ASWANG SA BAHAY BAKASYUNAN | True Story JOIN Xethennial Membership: https://www.youtube.com/channel/UCZ6nWtA2u9KS3EreDzMrYew/join - Unique Badge and Emoji sa live chat at comment section - Shout-out sa new members/renewed members sa simula ng video Email: mkn.thelmo@gmail.com mga kwento ni Thelmo channel: https://www.youtube.com/c/mgakwentoNiThelmo Xeth Tagalog Horror Animation: https://www.youtube.com/c/XETHTagalogHorrorIllustration Sir Xeth channel: https://www.youtube.com/c/ThelmoFiles Facebook Account: https://web.facebook.com/xeth.helmo.3 Facebook Page: 1. https://www.facebook.com/Mga-kwento-ni-Thelmo-328269211396623/ 2. https://www.facebook.com/ProyektoHelmo Instagram: https://www.instagram.com/xeth_helmo/ #PinoyHorrorStories #TagalogHorrorStories #MgaKwentoNiThelmo

Video Transcript / Subtitles:( AI generated. About AI subtitles » )

* AI ("Artificial Intelligence") subtitles on Tagalog.com are generated using "Whisper" by OpenAI (the same company that created ChatGPT and DallE2). Results and accuracy may vary.
* The subtitles do include errors occasionally and should only be used as a tool to help with your listening practice.
* You can request this website to create a transcript for a video if one doesn't already exist by clicking the "Request AI Subtitles" button below a video. Transcribing usually takes 30-40% of the length of a video to complete if there are no other videos in the queue. For example, a 21 minute video will take 7-8 minutes to transcribe.
* Running a super fast cloud GPU server to do these transcriptions does cost money. If you have the desire and financial ability, consider becoming a patron to support these video transcriptions, and the other tools and apps built by Tagalog.com

Mga Kuwento ni Thelmo

Itago mo na lang ako sa pangalangpong.

Dating waiter sa isang club sa Ermita.

Sa Hongkong ako ipinanganak ng nanay kong domestic helper.

Isinilang po akong walang tatay gawa ng nabuntis lang ang nanay ko ng amon niyang Taiwanese na nakatira noon sa Hongkong.

Hindi pinanagutan ng tatay ko ang nanay ko kaya't napilitan na lamang umuwi si nanay sa probinsya kung saan talaga siya pinanganak, sa Camarines Sur.

Saguwa Camarines Sur isinilang si nanay.

Ang probinsyang nagpamulat sa kanya ng iba't ibang kwentong katatakutan at puno ng kababalagan.

Saguwa na rin po ako lumaki at nag-aral.

Saguwa ko natuklasan ng mga misteryong mahirap paniwalaan pero tunay na karanasan.

Sa halos dalawampung taon na pagiging DH ng nanay ko sa Hongkong ay nakaipon naman siya ng malaking pera.

Magaling siyang humahawak ng pera, matipid at hindi kastador.

Madiskarte sa buhay at matapang sa pakikipagsapalaran.

18 anyos pa lamang kasi nang lumipad si nanay para maging katulong noon.

Yung perang kinita niya ay ginawa niya.

ang pampatayo ng malabahay, bakasyonan o rest house na gusto niyang paupahan sa mga turista

o mga naglalakbay na nagahanap ng matutuloyan para sa isang linggo o ilang araw.

Hindi pa uso yung mga Airbnb noong taong 2001.

Meron na kaming negosyong parang ganun.

Nagpatayo si nanay ng malaking bahay, bakasyonan, malabahay, bakasyonan,

Nagpatayo si nanay ng malaking bahay, bakasyonan, malapit doon sa isang bundok,

nabantog na tourist spot sa Kamsur.

Katwira ni nanay,

imposibleng mabakanti ito,

dahil napakalapit lamang ito doon sa bundok o vulkan na iyon.

Simpleng bahay na mukhang tradisyonal na bahay kastila,

ang disenyo ng dalawang palapag na bahay na pinatayo niya.

Malawak at mas malawak ang bakuran,

kaya naman napakagandang tingnan mula sa labas.

Pinaghirapan talaga naming mag-ina ang pagpapatayo at pagpapaayos ng bahay bakasyonan na ito.

Noong matapos ang pagpapagawa,

kami muna ni nanay ang tumira dito.

Wala pa kaming kapitbahay noon kaya napakatahimik.

Walang kataw-taos sa paligid,

maliban sa aming dalawa.

Makalipas ang isang buwan ng pagpapaganda sa lugar,

bigla kong naitanong sinanay ko kung paano kami magkaka-customer sa lagay na iyon.

Hindi malapit sa bayan yung bahay at malapit pa sa masukal na gubat,

sa paanan ng bundok o vulkan.

Kung walang turistang mamamasyal,

malapit sa bahay namin ay walang makakaalam na may paupahang ganon.

Sinanay ang nakaisip na gumawa kami ng anunsyo.

Magpagawa o manok kami ng leaflets na pwede naming idikit sa mga postes sa bayan

o ipamigay sa mga turista na nagkahanap ng matutuloyan.

Ganon nga ang ginawa namin mag-ina.

Kinuna namin ng litrato ang bahay at pumunta kami sa bayan para magpagawa ng flyers at leaflets.

Noong matapos ang pagpapaprint,

agad namin itong dinikit at ipinamigay sa mga tao sa bayan.

Marami ang nagtanong, natuwa, nagulat at kinain ng kurisidad tungkol sa bahay.

Ikinatuwa namin ni Nanay yun dahil gumawa ng ingay ang mga leaflets na naglalaman ng negosyo.

Lalo naming tinyaga ni Nanay ang pamimigay ng flyers kahit na walang masyadong interesado na magrenta ng bahay-bakasyonan.

Hindi kami sumuko agad.

Isang araw, abala kaming mag-ina sa pag-aalok,

nang biglang dinakma si Nanay ng isang pamilyar na matandang babae,

si Tia Maring, kasama ang asawan niyang mukhang may sakit.

Leti! Mahigpit agad ang hawak sa braso ng tiyahin ko kay Nanay.

Humaring!

Ba't ganyan ang itsura ninyong mag-asawa?

Tanong ng Nanay ko sa pinsan niya.

Nasunugan kami.

Natulala kami ni Nanay ng ilang segundo.

Umupo kami at kumain muna sa isang karenderya sa may palengke

bago nagkwento ng detalyado ang pinsan ng Nanay ko.

Ayon sa kanya, matagal na umanong,

inaatake ng para duno ang tiyahin ko.

Nakatira kasi sa liblib ding lugar ang Tia Maring ko

at ang asawan niyang may kanser sa atay.

Napatanong ako kung ano yun.

Nanghilabot ang Nanay at tiyahin ko bago nagsalita ang tiyurwel ko.

Ayon sa tiyurwel ko nun.

Sa kanila umanong sa kagandahin ko,

ang para duno ay mga aswang nakamukha ng mga normal na tao.

Meron silang napakahabang mga dila na ginagamit nila

para tikman ang hangin para sa mga sinyalis ng kamatayan.

Tulad ng kung paano ginagamit na mga ahasang kanilang dila

para maghanap ng mga mainit na dugong mabibiktima.

Karaniwang mga aswang,

ang napakahaba nilang dila para pakinggan ang mga tao

na guusap sa loob ng isang bahay.

Akalaw man niya,

sa kagayan lang merong para duno.

Hindi niya inakalang,

pati din sa Kamarines,

ay laganap na rin ang mga aswang nun.

Biglang nabuhayan ang mga aswang,

at nangyari ng mga aswang,

biglang nabuhayan ang natutulog kong mga ugat,

nang hilakbot ako at natakot.

Nagkwento si Tiamaring na ang para duno ay mga aswang na kumakain naman noon ng bangkay,

at madalas silang naghihintay malapit sa bahay

kung saan alam nilang naroon sa loob ang isang taong may kramdaman

o taong malapit ng mamatay.

Sasandaling marinig nila ang sino man sa loob ng bahay nayon

na binibigkas ang salitang kamatayan o anumang salitang nauugnay dito.

Ang taong may sakit ay agad na namamatay.

Ito ay dahilan sa kakaibang itim na kapangyarihan ng para duno.

Pagkatapos ay maghihintay sila ng kanilang pagkakataon

na nakawin ang bangkay para lantakan at kainin ng buong buo.

Gamit ang kanilang matatalas na pangil na nasa loob ng malaki nilang bunganga.

Napabuntong hininga sinanay bago nagtanong.

Huwag mong sabihin, inataki kayo ng para duno?

O uliti,

pinasok kami sa loob ng bahay namin ng isang lalaking nakakamisetang kulay puti

at pantalo nayari sa katsya.

Gusto niyang lapain ang asawa ko.

Maluhalo ang pagkikwento ng tiya Marinko.

Mabuti na lang at nahihagis ko ang gasera sa pagmumuka ng para duno.

Naglihab yung katawan niya.

Tumalilis ng takbo.

Kwento ng tiyo Ruelco.

Pero hindi naumano nila na pigilan pa ang paggapang ng apoy sa buong bahay

nayari lang sa Kawayan at Dayami.

Mabilis na natupok ang buong kubo nila.

Naghanap sila ng saklolo.

Matagal daw nila kaming hinanap.

Pinuntaan pa umano nila kami sa bahay namin sa Pilipero.

Wala nga kami doon ni Nanay Gawanang.

Nagpapaganda kami ng bahay bakasyunan.

Nakiusap habang lumuluha si tiya Marinko sa nanay ko na kung maaari

ay sa bagong bakasyunan muna makitira silang mag-asawa.

Wala rin kasi silang nailigtas na gamit bukod sa wala niya.

Higit sa lahat.

Ilang buwan na lamang umano ang itinaning ng doktor sa kanser ni tiyo Ruel.

Mayakap ni nanay ang pinsan niya at niyayang umuwi sa liblib na lugar

kung saan nakatayo ang bahay bakasyunan na ipinatayo ng nanay ko.

Madilim na nang makarating kami sa bukana ng bahay namin.

Sa tansya ko ay mga alas otso na ng gabi noon.

Kinabahan kami ni nanay nang mapansin namin hindi nakabukas ang mga ilaw pero

bukas na bukas ang pintuan at mga bintana.

Nay, niluuban yata tayo.

Pabulong kong sabi sa kanya.

Agad na kumilos ang tiyuhin kong nangihina na

kumuha siya ng anumang sanga ng kahoy at sumugod sa loob ng bahay.

Pabulong kong sabi sa kanya.

Kumuha siya ng anumang sanga ng kahoy at sumugod sa loob ng bahay.

Agad kong pinuksa ng mga ilaw at sabay-sabay kaming napabuntong hininga

nang makita namin ang isang babaeng nakabackpack na umiiyak sa sahig

sa tapat ng nakahandusay na bangkay ng isang lalaki.

Wakwak kang tiyan.

Naggalat ang lamang loob at ilang malalambot na buto sa buong sahig ng bahay namin.

Sino kayo? Anong nangyari sa inyo?

Mabilis na tanong ng nanay ko sa Estrangera.

Pinatay siya at kinain ng malaking lalaki.

Hagulgul ng babaeng mukhang taga Maynila.

Kinain siya ng malaking lalaki?

Sinalakay ba kayo ng aswang? Tama ba ako?

Nanghinginig na inilayo namin mula sa kanya.

Nanghinginig na inilayo namin mula sa kasama niyang lalaki

ang babaeng humahagulgul sa pinagsamang takot at kasawian.

Pinaupo namin ang babae sa harapan ng hapagkainan sa bandang kusina.

Nagkwento ito kahit hirap ng huminga.

Naghahiking kami.

Ako at ng nobyo ko.

Magka-office mate kami sa Maynila.

Engaged na kami.

Ikakasal na kami next year.

Pagkatapos magpa-heart transplant niya.

Susunod na buwan sa US.

Masaya kaming dalawa.

Dahil matapos naming maghintay ng donor sa States.

At lilipad na lamang siya para magpa-opera.

Tapos ganito.

May cannibal pala na.

Itinama ni Tia Maringang Babae.

Hindi cannibal ang kumain sa lamang loob ng kasintahan mo.

Hindi siya tao.

Isa siyang aswang.

Tinanong ni Tia Ruel kung anong etsura ng lalaki.

Nakakatakot tumano.

Mahaba ang dila.

Kasing haba ng isang malaking sawa.

Natakot tumano sila nang humarang siya sa daanan sa labas.

At nang maglabasa ng mga pangil niya.

Tumakbo umano sila kaagad papunta sa bahay namin.

Nagtago pero sa bubungan ito dumaan.

Para umano itong lumilipad papunta sa bubung.

Kitang kita niya umano na doon ito pumasok.

Lalabas na sana ulit sila.

Para tumakbo.

Pero inataki sa puso ang nobyo niya.

Doon na nagawang lapain ng halimaw o nang nilalang nayon ang nobyo nito.

Wala siyang nagawa.

Pinanood siya sa labas.

Wala siyang nagawa.

Pinanood niya lang ito.

Habang winawakwak ang tiyan ng mapapangasawan niya.

Parang isang horror movie umano.

Na pinapalabas sa harapan niya mismo.

Nang maubos niya ang lahat ng dugo, puso, baga, atay, balun-balunan.

Pati na mga bitukat lalamunan ng nobyo niya.

Para umano itong isang liyon na tumakbo papalayo sa bahay nayon.

Wala na siyang nagawa kundi umiyak.

Wala na ang nobyo niya.

Pinatay ng nilalang ang mapapangasawan niya.

Kinupkop namin ang kawawang babae na itago na lamang natin sa pangalang Claire.

Tulala siya ng paliguan siya ng tiya Marine.

Patuloy ang pagluha niya habang dinadamitan siya ng pantulog ng tiya ko.

Wala kaming nagawa ng nanay ko at siwin ko kundi dalhin ang bangkay noon sa punerarya.

Pagkabalik namin sa bahay, nilinis namin ang mga naiwang buto-buto at piraso ng lamang loob niya.

Kinuskus namin ang sahig para mawala ang lansa ng dugunod.

Lahat ng bakas ng pagpaslang ng aswang,

pilit naming nilinis at binura sa buong kabayan.

Nang pumutok ang araw, inireport namin ito sa pulis sa bayan ang nangyari.

Sinamahan namin si Claire para magkwento muli pero ayaw na niyang magsalita.

Gusto na lamang umano niyang bumalik sa Manila.

Umayaw mga pulis sa idea ng pag-uwi bigla ni Claire.

Napagbintangan patuloy siyang isang hapon.

Umayaw mga pulis sa idea ng pag-uwi bigla ni Claire.

Napagbintangan patuloy siyang isang sospek sa pagpatay ng nobyo niya.

Ang nanay ko mismo ang nanindigan na hindi si Claire ang pumaslang,

kundi ang paraduno na isang ang uri ng aswang na matagal nang naglipanas sa probinsya.

Medyo kakaiba pero napaniwala ni nanay ang mga pulis.

Nagpadala lang ng isang eskort mula sa pulis siyang hepe.

Sinamahan si Claire ni nanay na lumuas ng Manila.

Ganang kabait ang nanay ko.

Kahit hindi niya kilala, tinutulungan niya.

Naiwan ako si Tia Maring at si Yoruel na bantay sa bahay-bakasyunan.

Unang gabi na wala si nanay,

naghahaponan na kami ng mapag-usapan namin ang nangyari.

Malamang sa malamang umano,

tiniktikan na sila ng nilalang habang nagka-hiking sila.

At kung hindi umano, nagkakamali noon si Tito

na pag-usapan nila ang sakit sa puso ng lalaki.

Natahimik kami bigla ng tiyahingo.

Mga makalumang marites sumano yung mga ganitong aswang.

Maya-maya pa,

bigla na lamang napatili ang tiyahingo.

Sumisigaw si Tia ng katagang dila.

Sabay-turo sa napakahabat, napakatabang dila na nakalusot sa bintana ng sala.

Napatingin kaming tatlo sa nakakadiring dila sa bintana nayon.

Napasigaw kami ng mga katagang dila.

Napatingin kaming tatlo sa nakakadiring dila sa bintana nayon.

Napasigaw rin ako ng makita kong marami pang maahabang

dila-sawang dila na nakalusot sa siwang ng mga bintana sa sala.

Mahigit pitong dila yung nakita namin.

Ibig sabihin, may kung anong pitong nilalang sa labas ng bahay noon.

Kumuha ng itak si Ti Ruel.

Pinagmumura ang mga halimaw na iyon.

Yun kasi ang turo ng mga matatandang albularyo.

Murahin naman o dapat ang mga aswang para lumayo.

Napayakap sa akin ang tiyahingo habang kumuha kami ng bawang sa kusina.

Naasaan ang mga bawang ninyo pong?

Nagmamadaling tanong ng tiyahingo.

Nakakuha ng isang bungkos ng bawang ang tiyahingo.

Ginawa niyang kuintasyon sa leeg ng tiyuhin kong may kanser.

Dinampot ko ang walistinting sa sulok ng kusina.

Sabi ng matatanda, takot rin umano sa walistinting ang mga aswang bukod sa buntot pagi at palaspas.

Mga hayop kayo! Papatayin ko kayong lahat!

Matapang nasigaw ng tiyuhin ko.

Biglang nagatrasa ng mga dila na parang mga galamay na umalis sa may bintana noon.

Biglang nilamon ang katahimikan ng buong bahay.

Nagdikit-dikit kaming tatlo.

Nang walang ano-ano.

Nawalan ng kuryende.

Natumba ang tiyuhin ko sa semento at nadamay kami ng tiyamarin.

Napaiga na kami sa gitna ng sala.

Nakiramdam na lamang kami noon.

Umungol sa sakit ng tiyan ang tiyuhin ko.

Sobrang sakit umano nang namamaga niyang tiyan noon.

Napaiyak siya sa sobrang hapdi ng tiyan niya.

Hindi pa nakakasagot ang tiyuhin ko nang tinanong namin ito.

Hindi pa nakakasagot ang tiyuhin ko nang tinanong namin ito.

Nang biglang may malakas na puwersang humila sa mga paanya.

Papalabas ng bahay.

Napasigaw kami sa gulat noon.

Sumigaw si tiyamarin sa asawa niyang kinakaladkad na papunta sa bakuran ng malaking lalaki.

Na may nakakatakot na mukha.

Mali ang paglalarawan sa mukha ng paraduno.

Hindi ito katulad nating mga tao.

Kawangis nito ang mukha ng isang demonyo.

Naiyak ako sa takot.

Naawa ako sa tiyuhin ko.

Kailangang may gawin ako para mailigtas siya.

Dalidali akong tumakbo sa kusina at kinuha ang malaking garapon ng asin.

Habang si tiyo ay sumisigaw at patuloy na nanlalaban sa nilang nayon.

Himalang hindi nga siya nagawang lapain agad ng nilalang.

Paano ba naman?

Nangangay bawang kasi ng subukang kagatin sa dibdib ng nilalang ang tiyuhin ko.

Naroon roon ang bawang, diba?

Lalapain sana ulit ng nilalang si tiyo Roel pero...

Mabilis kong sinabuyan ng asin sa mukha ang nilalang.

Tumulong din ang tiyahin ko habang winawasiwas ang walis tingin ko.

Sa pagmumuka ng halimaw na iyon.

Pero talagang malakas ang kapangyarihang itim.

Nagawa pa rin itong hilain ng mga paa ng tiyuhin ko.

Na parang manikang basahan na tumalbog-talbog sa batuang daanan papunta sa kagubatan.

Parang hinila ng tumatakbong kabayo ang katawan niya.

Hanggang sa tuluyang maglaho ito sa dilim.

Humabol kami pero natakot kami ng tiyahin ko nang harangin kami ng animpang nilalang na iyon.

May isang matandang babaeng nakipagpatentero sa amin.

May kasama itong binatang matalas ang ngipin.

At merong isang dalagitang mahahaba ang kuko na gusto akong kagatin.

At tatlong tila mga engkanto na ang itsura.

Sa sobrang katandaan.

Lahat sila ay humarang sa daanan kaya hindi na namin nahabol si Tiruel.

Sigaw ng sigaw si Tia Maring habang pilit ko siyang hinihila pabalik sa bahay.

Gumawa ng kakaibang ingay ang anim na nilalang na humarang sa amin.

Tila boses dagas silang nagsayahan sa pampilin.

At nang biglang magbalik ang koryente,

ay agad na nagsipaglutusan sa ilalim ng lupa ang anim na nilalang.

At doon ay naisipan ng tiyahing ko na habulin ang paraduno na tumangay sa katawan ng kiyuhing ko.

Pero bigong bumalik sa bahay ang tiyahing ko,

naisipan ng tiyahing ko na habulin ang paraduno na tumangay sa katawan ng kiyuhing ko.

Pero bigong bumalik sa bahay ang tiyahing ko,

pagkatapos ng halos kalahating oras na paghahabol.

Tanging kasuotan at sinelas na lamang ng kiyuhing ko ang bitbit niya.

Pagbalik sa amin,

tulalang napadausdo sa pintuan ng tiyahing ko,

nilamon ako ng awa at lungkot.

Hindi ako nakapagsalita ka agad.

Nilapitan ko ang duguan kong tiyahing nun.

na nagkasugat-sugat ang mga paa niya sa pagtakbo.

Yakap-yakap niya ang short at sinelas habang umiiyak ng tahimik nun.

Tinalong ko kung nasaan si T.Ruel.

Pero umiling-iling lamang siya

at dumuha ng paulit-ulit.

Mamamatay ko sa amin at umiiyak ng tiyahing ko.

At dumuha ng paulit-ulit.

Mamamatay dapat sa sakit na kanser ang kiyuhing ko pero

inunahan siyang bawian ang buhay ng aswang.

Nang sumunod na araw ay hindi na nahanap pa ang katawan ng kiyuhing ko.

Doon na nalugmok ang tiyah maring at nagsimulang huwag kumibo.

Tulad ng nangyari kay Claire,

pinagbintangan na rin ng mga pulis ang tiyah ako na primary suspect sa pagpatay sa kiyuhing ko.

Pero ako ang nagpaliwanag at tumayong witness para sa kanya.

Naniwala ang mga pulis sakin

at mas lalo kong tinibayan ang loob ko para sa tiyahing ko.

Nang araw din yun,

inihatid ko ang tiyah sa bahay namin sa Pili kung saan matao

at mas malayo sa mga aswang na tulad ng paraduno.

Doon ko siya pinatira habang hinihintay namin ang pagbalik ni nanay mula sa Maynila.

Pagkatapos ay nagpunta ako sa printing shop ng leaflets

at nagpaanunsyo ako noon,

magingat sa mga aswang.

Yun ang mga katagang ipinasulat ko sa leaflets na yun.

Ipinamigay ko sa buong bayan ang leaflets na pinaprint kong mag-isa

hanggang sa umabot ang leaflets sa simbahan.

Nang sumunod na araw,

nabalitaan ko na lamang na nag-alay ng Nisa ang kura paroko namin para sa mga nabiktiman nito.

Alam kong hindi man talaga sila naniniwala sa mga aswang

at nila lang nakatulad ng kung ano man ang nakaharap namin noon.

Pero dahil sa mga buhay na nasayang,

gumawa pa rin sila ng sariling paraan ng pagtulong.

Yun ay ang pag-aalay ng dasal para sa kaluwa ng mga biktiman nito.

Nang nakabalik si Nanay sa bahay-bakasyunan,

hindi na niya ako naabutan doon.

Isinara ko na yung bahay namin.

Sa dalawang taong na biktima sa bagong patayong bahay-bakasyunan ng Nanay ko,

parang ang bigat na sa pakiramdam na ituloy pa ang plano ni Nanay ng negosyo.

Nagpasya ako para sa aming mag-ina,

kasama si Tia Marina,

lumuwas kami sa Maynila at doon na nakipagsapalaran.

Mahirap noong una pero,

mas praktikal na sa Maynila kami manirahan.

Namasukang kasambahay si Nanay at Tia Marina

at nag-aplay naman akong waiter sa isang club sa Ermita.

Nangupaan ako sa isang maliit na bahay sa Oroqueta

habang stay-in sa mga bahay ng amo nila, ang Nanay at Yainko.

Magmula noon,

sa tuwing naaalala namin ang kakaiba naming karanasan sa mga nilalang na ganito,

ilinadaan na lamang namin sa maikling dasal at konting tawanan para

gumaan ng konti ang aming

mabigat na pakiramdam.

Pag-i-i-i-i-i-i-i-i-i-i-i-i-i-in