ALOK NG PAMILYANG ASWANG | True Story JOIN Xethennial Membership: https://www.youtube.com/channel/UCZ6nWtA2u9KS3EreDzMrYew/join - Unique Badge and Emoji sa live chat at comment section - Shout-out sa new members/renewed members sa simula ng video Email: mkn.thelmo@gmail.com mga kwento ni Thelmo channel: https://www.youtube.com/c/mgakwentoNiThelmo Xeth Tagalog Horror Animation: https://www.youtube.com/c/XETHTagalogHorrorIllustration Sir Xeth channel: https://www.youtube.com/c/ThelmoFiles Facebook Account: https://web.facebook.com/xeth.helmo.3 Facebook Page: 1. https://www.facebook.com/Mga-kwento-ni-Thelmo-328269211396623/ 2. https://www.facebook.com/ProyektoHelmo Instagram: https://www.instagram.com/xeth_helmo/ #PinoyHorrorStories #TagalogHorrorStories #MgaKwentoNiThelmo

Video Transcript / Subtitles:( AI generated. About AI subtitles » )

* AI ("Artificial Intelligence") subtitles on Tagalog.com are generated using "Whisper" by OpenAI (the same company that created ChatGPT and DallE2). Results and accuracy may vary.
* The subtitles do include errors occasionally and should only be used as a tool to help with your listening practice.
* You can request this website to create a transcript for a video if one doesn't already exist by clicking the "Request AI Subtitles" button below a video. Transcribing usually takes 30-40% of the length of a video to complete if there are no other videos in the queue. For example, a 21 minute video will take 7-8 minutes to transcribe.
* Running a super fast cloud GPU server to do these transcriptions does cost money. If you have the desire and financial ability, consider becoming a patron to support these video transcriptions, and the other tools and apps built by Tagalog.com

MGA KUWENTO NI THERMO

Karanasan nito ni Linton.

Nangyari ito noong dekada sisenta.

Isang kwento na nagpasalin-salin na at kumalat na rin ito sa buong barangay namin.

Dito sa Kapis.

Naging parang alamat na rin na madalas ay kwento ng mga matatanda dito sa lugar namin.

Inagawa din nila itong panakot sa mga batang hindi natutulog tuwing tanghali.

Isa na nga ako sa mga nakarinig ng kwento nito.

Si Linton Umano yung taong naulila ng maaga sa mga magulang.

Iisang anak siya.

Kaya naman wala siyang mga kapatid na masasandalan.

Wala rin naman siyang ibang kamag-anak dito sa Kapis gawa ng parehong dayo lamang dito yung mga magulang niya.

Sa edad na dose ay natuto na raw umano siyang magtrabaho para buhayin ang sarili.

Na malimos, naging palaboy at natuto na rin gumawa ng hindi mabuti para lamang malamnan ang kumakalam na sigmura.

Nang tumungtong siya sa edad na desiyotso ay nagsimula na siyang magpabalik-balik sa kulungan dahil sa pagkakasangkot sa iba't ibang krimen.

Karamihan sa mga kasong isinasampas sa kanya ay may kinalaman sa pagnanakaw.

Muli siyang nakalaya sa edad na 24 kung saan imbis na ayusin niya ang kanyang buhay ay mas lalo pa itong lumala.

Noong mga panahon na iyon ay pakiramdam mo mano niya.

Wala siyang kasangga.

Wala kahit na isamang masasandalan at mapagkakatiwalaan.

Walang ibang nasa isip niya kundi ang kaaway niya ang buong mundo.

Sa tagal niyang nabubuhay mag-isa ay wala na siyang nararamdamang pagmamahal at pagkalinga.

Bagay na lalong nagpapatigas ng kanyang puso.

Kahit ilang beses daw kasi itong tumawag sa itaas noon ay tila nagiging bingiumano ito sa kanya.

Tuluyan niyang tinuldukan ang pananampalataya simula ng magkasunod na pumanaw ang kanyang mga bagulang sa parehong karamdaman.

Sakit sa puso na hindi nila kinayang ipagamot gawa ng labis ang kanilang kahirapan noon.

Wala ba mga isang taon sa kanyang paglaya ay muli na naman siyang nakagawa ng isang malaking krimen.

Kumuha siya ng pera kung saan napatay pa niyang biktima.

Muli na naman siyang nakulong noon ng ilang taon.

Tanging pambubugbog na mga kapwa niya preso ang napala niya roon.

Kaya naman naisipan niyang tumakas sa bilangguan.

Sa tulong ng mga kapwa niya preso na nais tumakas ay naisagawa nila ng matagumpay ang plano nila.

Hinabol sila ng mga alagad ng batas, kung saan nabaril pa siya sa magkabilang balikat.

Bungakala niya noon ay magtatapos na ang kanyang magulong buhay.

Nahulog siya sa bangin, habang yung mga kasama niyang tumakas ay muling nahuli ng mga pulis noon.

Bago pa siya tuluyang mawala ng malay, ay naramdaman pa niyang may mga kamay na sumapo sa kanya.

Dahilan upang hindi siya tuluyang magpaggulong-gulong pababa.

Pagkatapos ay naramdaman na lamang niya na parang lumilipad na siya sa aeronon.

Kinabukasan pagkagising niya ay nakaigana siya sa isang papag, habang nakabalot ng benda yung mga sugat niya.

Hindi pa siya masyadong makagalaw noon gawa ng masakit pa yung buong katawan niya.

Lumingali nga siya sa paligid, hindi pa siya masyadong makagalaw.

Lumingali nga siya sa paligid, nakita niya na maraming mga pinatuyong karne na nakasabit sa dingding na gawa lamang sa kawayan.

Nagulat pa siya nang bigla nalang lumitaw sa harapan niya.

Yung dalawang mag-asawang matanda.

May dalas silang sabaw na mainit at kanin noon.

Numiti ang mga yon na ikinalitaw ng maitim nilang ngipin.

Namakita niya ang dala ng mga yon ay bigla niyang naramdaman ang pagkalam ng kanyang sikmura.

Matapos niyang itanong kung nasa ang lugar siya, ay nagsimula na siyang kumain.

Habang kumakain siya, ay ikinikwento naman ng matandang babae kung paano nila siya nakita noon.

Ang mga anak daw nila ang nagligtas sa kanya doon sa bangin na yon.

Nang iuwi umano siya sa bahay ng mga anak nito, ay dali-dali nilang ginamot ang mga sugat niya.

Sila na rin umano ang nagtanggal ng mga nakabaong bala sa kanyang magkabilang balikat.

Yun ang unang pagkakataon na naramdaman niyang may ibang taong nagmamala sakit sa kanya.

Kaya naman laking pasasalamat niya sa pamilyang yon.

Gayunpaman, mas minabuti niyang ipagtapat sa mga ito na isa siyang takas sa bilangguan.

Hindi niya nakitaan ng pagkagulat ang mga yon bagos.

Tanging ngiti lamang ang isinagot nila sa kanya.

Sinabi ng mga ito na alam daw nilang galing siya sa kulungan dahil na rin sasuot nitong damit.

Nang isinagot nila sa kanya.

Sinabi ng mga ito na alam daw nilang galing siya sa kulungan dahil na rin sasuot nitong damit.

Nang araw nasa klolohan siya ng mga yon.

Nagulat pa siya at napatingin sa mag-asawa nang sabihin nila na simula ng araw na yon

ay sila na ang kanyang magiging pamilya.

Kusang tumulo ang luha sa mga mata niya.

Dahil sa unang pagkakataon ay may nagsabi noon sa kanya.

Sa tinagal-tagal na niyang nawalan ng pamilya ay muli niyang naramdaman ang pagkasabik na magkaroon muli noon.

Mas lalo siyang natuwa ng sabihin ng mga ito na nanay at tatay na lamang itawag niya sa kanila

at ituring niyang kapatid ang mga anak nila noon.

Tanging pagtangu lamang ang naisagot niya sa mga ito.

Makalipas ang ilang minuto ay isa-isa nang nagsitatinga ng tatlong anak na lalaki na mag-asawa.

Magkakamukha ang mga ito at pare-pareho sila ng hubog ng katawan.

Medyo maitim o moreno ang kanilang balat at sobrang papayat nila.

Butot balat pero matatangkad.

Mahaba ang bias nila at mukha naman daw silang maliksi kahit ganon sila kapayat.

Ngumiti ang mga iyon sa kanya at isa-isang nagpakilala.

Nakilala niya ang mga iyon sa pangalang Jimmy, Jepoy at Junie.

Magkasing edad lang sila ng panganay habang isang taon lang ang pagitan ng dalawa pa niyang kapatid.

Sinabi ng mga iyon sa kanya na ituring silang magkapatid at mamuhay kasama nila.

Ayon sa mga ito, bibigyan naman na siya ng bagong buhay.

Dahil doon ay muli siyang nabuhayan ng bagong pag-asa.

Kahit papano, ay may maituturing na siyang pamilya.

Na makabawi na siya ng lakas ay doon pa lamang niya naisipang lumabas sa bahay na iyon.

Paglabas niya,

naisipan niya na iturin silang magkapatid at mamuhay kasama nila.

Paglabas niya,

nakita niyang napakalayo pala ng bahay na ito sa bayan.

Wala silang niisang kapitbahay.

Sa katunayan ay hindi o mano niya alam kung saang lugar iyon.

Kung nasa kapis pa ba siya o wala na.

Wala siyang ibang nakikita kundi mga malalaking puno at mga halaman.

Sa tansya niya ay nasa itaas ng bundok ang bahay na iyon.

Naisip niya na mas mabuti iyon para hindi siya matonton ng mga otoridad.

Isang gabi,

nagising siya.

At doon ay nakita niya na siya lamang ang tao sa bahay.

Minabuti niyang lumabas para tingnan kung nasaan yung mga tao ro'n.

Nagulat siya nang makita yung mag-asawang.

May pinakukuluan sila sa malaking kawa.

Lumabas siya para tingnan kung ano ang niluluto nila.

Medyo nagulat pa yung mag-asawan nang makita nila na papalapit ito sa kinaro-roona nila.

Namilog ang mga mata niya ng makita.

Ang laman ng kawa.

Mga putol-putol na paragte ng katawan ng tao.

Matapos iyon ay bigla siyang nakaramdam ng pagkaantok.

At walang ano-ano'y nawalan siya ng malay.

Pagising niya,

ay nakita na niyang nakahiga siya sa papaggaya naman na isip niya na

panaginip lamang yung mga nakita niya ng gabing iyon.

Pagbangon niya ay kagad na siyang niyayang kumain ang mag-asawa.

Sabay-sabay silang nag-almusal sa pagkainan.

Napakasaya niya ng mga oras na iyon.

Kahit sa maikling panahon na pananatili niya roona,

iramdam niyang napamahal na siya sa kanyang itinuring na ikalawang pamilya.

Sa kalagitnaan ng kanyang pagsubo,

ay may nanguya siyang matigas na bagay.

Nang tingnan niya iyon,

nagulat siya ng makita ang buong kuko ng tao.

Nang tingnan niya yung mga karning nasa mangkok niya,

ay nakita niya ang ilang pirasong mga daliri ng tao noon.

May mga laman loob din.

Napatingin siya sa mag-adak,

at doon ay napagtanto niya

na hindi panaginip ang nakita niya ng gabing iyon.

Doon na nila ipinagtapat sa kanya ang totoong pagkatao nila.

Pamayagin niya sa mga mga mga mga mga mga

pamilya sila ng mga aswanga.

Tinanong siya na mga iyon kung papayag siyang maging kauri nila.

Yun naman o ang paraan para magkaroon siya ng bagong buhay,

kung saan hindi siya makakaranas pa ng kalungkutan.

Hindi na rin siya masasaktan ng pangkaraniwang tao na walang ibang ginawa,

kundi kamuhian at ipagtabuyan siya.

Saglit siyang nag-isip at tinalala ang lahat ng mga kasamaang ginawa sa kanya ng mga tao noon.

Naisip niya na noon paman,

ay gusto na niyang talikuran ang mundo pero,

simula nang makilala ang pamilyang kumukup at tumulong sa kanya,

muli siyang nagkaroon ng bagong pag-asa.

Hindi na siya nakaramdam ng takot ng oras na iyon,

bagkos ayng umisi lamang ito,

at ipinagpatuloy ang pagkain.

Hinigop niya yung sabawa,

kinain yung mga laman ng taong naroroon,

sinyalis na tinatanggap niya

ang alok ng kanyang nanay-nanayan.

Nang matapos na silang kumain,

meron silang iniabot sa kanya na isang bagong pisangsisiu na kulay itim,

na mas maliit sa isang normal na kapipisangsisiu lang.

Umusal muna ng ilang itim na orasyon o engkantasyon ng mag-asawa.

Nang matapos sila ay sinabihan siya ng mga ito,

na lunokin yun ng buo.

Medyo nahirapan siyang lunokin yun ngunit,

hindi nagtagal ay nagawa pa.

Nung nasa lalamunan na kasi niya yun,

ay parang kusa na lamang itong dumulas papasok.

Ilang minuto matapos niyang lunokin ang sisiu,

ay nakaramdam siya ng labis na pananakit ng tiyan.

Pagkatapos ay pinagpawisan siya ng malamig,

at unti-unti na siyang nakakaramdam.

Pagkatapos ay pinagpawisan siya ng malamig,

at unti-unti na siyang nakakaramdam.

Pagkatapos ay pinagpawisan siya ng malamig,

at unti-unti na siyang nakakaramdam.

Nang hina ang mga tuhod niya,

at napahandusay na lamang siya sa may sahig nun.

Ilang oras dinumano siyang walang malay,

at nang magising na ito,

nakaramdam siya ng labis na pagkagutom.

Humingi siya ng maraming pagkain,

at lumantak siya ng hilaw na karne.

Nakaramdam siya ng iba yung lakas at gaan ng katawan.

Naging matalas ang pangamoy niya at ang kanyang pandinig.

Ultimong ang timok ng puso ng mga taong,

milya-milya ang layo ay umaabot sa kanyang pandinig.

Alam na alam niya ang amoy ng mga sanggol,

maging ang amoy ng mga dugo ng mga ito,

na lalanghab niya.

Dahil sa matagumpay na pagyayanggaw sa kanya ng pamilyang iyon,

natuwa sila at nagbunyi.

Nagluto ang nanay-nanaya niya ng iba't-ibang putahing karne

ng mga taong na biktima ng magkakapatid.

Ang pinakanaging paborito umano niya

ay yung nilitsyo nilang patay na sanggol.

Nanono at umano sa panlasa niya ang lambot ng laman nito,

at maaromang dugo nito.

Buong gabi umano silang nagdiwang at naginuman nun.

Nang sumapit ang alas tres na madaling araw,

sa unang pagkakataon,

nasaksihan niya ang pagpapalitan nyo

ng bawat miyembro ng pamilyang iyon.

Nakita niya na nagpahid ng mabahong langis sa katawan ng mga ito,

pagkatapos ay unti-unti nang nagbago ang forma ng mga katawan nila.

Mas lalong humaba ang mga bias nila,

habang nagkaroon naman na mga bukol sa kanilang likuran.

Hindi naglaon.

Unti-unting sumulpot ang malaki at mahabang pakpak sa mga bukol na iyon,

maging ang hugis na mukha nila.

Nagbago rin.

Nagmistulang paniki ang mga anyo nila at nagkaroon din sila ng mahahaba at matutulis ng ipin.

Naging purong itim ang kanilang mga mata,

kung saan mas lalong kumikinang ang mga iyon

kapag tinatamaan ng liwanag na nagmumula sa bilog na buwan.

Ang mga kuko nila ay humaba at naging patulis.

Bago lumipad paalis sa mga ito,

ay sinabihan siya ng mga iyon na maghintay lamang sa bahay,

gawa ng hindi pa siya pwedeng sumama sa kanila.

Hindi pa umanuhinog ang bagay na nasa loob ng kanyang chan.

Hindi pa niya kayang magpalit ng anyo katulad nila.

Kinakailangan pa rin niya ng mahabang pagsasanay

para sa mga katawan nila.

Bagamat gustong-gusto na niyang sumama sa mga iyon,

ay minabuti niyang manatili muna sa bahay

at maghintay sa pagdating ng kanyang mga magulang at mga kapatid.

Humigao man na siya noon at nagmuni-muni.

Nung oras na iyon,

wala oman na siya sa mga katawan nila.

Ngunit,

ang mga katawan na niya,

maging ang sariling buhay ay magagawa niyang ibuwis alang-alang sa mga iyon.

Para sa kanya,

ay mas higit pa ang mga iyon kesa sa mga taong hindi man lamang nagbigay

ng pagmamahal sa kanya.

Bagamat nararamdaman niya ang unti-unti na

mga katawan na niya,

hindi pa rin siya kailangan sa mga katawan na niya.

Hindi pa rin siya kailangan sa mga katawan na niya.

Hindi pa rin siya kailangan sa mga katawan na niya.

At kahit na ang mga katawan na niya,

ay wala siyang kahit na anong pinagsisihan.

Masaya na siya sa bagong buhay na tinatama sa niya noon.

Alam niyang darating ang araw ay malilimutan na niya ang kanyang pagiging tao

at tuluyan ng mamumuhay bilang aswang.

Ayon pa sa kanya,

wala naman naman anong pinagbago ang buhay niya.

Noon pa man ay namumuhay na siya sa dilim kaya naman hindi siya natatakot

na muling makulong sa madilim na bundo

ng ibang mga lai.

Sa ganoong pag-iisip ay nakatulog siya ng payapa

kung saan nakita niya sa kanyang panaginip

ang tunay niyang mga magulang na matagal ng pumanaw.

Humiiyak kumanoo ang mga yon na waring nalulungkot sa buhay na kinasadla kanya.

Sinabihan din siya ng mga yon

na huwag tahaki ng kaliwang daan.

Baggos ay magbalik loob sa Diyos

upang makita niya ang hinahanap na liwanag.

Sa loob ng kanyang panaginip ay wala siyang ibang naramdaman sa kanyang tunay na mga magulang

kundi labis na galit.

Sinumbatan niya ang mga yon

at sinabi sa kanila na sila ang tunay na dahilan

kung bakit ang dating kay liwanag niyang mundo

ay tuluyan ng nilamon ng dilim.

Sinisi niya ang mga yon kung bakit siya napariwara

at nagdusa.

Kung hindi raw sana siya iniwan ng mga ito

ay marahil hindi niya naranasan

ang hirap na dinanas niya nang iwan siyang mag-isa ng mga yon.

Matapos niyang sabihin ang lahat ng hinanakit

ay tinalikuran na niya ang mga ito

at sumama sa bagong pamilyang

muling nagbigay sa kanya ng pag-asang mabuti.

Maliwanag na ang paligid nang magising siya.

Kagad siyang bumangon para tingnan

kung nakauwi na bang ligtas ang kanyang pamilya.

Sumilay ang ngiti sa kanyang mga labi

ng makitang kumpleto ang mga yon

at naghahanda na para sa kanilang almusal.

Muli silang nagsalusalong kumain

habang masayang nagkikwentuhan.

Ngunit hindi nilalakas

at hindi nilalakas

at hindi nilalakas

Makalipas ang ilang araw

nang maubus na ang mga nayambak nilang karni

ay muli na naman silang bababa ng bundok

para manguha ng makakain.

Sa pagkakataong yon

nakahanda na si Lindo na sumama sa kanila.

Pagsapit ng ating gabi

isa-isa na silang nagsihubara ng damit

Pagkatapos ay pinahira ni Jepoy ng langis ang likuran ni Lindo.

Naramdaman naman niya na parang nababanat ang kanyang mga buto.

Pakiramdam niya ay tumanggad siya ng dalawang talampakan.

Nakaramdam siya ng kirot sa kanyang likuran

hanggang sa malaman na lamang niyang

may mga kung anong nais kumawala mula ron.

Napangiwi pa siya sa sakit ng tuluyang sumulpot.

Ang dalawang malalaking pakpak.

Natagpuan na lamang niya ang kanyang sarili na nakalutang na sa ere

habang ang mga pakpak niya ay panay sa pagkampay

na tila ba may sarili itong buhay.

Naging napakabilis ng kanilang paglipad.

Sa ilang sablit lamang ay narating nila ang bayan.

Na mga oras na yon ay nakaamoy siya ng sanggol.

Sinundan niya ang amoy na yon hanggang sa makarating siya sa isang maliit na kubo

kung saan mula sa malayo ay naririnig na niya ang iyak ng sanggol.

Nang akmangbabaklasin niya ang parte ng bubungan ng kubo ay

bigla na lamang siyang nakaramdam ng labis na panghihina.

May malakas na puwersang pumigil sa kanya.

Nang tuluyan na siyang mawalan ng lakas ay unti-unti siyang dumausdos sa bubungan

hanggang sa mahulog siya sa lupa nun.

Isang matandang lalaki na may hawak ng isang uri ng medalyon ang una niyang nabungaran.

Walang tigil sa pagbuka ang bibig nito.

Bagay na lalong nakapanghihina sa kanya.

Lingid sa kanyang kaalaman,

ang bahay na pinuntaan niya ay tirahan ng isang mahusay na antingero.

Inusalan siya nito ng orasyon para tuluyan siyang maghihina.

Matapos yun ay napasigaw na lamang siya nang

ilapat ng lalaki sa kanyang nuo ang medalyon na hawak nito.

Damang-daman ni Lindo ng init ng medalyon na yon

na parang may kung anong sinisilaban sa kalobo.

Dahil sa sobrang sakit ay hindi na niya kinaya pa.

Naramdaman niya ang pagbabalig ng kanyang dating anyo

at ang unti-unting pagkawala ng kanyang ulirat.

Nagising na lamang siya sa loob ng isang hindi-pamilyar na bahay.

Latang-lata ang katawan niya noon at tila ba pagod na pagod siya.

Muli niyang nakita ang lalaking na kaimutan.

Ang inkwentro niya ng gabing yon.

May dala itong mangkok na may laman na kulay-berding likido.

Pilit itong ipinapainom sa kanya.

Wala na siyang nagawa kundi inumin yon.

Pagkatapos ay bigla na nang humilab ang tiyan niya.

Nagsuka siya ng napakaraming nabubulok na karne.

Tuloy-tuloy ang kanyang pagsuka noon.

Inilabas niyang lahat ng mga nakain niyang karne

na pagmamayari ng mga taong na biktima nila.

Nang wala na siyang maisusukang karne,

saka naman sumama sa kanyang huling pagsuka yung itim na sisyo na medyo lumakin na.

Doon ay piniliwanag sa kanya ng antingero ang dahilan ng kanyang pagsuka.

Habang wala o mano siyang malay,

ginamot siya nito dahil alam niyang may pag-asa pa itong manubalik sa pagiging isang normal na tao.

Kung nagkataon na tuluyan ng lumaki ang sisyo sa loob ng kanyang tiyan,

hindi na siya muling makakabalik sa dating siya.

Nalumo siya ng malaman sa antingero

na nahuli nila ang lahat ng aswang nakasamahan niya ng gabing yon

at walang pasubaling pinaslang

para hindi na sila makapangbiktima pa ng inosenteng mga tao.

Nang tuluyan na siyang gumaling,

isinuko niya mismo ang sarili sa mga pulis

para pagbayaran ng mga kasalanang nagawa niya noon.

Bago siya makulong ay naibahagi niya ang kwento ng kanyang buhay sa pamilya ng antingero

ng gumamot sa kanya

at doon nga nagsimulang kumalat ang kwento

tungkol sa naging karanasan ng taong nagkaroon

ng bagong buhay

sa piling

ng mga aswang.

PILING PILING

PILING PILING