LAGOT KAYO KAY YAYA | Kulam True Story JOIN Xethennial Membership: https://www.youtube.com/channel/UCZ6nWtA2u9KS3EreDzMrYew/join - Unique Badge and Emoji sa live chat at comment section - Shout-out sa new members/renewed members sa simula ng video Email: mkn.thelmo@gmail.com mga kwento ni Thelmo channel: https://www.youtube.com/c/mgakwentoNiThelmo Xeth Tagalog Horror Animation: https://www.youtube.com/c/XETHTagalogHorrorIllustration Sir Xeth channel: https://www.youtube.com/c/ThelmoFiles Facebook Account: https://web.facebook.com/xeth.helmo.3 Facebook Page: 1. https://www.facebook.com/Mga-kwento-ni-Thelmo-328269211396623/ 2. https://www.facebook.com/ProyektoHelmo Instagram: https://www.instagram.com/xeth_helmo/ #PinoyHorrorStories #TagalogHorrorStories #MgaKwentoNiThelmo

Video Transcript / Subtitles:( AI generated. About AI subtitles » )

* AI ("Artificial Intelligence") subtitles on Tagalog.com are generated using "Whisper" by OpenAI (the same company that created ChatGPT and DallE2). Results and accuracy may vary.
* The subtitles do include errors occasionally and should only be used as a tool to help with your listening practice.
* You can request this website to create a transcript for a video if one doesn't already exist by clicking the "Request AI Subtitles" button below a video. Transcribing usually takes 30-40% of the length of a video to complete if there are no other videos in the queue. For example, a 21 minute video will take 7-8 minutes to transcribe.
* Running a super fast cloud GPU server to do these transcriptions does cost money. If you have the desire and financial ability, consider becoming a patron to support these video transcriptions, and the other tools and apps built by Tagalog.com

MGA KUWENTO NG THERMOS

Tawagin mo na lang akong B-Boy Sir Seth

at ang kwentong ibabahagi ko sa inyong lahat

ay ang pinagtagpitagping kwento ng pagmamahal,

pagkakaibigan, pagkabigo at pagkasuklam.

Suklam na nauwi

sa isang kakaibang uri

ng kulam.

Ilang taon na ang nakakalipas

nang makilala namin ang matalikong kaibigang si Rodney,

ang waitress sa isang bar sa Tomas Morato,

na itago na lamang natin sa pangalang

Dahlia.

25 taong gulang palamang kami nun

ang tropa kong si Rodney kaya

halos gabi-gabi kaming umiinom

pagkatapos ng trabaho namin

sa isang maliit na advertising agency.

Huwag na nating pangalanan yung bar sa Tomas Morato

kung saan kami laging naglalasing.

Pero nang una kong maspatan si Dahlia

sa madilim na bar

na nagsiserve ng malamig na beer.

Napanganga talaga ako nun.

Hindi lamang ako na-attract sa itsura niya.

Para akong nag-ayuma

ng kakaiba niyang ngiti.

Ang ikinabadrip ko lang ay

parang medyo matagal na palang

kilala ni Rodney si Dahlia.

Dahil doon kasi sa bar na yun

ay palaging umiinom ang best friend kong kamukha

ni Dennis Trillo.

May itsura si Rodney

kaya naman kitang kita ko

nung unang beses kong nakita si Dahlia

kung gaano siya kahok sa kapagian ng tropa ko.

Nahiya ako nang ipakilala ako ni Rodney

kay Dahlia.

Dahlia,

best friend ko pala, si B-boy.

Maayos ang pagpapakilala ni Rodney

sakin pero

parang hindi maayos ang itinugon ni Dahlia

nang titigan ako mula ulo hanggang paa.

Chubby,

sabay tawa nito.

Pinigilan niya pang mapabulalas

ng tawa talaga.

Naisulto ako

sa reaksyon ni Dahlia noon.

Chubby,

kinamuhian ko

ang salitang chubby simula

ng gabing yun.

Chubby daw ako, Sir Seth.

Siguro nasabi ni Dahlia yun kasi

naka all white ya forms ako

ng oras na yun.

Nakakalapad nga naman

ang katawan ng puti.

Besides, gabi-gabi akong umiinom

kaya ang laki na ng tiyan ko sa edad na

25.

Okay,

sige sabihin nating bilugan

kung anumang itsura ko.

Bilugan ang mukha ko,

ang mga hita at tiyan ko.

Lalo ng ilong ko.

Kaya biik ang tukso sa akin nung bata ako eh.

Hindi ka biik.

Yan naman ang palaging

pampatahan sa akin ng yaya munda ko

noong 8 taong gulang ako.

Hindi pa mapayag ang yaya ko noon

na nadidihado ako ng mga kalaruko

sa kalsada.

Palaging niya akong ipinagtatanggol.

Kinocomfort,

pinapatahan.

Pero ng gabing

na offend ako ni Dahlia nang iisang

salitang kumabog sa

pagkatao ko o pagkalalaki ko.

Wala na noon ang yaya mundang ko.

Matagal nang umuwi

sa purbinsya nila,

sa Agusan del Norte.

Mag-isa kong kinimkim ang sama ng loob.

Medyo,

yung love language ko pa naman

sirsat ay words of affirmation.

Kumbaga,

yung mga salita magpapasaya sa akin

or

papatay sa akin.

Totoo yun.

Sa mga love language yan is words of affirmation.

Alam niyo ang ibig kong sabihin.

Para paiksain natin ang kwento,

ay niligawan ni Rodney si Dahlia

at agad siyang sinagot nito.

Naging mag-jowa

sila sa harapan ko pa.

Nangyari yun

ang birthday ko.

Nagmag-iyaya ako sa opisina na mag-inuman

sa bar nila Dahlia.

Birthday ko yun.

Pero sinapawan ako ng tropa kong insensitive.

Hindi nga kaya

ramdam noon na trip ko rin si Dahlia.

Pareho kaming lalaki.

Dapat alam niyo yun, diba?

Kaso wala eh.

Hindi man lang nagpasintabi

noong birthday celebration ko.

Doon at noon pa talaga

ng hinginang matamis na oo

si Rodney kay Dahlia.

Mabilis namang sumagot

agad itong si Dahlia na akala mong

kating-kati sa best friend ko.

Umo-oo ito.

Agad-agad.

Bad trip, diba?

Ang ending,

silang dalawang mag-diyawa

ang naging center of attraction

at buhay ng party noong birthday celebration ko.

Sagot kong inuman

pero sila ang sumaya at nabusog

ng alak ang tiyan.

Umiyak ako pag-uwi ko noong gabing yun.

Umiyak ako na parang

walong taong gulang na inaway na naman

ng kung sinong bully na kalaru ko sa kalsada.

Napada pa ako sa kama

na pahagulgol.

Nung nandito lang si Yaya,

bulong ko sa sarili ko habang

iyak ako ng iyak nun.

Hiyari kayo kay Yaya.

Mag-isa na kasi akong nabubuhay sa bahay

ng mga magulang kong parehong

nag-migrate sa Canada.

Pagka-graduate ko ng college,

yung lumang bahay namin ako na lang

ang nakatira.

Ayoko kasing tumira sa ibang bansa.

Gusto ko pa rin dito sa atin.

Nang gabing yun ay naalala ko ang kwento

ng Yaya mundang ko sa akin.

Isang kwentong hindi ko makalimutan

hanggang ngayon.

Hindi ko kasi alam

kung totoo o embento lang

ng Yaya ko ang kwentong yun

para lang katakutan ito

o para katakutan siya

at palaging sundin sa mga pinag-uutas

niya sa akin.

Madad na si Yaya mundang nung

iuwi siya ng mama ko mula sa probinsya nila

sa Agusan.

Bisaya ang Yaya ko pero

sa Agusan na ito lumaki at tumanda.

Siguro,

mga sinkwenta anyos na siya

noon pataas.

Hindi siya mukhang lola pero kapag nakita mo

ang Yaya ko,

kikilabutan ka sa titig niya.

Sinasabi niya palagi

sa akin kapag gabi at

pinapatulog na ako sa kama kung

papa ng papa ko sa woodshop niya

na may kapangyarihan

o ano siya.

Isang kakayahan na hindi

normal at wala

ang ibang normal na tao.

Kaya kung

hindi umanwa ko matutulog ka

agad, baka kung

anong magawa niya o ano sa akin

napagsisihan ko.

Pinilit kong

paaminin sa Yaya mundang

kung ano yung kapangyarihan na sinasabi niya.

Buyagan.

Isa raw siyang

buyagan.

Tama ako ng pagkakapronouns mga kagiliw no.

Baka magkamali ako eh.

Anyways,

walong taon lang

ako noon,

hindi ko siya kaagad naintindihan

noong unang sambit niya

ng salita.

Ang Yaya kung kulay puti

ang mahabang buhok at walang guhit

ang mga palad

ay isang

buyagan.

Isinilang raw siyang may kumpletong

ipin na

pagkalabas na pagkalabas niya.

Nangilabot ako sa

naisip ko noong bata ako,

isang bagong

panganak na sanggol na may kumpletong ipin.

Medyo nakakadiring,

nakakatakot.

Sa totoo lang,

nang ipakita niya sa akin

ang mga palad niya ng gabing iyon,

napatalukbong

kaagad ako sa takot.

Sobrang kinis at

sobrang puti ng mga palad niya.

Wala itong

mga linya.

Hindi normal

na tao si Yaya.

Kinakantahan niya pa ako

ng hindi pang karaniwang

kanta.

Sa usa kahungung,

a dunay misteryo.

Itong napulong

pagputol.

Madisgrasya ka kung ipadala

ang akong

itong napulong

na sa Tagalog ay

sa isang bulong

ay may hiwag.

Salitang itim

nakakahiwa.

Magkakasugat ka kapag

pinadalan

ng itim kong

kataga.

Kapag ayaw ko pa rin matulog,

pagkatapos ng paulit-ulit ako

kantahan ng bisayang kanta,

magkikwento na siya

ng nakakahilakbot na istorya.

Sa kwento ni

Yaya Mundang,

sa probinsya o Manila,

ay may tatlong uri ng

tao.

Ang mga normal na mamamayan,

ang mga babaylan

na mas kilala ngayon bilang mga manggagamot

at mga mangkukulam.

Biboy,

isa akong mangkukulam.

Pagamin ni Yaya Mundang sa akin,

bawat isa o mano

sa pamilya nila ay marunong

mangulam pero

mas kilala ang angka nila

bilang buyagan.

Ang mga buyagan o mano

ay isang uri ng bisayang

mangkukulam na maaaring magdulot

ng pinsala, kapahamakan

at sakit

sa pamamagitan ng mga salita o buyag.

Sabi pa ni Yaya Mundang,

pwede raw silang makaapekto

hindi lamang sa mga tao

kundi pati na rin sa mga

halaman, hayop at mga

bagay na walang buhay.

Nagdudulot sila

ng pinsala sa pamamagitan

pagpuri sa isang tao

o isang bagay

alinman sa hindi sinasadya

o may masamang hangarin.

Kapag galit o ingit sila

sa isang tao o kaibigan nila,

nagpapalipadhangin sila

ng mga masasakit na salita

o minsan ay mga kahilingan.

Mamatay ka ng hayop ka,

magkasakit ka sana,

malasin sana

ang angkan mo,

magkasakit ka sana

panghabang buhay.

Ito ang mga karaniwang buyag

na pinapadala nila sa hangin.

Nagsisimula ang lahat

sa simpleng pagbulong

habang katabi o kasama pa nila

ang gusto nilang kulamin.

Pero kapag hindi na nila kasama

ang target nilang patayin na tao,

gumagawa sila ng kakaibang ritual.

Isang madilim na ritual

o yung tinatawag nating

itim na maika.

Sa isang altar

ay nagtatayo sila ng mga maliliit na ribulto

na anyong tao

pero gawa sa mga nabubulok

ng ngipin ng tao.

Karaniwan o mano,

kumukuha at nangangalkal sila

ng ngipin ng tao

sa mga simenteryo

at sa mga lumang ospital.

Kapag nakakuha sila ng ngipin

mula sa gusto nilang biktimahin,

mas mabuti.

Iniipo nila mga ngipin

at bumubuo ng malahugis taong ribulto

na isang dangkalang taas.

Napapaligiran ng iba't ibang halamang

may tinik ang ribulto.

Nakatirik ang pulang kandila

sa buong altar

bago sila tumawag ng

kakampi.

Yun ang tawag nila

sa isang itim na espiritu.

Sir Seth,

may si Dimonyo

ang yaya mundang ko.

Dahil nang awayan na kuminsa ni Carlo

na kuya ng kalarukong si Amboy

at umuwi ako ng bahay namin

na duguan ng uso,

nakita kong tumirik agad

ang mga mata ni yaya

at umusal ng mahinang panalangin nun.

Hindi ko nalang

hindi ako sigurado

kung panalangin ba talaga yun

pero

ang nakakasiguro ako

nagkasakit agad

ang kuya Carlo ni Amboy.

Nung gabi na yun,

sinugod sa ER si Carlo

dahil bigla umanong namaga

ang kamay nito.

Yung kanang kamay na pinagsuntok niya

sakin ay biglang lumobo

at sumakit ng husto ng biglaan.

Nakasilip kami noon

ni yaya mundang sa bintana

habang pinapanood ang mga magulang ni Carlo

sa pagbubuhat sa kanya

papasok sa sasakyan.

Ang masaklab,

pagdating nito sa emergency room

nagnanana na agad

ang kamay nito

kahit wala itong sugat.

Lumobo ng lumobo

ang kamay ni Carlo hanggang sa

nagkaroon ng emergency room

at

sa nagkaroon ng

impeksyon sa loob nito.

Tatlong araw

lamang ang lumipas noon.

Putol na ang kamay niya.

Si Carlo

na labing limang taong gulang

na kuya ng kalarukong sumuntok

sakin sa ilong.

Si Carlo

na kuya ng kalarukong walong taong gulang din.

Tinanong ko si yaya

kung may kinalaman siya sa nangyari

ng kamay ni Carlo.

Nginitian niya lang ako at hinimas sa ulo.

Mahal kita, b-boy.

Yun lang ang nasabi ng yaya ko.

Mabilis na lumipas ang panahon

at nagising na lamang ako na

ihaatid na ni mama si yaya mundang

pabalik sa purbinsya.

Nagkaroon kasi ng matinding sakit noon si yaya.

Niyakap niya pa ako kahit na puno

ng butlig ang mga muka at braso niya.

Umalis si yaya mundang

at yun na ang huli naming pagkikita.

Lumipas ang panahon

mabilis akong lumaking damulag.

Tumaba ako

kakalamo ng junk food.

Hindi ako lumalabas ng bahay

paggaling sa eskwela dahil puro

video games lamang ako noon.

Nakilala ko sa online gaming

si Rodney na naging best bud ko.

Hanggang college yun.

Hanggang sa nakapasa kami

pareho sa ad agency.

Pareho kaming copywriter pero

favorite siya sa opisina dahil nga

artist tayo ng itsura.

Nabuo ulit ang insiguridad ko

sa katawan.

Hindi ako naging masyadong palakaibigan

sa iba dahil nahihiya ako noon.

Si Rodney lamang ang

nagtutulak sa akin na magroon ng

nightlife o magiinom.

Siya ang bumuhay sa tiwala

ko sa sarili ko pero

siya rin ngayon ang nanakit

ng pakiramdam ko.

Ang damdamin ko.

Dahil siya ang nobyo ni Dahlia

kung saan gusto ko na rin

yung taong yun.

Hindi ako.

Ilang buwan akong lumayo

sa kaibigan ko pero

nahalata ni Rodney.

Kinorner niya ako minsan sa opisina.

Nagsiselos ka?

Bakit?

Sabi ko.

Yun lang ang nasabi ko bago ako

bumalik sa cubicle ko.

Hindi na kami naging close ni Rodney

magmula noon.

Hindi na rin ako uminom ulit sa paboritong bar

namin sa Tomas Morato dahil

naroon pa rin si Dahlia.

Isang gabi, napadaan ako

sa bar na yun.

Umuulan kasi noon. Sobrang lakas.

Absent si Rodney

sa trabaho.

Gusto ko munang magpatila ng ulan bago umuwi.

Nagulat ako sa nakita ko

sa loob ng bar.

Si Dahlia.

Nakakandung sa isang

foreigner noon

na medyo hawig kay James Cordon.

Bigla akong napapasok

ng tahimik lang

sa bar para kumpirmahin

ang nakita ko.

Hindi lang nakakandung

ang waitress na si Dahlia

sa lalaking foreigner na to.

Naghahalikan pa sila.

Hindi ako nakita ni Dahlia.

At pakiramdam ko,

gusto talagang ipakita ni Dahlia

sa lahat ng tao sa bar

na lumalandi siya sa foreigner na yun.

Mas rakap sa lahat, Sir Seth.

Chubby yung foreigner

kesa sa akin.

Diba?

Pilabas ko ang cellphone ko at

biniliwan ko si Dahlia

at ang foreigner na ito.

Pagkatapos ay pinadala ko

ang video kay Rodney.

Sumunod na araw,

mabilis akong kinorner ulit ni Rodney

at malakas na sinuntok sa ilong.

Dumugo ng malala

ang ilong ko.

Gulat na gulat ako sa sinabi niya.

Naiingit ka lang.

Ingit ka, b-boy.

Sa ulo ni Dahlia.

Hindi ako nakakibunon.

Dahil totoo naman

ang sinabi niya.

Oo, sige.

Aaminin ko.

Ingit na ingit ako kay Rodney dahil

nasa kanya na halos ang lahat.

Pero yung concern ko,

concern ako sa kanya dahil

dinudumihan na siya

sa ulo ni Dahlia.

Hindi man lamang natanggap o

ikinatuwa ng

matalit kong kaibigan nun.

Sumabog ang galit ko.

Hindi palabas

kundi palooba.

Mas delikado, diba?

Dahil ang sunod kong ginawa.

Tinawagan ko

ang magulang ko sa Canada.

Hiningi ko kung

meron pa ba siyang

kontak o kung saan ko

mahanap si Ayamundang.

Ibinigay ni Mami ang adres ni Aya.

Lumipas ang dalawang araw.

Nasa bahay na ako ni Ayamundang

sa Mayagusan.

Gulat na gulat siya

nang makita ako.

At gulat na gulat din ako dahil

hindi nagbago

ang itsura ni Aya.

Hindi siya tumanda.

Ikinuwento ko sa kanya

ang lahat ng nangyari sa buhay ko

simula nang umuwi siya

at iwan ako.

Kitang kita ko pa rin

ang pagmamahal ng Yaya ko sa akin.

Yaya,

kailangan ko ng kapangyarihan mo.

Bulong ko sa kanya

nung maghahapunan na kami.

Tinanong niya sa akin

kung sigurado raw ba ako

sa sinabi ko.

Oo, Yaya,

ipapakulang ko

itong taon na to.

Mariin kong pagbibigkas

kahit napabulong ko itong

sinabi sa kanya.

Pagkatapos ng hapunan ay niyaya niya ako

na lumabas ng bahay.

Tinanong ko siya kung saan

kami pupunta.

Pero hindi siya kumibo.

Naglakad kami ng naglakad hanggang

sa makarating kami sa isang lumang kapilya.

Tumigil siya pang samantala

at tinignan ang kahoy na krus

na nakasabit sa pintuan ng kapilya.

Pinihit niyang pabaliktad ang krus

na iyon

bago kami pumasok sa madilim

at mabatong

kapilya.

Napalingon ako sa nakabaliktad na krus sa pintuan

bago itukusang sumara.

Hindi na ako nagsalita pa.

Hindi ako tumatawag ng kakampi.

Mahinang sabi ng

iyaya ko.

Lumhod siya sa harapan ng

sira ng altar.

Idinipa ang mga kamay na

tila isang mongha sa kumbento.

Nakaramdam ako ng lamig

ng bumulong-bulong na si iyaya.

Hindi ako naniniwala sa multo.

Pero may nakita akong

itim na aninong

pumaba sa harapan ng altar.

Hugis tao ito

na parang may sungay

sa bandang ulo.

May mahabang ulo

ang aninong iyon.

Doon na biglang

nagsalita ng malakas si iyaya.

Gitawag ko ang imungalan.

Alang doon na hari

sa kangit-ngit.

Aron maminaw sa tananakong

isulti.

Ano ang sakit ang tao

na nagdala ang sakit

at kagulol sa akong mahal na biboy?

Hinaot na magkasakit ka

at hindi na maulian.

Hinaot na ang mga hubag

sa kalagot mo tubo di hakanimo.

Sa pagpanimalos

sa pagkagubaan na imong gipahinabo

sa usaka maayong kinabuhi

at ugma.

Buyag, buyag, buyag.

At makunahayag na.

Isablig at kasakit

ang mga giduptan ni biboy.

Sa Tagalog, Sir Seth,

pinatawagan ko ang pangalan mo.

Dakilang hari

ng dilim.

Upang makinig sa bawat kong sasambitin.

Bigyan mo

ng karamdaman ng taong may hatid

ng sakit at tungkot

sa mahal kong si biboy.

Magkasakit ka nawa

ng biglaan at huwag ng gumaling.

Ikaw na taong

nanakit ng damdamin.

Tubuan ka nawa ng mga bukol

ng sama ng loob

bilang higante sa dinulot mong

pagwasak sa maayos na buhay

at pag-iibigan.

Buyag, buyag, buyag.

Bukas kapag lumiwanag,

magsaboy ka ng sakit sa taong

kinamumuhian ni biboy.

Nang sumunod na araw,

ginising ako ng isang

tawag sa cellphone.

Sinagot ko

ang tawag na iyon.

Kahit napupungas-pungas pa ako.

Kailangan mong pumunta sa ospital

na tinext ko sa iyo.

Magkita tayo.

Yun lang ang sinabi ng matinis na boses.

Nagpaalam ako agad

sa yayamundang ko.

Ipapaliwanag ko pang

ipapaliwanag ko palang

sa kanyang lahat pero

pinigilan niya na akong magsalita.

Alam niya na umano

kung anong nangyari.

Nakaramdam ako

ng pagkukonsensya at takot.

Nang makita kong gumiti

muli ang yaya ko,

naalala ko yung sandaling nalaman namin

na pinutulan ng kamay ang kuya

ng kalaruko nun.

May sadamonyo ito pero

bakit ba ako lumapit sa kanya?

Kinuha ko ang cellphone number

ng anak niyang babae na si Horasha

bago ako tuluyang umalis.

Pero habang nasa eroplano ako

pabalik ng Maynila,

hindi ako mapakali sa kinauupuan ko.

Parang may kasama akong hindi ko

nakikita nun.

May kung anong hininga

na bumubulong sa tenga ko

pero wala namang sinasabi.

Hindi ko alam kung praning lang ako

o natatakot ako sa ginawa kong

pagpapakulam sa taong

kinamumuhihan ko nun.

Pagdating ko sa isang ospital sa QC,

tumigil muna ako

sa parking lot para magyosi.

Kabang-kaba ako.

Hindi ko alam kung anong

makikita ko sa ICU.

Tama,

nasa ICU siya kaagad.

Ganun kabilis tumalabang

kulam niyaya sa kanya.

No smoking.

Isang boses ang nagpatigil

sa kaba ko.

Tinitigan ko siya nang matagal.

Gusto kong maluha para sa kanya

dahil sa haba ng text message natatanggap

mula sa kanya,

nang i-on ko yung cellphone ko

paglapag sa naiya.

Pero pinigilan ko ang sarili ko.

Pinigilan ko ang mga

luha ko na pumatak,

lalo na sa harapan niya.

Naglakad kami papasok sa ospital

at nang malapit na kami sa ICU,

takot na takot akong sumilip

sa bintana.

Tumawag siya sa akin.

Alastras na madaling araw.

Ginupit niya raw ang mga labi niya

kaya ganyan ang itsura niya.

Yun ang mga eksaktong

sinabi ni Rodney nang

silipin ko si Dahlia na nakaratay

sa loob ng ICU.

Biglao manong sumikip ang lalamunan

at hindi ito makahinga.

Kaya napilitan

ng doktor

na butasan siya sa may lalamuna nun.

Tuyot na tuyot

si Dahlia.

Mukha na siyang naaagnas na bangkay

sa itsura niya kahit

kapang 24 oras na nasa ICU yun.

At kahit nabutot balat na siya,

itang kita ko

ang napakalaki niyang tiyan.

Mukha siyang bangkay na buntis.

Sobrang laki ng tiyan niya.

Pero ang pinandidilihan ko

ay ang bibig niyang wakwak

dahil wala ng mga labi yun.

Bakit niya ginupit yung sarili niyang labi?

Nasaan ko kay Rodney?

Hindi ako sinagot ni Rodney.

Doon ko na siya kinalaman

nang makita ko siyang napaupo

sa lingding ng ICU.

Niaya ako siyang lumabas.

Sinabi ko sa kanya

ang nakita kong panluloko ni Dahlia sa kanya.

Isa lang ang nasabi niya.

Alam ko yun.

Pero hindi na ako humirit pa.

Umuwi ako ng gabing yun at tulala.

Hindi ko alam kung si

Yaya Mundang ang may gawa noon

kay Dahlia.

Sumunod na araw ay ginising

na naman ako ng tawag ni Rodney.

Si Dahlia umano.

Nag-iepelepsi.

Nagsusukan ng dugo.

Hindi alam na mga doktor

ang dahilan.

Pero maayos naman umano yung vital signs ni Dahlia

pero iba ang ikinikilos

nito sa loob ng ICU.

Ultimo yung mga gamot.

Hindi tumatalab.

Sumugod ako sa ICU

pero wala na siya doon.

Sa morgue na ako

iniatid ng mga nurses.

Nandun na umano ang bankay

ni Dahlia.

Tinanong ko ang dahilan

ng pagkamatay.

Walang gustong sumagot ng nurse doon.

Inatakis sa puso.

Hindi siguradong sagot ng isang nurse.

Tumakbo ako papalabas ng ospital

kahit napinigilan ako ni Rodney.

Nagpunta ako sa parking lot

at doon ay tinawagan ko sa cellphone

si Yaya Mundang.

Napailing ako

ng lumo na lungkot.

Napraning.

Nagka-anxiety talaga ako ng Sir Seth.

Ilang beses akong tumawag.

Walang Yaya Mundang

na sumagot sa tawag ko.

Pagkatapos ang kabaong

nang iburol si Dahlia.

Iyak nang iyak si Rodney.

Pero pinakalma ko siya kaagad.

Hindi deserve ni Dahlia mga luha niya.

Bakit ka niyo?

Dahil noong ipinasok na

sa nitso si Dahlia,

kitang kita ko

ang tatlupang ibat-ibang

lalaki na nagpakilalang

mga nobyo niya.

Nagiiyakan.

Wala lang dun yung foreigner

na karuta niya sa bar.

Isa lang ang nasabi ko

kay Rodney nung pasakay na kami

sa service car.

Deserve.

Sinimangutan ako ni Rodney.

Bitter lang daw ako.

Sinagot ko ang

pinakamamahal kong kaibigan ng...

Nakakamatay ang mga

salita, pare.

Nakakamatay.

Thank you for watching!