Ano nga ba ang role at obligasyon ng isang anak sa kanyang pamilya? Kapag ba may "breadwinner" sa family, siya na ba ang sagot sa laat ng needs ng family? Let's discuss sa comments. Breadwinner | Episode 4 Love Letters: Kwento Mo Kay Dan Host: Dan Capucion Writer: Betina Cabacos Main Theme Song: "Kumot at Unan" by Gello Marquez Soundtrack: "For Your Eyes Only" by Belle Mariano Featured songs: "Ako Naman Muna" by Angela Ken and "Naniniwala Ako" by Maymay Entrata Check out their songs here: https://www.youtube.com/ @starmusicph Executive Producer: Roxy Liquigan Head, ABS-CBN Music: Roxy Liquigan Head, MOR Digital: Eric Galang Head, ABS-CBN Music Digital: William Garcia Producers: Jaliza Baluyut, Jean Gonzales Created by: Roxy Liquigan and Eric Galang For MORe videos subscribe now: http://bit.ly/MORForLife Follow us on Instagram: https://www.instagram.com/morentertainmentph Like us on Facebook: https://www.facebook.com/MOREntManila Follow us on Twitter: http://twitter.com/MORentPH Check o

Video Transcript / Subtitles:( AI generated. About AI subtitles » )

* AI ("Artificial Intelligence") subtitles on Tagalog.com are generated using "Whisper" by OpenAI (the same company that created ChatGPT and DallE2). Results and accuracy may vary.
* The subtitles do include errors occasionally and should only be used as a tool to help with your listening practice.
* You can request this website to create a transcript for a video if one doesn't already exist by clicking the "Request AI Subtitles" button below a video. Transcribing usually takes 30-40% of the length of a video to complete if there are no other videos in the queue. For example, a 21 minute video will take 7-8 minutes to transcribe.
* Running a super fast cloud GPU server to do these transcriptions does cost money. If you have the desire and financial ability, consider becoming a patron to support these video transcriptions, and the other tools and apps built by Tagalog.com

🎵 Music 🎵

Kung hindi dahil sakin, wala ka.

Ako ang nagpaaral sa'yo.

Anak lang kita.

Ito na nga siguro ang pinakamasakit na panunumbat na narinig ko mula mismo kay mama.

Ang ipaalala ng paulit-ulit ang utang na loob na kailangan kong bayaran.

Habang buhay.

Kumusta na, Dan?

Gusto ko lang mag-share sa'yo.

Ako si JM, short for John Michael.

Laking tundo.

Panganay sa tatlong magkakapatid.

Nakapagtapos ako ng college dito sa Manila.

Full scholar din ako kaya halos walang gasto sa akin sila mama at papa.

Average family lang po kami.

Yung tipong kung hindi magbabanat ng buto ang parents ko,

wala kaming makakain.

Kung anong meron, yun ang pagsasaluhan.

Minsan pa nga, kanin at mantika na may konting toyo ang magtatawid sa gutom namin ng ilang araw.

Grabe, no?

Kung tutuusin, mas masarap pa ang kinakain ng aso ng kapitbahay namin kesa sa pamilya ko.

Ang tatay ko po ay isang foreman sa construction.

Kung walang offer na raket sa kanya, wala rin talaga kaming income.

Si mama, nag-go-home service ng manicure at pedicure.

Sa ganitong parang kami, binuhay ng mga magulang namin.

Bata pa lang ako, namulat na ako sa buhay na meron kami.

Ako ang unang saksi sa tsaga at diskarte ng mga magulang ko, kaya nangarap ako ng mataas para sa kanila.

Akala ko dati, Dan, once na makapagtrabaho na ako, ay mas magiging okay na ang lahat.

Kasi syempre, makakatulong na ako sa pamilya.

Wala nang kaba kung saan kukuha ng pangkain sa araw-araw.

Mababawasan na kahit papano ang mga utang namin.

Kaya naghanap agad ako ng trabaho pagka-graduate ko last year.

Nung natanggap ako bilang isang IT support specialist sa isang ospital dito sa Manila,

grabing pasasalamat ko kay Lord.

Inisip ko na agad ang mga bibilhin ko sa unang sahot.

Magsasambyop kami ng family ko.

Kasi matagal na namin gustong itry yun eh.

Feeling ko talaga ang dami ko ng pera kasi may trabaho na ako eh.

Ang yabang ko pa nga sa mga barkada ko.

Sabi ko pa, magpapainom ako pag nakuha ko na ang first salary.

Ang dami kong gustong gawin.

Pero eto na nga, sahot is coming, but bills are waving.

Literal na dumaan lang sa palad ko ang pera.

Alam mo kung magkano na lang natira sa akin?

1,500 pesos na pagkakasyahin ko pa sa loob ng 15 days.

Dan, nung una pa lang sinabi ko na sa pamilya ko na

ako nang bahala sa lahat ng expenses namin sa bahay.

As in, lahat.

Nag-grocery din ako every cut off.

Ako na rin ang nagbabayad ng tuition ang sumunod sa akin.

Since senior high na yun.

Pero yung baon nilang dalwa ng bunso namin,

pinasolo ko na akin na mama at papa.

Alam mo, bilang panganay,

masarap sa pakiramdam na nabibigay mo ang pangailangan ng pamilya.

It brings me a sense of fulfillment and purpose.

Naalala ko yung sinabi sa akin ng mama nung nag-aaral pa ako.

Sabi niya, mag-aaral ka ng mabuti para pag nakatapos ka,

mabibili mo lahat ng gusto mo.

Pero ngayon,

ang hirap palang gawin.

Sa realidad,

pakiramdam ko parang mali ang unahin ng sarili.

Hindi ganun kadali.

Lalo na ngayon na hindi na halos nagtatrabaho ang parents ko.

Siguro para sa kanila,

natapos na ang obligasyon nila sa pamilya nung nakapagtapos na ako ng pag-aaral.

Kaya wala akong choice ko na mag-aaral.

Kaya wala akong choice kundi ako'y nang responsibilidad na maging tagapagtaguyod ng pamilya.

At tagapagmanan ng utang,

problema,

sama ng loob,

at responsibilidad.

Kaya nga parang mas nararamdaman ko po yung pressure sa balikat ko kesa sa pananakit ng likod ko.

Kung pupwede lang saneng isoli itong adulting na to eh,

sinoli ko na.

Pero kanino?

Sa isip ko, habang bata pa ako, kailangan kumayod ng kumayod.

Kung may pwede pang pasukin na ibang raket, G ako dyan.

Pinipressure na rin kasi ako ni mama eh.

Laging nagpaparinig na matanda na sila ni papa at kailangan nilang magpahinga sa pagtatrabaho.

Eh hindi naman yung gusto ko at alam kong darating din kami dun.

Pero hindi pa ngayon.

Mahal ko ang pamilya ko, kaya talagang sila ang uunahin ko.

Nakakalungkot lang na parang masyado nila akong pinipressure eh alam naman nilang hindi gano'n kadaling kumita ng pera.

Hindi wala na nga akong time para makapag hangout sa mga kaibigan ko kasi every time nasusubukan ko,

bigla akong sasampalin ng kahirapan,

ng mga responsibilidad,

at obligasyon.

So, eto na nga.

May gustong gusto akong camera, kaya pinag-ipunan ko talaga siya.

Secondly,

hindi ko maging hand, pero okay pa.

Gusto ko kasing maging photographer, kaya kailangan kong mabili yun.

Mega tipid yung ginawa ko, Dan.

Umiiwas sa mga yayaan ng mga katrabaho.

Titipirin pa ang stick ng kape hanggang umabot sa limang tasa.

Pigil ang gastos ko para dun.

Dahil para sa akin, yun na yung pinaka-reward ko sa sarili ko.

12k plus yun, so nabili ko naman siya kagad.

Sagad na ang budget ko, pero masaya ako, Dan.

Ito kasi yung unang beses na may binili ako para sa sarili ko.

Iba pala yung feeling na nakikita mo yung buwan ng pinaghirapan mo, no?

Parang, parang gaganahan ka pa lalo magtrabaho para paunti-unti ay may maipundar pa.

Dumating yung time na naglambing ng washing machine si mama, para raw hindi na manakit yung kamay niya sa paglalaba.

Nung time na yun, eh hindi ko na ibigay, kasi wala talaga akong pera eh.

Bigla nagalit sa akin si mama.

Sinumbatan niya ako.

Inuuna ko raw yung sarili ko.

Madamot at maluhuraw ako.

Nakabili ako ng camera, pero itong washing machine na makakatulong sa amin, hindi ko mabili.

Nagulat ako, syempre.

Saan ang galing yun?

Napatulala na lang ako, and I was like, anong kasalanan ko?

Minsan ko lang natanggihan ang sama ko na kagad na anak.

Niwala nga ako ng pera.

Niwala nga ako narinig na, thank you, every time nag-aabot ako ng pera sa kanila.

Hindi ba nila na-appreciate yun?

Doon ako nakaramdam ng pagod.

Gusto ko na lang iwanan lahat ng responsibilidad.

Gusto kong huminga muna ng saglit, at magmuni-muni kung tama pa ba to.

Sa mga ganitong pagkakataon ako napapaiya kayo.

Yung ginagalingan ko naman sa pagtulong, pero hindi pa rin pala sapat.

Ang hirap lumaban mag-isa.

Gusto ko rin namang makaramdam ako ng suporta, alagaan.

Ako naman yung kumustahin.

Ako naman.

Sa pamilya ko, hindi sapat na mahal ko lang sila.

Dapat, may ambag ka para importante ka.

Dito ko napatunayan na hindi anakang turing sa akin ni mama, kundi retirement plan.

Minsan napapatanong din ako sa sarili ko kung bakit.

Binsan napapatanong din ako sa sarili ko kung bakit o hanggang kailan ko ba ito gagawin para sa kanila.

Oo, mahal ko ang pamilya ko and I am willing to go the extra mile for them.

Para matawag akong mabuting anak, kailangang unahin ko sila.

Dahil kung hindi, lalatagan ka nila ng listahan ng utang na kailangan mong bayaran simula ng ipinangan ka.

Kaya nakakapagod eh, dahil hindi ka pa man nakakaangat, lubog na lubog ka na.

Ako na muna.

Ako na muna.

Huwag pa pala mong salungkot, huwag hakaya ang malugmok, ang puso mo sa iba, gata sa iyo na iba.

Tandaan mo.

Sabat ka.

Naisip ko rin, Dan, na what if wala akong sa sitwasyon na meron ako ngayon?

Malayo na kaya yung narating ko?

Pero at the back of my mind, paano if wala akong ginawa para sa kanila?

Nasaan kaya sila?

Alam mo, mula nung nasumbatan ako ni Mama, hindi niya na ako kinikibo.

Actually, Dan, naramdaman ko na sobrang laki na expectation ni Mama sa akin mula nung nagkakataon.

Ika-work ako.

Okay kami ni Papa eh, pero siya hindi.

Siya kasi yung tipo na pag hindi nasunod yung gusto, susumbatan ka niya.

Lahat ng ginawa niya para sa amin, sinusumbat niya pag nagagalit siya.

Kahit yung dating pagkakamali mo, mauungkat ulit yun.

Alam mo yun?

Yung parang she is just having a bad day tapos lahat na ng masasakit na salita e maririnig mo sa kanya.

Wala na siyang pakialam kung...

Manghihina ka ba o anong magiging epekto nito sa'yo?

Diba ang sabi, ang ina ang ilaw ng tahanan?

Pero bakit parang bluetooth speaker naman tong sa amin?

Full blast pa ang volume.

Minsan, umiinit na rin yung tenga ko pag naririnig ko yung boses niya eh.

May mga oras nga na kahit hindi naman siya galit, natatakot ako sa kanya.

Nagugulat, nabibigla.

Ganun na yung naging epekto sa akin.

Yung mga pananumbat niya.

Naalala ko sabi sa akin ng kaibigan ko.

Walang karapatang manumbat ang mga magulang sa anak kasi una pa lang,

responsibilidad at obligasyon na nila yun.

Hindi sila dapat humingi ng kapalit.

Pero para sa akin kasi, gusto kong suklian lahat.

Pero, unti-unti pa lang since nag-uumpisa pa lang ako.

Gustong gusto ko silang dalhin sa pag-angat ko.

Sino ba namang anak ang ayaw?

Siyang umasenso ang pamilya, diba?

Pero, hindi ko magagawa yun kasi si mama, siya mismo yung humihila sa akin pababa.

Ang hirap umuwi sa isang bahay tapos sobrang bigat ng pakiramdam mo.

Palagi na nga lang ako nakakulong sa kwarto eh.

Palagi nag-iisip ko ano bang dapat gawin.

Eh ang mas mahirap ah, yung utak ko yung kalaban ko.

Hindi ko naman magawang manumbat sa nanay ko.

Hindi ako ganun.

Hindi hindi ko magagawa yun.

At yun yung nagpapalala ng gulo sa utak ko.

Hindi ko maipagtanggol ang sarili ko dahil konting paikipag-usap mo lang sa kanya

tungkol sa mga bagay na ganito, ganyan, pakiramdam niya, nagmamalaki ka na.

Feeling niya mayabang ako porket may pera na ako o kaya inaatake ko siya.

Eh ayokong umabot sa oras na ako naman yung sasabog kasi baka kung anong masabi ko eh.

Kaya hanggang kaya ng utak at damdamin ko,

kakayaanin ko to.

May isang beses sa office na kayaan yung mga katrabaho ko.

Coffee raw, tapos merienda after work.

Sakto kasi eh, payday Friday eh.

Walang kakaba-kaba sabi ko,

G, sige.

Eh gusto ko rin makatikim ng masarap na kape.

Yung kaping pang mayaman.

Nasawa na ako sa pait ng kaping nakasanayan ko eh.

Dahil first time ko,

nagpost ako ng photo na nasa coffee shop na may hawak na coffee

na may caption na

dati 20-20, ngayon 20 na.

hashtag

coffee is life.

Wala pang 10 minutes, nakatanggap na ako ng chat galing sa mama ko.

Sabi niya,

Sana naman bago ka uminom-inom ng kape dyan,

iniisip mo muna kung may naiwan ka bang pambili ng bigas dito sa bahay.

Kung may ulam ba kami.

Alam mo nang ang bayaran na naman ng tubig at kuryente bukas, inuna mo pa yung pagpapasosyal mo dyan.

Sarili mo lang talagang iniisip mo eh.

Parang bigla akong napasos sa init ng ulo na mama.

Ang pait, eh hindi naman pala masarap.

Wait lang guys ha, CR lang ako.

Sa loob ng comfort room,

iniya ko lahat ng sama ng loob at galit ko kay mama.

Tamang breakdown lang, tapos labas ulit para makipagtawanin sa mga kaibigan.

Mamaya ako napapansinin si mama.

Enjoy ko muna ito kasi deserve ko ito eh.

Pela ko ito.

Pinagpaguran ko ito.

Hindi ko na po nireplyan si mama dahil baka makapagsalita rin ako ng hindi maganda pero,

parang hindi niya naintindihan ng katahimikan ko.

At nag-send pa ulit siya ng isang chat.

Chat na mas lalong nagpainit sa ulo ko.

Ah, ganun ba?

Sinsin ka na lang ngayon?

Pasensya na ha at naistorbo namin yung kasosyalan mo.

Sana nabusog ka dyan.

Tutal marami pa naman tubig dito at asin eh.

Pwede naman siguro ito na lang yung kainin namin.

Hindi ka na nahiya sa balat mo?

Wala kang utang na loob?

Dan, nung araw na iyon, hindi ko alam kung uuwi pa ba ako o magpapalipas muna ng gabi sa labas.

Pero wala naman ako mapuntahan at hindi ko ugali na hindi umuwi at maglayas.

Sila nagpupusyakin na gawin yun eh.

Hindi ko alam kung saan nagsimula ang disconnection namin sa bahay.

Pero ang sigurado lang naman ako, binibigay ko lahat na makakaya ko para sa kanila.

Pero kahit anong gawin ko, hindi pa rin naging sapat.

O baka naman, hindi kailanman magiging sapat.

Nakaramdam na nga ako ng ingit sa mga kasabayan ko sa work, kahit sa mga batchmates ko.

Habang sila unti-unti nang umuusad sa buhay at naaabot sa mga pangarap.

Ako?

Eto, nastak sa mundong umiikot lang sa pamilya ko.

Alas 11 na ng gabi ako nakauwi nung araw na yun para siguradong pagdating ko, tulog na sila.

Ayoko na muna makipag-usap sa kanila kasi alam ko naman kung saan napupunta ang usapan eh.

Lilipad na naman ang mga salitang pinakaayaw kong marinig.

Tahimik ang paligid nang dumating ako sa bahay.

Habang pilit kong inaabot ang lock sa loob sa pamamagitan ng pagpasok ng kamay ko sa bintana,

ay biglang bumukas ang pinto.

Oh, akala ko hindi ka nauuwi. Bakit? Tapos ka naman magpakasosyal sa labas?

Kaya ba gabi ka umuwi para hindi makita ng mga friends mong mayaman kung ano itsura ng bahay at pamilya mo?

Hindi na po ako sumagot sa sinabi ni Mama.

Yumukunan lang po ako.

Pinapakinggan ko na lamang ang bilis ng tibok ng puso ko habang pinipigilan ko ang bibig ko na magsalita.

Ay ganun ba? Nakakabulag pa lang kumain sa mamahaling restaurant.

Ayaw mo makipag-uusap sakin kasi mahirap lang ako?

Ang kapal naman ang mukha mo magpakita dito tapos parang wala ka nakikitang tao.

Sa'yo na yung pera mo. Akala mo kung sino ka mayaman?

Dugyot ka paring tingnan. Kung hindi dahil sakin, wala ka.

Ako nagpaaral sa'yo. Anak lang kita.

Nanghina ako sa mga sinabi ni Mama.

Siguro nga ito na yung tamang oras para sabihin ko rin sa kanila ang nararamdaman ko.

Teka lang po Ma. Kalma lang. Dahan-dahan naman po sa pananalita.

Hindi ko naman dini-deny na ikaw yung nagpaaral sakin eh. Pero nakapagtapos din naman ako dahil na rin sa pagtitiis ko at pagsusumikap.

Eh hindi nang naman po lahat kayo.

Binibigay ko naman po sa inyo kung anong kaya ko eh.

Kayo na nga po lagi yung inuuna ko. Pag may kailangan kayo, sakin kayo tumatakbo. Paano naman ako?

Maminsan ba tinanong niyo ko kumusta ang araw ko? Kung napagod ba ako sa trabaho? Kung kumain na ba ako?

Natanong mo ba ako kung okay lang ako? Kasi sa totoo lang, pagod na pagod na po ako eh!

Gusto ko pa sana maglabas ng sala, Uben.

Pero parang wala namang nakikinig.

Tinalikuran lang ako ni Mama gaya ng pagdalikod niya sa obligasyon nila sa pamilya namin.

Sa ngayon, kailangan ko lang namnamin lahat ng sakit para sa susunod, manhid na ako.

Hindi na kayang basagin.

Dahil sa ilang linggo nang hindi pagpansin sakin ni Mama eh nakapagdesisyon na lamang ako na umalis na sa bahay namin.

Isang desisyon na kahit kailan ay hindi pumasok sa utak ko.

Ngayon lang.

Hinanda ko na ang sarili ko sa mga pwedeng mangyari.

Nagpaalam ako ng maayos kay Papa.

Si Mama kasi paniiwas sakin eh.

Nangako ako kay Papa na susuporta pa rin ako sa kanila.

Sa pagalis ko nga sa bahay ay nakapagdesisyon akong maghanap ng ekstra trabaho.

Ume-ekstra akong photographer sa mga party kung kaya ng schedule ko.

Okay sakin tong ganitong pagod.

At least napagsasabay kong ipanalo ang pamilya ko at ang pangarap ko.

Alam kong malayo pa.

Pero unti-unti, kahit mabagal, makakarating din ako sa pangarap ko na tagumpay.

Kaya saludo ko sa lahat ng breadwinner na gaya ko.

We are built differently.

Pag napagod, pahinga.

Tapos laban ulit.

Basta, lagi lang nating itanim sa utak natin na sa bawat luha, may ginhawa.

Sana po ay may natutunan kayo sa aking kwento.

Ibinabahagi ko ito sa mundo hindi para humingi ng simpatsya,

kundi para makita ng nakararami na bilang isang taong gustong magsimula sa buhay,

hindi madaling maipit sa gitna ng pagtulong sa pamilya at pagtupad ng sariling pangarap.

Patuloy pa rin po ako nagbibigay ng pinansyal na suporta sa pamilya ko.

At patuloy na nagdarasal na darating ang araw, mararamdaman ko rin ulit ang yakap ni Mama.

Maraming salamat po sa oras na ibinigay niyo sa akin.

Tatanawin ko pong isang malaking utang na loob ito.

Ito ang pinakaunang pagkakataon na nagkwento ako tungkol sa buhay ko.

Totoo ngang nakapagbibigay ng ibang lakas at sigla.

Kapag nailalabas mo ang mga kwentong hindi mo na kayang itago.

Ang programa mo, Dan, ang nagsilbing kaibigan ko ngayon.

More power po sa inyong team.

Dito ko na tatapusin ang aking pagkakwento.

Hanggang sa muli, John Michael.

O, may mababago sa luwag na paag cabinan niya.

He-hey o eh?

Uy, sabukas ka nuka?

Ano saan ba ako tigil?

May magkaibigan ang ating pang Disease sa kot.

At sa-aus ulit ang isang bulimit последeng ang mga nangyatay.

Lailaman mo nang san witay Christmas?

Ang ibang lakas isang buta sa il inadequate hindi ba..

Na kaya ko

Naniniwala ko

Na kaya ko

Naniniwala ko

Na kaya ko

Di ba yung puso

At isisigaw

Naniniwala ko

Na kaya ko

Maraming salamat John Michael

Sa pag-share ng kwento mo sa amin

At itong sulat mo

Isang kwento na hindi malayo sa atin

Maka may kaibigan ka

Kamag-ana

Kakilala

Katrabaho

O ikaw mismo

May kakilala ang breadwinner

At

Pagiging breadwinner ngayon 2023 is

Kumbaga mahirap na dati

Pero mas mahirap pa ngayon

Kaya saludo sa lahat ng breadwinners

At

Grabe kayo

Yung kwento mo

Ito yung mga kwentong malakas makapagpa-inspire

At magpa

Tatag ng loob

Kasi kung ako nakikinig sa'yo

At pareho tayo ng pinagdadaanan

Sobrang makakarelate ako

Sobrang baka mapa-oo nga

Yes tama ka sa lahat ng mga sinasabi mo sa'kin

At doon malalaman ko na hindi ako nag-iisa

Hindi lang ako yung nag-iisang breadwinner sa mundong ito

Marami tayong lumalaban

Marami tayo na may gustong patunayan

At para sa inyong lahat

Para sa atin

Congratulations

Kasi sabi nga

Malayo pa

Pero malayo na

Alam mo John Michael

Kung iko-compare mo yung buhay mo noon at buhay mo ngayon

Though mahirap pa rin

Kumbaga medyo struggling pa rin

Pero malayo na talaga

Marami ka ng mga bagay na na-enjoy ngayon

Na hindi mo afford dati

At sa mga ganun bagay dapat

Thankful tayo

Magpasalamat tayo

And para naman sa parents mo

Sa situation ninyo ng parents mo

Again

Pag nasa ganun bagay mo

Ang sitwasyon kaisipin mo

Hindi ka nag-iisa

Na hindi lang ikaw yung kailangan

Makatanggap ng mga ganong salita

Or hindi lang ikaw yung nakakatanggap ng mga ganong salita

Kasi hindi natin alam

Maaring na trauma ka sa nanay mo

Or sa nanay tatay mo

Sa parents mo

Pero yung parents mo

Maaring may trauma rin sa lahat

Na hindi nila alam kung paano i-express

So talagang dito sa mundong ito

Pag-unawa is the key

At

Pag-unawa kapag meron kang

Mahaba at

Mahabang pasensya

At malawak na pag-unawa

Mas malayo ang mararating mo

And siguro

To sum it up

Ako

Ang masasabi ko lang is

Congratulations

Congratulations sa'yo

Kasi naabot mo yung level na

Aware ka sa kung nasa ang role ka ngayon sa buhay

Kasi tayong lahat

Naniniwala ako na bawat chapter ng buhay natin

Meron tayong mga roles na ginagampanan

At ang bawat roles

Kagayon ng sa

Pelikula

O sa theater

Natatapos ang role mo

So yun na lang yung isipin mo ngayon

Ako kasi ganun ako eh

Kung baga

Kung paano ako mag-adapt

Sa situation

Imiisip ko kung ano ba ako ngayon

Anong role ko ngayon

At pag naging malinaw sa'yo

Kung anong role mo ngayon

Yung mga bagay na kailangan mong gawin

Mahirap, oo

Pero kahit pa paano is

Natatanggap mo siya unti-unti

Kasi alam mong

Ito yung dapat mong gawin ngayon

Pero at the same time

Alam mong hindi forever eh

Nandyan ka sa role na yan

Kaya congratulations sa'yo

Kasi gumawa ka ng first step

Para mag-iba kahit pa paano

Yung role mo

Or yung description ng role mo

O kung paano mong matatawagin yun

Gumawa ka ng first step

Para lumayo ng konti

At the same time

Lumayo ng konti

Pero hindi masyadong malayo

Na hindi mo na sila ulit matatanaw

Kaya saludo ko sa'yo

Saludo ko sa'yo, sa inyo

Sa lahat sa atin

Redwinners

Eh, relate na relate tayo sa'yo

At siguro

Kukunin ko na rin tong time na to

Para magpasalamat sa'yo

Na nakikinig sa'kin ngayon

Maraming salamat sa pagsama sa'kin

Sa Love Letters

Kwento mo kay Dan

Dito sa ABS-CBN Music Channel

At saka sa MORU YouTube Channel

Kung meron kang kwento

Nakatulad ng pinadala ni John Michael sa atin

Kung meron kang kwento

Nang tungkol sa buhay

Sa pag-ibig

Kahit anong klaseng kwento

Pwedeng-pwedeng mong ipadala sa amin

Pwede ka mag-message sa aming Facebook account

Nagagawin pa lang

Or, habang ginagawa pa yung Facebook account namin

Sa'kin na lang

Hanapin mo Dan Capucion sa Facebook

At pwede ka magpadala sa'kin doon

Ng kwento mo

Diba?

Kwento mo kay Dan

Sa'kin, kwento mo sa'kin

At babasahin natin dito

Mabibigay ako ng short and sweet na payo

At mag-iiwan ako ng tanong

Katulad nito

Katulad ni John Michael

Lahat ng problema

At struggle natin sa buhay

Lumilipas

Pero ang pangarap

Hindi

Ang tanong

Simple lang

Ititigil mo na ba?

O tutuloy ka pa?