For collaborations / business proposals / intrusions, please contact: teamwaechos@gmail.com SUBSCRIBE NA SA TEAM WA ECHOS! OGIE DIAZ VLOG: https://www.youtube.com/channel/UCFjNqRoCvkOCYLnBUjdfmSg?sub_confirmation=1 MOMMY SOWL VLOG: https://www.youtube.com/channel/UCah7A_e_uGrjeS0DCDKryRw?sub_confirmation=1 ERIN DIAZ VLOG: https://www.youtube.com/channel/UC5qwAM8XQoR7JQcof6L6JWA?sub_confirmation=1 MEERAH TV: https://www.youtube.com/channel/UCHT6ypXz39DY7eNvWZ1TLYQ?sub_confirmation=1 AIKO MELENDEZ VLOG: https://www.youtube.com/channel/UCsTkp9-N5GwrnvrLI0rV4fQ?sub_confirmation=1 ELLEN LIHIM VLOG: https://www.youtube.com/channel/UClKlY34ZHPzTotxtE_93b4A?sub_confirmation=1 DYOSA POCKOH VLOG: https://www.youtube.com/channel/UC5sC918-s6TfcQQjJrkKBzA?sub_confirmation=1 TITA JEGS VLOG: https://www.youtube.com/channel/UCjxdG6QN6GnQVCPfy59yIXQ?sub_confirmation=1 MAMA LOI VLOG: https://www.youtube.com/channel/UCmEWD3UTF0FvXr8jrKzbA_A?sub_confirmation=1 #OgieDiaz #amyperez #itsshowtime #TeamWaEchos

Video Transcript / Subtitles:( AI generated. About AI subtitles » )

* AI ("Artificial Intelligence") subtitles on Tagalog.com are generated using "Whisper" by OpenAI (the same company that created ChatGPT and DallE2). Results and accuracy may vary.
* The subtitles do include errors occasionally and should only be used as a tool to help with your listening practice.
* You can request this website to create a transcript for a video if one doesn't already exist by clicking the "Request AI Subtitles" button below a video. Transcribing usually takes 30-40% of the length of a video to complete if there are no other videos in the queue. For example, a 21 minute video will take 7-8 minutes to transcribe.
* Running a super fast cloud GPU server to do these transcriptions does cost money. If you have the desire and financial ability, consider becoming a patron to support these video transcriptions, and the other tools and apps built by Tagalog.com

Aminin na natin na si Addie ay ang bunga ninyo ni Briggs Ferraris.

May mga naging decision ako na hindi niya gusto

or nakita niya na nasaktan ako.

Hindi ko matanggap na parang, ha?

Ba't siya aalis? Ba't siya magsasolo? May kulang ba sa akin? May mali ba?

So nung nakikita na ni Carlo na ganun yung sitwasyon,

parang sabi niya, babe, tama na.

Sobrang na kayong nakakaawa ni Ad.

Lalo na nung nagsisimula nang magtanong yung mga netizens

na bakit wala si Addie sa picture,

bakit hindi siya kasama.

Masakit yun for me.

So nagkaroon ng misunderstanding si Addie at si Carlo?

Oo.

Yung naging reaction niya is parang,

ah sino ba yan? Hindi mo naman tata yun.

To be honest, wala talaga silang naging relationship.

Hi! Siyempre, bisita ko naman ngayon ng aking kumare,

pangminang ng aking pangani na anak na si Erwin.

At siyempre, kilala bilang TV host, radio anchor,

at isang dakilang ina, Miss Ami Perez.

Oo, gusto ko yung Miss Ami Perez.

Diba? Gusto mo yung dakilang ama?

Ay, dakilang ina.

Dahil ikaw ay dakilang ama.

Thank you!

Ako'y tagahanga lang talaga ng mga vlog mo.

Imagine mo, nandito ako ngayon.

Ano ini-expect mo ngayon, maring Ami,

since nagkabaligtad naman dati ako in-interview mo,

ako naman ngayon.

Parang hinakabahan ako.

Parang ano kayang mga itatanong niya sa'kin?

Eh sa bagay, wala naman akong nakatagong sa'yo.

Alam mo naman, laka.

Oo naman, oo naman.

Pero ako kasi bilang matagal nang kilala si Maring Ami,

sobra akong hanga sa'yo bilang nana.

Thank you!

Iba ba yung nagagawa nung pagiging radio anchor,

na nagpapayo ka rin minsan,

nung DJ ka pa sa TVOR,

para i-apply mo sa'yo.

Para i-apply mo yung mga pinapangaral mo sa radyo,

sa tunay na buhay.

Naku, mahirap din ha.

It's a challenge din actually.

Alam mo nga, sabi ko nga nung nag-mature ako,

nang bonggang-bongga sa buhay,

marami rin kasi ako mga pinagdaanan na

that led me to a lot of realization.

And also yung marami akong natutunan,

na naisip ko, mahirap din pala to be able to walk the talk.

Mahirap talaga.

Yun yung challenge sa akin every day is to be able to practice

kung ano yung sinishare ko sa ibang tao,

o yung pag naghihingi sila ng advice sa akin,

tinutulong ko sa kanila,

na dapat naa-apply ko din sa sarili ko.

And minsan, nakukuli ko yung sarili ko na,

Ha! Teka, Amie, bakit ka ganyan?

Eh, hindi yan yung sinabi mong dapat.

O, diba? Challenge din yun for me.

Kaya every day, yun din yung prayers ko.

Lagi, pagising ko ng umaga,

Lord, mahirap pong maging mabuting tao,

pero gusto kong maging mabuting tao.

I want to have a Christ-like attitude.

Yung hindi ka makapag-tsismis ng kapwa,

mag-judge ng iba.

Pero minsan, nakuhuli mo yung sarili mo,

Ha! Nagagawa mo siya.

So parang gusto mo sabihin,

Lord, erase today. Bukas is another day.

Sabi mo nga, another day, another blessing.

Saka mo nari-realize na,

Oh my God, yung pinapangalala kong tao,

parang ako din siya.

Oo. At minsan, pinapaalala ko din sa sarili ko,

Amie, ganyan ka din minsan.

So dapat alam mo kung ano yung dapat at hindi.

Anong sitwasyon lang ng buhay na imiiwasan mo?

Kasi alam mong may tama sa'yo.

Yung sa mga bata.

Yung kapag ka ang pinag-uusapan na yung

lagi ba akong nandun?

Minsan, kinukwestiyon ko kasi yung sarili ko nun eh.

What do you mean? Presensya mo?

Yung presensya ko, oo.

Kung sapat ba siya?

Or kung kulang ba?

Paano ko pa pupunuan?

Pag yung mga ganyan ng topic ako,

parang naano ako dyan?

Kasi may nararamdaman kang feeling na nagigilty ka.

Diba?

Kasi parang, siyempre, alam mo naman tayong mga nanay,

parang, as much as possible,

yung magawa natin ang lahat ng perfect para sa anak natin.

Pero alam naman natin walang perfect, diba?

Kaya minsan, pag nakakapagbitaw ng mga salita yung mga anak ko na

na-appreciate nila ako,

na parang ako talaga, ha?

Pero parang feeling ko sa sarili ko, kulang.

Doon ko minsan, parang inaanoy yung sarili ko,

yung binubog-bog yung sarili ko na may kulang pa.

I should do more.

So yung na-appreciate ka nila,

parang kami, ito yung panahon.

Kasi minsan lang namin makita yung mama namin.

Oo.

Kaya nung dumating na ako dito sa mga 50-something na edad ko,

tapos nagpaalam ako kay Tita Corrie na,

Tita, baka pwede pong Monday to Friday na lang ako mag-work.

And then, Saturday, Sunday,

nasa bahay na ako.

Doon ko narinig sa mga anak ko na,

Wow, mama! You don't have showtime today on a Saturday?

That's good!

O kaya pagka, yung may sakit ako,

Oh, you're not feeling well?

Hindi ko alam minsan ba't masaya sila na may sakit ako

kasi nasa bahay ako.

So, doon ko nakikita na,

ah, malaking bagay pala talaga yung

nandito ako at nakikita nila ako

at importanteng nandito ako.

At ginagawa ko naman yung best ko na

lagi akong nandito.

Paano ka bumabawit?

Pag nagluluto ako,

o kaya pagka linggo,

iniikot ko sila, may rotation kami.

Meron akong Sunday na tinatawag.

Itong Sunday na to, kunyari si Addy lang,

next Sunday si Kyle,

next Sunday naman si Seiya,

or imimix ko sila,

next Sunday naman si Kyle at si Addy,

or si Seiya at si Addy,

ganon, iniikot ko.

Or yung Sunday na kaming tatlo magkakasama,

tapos plus kasama si Carlo, yung ganon.

Nasanay ka na ba maring amin na

di ba may mga magulang,

pagdating ng bahay nagbibilang ng anak kong kompleto.

So ikaw nasanay ka na na

alam mong kulang,

pero alam mong kung nasa nandun yung isa mong anak.

Oo, si Addy.

Kasi siyempre, hindi naman natin mapipigilan na yun.

Dumating siya dun sa point na 21 na siya.

So nung nagpaalam siya,

nang gusto niya nang mag-solo,

ito habang ginagawa ko ang showtime ng araw-araw,

na hindi alam din ang mga tao na

pinagagok yun for me,

na yung anak ko gusto nang mag-solo.

So nung sinabi ko yun sa mami ko,

sabi niya, eh bakit? Ikaw din naman nag-ask ka din naman

ng independence mo nung 21 ka.

Parang pareho lang.

So bakit hindi mo yung ibibigay sa anak ko?

Siyempre, mas sakit yun for me

kasi lalo na sa case ni Addy.

For the longest time, kami yung magkasama.

Di ba? Alam mo yung lumaki siya,

nakikita niya na ito yung mundo ko.

Naalala ko nun ng bata siya,

pagka may mga kalaro siya, papasok sa bahay.

Sabi niya, oh quiet,

because my mom is the host of Pera O Bayong

and she's sleeping right now.

And she's very, very tired.

Ganyan siya. Kasabihin niya sa mga kakaklase niya.

Di ba?

Tapos, sa mahabang panahon,

kaming dalawa lang ni Addy talaga yung magkasama.

At alam ko din na may mga times

noon nung medyo bata siya na

may mga naging decision ako na

hindi niya gusto or nakita niya na

nasaktan ako.

And yet, nandun lang din siya.

At yung time na nagpapaalam na siya,

hindi ko matanggap na parang, ha?

Ba't siya aalis? Ba't siya magsasolo?

May kulang ba sa akin? May mali ba?

And then dun ko na-realize na, ah, dadating talaga

sa punto ang mga anak natin.

Para silang mga saranggola na kailangan mong pali pa rin.

Yung ikaw lang yung nandun sa sinulid,

ginaganun-ganun mo lang ng konti.

Pero actually, gusto mo ng palayain.

At alam mo namang dadating yung araw na

you have to let go of them. Kasi kailangan makita mo

yung mga tinuro mo sa kanila,

yung mga tinanim mo sa kanila,

dun pa din sa puso nila.

Kaya nung time na yun, ano yun eh,

nag-seek pa ako ng help dun sa pastor namin

na nagkasal sa amin dalawa ni Carlo,

na kausapin niyo po si Addy,

bakit ganun? Ganyan. So nung in-explain naman

ni Addy na, hindi po,

kailangan ko lang hanapin yung sarili ko din.

May mga questions ako na may mga gusto ko

ng kasagutan. Parang,

hayaan lang daw muna siya. So hinayaan namin siya.

But it was a very

difficult decision for me

during that time. Lalo na,

nagsisimula nang magtanong yung mga netizens

na bakit wala si Addy sa picture,

bakit hindi siya kasama,

yung mga ganun. Masakit yun

for me. Ang hirap i-explain na.

Siyempre, ang layo nung age

gap nila ni Addy at saka

ni Kyle and si Seiya. So yung mga

nagawa namin ni Addy, like yung simple

pagdi-Disneyland, pagpunta ng Amerika,

pagpunta ng Hong Kong. Dahil nagawa na

nga niya, so nung ngayon uulitin mo

ulit kay Kyle at kay Seiya,

hindi na yun yung trip niya eh. Iba na eh.

So, mama okay lang, hindi ako kasama,

dito lang ako, kayo na lang. And then

siyempre, magpo-post ako ng picture kami lang.

So magtatanong yung mga tao, nasan si Addy?

Ba't hindi kasama si Addy? Hindi ko naman masabi na

iba na yung trip niya talaga eh.

So, naging struggle yun para

sa akin. Na deep inside,

umiiyak ako, parang bakit nga ba?

Ba't nga ba hindi? Ba't nga hindi pwede?

Eh, kailangan ko rin irispeto

yung gusto nung anak ko eh. Ayaw na niya

ulitin ulit. So, na kay Kyle

at kay Seiya, o ganun. Sa umpisa,

hindi ko siya maintindihan.

Hindi ko matanggap

na ganun. So, inisip ko na lang,

nung in-explain sa akin, na hindi kami kasi

nagawa mo naman yung lahat. As a mother

kay Addy, so, andito ka ngayon

may nurturing ka ng two

kids. Bata talaga eh, kasi

malayo ngayong edad nila. So,

kami yung magkakasama. Kahit na

yung last trip namin together

as a family na Japana,

naisip ko na, ah, thank you na lang

at sumama siya. Pero ngayon,

nakatawa lang din. Kasi, after so

many years, na-miss din pala niya.

So, ngayon, nagsasabi siya, Mama,

sanang next na out of town, sasama ako.

I remember may isang tao nagsabi

sa akin, parang sabi niya, Ay, Amie,

okay lang yan. Darating yung araw

merong marirealize mo, maghuhulat ka.

Siya pa yung mag-offer babalik. Which is

ngayon ang nangyayari ngayon.

Na bumabalik na siya, sumasama

na siya sa amin, sumasama na siya sa mga

kapatid niya. Siguro din dahil,

Jimmy, pinagdadaanan siya na siya lang

magpo-proseso on his own. Pero

kami naman ni Carlo, he's always been there

guiding him all throughout.

So, paano ka naging partin ng kanyang

paghanap sa tanong niya?

Sa buhay, yung mga question

niya. Kung bakit?

Amininin natin na si Addy ay

ang bunga ninyo ni Briggs Ferraris.

Oo. Kamusta yung mag-ama?

To be honest, wala talaga silang

naging relationship. Because the last time

nakita ni Addy yung daddy niya

is, I think, mga three or four

years old siya. Tapos nagpaalam

nun si Briggs na magta-timezone sila.

Tinupad niya, nag-timezone sila.

And I think during that time, nung

nagta-timezone sila, pinangakuan niya

ulit na babalik siya at magta-timezone

sila. Na hindi naman bumalik

na si Briggs. Wala noon,

wala na. Oo. Nagsabi siya sa akin na

amin, hindi na ako makakapunta. Hindi na kami

makaka-timezone ulit ni Addy. Parang

okay na yun yung unang araw, etong

pangalawa, hindi na ako makakapunta.

So, ang sagot ko sa kanya nun was, ikaw ang

nag-explain sa bata kasi nag-e-expect

yung bata. Eh, hindi naman niya din

tinawagan, hindi rin naman niya pinuntaan.

So, naiwan siyang gano'n.

Tapos dumating at a certain point

na nag-reach out sa akin yung

mga kapatid ni Briggs.

Gusto nilang makita si Addy.

And during that time, si Addy, I think,

ay 19 na. Pero alam mo to,

pare, never akong

nagsalita kay Addy ng masama

tungkol sa ama niya. Sinabi ko, eto

yung nangyari, kinasal kami,

ako na-discovery. Kung ano man yung

nangyari after that, kung ano man yung

naging desisyon ng tatay mo kung bakit niya ginawa

yun sa atin, you will have to ask

him, hindi ako. Eto lang yung

side ko, anaka. And may mga

times na, syempre, may papressure

ka nun. Parang pagtinitignan mo yung bata,

ang unfair naman, ba't ako na iwan

mag-isa dun sa responsibility

in taking good care of

our son. Ba't ako lang?

Siya, wala. Diba, meron akong gano'n.

So, parang, may point na. Ang tingin ko

kay Adi nun, parang isang napakalaking

responsibility na iniwan sa akin.

Na, everyday may struggle yun

na kailangan buhayin mo yung bata. Diba?

Hanggang sa nalampasan namin ni Adi yun.

Ganyan. Tapos, syempre

si Adi yun, parang, marami siyang tanong

na hindi naman niya matanong sa akin. Kasi

alam naman niyang, hindi ko rin naman alam ang sagot.

Saan ko rin naman pupulutin yung sagot?

Until Carlo came,

naging kami ni Carlo, nagpaalam ako

kay Adi, in-approve ni Adi. Sabi ni

Adi na parang, nasaan ang

katay ko. So, gano'n ulit yung

sasagot ko. Nag-Amerika, nagganito.

Hanggang sa naanal na kami

ni Bricks. Nung naanal kami ni Bricks,

in-explain ko ulit kay Adi yun

kung ano nangyari. Nung ikakasal

na kami ni Carlo, in-explain din namin

kay Adi kung ano yung magiging sitwasyon

niya. Nung kinailangan na i-adopt

si Adi ni Carlo,

in-explain din namin kay Adi yun. So, nung

nakipag-communicate sa akin yung

kapatid ni Bricks, technically

hiwalay na kami ni Bricks.

So, wala na kaming

relasyon, wala nang connection,

wala nang whatsoever. So, gusto

nilang makipagkita kay Adi.

So, in-explain ko dun sa kapatid ni Bricks,

sinabi ko, hindi na bata si Adi.

Hindi na siya bata na pwede mong

sabihin kung anong gagawin niya

o hindi. Eighteen na siya, sabi ko.

So, aware siya sa nangyari

at sa mga nangyayari

at sa mga tanong niya na walang sagot.

Aware din siya dun, sabi ko.

So, as the mother, tatanungin

ko lang siya. So, tinanong ko siya,

Adi, the sister of your

pops wants to see you.

Do you want to meet with them? Kasi I'm coordinating

it. Ang sagot nung bata is,

Mama, what for?

Parang all this time, hindi man nila

ako hinanap.

O, diba? Totoo naman.

Alam naman nila yung address natin.

Hindi ka naman nagbago ng address sa bahay.

Alam din naman nila yung landline

kay Mama Dal, which is yung salola

nila, my mom. But hindi sila

nagbago sa Mama. So, ang sagot ni Adi,

what for, Mama?

Okay, sigurado ka na ba, anak?

Opo, Mama. Are you sure you don't

want to see them or to talk to them?

Hindi na, Mama. Okay na ako.

Yung ang sabi ni Adi.

So, bumalik ako doon sa kapatid ni Bricks.

Yung ang sinabi ko. Kung ano yung exact

yung sinabi nung bata, no.

What for? Anong sagot nila?

Hindi sila nakakibo.

Nag-message lang yun. Sa messenger lang,

ata yun, I remember. Kasi feeling nung

bata, parang ang dami ng lumipas

na pagkakataon na pwede sana.

Ba't hindi niyo nagawa?

So, ako, as a mother, in my heart,

inaan ako pa rin na sana

dumating yung araw na

mabigyan nila ng time si Adi.

Makausap nila,

mag-effort man lang sila. So, nung

nakikita na ni Carlo na ganoon yung situation,

parang sabi niya, babe, tama na.

Sobrang na kayo nakakaawa ni Adi.

Parang lahat na lang ng

ginawa niyo, lahat na ng

effort ginawan. So, nung

time na yun, nung pandemic, I think

that was also the reason why

nagpaalam si Adi na

gusto niyang mag-solo, is to

maybe look and

find himself. Kaya niya naisip na

hanapin ko sino ako,

hanapin ko ang tatay ko, or

do I belong to that new family of

my mom? Kasi syempre, mahirap din yun

para sa bata, diba? Yung

adjustment na yun. So, inalaw namin

siya na maramdaman yun,

process yun sa sarili niya.

And now, I believe na mas

naging okay at mas naging malalim yung

relationship namin, as a family.

Nung sinabi mo na

hinanap niya yung dad,

nagdesisyon na ba siya? Tapusin ang paghahat?

Parang umabot na siya

doon. Hindi man niya directly

sinasabi sa akin yun, pero parang

tinuldo ka na niya. Parang natanggap

na niya na hindi natin siya mahanap.

Minsan gine-joke na nga lang niya,

alam mo yun, kasi ginagano siya ng mga kaibigan na

Ami Perez, ikaw ba yan? Yung mga punchline

na lang din siya about his dad

na, na eh, ganun talaga eh, parang

ganun. But alam ko kung gano'y

yung kasakit for him.

Nag-effort ba siya atin? I think

ko, oo. Nag-effort siya on his own.

Kami, separately, hindi ko man

sinasabi sa kanya na harapan

nag-effort akong hinanap ko.

Siya din nag-effort kiling ko.

And pareho na kami umabot doon sa

conclusion na hindi natin siya mahanap.

Kahit Google, hindi siya mahanap.

May mga nakapagsabi lang na nasa Amerika.

Hindi ko na rin inalam kung may

pamilya ba siya doon or ano.

Basta meron lang nakapagsabi sa akin

na ayaw na niyang pag-usapan

yung tungkol sa anak niya

kay Ami Perez. So, okay na yun sa amin.

Oo, ganun yung sinabi. Yun yung

nakarating sa akin. So ako naman, parang

okay na. Pinapaliwanag ko lang

kay Annie na walang kulang sayo, anak ha.

Buo ka, buo tayo, buo tayong

pamilya. Na,

nandyan ang daddy mo. Nandyan si Carlo.

Hindi mo man siya kadugo, hindi mo man siya

tatay. Mahal ka niya at sinusuport

ang kanya. Yung mga kapatid mo nandyan.

So, mas na-appreciate niya ngayon si

Carlo. Mas na-appreciate niya ngayon

yung mga kapatid niya, diba?

Mas na-appreciate niya yung love and concern

na pinapakita ng daddy niya

si Carlo. Tawag na kasi kay Carlo Dada.

Tawag niya kay Bricks Pops. Eh, pero

wala. Hindi na niya rin talaga naramdaman

na hindi mo rin naman masisisi

yung bata. Because,

syempre, nung dumating si Carlo, parang alien

yan eh na dumating sa bahay niyo, diba?

Iba yung values niya, iba yung

habits niya. Tapos, syempre,

si Carlo din gusto niya makatulong

kay Addy na magkaroon ng father

figure, diba? And, hindi kami

perfectong pamilya. Syempre, may mga moments

na hindi sila nagkaintindihan,

na nagka-clash sila,

nag-a-adjust si Addy, nag-a-adjust si Carlo.

Naiwan ako sa gitna nung lahat ng

yun. Pero, tinatagang ko yung

loob ko at nanalangin ako sa Diyos

na maging maayos ang lahat at matanggap

nila at ma-appreciate nila yung isang isa.

And, I think, nandoon na kami sa stage

na yun ngayon. So, nagkaroon ng

mga pagkakataon na magkakaroon

ng miscom or misunderstanding

si Addy at si Carlo? Oo,

which is very, very,

kumbaga, yun man natin

masasabing natural. Pero, yung

naging reaction niya is parang,

syempre, diba, bata eh.

Never siyang nagkaroon ng father figure.

And, here comes someone

telling me what to do, what I shouldn't

do, diba? Eh, tapos may

influence pa ng friends.

Ah, sino ba yan? Hindi mo naman tatay eh,

diba? So, syempre, merong ganun

reaction at first. And then,

somehow, na-realize ni Addy at nakita

niya na yung intention ng daddy

niya is pure and genuine

yung love and care na pinapakita

sa kanya. Which is ngayon, na-appreciate

na niya at nakikita na niya yun

at na-value na niya. Dahil...

Dahil may mga kapatid na siya eh. Nakita

niya na yung training na ginawa sa kanya

at si Carlo, ginagawa na rin kay Kyle,

ginagawa na rin kay Seah. So,

pata silang tatlo. So, nung nakita niyang

ah, same, same.

O, di okay. Pareho lang kami ng mga binagdaan

ng tara. So, parang telesehen yun pala

ang buhay mo. Yes, diba? Kasi

bigla ka na-eat it. Oo.

Which is napakahirap din. Dahil

mahal ko si Addy, mahal ko si Carlo.

And it was a struggle na hindi

nakikita ng tao while doing

Showtime everyday. Alam mo yun?

Na, parang kang disusing mani

ka na pagdating ng studio, pak,

masaya ka.

Oo nga, ano. Diba? So,

nasanay ka na lang na yun ang

trabaho mo na pagharap sa camera,

iwan ang problema sa... Sa bahay. Oo.

Iwan talaga.

Kung may problema ka man sa work,

iwan din sa work. Iba naman ulit sa

bahay. Was there a time na

nalihis ng landas si

Addy? Hindi ko masasabing nalihis

kasi si Addy ay napakabuting

bata. Actually, hindi siya

masagot na bata. Hindi siya

yung tipo ng bata na pag nagalit,

may marinig kang masakit na salita.

Hindi rin siya, kung magapara,

yung tipo ng bata na magwawala

or gagawa ng mga bagay na ano.

Siguro, may mga natutunan

siyang bisyo. Nakapanigarily

yun noon. Tapos, pinaalala ko lang

sa kanya noon. Nung nalaman ko,

kasi mayroon kong isang friend nakita siya tumatawit.

Kitang may hawak ng sigarito.

So, noong kinausap ko siya, sabi ko, Addy,

you remember the time when mama was still

smoking, sabi ko. And you told me,

why are you smoking when you know

it's not doing anything good to your body?

You asked me that, sabi ko.

Babalik ko sa'yo ngayon.

Why are you doing it?

Kasi 15 years na kami ni Carlo.

15 years na akong smoke-free.

So, binalik ko sa kanya yung ano,

why are you doing it now?

Sabi ko, mom, my bad. I'm sorry.

Ayun. Sinarealize na.

Pero, hindi ko siya, never ko

siya nakitaan.

Nagpagod, sumigaw,

or nag-disrespect

kaysa akin o kay Carlo.

Never. Yun naman nang mapagmamalaki

ko talaga doon sa bata.

Kahit sa dami-dami ng pain

na pinagdaanan niya,

hindi siya, hindi siya,

hindi siya masamang anak.

Promise.

Kaya nga, natutuwa ako. Kasi pag nakikita ko na siya

ngayon na 26 na siya, tas may mga ginagawa siya.

Mga bagay na, ay,

nagbunga rin pala yung pagbungang-era ko noong

araw na mga paulit-ulit kong sinasabi

sa kanya. So doon, natutuwa ako

at napaproud ako sa kanya pagka gano'n.

Yun ba ang dahilan ng loha mo?

Parang napalaki mo

ng maayos ang anak mo?

Oo. Pag sinasabi sa akin ng mga tao,

pakabuti ng anak mo,

napakabait, talaga po.

Thank you. Natutuwa

ako kasi grabe, grabe

yung pinagdaanan nung batang yun.

Pinagdaanan? Oo, pinagdaanan na kami.

So, ano ngayon

ang dynamics nyo ni Ate

since hiwalay ng

bahay ng bata si Ate? Oo.

Yung parang, ako dati,

sa mga magulang ko, nung natutuwa kong bumukot,

tatawag siya, mag-weekend,

mama dyan ako, o kaya kami ang pupunta

doon sa kanya, o magkikita kami.

Yun, we make sure na

every other week or every week,

magkakasama kami. O minsan, nagsisleepover

na siya sa bahay. Mas madalas na yun

yung sleepover niya. So ngayon,

sanay na si Miss Anne? Sa ganun?

Oo. At kasanay na rin ako dahil nga

ang anak ko, tatlong lalaki. Alam mo,

ang lalaking anak, hindi siya, parang,

ewan ko, may malambing na anak e,

pero meron din namang anak na

hindi masyadong expressive. Lalo na

yung mga kabataan ngayon, hindi mo naman ma-re-require

yan na araw-araw tinatawagan ka.

Tapos, pag tumawag, alam mo

na yun. Mama, how are you

today? Mga ganyan na. Ako,

kinakabahan ako. I'm good. Are you busy?

Are you at work? No, I'm just here

in the house. Why? Because I think

I need to pay my electric bill tomorrow.

Tomorrow na! Tapos ngayon mo lang

ako kinawagan. Diba?

Okay, babayaran na natin.

Kinawagan yan, diba? Oo.

Pero alam mo naman, mga lalaki, ganoon. Or pag meron siyang

bagong restaurant na gustong makita,

Mama, how are you? I'm good.

Do you know this new place?

Ganito-ganito. Let's eat there. Okay, sige.

Yan yung mga dates namin. Siyang

ano ang worry mo? O ano ang fear mo?

Sa family?

Sa family?

Magkasakit ako. Kasi feeling ko

na sanay sila na malakas

si Mama. Or I can depend on

Mama. That Mama is always

there. Yan yung ayokong mangyarin. Yung

makita ng mga anak ko na

magkakasakit ako ng malalaan. Yan yung

fear ko. Na ayokong

na ayokong kumagae

experience nila.

Imagine mo palang pinakunahin.

Parang magkakasakit ako.

Wag, diba?

Kaya talagang ngayon, now that I've reached

this age na 50,

mas inaalagaan ko yung katawan ko.

Mas ayokong nasistress. Pinipili ko yung

mga pinto na bubuksan ko.

Kung bumibigay lang siya sa akin ng stress,

ay, sarado natin yan. Ayokon yan.

Diba? Yung mga gano'n.

So, inaalagaan ko talaga

yung sarili ko ngayon. Kasi alam naman natin,

di ba? Pag sinabi mong 50 ka na,

60, ganyan, magkakasakit

ka, may ganito ka, may ganyan ka.

So, yun yung inaalala ko na ayokong.

Which din ba the age ang aming

isang araw magkatagpungan

si Adi

at ang kanina? Oo naman. Gusto ko yun.

Pinagdarasal ko pa rin yun. Hanggang

ngayon na magkita sila, magkausap sila

at maipaliwanag talaga ni Bricks

kung ano yung mga dapat na ipaliwanag

kay Adi. Ako yun yun eh.

Pero sabi nga nila, di ba? Minsan

may mga bagay na

walang sagot eh. Walang sagot

sa tanong. Diba?

Na sana din matanggap ni Adi

na baka hanggan doon lang talaga

yung kaya ng tatay ko. Feeling ko

na ang prayers ko din eh

maging sapat na yun

for Adi

at hindi maapekto ka ng magkataon niya

at yung buhay niya

hanggang sa tumanda siya.

Nawala sana siyang maging

anger sa tatay niya.

Yun din ang panalangin mo.

Hindi siya magalit sa tatay niya. Oo.

Kaya lagi kong ine-explain sa kanya.

Kahit na noon nung bata pa siya

at bata pa rin ako noon, pagka

may mga times na, ha!

Siya talaga yung tatay mo. Diba?

Nakuhuli ko yung sarili kong

gumaganon ako. Tapos

kinakagat ko na lang yung dila ako. Na parang gusto

ko sabihing, mali, mali, mali, mali.

Nagsi-explain mo na naman kay Adi, Adi, hindi naman sa

ganun anak, pero sana nauunawaan mo.

Para na nga akong bipolar eh.

Sana nauunawaan mo.

Kasi naiinis lang ako sa talaga sa tatay mo.

Kaya ako nasabi yun. Pero hindi ko nauulit eh.

Kasi nga, di ba? Ayaw mong

masiraan eh. Hindi mo naman

talaga gustong siraan. Pero kasi

kasira-sira naman yung realidad eh.

At apakasakit ng realidad. Kaya

ang hirap is sugarcoat. Na dapat hindi mo

rin naman is sugarcoat. Nakakalimutan mo

din na tao ka rin pala. Oo.

Na napapagod at nasasaktan.

Diba? So ano yung maipapayan

ni Chang Am

sa mga bata o sa mga

tatay na pareho nang pinagladaanan

mo kay Adi?

Siguro para dun sa mga anak.

Alam kong mahirap na hindi

magpanong o hindi masaktan.

Pero sana maging

honest kayo dun sa nararamdaman nyo

sa mga buhulag nyo o sa nanay nyo.

Kung ang nanay ang nawala, maging honest

sa tatay. Kung yung tatay ang nawala,

dun sa nanay. Na

sabihin kung aning nararamdaman, kung aning

pinagtadaanan. Kasi

mahirap din para sa isang nanay na kagaya

ko na hulaan kung aning nararamdaman

ba ng anak. Diba?

Communication is still very important.

Na maparating din yun sa isa't isa.

Pwede nga umiyak kayong dalawa nang sabay

di umiyak kayo. Diba? At sana

huwag silang mag-rebelde. At huwag

nilang i-take yun against

sa tatay nila. Kung ano man yung

naging desisyon ng tatay nila. Although

napakasakit nun. At napakahirap.

Sabi ko nga, things are always

easier said than done.

Lalo na kung hindi ikaw ang nandun sa

sitwasyon na yun. Kaya kapag kaming mga

nanay na nagsasabi sa akin,

Ami, alam ko yung nararamdaman mo.

Kasi ganyan din ako. Diba?

Anggat wala ka dun sa sitwasyon na yun, hindi mo

talaga masasabi kung gano'ng kasakit.

So ang payo ko dun sa mga nanay,

iwasan niyo din na siraan yung tatay.

Alam kong mahirap dahil lahat

ng pain. Tapos may

responsibilidad ka pa.

Iisipin mo pa yung kinabukasan

ng anak mo. Yung kinabukasan

ninyo together. Tapos yung

sarili mo pang kaligayahan. Diba?

Ang dami mong inuisip.

Tapos parang sasabihin mo magsiraan yung

tatay. Paano? Napakahirap kaya

nun. Sobrang

sa akin yun yung pinaka-humbling

experience. Yung wag mong siraan

yung tatay. Kasi talagang

kailangan yung tatay ang mag-explain

dun sa batay. Kung bakit niya ginawa

yung mga ginawa niya. At siguro

sa puntong yun, marirealize mo.

Kaya lagi pag tinatanong ako,

ano yung mas gusto mo? Ikaw yung iniwan

o ikaw yung nag-iwan? Mas gusto ko

lagi po sinasabi, sana ako na lang yun.

Mas gusto ko pa rin yung ako yung iniwan.

Kasi at least masasabi ko na lahat

yung ginawa ko bago ako gumibap.

Pero iba-iba rin kasi. Ha?

Pero sa akin yun, napatunayan ko

sa anak ko na ginawa ko ang lahat.

Ipinaglabang ko siya. Pero dahil

gumibap yung isa, hindi ko naman

pwedeng ipagsiksikan yung sarili namin

dun. So tinanggap na lang namin na yun.

Sana din dun sa mga anak, huwag

niyong isipin na dahil wala kayong tatay,

hindi kayong buo, buo pa rin

kayo. Kasi pwede pa rin namang

maging buo. Dahil ang tatay naman natin

ang Diyos. Nandyan siya.

Wala kong alam ng nanay

na nahiwalay, na pinabayaan

ng Panginoon. Yan,

totoo, promise yan. Lahat

nakita natin na nagkaroon ng mga challenges,

nagkaroon ng problema. Pero

yun talagang napatunayan ko through

the years, Oji, hindi ako pinabayaan

ng Panginoon. Kahit naandami ko

ng mga kalokohang ginawa,

nadapa, tumayo, nadapa,

tumayo. Pero nung sinabi ko talaga,

Lord, hindi ko na to kaya, grabe.

Hindi ko na to kaya bilang tao.

Ikaw na to. Ikaw na ang umayos.

Inayos na lahat. Para

sa akin at para kay Ate.

Napakabuti na ako dito.

Thank you for watching!