BUHAY NA BANGKAY | Aswang True Story JOIN Xethennial Membership: https://www.youtube.com/channel/UCZ6nWtA2u9KS3EreDzMrYew/join - Unique Badge and Emoji sa live chat at comment section - Shout-out sa new members/renewed members sa simula ng video Email: mkn.thelmo@gmail.com mga kwento ni Thelmo channel: https://www.youtube.com/c/mgakwentoNiThelmo Xeth Tagalog Horror Animation: https://www.youtube.com/c/XETHTagalogHorrorIllustration Sir Xeth channel: https://www.youtube.com/c/ThelmoFiles Facebook Account: https://web.facebook.com/xeth.helmo.3 Facebook Page: 1. https://www.facebook.com/Mga-kwento-ni-Thelmo-328269211396623/ 2. https://www.facebook.com/ProyektoHelmo Instagram: https://www.instagram.com/xeth_helmo/ #PinoyHorrorStories #TagalogHorrorStories #MgaKwentoNiThelmo

Video Transcript / Subtitles:( AI generated. About AI subtitles » )

* AI ("Artificial Intelligence") subtitles on Tagalog.com are generated using "Whisper" by OpenAI (the same company that created ChatGPT and DallE2). Results and accuracy may vary.
* The subtitles do include errors occasionally and should only be used as a tool to help with your listening practice.
* You can request this website to create a transcript for a video if one doesn't already exist by clicking the "Request AI Subtitles" button below a video. Transcribing usually takes 30-40% of the length of a video to complete if there are no other videos in the queue. For example, a 21 minute video will take 7-8 minutes to transcribe.
* Running a super fast cloud GPU server to do these transcriptions does cost money. If you have the desire and financial ability, consider becoming a patron to support these video transcriptions, and the other tools and apps built by Tagalog.com

Mga Kuwento ni Thelmo

Mapagpalang araw sa inyo, Sir Seth.

Ako po si Antonio, isa ng padre de familia.

Bago ang lahat, gusto ko munang batiin lahat ng mga taga-Negros Occidental, lalong-lalo na sa mga tagahanga mong Ilonggo at Hiligaynon, na taga-Libakaw, Mambagaton, Nabalian at Mahalang.

Pa-shoutout na rin po sa mga taga-pakinig ninyong, taga-Buenavista, kabadyangan, kabanban, karabalan at karadyoan.

Ipinanganak ako sa Dakbanwa, Sanghimamaylan, Negros Occidental.

Pero simula nang maranasan ko ang nakakakilabot kong karanasan na ikikwento ko sa inyo ngayon.

Ay dinala na ako ng nanay ko dito sa Maynila para dito na permanenteng tumira.

Mas ligtas raw ako dito.

Bata pa lamang ako ay marami ng misteryong nangyayari sakin.

Sabi ni Nanay Salud,

Si Nanay Salud ang tumayong magulang ko nang hindi na umuwi sa bahay namin ang tunay kong ina.

Pinsang buo ng nanay ko si Nanay Salud kaya pinalaki niya akong parang tunay na anak.

Ang Tatay Pedring ko naman na iniwanan ng tunay kong nanay ang siyang bumubuhay sa amin noon,

ng Nanay Salud ko.

Si Tatay Pedring din ang palagi ang nagsasabi kong nauusog ako ng sanggol pa lamang ako.

Medyo may kakaiba kasing pakiramdamang tatay ko.

Nakakakita siya ng kakaibang nilalang at lapitin siya ng mga aswang at inkanto.

Kaya palagi kaming dati nakadepende sa tatay ko.

Matapang siya, hindi nababag ang buntot na tulad ng ibang lalaki.

Palaban si Tatay Pedring.

Dati kasing albularyo ang lolo niya kaya may mga alam siyang pangontra pagdating sa mga itim na maika.

Mga kulam, mga sinasapian ng masasamang espirito, lalong lalo na sa mga aswang.

Maraming klase ko na kwento ng katatakotan ng tatay ko pagdating sa akin.

Ayon pa kay Tatay.

Noong kaarawan ko umano, noong limang taong gulang ako,

bigla na lang akong naglahos sa bahay.

Nabulabog noon ang buong barangay namin dahil nag-aalala sila.

Lahat na baka nakidnap ako o naaksidente sa paglalaro.

Mahilig kasi akong makit sa matataas na puno ng niyognon.

Pero mabilis akong nahanap ng tatay ko.

Natagpuan niya umano ako sa isang taniman ng saging

na nakatuwad sa ilalim ng puso ng saging na nakabitin sa puno nito.

Hawak-hawak umano ako.

Hawak-hawak umano ako.

Nang isang puting inkanto.

Nakita umano mismo ni Tatay yung portal papunta sa daigdig ng mga inkanto.

Gustong gusto umano akong kunin noong matangkad na ninalang pero

nang dahil sa birtud na inusal niya,

nabitiwan ako ng inkanto at nabawi ako ng tatay ko noon.

Hindi ko na matanda ng mga detalya ng pagkawala ko noon.

Pero ang mga kapitbahay namin ang nagpatunay na

totoong sinagip ako ng tatay ko sa mga inkanto.

May pagkakataon pa noong pitong taong gulang naman ako.

Nagkasakit ako ng malala at naratay sa kama ng ilang buwan.

Nakulang umano ako sabi ni Tatay.

Pero hindi niya umano kayang labanan yung kumukulam sakin.

Dahil may kakambal umanong demonyo,

yung usikan na nagpapalipad hangin ng sakit sakin noon.

Sobrang payat ko pero napakalaki ng tiyan.

Nangingitin mga aking mga binti na parang troso.

Hirap akong kumain.

Sinusuka ako ang lahat ng ipasubo ni nanay sakin.

Kaya pumayat ako ng pumayat.

Ikit sa lahat, nalagas umano ang mga buhok ko sa katawan.

Naglabasan ang mga ugat ko sa muka at kamay.

Aakalain mo umano na may kanser ako na nakaratay sa bahay.

Ayaw ako,

ayaw akong ipadala ni Tatay sa ospital dahil sa oras na turukan umano ako ng karayom.

Siguradong madadali ang buhay ko.

Kaya dinaan ni Tatay Pedring sa makalumang gamutan ng lahat.

Hindi ako gumagaling.

Pero sa pagdarasal at pag-uurasyon ni nanay Salud at Tatay Pedring,

gumising akong isang araw na parang

patayin ako.

Parang walang nangyari.

Bumalik ang dati kong lakas at sigla.

Yun pala,

pinapatay ni Tatay yung matandang usikan na nangulam sakin nun.

Hindi namin alam kung paano niya nagawa pero

hinanap niya pala ang mismong bahay nito.

Binantayan ng isang linggo.

Yun pala,

binantayan ng isang linggo.

Yung kasunod na detalye ay hindi nakinuwento ng Tatay ko.

Basta,

pinatay niya umano yung mangkukulam na tumiras sakin nun.

Kung hindi ginawa ng Tatay ko yun,

baka wala na ako ngayon.

Marami pang kababalagan ang nangyari sakin nung bata ako.

Nung 12 anyos ako dahil sa tigas ng ulo ko,

gabi na ako umuwi mula sa pakikipaglaro ng baraha sa tabing ilog.

Nanghabulin ako

ng isang aswang.

Isang malaking aso na kulay itim

na may mahabang pangil

ang biglang sumulpot sa may uluwan ko.

Galing sa itaas ng puno ng akasya.

Paano nangyari yun, diba?

Aso.

Galing sa puno.

Kaya alam kong aswang yung aso na humabol sakin nun.

Si Tatay pa rin ang nagligtas sakin laban sa malaking aswang.

Tinirador sa ulo ni Tatay yung nilalang.

Nang isa'y ito bigla at umastang parang tao.

Isinako namin yung aso at dinala sa bayan.

Nang magumaga,

isang lalaking nakahubad na ang laman ng sakong yon.

Isa pa lang yan sa mga kwentong aswang na naranasan ko sa Himamaylan.

Ang pinakamatinding karanasan ko

ang ikikwento ko sa inyo ngayon.

Ito ay tungkol sa kakaibang uri ng aswang

na kung tawagin ng karamihan

maranig.

Nasa 20 anyos na ako nang mangyari ito.

Umuwi isang gabi si Tatay mula sa isang inuman

sa isang kasalan na may kagat sa leeg.

Nagulat kami ni Nanay Salod.

Na paano ka?

Tanong ni Nanay.

Nadali ako ng maranig.

Sabi ni Tatay.

Takot na nagtititili ang nanay ko nang

marinig niya ang salitang maranig.

Hindi na nakapagsalita pa ang Tatay ko nun.

Humingi kami ng tulong sa albularyo para gamuti ng sugat ni Tatay.

Natakot kami ng sabihin ng matandang albularyo

na nakakahawa umano ang kagat ng maranig.

Hindi ko matanggap ang sinabi ng albularyo

Hindi ko matanggap na yung Tatay kong

nagliligtas sakin simula pagkabata

ay natalo ng kalaban dahil sa isang kagat lang.

Gagaling ako.

Hindi ako mahahawa sa ganung nila lang.

Matapang nasabi ng Tatay ko sakin.

Pero lumipas ang isang buwan,

hindi na tuyog sa akin.

Nagnaknak ito.

Nilalangaw parati kaya minsan ay may mga namumungong itlog ng uod

sa pinakagitna nun.

Ayaw kasing benda ni Tatay ang sugat niya.

Hindi raw sisingaw ang laway ng maranig

at kapag hindi na kasingaw ang sugat niya

mamamatay umano siya agad

at siya naman ang magiging maranig

sa isang isang buwan.

Mamamatay umano siya agad

at siya naman ang magiging maranig

dahil babagon siya sa hukay

bilang isa sa kanila.

Isang gabing nagpalanggas kami ng sugat ni Tatay sa albularyo.

Ay pinakiusapan ng Tatay ko ito na ipaliwanag sakin kung anong uri ng aswang

ang nakakagat sa kanya.

Umayaw ang albularyo pero nang painan siya ng Tatay ko ng lambanog

hindi na nakahindi pa ito.

Nyaya ni Tatay ang albularyo sa isang inuman sa labas ng bahay namin

at nang tamaan ng espiritu ng alakang albularyo

ay doon ito nagkwento ng nagkwento

tungkol sa maranig.

Ayon sa kanya

ang maranig daw ay kilala rin sa tawag na amalanig o amaranig.

Ang mga amaranig ay mga sikat na aswang sa Visayas

partikular sa mga kapuloang nagsasalita ng hiligaynon

tulad ng samin

sa Himamaylan.

Ang mga maranig ay mga aswang na nabigong ilipat ang kanilang kapangyarihang itima

sa susunod na magmamana nito.

Ang kapangyarihan nito ay nasa anyong itim na ibon.

Isinusuka nito ang itim na ibon

at ipinapakain sa susunod na aswang sa pamilya

para magpatuloy ang kanilang salinlahi.

Kapag hindi nito naisalin agad ang kapangyarihang itim sa ibang tatanggap nito

mamamatay o mano ang itim na ibon

at tiyak na matitigok agad sila.

At ito ang nagiging dahilan kung bakit bumabangon sila mula sa kanilang mga libingan

mula sa hukay

para pumatay ng mga tao sa pamamagitan ng pagkagat sa kanila.

Karaniwan,

ang mga amalanhig ay nanghahabol ng sinumang nabubuhay na tao

na kanilang matatagpuan sa daanan nila

at kapag naabutan nila ito

kikilitiin nila

ang kanilang mga biktima

hanggang sa mamatay.

Natawa ako sa sinabi ng albularyo tungkol sa kikilitiin

kaya naitanong ko ulit ito sa kanya.

Sumagot ang lasing na albularyo namin na

Oo,

kikilitiin hanggang mauwi sa tawanan at takot ang pambibiktima nito.

Ikaw ba tayo?

Kiniliti ka ba nung maranig na kumagat sa iyo?

Binatukan lang ako ng tate kung sabaiiling

nagpatuloy sa pagkikwento ang albularyo.

Para makatakas ka mula sa maranig

kailangang paikot-ikot

o patagilid

o pasigsag ang takbo mo para

malansi mo sila.

Dahil kapag bumangon na sa hukay ang maranig

tuwid at deretsyong direksyon lang

ang kaya nitong lakarin

dahil sa paninigas ng kanilang naaagnas na katawan

pero napakabilis pa rin naman nito.

Tinitigan ako ng albularyo bago nagpatuloy sa pagsasalita.

Pwede din naman nung umakit sa itaas ng puno

o kaya yung mataas na lugar na sapat lang tulad ng bubungan o basketball ring

para hindi ka maabot ng malabuhay na patay na aswang na ito.

Yung iba,

tumatakbo papalayo sa malapit na lawa,

ilog o dagat.

Dahil takot ang mga maranig

sa malalalim na anyong tubig.

Kahit ako,

unang pumasok sa isipan ko nun

zombie.

Ayon naman kay nanay,

sampung taong gulang palamang siya umano.

Nagsamahan niya ang lola niyang Mayrayuma na dumalaw sa puntod ng lolo niya

na mga lola at lolo ko sa kanunununuan.

Napangangaraw siya sa takot nang makita niyang gumagalaw ang lupa ng katabing puntod ng lolo niya.

Akala niya

namamalikmata lamang siya pero

bigla umanong bumangon ang bangkay sa hukay

at bumuka ang malaking bunganga nito.

Nagulat sa hilakbot ang lola niya.

Agad niya umanong kinaladkad ang lola niya papalabas ng simenteryo

habang hinahabol sila ng maranig.

Noong mga panahon na yon,

hindi pa uso yung mga nitunityo na yan.

Parang prank lang daw ang lahat noong una dahil buhay na buhay gumalaw ang bangkay.

Pero nang saklalohan sila ng mga sepoltorero sa simenteryo,

doon ay napatunayan ni nanay na aswang

ang lalaking bumangon sa hukay.

Dahil umanong sa pangyayaring yon,

natadtad na mga sepoltorero ang maranig at naitapon sa ilog ang katawan.

Pero inatake naman sa puso ang lola niya.

Napakalungkot na kwento.

Nagulat ako na may ganun palang kwento ang nanay ko na itinago niya ng matagal.

Habang papalamig ang simoy ng hangin sa bakuran,

lalo akong naintriga sa kaalaman ng matandang albularyo na gumagamot kay tatay.

Nagpatuloy sa pagkikwento ang albularyo.

Sangayon sa mga nakakakita o nakakasagupa ng mga maranig o malanig,

maumukang normal na tao o mano ang itsura ng mga yon.

Yun yun,

mas malalaki at mahahaba ang mga ngipin nila sa harapan.

Mas malaki ang bunganga nila.

At kung titignan mo maigi kung paano sila gumalaw,

hirap na hirap.

Yung unang mga nakakita sa aswang neto

ay nagsabing mga bampira o mano ang maranig pero

mukhang mas nakakatakot sila

kesa sa mga bampira.

Dahil ang mga maranig ay pwedeng bumangon sa hukay anumang oras,

mapagabiman o araw.

Tandang-tanda ko pa ang detalya ng kwento ng albularyo hanggang ngayon.

Binata na ako nun

at gusto kong ipagkikanti ang tatay ko pero

binalaan ako ng aking ama sa plano kong ito.

Imposible naumano na mahanap pa yung nangagat na maranig sa kanya.

Dahil nang makagat daw siya nito,

kinalagkad niya ito sa isang ilog na malapit sa sementeryo

at itinulak doon.

Ganun kalakas si tatay,

hindi malaki ang katawan pero

puro muscle naman ito,

batak na batak sa bukid.

Hindi ko alam kung invento lang ng tatay ko yung kwento na yun

para kumalma ako

o totoo talagang nangyari.

Ugali kasi yun ng tatay ko,

ayaw niyang nagkakamali sa harapan ko.

Lahat dapat alam niya,

lahat dapat kaya niya.

Buwan na Agusto kasi pinanganak,

kaya perfectly fine.

Pero

hindi ko alam,

buwan na Agusto kasi pinanganak,

kaya perfectionist.

Natapos ang kwentohan namin tungkol sa mga aswang,

madaling araw na.

Kung hindi pa sinundo ang matandang albularyo ng asawan niyang buntis sa edad na

60 taong gulang,

hindi yata matatapos ang palitan ng kakaibang,

totoong karanasang nakakahilakbot.

Mabilis na lumipas ang ilang linggo,

nagsimula ng bumaho at magnaknak ng Agusto,

ang kagat sa laeg ni tatay.

Nakikita ko siya ng gabi-gabing namimilipit sa sakit,

habang inaapoy ng mataas na lagnat pero

ayaw niyang magpadala sa ospital.

Sa umaga naman,

kahit nangihina na siya at nangangatal sa taas ng lagnat,

nagsisibak pa rin siya ng kahoy na pangsiga namin.

Pinilit ko siyang magpa-ospital.

Pero ayaw niya talaga.

Lumipas ang isang buwan,

pumanaw si tatay.

Nakita ko na lamang siyang matigas na ang katawan

habang hawak ang tabak niya sa kanang kamay.

Doon,

nadala na namin sa ospital si tatay Pidrinko.

Iyak kami ng iyak ni Nanay Salud habang pinapaliwanag sa amin sa ospital

ang dahilan ng kanyang pagkamatay.

Nagkaimpeksyon na umano hanggang pinakaloob ng sugat sa leeg.

Himalang araw na tumagal pa si tatay ng halos dalawang buwan

dahil may tinamaang kung anong ugat na pinakamahalagang ugat sa leeg niya.

Sinisi kami ng doktor sa ospital.

Bakit daw hindi namin dinala o pinagamot kagad?

Para sa kanila,

naagapan raw sana ang paglala ng impeksyon kung nabigyan ng tamang gamot

at naoperahan yung bukas na sugat niya.

Sinabi namin ng tungkol sa maranig na kumagat sa tatay ko pero

parang hangin lang ang kwento namin para sa mga doktor.

May kasama pang irap ang pakikinig nila sa amin na parang

mga taong kuweba kami na ngayon lang nakarating sa ospital.

Pero nang makauwi kami sa bahay,

doon ko palang napagtanto na

unang beses pala namin talagang pumunta sa ospital noon.

Wala kasi sa bokabolaryo ng mga taga sa amin ng salitang ospital,

check-up, o kaya yung tinatawag na confinement.

Ang palaging takbuhan sa lugar namin sa Himamayla noon

ay ang bahay ng mga doktor sa ospital.

Ang palaging takbuhan sa lugar namin sa Himamayla noon

ay ang bahay ng mga manggagamot o ng mga albularyo.

Sila ang mga doktor namin.

Nagpasya ako noon para salamay ni tatay.

Sabi ko sa nanay ko,

kung posibleng nahawa nga ng maranig si tatay,

may posibilidad na bumangon ito sa hukay

at kumain ng ibang tao sa barangay namin.

Anong plano mo Antonio?

Danong ng nanay ko.

Wala akong ibang naisip noon,

kundi ipasunog ang katawan ni tatay.

Sa mga hindi nakakalam,

wala pa mang cremation o hindi pa man kilala ang cremation

sa lugar natin o dito sa Pilipinas noon.

May mga ganito ng practices na tinatawag tayong mga Pilipino.

Ang magsunog ng katawan ng mga bangkay.

Hindi ako naintindihan ng nanay noong una pero

makakasiguro naman kami na hindi na babangon si tatay sa hukay noon.

Hindi na siya magiging maranig

dahil abo na lamang siya.

Umiyak na lamang ng malala ang nanay ko.

Hindi raw dapat sinusunog ang bangkay ng patay sa hukay.

Hindi raw dapat sinusunog ang bangkay ng patay sa pamilya namin.

Naiintindihan kita na pero

paano kung bumangon si tatay tapos tayo ang kagatin sa leeg diba?

Sa mariin na tanong na iyon,

doon ko siya napapayag.

Natapos ang pagsunog,

hinuwi namin yung abo ni tatay.

Lumipas ang ikaapat na araw.

Doon na ako nagpaalam sa nanay ko na

magtatrabaho na ako para suporta ng pamumuhay naming dalawa.

Umayaw si nanay,

lalo na nang sabihin kung natanggap akong assistance sa maliit na puniaryo sa barangay.

Pinaganda ko lang pero

tagabuhat lang talaga ako ng bangkay.

Pinasok ko ang trabaho na iyon para sa nanay ko at para sa sarili ko na rin.

Unang buwan ko,

isang bangkay lang ang nagpalibing sa amin.

Sisweldo kami kapag may patay lang.

Binigyan namin ng magandang funeral service ang anak ni Mrs. Payomo

na may-ari ng bigasan sa palengke.

Maganda naman at payapa ang paglilibing namin ni Tony at Leroy.

Makasamaan kong nag-iimbalsa mo naman ang patay.

Nang matapos ang iyakan at padasal sa bagong libing na anak ni Mrs. Payomo,

ay inutusan akong patagin at pinuhin ang pagkakalapat ng lapida sa sinara naming nitsyo.

Alasin ko ng hapon nun.

Wala akong nagawa.

Wala akong matatanggap na pera kapag hindi ko tinapos ang trabaho ko.

Nagpasama ako kina Tony at Leroy.

Pumayag sila.

Pero nag-inuman lang sila ng tanduay at gin sa tabi ko habang sine-sementuhan ko yung lapida.

Yung sweldo nila, ubos agad sa alak.

Walang kwenta to, Tony,

sabi ni Leroy.

Bakit?

Baka,

walang kwenta to, Tony,

sabi ni Leroy.

Bakit?

tanong ni Tony.

Wala tayong pulutan.

O sige, bibili ako kung sasamaan ako ni Antonio.

Sabi ng lasing lang si Tony.

Dahil matatanda sila sa akin at mas senior ko sila sa trabaho ay,

sinamahan ko si Tony.

Pasuray-suray pa si Tony habang kumakanta ng My Way

na parang sirang plaka ang lyrics.

Wala akong naiintindihan.

Sandali nga, Antonio.

Iinmuna ako.

Lumayo at pumunta sa katabing lumang musoleo si Tony para doon umihinon.

Napatingala na lang ako.

Madilim na.

Parang alasyete na kagad ng gabi.

Nakarinig ako bigla ng kakaibang ingay.

Mga batong gumugulong sa lupa ang tunog.

Malapit lang sa musoleo na pinanggalingan ng tunog.

Tony!

Halika na!

Madilim na!

Napasigaw ako ng lapitan ko si Tony.

Dahil sa likuran niya

ay may parang tao na bumabangon sa hukay.

Isang maranig.

Napasigaw ako hanggang gate ng simenteryo.

Kahit na madilim

ay kitang kita ko ang isang babaeng nakapangkasal

na bagong bangon mula sa libingan niya.

Parang kakalibing pa lamang niya sa itsura ng katawan at laman.

Nakangnga ito.

Mahaba ang mga ngipin sa harapan.

Mukha itong babangon.

Mukha itong bampira.

Tony!

Takbo na!

May maranig sa likod mo!

Ano yun?

Aswang!

Iniwan ko si Tony dala ng sobrang takot.

Kaba at tensyon sa katawan.

Pazigzag akong tumakbo.

Maya-maya pa ay narinig ko na lamang na sumigaw si Tony.

Umalumpihit ito ng iyak

para siyang inubos ng maranig na bagong bangon pa lang.

Nagmadali akong tumakbo para iligtas ang sarili ko.

Maya-maya ay may kamay na pumigil sa akin.

Si Leroy pala.

Anong nangyari kay Tony?

Hindi niya patapos ang tanong niya.

Nakita na namin ang maranig na nakapangkasal na diretsyong patakbong pasalakay sa amin ni Leroy.

Agad akong nakakita ng mataas na puno.

Hinila ako si Leroy papunta sa puno ng mangga na malalapat ang sanga.

Umakit ka na! Bilis!

Kung hindi kami nakaakyat na mabilis sa puno na yon, malamang nahuli na kami.

Napakabilis niya Sir Seth.

Takot na takot kami habang tinitingnan ang babaeng bangkay na diretsyong tinungo ang pader ng simenteryo.

Nakita na lamang namin si Tony na pasuray-suray na hinahanap kami

habang hawak-hawak ang leeg niyang wakwak sa kagat ng maranig.

Bumagsak sa lupa si Tony at hindi namin siya natulungan dahil buong magdala.

Na naghahanap pa ng ibang biktima ang babaeng yan.

Nung magumagana, doon lang kami nakababa ng puno dahil doon lang din nawala ang maranig sa loob ng simenteryo.

Dinala namin sa punerarya ang bangkay ni Tony.

Sinabi ko ang lahat ng nasaksihan ko bago ako nagbitiw sa trabaho.

Umuwi ako sa nanay ko ng tulala.

Umuwi ako sa nanay ko ng tulala.

Eh, iligtas ka anak?

Niyakap ako ni nanay noon.

Paano niyong nalaman, nay?

Basta, alam ko.

Nagkalsabalutan kami ng mga damit at gamit namin

at pagkalipas lang ng dalawang araw,

isinara na namin ang kubo namin sa Dakbanwasang Himamaylan,

sa Minegros Occidental.

Sumakay sa barko.

Bit-bit ang abo ng tatay ko.

Dito na kami sa Maynila na niraan magmula noon.

At sa tuwing nakakakita ako ng mga inililibing sa simenteryo,

isang bagay lang ang naglalaro sa isip ko.

Mahihimlay na kaya ito?

O babangon pa?

BABAY!