For collaborations / business proposals / intrusions, please contact: teamwaechos@gmail.com SUBSCRIBE NA SA TEAM WA ECHOS! OGIE DIAZ VLOG: https://www.youtube.com/channel/UCFjNqRoCvkOCYLnBUjdfmSg?sub_confirmation=1 MOMMY SOWL VLOG: https://www.youtube.com/channel/UCah7A_e_uGrjeS0DCDKryRw?sub_confirmation=1 ERIN DIAZ VLOG: https://www.youtube.com/channel/UC5qwAM8XQoR7JQcof6L6JWA?sub_confirmation=1 MEERAH TV: https://www.youtube.com/channel/UCHT6ypXz39DY7eNvWZ1TLYQ?sub_confirmation=1 AIKO MELENDEZ VLOG: https://www.youtube.com/channel/UCsTkp9-N5GwrnvrLI0rV4fQ?sub_confirmation=1 ELLEN LIHIM VLOG: https://www.youtube.com/channel/UClKlY34ZHPzTotxtE_93b4A?sub_confirmation=1 DYOSA POCKOH VLOG: https://www.youtube.com/channel/UC5sC918-s6TfcQQjJrkKBzA?sub_confirmation=1 TITA JEGS VLOG: https://www.youtube.com/channel/UCjxdG6QN6GnQVCPfy59yIXQ?sub_confirmation=1 MAMA LOI VLOG: https://www.youtube.com/channel/UCmEWD3UTF0FvXr8jrKzbA_A?sub_confirmation=1 #OgieDiaz #risahontiveros #senator #TeamWaEchos

Video Transcript / Subtitles:( AI generated. About AI subtitles » )

* AI ("Artificial Intelligence") subtitles on Tagalog.com are generated using "Whisper" by OpenAI (the same company that created ChatGPT and DallE2). Results and accuracy may vary.
* The subtitles do include errors occasionally and should only be used as a tool to help with your listening practice.
* You can request this website to create a transcript for a video if one doesn't already exist by clicking the "Request AI Subtitles" button below a video. Transcribing usually takes 30-40% of the length of a video to complete if there are no other videos in the queue. For example, a 21 minute video will take 7-8 minutes to transcribe.
* Running a super fast cloud GPU server to do these transcriptions does cost money. If you have the desire and financial ability, consider becoming a patron to support these video transcriptions, and the other tools and apps built by Tagalog.com

Nalulungkot ka ba kapag hindi naiintindihan yung ipinaglalaban mo?

Well, syempre. Ako matsaga ako sa debate. Obvious ba?

Pili tayong nakakontento sa mga bagay na hindi natin deserve.

Pero, Sen, hindi ba ba kayo natatakot para sa safety niyo?

Baka may kalagyan ang katapangan niyo.

Yun yung isang pinakaayaw ko at talagang nag-i-insert sa akin sa sitwasyon ng elemento ng takot.

Once na may nagpasok sa eksena ng violence,

nawawala na tayo sa wisdom natin.

E pag nangyari yun, ang daming pwedeng masaktan, e.

Pag sa trabaho, kailangang mag-imbestiga or mag-expose or pumuna or tumutol,

feeling na feel ko talaga yun.

Kasi hello!

Mayroon ko kayong particular na tao from the government na gusto niyong bigyan namin sa akin?

Sure ka?

Isang malaking karangalan po ang makaharap at makahuntahan ang pinagpipitagan ng Senadora.

At syempre, ang sinasabi nilang Senador na may bayag.

Senador Risa Monteveros.

Sorry, ang ingay ko.

Ang formal mo?

Ang formal tapos...

Nung simula, tapos biglang...

Biglang nagaano ako ng balls.

Oh my gosh!

Oo.

Anong pakiramdam?

Pag sinasabi nilang Sen na grabe, naging isang babae na may bayag at babae pa.

At ako, hindi ko ma-imagine yun.

Basta lagi kong sinasabi, kaming mga babae, iba man ang katawan namin, may tapang din kami.

So, pag sinasabi yung gano'n, naisip ko lang, wala namang naiiba sa...

Halimbawa, pag mulit ko sa mga tanong na para maisagot lang ng maayos,

tama lang naman yun, di ba?

Kahit sa ganitong kwentuhan, talagang nagkikwento tayo, nagtatanong, iniintay natin yung sagot o yung kwento.

Parang yun yung natural sa pagitan ng mga tao, di ba?

Eh di, kahit sa trabaho, gano'n yung ugali ko.

So, anong nagiging reaction ninyo kapag maraming lumalapit sa inyo, bumabati sa inyo,

nakakarinig kayo ng, ang tapang mo, set.

Binabalik ko sa tao, sinasabi ko, oo, kasi matapang tayo, tayong mga Pilipino, di ba?

Kahit sa kasaysayan natin, oh my God, ang dami nating dinaanang hirap, di ba?

Grabe yung hinaharap natin, ito lang ulit.

Yung pandemic, di ba?

Kumaya't mayayong mga natural disaster, ito mga hamon pa rin natin sa ekonomiya.

So, feeling ko, yung sinasabi nilang tapang ko, ay katangian nating mga Pilipino.

Lahat ba ng mga Pilipino matapang?

Well, hindi siguro tayo lahat, pero feeling ko lang marami sa atin may ganon.

Kasi bakit nakakasurvive tayo?

Tapos bakit pinangahawakan pa rin natin yung ating mga pangarap?

Baka nagpupursige pa rin tayo.

Ayan ang tawag mo doon, di ba tapang yun?

Ano lang ikinalulungkot mo sa mga Pilipino?

Hmm, meron din.

Minsan, parang nagsesettle tayo.

Parang pili tayong nakakontento sa mga bagay na hindi natin deserve.

Or parang hindi natin pinangahawakan ng habang buhay, halimbawa.

Yung mga bagay na pinapangarap natin, eh, deserve din natin yun eh.

Doon ako nalulungkot kapag hindi natin kiniklaim, hindi natin inaangkin na,

ay, yan, yung mas magandang buhay or yung makamit yung mga pangarap ko,

ah, deserve ko yun.

Kasi bakit yung ibang mga tao sa ibang mga bansa,

hindi nila binibitawan yun or walang nagpupumilit sa kanilang bitawan yun.

We deserve that much also.

Nalulungkot ka ba kapag hindi naiintindihan yung ipinaglalaban mo?

Well, syempre, tao lang naman ako, lahat naman tayo gusto natin na maintindihan tayo.

Whether sa pamilya, kaya kapag may hindi pagkakaintindihan, nakakalungkot sa atin yun.

So, the same sa lipunan natin or sa bansa natin.

Kapag may hindi pagkakaintindihan,

or kaya minsan, nagkakaroon tayo ng ugali na,

ay, nako, ayoko na makinig sa'yo.

Matay.

Yan na yung end ng posibilidad na magkaintindihan.

Or worse, kasi minsan talagang it takes time na magkaintindihan,

pero ang importante, nandun pa rin yung paggalang.

Pag nawawala yung paggalang,

ang hirap talaga na magkaroon ng ganyong pagtingin na,

okay, kahit itong tao kinainisan ko sa ngayon,

tao pa rin siya, may dignidad pa rin siya,

dapat may paggalang ako sa kanya.

Pag nawawala yun, nalulungkot ako, at saka nakakapagod.

Nakakapagod either maranasan yun or nakakapagod na makita yun.

So, ano lang ang kinatatakutan mo?

Mayroon din. Ayun, ayoko ng karahasan.

Natatakot ako para sa atin dyan.

Kasi ako matyaga ako sa debate, obvious ba?

Kaya ko namang makipagtalo or kahit mag-argue,

kahit mag-away na verbally.

Pero once na may nagpasok sa eksena ng violence,

ano talaga eh, parang nawawala na tayo sa wisdom natin.

Parang nawawala na yung katwiran.

E pag nangyari yun, ang daming pwedeng masaktan eh.

So, yun yung isang pinakaayaw ko

at talagang nag-i-insert sa akin sa sitwasyon, yung elemento ng takot.

I'm sure napakahirap sagutin para sa mga politicians

o sa mga nakaupo.

Yung sinasabi ko nga lalagi na,

yung I hate corruption.

Kaya mo bang sabihin yun?

Oo naman! I hate corruption.

I really hate it.

Kasi middle-class girl ako,

lumaki ako na wala namang kaming mana, di ba?

Lahat kami nabubuhay sa pagtatrabaho at mga sweldo namin.

Tapos tulad ng lahat ng empleyado o kahit mga self-employed,

kinakaltasan ako kami sa pamilya ng buwis, di ba?

So, nag-i-expect kami ng social services.

Talagang pag sa trabaho, kailangan mag-investiga

o mag-expose o pumuna o tumutol.

Feeling na feel ko talaga yun.

Kasi hello!

Dali mo gawain?

Well, hindi ko gawain.

At alam ko, yan ang isang pinaka hindi namin dapat gawain.

Namin mga nagtatrabaho sa gobyerno.

Kasi ang pera ay galing sa buwis ng mamamayan.

Kasama tayo doon.

Ang pera ay hawak lang ng gobyerno in trust.

So, dapat talaga bumalik sa mamamayan.

Hindi yan para sa buwisan namin, ano ba?

Oo, oo, oo.

Ganun ka! Parang simple lang, logical lang.

Naiiyak na po ba kayon sa ganung pagkakataon

na alam yung ginagawa nyo lahat,

pero hindi lahat ginagawa yung tama?

Well, mas naiiyak ako sa mga nakikilala ko,

nakikilala namin ng mga tao na sila yung nagdudusa sa mga problema.

Mabawa yung mga bata na ina-abuse.

Yun, Diyos ko.

Hindi mo ma-imagine, diba?

Lalo na pagkong sexual abuse.

Hindi sila pinapayagan mag-aral.

Iniiyakan nila na 12 taon na siya.

Hindi pa marunong magsulat.

Yun yung pinaka nakakaiyak talaga.

Yung mameet mo yung mga tao na dumadaan sa ganyang mga matitinding issue.

Kayo po, sa mga kasamahan yung mga senador po,

o hindi po ba kayo pag nagdatalo-talo kayo sa floor?

So ano po yun?

Pagkatapos yung pagtatalo-talo nyo,

kikibuan ba kayo pagkatapos?

Oo naman.

Usually, usually.

Siyempre may mga pagkakataon din

kapag naging mas personala na yung sagutan

or feel na feel ko o ng isa yung isang issue

tapos tutol yung isa.

Siyempre, iniinda ko rin yun eh

o iniinda rin niya yun.

So minsan, it takes time bago humilom yun.

Pero dahil kaunti lang kayo,

andiya-ndiyaan talaga kayo sa isang physical space,

mahirap na habang buhay na magkaaway.

So magbabump into each other din kami

or magkakasundo kami sa ibang issue naman.

May ganun din eh.

Kahit kami nasa minority, sila nasa majority.

Kung magkaparehong advokasya namin sa isang bill

or isang resolution

or isang budget intervention,

edi dun naman kami magkakampi.

So over time, hindi naman exactly

nagbabalance out perfectly

pero may mga ganun.

May ibang pagkakataon na magkasundo naman.

And yun, ang minimum ko lang,

marespetuhan lang.

Eh yung merong iba na sinabihan na

wala silang respeto sa iyo.

Ha?

Eh sabi ko po,

hindi naman respeto nila ang kailangan ko.

Kailangan lang yung accountability.

Bilang kami pareho,

ay nagtatrabaho sa gobyerno.

Mm-hmm.

Yun.

Okay.

Pero Sen, hindi po ba kayo natatakot

para sa safety ninyo?

Lalo na kahit hindi naman ninyo

gustong maging matapang

pero ang impression ng marami

ay ang tapang ninyo.

Baka may kalagyan ang katapangan nyo.

Well, ang feeling ko kasi dyan,

kahit wala akong gawin,

kahit wala kaming gawin,

gagawin pa rin yung mga taong yun

yung ginagawa nila

ng kinukall out namin.

So might as well,

gawin yung dapat kong gawin.

Gawin yung dapat naming gawin.

At saka, ito yung trabaho namin eh.

Iba, ba't pa kami nandito?

Ba't pa ako nandito

kung hindi ko gagawin?

Parang hindi pa humakausad ng SOGIEV.

I know, right?

Twenty-three years na lang naman.

Dalawang dekada.

Isang henerasyon.

Ay, wala.

Gano' man sila katagal

at katindi humarang

hanap at haahanap ng paraan pa rin

yang ipasa bilang isang batas.

Kasi yung LGBTQIA plus community

hindi sumusuko.

So, kami yung mga allies

dito sa Senate,

walang kay nasunguko.

So, itagamo sa bato.

Magiging batas din yan.

So, meron mo ba kong mensahe

para sa mga taong gobyerno?

Well, sa mga kasama ko sa gobyerno,

alam ko marami sa atin

ay talagang nagsusumika pa rin

na to make it work.

To make government work for the people.

Alam ko, ang hirap gawin yun.

Minsan, may mga araw talaga

sobrang daming hamon.

Pero, kailangan natin gawin ito.

So, please, patuloy po natin gawin ito.

Dahil, hirap na hirap talaga

yung ating mga kababayan.

Of course, andyan ang private sector,

ginagawa yung thing nila.

Andyan yung civil society,

ginagawa din yung thing nila.

Pero, tayo sa gobyerno,

ito ang ating tungkulin.

So, gampanan po natin ito.

Meron mo kayong particular na tao

from the government

na gusto nyo bigyan ng mensahe?

Sure ka?

Mag-iisip ako ng iba pa.

Well, sige.

Mayroon yung tao na pinaka-iniisip

ng mga nakikinig sa ating kwentuhan.

At ang mensahe ko lang sa kanya ay,

ako po, magalang sa opisina nyo.

Magalang ko rin kayo itinanong

noong hearing.

So, kung hindi nyo masagot ng maayos

o hindi nyo masagot ng kompleto,

hanggang sa huli ng hearing,

ginalang ko kayo.

So, yung mga pag-atake,

pagkatapos no, na personalan,

sasagutin ko at sinagot ko

sa paraan ng ibalik sa issue.

Kasi issue lamang simple

ng accountability.

Ngayon, napatunayan

na hindi ako nag-iisa sa ganun.

Maraming kababayan,

maraming netizens din.

At ngayon hanggang

dumaming mga senador na kasama ko,

pati mga kinatawan

sa House of Representatives,

ay nakita yung wisdom na

yung pondo ay dapat ilagay

sa tamang lugar sa ating buong gobyerno

para magawa ng bawat opisina

o bawat department ang tungkulin niya.

Yan man ay sa isang opisina nyo,

yan man ay sa edukasyon,

o yan man ay sa pagbantay

kay inang bayan sa West Philippines.

So, actually,

parang hindi message sa kanya eh

kasi nasaksihan naman niya

yung mga developments

ever since na yung hearing na yun.

Ngayon,

naging iba ang hugis ng budget

para sa taong 2024

at masayang masaya ko

dahil yung mga itinuturing na confidential

ay lumilitaw na sa liwanag

kung saan dapat siya

at mas tamang gagamitin

para yung mga tipong Coast Guard

at iba pa,

hello naman,

masuportahan ng maayos

sa napakahalagang trabaho nila.

So, ewan ko kung masaya siya

pero ako masayang masaya.

Kung hindi po ba kaya naging senador,

ano po ngayon si Sen. Riza?

Nasa theater at music ako

at babalikan ko pa rin yan

pag wala na ako sa formal politics.

Totoo nga?

Oo!

Talagang plano ko yan.

Kasi doon ako na

naligaw ng landas eh.

Nandun na ako eh

sa theater and music

noong high school,

noong teenager,

na ano lang,

na hijack nitong makulay na buhay

ng pagiging aktivista

at ngayon politiko.

Hindi, kasi hanggang ngayon eh,

ano pa rin eh,

nagviviral pa rin

yung sa inyo ni Leza Longga sa student.

Di ba?

Kasi naman, Leia,

Monique Wilson,

Lauchenko Siblings,

wow!

Kung hindi man babalik sa repertory,

mag-audition sa PETA.

Ahh.

Curious lang ako,

paano mo nahahati ang katawan mo

bilang solo parent

at bilang senador

na parang inaasahan din ng taong bayan?

Nandun sa tanong mo,

yung sagot ko,

matagal nang biro naming mga solo moms na

ay, paano ba natin ginagawa to?

Paano ba tayo nagtatrabaho

sa labas ng bahay?

Paano ba natin inaalagaan

yung ating mga anak?

Inaasikaso yung bahay?

Tapos para sa mga tulad ko

na nagtatrabaho din sa gobyerno,

paano din ba natin ginagawa

itong mga trabaho natin?

Ang sagot ng solo mom,

mama Ongke, ay,

we sleep less.

Sleep later at night,

wake up earlier in the morning.

Para magawa lahat ng dapat

para sa mga anak namin.

And at the same time,

gawin pa rin yung aming mga trabaho

at ibang responsibilidad.

So, hindi po ba kayo nagigilty

baka nagkukulang kayo ng oras naman

sa inyong mga kids?

Maraming beses nangyari.

Dahil masyado na kayong

naging abala rito sa pagiging senador?

By now, medyo malalaki na sila.

Yung tatlo, tapos na sa pag-aaral.

Pero yung bunso ko, nag-aaral pa.

Lalo na nung mas maliit pa sila.

Nung nagtrabaho ako sa house

para sa partido ko, yung akbayan.

Nung naging rep ako.

Tapos sa mahabang panahon na

aktivista ako.

Lalo na nung mas bata sila.

Maraming pagkakataon na nagilty ako.

At least tumutulong yung mga kasama ko

whether sa house noon

or sa aming party.

Minsan, kung may kailangan akong gawin

sa trabaho namin,

na ipapakiusap ko sa kanila.

Na ide-delegate ko sa kanila.

Pero kasi yung pagiging mama,

lalo na pag solo parent,

hindi ko naman mai-delegate yun.

Ako lang talaga,

pwedeng mag-parent sa mga anak ko.

So, pilit talagang

pag may schedule conflict,

ipakiusap ko sa isang kasama.

O, gawin mo naman muna

itong isang trabaho ko.

Kasi may ganitong halimbawa event

na atendan ko sa anak ko.

Pero dun sa mga pagkakataon

na hindi ko talaga nakayanan,

talagang ni-regret ko.

At yung regret ay

hindi lang sa kanya, sa anak ko.

Para sa sarili ko rin.

Kasi parang malingat ka lang ng sandali

biglang lumaki na yung anak mo.

Or may karanasan siyang dinaanan

na hindi na mauulit.

So, hindi ka na pwedeng maging part noon.

Iba yung memory na yun.

May anong ba sinabi sa'yo

yung anak mo na hindi mo makalimutan?

Tapos bigla ka na guilty.

Napakabait na mga anak ko.

Hindi sila yung tipong na guilty sa akin noon.

Hopefully, dahil nakita nilang

I tried my best.

Pero yung tinatanong mo yung

meron ba silang sinabi na hindi ko malimutan?

Yung isang hindi ko malimutan ay

nung natalo ako ng pangalawang beses

para sa Senate, 2013.

Sinabi ng panganay ko noon,

nag-iisang anak kong lalaki,

sabi niya,

Ma, ngayon naintindihan ko

kung ba't mong ginagawa ito na

para sa amin din ito.

So, yun ay hindi guilt yung naging reaction ko.

Sobra akong natuwa.

Parang yung pinag-uusapin natin kanina,

naintindihan niya at na-appreciate niya.

So, yung apat nyong anak

at ipinagmamalaking yun

dahil kahit solo parent kayo,

eh, lumaking matitinok.

So, kumusta na po sila ngayon?

Okay sila.

Yung tatlong ang tapos na sa pag-aaral

ay nagtatrabaho na.

And then yung bunso ko,

nag-aaral ng nursing

para pagpasa niya sa board,

ituturing niyang pre-med din niya yun,

papasok din siya sa med proper.

Wow.

Yan.

Oo, oo.

So, pag kayo po nakikita niyo

yung mga anak niyong gano'n,

anong nagiging pakaramdam niyo?

Obviously, natutuwa kayo,

pero may nagawa ba akong tama

to deserve this?

Yun na nga, eh.

Kasi sa lahat,

yun ang pinaka-importante sa buhay,

di ba?

Yung pamilya mo,

lalo na yung mga

responsable ka para sa kanila.

Whether mga anak mo

or yung magulang mo,

pag matanda na sila.

So, ang feeling ko

pag nakikita ko yung mga anak ko ngayon na

tapos na yung tatlo,

nagtatrabaho na,

and then lahat sila,

may mga partners din,

masasaya sa mga relasyon nila.

Sobrang akong natutuwa

at over time,

napapanatag yung loob ko

na talagang tinataguyod din nila

yung mga sarili nila

ng maayos.

Nadadaanan nila yung mga

kung ano mga proseso nila

sa paglaki nila

at pagtandaan nila

pagiging young adults nila.

So, nakakampante ako

na nakiking okay sila sa buhay nila.

Kelay niyo naramdaman na parang hindi nyo kaya?

Ah, maraming pagkakataon din.

May panahon na

nasa isang hindi eksaktong rally,

parang prayer rally.

Tapos, biglang nag-text

yung kasambahay namin

na ate naputulan tayo ng kuryente.

Oh my God, napamura pa ako

at nasa prayer rally kamay na ako.

So, kailangan ko umalis ng maaga

para tumakbo dun sa

opisina ng Meralko

bago siya magsara nung

araw na yun,

yung office hours.

Para may kuryente kami sa gabi,

kailangan kong bayaran.

And then, yung mga...

May panahon kasi,

yung apat na anak ko,

lahat nag-aaral pa

iba't ibang eskwelahan,

different cities.

Ah, wala sila sa isang bahay?

Nasa akin nung panahon yun.

Pero, for some reason,

nasa mga kakaibang eskwelahan,

may dalawang weekend

na dalawa sa kanila

may parent-teacher association activity.

Ako naman, pabiba,

pabibo,

miyembro sa lahat ng PTA.

So, para akong headless chicken nun.

Early morning,

nandun ako sa isang school

ng isang anak ko.

Mid-morning,

tatakbo ako dun sa kabilang school.

And those years, talagang,

wow, inasahan ko talaga

yung mga ninong at ninang nila.

Kasi, may mga panahon

ng pagbayad ng tuition,

hindi ko kayang pagdugtungin yung apat.

So, uutak ako sa ninong or ninang.

And then, over the next years,

babayaran.

So, yung mga ganon.

Damating ka sa ganun po?

Oo!

Kasi, apat sila eh,

isa lang ako.

Oo.

Wala kang katuwang puno

dahil namatay ang husband ko.

Yes, yes.

So, mas naramdaman nyo that time yung,

oh my God, mag-isa na lang ako.

Kaya ko ba to?

Yeah!

Overnight, naranasan ko yun.

For several years na nag-aaral pa sila.

Kasi mula nun,

nagsimula lang silang magtapos sa pag-aaral.

2015 na.

So, isang dekada.

Lahat sila talaga nag-aaral pa.

Siguro, pakiramdam ko mga

muntik na akong susuko.

Wala akong K eh.

Kailangan kong itawid sila.

Kasi may taon,

nalimutan kong bayaran on time

yung buwis ko sa BIR.

Shucks!

Oh my God!

Deadline ngayon!

So, takbo ako sa BIR,

office namin.

Lumapit ako dun sa desk.

Sabi ko, ano bang penalty ko?

Kinwenta niya,

then binigay niya sa akin.

Then, nung nakita ko,

siguro napuno na ako nung araw na yun.

Umiyak ako kasi.

Dahil?

Penalty eh!

Bukod dun sa buwis,

may dagdag pang babayaran.

Tapos, napansin ako nung ano,

napansin ako nung miss.

Sabi niya,

ay ma'am,

akyat kayo dun sa isang boss namin.

Pwede namang kayong mag-appeal.

Tapos,

sabi ko sa kanya,

ay ma'am, hindi yun.

Hindi ako gumagawa nun.

Kasi, sabi ko ba naman sa kanya,

kasi ma'am,

gusto ko ng daang matuwid.

Sabi ko ba naman.

So, nagpa-gano'n siya.

Eh di, sabi niya,

ma'am, upo ka muna.

So, umupo ako sa harap niya.

Ewan, tuloy-tuloy lang yung luha ko.

Yung katabi niyang babae,

katabing desk,

para kami naging barkada

ng mga babae na na-overhears,

nagka-kwento ng mga kwentong buhay namin.

Nag-lean over yung katabi niyang babae.

Tinulak niya yung kanyang Kleenex box sa akin.

Para magkagawa ko ng Kleenex.

Pahirin yung mga luha ko.

Wala lang, natatawa ako na naalala yun.

Sa kanila, natatouch ako kasi

mga kabaro talaga, di ba?

Kapo babae.

Nagbibigay ng moral support sa isa't isa.

May dalawang taon magkasunod na

montik-montik na akong malate

magbayad ng pamilyar sa bahay namin.

Mga ganon.

Oh my God.

Pinsan, kailangan ko lang maging mas organized pa.

Para hindi ko malimutan yung mga importante.

So kahit senadora ka na po,

ginagawa nyo pa rin yan?

Yes.

Oo po.

Personal mong...

Personal akong pumupunta sa City Hall namin

para magbayad.

Talaga?

Oo!

Actually, ano,

kailangan ko rin yun eh.

Na-appreciate ko yun.

Kasi feeling ko,

pag kami,

nagtatrabaho sa gobyerno,

ginagawa naming personal yung mga bagay-bagay.

At least nakikita namin paano nagwe-work

o di nagwe-work yung system.

Naka-immerse kayo.

Naka-immerse?

Exactly.

Naka-immerse.

Gusto ko yung salitang yan

bilang dating community organizer.

So naka-immerse kami,

nakikita namin anong nagwe-work,

ano naman ang hindi nagwe-work

at marami-rami pa yun.

So mas may incentive kami

at kasama ako na,

eh di gumawa tayo ng solusyon.

Kasi naranasan natin either

yung bagal

o yung delay

o yung corruption.

Hassle eh.

Parang nakakaano talaga.

Nakakainis

at hindi deserve ng mamamay.

Hindi deserve ng tao.

So habang kami nandito,

nagtatrabaho sa gobyerno,

dapat lang gumawa kami ng mga solusyon.

So, kamusta na ang puso ni Senadora Riza?

Happy naman po.

So, meron na po bang nagpapaligaya siya?

Meron naman po.

Curious sila eh sa sabi ko.

Ganon?

Sino kaya yun?

Hindi, kasi syempre,

matagal na rin naman.

Deserve mo naman yun.

Opo, deserve naman nating lahat.

So, paano niyo po pinakilala

o ipinaramdam sa mga anak niyo na

walang napago ha?

Oo, ay essential yun.

Pinakilala ko sila sa isa't isa.

Tapos, nag-get to know each other sila.

Yung isa, nag-inuman sila.

Yung iba, magkakasama kami out of town.

Yung isa, ayon,

turing na older male figure sa buhay niya.

So, happy naman.

Essential yun.

Hindi pwedeng,

hindi sila magkasundo

para sa akin bilang mama.

Kayo po ba yung tipo na

pag hindi kasunod na anak ko,

ayaw ko natin?

Malungkot man kung ganun ang nangyari.

Hindi talaga pwede, diba?

Kasi anak ko si Lee.

Tanggap naman po nila yun.

Pero, ano po yung narinig yung mga words

from, coming from them na

yung assurance na ma,

deserve mo yan?

Ganun ka explicit na,

you deserve good love,

ganyan.

Tapos, yung magandang pagtingin nila sa kanya.

Magandang opinion nila sa kanya.

Maganda yung tratongan nila sa isa't isa.

At, naging batas na yung solo parent?

Yes.

O yung expanded solo parents.

Welfare act.

Yes.

Paano nyo po palalakasin yung mga solo parents

na tulad ninyo?

Correct.

Well,

sa mga kapwa ko solo parents,

dahil sila rin,

at yung mga organisasyon nila,

at yung mga federasyon nila,

ang katrabaho ko

para buuwin itong batas na ito.

Ngayon,

naipanalo natin maging batas.

Kamitin nyo talaga,

pakinabangan yung batas na ito.

Ito po ay may,

1,000 pesos monthly subsidy

sa mga minimum wage earning

solo parents.

Ito po ay may 10% discount

sa mga gamot,

vitamins,

other basic needs

ng mga anak

ng solo parents na

P250,000 a year ang sweldo.

At 6 years old pa baba ang mga anak.

Ito ay may priority

sa mga government housing programs.

Priority sa scholarships

sa mga bata

at pati solo parents.

Mula elementary hanggang tertiary.

Ito po ay may

automatic coverage sa PhilHealth.

So, sponsored member na

ang solo parents.

Hindi na kailangang magbayad

ng premium sa PhilHealth.

So, marami-raming mga benepisyo.

So,

ang gamit itong

Expanded Solo Parents Welfare App

at marami pang iba.

At yung mutual support natin

sa isa't isa bilang solo parents.

I mean, okay lang na umiyak

kasi may mga araw talaga na makakaiyak.

Pero,

sabi nga,

nakaguhit sa palad natin

kung ano man nangyari

para naging solo parent tayo.

Pero, kansin pa rin yung mga anak natin.

At hindi lang

responsibilidad natin.

Pero, responsibilidad nga.

Inspirasyon din

para tayo ay magpatuloy

hanggang mairaos sila.

So, go lang.

Kaya natin yan.

Kaya nyo yan.

And, balang araw

darating yung panahon na

okay na okay na

lahat ng mga anak natin.

And,

madirealize natin

worth it talaga.

Kaya pala.