This is the story of a struggling actress who has been in the industry since she was 3 years old and still waiting for her breakthrough. What made her endure the 23 years of waiting? Naghihintay ka rin ba ng breakthrough sa buhay tulad nya?

Video Transcript / Subtitles:( AI generated. About AI subtitles » )

* AI ("Artificial Intelligence") subtitles on Tagalog.com are generated using "Whisper" by OpenAI (the same company that created ChatGPT and DallE2). Results and accuracy may vary.
* The subtitles do include errors occasionally and should only be used as a tool to help with your listening practice.
* You can request this website to create a transcript for a video if one doesn't already exist by clicking the "Request AI Subtitles" button below a video. Transcribing usually takes 30-40% of the length of a video to complete if there are no other videos in the queue. For example, a 21 minute video will take 7-8 minutes to transcribe.
* Running a super fast cloud GPU server to do these transcriptions does cost money. If you have the desire and financial ability, consider becoming a patron to support these video transcriptions, and the other tools and apps built by Tagalog.com

🎵 Music 🎵

Ang naalala ko si Direk Kati Molina po yan.

Tapos sabi niya sa akin, yung iyak mo parang Judy Ann Santos, huwag kukunot yung noo.

Sabi sa'yo?

Yung papatak lang, walang kunot noo.

Paano mo natutunan yun?

Hindi ko rin alam. Wala pa po akong formal training ng workshop ng acting.

Game na po ba? Pintuhan na?

Oo! Oo!

Akala ko anpa lang.

🎵 Music 🎵

Kasi di ba kaya ka nag-viral?

Kasi shinare mo yung buhay, sabi mo, ng Starlet?

Yes.

Oo?

Ay, bea ka lamu.

Madaling magsasabi.

Ang ating artista ang hindi sikat, hindi kaya madali.

Ang hirap, di ba?

Oo.

Alam mo kung hindi mo gusto yung trabaho, hindi ka tatagal sa mga hirap ng pinagdadaan.

Naalala ko pa noon, pag magko-commute kami nung bata ko,

500 pesos, pagkakasahin namin yun sa tatlong audition, apat na audition dito sa Makati, di ba ganyan?

VTR.

Sa isang araw, may apat na VTR, pagsasabay-sabayin namin, para sulit yung pagpunta namin galing Antipolo.

Oo.

Sa pagkakasahin namin yung 500, may baon lang kaming biskwit, tapos pag naubusan kami ng tubig, magsa-stopover kami sa fast food.

Naalala ko, iinom lang kami ng tubig, tapos larga na uli.

Ganun, kabudgeted nung bata ako.

Noong nag-teenager na ako, dumaan na ako sa puberty stage, bigla ako nagkaroon ng maraming tigyawat.

Eh, that time, breadwinner ako ng family.

Pamanay ka ba?

Hindi. Gunsu po.

Although, ang parents ko naman, may negosyo po kami, pero hindi enough to sustain lahat ng needs namin.

Kasi naalala ko na naka-mortgage pa po yung bahay namin.

And then, tatlo kaming magkakapatid na nag-aaral.

So, mas bumigat yung pressure sa akin na, shit, dapat makuha ako sa mga palabas.

Kasi, paano yun?

Ang kasama ko, mga gagano.

Banda, mistisa.

So, ano ako?

Parang feeling ko lagi, ugly duckling ako from the rest.

Nasa uta ko lagi, dapat galingan ko para makuha ko.

Kasi, alam mo, Miss Toni, ang pangarap ko nung bata ako, nagsisimula ako,

hindi para maging sikat na artista, kundi gusto ko lang umaman.

Tapos, yung way ko ng pagyaman, yung showbiz.

Oo.

Tapos, naalala ko nung bata ako.

Wala naman perfect na family, di ba?

Ang magulang ko, mabait naman sila, masipag.

Pero, lagi ko silang nakikitang mag-away.

And, pag naririnig ko silang mag-away about money.

So, sabi ko, lagi kong pinipray kay Lord na sana.

Imaman kayo para hindi na sila mag-away.

Kasi, ang nasa utak ko, mawawalan kami ng problema pag mayaman kami.

So, ayun.

Dinadasal ko na sana magkaroon ako ng break, Lord, para umaman kami.

Ganon yung thinking ko noon.

Pero, hindi siya nangyayari.

Naka-mortgage yung bahay namin.

So, may time na hindi kami nakakapagbayad madly.

So, binibigyan kami ng notice na mapapaalis na kami sa bahay.

Yun yung childhood ko na parang lagi kaming nangangamba kung kailan kami mapapaalis.

Dalawang beses nangyari yun.

So, sabi ko, gusto ko umaman.

Yan yung pangarap ko noong bata.

Gusto ko umaman.

Kasi, ayoko ma-experience yun ng future family ko.

Kung saan kami kukuha ng pera.

Buti na lang may mga mababait din akong tiyahin.

Pwede ko ba i-greet dito?

Mag-shoutout.

Shoutout sa mga tiyahin.

Shoutout sa tita ko, tita Angie.

Wow, wow.

We na talaga tayo dito.

Okay.

Okay, go.

Shoutout.

Tita Angie, kay tita Bubot, tita Badet.

Ayan yung mga tiyahin ko.

Gusto kong balikan sila.

Magsulikat ka na.

Oo.

So, mabot ng first year college ako.

Binigyan ako ng MMK na lead role.

Sabi ko, ito na yun.

Baka ito na yun.

Tapos, hindi pa rin.

Hindi na nagtuloy-tuloy.

So, sabi ko, parang tumigil na muna ako.

Kasi.

Napag-artista?

Oo.

Baka hindi talaga para sa akin.

Kasi nung time na yun,

ang mama ko,

meron na kaming damitan sa bayan ng Antipolo.

Stable na ang kinikita.

So, sabi niya ako,

sige kung hindi mo na kaya,

tumigil ka na.

Siyempre, na-okray-okray ka.

Ganun.

Na hindi mo ganda.

Okay sana, kaso daming ganun.

Or parang,

okay ka sana,

kaso di ka ma-PR.

Kasi mahihain po ako eh.

Pero hindi ko alam,

pagka,

may camera na,

dun ako nagiging vivo.

Dun ako nagiging madaldal.

Pero pagka wala pong camera,

tahimik lang po talaga ako.

So, yun yung mga kulang ko nung bata.

Hindi ako ma-PR, ganyan.

Ako din ganyan yung napagkakamalang suplada.

Opo.

Ganyan ako lagi.

Si Alex,

nung pinanood niya yung content mo,

about yun,

sabi mo,

ang hirap maging starlet.

Ang hirap ng,

actually hindi starlet eh,

struggling actress.

Ang tawag ko dun eh.

O, kasi pag nilagyan mo,

na ng pangalan na starlet,

parang minamaliit mo na yung sarili mo eh.

For me,

struggling actor.

Kasi lahat kami,

lahat kami na napapanood nyo ngayon sa industriya,

siguro 99% of the time,

lahat nag-struggle

before na-reach yung,

kung anuman ang meron kami ngayon.

Sinabi ni Alex sa akin,

ate, alam mo,

lahat ng kinuwento niya napagdaanan mo.

Or baka,

mas malala pa yung iba sa'yo napagdaanan,

or may mas malala ka pang napagdaanan.

Kasi ako,

for me,

nung nagsisimula,

ako ang isa sa mga hindi ko malilimutan

nung nasa bunutan ako ng ED.

Oh my God!

Oo.

Ah, grabe!

Talaga po.

Dinatak niya yung buho ko.

Yung diba dapat magbablocking na?

Oo.

Oo.

Ako naman,

hinihila yung braso ko ng mahigpet,

tapos sasabihan na rin ako na,

tataga-taga.

Paano sinabi sa'yo?

Oh,

ayun sinabi ko sa'yo,

tatanga-tanga ka na naman ah.

Yung gano'n.

Sa harap ng maraming tao, no?

Oo.

Papahihain ka.

Oo.

So,

ako nung,

parang,

pag nagaganon ako,

kahit na may pumupuri naman sa'kin

na magaling naman itong batang toon,

hindi tumatatak sa utak ko.

Ang tumatatak sa'kin,

yung mga gano'n,

yung parang naniniwala ko sa sinasabi nila.

Hmm.

Na,

parang yun na rin yung nilabel ko sa sarili ko.

Pero,

dahil kailangan kong umarte,

dahil kailangan kong kumita

para makatulong sa family,

parang,

hindi ko ina-acknowledge yung feeling na

na hurt ako.

Oo.

Para,

ayokong intindihan hanggang sa

lumalabas na sa body ko

yung nagkakaroon na akong anxiety,

kakaroon na akong acid reflux

pag pumuputa ako ng mall show,

naninigas yung tuhod ko.

Dahil,

sa sobrang kaba,

na parang feeling ko nga,

ano ako eh,

parang di ako good enough

nung teenager ako.

So,

hanggang sa sumuko na ako,

sabi ko,

ma, hindi ko na kaya.

Ano yung hindi mo na kaya?

Na parang lagi akong nare-reject.

Kasi ako alam ko,

meron ng break,

tapos,

biglang,

wala pala,

hindi pa pala time.

sabi ko,

ma, baka hindi talaga

para sa akin to.

Sabi niya ako,

sige, magpahinga ka muna,

kaya na naman natin.

Parang 23 years ka na

nagsastruggle

sa pag-aartista.

Yung parang makakakuha ng break,

tapos parang,

hindi na naman pala.

Alam ko yung feeling na ganyan,

eh,

naghihintay ka lang ng isang break.

Oo.

Isang break na mapansin ka lang.

Bibigay todo mo na.

Oo.

Kasi gano'n yung nangyari sa akin

doon sa I Love You Piyolo, eh.

Oo.

Parang yung years ko

ng 9 years old ako nag-start,

yung 9 years na yun na naghihintay,

isang break lang,

mapagbigyan nyo lang ako,

kaya ko rin,

may potential din ako,

bigyan nyo lang ako ng pagkakataon.

Lagi ko sinasabi noon,

sige,

alam ko kulang pa ako sa

looks department,

hindi ako kaya makikipagsabayan

sa ganda nila.

Pero kaya ko makipagsabayan

sa talent.

Lagi yun ang iniisip ko na lang,

kung ano yung paggawa nyo,

sa akin.

Gagawin ko.

Oo, gagawin ko.

Kahit mukha na akong kenkoy,

mukha akong baliw.

Yes.

Oo, kahit anong gusto nyo,

mag-tumbling lahat,

huwag lang maghubad.

Pero alam ko yung feeling na gano'n

na naghihintay ka lang

ng isang pintuan na magbukas

para sa'yo.

Pagkakataon.

Pero ang daming nagbukas,

di ba,

mga pinto para sa'yo.

Naka-graduate ka nga,

ang galing mo nga, eh.

Oo.

Sa St. Benilde?

Opo.

Anong course?

Marketing.

Oo.

Tapos pagkatapos noon,

ano,

iibayin ko na lang yung linya ko.

Kasi nga,

kahit na sinasabi ko na

hindi, hindi para sa'kin yan,

pero

deep inside me,

parang may regret.

So sabi ko,

try ko nga.

Huwag send ako ng mga set card

kung kani-kanino.

Nag-add ako ng kusino-sino

sa Facebook.

Kahit hindi ko kilala,

nakita ko lang

Works at ABS,

Works at GMA.

Sendan ko na nga

ng set card.

Baka lang may makapansin.

Tapos,

sakto naman

ang Sparkle,

kinuha ako.

So, thank you

sa Sparkle.

Di ba pinagkaguluhan ka isang beses?

Yung sabi,

nagpapapicture sa'yo.

Oo.

Tapos napagkamalan pa

akong ibang artista.

Kamukha ko lang pala.

So, ako nagpipiling ako na,

ay,

magpapapicture ka.

Sige, sige.

Hindi ako si Ash Ortega.

Sabi niya,

ay, hindi ba?

So, hindi na nagpapicture.

Hindi na sila nagpapicture.

So, pero nung nakapasok ako sa GMA,

sakto yung mama ko.

Nagkaroon ng breast cancer.

Stage 3A.

So, natakot ako.

So, mas naging fuel ko yun

para pag-igihan pa na

dapat mapansin ako

each time na mabibigyan ako

ng opportunity.

Tapos, nung dumating yung GMA gala,

gagastos ako dito ng ano,

15K.

Sa iba, malit lang na pera yun.

Pero sa akin,

malaki yun kasi

pang-K mo na ng mama ko yun, eh.

Sabi ko, dapat may ROI agad to.

Ang ginawa mo,

yung talagang nag-review ka ng liver renal spread.

Kasi, foie gras yun, ate.

Eh, hindi ko naman alam yung foie gras.

So, sabi ko, lasang liver spread.

Okay. Sabi po nila,

lasang liver spread daw yung pagkain namin.

May pagkapranka pa naman ako

kung pa'no ko nakita, pa'no ko natikman.

Yun yung sasabihin ko, diretsyo.

Oo, oo, oo.

Yun ang pinagbasihan niya, eh.

Wala tayong magagawa.

Yun ang panglasa niya, eh.

Alam mo naman ang tao,

medyo critical sila sa mga ganyang bagay.

Pero nakatututo ka naman sa mga gano'n, di ba?

Opo. Kasi yun din yung way ko para

makapag-cope dun sa sadness ko

during that time na bigla nga

nagkaroon ng cancer ang mama ko.

Nagpapatawa ko sa TikTok.

Para lang ma...

Ma-divert.

Ma-divert yung attention ko.

Kasi kahit na ilang rejection,

kahit ilang beses na akong naoo-cry,

sige pa din ako na sige.

Hanggang ngayon,

ngayon ko nare-realize na gusto ko pala talaga

kasi kahit ilang bashing na sa akin,

nakikita ko pa as positive na.

Napapansin na ako.

Di ba? Parang krong-krong nga, di ba?

Ano natutunan mo doon?

Natutunan ko paano makipag...

yung makakop sa bashing.

Pagka kasi sinabi nilang,

itong starlet na to, eh kung totoo naman,

okay, starlet ako.

Ginagawa ko nalang katatawa na na,

ah, starlet ako. Rising starlet ako.

Oo.

Kasi doon naman nagsisimula, di ba?

Kahit sabihin nilang starlet,

at least star pa din yan.

Oo. May bilang pa din yan.

At saka alam mo, malawak naman ang langit.

Maraming bituin na kasha dyan.

Laging may space para sa'yo.

Basta lagi mo lang paniwalaan yun.

Yun, lahat ng pinagdadaanan ko ngayon,

preparasyon.

This is what it takes to achieve my dreams.

Di ba?

Ang ganda nun, ate.

Okay lang, mada pa ka ng mada pa.

Ang importante, bumabangon ka, di ba?

Try and try.

Until you...

Die.

O, di ba?

Hanggang kamatayan na tayo dito.

Talagang ikamamatay namin ang pagkatry.

Oo, di ba?

O, di ba?