GAYUMA MULTO AT ASWANG | True Stories JOIN Xethennial Membership: https://www.youtube.com/channel/UCZ6nWtA2u9KS3EreDzMrYew/join - Unique Badge and Emoji sa live chat at comment section - Shout-out sa new members/renewed members sa simula ng video Email: mkn.thelmo@gmail.com mga kwento ni Thelmo channel: https://www.youtube.com/c/mgakwentoNiThelmo Xeth Tagalog Horror Animation: https://www.youtube.com/c/XETHTagalogHorrorIllustration Sir Xeth channel: https://www.youtube.com/c/ThelmoFiles Facebook Account: https://web.facebook.com/xeth.helmo.3 Facebook Page: 1. https://www.facebook.com/Mga-kwento-ni-Thelmo-328269211396623/ 2. https://www.facebook.com/ProyektoHelmo Instagram: https://www.instagram.com/xeth_helmo/ #PinoyHorrorStories #TagalogHorrorStories #MgaKwentoNiThelmo

Video Transcript / Subtitles:( AI generated. About AI subtitles » )

* AI ("Artificial Intelligence") subtitles on Tagalog.com are generated using "Whisper" by OpenAI (the same company that created ChatGPT and DallE2). Results and accuracy may vary.
* The subtitles do include errors occasionally and should only be used as a tool to help with your listening practice.
* You can request this website to create a transcript for a video if one doesn't already exist by clicking the "Request AI Subtitles" button below a video. Transcribing usually takes 30-40% of the length of a video to complete if there are no other videos in the queue. For example, a 21 minute video will take 7-8 minutes to transcribe.
* Running a super fast cloud GPU server to do these transcriptions does cost money. If you have the desire and financial ability, consider becoming a patron to support these video transcriptions, and the other tools and apps built by Tagalog.com

Mga puweto ni Thelmo

Itagon niyo na lamang ako sa pangalang Max, 25 taong gulang.

Nangyari sa akin ng karanasan nito, taong 2021.

Meron kasi akong goal noon sir sa nakapag 23 na ako, dun lamang ako magkakanobyo.

Sa madaling salita, NBSP ako.

Taong 2020, Nobyembre, nakilala ko si Mark nang ipakilala ng kuya kong si Jun nun.

Magkatrabaho sila sa isang transport agency.

Mga driver sila, nagaanap ng pahinante si Mark.

Nereto ako ni Kuya Jun sa panahong yun.

Nagtatrabaho kasi ako sa palengke bilang tendera.

Pandemic pa noon, kaya mahirap maghanap ng trabaho.

Ang sabi ni Kuya Jun, magdoble daw ang sahod ko sa palengke kung magpapahinante ako.

Siyempre, kinuha ko na yung oportunidad na yun.

Mahirap ang buhay eh, lalo na padimya.

Nagresign ako sa palengke at nagpahinante ako at hindi sa pagmamayabang.

Kahit papano, maitsura ako.

Morena, matangkad at mahaba ang buhok, na abot hanggang bewang.

Rumarakit din ako dun bilang freelance model.

Kaya hindi na ako magtataka kung magkakagusto sakin si Mark.

Nasa dalompot siyem na taong gulang noon si Mark.

Sabihin na ng iba na mapanlait ako pero hindi kasi siya kagopuan.

Moreno o may kaitiman ang kanyang balat.

May hindi kaaya-ayang amoy.

Malaki ang mata.

Matangos ang ilong pero maitimang labi.

Makapalang kulot ng mga buhok na parang nung nakilala ko siya,

talagang nagpapahiwatig talaga siya na enteresado siya sakin.

Mabait naman siya, sa umpisa.

Kaso noong mga patapos ng Nobyembre noon,

nagpaalam ako sa kanya na hindi na ako papasok dahil may photoshoot ako noon.

Medyo malaki-laki din kasi ang kitaan doon, Sir Seth.

Hindi siya pumayag, Sir Seth.

Sabi niya, babastusin lamang akong umano ng photographer.

Eh, tatlong taon ko nang nakasama yung mga photographer na yun eh.

Kaya malabaw ang iniisip niya.

Alam mo ang sumunod na ginawa niya?

Inalok niya ako ng limang libo

para hindi lamang ako sumama sa photoshoot na yun.

Pero, kasi maliban doon sa bayad,

pangarap ko rin na maging modelo kahit papano.

Bata pa lamang ako gusto ko na yun.

Sa madaling salita, tinanggian ko si Mark.

Habang nasa photoshoot ako,

ginugulo ako ni Mark sa chat.

Tatanggalin niya umano ako sa trabaho noon.

Lumalandi lamang umano ako sa mga lalaki.

Pero sino ba siya, diba?

Magulang ko nga, hindi ako sinasabihan ng ganun eh.

Pero sinasabihan ko,

sinasabihan ko,

sinasabihan ko,

sinasabihan ko,

hindi ako sinasabihan ng ganun eh.

Masakit magsalita si Mark.

Palamura.

Mainitin ang ulo.

Buwan ng Desyembre,

nagtapat siya ng nararamdaman niya sakin.

Gustong gusto niya umano ako pero,

syempre tumanggi ako.

Sabi ba naman niya,

kaya kita makuha nang hindi kita hinawakan.

Syempre tinanong ko kung paano.

Sagot niya lang,

basta.

Hindi ko napinansin ang sinabi niya nayon.

Nagpatuloy lamang ako sa pagtatrabaho.

Walang personalan.

Kaso,

lagi niya akong inaaway,

sinisigaw sa harap ng mga staff ng transport agency.

Pinagsiyaselosan niya lahat ng lalaki may gusto sa akin noon.

Hanggang sa napuno ako,

pagbalik namin sa sasakyan,

hinampas ko ng sulatan ng mga RTS yung ulo niya at

natadyakan siya dahil napuno na talaga ako.

Sinabihan ba naman ako ng masakit na salita, di ba?

Pinahiya pa.

Hindi ko naisip noon, Sir Seth,

na may binabalak pala siyang masama.

Pero,

nanghingi siya sa akin ng ID picture ko.

Sabi niya,

Remembrance Sumano.

Ewan ko ba kung bakit pero,

binigyan ko siya noon.

Para kasi sa akin, wala namang malaking issue o problema yun.

Makalipas ng isang linggo,

nagtataka ako kung bakit niya kinokolekta ang mga buko.

na nalalaglag sa loob ng sasakyan.

Nilagay sa plastic.

Hindi niya diniretsyo sa may basurahan.

Pero dahil ako na walang ka-ID idea sa mga ganito,

hinayaan ko na lang.

Hanggang sa isang araw,

nagmakaawa siya sa akin na magpanggap umano ako na

dyawa ko.

Dahil gusto niya umanong maranasan na magkaroon ng magandang dyawa noon.

Ako naman,

ewan ko din, hindi ko din maintindihan pero,

naawa ako sa kanya.

Pumayag ako.

Pinalabas naming kami.

Hanggang sa matapos na yung araw na

nagmakaawa siya.

Sabi niya,

Siyempre umayaw na ako noon dahil hindi ko siya mahal.

Nagatakot ako pero,

alam niyo yung takot na may halong awa.

January 2021,

hindi ko maintindihan ang sarili ko na parang

may tinik yung dibdib ko.

Sunod-sunuran ako kay Mark,

lalabas ako sa isang araw,

hindi ko maintindihan.

Lahat ng sabihin niya,

sinusunod ko.

Yung mahaba at inaalagaan kong buhok,

pinaputol ko ng pixie cut noon.

Para sa lalaking koreano para,

hindi na umano siya magselos.

Kumaga,

para hindi ako ganun ka-attractive.

Isa pa sa gustong niyang layuan ko ang mga kaibigan ko na

huwag umano akong sasama sa at nila.

Baka sulsulan umano nila ako noon.

Marso nang mapansin ko ang pangangayayat ko na

sobrang tuyo ng mga balat ko.

Yung buhok ko,

naglalagas na.

Sa parehas na buwan,

hindi nagkasundo si Mark at boss namin.

Nag-resign siya.

Pinare-resign niya rin ako noon.

Mayroon,

nag-resign siya.

Pinare-resign niya rin ako noon.

Wala akong nagawa, Sir Seth.

Basta naisip ko noon,

maipo naman akong pera.

Pinatira ko si Mark sa bahay namin dahil

stay-in siya sa trabaho dahil

nag-resign na nga siya noon.

Hindi na siya pwedeng matulog doon.

Sa amin siya pansamantalang tumira.

Wala siyang pera.

Ako ang gumagastos.

May boxer,

damit, pabango, sabon.

Ako rin ang nagpagawa ng motor niya.

Pinachange all ko pa.

Pati rehistro ng LTO,

ako ang nagbayad noon.

Nung umuwi siya ng probinsya nila,

ay ako ang nagbigay ng panggas

at allowance niya.

Lagi akong umiiyak noon.

Gawan ang hindi ako masaya.

Lagi kaming nag-aaway.

Nung nasa malayo siya,

ayaw niya akong palabasin.

Lahat ng gagawin ko,

alam niya dapat.

Nasistress na rin ako noon gawa ng

hunti-hunti nang nauubos ang ipon ko.

Naubos ko sa kanya.

Inaya niya ako na sumama sa kanya,

sa kanila.

Magpakasal, umano kami.

Paaaralin niya umano ako noon.

Nag-impake na ako noon.

Nagpaalam sa mga magulang ko,

pero hindi sila pumayag.

Baka umano patayin lamang ako noon.

Alilain at kung ano-ano pa.

Hindi ko pa naman umano lubos

na kilala si Mark.

Bakit sasama daw ako kaagad doon?

Umiyak ako, Sir Seth.

Parang may bumulong sa akin na

hindi ako umuwi.

Parang may bumulong sa akin na

hindi ako umuwi.

Huwag kang makinig sa mga magulang mo.

Sumama ka na.

Pero nanaig pa rin yung

pakikinig ko sa kanila.

Sumunod ako sa magulang ko.

Nakipag-break ako sa kanya.

Puro masasakit na salita

ang natanggap ko sa kanya noon.

May bumulong pa sa akin na

huwag siyang iwan.

Magpapakamatay siya.

Yun ang palaging panakot niya sa akin

pag iniwan ko umano siya noon.

Tumagal kami ng anim na buwan.

Sobrang sakal na sakal na ako sa kanya.

Hanggang sana pansin at nakita

ng mga kaibigan ko ang nangyari noon.

Tinulungan nila ako.

Hiningi ang pangalan ko,

pangalan ni Mark,

at litrato.

Papakontra umano nila kung sakaling

may ginagawa ng

kakaibang kababala

ganitong lalaking to.

Nalata kasi nila na parang

hindi na umano ako yung dating ako.

Pinababayaan ko na umano ang sarili ko noon.

Noong nag-birthday ako ay

nanalangin ako na sana

matanggal na yung tinik ko sa dibdib.

Pumunta pa si Mark sa bahay

at nagmamakaawa pero

pinaalis ko na lamang siya.

Sinabi ko sa kanya lahat

ng hinanakit ko noon.

Pati kaibigan ko

pinagseselosan niya.

Pati magulang ko

kinokontra niya.

Sumunod na araw

nawala na parang bula

yung bigat na daladala ko

ng matagal na panahon.

Ilang araw pa siyang pabalik-balik

sa bahay.

Ayoko na siyang makita noon.

Natatakot ako sa kanya.

Doon ay natuklasan ko na

ginagayuma niya ako.

Napagtagpitagpikula

at simula nang sinabi niya na

kaya niya akong makuha

nang hindi niya ako nahahawakan.

Yung litrato ko.

Yung buho ko.

Nag-text pa siya sa akin noon

na parang awa ko na umano

at sumusukan na ng duguang nanay niya.

Humingi ko na

humingi pa siya ng tawad.

May text din siya noon

na subukan ko umanong mag-boyfriend

at papatay niya ako

pati boyfriend ko.

Doon na ako nagkaroon ng trauma.

Nagpapanik-attack ako.

Nagpapasalamat ako sa mga kaibigan ko

na hindi ako iniwan noon.

Na nalangin talaga sila

para bumalik ako sa dati.

At nung pinatingnan nga nila ako

tama ang hinala nila na

ginayuma ako noon.

Buti na lang

hindi ko naibigay ang sarili ko sa kanya.

Nalaman ko din na gumagamit siya

ng pinagbabawal na gamot.

At yung lugar nila, Sir Seth,

lugar ng mga may alam

sa panggagayuma

at kulam.

At ayon sa mga gamot

na tumingin sa akin

ang nanay niya mismo

ang tumatrabaho sa akin noon.

Tawagin niyo na lamang po ako sa pangalang Joy.

Parate akong nakikinig sa akin

parate akong nakikinig sa mga kwento nyo.

Gusto ko rin ibahagi

ang nakakatakat na karanasan ko na hanggang ngayon.

Daladala ko pa.

High school ako noon

first year

taong 2004

sa Bicol.

Tatlo kaming magkakaibigan noon.

Sa amin,

may paniniwala na

kung bumabol sa patay

at pagkatapos ng libing,

kailangan mong bumalik sa bahay

ng namatay para

maghugas ng kamay at paa

na may mga halamang dahon

na nakalagay sa tubig.

Kung hindi ako nagkakamali noon,

dahon ng kalamansi

na nakalagay sa batsa na may tubig noon.

May kaklase ako noon

na namatayan ng kapatid na Sanggol.

Sawari ko ay nasa

kaklase na noon.

Napagdesisyon na naman ng mga kaibigan ko

na si Eden at Gloria

na pumunta sa kaklase namin na namatayan.

Tsyempo na wala kaming klase.

Last period naman ang hapon

ng mga bandang alas 4.

Pagdating namin sa bahay ng patay,

wala na ito.

Ang sabi ay nasa simbahan na ito.

At dahil sa wala kaming alam sa kasabihan

ay dumiretsyo kami sa simbahan

pati sa simenteryo.

Sa makatwid,

humabol kami sa patay.

Alas 5,

takot din ako sa lolo ko dahil napaka strikto.

Nasa simenteryo pa kami noon.

Kasalukuyang ipinapasok sa nitsyon niya

at nag-iiyakan na lahat na mga kamag-anak nito.

Nasagilid lamang ako noon.

Sabi ko sa mga kaibigan ko

kaya ikailangan ko ng umuwi

gawa ng mag-aalas 5 na.

Papagalitan na ako nila lolo

kaya napagdesisyon na namin na umuwi

kahit hindi pa halos tapos yung living noon.

Dumiretsyo na kami sa mga kanya-kanyang bahay namin.

Kinabukasan,

ang kaibigan ko na si Gloria

hindi nakapasok.

Magkakalayo ang mga bahay namin

nila Eden at Gloria.

Ibang barangay sila.

Hindi na nga nakapasok si Gloria noon.

Halos isang linggo na

nang nabalitaan ko nang pumunta ang nanay niya

na hindi na makakapasok o ano.

Gawa ng gabi-gabi.

Mataas ang lagdat niya.

Kung ano-ano ang nakikita

na parabang nagdi-deliryo.

Parang hindi ito makausap ng maayos

kaya hindi na nga ito pinapasok

at wala na kaming naging balita dito.

Kay Eden naman,

wala naman itong naranasan na kakaiba.

Pero sa akin,

mararanasan ko pa pala

ang mas delikado na parte sa buhay ko

na kung hindi malakas ang pananalig ko sa Panginoon,

malamang,

patay na ako.

Merong padasal sa amin noon.

Isang prosesyon na ginagawa tuwing madalas

buwan ng Mayo.

Hapon pa lamang ay nagsabi na ako sa kakilala ko noon

na gisingin ako pagsasama sa Aurora.

Alas dose ng madaling araw noon.

Magkahiwalay kami ng higaan ng kapatid ko

kasi parati kami nagsisipaan.

Solo ko yung katre na hinihigaan ko.

Sila ate naman ay sa tapat ng bintana

at magkakasama.

Sila ate naman ay sa tapat ng bintana

at magkakasama sila ng nanay ko.

Kabilugan ng buwan noon.

Maliwanag at tanaw mo kung may tao sa agda namin

malapit sa kalsada.

Sa kasarapan ng tulog namin

ay biglang may tumatawag sa pangalan ko.

Sabi,

Joy,

Joy,

Joy,

yung kapatid ko na nakarinig noon.

Sinilip niya ito sa butas

gawa ng may maliit na butas

malapit sa bintana ang bahay namin.

Matapos itong silipin ni ate

nagsabi ito ng

Nay,

wala namang tao sa agdan pero

may tumatawag kay Joy.

Patuloy pa ito sa kakatawag Sir Seth.

Joy,

Joy,

Joy.

Ako hindi ko maintindihan.

Naririnig ko sila lahat.

Si lolo, si ate, si nanay.

Ganon din yung tumatawag sa akin na kilala ko ang boses pero

sigurado akong hindi siya si Aileen.

Nahinabilinan ko, nagisingin ako pagdadalo sa Aurora.

Pero ang ipinagtataka ko kasi

hindi ko magalaw ang katawan ko

na parabang may nakadagan sa akin na mabigat.

Hindi rin ako makapagsalita pero

gustong gusto kong sumagot noon.

Pero may pumipigil sa akin hanggang

nagising si lolo

at sinilip din sa butas yun.

Pero ganon din,

wala din siyang nakita kaya

napasabi ito na

ayaw ko.

Naku,

may ginawa tong kalukuhang batang to.

Dito ay sumagot si lolo sa tawag.

Anong kailangan mo kay Joy?

Bigla itong huminto sa kakatawag sa akin noon.

Kasabay noon,

nakagalawa ko at bigla akong bumangon.

Sinabi ko sa aking ina ang nararamdaman ko.

Maya-maya sa katabing bahay namin,

narinig namin na may parang talon ng talon sa bubungan nila.

Kitang-kita ko ang pag-alog ng bubungan pero

wala namang kaming nakikitang kung ano.

Pagsapit na mga bandang alauna,

nariyan na ang prosesyon.

Tila ba nakalimutan ko na ang nangyari

at lumabas akong mag-isa

at nakisali sa prosesyon na yun.

Hanggang sa nakita ko yung taong

nagmamayari ng boses

na tawag ng tawag sa akin noon.

Meron siyang dalang bata na karga-karga

nakatingin sa akin.

Kung hindi ako nagkakamali,

kaidarin ito ng kapatid ko

ng kaklasi ko na namatay.

Mga isang taong gulang din ang batang yun.

Kaya,

tinawag ko siya.

Sinubukan kong puntaan sa pila niya pero

bawat punta ko sa pila,

lumalayo ito.

Hanggang sa nakapasok kami sa simbaan

ay hindi ko na siya nakita noon.

Pag-uwi ko galing sa prosesyon,

nakuwento ko sa lolo at nanay ko

ang nakita ko.

Sinabihan ako ng lolo ko

na magtapat umano ako ng tuwag.

Kung ano ba ang pinaggagawa ko noon.

Hindi umano maganda yung nangyari kanina sa akin,

sabi ng lolo ko.

Ikinuwento ko naman kay lolo

ang ginawa ko na

nakilibing kami ng hindi naghuhugas

o bumalik sa bahay ng patay.

At ang masama,

humabul kami sa patay noon.

Ang sabi ni lolo,

kung ako daw ang patay,

maaaring ako umano ang susunod na mamamatay.

Kinumagahan,

nakita ko ang kapatid nang tumatawag sa akin.

Tinanong ko siya kung saan ang kapatid niya.

Gawanang maitatanong ako sa kanya

kung bakit lumalayo siya sa akin sa prosesyon noon.

Ay naman sa kanya,

paano mano nangyari yun

at nangyayari yun

at nangyayari yun

at nangyayari yun

at nangyayari yun

paano mano nangyari yun eh

hindi naman siya nagpunta doon sa prosesyon.

Gawanang nilalagnat yun.

Pasalamat na lamang ako

dahil hindi ako pinabayaan ng mahal na Panginoon.

Mula noon ay madalas na akong namamatanda

o nababate.

At hindi lang yun.

Hanggang ngayon ay nagkakaroon ako ng

sinasabing mga nakikitang

hindi naman normal na dapat makita.

Mabilis kong nararamdaman

kung meron ba sa tabi ko

o meron sa lugar

na hindi natin nakikitang nila lang.

Kalimbawa na lang

pag merong kaluluwa sa harapan ko

nakakaramdam ako

nang parang kilabot na

nang lalamig ang pakiramdam ko

at bumibigat ang ulo ko

na parang lumalaki.

Masakit sa ulo na parang

masusoka ka na nahihilo.

Kung nasa gilid naman ito

yung kalahati naman ng katawan ko

ay parang binabad sa yelo

namamanhid

bumibigat ang ulo ko na

para bang masakit nun.

Mapagpalang araw sa inyo, Sir Seth.

Gusto ko lang ibahagi ang kwento

ng aking ama na tawagin na lamang natin

sa pangalang Ronaldo

nung kabataan niya.

Sa pagkakatanda ko ay nasa

labing anin na taong gulang pa

noong mga panahon na yun.

Panganay siya sa tatlong magkakapatid.

Ang kanyang ina

tawagin na lamang natin sa pangalang Adelpa.

Takot ito sa asa

lalo na kapag nakakainom ito ng alak

dahil nakakapanakit ito.

Pero kapag hindi naman umano umiinom

matinu naman umano ito.

Isang araw ay nagpaalam

ang asawa ni Adelpa

na tawagin na lamang nating Isagani.

Pababa umano muna siya ng gundok

para makipag-inom sa mga kaibigan.

Wala namang magawa

ang asawang babae kundi pangalang

dahil si Isagani ang batas

sa loob ng tahanan.

Pagkaalis na pag-aalis ng asawa

ay kinausap pa ni Adelpa

ang mga anak na matulog

ng maaga dahil

pag-uwi ng tatay nila.

Lasing na naman yun.

Dumating umano itong si Isagani

mga bandang alas onsen ng gabi.

Mataas umano ang boses nito

na animoy galit na galit.

Sabi niya kay Adelpa

nabitin umano siya sa alak nun.

Pumunta si Adelpa sa kwarto.

Dali-dali siyang lumapit sa ama ko.

Sinabihan niya ito ng magtago

dahil paniyak

hahanapin siya nito

para utusan na bumili ng alak.

Dali-dali namang nagtago

ang aking ama sa ilalim ng papag.

Nagsalita si Isagani

Nasaan si Ronaldo?

Kumising ka dyan!

Dali-dali namang sumagot si Adelpa na

tulog na nga itong si tatay.

Pinakiusapan pa nito

na bukas na lamang itong mag-inom ulit.

Sumagot naman itong si Isagani

kung bakit,

bakit ikinabukasan pa eh.

Gusto niya nga uminom nun.

Bitin siya.

Pilit hinanap si tatay ng kanyang ama

hanggang sa matagpuan siya nito

sa ilalim ng papag.

Hinila niya si tatay palabas nun.

Pinabili ng alak.

Wala namang magawa si Adelpa

dahil pag pinigilan niya ito

ay pareha silang masasaktan.

Kaya wala na rin na gawa si tatay

kundi sumunod na lamang nun.

Umalis siya

at sumunod na lang

bumaba ng bundok.

Halos isang oras siyang naglalakad

sa kadiliman ng gabi.

Sulu lamang ang daladala niya.

Maayos naman ang paglalakad niya

at wala siyang nararamdamang takot

kundi galit sa kanyang ama nun.

Hanggang sa nanakarating siya sa ibaba

naabutan niyang bukas pa ang tindahan.

Kabilin-bilinan kasi naman

ngayon.

Kabilin-bilinan kasi ng

ama ni tatay na huwag na huwag siyang babalik

pag walang dalang alak nun.

Sabi sa kanya ng tendera ng tindahan

Abay Ronaldo

gabing gabi na

pasara na kami

buti umabot ka pa.

Napakatapang mong bata ka.

Biruin mo gabing gabi na

nakababa ka pa dito.

Grabe talagang ama mo ano.

O siya

ito na

umuwi ka na

gabing gabi na.

Umuwi na nga si tatay nun.

Napaisip siya na

maglalakad na naman siya ng halos isang oras pero

hindi niya na yung ininda.

Wala naman siyang magagawa eh.

Pagod na pagod na umano siya

habang naglalakad

sa masukal na kagubata nun

may natanaw siya

ng isang matanda

na nakatayo dun

sa daang tinatahak niya.

Nakatayo ito at walang kagalaw-galaw

at habang papalapit

ng papalapit si tatay sa kanya

may nararamdaman umano ang aking ama

na kilabot sa buong katawan.

Napaisip si tatay kung bakit

may matanda noon ng ganong oras.

Takang takas siya umano pero

mas na naig yung takot niya

ng aking ama.

Kaya binilisan niya ang paglalakad

at nang malapit na siya sa matanda

tinanong pa niya umano ito na

Lola, gabing-gabi na

bakit nasa labas po kayo?

Saan po kayo patungo?

Hindi kumibuo ang matanda

nakatungo lamang ito.

Naisip ng aking ama na baka

mahina ang pandinigawa ng

matanda na nga.

Nilagpasan niya ito.

Pagkalagpas niya,

biglang nagsalita ang matanda

ng

Bilisan mong umuwi.

Nilingon ni tatay ang matanda

matapos sabihin yon.

Nakatingin umano ang matanda sa kanya.

Nakangisi.

Numbalik ang kilabot sa buong katawan

ni tatay.

Inalis ni tatay ang tingin sa matanda

at binilisan ng lakad nun.

Nung medyo nakalayo-layo na ito,

nilingon pa siya ni tatay

ng makailang beses

at sa paglingon niya,

hindi na umano matanda

ang nakita niya

kundi

isang malaking baboy na itim na

namumula ang mga mata.

Kaya yung mabilis na lakad niya

ay napalitan ng mabilis na takbo.

Takot na takot siya.

Dali-dali siyang tumakbo

habang hinahabol siya

ng malaking baboy ramo.

Madapada pa siya nun.

Iniwan niya na yung chinelas niya

sa sobrang putik.

Patuloy siyang tumakbo

nang hindi binibitiwan

ng alak na

binili niya.

Hanggang sa matanaw niya na

ang bahay nila.

Sa labas ng bahay,

may papag na kawayan dun.

Dali-daling pumasok si tatay

sa ilalim ng papag na yon.

Tilit niyang isinusok-sok

ang katawan niya

sa kailal-ilalima ng papag.

Habang ang baboy na pagkalaki-laki,

sinusuwag niya

ang papag na kahoy.

Sumisigaw na rin si tatay noon

ng tulong

na may naghahabol nga

sa kanyang nilalang.

Narinig naman yung nilolo.

Dali-dali itong lumabas sa bahay

na may dalad lang itak.

Umamba si Esteban

pero biglang tumakbo

ng mabilis ang nilalang na yon

sa loob ng kakahuyan.

Mura nang mura noon si Esteban.

Hinatak siya na

umabas si tatay ng kanyang ama.

Pinasok sa loob ng bahay.

Nagsaboy naman ng asin si Adelpha

sa loob at labas ng bahay.

Grabe umano ang takot ni tatay

noong mga araw na yon.

Sa pagdaan ng panahon

nagkaroon na ng asawa

at anak ang aking ama.

Umalis na sila sa lugar.

Palaging sinasabi sa akin ng ama ko na

hindi umano siya naniniwala

sa mga elemento pero

sa aswang oo

gawa ng

naranasan niya mismo ito.