DAGAT DAGATANG APOY | Demonyo True Story | +1 Extra Story JOIN Xethennial Membership: https://www.youtube.com/channel/UCZ6nWtA2u9KS3EreDzMrYew/join - Unique Badge and Emoji sa live chat at comment section - Shout-out sa new members/renewed members sa simula ng video Email: mkn.thelmo@gmail.com mga kwento ni Thelmo channel: https://www.youtube.com/c/mgakwentoNiThelmo Xeth Tagalog Horror Animation: https://www.youtube.com/c/XETHTagalogHorrorIllustration Sir Xeth channel: https://www.youtube.com/c/ThelmoFiles Facebook Account: https://web.facebook.com/xeth.helmo.3 Facebook Page: 1. https://www.facebook.com/Mga-kwento-ni-Thelmo-328269211396623/ 2. https://www.facebook.com/ProyektoHelmo Instagram: https://www.instagram.com/xeth_helmo/ #PinoyHorrorStories #TagalogHorrorStories #MgaKwentoNiThelmo

Video Transcript / Subtitles:( AI generated. About AI subtitles » )

* AI ("Artificial Intelligence") subtitles on Tagalog.com are generated using "Whisper" by OpenAI (the same company that created ChatGPT and DallE2). Results and accuracy may vary.
* The subtitles do include errors occasionally and should only be used as a tool to help with your listening practice.
* You can request this website to create a transcript for a video if one doesn't already exist by clicking the "Request AI Subtitles" button below a video. Transcribing usually takes 30-40% of the length of a video to complete if there are no other videos in the queue. For example, a 21 minute video will take 7-8 minutes to transcribe.
* Running a super fast cloud GPU server to do these transcriptions does cost money. If you have the desire and financial ability, consider becoming a patron to support these video transcriptions, and the other tools and apps built by Tagalog.com

Mga puweto ni Theo

Isang mapagpalang araw po sa lahat ng inyong mga tagapakinig.

Itago nyo na lamang po ako sa pangalang Romualdo.

Isa akong pastorer ka sa lukuyan sa isang simbahan dito sa Manila.

Bago ko isulat itong kwento na naging buhay ko nun,

pinag-isipan ko munang maigi.

Nais kong sabihin sa inyong lahat na bago ako natutong tumahak sa daang matuwid,

na una muna akong bumagta sa daan kung saan puro taliwas sa mabuti ang nagawa ko.

Sana'y huwag nyo po akong husgahan bagkos,

magsilbing aral na nga itong karanasan ko sa lahat ng mga taong paulit-ulit na gumagawa ng kasalanan.

Huwag nyo na sanang tularan ng mga nagawa kong mali,

para hindi kayo matulad sakin kung saan minsan ko nang narating ang tinatawag nilang impyerno.

Simula noong binatiliw pa ko ay wala kong ibang naidulot kinananay at tatay, kundi sakit ng ulo.

Maaga akong napabarkada at halos napabayaan ko ng pag-aaral ko.

Nang makapagtapos na ako ng high school ay umayaw na akong pumasok sa kuleya.

Kahit anong ginawang pamimilit ng mga magulang ko, hindi na talaga ako pumasok nun.

Mas gusto ko pang makasama mga barkada ko kaysa isa man kinatanay at tatay.

Lumaki akong broken family.

May kanya-kanya ng pamilya sinananay at tatay habang ako naman ay iniwan lamang nila kinalolo at lola.

At dahil doon, nagrepelde ako.

Pakiramdam ko kasi ay para lamang akong tuta na iniwan nalang basta-basta.

Kahit pa binibigyan nila ako ng pera at pinapaaral,

hindi ako naging masaya gawa ng uhawa ko sa atensyon at pagkalinga ng mga magulang ko.

Dahil nga sa kabarkada ko ay natuto na akong magbisyo,

uminom ng alak, manigarilyo, at ang masakla pa,

pati yung ipinagbabawal na gamot ay natikman ko na rin.

Natuto na rin akong magbisyo, uminom ng alak, manigarilyo,

natuto na rin akong magsugal ng kahit na anong uri ng sugal,

at dahil sa pagkalulungko sa bisyo,

lahat ng mga perang inilaan ang pamilya ko para saan sa pag-aaral ko ng kolehyo,

palihim kong ginagastos.

Hanggang sa nagulat na lamang sila bigla nang malamang naubos ko na lahat ng mga yon.

Dahil doon ay halos itakwil na ako ng buong pamilya ko,

itinigil na rin nila ang pagsustento sa akin.

Sinabihan pa nila ako na ako na lamang umano ang maghanap ng perang gagastahin.

Tutal, hindi umano ako sumusunod sa kanila.

Tinutoo nga nila ang hindi pagbibigay sa akin ng pera.

Galit na galit ako sa kanila noon.

Kaya naman naglayas ako kina lola at nakitira sa mga kabarkada kong tulad ko'y mga tambay rin,

at hindi nakapagkolehyo.

Nung walang-wala na kaming perang pambili na mga bisyo namin,

ay doon na kami nagsimulang magnakaw.

Ilang bahay na ang nilooban namin at kinuhanan ng mga kagamitan na maaaring ibenta at pagkakakitaan.

Lahat ng mga kinikita namin ay ipinambibili namin ng mga kinaaadika naming bisyo.

At umabot na nga sa punto, Sir Seth, na nahuli na kami ng mga pulis.

Ilan sa mga kaibigan ko ang nakulong.

May namatay rin sa enkwentro.

Ang ilan naman ay nakatakas at kabilang na ako sa mga yon.

Nagtago at nagpakalayo-layo kami kung saan nagkahiwa-hiwalay na kami ng landas.

Namuhay ako mag-isa kung saan hindi ko pa rin mapigilan na magnakaw para lamang mabili ang bagay na hinahanap ng aking katawan.

Isang araw, balisang-balisa ako noon dahil maghapo na akong hindi nakakalanghap ng paborito kong usok.

Pakiramdam ko, nangihina na ako.

May nakita akong isang motorsiklo na nakaparada.

Nangislap ang mata ko nang makitang nakaiwan doon ang susi noon.

Marahil, naiwan ito roon ang nagmamaneo.

Binalak ko na nakawin yon.

Nagdagumpay ako.

Pinaandar ko ito at pinaharurot.

Tuwang-tuwa pa ako nang makita ko sa side mirror ang may-ari nito.

Mangiyak-ngiyak na humahabol sakin.

Mas lalo ko pang binilisan ang pagpapatakbo pero hindi ko namalayan na meron akong nakasalubong na sasakyan.

Dagli kong pinihit paliko ang manibela pero pumanga naman ako ng pagkalakas-lakas sa isang malaking poste sa gilid ng daan.

Pag-ising ko, naging bala ko dahil ibang lugar na yung nasa paligid ko noon.

Lumingali nga ako.

Wala akong ibang makita kundi walang katapusang dilim.

Napatingin ako sa ibabagawa nang naramdaman ko ang kirot na gumuguhit sa talampakan ko.

Maging ang labis na init na nakapapaso.

Nagulat ako nang makita ang itsura ng daang tinataha ko.

Nagbabagang aspalto.

Kung saan kitang kita ang kulay pulang ninggas ng apoy.

Sa takot ko ay tumakbo ako ng mabilis.

Napapangiwi pa ako noon dahil sa bawat paghakbang ko,

ay nararamdaman ko ang walang kaparang init na nagpapalapnos sa mga talampakan ko.

Maoras na yun.

Gulong-gulo ako.

Lalo pat hindi ko alam kung paano ako napunta sa ganoon klaseng lugar.

Hindi ko rin alam kung bakit hubot-hubat ako at walang kahit na anong sapin sa paa.

Ramdam ko ang pagkasunog ng bawat hibla ng aking buhok.

At mas lalo akong nahintakutan nang makita ang napakaraming bungo at kalansay na nakapaligid sakin.

Sa likuran ko ay bigla na lamang nagsisulputan ang mga katakot-takot na nila lang na may mga sungay.

Hinabol nila ako.

Kaya naman mas lalo kong binilisan ang pagtakbo.

Natigilan na lamang ako nang marating ko ang dulo ng kakaibang daan yun.

Wala na akong tatakbuhan.

Nalimistulang nasa dulo na ako ng isang bangin.

Pagtingin ko sa ibaba ay nakita ko ang isang napakalawak na karagatang yari sa apoy at kumukulong tila mga tubig o putik na galing sa isang nagnangalit na bulkan.

Doon ko na isa-isang narinig ang mga sigawan ng mga taong nakalubog.

Kitang-kita ko ang pagrelapnos ng kanilang isa-isa.

At ang pagkasunog ng kanilang mga laman.

Napakarami nila.

Lahat sila ay humihingi ng tulong.

Baka sa kanilang muka ang labis na sakit na kanilang dinaranas.

Nagulat pa ako nang makita ang mga pamilyar na muka.

Tinatawag nila ang pangalan ko habang pilit nilang tinataas ang kanilang mga kamay.

At nakikiusap na hilahin ko sila paalis sa dagat ng apoy na iyon.

Kilala ko ang mga iyon.

At alam kong matagal na silang patay.

Sila yung mga kabarkada namin na tulad ko'y walang ibang ginawa kundi mga bagay na taliwas sa utos ng Panginoong Diyos.

Sa pagkakananda ko'y namatay sila sa inkwentro sa mga pulis.

Umatras ako para bumalik sana dahil tila alam ko na noon kung nasa ang lugar ako.

Paglingon ko ay nakita kong muli yung mga nilalang na may mga sungay.

Sa harapan nila ay naroroon ang isang lumiliyab na kalansay na nakasuot ng kulay itim at mahabang talukbong.

May hawak yung tungkol.

At sa kanang kamay nito ay may matalim na karit.

Hindi ko alam kung nananaginip lamang ako o dala ito ng pagkawalang malay ko.

Pero sa pagkakataon na iyon, sa nararamdaman kong sakit, init at mga nakikita ko na parang totoo,

hindi ko may pagkakakalimutan.

Nasa impyerno nga ako.

Kusang tumulo ang luha ko noon.

Doon ko na unti-unting naalala ang mga masasamang bagay na nagawa ko.

Bumalik na rin sa isipan ko ang tagpok kung paano ako napunta sa lugar na iyon.

Naaksidente ako.

Ang buong akala ko noon ay patay na ako dahil nakarating ako sa isipan ko.

Hinayaan ko na lamang ang unti-unting paglapit sa akin ng bungo na may karit.

Pumikit na lamang ako.

At hinayaan siyang itulak ako sa tila bangin na kinatatayuan ko.

Nang bumubulusok na ako pababa,

doon ko naisip na gusto ko pang mabuhay para maitama ang mga maling nagkakataon.

Sa unang pagkakataon,

taimtim akong nanalangin at tumawag sa kanyang pangalan.

Humingi ako ng tawad sa lahat ng mga kasalanang nagawa ko

at nakiusap ako sa ama.

Nabigyan pa ako ng pagkakataon na maitama yung mga mali ko noon.

Nang malapit na ako sa isipan,

naalala ako sa isipan.

Sa isipan,

naalala ako sa isipan.

Sa isipan,

nang malapit na ako sa dagat-dagatang apoy,

may natanaw akong liwanag.

Pagkatapos noon ay naramdaman ko na lamang na may humila sa akin pataas.

At pagmulat na mga mata ko,

tanging kulay-puting kapaligiran lamang ang nakita ko.

May nakita rin akong mga taong nakasuot ng purong puting kasuotan.

Naiyak na lamang ako ng makita si nanay at tatay na nakaupo sa tabi ko.

Tuwang-tuwa sila ng makitang may malay na ako.

Ayon sa kanila,

ilang araw na akong hindi nagigising.

At para sa kanila isang malaking himala

ang nagising pa ako gayong malaki ang naging tama ko sa ulo noon.

Ikinuwento ko sa kanila ang lahat,

pati ang paglalakbay ko sa impyerno.

At paghila sa akin ng kataas-taasan.

Hindi ko nga alam kung pininiwalaan nila ako talagang

naisip nila na baka lulong pa rin ako noon.

Pero simula nang makalabas na ako sa ospital,

nagsimula na rin ako magbagong buhay.

Pumasok ako at naging aktibong miyembro ng isang Christian Church.

At sa katagalan ng pagtupad ko ng tungkulin sa Diyos,

ay unti-unti ko nang nangyayari.

Nawala na rin ang naipong galit sa aking puso para sa mga magulang ko.

Hanggang sa hindi nagtagal,

naging pastor ako

kung saan na ibabahagi ko ang naging karanasan ko noon.

At kung paano ako binago

ng isang mataimtim

na panalangin.

Mapagpalang araw sa inyo, Sir Seth,

at sa inyong tagapakinig.

Ako puli dito,

si Allora,

taga Mindanao.

Ang kuwentong ibabahagi ko sa inyo

ay tungkol sa karanasan ko noong nagkaroon kami ng imersyon.

Sa pangaroon ko sa inyo,

tayo na ibig sabihin

si Allora

at si Allora na magbabahagi sa inyo.

Ang kuwentong ibabahagi ko sa inyo

ay tungkol sa karanasan ko noong nagkaroon kami ng imersyon.

Sa isang barangay po sa amin na tawagin nating

Barangay Libas.

Taong 2008,

sa isang paaralan ng barangay kami tumuloy para sa isang linggo naming imersyon.

Miyembro ako ng isang teaching community kung saan pumupunta po kami sa mga kabahayan

at nagbibigay aral tungkol sa kalusugan.

May isang nanay doon na nagtanong kung bakit doon kami naglagi sa eskwelahan na iyon.

Sabi ko naman hindi ko alam.

Sabi niya,

mag-iinat umano kami

kasi marami umanong kababalagang nangyayari doon.

Sa panahon na ito ay kasama ko ang kaibigan ko.

Pagkatapos doon ay bumalik kami sa eskwelaan para sa hapunan.

Inutusan ako ng kaklase namin na kumuha ng plato para sa niluto niyang pritong isda.

Nung papunta na ako sa kanya

at iaabot ko na sana ay sinabi niya sa akin na

babain ko ang plato kasi hindi niya umanumaabot iyon.

Nasa ibabang bahagi kasi siya ng kalan.

E ako naman nagtaka

kung bakit hindi ko nararamdaman yung lupa kung saan ako nakatayo.

Sa maniwala man kayo sa hindi sir Seth

lumulutang na pala ako noon.

Sabi ng kaklase ko na nasa tabi ko lang din

Jel, okay ka lang?

Pagkasabi niya sa akin noon

napahawak ako sa kamay niya

saka ako bumaba sa pagkakalutang.

Bilang nagtataka

ang sagot ko lang naman sa kanya noon ay

okay lang ako May.

Pagkatapos namin maghapunan ay

saka naman nagkaroon ng brownout.

Naggagulo na kami roon sa eskwelaan kasi low bat ang cellphone

at yung iba ay hindi naman lang nakapagpadala ng flashlight.

Saka naman dumating ang kapitan ng tilang tanong doon.

Humingi sila ng pasensya kasi kalimitan daw roon

ay nagbabrownout sa ganung oras.

Tinawag ako ni May.

Jel, lapit ka dito.

Nakita mo ba si Jana?

Yung huling nakakita sa kanya

nasa tabi lang siya sa bangkang kubo sa may sapay

tapos segundo lang ang nakalipas

nasa taas na siya ng puno ng makopa.

Kinikilabutan ako Jel.

Sinabihan ko siya na sumama muna siya sa ibang kaklase po namin

at titignan ko kung totoong nasa puno nga si Jana noon.

Kumpermado Sir Seth.

Naroon siya.

Nanlilisik ang kanyang mga mata na parang

para bang manunugod noon.

Bigla namang natakot ang iba na nanakakita sa kanya

tapos eh pinatawag yung presidente namin sa klase

gawa ng may kaalaman siya sa mga ganung bagay.

Eh ako, naroon lamang rin.

Nakipagsiksikan din ako

para makita si Jana na pinababa na mula sa punong yon.

Nilagay siya sa isang kwarto at pinadasalan.

Ibang espiritu o mano ang pumasok sa kanya.

Naroon ako sa labas ng kwarto.

Nakatingin lang.

Tapos ay pumunta ulit ako doon sa puno ng makopa.

Sa kuryusidad ko ay hinawakan ko yung punong yon.

Doon ay nakatambad sa harapan ko

na parang sinihan ang pangyayari ng sinuunang panahon

kung bakit naging saksi ang puno ng makopa.

Nakita ko doon ang bangka na may kubo.

May limang lalaki na nakaupo.

Pinag-uusapan nila ang babae na gusto nila.

Yung isang kasama nilang lalaki ay ayaw sumama dahil

mali daw yung gagawin nilang ligawan yung babae

tapos ay pagnasahan o gawin ng hindi maganda sa babae.

Kaya napatakbo ito.

Umakit siya sa puno ng makopa.

Saka sumuno dito mga kasama niya

at pinagtataga siya doon.

Pagkatapos noon ay ginawa ng mga kasama niya

ang paglilinlang sa babae.

Isang tapit hapon yun.

Nakita kong napakaganda niya Sir Seth.

Yung sinuunang babaeng Pilipina man na

mayinhin at mayong respeto.

Inimbita siya sa bangka para makipagkwentuhan.

Pagkatapos ay mga nakaraang minuto

nagsidatingan yung ibang mga lalaki

at hinalay yung babaeng yun.

Pinatay.

Tinapon sa sapa.

Tumutulo ang luha ko noon.

Nakakaawa.

Napayakap ako sa puno.

Nakakaawa.

Nakakaawa.

Napayakap ako sa puno

habang sinasabi ang mga kataganga.

Ang nakaraan ay tapos na.

Sana huwag nang maulit.

Maawa ka sa mga kasama ko na walang kinalaman dito.

Tapos yung babae Sir

pumunta sa isang puno na

maputi ang balat

na mataas,

matayog ang mga sanga

at dahon

na hindi kalayuan sa puno ng makopa.

Ang sabi

dito ako nakatira.

Sana hindi maputol ang punong ito.

Kung hindi

madadamay pa ang ibang puno.

Doon namin napag-alaman

na

etong lugar na ito kung saan nakapwesta ang puno.

May plano palang gawing housing o warehouse ang lupa doon

na malapit sa eskwelahan.

Sabi ng kasama ko

wala tayong karapatan na umangkin sa pag-aari ng tao.

Umalis ka dyan sa puno at para hindi ka madistorbo.

Sagot ng babae

sa punong mangga

sa kanan mo

dyan inilibing ang anak ko.

Makikita mo pag nasinagan ng ilaw ang mga puno na yan

hugis babae na may dalang bata.

Totoo nga Sir Seth

inilawan namin yung mga puno ng mangga

at bumungad sa amin ang hugis na sinasabi niya.

Kaya pala ayaw niyang ipaputol ang puno.

Nadadamay pala ang puno ng mangga.

Pagkatapos noon ay bumalik na ako sa kwarto kung saan si Jana.

Tinanong ko siya kung kilala niya pa ba ako.

Oo naman na naging sagot niya.

Sabi ko

alam mo ba kung anong nangyari sayo?

Sabi niya

hindi.

Nakita niya raw kasi ang bangka sa hindi kalayuan sa sapa

na may umbok na mga tao.

Kaya siya umakit para makita kung anong meron doon.

Doon na siya nawala sa sarili Sir Seth.

Pagkatapos noon ay kinausap ako ng presidente namin na

ibantayan ang kwarto ni Jana

saka naman namin sumigaw sa dulo ng mga kwarto.

Yung isang babae nakasama din po namin

kumakanta naman siya ng kantang kamatayan.

Nako,

ibang dimensyon yata itong napasokan naming eskwelaan.

Marami nga ang nangyaring kababalagan dito.

Hindi ko na yata ato kaya Sir Seth.

Yung iba ay naging abala sa pagkontak na mga kamag-anak nila

para sunduin sila doon.

Yung iba, umiiyak na.

Yung iba naman ay nakikiramdam lang.

Ako naman,

dahil pa rin ang kurisidad,

ay pumunta ko doon sa puno at sabi ko

naniniwala ako na mabait ka.

Sana mapatawad mo ang sarili mo

at yung nagkakasala sa'yo.

Matagal ng panahon yun

at ilang tao pa ba ang gusto mong pagigantian?

Gusto mo bang nandito ka na lamang sa lupa?

Ayaw mo ba roon sa mas tahimik yung kaluluwa mo?

Nakikiusap ako.

Hindi ko na alam kung ano pa

ang may tutulong ko sa mga kasama ko dito.

Hindi naman ako Diyos.

Maawa ka.

Lubayan mo ang masamang ispirito

na bumabalot sa'yo

at hindi ito ang gusto

ng namayapa mong anak.

Niyakap ako ng babaeng yun.

Yun bang nasa kanlungan ka

ng isang mapagmahal na ina.

Alam nyo kung anu ang nangyari pagkatapos nun?

Nagkaroon ng malakas na hangin.

Parang nangyari sa mga mga mga mga

malakas na hangin.

Parang babagyuin ka.

Unti-unting nagpahinga ang hangin na yun.

Nagpahinga dun sa puno ng mangga

kung saan nailibing ang anak niya.

Pagkatapos ang pangyayaring yun

unti-unting naging maayos ang lahat sa amin.

Nabalot mang kami ng katatakutan ng gabing yun

pero hindi na ito na ulit pa

at alam kong pinakinggan ako ng babaeng yun

at naway patuloy ng nanahimik

ang kanyang kaluluwa.