KALANSAY SA KALESA | True Story (+1 Extra Story) JOIN Xethennial Membership: https://www.youtube.com/channel/UCZ6nWtA2u9KS3EreDzMrYew/join - Unique Badge and Emoji sa live chat at comment section - Shout-out sa new members/renewed members sa simula ng video Email: mkn.thelmo@gmail.com mga kwento ni Thelmo channel: https://www.youtube.com/c/mgakwentoNiThelmo Xeth Tagalog Horror Animation: https://www.youtube.com/c/XETHTagalogHorrorIllustration Sir Xeth channel: https://www.youtube.com/c/ThelmoFiles Facebook Account: https://web.facebook.com/xeth.helmo.3 Facebook Page: 1. https://www.facebook.com/Mga-kwento-ni-Thelmo-328269211396623/ 2. https://www.facebook.com/ProyektoHelmo Instagram: https://www.instagram.com/xeth_helmo/ #PinoyHorrorStories #TagalogHorrorStories #MgaKwentoNiThelmo

Video Transcript / Subtitles:( AI generated. About AI subtitles » )

* AI ("Artificial Intelligence") subtitles on Tagalog.com are generated using "Whisper" by OpenAI (the same company that created ChatGPT and DallE2). Results and accuracy may vary.
* The subtitles do include errors occasionally and should only be used as a tool to help with your listening practice.
* You can request this website to create a transcript for a video if one doesn't already exist by clicking the "Request AI Subtitles" button below a video. Transcribing usually takes 30-40% of the length of a video to complete if there are no other videos in the queue. For example, a 21 minute video will take 7-8 minutes to transcribe.
* Running a super fast cloud GPU server to do these transcriptions does cost money. If you have the desire and financial ability, consider becoming a patron to support these video transcriptions, and the other tools and apps built by Tagalog.com

Mga Puweto ni Thelmo

Mapagbalang araw Sir Seth.

Tawagin niyo na lamang po ako sa pangalang Jonathan.

Hindi ko po totoong pangalan yun.

Nais ko po sanang ibahagi sa inyo ang kwentong naranasan namin ng aking kuya Tom

nang minsan na kaming mapagawi sa purbinsya para dalawin sinalola.

Bale maraming beses na po kaming nakaranas ng matinding kababalagan habang nananatili kami sa purbinsya.

Ito nga lang ang una kong isasalaysay.

Habang ihihiwalay ko naman ang iba pa,

sa susunod kong pagpapadala ng aking mga kwento.

Ang angkan po namin ay taga Ilocanya.

Napadpad lamang kami sa Maynila dahil dito na nagsipag-asawa ang aming mga magulang.

Nakapagpundar din sila ng aming tahanan.

Nang munting negosyo at iilang properties na masasabi namin,

tunay ng pinaghirapan ni naman.

Nang makapagtapos kami ni kuya ng pag-aaral,

bumukod kami ng tiraan dahil na din may kalayuan ang aming mga trabaho sa tahanan.

Hindi namin kayang bumayahin ang madaling araw tapos uuwi ng ating gabi sa bahay.

Isang sales manager si kuya ng isang kumpanya ng mga kotse

samantalang nakaasay ng pag-aaral.

Parehong may malaking sweldo kaming magkapatid

kaya naman nabibigyan namin ang pagkakataon ng aming mga sarili na bumuo ng sariling negosyo.

Sa kasalukuyan, may isa akong restore bar na nasa Makati.

Si kuya naman siya ay isang kumpanya na nagsinig na mga mga kotse tayo.

Ang isang isang kumpanya na nagsinig na mga kotse tayo.

Si kuya naman may motor parts shop sa Las Piñas.

Nasa malayo man kami, naaasikasa naman namin ang maayos ang aming pinagkakakitaan.

Nag-iipan kami ni kuya.

Plano namin magpunta sa probinsya para dalawin si na lolo at lola.

Nabalitaan namin may sakit si lolo, at dahil hindi namin nagagamit ang aming leave,

ay sinamantala namin ang pagkakataon.

Bali isang liblib na barrio ang kinaroroon na nila, malayo sa kabihasnan.

Maliban pa dun, masasabi kong na-preserve ng gusto ang kasimplihan ng lugar.

Ang mga lumang kubo at kabayan na namumotiktik sa mga bulaklak.

Ang bakuba kong daan.

Ang malinis na batis kung saan hanggang ngayon ay ito pa din ang source ng tubig ng buong bayan.

Natatandaan ko nung bata pa kami.

Sa batis naglalabasin ang mama at lola.

Dalan nila ang mga palangganang pununang labahin, sabon at pampalibong damit.

Kami naman ni kuya ay magsasabuyan ng tubig mula sa sapa.

Nagtatakbuhan sa kabila ng maraming batuhan.

Umaalingan ko magkakasunod na saway ni na ma at lola,

na kesyo madaparaw kami, na baka mapunta kami sa malalim na bahagi at anulin kami ng tubig.

Sabik na sabik na kami ni kuya na makapasyal doon.

Kung hindi nga lang abala si ma ay gusto namin siyang isama sa lugar na yon.

Kaso lang, sa dami ng pinupuntahan niyang meetings, nakalimutan na din yata ni ma ang magrelax.

Hindi naman namin siya mapigilan.

Buwan ng Agusto nang magpunta kami sa Iloilo.

Hindi ko na babanggitin ang eksaktong pangalan ng lugar na kinabibilangan ang aming tahanan.

Basta, malayo sa kabiasnan.

Malapit sa paanan ng bundok at ang tanging supply ng kuryente

ay mula sa generator na nakainstall sa bawat tahanan na kayang bumili nito.

Wala namang problema sa amin ni kuya ang kuryente.

Kahit sa bahay, nasanay na kami na hindi gaanong gumamit ng ilaw.

Mahilig akong makiramdam sa gabi.

Yung walang ilaw, tahimik ang kapaligiran at walang distorbo.

Sakay ng eroplano, matagumpay kaming lumapag sa airport

at tinintay ang sundo namin si Mangberto,

ang kapitbahay namin sa purbinsya.

Limang taon lang ang nakalipas ng huli kaming magpunta rito

at hindi ko maiwasang mamangha ng makikita sa mga kapitbahay.

At hindi ko maiwasang mamangha ng makitang wala man lang ipinagbago sa matanda.

Tila hindi man lamang siya tumatanda nun.

Pag kalabas namin ng airport ay sinabi sa amin ni Mangberto na kumain daw muna kami.

Wala namang problema sa amin dahil malayo pa ang kailangan naming lakbayin

at baka gutumin kami sa biyahe.

Pasado alas 12 ng tanghali na kami nakaalis sa kayang bus na magatid sa amin sa bayan.

Babyae kami ng tatlong oras saka naman sasakay ng pakyawang tricycle

mula sa bayan papunta sa bungad ng baryo.

Pagpaso kasi doon ay hindi na pwedeng tumuli pa ang tricycle.

Maigpit na ipinagbabawal ng kapitan ng aming baryo na

magdala ng sasakyang maglalabas ng usok sa lugar.

Kaya naman alam namin nakaabang na ang kalesang sasakya namin papunta sa bahay mismo ni na lola.

Habang nasa biyahe, wala akong ginawa kundi sumilip sa bintana.

Si kuya, abalasap sa cellphone.

Sinasamantala ang pagkakataon na may signal pa dahil pagpasok namin sa baryo

alam namin hindi na kami makakasagap pa ng signal mula sa bayan.

Itong lugar namin sa bayan ay maihahalin tulad kasi sa itsura ng mga bahay noong panahon pa ng mga mananakop.

Halos lahat ng bahay na madadaanan, Spanish style, at walang mga tarangkahan.

Mabuti na lang at hindi nauso ang traffic dito sa probinsya.

Tahimik, sariwa ang hangin, at wala man lang makikitang nikatiting na basura sa kahit saan.

Maayos naman kaming nakarating hanggang sa wakas.

Natanaw na namin ang paarkong sinyalis ng aming baryo.

Na may nakalagay na welcome dito sa baryo na ito.

Sa hindi kalayuan ay nakalagay ang mga nakahilerang kalesang tanging sasakyang ginagamit na mga tao sa loob nun.

Alam kong kakaiba pero ang lugar na ito ay naitago ng lahat sa publiko.

Masaya kaming nagsipwesto ni Nakuya sa likurang bahagi habang si Mangberto naman ang kutsero.

Sa kanya din naman kasi ang kalesa na pinakyaw lang ng aming mga abuela para makarating kami sa bahay ng ligtas.

Nagsimula na naman kaming bumiyahe.

Hindi ko maiwasang makaramdam ng antok habang pinakikiramdaman ng tila pagduduyan sa amin ang bawat hakbang ng kabayong iyon.

Wala kaming ibang maririnig kundi ang maingay ng mga nakalagay.

Wala kaming ibang maririnig kundi ang maingay na gulong ng kalesa at ang takatak ng sapatos ng kabayo.

Namamangha din ako kay Mangberto na tila bakabisado na kung paano manduhan ang kanyang kabayo nun.

Alam niya kung paano pabilisin ang takbo o pabagalin ito.

Sa kalagitnaan ng aming biyahe, hinarap ko si Kuya Tom.

May naalala kasi ako nung huling magbakasyon kami rito.

Gusto ko sanang ipaliwanag na hindi lang naman mga aswang, mang kukulam o elemento ang naglipanas sa mundo.

Meron din mga multo.

Depende na nga lang ito sa antas nila.

Ang pagsalangit na wanang kanilang kaluluwa ay nakadepende rin sa kung ano ang mga nagawa nilang kasalanan sa mundo

at kung pinagsisiyan na ba nila ito bago sila mamatay.

Nung huling nagtungo kami rito, nakakita kami ng isang klase ng ispirito na hindi ko akalaing sasama sa amin hanggang sa Manila.

Kaya naman ang sumagi ito sa aking isipan.

Kinalabit ko si Kuya at tinanong kung may makakainkwentro na naman ba kaming nilalang kagaya ng mga ito.

Humiling si Kuya, sabay-sabing magdasal na lamang umano ako kesa sa mag-isipan ng kahit ano.

Nanahimik ako at itinoon ang pansin sa daan.

Madilim na pero nakikita namin ang paligid.

Ito ay sa kadahilan ng maliwanag ang bilog ng buwan.

Nakaka-ilang minuto na ang kalesa sa pagpapatakbo ng maramdaman namin na bagyang nagminorsi Mangberto.

Sa hindi kalayuan, natanaw namin ang isang lalaki.

May kapayatan, mukhang kaidaran lamang nipa at may suot na damit pambukid.

Walang anumang pinara niya ang aming sinasakyan kaya naisip ni Mangberto na hinduan ang lalaki niyon.

Huminto ito sa mismong tapat ng lalaki sa kadumungaw.

Anya, kung pwede raw ba siyang makisakaygawa nang dadaanan lang umano namin ang tahanan niya nun?

Hindi kami makatanggi dahil gabi na at mukhang pagod na rin si Manong.

Kaya naman umusod ako at binigyan siya ng espasyong upuan.

Nagpakilala siya bilang si Mang Tasio, isang manananim ng tabako.

Nagkatulad ng mga mga mga mga mga mga mga mga mga mga mga mga mga mga mga mga mga mga mga mga mga mga

patinginan kami ni Nakuya at lumingon sa amin si Mangberto.

Sabay-sabing kawawa naman daw yung tao kung hindi namin isasabay.

Kaya sumang-ayon na kaming lahat at muli ng lumarga.

Habang nasa biyay kami ay panay ang kwento ng lalaki.

Kaya siya napakatahimik na ng paligid.

Kung sa panahon ngayon ay may krimen pa bang nangyayari at kung umabot na ba sa aming lugar ang makabagong teknolohiya.

Nung araw daw kasi, kontento na ang mga tao sa gasera at mga sulo.

Ito ang nagbibigay ng liwanag sa paligid.

Habang ang mga gwardya sibil naman daw ay palakad-lakad sa dilim at sinusubukan matyagan ang paligid kung may indyo pa bang napapagawi.

Baliindyo po kasi ang tawag ng mga kastilang mananakop doon sa ating bansa.

Mas lalong napakunat ang aking noo sa kanyang sinabi.

Ang mga katagang indyo at gwardya sibil ay ginagamit lamang ng mga sinuunang Pilipino na kalaunan ay nagbago na ng katawagan sa pagdaan ng panahon.

Bahagya akong umisi at sinabi pa kay Manong na parang sinuunang tao ang galawan niya.

Si Kuya naman, pinandilatan ako bilang pagsaway pero hindi nagpapigil si Mang Tasyo at nagsalita siya nang nagsalita.

Hanggang sa mapag-away ang pinag-uusapan namin sa mga nagawa niyang kasalanan.

Anya, siyem na beses siyang nakagawa ng kasalanang pinakamatindi sa lahat kaya inuusig siya ng kanyang konsensya.

Dahil rito, naintrigang tinanong ko siya kung ano ba ang mga kasalanang ginawa niya.

Habang ginagawa yun, napatitig ako sa forma niya.

Nakasuot siya ng salakot at kamison.

Ang sapin sa paa ay tsinelas na hindi ko matiyak kung tsinelas pa talaga o hindi nun.

Pinakikinggan ko siya ng mga kasalanan.

Tsinelas pa talaga o hindi nun?

Pinakikinggan ko siya at masasabi kong napaka-weirdo ng kanyang mga kinuwento sa amin.

Ayon sa kanya,

nagkaanak daw siya sa isang madre

tapos ay may ninakaw o mano siya na mahalagang kagamitan sa may simbahan.

Ang sumunod ay may pinatay siya.

Hindi lamang iisa, dalawa o tatlong kataon nun.

Detalyado niyang ikinuwento na dati siyang naging matador ng karne ng tao.

Kabisado niya ang bawat parte ng katawan.

Kaya naghatidito ng kilabot sa bawat himay-may ng aming katawan nun.

Nahigit namin ang aming hininga

nang makita naming hinugot niya ang tanyang itak

at ipinakita sa amin.

Kahit alam kong malayo-layo pa kami sa aming uuyan

ay hindi ko magawang magrelaks.

Kinilabutan ako sa paraan ng pagkakasabi niya ng mga bagay na may kinalaman sa kanya.

Muli akong napatingin kay kuya.

Tila ba nagkasundo kami na kung sakaling may gawing hindi maganda yung istranghero na'y

itutulak namin siya palabas ng kalesa.

Pagtutulungan.

Pero ang inaasahan namin marahas niyang galaw ay hindi naman nangyari.

Sa halip,

nagmakaawa ang lalaki na baka mababalik ang mga mga mga mga mga mga mga mga mga mga mga mga mga mga mga

may madaanan pa kaming simbahan nun.

Mas lalong naging kakaiba ang tingin ko sa lalaki at

hindi na mapigilang itanong kung saan ba talaga siya galing at kung ano ang nangyari sa kanya.

Pumalahaw ng iyak ang lalaki, Sir Seth.

At hinding hindi ko makakalimutan

ang mga katagang binitawa niya

na nagpatakas ng dugo sa buong mukha ko nun.

Matagal na akong nagpalaboy laboy.

Ilang siglo na akong naghihintay ng katahimikan.

Sawa na akong maging isang kaluluwang ligaw.

At basta na lamang itong naglaho na parang bula.

Halos lumuwa ang mga mata namin ni na kuya ng masaksihan ang buong pangyayari nun.

Literal na naglaho siya at sa kanyang kinauupuan

ay ang kompleto pa niyang mga kalansay at bungunon.

Nabagamat wala na sa pagkakaayos ay nakasalansan pa rin sa isang basahan.

Nagsigawan kami sa takot.

Maging si Mangberto ay nataranta at hingal na pinatakbo ng matuli ng kalesa.

Tingin ko nga ay lumilipad na kami sa sobrang bilis nun.

Hindi ko maiwasang manginig habang iniisip na baka sa pagalog ng mga kalansay

ay magsiliparan ito papunta sa akin.

Lumingon sa amin si Mangberto sabay sabing

ikinalulungkot daw niyang ipaalam sa amin na kailangan naming dumaan sa simbahan.

Nangangatog sa takot na sumangayon kami ng sagayon ay maiwan namin ang kalansay

ng mahiwagang taong basta nalang nakisakay sa amin at nanglaho na lamang dinaparang bula

matapos niyang maikumpisal ang kanyang mga nagawang kasalanan.

Mabuti na lang nakarating kami kagad sa simbahan

maliwanag pa sa loob kaya naman napahinga kami ng maluwag nun.

Nagturoan kami ni Kuya Tom kung sino ang magdadala ng kalansay

na sa bandang huli isinuhisyon ni Mangberto na siya na lamang ang gagawa.

Nakilala namin si Father Joseph Albert, ang kura paroko ng simbahan namin.

Ikinuwento namin sa kanya ang mga nangyari kaya iiling-iling siyang nagbigay ng kanyang reaksyon.

Anya, ang nakasagupa namin ay isang siyam-siyam, isang klase ng kaluluwa

na kahit tagal nang namalagi sa ating mundo at hindi pa nakakahanap ng daan

tungo sa kapayapaan.

Ang isang isang isang isang isang isang isang isang isang isang isang isang isang isang isang isang

sila ang pumapangalawa sa mga kundinado na walang ibang ginawa

kundi manakot at magsisi sa kanila mga nagawang kasalanan.

Napailing ako ng basbasan ni Father ang kalansay at ilagay sa espesyal na lalagyan.

Sa likurang bahagi ng simbahan kung saan naroon ang mga libingan

ay doon siya ibinaon nang sagayon ay makamit na niya.

Ang tunay na kapayapaan.

Hindi ko lang maiwasang magtaka kung bakit lagi na lamang kaming nakakaranas ng ganito

sa tuwing napapag-awi kami sa probinsya.

Gayon paman, nagpapasalamat kami sa ligtas naming pag-uwi.

Salamat din kay Father at sa pabaon niyang mga kapayapaan.

Salamat din kay Father at sa pabaon niyang holy water.

Simula elementarya ay nahilig na ako sa pagbabasa,

panunood at pakikinig ng mga kwentong horror at katatakutan.

Kaya't napagdesisunan kong ipahagi naman ang aking karanasan.

Hindi to sigurong sobrang nakakatakot tulad ng storya ng iba pero

hindi ko makakalimutan ang mga karanasang ito.

Tawagin niyo na lamang po ako sa pangalang Jay.

Isa akong radiographer o radiologic technologist.

Sa mga hindi nakakaalam, ang profesyon ito ay tumutulong sa pagdiagnose at

treatment ng sakit sa pamamagitan ng pagprovide ng imahe

o image gamit ng radiation.

Katulad ng x-ray, CAT scan, ultrasound, MRI at iba pa.

Ang kwento ay naganap nung ako'y isang studyante pa lamang.

O intern pa lang.

Una, nung ako'y junior intern sa isang pribadong ospital dito sa aming regyon.

Sa ospital na yon,

isa lang ang radiographer na nakaduty dahil bihira din naman ang pasyente tuwing gabi.

Eight hours ang shift ko.

Mula alas 4 ng hapon hanggang alas 12 ng gabi.

Natapos ko naman ang duty ko.

Bali naglalakad na ako pa uwi nun.

Walking distance lamang yung ospital sa boarding house ko.

Nung malapit na ako sa gate ng boarding house,

biglang may humarang sakin at tatlong asong umaangil at naglalaway.

Para bang mga asong nababaliw nun.

Napahinto ako sa paglalakad.

Kinabahan ako kasi baka kagatin ako.

Hanggang sa mula sa aking likuran,

ay may isa pang asong biglang lumitaw.

Tinahula ng tatlong asong nakaharang sa daraanan ko.

Yung tatlong asong na humarang sakin ay unti-unting umatras sa may madilim na parte

na nagbigay daan sakin para makalapit sa gate ng boarding house.

Hindi ko alam pero sa pagkakataong ito,

nawala ang takot na nararamdaman ko.

Mga limang di pa ang layo ko sa tatlong aso at dalawa naman doon sa asong sumulpot sa likuran ko.

Sa pagkakataong ito ay nasa likod na ako nung isang aso

at binubuksan ang gate ng bahay abang ang aso ay patuloy pa rin sa pagtahol doon sa tatlong aso na iyon.

May dagdag ko lang na yung aso na ito na

tila ba humaharang dito sa tatlo?

Mas maliit kumpara doon sa tatlong iyon.

Nang maisara ko na ang gate at may luck ito,

nilingon ako ng aso at tumitig sakin bago umalis.

Hindi ko alam pero pakiramdam ko nung gabing iyon.

Inligtas ako ng asong iyon doon sa tatlo na hindi ko alam kung aso ba talaga.

Dahil simula nung nakikinig ako sa mga horror narasyon,

napaisip ako kung asong baliw nga lang ba talaga mga iyon o aswang diba?

Lalo na at dayo rin ako sa lugar na iyon.

Pangalawang karanasan ko naman ay naganap sa harap ng ospital.

Night duty na naman po ako nung mga panahon na iyon.

Alasyete ng gabi hanggang pagkakataon.

Naghabol kasi ako ng duty hours noon.

Mga bandang alas yes o alas onsen ng gabi ay nagpaalam ako sa radiographer on duty na bibili lang ng makakain.

Umayag naman si sir.

Nagpabili na rin siya ng pagkain niya.

Sa ganung oras ay sarada na ang entrance ng ospital

at ang pwede na lamang labasin ang pagkain niya.

Bali doon po ako lumabas

at eksaktong tawid lang mismo ng ER ay yung burger machine kung saan ako bibili ng makakain.

Habang pinapanood ko yung nilulutong burger,

may narinig akong tricycle na huminto sa tapat ng ospital.

Napalingon po ako ng mga pangalawang karanasan.

Pagkakataon na rin po ako.

Pagkakataon na rin po ako.

May narinig akong tricycle na huminto sa tapat ng ospital.

Napalingon po ako at pinanood ang mga taong lumabas galing sa loob ng tricycle

at binuhat ang isang matanda papasok sa ER.

Ang isa naman ay bumaba galing sa likod ng driver.

Habang nakatitig ay napailing na lamang ako

at naibulong ko ang mga salitang

wala na yan.

Nagulat din ako sa sinabi ko.

Gawa ng parang may bumulong din lang sa akin nun

at naisa tinig ko lang.

Habang nakatingin pa rin sa may tricycle,

napansin kong may lumabas dito na isang malaking lalaki at

sobrang itim niya.

Nagtaka ko kung paano siya nagkasa gawa ng

maliit lang yung sidecar ng tricycle.

Naagaw naman ng tindera ang atensyon ko

nang tanungin niya ako kung takeout ba o kakainin ko doon.

Ipinatakeout ko naman sa tenderang binili ko.

Pagpasok ko ng ER ay iyak na ng mga taong

nagdala sa pasyente ang naririnig ko noon.

Dead on arrival na ito.

Pangatlong karanasan.

Panggabi na naman po ang duty ko.

Ganong oras.

Sa ospital ay bihira akong makatulog.

Ewan ko ba pero ayaw ko po kasing talagang natutulog sa loob ng ospital.

Sa tuwing lumalalim ang gabi,

ang lagi kong ginagawa lalo na kung wala po kaming pasyente

ay nagsusulat o hindi naman ay nagdududel ako.

Tulad yan ang sinabi ko ay bihira ang pasyente sa ospital na yon tuwing gabi.

Noong gabing yun ay sobrang bored ko at

wala talagang pasyente at ang kasama kong radiographer on duty ay tulog na rin.

Habang nakaupo ako,

nakasubsob sa mesang nasa harapan ko,

hindi ko na malayang unti-unti na akong hinila ng antok.

Kaya naman nakatulog na ako noon.

Nang walang ano-ano,

bigla akong nalimpungatan dahil sa may naramdaman akong

humawak sa balikat ko,

yung parang tap lang.

Akala ko ay yung mga mga mga mga mga

radiographer na kasama ko pero

nang lingonin ko ay walang tao sa paligid ko noon.

Isa o dalawang minuto pagkatapos kong lumingon

at hanapin kong sino ang gumising sa akin ay

bigla kong naramdaman

ang malakas na pag-uga ng lupa

kasabay ng pag-alaw ng gusali noon.

Nang biglang nag-wika ang kasama kong radiographer na

lumilindol.

Tatlong metro ang layo niya sa akin.

Nakahiga siya

at mababakas sa muka niya ang

naalimpungatan lamang siya dahil sa pagyanig noon.

Nagkagulo na rin ang medtech sa may kabilang pinto

malapit sa hallway dahil sa pagyanig

habang ako ay kinikilabutan sa nangyari

hindi lang dahil sa lindol kundi dahil merong gumising sa akin

bago naganap ang pagyanig na iyon.

Kung hindi ako nagising noon ay maaring natumba ako dahil

yung inuupuan ko ay highchair na walang sandalan.

Napapaisip tuloy ako

ilang beses na akong nailigtas sa kapahamakan

sa hindi maipaliwanag na pamamaraan.

Tinulungan kaya ako ng tinatawag nating gabay

o meron bang

angel de la guardia kong

nagbabantay sa akin.