SAKSI AKO SA ISANG KULTO | True Story JOIN Xethennial Membership: https://www.youtube.com/channel/UCZ6nWtA2u9KS3EreDzMrYew/join - Unique Badge and Emoji sa live chat at comment section - Shout-out sa new members/renewed members sa simula ng video Email: mkn.thelmo@gmail.com mga kwento ni Thelmo channel: https://www.youtube.com/c/mgakwentoNiThelmo Xeth Tagalog Horror Animation: https://www.youtube.com/c/XETHTagalogHorrorIllustration Sir Xeth channel: https://www.youtube.com/c/ThelmoFiles Facebook Account: https://web.facebook.com/xeth.helmo.3 Facebook Page: 1. https://www.facebook.com/Mga-kwento-ni-Thelmo-328269211396623/ 2. https://www.facebook.com/ProyektoHelmo Instagram: https://www.instagram.com/xeth_helmo/ #PinoyHorrorStories #TagalogHorrorStories #MgaKwentoNiThelmo

Video Transcript / Subtitles:( AI generated. About AI subtitles » )

* AI ("Artificial Intelligence") subtitles on Tagalog.com are generated using "Whisper" by OpenAI (the same company that created ChatGPT and DallE2). Results and accuracy may vary.
* The subtitles do include errors occasionally and should only be used as a tool to help with your listening practice.
* You can request this website to create a transcript for a video if one doesn't already exist by clicking the "Request AI Subtitles" button below a video. Transcribing usually takes 30-40% of the length of a video to complete if there are no other videos in the queue. For example, a 21 minute video will take 7-8 minutes to transcribe.
* Running a super fast cloud GPU server to do these transcriptions does cost money. If you have the desire and financial ability, consider becoming a patron to support these video transcriptions, and the other tools and apps built by Tagalog.com

MGA PUWETO NI THERROR

Mapapalang araw, Sir Seth.

Ako po si Karl, isang photographer.

Mahilig akong magliwaliw kahit saang lugar.

Nakakatagpo ako ng mga magagandang alaala kapag nagagawa kong mamasyal sa mga lugar.

Lalo na yung naisasama sa pinakakilalang makasaysayang lugar sa buong mundo.

Para kasing napakalaking karangalan sa akin na makarating sa mga nasabing lugar na ito.

Sa pagkakataong ito, ang kwentong ibabahagi ko po sa inyo

ay nangyari noong kakatapos ko lang graduate mula sa kursong pinili ko.

Sa ngayon, isa akong freelance photographer at kumikita na rin naman kahit papano.

Madalas kuhanin ang aking servisyo ng mga taong may pera para kuhanin ng alaala ang kanilang tinatawag na best day para sa mga buhay nila.

Sa madaling salita, ang mga litrato ang bumubuhay sa bawat alaala ng mga taong ayaw kalimutan ang magagandang nangyari sa buhay nila.

Kinuha akong photographer ng isang malapit na kaibigan na tawagin na lamang natin sa pangalang Stella

para kuhanan ang pinakamahalagang pangyari sa buhay nila,

ang ikasal sa lalaking pinakamahal niya.

Bali nangyari ang kababalaghan na ito.

Dekada na ang lumipas, ilang dekada na sa lugar ng bagyo.

Isang araw na pag-aabang at pagsaksi namin sa kanilang pag-iisang dibdib.

Masaya si Stella at gayun din naman ako para sa kanya.

Pagkatapos ng kasayaan sa resepsyon, tumuloy ako sa resort kung saan doon din naka-reserve ang aking tutuluyan na kwarto.

Naging masaya naman ako sa pananatili ko sa lugar na ito hanggang sa maranasan ko nga

ang nakakahindik na karanasan sa nasabing lugar na kahit kailan ay hindi ko makakalimutan.

Sa dinami-rami ng mga kwentong naglalabasan sa mga palabas at kwento ng mga nakakatanda,

ang tungkol sa mga aswang ang pinakagumising talaga sa aking atensyon.

Hindi ko kasi aakalaing totoo silang naroon,

at hindi lamang panakot sa amin ng aming mga magulang.

Hindi ko aakalain na marami pala ang uhuri nila,

at minsan ay nasa paligid lamang natin pero hindi natin kilala.

Wala tayong kamalay-malay na sila, ay nakakasalamuhan na pala natin noon.

Nakakadaupang palad pero,

hindi natin kailangan sa mga mga mga mga mga mga mga mga mga mga mga mga mga mga mga mga mga mga mga

dahil inosente nga naman tayo,

dead ma lamang para sa atin ang presensya nila noon.

Nalaman ko lamang ang karamihan sa mga ito nang minsang marinig ko

ang ilan sa mga customer sa may restaurant na pinag-uusapan ang tungkol sa mga aswang.

Kakasimula pa lamang ng pagpotok ng balitang,

naggaroon ng malawakang patayan sa iba't ibang sulok ng lugar na iyon.

Kaya takot na takot akong lumabas doon.

Ito yung mga resort na masasabi kong yung mga sinuuna,

yung hindi gano'n ka maayos na klase ng resort gawa ng mga panahon na yon.

Hindi pa naman gano'n kasibilasado yung pagpapagawa ng mga ganitong klase,

kahit nga yung mga hotel noon, diba?

Kahit kalalaki kong tao at malaki pa ang katawan ko,

aaminin kong sobrang matatakotin ako.

Pinagbawalan kami ng mga staff na magliwalew sa likurang kagubatan,

kung saan madalas na napapabalitang nawawala ang kanilang mga customers.

Ilang taon na rin silang operasyonal pero noong nagsipaglaho ang kanila mga guest,

pansamantalang na ipasara ang kanilang resort at dinala ang isyong yon sa husgado.

Makalipas lang ang ilang buwan, natahimik ang kaso at muling nagbukas ang kanilang resort sa madla.

Walang malinaw na dahilan kong mga rebel, diba?

Kung ano nga ba ang totoong nila lang na kinatatakutan ng mga tao doon?

Kaya kahit alam ko na ang kwento ng lugar,

wala akong ginawa kundi ang manatili doon para,

syempre, nagkakaroon din tayo ng pagiging curious doon, diba,

sa nasabing lugar na yon.

Ang isang linggo ko, in-extend ko ng dalawang linggo,

para naman kahit papano ay kung wala mang nakakatakot,

mas mai-enjoy ko ang aking pagbabakasyon.

Nakaset na sa Sabadaw ang hiking na gagawin ko papunta sa kagubatan.

Ayon sa aking research,

naroroon namano ang pamosong ribulto ng mga

pagan gods na dati daw ay pinaniwala ang nagpapakita sa nasabing kabundukan.

Naging lokasyon ng mga ritual at orasyon ng kagubatan.

Kaya e-interesante ito sa aking pandinig.

Tsaka isa pa, noong mga panahon na yon,

bumaba na yung mga haka-haka tungkol sa mga nawawalang customer.

Parang sabihin na lamang natin na neutralize siguro yung mga ganito.

Gawa ng may mga nagroronda siguro na kung ano mga alagad ng batas noon.

Pagsapit ng nasabing araw,

lumarga na ako ng walang ni sino man sa mga staffs ang nakakaalam sa binabala ko.

Lingid sa kanilang kaalaman,

ilan sa mga bisita ng nasabing resort

ay panaka ko na dumaan lang sa isang lihim na daanan

papunta sa kalsadang nagtutumpok paakyat ng kagubatan na yon.

Habang naglalakad ay nakakaramdam ako ng...

excitement.

Hindi ko alam kung sa paanong paraan ko matutuklasan ang hiwagang taglay ng kagubatan.

Wala na rin akong nararamdamang takot nun.

Alam kong may makukuha ako at sigurado nga

papatok ito sa pagpapasahan ko ng kumpanya na mga magazines na pangarap ko ng aplaya noon pa man.

Bandang alas yeti ng umaga,

nagsimula na ako maglakad.

Malamig ang simoy ng hangin kahit mataas ng sikat ng araw.

Nagkalat ang nagtatayugang pine trees na nagbibigay ng mas kaaya-ayang pakiramdam sa akin.

Sobrang nakakatuwa talaga na magagawa ko ang mga bagay na hindi pa man ako successful.

Nakakamit ko na.

Para sa akin,

blessings ito ng Panginoon.

Mga tatlong oras din akong naglalakad ng mapadaan ako sa isang batis nun.

Namangha ako sa ganda ng lugar.

Napakaraming ligaw na bulaklak,

mga makukulay na bato at malinaw na tubig.

Tingin ko nga,

mas malinis pa ito sa distilled water na nasa tindahan.

Lumapit ako sa medyo pampang at dumungaw sa tubig.

Napakalinis talaga at malinaw kung nakikita ang aking refleksyon sa ibaba.

Ngingiti na sana ako kung hindi ko nga lang ba nakita ang ibang mukha na sa pagkakataong iyon.

Ay nasa tabi ko na.

Napatalon ako sa gulat.

Sabay lingon sa tabi ko.

Walang tao.

Walang tao.

Walang tao.

Sabay lingon sa tabi ko.

Walang tao.

At dinagundong ng malakas ang dibdib ko nun.

Guni-guni ko lang pala kako.

Pero bakit tila nakita ko talaga ang mukha ng matanda sa tabi ko nun?

Nakangisip pa ito

ng nakakatakot

at mukhang

natatakam na nakatitig sakin.

Saglit-tuloy akong nanghina

at naisip na magpahinga na lamang muna sa may batuhan.

May dala akong baon at

nagdesisyon na doon naman ang halian.

Makalipas ang isang oras na papamahinga,

napagpasyan kong manguha ng letrato.

Kontento naman ako sa mga larawang nakuna ng aking kamera.

Nagpatuloy ako sa paglalakad paakyat

at hindi na pinansin na medyo matarik na ang daang nilalakaran ko.

Sa bandang ibabaw,

may natanaw akong isang malaking bahay.

Sa tingin ko ay abandonado ito.

Mahahalata sa itsura ng lugar na hindi na mamiminti na ang kapaligiran.

Maraming nagtataas ang mga ligaw na damo.

Halos gadang kalang alikabok at marami na din mga sapot man.

Napasulyap ako sa main door.

Bahagyang nakabukas ang pinto kaya

nainganyo akong lapitan ito.

Kumabog na naman ang dibdib ko nun.

Pigla lamang akong nabalisa.

Pero sa isiping tila papasok ako sa isang

nakakatakot o hunted house.

Napakalaking swerti ko naman.

Makakakuha ko ng mga larawang pwedeng ifeature sa mga kilalang magazines

kagaya ng aking pinapangarap.

Nagsimula na naman akong manguha ng litrato.

Nakakatatlong shots na ako ng matigilan ako nun.

Sumikdu sa kaba ang dibdib ko nang makarinig ng...

ungol.

Nakiramdam ako

Nagmumula sa ikalawang palapag ng bahay ang ungol na animoy.

Hinahalo kay ang aking tapang para tumakas nun.

Namumot lang na higit ko ang hininga.

Natatakot man na hindi ko mapigilan ng kurisidad kong

siya sa atin kung ano ba ang meron sa maitaas.

Yan naman naisip kong ihakbang ang aking mga paapakyat.

Nang makarating sa hallway,

medyo nakaramdam ako ng pagkapanatag dahil hindi ko na maririnig

ang sarili kong mga yapak nun.

Karpet ang sahig at puno ng kulay itim na wallpapers ang dingding.

Mas lalo kong pinakiramdaman ang paligid.

Papalapit na ako sa kung anumang umuungul at

alam kong may ibang tao pa sa loob maliban sa akin.

Sinilip ko ang pinakaunang silid na aking nilapitan.

Naka-record ang hawak kong kamera sa video mode

kaya gumigiling ito nang naaayon sa nakukuha nitong eksena.

Natutop ko ang aking bibig.

Sa loob ay may mga lima hanggang anim kataong

may suot na mga sutanang itima

na nakapalabas sa loob.

Ang bawat matulis na dulong guhit ng malaking bituin

ay may mga nakatirik na kulay itim na kandila.

Samantalang ang mga tao namang kapit kamay na nagdarasal

ay walang kagalaw-galaw sa kanilang kinauupuan.

Sumakit ang ulo ko ng mga mga papasok ang mga sotang itim

na nakapalabas sa isang tinatawag natin.

Sumakit ang ulo ko nang marinig ang kanilang binabanggit na kataganga.

Hindi ko alam kung dasalba o orasyon.

Nasa lingwahing latin ito sa aking pagkakatanda.

Nakakakilabot silang pakinggan.

Nakakapanindig palahibo.

Maya-maya pa,

nag-angat ng kutsilyo ang bawat isa.

At sinugatan ang kanilang mga palapulsuan.

Mas lalo akong nanginig sa kanilang ginawa.

Bawat dugong pumapatak sa bawat isa

ay tinipon sa isang kopeta

at ininom ng lahat.

Tumayo naman ang pinakamatangkad sa kanila

at tinanggal ang kanyang takip sa ulo.

Sa isang sulok,

hinila niya ang nakagapos na lalaking pamilyar sa aking paningin.

Kinabahan ako

dahil ang lalaking iyon,

isa sa mga guest ng resort kung saan ako nanatili.

Namataan ko ang lalaking iyon

na nauunang umalis sa akin kung saan alam ko

nasa kagubaten din ang tungo niya katulad.

Walang haba siyang hinila sa gitna kung nasaan ang pinakaaltar nila.

Doon siya tinanggalan ng damit

na walang itinira sa kanya.

Kinilabutan ako ng magsalita na naman sa paulit-ulit na banyagang lingwahe

ang mga taong nakaitim

habang sumagi sa aking isipan na baka ang bihag nila

ay isa sa isang isa.

Habang sumagi sa aking isipan na baka ang bihag nila

ay gagawin nilang alay sa kanilang Diyos Diyosan.

Biglaan ang ginawa nilang ritual.

Walang babala na nilaslas ng lalaking matangkat

ang leeg ng kawawang lalaki at

hinayaang sumirit na parang gripo ang malansa.

Mainit at malapot nitong dugo

na animoy ulan kong tumama sa kanilang lahat nun.

Nagkikisay ang lalaki dahilan

para mapasinghap ako sa labis na takot.

Huli na ng malingunan ako ng mga taong naroon.

Nanlilisik ka agad ang kanilang muka nang makita ako.

Basta na lamang akong namutla

kumaripas ng takbo palayo sa silid na yon.

Hindi nag-iisip na pumasok ako sa isang silid

at binalya pasara ang pintu nito.

Kumakabog sa lakas ng kaba ang dibdib ko nun.

Ang buwang akala ko ay katapusan ko na.

Umupo ako sa gilid ng pintuan nun

habang pinapakinggan ang mga yabag ng mga taong umahabol sakin.

Huli na ng mapagtantukong.

Hindi pala ako nag-iisa sa loob ng kuwarto.

Sa kama, may nakagapos.

Nakahiga pero hugis-krus ang forma niya.

Ang kaibahan lang ay pabalik na dito.

Ang mga paan niya ang nasa ulunan samantalang ang kanyang ulo.

Nakasayad sa may sahig.

Nakatitig sakin.

Naglalaway.

Umuungol.

Kulay puti na ang kanyang mga mata.

Nakakatakot ang itsura niya.

At dahil sa labis na takot ay hindi ako nakapagsalita.

Natulala ako at nakalimutan ko yatang huminga nun.

Tila basaglit na tumakas ang aking kaluluwa

sa sobrang sindak.

Namalayan ko na lamang na lumuluha na ako nun.

Walang katapusang kilabot na ang aking naranasan

simula nang pumasok ako sa nasabing bahay pero

ang kamera kong nakasabit sa aking leeg

ay alam kong kumukuha pa rin ng mga nagbabagang eksena.

Hindi na ako nakapiyok ng pumalandra pabukasang pangunahang

pinto ng kwartong pinagtataguan ko.

Napatalon ako sa gulat at nagmakaawa

nang makitang papalapit sila sa akin nun.

Pinagtulungan akong hilain na mga nakasotana

at walang habas na hinayaang magwala sa kahabaan ng hallway.

Kahit na anong sigaw ko,

ay tila ba wala silang nangyayari?

At hindi na ako nakapiyok ng pumalandra pabukasang pinto

na naririnig.

Buong akala ko ay katapusan na ng masasayang araw ko nun.

Bilang isang taong nakasaksi ng nakakahindik na krimen,

hindi ko matukoy kung ang mga bagay na nutuklasan ko

ay may kinalaman ba sa mga kasong kinasangkutan ng resort na iyon.

Isa lang ang alam ko ng mga oras na iyon.

Kailangan ko ng Himalaya, Sir Seth.

Hindi ko lang alam kung ano ba ang nakain ko.

Bigla akong nagpumiglas dahilan para

mabitiwan na ako ng mga bumiyag sa akin.

Hindi nag-iisip na pumasok ako sa isa uling pinto na sa tingin ko

pwede ko pang pagtaguan.

Napagtantukong isa itong study room.

Nang makapasok ako dun,

namataan ko ang isa pang munting pinto na tila ba

sagot sa lahat ng suliranin ko.

Walang pagdadalaw ang isip na pumasok ako sa makipot nitong espasyo

at otomatikong nahulog ako sa isang walang hanggang butas.

Nahagip ko pa ang pagmumurang ginawa ng isa sa mga humuli sa akin pero

ano pa nga ba

huli na ang lahat para habuli nila ako.

Mahaba ang

tinakbay ko na paslay doon hanggang sa bumagsak ako

sa isang silid na puro basahan,

mga map at sari-saring walis.

Nahindi pa ako nang makita ko ang isang matandang babaeng may hawak na dustpan

at soot ang pamilyar na uniforme na mga janitres na

nagtatrabaho sa resort.

Gumisi ang ginang sabaysabing masunod na

maswerte daw ako at nakatakas ako noon.

Ngayon pa man,

kailangan kong magmadali.

Sawa na umano siya sa paglilihim sa mga otoridad.

Nagpasalamat ako sa kanya at kumabas na sa silid kung saan sa hindi kalayuan

ay ang lobby na pala ng resort na iyon.

Alam kong hahabulin ako ng mga taong nakasotana pero

gumawa ako ng eksena at nagsisimula ako sa isang isa.

Nagsisigaw sa loob ng lobby.

Sumisigaw na isinalaysay ko ang lagim na aking naranasan sa kagubatan.

Naging emosyonal ako noon.

Nagsinabing meron na umanong paparating na otoridad

para humingi ng tulong.

Dumating naman ng mga nagpakilalang polis.

Kinuha nila yung camera o yung video na naisip ko

bilang ebidensya o mano na nakuha sa tulong ng aking camera.

Matapos noon ay dalidali na akong nag-asikaso at umuwi ako noon.

Yung ibang mga guest na naroon ay natakot na rin at

hindi natatumulay sa pagkakaalam ko.

Sa sobrang takot ko, Sir Seth,

meron akong tila ba kakaibang naramdaman pagkatapos nung araw na iyon?

Dahil makalipas pang ilang mga araw,

nihindi lumabas ang balitang ito.

Sa radyo, sa telebisyon,

o maging sa lokal na kung anumang pamamahayagang doon-banda sa may bagyo.

Hindi ko sinisiraan ang bagyo, Sir Seth.

Gawa ng ilang beses na akong pabalik-balik doon.

Pero yung mismong resort na iyon.

Talagang totoo nga bang mga otoridad ang kumuha noon?

Sinubukan kong lumapit sa pinaka-estasyon ng pulis noon,

pinakamalapit doon sa resort, pero

napag-alaman ko

na wala yung kaso sa akin.

Na wala yung kaso na nagkaroon ako ng karanasan doon.

Walang record.

Napag-isip ko rin noon na

bakit nga ba hindi ako dinala sa estasyon?

Bakit nga ba hindi ako kinunan ng testimonya?

Kinuha na lamang basta-basta ang kamera.

Yung sinabi din ng matanda na caretaker,

may kinalaman kayong resort na iyon.

Ilang buwang makalipas matapos na mangyari na iyon ay

siyempre, wala po talagang naniwala sa akin Sir Seth.

Hindi ko alam pero siguro may nag-imbestiga din sa resort na iyon na iba.

Dahil makalipas ang ilang buwan ay

nalaman kong napasara ito pero

hindi ko na alam kung ano ang mga sumunod na nangyari noon.

Nang hinayang talaga ako.

Sana,

hindi ko binigay yung kamera.

Sana,

ako na lang yung dumiretsyo

sa estasyon ng pulis.

Maring may mag-iisip kung totoong kwento ito o hindi.

Hindi ko kayo pipilitin.

Hanggang dito na lamang Sir Seth.

Maraming maraming salamat po

kung mababasa mo

ang karanasan kong ito.

INSTAGRAM AT INSTAGRAM AT FACEBOOK AT TWITTER

www.facebook.com.com

INSTAGRAM AT TWITTER

www.instagram.com

INSTAGRAM AT TWITTER