SAAN GALING ANG PEKLAT NI LOLO (+1 Extra Story) | Aswang True Story JOIN Xethennial Membership: https://www.youtube.com/channel/UCZ6nWtA2u9KS3EreDzMrYew/join - Unique Badge and Emoji sa live chat at comment section - Shout-out sa new members/renewed members sa simula ng video Email: mkn.thelmo@gmail.com mga kwento ni Thelmo channel: https://www.youtube.com/c/mgakwentoNiThelmo Xeth Tagalog Horror Animation: https://www.youtube.com/c/XETHTagalogHorrorIllustration Sir Xeth channel: https://www.youtube.com/c/ThelmoFiles Facebook Account: https://web.facebook.com/xeth.helmo.3 Facebook Page: 1. https://www.facebook.com/Mga-kwento-ni-Thelmo-328269211396623/ 2. https://www.facebook.com/ProyektoHelmo Instagram: https://www.instagram.com/xeth_helmo/ #PinoyHorrorStories #TagalogHorrorStories #MgaKwentoNiThelmo

Video Transcript / Subtitles:( AI generated. About AI subtitles » )

* AI ("Artificial Intelligence") subtitles on Tagalog.com are generated using "Whisper" by OpenAI (the same company that created ChatGPT and DallE2). Results and accuracy may vary.
* The subtitles do include errors occasionally and should only be used as a tool to help with your listening practice.
* You can request this website to create a transcript for a video if one doesn't already exist by clicking the "Request AI Subtitles" button below a video. Transcribing usually takes 30-40% of the length of a video to complete if there are no other videos in the queue. For example, a 21 minute video will take 7-8 minutes to transcribe.
* Running a super fast cloud GPU server to do these transcriptions does cost money. If you have the desire and financial ability, consider becoming a patron to support these video transcriptions, and the other tools and apps built by Tagalog.com

Mga Puweto ni Thelmo

Itago niyo nalamang ako sa pangalang Esme, Tubong Davaw.

Ako ang panganay na apo ni na Lolo Pedrito at Lola Tere.

Bale, ang ibabahagi kong kwento ngayon ay minsan nang naikwento sakin ni Lolo Pedrito.

Dose anyos ako nang minsang may tanong ko kay Lolo kung saan niya nakuha ang malalaking peklat niya sa ribtib at braso.

Sobrang laki kasi na mga iyon. Tapos may kiloy pa.

Para bang napaso tapos naging peklat?

Hindi ko makakalimutan iyon.

Huminga muna ng malalim si Lolo. Tapos ay tinitigan niya ako ng maigi.

Tinanong muna niya ako kung matatakotin daw ba ako nun.

Hindi kasi umunaw pwedeng ikwento sa mga taong matatakotin yung dahilan kung bakit siya nagkaroon ng peklat na ganun.

Bagamat naguguluan ako sa sinabi ni Lolo ay mas pinili ko na lamang nasabihin hindi ako matatakotin.

Gustong gusto ko kasing malaman ang dahilan kung bakit siya may ganung peklat.

Ang sabi ni Lolo ay may malungkot na alaala o mano ang peklat na iyon sa buhay nila ni Lola Tere.

Alata nga dahil habang nakikwento siya ay nagsisimula ng mangilid ang mga luha sa mata niya.

Noong mga panahong iyon, iilan pa lamang umano ang bahay dito sa barangay namin.

Wala silang kapitbahay dahil nasa pinakadulo sila.

Yung pinakamalapit na bahay umano sa bahay nila ay mga nasa mayigit limampung metro ang layo.

Yun ang mga panahong talamak sa lugar nila ang mga aswang.

Dahil may ilang pamilya na mga aswang ang mismong nakatira doon.

Sa katunayan, ay kinatatakutan at pinangingilagan umano ng ibang tao ang barangay kung saan nakatira si Lolo.

Gustuhin man umano nilang lumipat doon.

Ay hindi pwede.

Dahil naroroon ng kabuhayan nila.

Meron silang malawak na lupain doon na kanilang sinasaka.

Marami rin silang mga pananim na gulay at prutas na kanilang ibinababa sa bayan.

Dalawang buwan pa lamang umano noon ang panganay nilang anak na si Tio Benedicto.

Akala ko nga ay si Papa ang tinutukoy niyang panganay nila dahil, sa pagkakalam ko, si Papa ang panganay.

Yun kasi ang nakalakihan ko.

Isa pa, hindi ko pa nakita kahit kailan si Tio Benedicto.

Ni hindi ko rin naririnig ang pangalan niya.

Ayon kailangan,

isang gabi, may narinig umano silang mga asong umaalulong sa paligid.

Medyo kinakabahan na umano siya noon.

Dahil kadalasan, tuwing aalulong ng gano'n katagal ang mga aso sa paligid ay,

may nakikita silang mga katakot-takot na nila lang.

Tulad na mga pangalawak,

tulad na mga pangalawak,

tulad na mga pangalawak,

tulad na mga pangalawak,

tulad na mga pangalawak,

tulad na mga pangalawak,

tulad na mga pangalawak,

tulad na mga pangalawak,

tulad na mga pangalawak,

tulad na mga pangalawak.

agoy

Lalo umanong umakas sa mga aalulong at maya-maya,

ay nagsimula na rin umiyak

ng ubod ng lakas si Tio Benedicto.

Hindi umanon nila itong mapatahan.

Kahit pilit nila itong pinapaded eh.

Yung iyak doon ito,

napasigaw si Lola nang marinig niyang

may umaangil sa mismong ilalim ng kanilang kubo.

Dahan-dahan umanon na hinawi ni Lolo ang banig,

saka siya sumilip sa pagitan ng mga siwang ng kawayan na

nagsisilbi nilang sa hignon.

Itinapat umanon ni Lolo ang gasera sa butas para

mas makita niya yung nilalang na nasa ilalim ng kanilang kubo.

Nagulat siya nang makita niya

ang isang malaking baboy ramo na kulay itim.

Nagliliyab umanon ang mga mata

at ang buntot nito.

Akala ni Lolo noon

ay may nasusunog sa ilalim ng kubo pero

nang pagmasdan niya itong maigi

ay nakita nga niya ang hindi pang karaniwang baboy ramo na iyon.

Dahan-dahan umanon na nagtungo sa kusina si Lolo para

kumuha ng isang dakot na asin.

Sinamahan pa niya ng abo na kinuha naman niya sa kanilang kalan.

Pagbalik ni Lolo

muli siyang sumilip sa ilalim

at gayon na lang ang pagkabila niya

nang makitang naging asong itim yung baboy ramo na iyon.

Pero ganon pa rin siya.

Nagliliyab din ang mga mata

at ang buntot nito noon.

Ibinubod niya ang asin sa pagitan ng mga sahig

kung saan nakatapat ang aswang na nag-aan yung hayop.

Umaangil ito.

Umatungal ng dumapo ang asin sa balat niya.

Pagkatapos ay nagtatakbo ito papalayo

sumuot sa mayabong nadamuhan.

Buong akala umano nila ay tuluyan ng umalis sa mga umaaligid na nila lang.

Kahit papano

napanatag na umano sila noon

dahil tahimik na ang paligid at

tumahan na rin sa pagiyak ang bata.

Payapa silang natulog pero

makalipas lamang ang alas tres ng madaling araw.

Muli silang nagising

dahil sa palahaw na iyak ni Tio Benedicto.

Unang nagising si Lola Tere.

Nakapikit umano siya noon

habang kinakapa sa tabi niya ang bata.

Napamulat umano siya nang hindi niya itumakapa.

Wala ito sa tabi niya.

Pagkatapos ay nagtatakbo ito.

Napasigaw siya ng malakas nang makita ang mabalahibong nila lang

na may matutulis na pangil.

Naroroan ito mismo sa loob ng kanilang silid.

Hawak-hawak nito ang umiiyak na sanggol.

Napabalikwa si Lolo nang marinig ang sigaw ni Lola

maging siya ay nagulat nang makita ang isang aswang

na may katakot-takot na wakas.

Malaki ang bibig nito.

Puno ng matutulis ng ipin.

Nanlilisik ang mga mata

habang nakatitig sa may sanggol

na parabang takam na takam ito sa bata.

Sa gulat ni Lolo ay dali-dali niyang sinunggaban ang nila lang

kahit pa hindi hamak na mas malaki ang katawan ng nila lang na iyon.

Nabitawan ito si Tiyo Binidikto pero

nabutas na pala nito ang ulo ng sanggol

gamit ang kanyang kuko.

Kaya para bigla itong nanahimik

at hindi na muli pang umiiyak.

Napahagulgol na lamang si Lola nang makita

bumubulwak na palabas ang dugo sa bumbunan ng kanilang kaawaawang sanggol.

Dahil dalawang baan pa lamang ito noon ay sadyang

malambut pa ang bungu nito.

Kaya naman tagos hanggang sa utak ang sugat na

mabilis na ikinasawin ang sanggol na iyon.

Sa mismong harapan nilang dalawa ni Lolo nalagotan ng hininga

si Tiyo Binidikto.

Buong lakas na nilabanan ni Lolo

nilagutan ang hininga

buong lakas na nilabanan ni Lolo ang nilalang na iyon.

Nakuha pa niyang kumuha ng itak para may paipanlaban dito.

Pero kakaibang aswang na ito.

Yung laway nitong verde ay mistulang asido.

Lahat ng mapatakan ng laway niya

nasusunog.

Marahil yun o mano ang ginamit ng aswang na iyon

para makapasok sa may silid.

Hindi raw kasi ito sa bintana dumaan.

Dahil maayos pa rin ang pagkakandado ng bintana noon.

Pati na rin ang pinto.

Nang mapatingala sila sa may bubungan

ay may parti roon na

butas kung saan parang sinunog yung mga talaib.

Hindi na raw nila alam kung anong klase o uri ng aswang

ang sumalakay sa kanila.

Doon pa lamang umano sila nakakita ng ganung nilalang

na bumubuga ng laway na tila ba...

mainit.

Sobrang lakas umano ng nilalang kaya napaibabawan niya si Lolo.

Ilang malalim na kalmot ang natamu niya sa kanyang mukha at biski.

Pero ang pinakamasakit niyang natamu

ay ang malaking paso sa kanyang dibdib na binugahan ng laway ng nilalang.

Halos mapatid umano ang mga litid niya sa kakasigaw dahil sap dinon.

Itinaas ng aswang ang kamay nito.

Ipinakita ang matulis niyang kuko

at nang akmang ibabaun na niya sa dibdib ni Lolo.

Biglang natigilan ang nilalang.

Humangil ito at nagpagulong-gulong.

Labis itong nasaktan matapos sabuyan ni Lola ng asin sa mukha.

Gigil na gigil umano si Lola habang walang tigil niya itong sinasabuyan ng asin

na hinaluan pa niya ng abo.

Nang hindi na raw makatiis ang nilalang

ay sinira nito ang bintana at lumabas doon.

Pero bago ito lumabas ay naggawa pa nitong bugahan ng laway si Lolo.

Pero humarang si Lolo

kaya ang braso nito ang napuruan.

Nung umalis ang nilalang ay mas lalo niyang naramdaman ng sakit.

Hindi dahil sa mga natamu niyang sugat kundi

nakita niyang sinapit ng kanilang panganay.

Mga alas 4 ng madaling araw

sinubukan pa nilang itakbo sa pagamutan si Tio Benedicto.

Pero sa daan pa lang

nagbago na ang kulay ng sanggol.

Naging maputla na ito at mangitim-ngitim na dahil sa kawalan ng dugo.

Alam na naman daw nila na sa bahay pa lang

wala na itong buhay pero

nagbabaka sakali pa rin sila na magkaroon ng himala

at magawa siyang isalba ng mga doktor.

Sakay ng kanilang kalabaw

maigit isang oras bago sila nakarating sa malapit na pagamutan.

Mas lalong gumuho ang mundo nila.

Nang sa bibig na ng mga doktor nang galing na

wala na umanong pulso ang sanggol

at hindi na ito maisasalba pa.

Tanging ang mga natamung sugat at paso na lamang na natamu ni Lolo

ang binigyang pansin at ginamot ng mga doktor.

Maging ang mga yon ay nagtataka kung ano ang nangyari sa

malalaking paso at malalim na sugat ni Lolo.

Nagsabihin ni Lolo na aswang ang may gawa nun.

May iilang naniwala

lalo na yung mga nurse na nakatira malapit sa maranggay ni Lolo.

Pero yung doktor na tumingin

hindi naniwala gawa nga ng

hindi naman nila pinaniwalaan ng mga aswang

dahil hindi naman yun yung pinag-aaralan sa syensya.

Makalipas ang ilang buwan ay tuluyan na raw

naghilom ang mga sugat

at yung malalaking paso ni Lolo.

Naging malaking peklat na lamang ang mga yon

pero ang sugat sa puso nilang dalawa ni Lola

di nala nila hanggang sa pagtanda.

Sa tuwing makikita umanong ni Lolo ang kanyang mga peklat

ay muling nanariwa sa kanyang isipan

ang araw na nawala ang kanilang mahal na panganay.

Madalas paumanan nilang sinisisi ang kanilang mga sarili

dahil naging pabayaumano sila.

Kung hindi raw sana sila natulog ng mahimbing

ay hindi mangyayari yon kay Tio Benedicto.

Hindi rin sana magkakaroon ng malalaking peklat si Lolo

na kung ituring niya ay sumpa ng nakaraan.

Makalipas ang tatlong taon na ipinagbuntis ni Lola si Tatay.

Nung araw na yon ay nakalipat na sila ng bahay.

Nanirahan sila sa mataong lugar.

Ebinenta nila ng mura ang lupa nila para

magamit silang pera sa panimula ng kanilang paglipat.

Nilisa nila ang lahat.

Pagkakaroon nila ang mga isipan

Nilisa nila ang lahat.

Pilit nilimot ang alaalan ng lugar na yon.

Tanging ang mga peklat ni Lolo sa dibdib at sa braso

ang marka ng alaalan na yon.

Isang mapait na alaalang hinding-hindi mabubura

ang markang magpapatutuong

tunay

ang mga aswang.

Mapagpalang araw sa inyong mga tagapakinig.

Ako si Ivy,

Tubong Maspate.

Matagal na akong sumusubaybay sa channel mo.

Matagal ko na rin naisibahagi ang kwentong ito.

Ilang beses na kanyang isipin

at isipin na ngayon

at isipin na ngayon

at isipin na ngayon

at isipin na ngayon

Ilang beses ko itong ginawa ng draft hanggang sa matapos ko rin.

Hindi po ito basta kwento lang

kundi karanasan ito ng aking ina.

Naikwento niya ito sa amin noong araw na

grumaduate na ako sa kursong psychology.

Tumangtuwa si nanay nun sa anak niya

at doon na nga niya

na i-open itong kwentong ibabahagi ko.

Noong 12 anyos pa lamang siya

ay nakaranas umano siya ng matinding takot na

na uwi sa depresyon.

Isang buwan umano siyang hindi halos makatulog

gaya naman itinuring niya ito bilang isang buwang bangungot.

Kung hindi pa umano sa tulong ng mga psychologist at psychiatrist

ay hindi niya malalagpasan ang bangungot na iyon.

Nagulat kami na ikwento niya iyon pero

mas ikinagulat namin ang dahilan

kung bakit siya nakaranas ng matinding takot.

Nag-iisang anak si nanay.

Madalas siyang walang kalaruno.

Kaya naman sabik na sabik siyang magkaroon ng mga kaibigan

na malapit sa kanilang bahay.

Kung meron naman kasi siyang nagiging mga kaibigan

ayun yung mga naging kaklase niya sa eskwelahan.

Pero pawang malalayo ang kaibigan nila sa bahay ni nanay.

Malayo sa bayan ang tinitira nila.

Malapit ito sa bundok.

Kaya naman iilan lamang ang mga bahay roon.

At wala rin namang batang kaidaran niya.

Isang araw ay may magpapamilyang lumipat doon.

Nagpatayo sila ng bahay sa hindi kalayuan sa kanila.

Doon niya unang nakita ang batang babaeng kasing edad niya.

Gustong gusto umano niya itong kaibiganin.

Kaya naman noong nagkaroon siya ng pagkakataon na lapitan ito.

Kaagad siyang nagpakilala.

Tinanong niya ang pangalan nito.

Kaagad naman itong nagpakilala sa pangalang Celia.

Nang tanungin niya ito kung maaari ba silang maging magkaibigan

ay naging malungkot tumano ang muka nito.

Maya maya ay umiling ito.

At ayon sa kanya ay mahigpit na ipinagbabawal sa kanya ng kanyang mga magulang na makipagkaibigan sa ibang tao.

Kahit kailan.

Hindi pa rao niya naranasang magkaroon ng kaibigan doon.

Matapos niya yung sabihin ay tumakbo na rao unang mga kaibigan.

Matapos niya yung sabihin ay tumakbo na rao unang mga kaibigan papasok sa kanilang bagong tayong kubo.

Simula ng araw na yon ay paulit-ulit unang kinulit ni nanay si Celia pero

anumang pinit niyang makipagkaibigan dito,

tumatanggi ito.

Nang huling beses nakausapin ito ni nanay

ay sinabi unang nito sa kanya na kapag nakilala niya kung anong klaseng pamilya ang meron sila,

baka umano si nanay na mismang lumayo.

Hindi umano maintindihan noon ni nanay kung ano ang ibig sabihin ni Celia.

Ipinagkibit balikat na lamang daw yun ni nanay

bagkos ay umisip pa siya ng paraan para makuha ang loob nun.

Isang hapon,

naisip niya nasadyain si Celia sa bahay nito.

Dinalhan niya ito ng mga tinapay at tsokolate.

Tinagdagan na raw niya yon para mabigyan ito yung mga kanakababata niyang kapatid.

Nang makarating siya sa bahay nito

ay kaagad siyang sumilip sa siwang ng bintana para tingnan kung nasa loob ito ng bahay nun.

Tila na istatwa umano siya sa kanyang kinatatayuan.

Nang makita si Celia

at ang buong pamilya nitong

nakapaikot umano habang nakaupo sa lapag.

Nasa gitna nila ang isang katawan

ng nakahigang batang lalaki.

Kitang kita umano niya

kung paano pinagpira-piraso ng mga yon

ang hubot-hubad na katawan ng kalunos-lunos na bata.

Sa bawat umano

sumisirit ang sariwang dugo.

Kanya-kanyang kuha at kain sila sa sariwang laman nun.

Halos bumaliktad umano ang sikmura ni nanay

nang makita niyang

dinukot ni Celia ang puso nito

na noon ay tumitibok-tibok pa.

Halatang kakamatay lamang umano ng biktima.

Napapikit na lamang umano si nanay

nang pigain ni Celia ang hawak niyang puso

sabay subo nito.

Tila ba sarap na sarap ito sa kanyang kinakain

kung saan tumutulo pa umano

sa magkabilang dulo ng kanyang bibig

ang malansang dugong yon.

Samantalang ang mga katawan

na umano ni Celia

ay tuwang tuwa sa ginuguya nilang bituka

na pagkahaba-haba.

Nang mga oras na yon ay nangangatog na umano

ang tuhod ni nanay

nanlamig na rin umano

ang buong niyang katawan

dahil sa nerbyos.

Gustuhin man niyang sumigaw

hindi niya magawa.

Nagmistula siyang pipi.

Ang tanging nagawa niya noon

ay tumakbo papalayo sa bahay na yon.

Ilang beses siyang nadapagawa

nang nawawalan ng lakas ang kanyang mga tuhod.

Kulang na lamang umano

ay kapangi niya yung daan pa uwi sa kanila.

Nang makauwi siya sa bahay nila

ay natulala na raw siya

at hindi na alos makausap nun.

Putlang-putla ang mukha niya

nangigil sa bahay niya

at napakalamig ng buong katawan niya.

Dahil sa malamig na pawis na lumalabas sa kanya

mahigit kalahating oras daw siyang paulit-ulit

na tinatanong ng lolo at lola ko

bago siya nakapagsalita.

Ikinwento niya ang lahat ng kanyang nakita.

Nang marinig yun ni lolo

ay dali-dali siyang nagtugo

malapit sa bahay ni Naselya.

Maya-maya ay tininna niya

ang dala niyang langis na lana

na nasa maliit na garpon.

Wala o manong tigil sa pagkulo yun.

Sinyales na may aswang sa malapit.

Mas bumibilis ang pagkulo nito

kapag lumalapit si lolo sa bahay na mga yon.

Simula ng araw na yun

ay palagi nang nagiging balisa si nanay.

Ngunit ngayon

ay lumalabas siya

na nagiging balisa si nanay.

Hindi rin siya nakakatulog

dahil sa tuwing pipikit siya

ay nakikita niya

yung pira-pirasong katawan ng batang lalaki.

Kahit saang sulok o mano siya tumingin

ay parang nakakakita siya

ng maraming dugo

na may halong lamang loob.

Sa tuwing napapaidip siya

ay nagkakaroon siya

ng masamang panaginip

na may kaugnayan sa mga aswang na yon.

Kung minsan naman

ay yung mismong nasaksihan niya

ng hapon na yon

ang nagiging laman ng kanyang panaginip.

Tumagal ng isang buwan

ang pagkakaroon niya

ng anxiety disorder.

Konting kaluskusan lang.

Kinakabahan siya.

Naiisip niya

na baka siya naman ang patayin

at kainin ng mga aswang.

Mabuti na nga lang daw

yung naagapan ng mga espesyalista

dahil kung hindi

ay baka tuluyan ang tinakasan

ng bait sinanay

at magpapatuloy habang buhay

ang banguwat

na hatid

ng magpapamilyang

aswang.

Pagkakaroon niya sa mga aswang

at magpapamilyang

aswang.