulungin po siya,

maaalahanin po siya

sa lahat ng mga tao

na nakapaligid po sa kanya.

At maalaga po talaga siya.

Nung simulan mangyari sa akin ito,

yung utak ko parang

sa una,

medyo magulo talaga siya, eh.

Mga,

iniisip ko yung magiging future

namin.

Bay pagkakataon pa,

nasinubok din ito

ang kanilang relasyon.

Mga,

ilang araw lang,

pinapapili ako kung saan ako talaga uuwi.

Sabi ko,

gustong gusto kong sumama sa kanya.

Sabi ko,

alam kong maintindihan ako

ng mga kapatid ko sa Mindanao.

Sabi ko,

kung,

kung alam nila kung gaan,

kung ano yung pinagdaanan namin before

wala pa tong paako na yan,

maintindihan nila

kung bakit ako sumasama sa kanya ngayon.

Umiiyak siya nung mga panahon na yun

na sabi nga,

sabi nga,

sasama talaga siya sa akin.

Sabi nga,

kasi,

alam niya,

alam niya siguro na

hindi ko siya iiwan

ng dahil lang sa

nawalan siya ng paa.

Sa dami ng pinagdaanan namin

at

sa dami ng mga sakripisyong ginawa niya sa akin,

hindi naman siguro

basihan ang nawalan siya ng paa

para

kalimutan ko lahat ng mga

nagawa niya para sa akin.

Lahat ng pagtanggap niya sa pamilya ko,

yung magandang pakikisama niya sa nanay at tatay ko.

Ngunit ito ang ginamit nila

upang palakasin ang kanilang mga loob

at manatiling positibo ang pananaw sa buhay.

At ang isa't isa

ang nagsilbing inspirasyon

upang bakabangon.

Alam po kasi na

hanggat

nandito ko sa tabi niya,

alam kong

magiging malakas talaga siya.

Kaya isa din talaga yun sa

mga rason kung bakit.

Siguro tumitibay yung kung anong meron po kami.

Kasi actually sa nangyari din po kasi sa kanya,

ako din emotionally

medyo hindi din talaga naging maganda.

Tapos alam kong mas lalo na din po siya.

Parang ang nangyari is suportahan po kami sa

kaming dalawa na

walang iwanan na itatawid namin to.

Na malalagpasan namin to.

Na maaaring ngayon nasasaktan at nahihirapan kami.

Pero alam namin na darating ang araw na

muli din kami ngingiti

at ngingitiin na lang namin yung mga sarili namin.

At alam namin talaga na darating ang araw

na magiging proud po kami

sa nangyari sa amin.

Kasi nagawa namin tong lagpasa ng magkasama.

Nasalungat po siya sa mga

iniisip ng iba

na hindi.

Hindi magsasawa ka, mapapagod ka,

iiwan mo, gano'n po.

Pero hindi kasi nila siguro talaga alam

kung paano kami noon.

Na siya din naging dahilan

kung bakit mas lalo po kami

kumakapit sa nangyayari sa kanya ngayon.

Sa loob ng anim na taon,

sa kabila ng lahat ng kanilang mga pinagdadaanan,

itinuturing ni Jaymar na si Rhenia na

ang dawan.

Kung baga yung samahan namin dalawa eh,

hindi ko masasabing perfect.

Pero talagang kung baga click

kung baga yung samahan namin.

Halos, kung baga.

At nitong nakaraang araw,

tinulungan sila ng Rotary Club of Metro Calibo.

Isang surpresa ang kanilang inihanda

sa magkasintahan.

Ito po kasi nangyayari.

Noong si Sir Ricky Molo,

president ng Rotary Club Metro Calibo,

tinanong niya ako noong sa Iloilo kami.

Sabi nila ni Ma'am Eggs din,

Ano ba? Kailan pa ba alam kung magpapakasal?

Sabi nila sa akin.

Sabi ko, ma'am kung may budget lang ko,

ma'am kahit ngayon pwede na eh.

Tapos sabi nila Sir Molo sa akin.

Sige, sabi niya.

Pag planuhan natin, sabi nga.

Alam kong magpapropose ako sa kanya,

pero hindi ko lang ina-expect na kahapon siya gagawin.

So sabi ko, parang nagulat din ako

noong pinapababa na kami doon sa baba.

E sabi ko, bakit kaya?

Sabi ko, parang may gut feel na ako

na parang ito na yung sinasabi nila.

Parang, sige sabi ko.

Ayun, no.

Sinoot ko na sa kanya yung sinsin.

Nagulat ako.

Hindi ko din talaga siya inaasahan.

Kasi, ang sabi lang kasi talaga nila

is interview.

Kaya pinagbihis nila ako.

Baka daw tawagin ko ako.

Tapos noong nandun na,

bigla lang, nagulat lang din ako.

Sabi ko, oh my God.

Hindi ko lang din talaga mapaliwanag

yung nararamdaman ko kahapon.

Isa lang din talaga, I'm sure.

Sobrang grateful po ako talaga

sa Rotary Club of Metro Calibu po.

Sobrang thank you so much po sa inyong lahat.

Kay Sir Ricky Molo po,

kay Ma'am Meg,

kay Sir Eds po,

sa lahat ng mga nandito po kahapon.

Thank you so much po.

Kasi sila po talaga ang nagplano

para po silang naging biglang

support system po ni Jmar.

Kaya ayon, isang blessings po yun.

Siyempre para kay Jmar na

na magawa din po yung bagay na yun.

Kasi alam kong matagal niya na din

talaga sigurong gustong gawin yun.

So yun yung naging moment po kahapon.

So kakapon yung naging proposal,

sunod ay kasal.

So may schedule na ba kayo?

Yes po.

Akahagaling lang po namin kanina

ng simbahan para po magpa-schedule

at napag-desisyonan po namin.

October 20 po,

6 years anniversary po namin yun exactly.

So yun po yung date na pinaka-perfect po

para ituloy po yung kasal.

So congratulations sa inyo.

Thank you so much po.

Ano ang gusto mong sabihin

kay Jmar?

Ayon, siyempre thank you so much.

Kasi sa kabila ng mga nangyari sa atin,

sa kabila ng mga bagay na hindi natin inaasahan,

isang bagay na alam mong maaari tayong baguhin pareho,

pero nakaka-proud lang din

kasi patuloy mo talagang pinapatunayan sa akin

na hindi ka magbabago.

Pinangako mo sa akin,

simula nung una hanggang ngayon,

patuloy mo pa rin pinapatunayan ng salit

na hindi ka magbabago

kahit hanggang ngayon na nawalan ka man ng mga paa.

Yung mga bagay na nakasanayan mong gawin sa akin,

talagang ginagawa mo pa rin talaga siya hanggang ngayon.

So salamat kasi hindi naging hadlang kung ano ka ngayon

para patunayan mo yung magandang intention mo po sa akin.

Ikaw naman, anong message mo para kay Renia?

Ayun.

Nasabi po natin,

katulad nga nung sinasabi ko sa iyo,

kung buo pa ako,

maalagaan kita,

iingatan kita,

paprotektaan kita kahit na ganito yung sitwasyon ko.

Masasabi kong

ikaw lang buhay ko.

Basta lagi kang mag-iingat lalo ka na.

Ako,

yung sitwasyon ko ngayon,

tanggap ko na.

Kung ano man yung susunod na mangyayari,

tanggap ko na talaga.

So,

ang gusto ko lang malaman mo na

lagi lang ako nandito palagi sa iyo.

Lagi kang mag-iingat saan ka man mapunta.

Yung lang man na magkita palagi.

Always. Always naman.

Anong message mo sa mga taong

nasa ganitong klase yung sitwasyon na meron ka?

Yun.

Sa mga nakakaranas man ng gantong sitwasyon sa akin,

positive lang lagi.

Yung mindset natin,

hindi lang nakafocus sa negative.

Bas, nakakaangat yung positivity.

Kasi once na yung negative na

naangat siya sa positive,

may tendency na ma-depress ka.

Yung emotions,

huwag mo masyadong live the video.

Kung anong meron ka ngayon,

move on.

Tanggapin mo na lang.

Kasi wala ka na magagawa nandoon na yun.

Kailangan mo lang talaga mag-move on.

Balik mo kung anong dating sa'yo.

Kung paano ka dati,

nagkulang ka man,

ang importante lang naman doon yung respeto sa kapwa.

Ang baga...

Nandoon yung...

Ang baga...

Nandoon yung...

Pagmamahal sa kapwa, respeto.

Tsaka...

Yun, pakikisama.

Ang paka-importante nun sa...

sa tao talaga.

Ano lang naman.

Ano lang.

Panalangin.

Manalangin lang talaga.

Yun ang kailangan.

Ikaw naman, anong message mo doon sa mga taon

na nasa ganitong klaseng sitwasyon?

Bilang partner mo ay

nagkaroon yan ng aksidente.

Maging positibo lang talaga tayo.

Lagi po tayong tumingin

sa mga magagandang bagay

upang maging rason po natin yun

para magpatuloy.

At sa mga katulad ko naman po

na kailangang suportahan

ang mga tulad niya.

Huwag niyo pong titignan ang sitwasyon

na kung anong meron sila ngayon.

Ang titignan mo po eh

kung pano po siya bumabangon

ng dahil sa iyo.

Kung pano po siya nagpapatuloy

ng dahil sa mga taong nakapaligid

at nakasuporta siya kayo.

Lagi lang po natin silang samahan

at patuloy na maging lakas nila.

Patuloy na maging inspirasyon nila.

Kasi kapag iniwan natin

para lang din natin silang binigyan ng rason

para sumuko din sa buhay.

Kaya kapit lang.

Tuloy lang.

Kasi kapag magkasama talaga

siguradong malalagpasan yun.

Ang pag-iibiganin na Jmar at Rhenia

ang patunay na kahit anuman

ang ating pagdadaanan.

Kung tunay ang pag-ibig

lahat mapagdatagumpayan.