ANG BABAENG MAY DALANG SAKO | Aswang True Story JOIN Xethennial Membership: https://www.youtube.com/channel/UCZ6nWtA2u9KS3EreDzMrYew/join - Unique Badge and Emoji sa live chat at comment section - Shout-out sa new members/renewed members sa simula ng video Email: mkn.thelmo@gmail.com mga kwento ni Thelmo channel: https://www.youtube.com/c/mgakwentoNiThelmo Xeth Tagalog Horror Animation: https://www.youtube.com/c/XETHTagalogHorrorIllustration Sir Xeth channel: https://www.youtube.com/c/ThelmoFiles Facebook Account: https://web.facebook.com/xeth.helmo.3 Facebook Page: 1. https://www.facebook.com/Mga-kwento-ni-Thelmo-328269211396623/ 2. https://www.facebook.com/ProyektoHelmo Instagram: https://www.instagram.com/xeth_helmo/ #PinoyHorrorStories #TagalogHorrorStories #MgaKwentoNiThelmo

Video Transcript / Subtitles:( AI generated. About AI subtitles » )

* AI ("Artificial Intelligence") subtitles on Tagalog.com are generated using "Whisper" by OpenAI (the same company that created ChatGPT and DallE2). Results and accuracy may vary.
* The subtitles do include errors occasionally and should only be used as a tool to help with your listening practice.
* You can request this website to create a transcript for a video if one doesn't already exist by clicking the "Request AI Subtitles" button below a video. Transcribing usually takes 30-40% of the length of a video to complete if there are no other videos in the queue. For example, a 21 minute video will take 7-8 minutes to transcribe.
* Running a super fast cloud GPU server to do these transcriptions does cost money. If you have the desire and financial ability, consider becoming a patron to support these video transcriptions, and the other tools and apps built by Tagalog.com

Mga Kwentong ni Thelmo

Ang kwentong ito ay nangyari sa aking tata Karding.

Isa kong ampun ni tata.

Nakatira kami sa gitna ng kabukiran kung saan ang palibot ay bukirin.

Na pagmamayari din ni tata Karding.

Si tata Karding bago mangyari ang mga karanasan na ito

ay inaasar na aswang noon.

Lagi siyang ginagawang katatakutan sa mga kwento ng mga matatanda para

manahakot sa mga kabataan.

Medyo nakakatakotin po kasi talaga ang panlabas na anyo ni tata Karding.

Hindi dahil sa pangit siya o ano.

Kung titignan mo ng maigi,

maitsura siya,

matangos ang ilong.

Para siyang tisoy pero talagang nangitim lang dahil sa palaging nasa arawan.

Makapal pa ang mga buhok ni tata Karding pero may poknat ito na mahaba

na galing sa tila isang malalim na sugat.

Mula ito sa ulo hanggang sa gitna ng muka niya,

sa ilong hanggang sa pisingi.

Ang isang mata niya ay tila namumuti na o nagkakaroon ng katarata.

May mga kalmot na siya sa iba't ibang parte ng katawan pero

malaking tao ito.

Kukuba-kuba pero matipuno.

Nakakabuhat ng mabibigat.

Kung hindi mo siya kilala ng personal ay mapagkakamalan mo talagang aswang.

Madalas din kasi itong mahilig sa kinilaw o sa mga karne.

Hindi talaga buo ang luto.

Ayaw niya ng overcook o masyadong nagtatagal sa kawali o lutuan.

Madalas nga tinatapon niya lamang ang karne sa apoyan tapos

ihahanguna at kakainin nun.

Asal o mukhang aswang man si tata Karding.

Ako na ang magpapatunay na hindi.

Gawa ng ako ang nakakasama niya sa araw-araw.

Magmula ng makita niya ako sa tabing ilog na

muntik nang maging biktima.

Dahil sa isang pangyayaring,

hindi ko makakalimutan.

Galing akong ibang baryo.

Lumayas ako sa kadahilan ng magulo ang aking pamilya.

Basta mahaba kong ipapaliwanag ko pa nun.

Hindi na pangyayaring.

Pagdrama na.

Uso naman yan.

Lalayas-layas akong ano.

Sabalian niya,

gutom na gutom ako noong mga panahon na yon.

Naging lagalag ako ng siguro apat na araw.

Basta iwas na iwas ako dun sa barangay namin.

Hanggang sa napilitan na ako mangupit sa mga tindahan,

pumasok at manguha ng pagkain sa mga kabayan.

Hanggang sa magkamali ako

ng minakawan.

Nasa palengke ako nun.

Naghihintay ng mabibig naman na makukuha ng pagkain

na makita kong babae nito.

Palagi na lamang kapag lalabas siya ng palengke ay meron siyang dipdip na sako

na parabang palagi siyang may dalang bilihin.

Sabi ko, Jackpot,

siguro,

nasa may gitkwarenta anyos na yung edad nun.

Hindi ganun katanda.

Kasing edad siya nitatakar din ng mga panahon na ito.

Tinarget ko siya nun.

Binantayan ko siya at sa araw-araw ay inuunti-unti ko siyang sundan.

Palayo ng palayo.

Palayo ng palayo.

Habang tumatagal

na pagtantuko na itong babae na ito,

ay napakalayo ng pinupuntahan pero

naglalakad lang.

Mapuno ang lugar.

Siguro kung ako ang may dala ng sako baka

hirap na hirap na ako.

Pero siya

walang pahinga

sa pagbiktit ng sako na iyon.

At

walang pahinga

sa pagbiktit ng sako na iyon.

Lalong lumakas ang loob ko nang sa huli

ay matuntun ko siya at tuluyan siyang masundan sa tinitirahan.

At sa pagkakataon na iyon

nasigurado kong siya lamang mag-isa.

Madalas na akong wala sa palengke.

Kukupit lamang ako sa palengke tapos didiretsyo na ako sa tirahan niya.

Sumusunod,

kamatsyag ako sa hindi kalayuan.

Gusto kong makasigurado na wala talaga siyang ibang kasama.

Walang lumalabas pasok sa bahay niya.

Wala din mga alagang aso nun.

Siya at siya lamang talaga.

Bukod sa pagpunta sa palengke, palagi itong umaalis kapag dapat hapon na.

Bitbit ang isang bayong na hindi ko alam kung anuang laman.

Babalik ito na mga bago lumalim ang gabi.

May bitbit na itong katsang tela na punung-punung ng pumapatak na dugo

na sa tingin ko ay sariwang karne.

At makalipas ang ilang oras ay maamoy ko na kahit na malayo ako

amoy ang masarap na ulam na niluluto niya.

Kulang na lamang ay lumapit na ako mismo sa tirahan niya nun.

Kakatok para lamang magmakaawa at makikain pero wala akong ganung ugali.

Ayoko lang siguro na malagi o magpampon kasi magiging alipin na naman ako at sunod-sunuran.

Hanggang sa isang hapon,

sawang-sawa na siguro ako noon sa mga kinukupit kong tinapay

at talagang gusto ko nang makatikim ng karne.

Hindi din ako makaporma na pumunta ng mag-isa sa bahay ng babae.

Alam niyo kung bakit?

Sa hindi ko maipaliwanag na dahilan,

natutuntun ko lamang ang bahay ng babae kapag sinusundan ko siya.

Pero sa oras na tumalikod o lumayo ako sa bahay na iyon,

hindi ko na alam kung saan ito.

Kaya naman nagkakaroon lamang ako ng pagkakataon na makarating sa tirahan niya

sa pamamagitan ng pagsunod sa kanya.

Hindi ko rin maintindihan.

Hindi ko maipaliwanag.

Isang araw ay napagdesisyonan kong kumuha na ng kahit anong makikita ko doon sa kubo na iyon.

Sinundan ko siya ng umaga para lamang muling matunto ng tirahan niya.

Pagkatapos ay nagmasin ako hindi kalayuan.

Doon ako palaging nagtatago sa putikan na malapit sa pababa ng ilog para hindi ako mapansin noon.

Kinapunan nga ay nakita ko siya kagaya ng nakagawian.

May bitbit siyang bayong.

At sa oras na iyon ay nakakasigurado na ako nga.

Walang tao sa bahay niya.

Nung hindi ko na siya matanaw,

ay isa ako kinuha ang oportunidad na umakyat.

Dahan-dahan akong lumapit sa bahay niya.

Takang-taka ako kung bakit wala man lamang sarado ang pintuan noon.

Sa madaling salita,

hindi ako nahirapang pumasok.

Agad na tumambad sa akin ang napakaraming sako na bagong linis.

Kasi yung iba nakasampay pa sa itas ng lotuan noon.

Samantalang yung iba ay nakatupina na ikinukuskus ng maigi.

Pagbaso ko pa lamang ay ramdam ko na ang langsa ng lugar.

Kakaibang langsa yun.

Hindi ko rin maintindihan pero para sa akin ang langsa na yun

may pagkasariwa.

Kaya hinanap ko.

Umikot ako sa kusina.

Wala.

Tumanaw-tanaw ako sa lotuan.

Wala din.

Hanggang sa nabaling ang tingin ko sa isang pintuan na paakyat noon.

Nag-iisang pintu lamang yun

pero makitid.

Tapos ay madilim pa sa loob pero

tila ba doon na pinatuloy?

Tapos ay madilim pa sa loob pero

tila ba doon nang gagaling ang singaw?

Kaya naman kumuha ako ng sako

bago ako pumasok doon.

Bala kong kumuha ng kahit ilan lamang kung sakaling may karne doon.

Para naman makabalik pa ako, diba?

At hindi ako makalatang kumuha noon.

Pagkapasok ko sa pintuan

ay lalong tumapang ang amoy ng mga karne.

Parang kulob na kulob ang kwarto na walang pintuan.

As in sinadya ata talagang kumulob yun.

Para ba mapreserba ang amoy ng kung sino man ang babae?

Isa sa mga amoy ng karne

ng sariwang karne ang habol niya.

Pagkapasok ko

sobrang dilim pero

alam kong walang kung sino o ano ang humihinga doon.

Kaya naman nagmamadali akong kinapa

ang mga nagsasabitang mga karne.

Hinila ko ang mga kaya kong hilain ng walang lingon-lingon.

Sabay lagay noon sa sako

at nang makasigurado ako na kaya ko nang bitbitin ang mga nilagay ko sa sako ay

tumakbo ako ng mga karne.

Palabas

hanggang sa dumiretsyo na ako pababa sa ilog na yon.

Gulat na gulat ako noon paglabas gawa ng

ang bilis ng oras

na parang bigla na lamang dumilim noon.

Yung pagkakaalam ko, Sir Seth,

saglit lamang ako sa loob

pero binaliwala ako na lamang yun.

Ang mahalaga sa akin ay nakakuha ko ng makakaya

naglalaway na ako

madali na lamang makahanap ng apoy

nasa labas pa naman ang mga lotuan ng mga kabahayan noon

madali lamang makapuslit ang mga posporo.

Kung tutuusin at kung papalarin

yun ang muli kong pagtikim ng sariwang karne

sabi ko pa sa sarili ko

at kung mahuli man ako ay magmamakaawa na lamang ako noon.

Patuloy ako sa pagtakbo

habang binabaybay ko ang kabuuan ng ilog.

Ayaw kong lumiko sa daan

dahil sa takot ko na baka pag lumabas ako doon sa liblib

ay baka makasalubong ko pa ang babae na yon.

Sa kalagitnaan ng pagtakbo ko

tila ba merong mali?

Kasi habang tumalabas ako

ngayon ang mga kabahayan

tila ba merong mali?

Kasi habang tumatagal

hinihingal o bumabagal ako sa paglalakad

na para bang paunti-unti

ay bumibigat ng bumibigat

ang daladala kong sako noon.

Malabong mangyari yun gawa ng

hindi naman ako nagdala ng marami

yung talagang kaya ko lang kainin

at talagang hindi ako dapat mangangalay.

Pero kung buhatin ko noong mga panahon na yun ang sako ay

para bang buong baboy ang dala ko.

Hanggang sa nakita ko na lamang ang sarili ko

na hindi na buhat-buhat ang sako na yon

hatak-hatak ko na lamang ito

na para bang bato na malaki na ang laman ng sako.

Noong talagang bigat na bigat na at pagod na pagod

dito ko na naisipang bitawan muna saglit yon

pagkatapos ay naisip ko na bawasan ang laman ng sako nito.

Pagkabukas na pagkabukas ko ng sako

agad akong napasalampak sa lupa.

Napatulala ako at napatanong kung tama ba ang nakikita ko noon.

At nang muling sumilip ako sa loob

ay dun ko napagtanto na hindi ako namamalikmata.

Paano ba naman?

Ang laman ng sako

hindi na karne ng baboy.

Siguradong sigurado ako na ang nakita ko

ay mga hiwa at tad-tad na parte ng tao.

At ang hindi ko makakalimutan

ay ang kamay na kulang-kulang ang daliri pero

meron pang sing-sing.

At ang isang parte ng laman na nakakasigurado ako nga

sa't yan yon

dahil may pusod ba ito?

Napaatras ako

nangininig nung nakita ko yung dugo sa mga kamay ko

at sa damit ko na tumagas mula sa sako na yon

at halos igapang ko na sa tubig sa ilog.

Pagkatapos kong makapagulang sa loob

ay tumakbo na ako

dere-derecho na iniwan ko na ang sakong yon.

Gusto kong lumabas sa ilog pero wala akong maakyatan.

Nagdidilim na

at hindi ko na alam ang daan kung paano umakyat.

Kaya naman naisipan kong bumalik nun.

Bagay na

sana

hindi ko na lamang ginawa.

Mabilis akong bumalik

binaibay ko at tumitingin ako sa parte na tawiran.

Baka magkaroon ng pagkakataon na makakita ko nang pwedeng akyatan nun.

Hanggang sa bumalik ako kung saan ko iniwan ang sako

nakikita kong sa tabi ng sako

ay may papalapit na aso nun.

Sinitsitan ko ito

binato ko para umalim.

Naisip ko na hindi tamang kainin ng aso yon dahil

kailangan ko pang magsumbong sa pwedeng pagsumbungan.

Hindi umalis ang aso.

Palapit ito nang palapit na

sinisinghot ang sako na

tila ba hindi niya alintana ang pagbatuko sa kanya.

Nilapitan ko pa ito para tulungan ang aso.

Nilapitan ko pa ito para tuluyang itaboy pero

nagulat ako

nang biglan na lamang itong tumayo.

Gamit lamang ang dalawa niyang mga paa.

Pinulot ang sako

at lumingon sa akin nun.

Siya ang babaeng mayari ng bahay.

Ang babaeng laging may bitdit ng sako.

Ang babaeng ninakawan ko ng karne na akala ko ay sa baboy pero

sa tao pala.

Bumaling siya nang tingin sa akin.

Kitang kita kong punong puno siya ng dugunod.

Naglalaway at nanginyitim ang mga mata.

Hindi ako makagalaw.

Nagtitipid ako ng karneng kakainin.

Hindi ko naman inakalang may dadating para dumagdag sa mga konsumo ko.

Yun lang ang narinig ko at tila nandilim ang paningin ko sa takot nun.

Napaupo akong muli.

Hindi ko talaga maigalaw ang mga paa ko.

Parang mas nang hina ako

at naramdaman ang ilang araw na gutom nun.

Tila katapusan ko na talaga nun.

Sino ba naman ang makakarinig sa akin nun, diba?

Nasa gitna kami ng kawalan.

Pero dito na papasok kang

para sa akin ay naging anghel ko noong mga panahon na yon.

Isang himala na hindi ko inasahang sa talambuhay ko

ay makakaramdam pa ako ng ganong klaseng maligaw.

Nagulat na lamang ako nang bigla na lamang may bumagsak na lambat mula sa itaas ng pangpang.

Swak na swak itong bumagsak sa nakatayong babae nun.

At pagkabagsak ng lambat ay meron ding bumagsak

na isang lalaking agad na pumatong sa babaeng naggulat sa pabagsak na yon.

Tila ba hindi na ito ang mga pabagsak?

Tila ba hindi na ito nakagawa ng kahit na anong galaw?

Nagulat ito sa biglang pagdating ng lalaki na

walang iba,

kundi si Tata Karding.

Sa itsura ni Tata Karding

ay mapagkakamalan mo talaga siyang aswang.

Lalo na noong biglaan niyang sinindihan ng hawak-hawak na dahon ng niyog

at nakita ko ang kabuoan ng muka niya.

Isama mo pa ang liksi at lakas ng katawan niyo nun.

Hayop kang hukluban ka?

Hindi ko lang mahanap yung bahay mo kaya hindi kita matunuyan.

Masalamat ka at wala akong dalang panguwantra sa'yo ngayon.

Kundi hindi ka na makaka-uwi.

Kahit anumang saksak ko sa'yo ngayon,

basta magkakaroon ka sa'yo.

Saksak ko sa'yo ngayon.

Basta maka-uwi ka ay magpapagaling ka pa rin.

Babawian kita sa susunod.

Sa ngayon, lubayan mo muna tong batang to.

Doon na siya biglang tumalsik

nang tinadyakan siya ng matanda.

Pero bigla siyang gumulong sa harap ko

at humarap ulit sa matandang iyon.

Naglabas ito ng asin.

Ito lang yung panguwantra ko ngayon pero

mangangati ka pa rin dito.

Umalis ka na.

Dalhin muna yung pagkain mo.

Nang makaalis ang babae, salambat ay umatras ito.

Binitbit ang sako.

Tumitignang masama sa akin na parang

sinasabi niyang hindi pa kami tapos.

Saka ito naglakad.

Paunti-unti ay tumakbo hanggang sa namalayan ko na lamang

na nasa malayo na ito.

Pinatayo ako ni Tata.

Tinanong niya kung ayos lamang ako.

Gusto pa niya akong ihatid noon pero sinabi ko sa kanya na wala na akong tirahan.

Ang usapan noon ay ilang araw lamang akong titira kay Tata Carding pero

kapag kasi wala siya na mga apat hanggang limang araw sa isang linggo

ako na ay nag-aayos at naglilinis ng palibot ng kabayan.

At pagkauwi siya ay madalas ay nakainom.

Magpapahinga na lamang ito.

Hanggang sa hindi na niya namalayan na lumipas ang ilang linggo

na naroroon na ko at parang normal na lamang sa kanya na isama ako sa mga pagkain,

mga lutuin at sa mga gagawin.

Naging tahimik ang lahat.

Noong una,

hindi naman namin akalain na makakainkwentro pa ulit namin ang babaeng iyon.

Ilang buwan ang makalipas gaya ng nakagawian ay

ako ang namamahala sa loob ng bakuran

kapag wala si Tata Carding.

Araw-araw kapag aalis si Tata at nasa labas ako para magdilig nun.

May isang babae na nagahanap sa kanya.

Pamilyarin yung muka niya.

Asin alam mo yung parang nakita mo na pero

kahit anong isip mo,

hindi mo maalala.

Mga ganong klaseng senaryo.

Hindi siya nagpapakilala pero lagi siyang susulput sa labas ng bakuran.

Magtatanong kung anong oras uuwi ang aking Tata Carding.

Sasabihin ko naman kung anong oras tapos tatangun na lamang ito

at magsasabing babalik na lamang siya.

Kapag naaalala ko ay sinasabi ko ito kay Tata

pero hindi siya kilala ni Tata.

Sinasabi naman sa akin na itanong ko kung anong pangalan pero

hindi ko naaalala ang paalala sa akin ni Tata.

Kaya paikot yung mga pangalan,

hindi ito bumabalik sa hapon para kausapin o puntahan si Tata Carding.

Hanggang sa isang umaga,

bigla na lamang sumulpot ang babae na iyon.

Tinanong kung anong oras ang uwi ni Tata.

Nung araw na iyon ay gagabihin si Tata sa kadehila ng

mga pangalala sa akin ni Tata.

Nung araw na iyon ay gagabihin si Tata sa kadehila ng

may inuman nito sa gitna ng bukid.

Sinabi ko sa babaeng iyon na gagabihin si Tata

at kitang kita ko kung paano siyang gumiti.

Napakahabang ngiti na halos abot sa tenga.

Pagkatapos ay narinig ko ang pagnisi niya bago ito tuluyang umalis

at tuloy-tuloy na naglakad nun.

Iyon ang unang beses na naiba ang senaryo na tila masayang masaya siya.

Hindi ko lang alam kung bakit hindi ko na lamang ito binigyang pansin

dahil para lang talagang sintusinto ang babaeng iyon.

Kinagabihan matapos gawin ang dapat kong gawin,

isinara ko na ang bahay, pintuan, pintana.

Ininit ko na lamang ang ulam ko noong tanghalian na paksiw na isda.

Habang kumakain, mga bandang alas syete,

ilang beses kong inaamoy-amoy ang paksiw.

Gawa ng may naaamoy akong mabaho nun, parang amoy sira.

Pero hindi yun nang gagaling sa may paksiw.

Tinikman ko pa yung lasa pero maayos naman.

Ang kanin naman bagong luto.

Tinuloy ko ang pagkain na sinabayan ko pa ng kamatis pero

sa kalagitnaan ng pagkain ay nawalan na ako ng gana.

Hindi ko talaga makaya ang amoy ng parang panis na bulok na dumi na inuuod nun.

Ang hirap ipaliwanag,

pero naghanapa ko kung may patay ba na hayop sa loob ng bahay.

Wala naman.

Wala naman kaming aso.

Ayaw kasi nitatakar din ng aso o anong alaga sa bahay nun.

Hindi siya mahilig sa mga hayop na inaalagaan.

Mula sa may kusina kung saan kita ko ang gilid ng silong,

ay sumilip ako.

Nakita ko na merong nangyari.

Napailing ako nun.

Dati kasi ay meron ng namatay na pusa dun sa silong na nangamoy din.

Tapos anong oras na diba?

Gabi na nun.

Mag-uukay na naman ako para mailibing yun.

Hindi ko naman pwedeng hayaan lang.

Mangangamoy magdamagang kung anong patay na yun.

Kaya naman kinuha ko ang pala.

Pagkain ko ang pala.

Kaya naman kinuha ko ang pala.

Lumabas ako sa kayumuku sa silong.

Napamura ako nun.

Nang pagkayukuko,

hindi patay na hayop ang tumambad sakin,

kundi isang itim at nangingintab na nilalang.

Mahaba ang buhok.

Alam kong babae dahil sa kasuota nito.

Bigla itong gumangah.

Nanginginig na unti-unting gumapang palapit sakin.

Pero bago pa man ito lumabas sa kaisa-isahang bukasan ng silong namin nun,

buong lakas ko itong hinampas ng pala

sa pulang ulo niya.

Naramdaman ko yung bangga sa ulo niya ng pala at humampas yung ulo niya na yun

sa gilid ng bukasan ng silong.

Hindi ko alam kung nawalan siya ng malay pero nakita kong bumagsak siya sa lupa

at doon na ako tumakbo papalayo.

Hindi ko na alam kung bakit hindi ko na nagawang pumasok sa bahay.

Ang tanging iniisip ko na lamang nun

ay tumakbo kung saan nagiinuman sila tatakarding.

Hindi ko na alam kung saan ako umaapak.

Nagkakanda sugat-sugat na ang mga paako nun sa inaapakan ko sa may gitna ng bukirin.

Sumisigaw ako ng malakas.

Nanlalabo ang mga paningin ko pero

alam kong sumisigaw ako nun habang tinatawag si tata.

Alam kong malapit lamang sila.

Alam kong ilang kahon lamang ang palayan.

Basta, bigla na lamang akong nakarinig ng boses ng mga kalalakihan nun.

Parang lumakas ang loob ko

at noong dahan-dahan ko nang binagalan ang pagtakbo

unti-unti kong naidilat ang mga mata ko

at nakaramdam na rin ako ng pagod nun.

Naisip ko, kung maaabutan man ako ng nilalakas

wala na.

Pero noong luminaw ang mga paningin ko

nakita ko ang apat na kalalakihang sumalubong sa akin.

Hindi nila ako hinintuan.

Pinagpatuloy nila ang pagtakbo.

Nilagpasa nila ako.

Tuloy-tuloy na pahugot ang itak nila.

Naisip ko,

nilagpasa nila ako.

Tuloy-tuloy na pahugot ang itak nila.

Doon na ako na paupo at nang lumingon ako

isa doon ay si Tata Carding sa mga tumatakbo na iyon.

Pasalubong sa nila lang na iyon.

Napakabilis ni Tata.

Yung tatlong medyo malaking tiyan na mga kasama niya sa sakahan

na iwan.

Pero siya,

parang maton na dumaluhong sa tumatakbong itim na nila lang.

Tinalunan niya iyon.

Aabutin sana ng itak pero nagkabanggaan sila.

Kumulong-gulong sa may palayan.

Napakalakas ng babae.

Hindi ko na alam ang nangyayari dahil paikot-ikot na sila sa palayanon.

Hindi naman kayang itaki ng ibang kasama ni Tata Gawanang

matatamaan din siya panigurado.

Hanggang sa walang ano-ano,

biglang lumiyad at humiyaw ang nila lang.

Sabay tinulak nito si Tata at nang makawala,

ay tumakbo itong palayo na humihiyaw.

Nakita naming may nakatarak na patalim sa kanyang tagiliran.

Hindi na ito nahabol ni Tata sa kadahilan ng

nabalian siya ng balikat nun.

Pero alam namin na puruhan ng nila lang.

Inakay si Tata ng mga kasamaan niya.

Uso pa noon ang hilot, sir, na kayang magpagalim ng bali.

Doon nila dinala si Tata kasama ako.

Nung sumunod na araw din, kahit na nakabenda pa ang mga balikat ni Tata,

kasama ng ibang mga kalalakihan,

pinagtulungan namin hanapin ang bahay ng babae.

Pero hindi talaga namin makita.

Sinabi ko lamang na natutuntun ko ang bahay noon

kapag sinusundan ko siya galing palengke pero,

mas kesa palengke, ay hindi na nagpapakita ang babaeng iyon.

Hindi naman namin nahanap ang bahay ng babae pero,

matapos ang pangyayaring iyon,

nagbago ang tingin ng mga tao kay Tata.

Kumaga, tumaas ang respeto.

At makalipas ng ilang taon,

naging kapitan si Tata Karding,

at hindi na rin ako balis sa tabi niya.

Sa tagal ng panahon ay doon lamang namin alaman ang buong kwento ng kanyang peklat.

Noong panahon na buo pa ang kanyang pamilya,

may isa siyang anak na halos kaidaran ko lang noong nakita niya ako.

Sa kabilang bundok pa umano sila nagsasaka noon,

sa kabilang bundok naman sila nakatira.

Habang pauwi pala sila, ay bigla na lamang may lalaking sumugod sa kanila.

Noong una, akala ni Tata ay nababaliw lamang ito pero,

naggulat siya ng walang habas nitong sinugod

at parang papel na pinunit ang katawan ng mag-ina ni Tata.

Dahil dito ay nakipagbuno siya sa nilalang,

at hindi na malaya ni Tata na nahulog sila sa bangin.

Hindi niya binitawan ng lalaking iyon,

hanggang sa bumagsak sila sa ibaba.

Himalang walang bali si Tata,

pero yung mga peklat niya sa mukha,

mga sugat,

naroroon.

Napatay niya ang lalaki pero nang tingnan niya ito,

ay tila hindi ito normal.

Namumula na naninilaw ang mga mata,

puno ng balahibo ang katawan,

at tila ba may anggulo itong mahahambing mo sa asong baliw

na naglalaway at matulis ang ngipin.

Nakuha ng otoridad ang katawan ng mag-ina ni Tata at ng lalaki.

Nagroon ng imbistigasyon,

at talagang hindi mo alam kung hayop o tao ba ang napatay na iyon.

Kaya noong nalaman ni Tata na inilibing ang lalaki,

pumunta siya at sumilip.

Tanging isang babae,

at ang babaeng iyon ay walang iba kundi ang babaeng sumugod sakin,

ang babaeng palaging may dalang sako.

Madalas din umano itong magparamdam sa bahay ni Tata noong una pero,

sa inis ni Tata at syempre sa sakit na naramdaman niya,

ito ay hindi nilalaki.

At ito ay hindi nilalaki.

At ito ay hindi nilalaki.

Siya naman ang guguluhin ni Tata.

Iyon nga ang madalas na ginagawa ni Tata kapag wala siyang ginagawa masyado.

Hanggang sa makita niya ako sa ilog.

Ilang taon din naging kapitan si Tata Carding sa lugar,

at pagkatapos noon ay ang mga natitirang buhay niya,

kasama ako at ang aking naging pamilya.

Nagkaroon ako ng anak,

matalino iyon.

Pinag-aral ko at maski ako ay natuto sa kanya,

lalo na noong nauso mga gadgets.

Namatay si Tata nang nasa 80 anyos na.

Daladala ko ang mga karanasan niya,

karanasan namin,

patungkol sa babaeng

may dalangsako.

Maraming maraming salamat mga kagilaw sa pakikinig.

Bata ako naman tayo sa shout-out request.

Sa mga gusto magpa-shout-out,

i-message nyo ako sa Facebook, Facebook page, sa Instagram at email na nakalagay sa description ng bawat story.

Iwasan natin yung shout-out request sa comment section dahil hindi po natin siya ina-acknowledge.

Okay.

Shout-out muna tayo sa mga nag-message sa mga member natin bukas na po.

Shout-out kay Nicole Razo.

Sir, ah,

ako po si Ollie Razo.

Nag-work po ako dito sa Pasay Moa as call center agent.

Lagi ko pong pinapakinggan yung kwento nyo bago matulog.

Kaya ang gaganda lagi ng panaginip ko.

Ako lagi yung bida,

Knox Jollibee.

Nayanggaw ko na rin yung mga ka-team ko at mga kasama ko sa apartment.

Pa-shout-out po kay Mateo na una kong nayanggaw.

Salamat.

Sana mapansin po sa susunod papadala ko ng kwento.

Thank you, thank you po.

Sir, pa-shout-out sa Fulay family and Herod Diaz family na taga-taginig.

Pa-bati na rin po ng happy birthday sa kambal kong kapatid na si Junelle at Jewel Fulay.

Nayanggaw ko na po ang kapit-bahay namin na si Nanay Baby at Atay Dodoy.

Sa kwento nyo, pati na rin ang kapatid ko na si Jack Jack at Maui from Yanzi Fulay.

Sir, silent listener niyo po ako since last two years.

Pa-shout-out po sa amin dito sa Tres Alas Corp. sa Muanga City.

Sir, pa-shout-out...

Ay, from Rikalin pala yun.

Sorry, from Rikalin.

Sir, pa-shout-out po, Char Azual Asuncion and Shelo De Los Reyes from Boracay Island.

Always po kaming naikinig sa mga kwento mo from Akari Ray.

And last but not the least,

Sir, pa-shout-out naman po sa asawa ko.

Lagi din po siya naikinig sa inyo.

Ginagawa siyang pampatulog, ang Joshua Chua.

Miss ka na namin na mga bata.

Ingat ka. Love you palagi, Daddy.

From Ronaldin Tatlong Hari Duhapa.

Ay na mga kagiliw, maraming maraming salamat sa inyo.

Bukas po ulit.