Mga Kwento ng Pasko sa Pagtulog - Kwentong Pambata Tagalog | Tagalog fairy tales | Santa kwento
* AI ("Artificial Intelligence") subtitles on Tagalog.com are generated using "Whisper" by OpenAI (the same company that created ChatGPT and DallE2). Results and accuracy may vary.
* The subtitles do include errors occasionally and should only be used as a tool to help with your listening practice.
* You can request this website to create a transcript for a video if one doesn't already exist by clicking the "Request AI Subtitles" button below a video. Transcribing usually takes 30-40% of the length of a video to complete if there are no other videos in
the queue. For example, a 21 minute video will take 7-8 minutes to transcribe.
* Running a super fast cloud GPU server to do these transcriptions does cost money. If you have the desire and financial ability, consider
becoming a patron
to support these video transcriptions, and the other tools and apps built by Tagalog.com
00:00.0
5. Kinidnap ni Grinch si Santa Claus
00:10.8
Si Santa Claus ay nakatira sa Hohoho Valley sa North Pole,
00:17.0
kung saan may nakatayong isang malaking kastilyo, kung saan gawa ang mga laruan.
00:22.0
Ang kanyang mga trabahador ay pinili mula sa mga Riles, Nooks, Pixies at Fairies na kasama siya.
00:28.1
At ang lahat ay palaging abala hanggang sa dulo ng taon at kasunod.
00:33.9
Sa isang banda ay ang dakilang gubat pula,
00:37.7
at sa kabila ay nakatirik naman ang malaking bundok na naglalaman ang kuweba ng Grinch.
00:44.8
Galit si Grinch sa Pasko at kinainisan si Santa.
00:48.2
Ngayon, huwag mo na itanong kung bakit. Wala talaga nakakaalam ng dahilan.
00:52.3
Maaari sigurong wala lang siya sa tamang pag-iisip.
00:55.5
Maaari sigurong baka masikip lang ang kanyang...
00:58.1
Pero iniisip ko na ang maaaring tunay na dahilan sa lahat ay maaaring maliit sa normal ang kanyang puso.
01:08.3
Nakatira si Grinch sa kuweba kasama ang asong si Mark.
01:11.1
Isang araw, namili siya para mamalengke kasama si Mark.
01:14.7
Sa pagdaan sa Ho-Ho-Ho Valley, nakita niya ang ilan sa mga pamaskong palamuti.
01:20.4
Dahil malapit na ang araw ng Pasko, kaya sinabi niya,
01:24.3
Ano ba yan, Mark? Sobra na ito!
01:28.1
Ang mga palamuting pampasko ay nakakainitan lang talaga.
01:32.5
Walang tigil akong iniinis tuwing kapaskuhan talaga naman.
01:37.5
At iyan ay dahil kay Santa Claus.
01:40.9
Ruff! Ruff! Ruff!
01:42.8
Tama ka dyan, Mark. Wala naman tayo magagawa dyan.
01:46.3
Ruff! Ruff! Ruff!
01:48.3
Anong minumungkahi mo, Mark?
01:50.4
Sa palagay mo, posibli kaya nakidnapin si Santa?
01:58.1
Mabuti subukan natin.
02:02.7
Alam naman ang lahat na habang si Santa ay nasa Ho-Ho-Ho Valley,
02:07.2
siya ay protektado ng isang force field na ginawa ng mga fairies, riles at nooks para sa kanya.
02:12.8
Pero sa Paskong gabi, kapag inilabas na niya ang kanyang mga reindeer para ikuti ng buong mundo,
02:18.2
dala ng kanyang sleigh ang mga regalong para sa mga bata.
02:21.7
Ito lang ang pagkakataong nakita ni Grinch para makuha siya.
02:25.8
Kaya, nagplanong mabuti si Grinch.
02:28.1
At hinintay ang bisperas ng Pasko.
02:32.3
Kinabukasan ay andiyan na ang noche buena at naghanda na ang salbahing si Grinch sa kanyang plano.
02:38.3
Hihihi! Alam ko na kung anong kakawin ko!
02:41.8
Tumawa ng nanggigigil si Grinch.
02:44.4
Ang buwan ay kuminang ng maputi sa kalangitan.
02:47.2
At ang niebe ay kumikintab sa lupa.
02:50.0
Naglatigo si Santa at siya ay mabilis na lumabas-palabas ng kanilang valley at papunta sa palibot ng mundong ibabaw.
02:58.1
Ang malaking sleigh ay punong-puno ng mga sakos-sakong laruan habang tumatakbo ang kanyang mga reindeer.
03:06.2
Ang ating masayahing si Santa ay nagalak at pumito at kumanta sa tuwa.
03:11.3
Dahil sa kanyang masayang buhay, ito ang kaisa-isang araw ng taon na pinakamasaya.
03:17.8
Ang araw, nareragaluhan niya ng mga kayamanan mula sa kanyang pagawaan ang mga bata.
03:23.6
Alam na mga reindeer kung ano ang kailangan sa kanila.
03:26.0
At nagmadali silang tumakas.
03:28.1
Pagtakbo palayo na ang mga paan nila ay nagmistulang di na tumatama sa lupang nababalot ng niebe.
03:33.2
Nang biglang, isang tali ang humati sa liwanag ng gabi at may isang malaking panali ang biglang lumapag at umikot sa gitna ng katawan ni Santa Claus.
03:42.3
At bigla itong humigpit.
03:44.5
Bago pa siya makakilos o makahingi ng tulong, hinaglit siya mula sa kanyang upuan sa sleigh at gumulong siya una-ulo sa tumpok ng niebe.
03:53.0
Habang nagpatuloy ang mga reindeer sa pagtakbo, walang alam sa nangyaring pagkuha sa kanilang driver.
03:58.1
Ang nakakagulat na pangyayari ay sandaling nagpahilo sa matandang si Santa.
04:03.0
At nang makuha na niya ang kanyang wisyo, ay napagtanto niyang ang salbaheng si Grinch ang humaltak sa kanya sa niebe.
04:09.6
At nagtali sa kanya ng mahigpit gamit ang maraming rolyo ng lubid.
04:13.5
Matapos ay binitbit niya ang nakidnap na si Santa papunta sa kanyang kuweba, kung saan kinadena siya sa mabatong pader at hindi makatakas.
04:25.5
Ang tawa ni Grinch.
04:28.1
Nakakaskas ng kamay ng may masamang tuwa.
04:30.4
Ano ngayon ang gagawin ng mga bata?
04:34.9
Alam ko na magsisiiyakan at sisigaw at magwawala.
04:40.7
Kapag nalaman nilang walang mga laruan kinabukasan ng Pasko, nagawa ko ng mapatigil sa wakasang kapaskuhan.
04:51.5
Ngayon, sa inaasahan na sa Paskong gabing iyon,
04:55.6
dinala ni Santa kasama niya sa sleigh, si Nutter ang rile, Peter ang nook, Kilter ang pixie, at ang munting fairy na nagngangalang whisk, ang kanyang apat na paboritong katulong.
05:08.5
Ang mga maliliit na nila lang ay malaking tulong sa kanya, sa pamamigay ng mga regalo sa mga bata.
05:15.1
At nang nangyari ang biglang paghaltak sa kanilang amo mula sa sleigh, sila ay mahigpit na nakasiksik sa ilalim ng upuan, kung saan ang malakas na hangin ay hindi sila maabot.
05:24.7
Ang mga maliliit na imortal ay walang alam na nakuha si Santa, hanggang sa lumipas ang matagal niyang pagkawala.
05:32.0
Pero sa huli, kanilang napagtanto na hindi na nila naririnig ang kanyang masayang tinig, at ang amo na madalas kumakanta at sumisipol sa biyahe, ang katahimikan ang nagsabing may masamang nangyari.
05:43.8
Ang munting si whisk ay sumilit bahagya mula sa ilalim ng upuan, at nakitang wala na si Santa, at walang sino man ang nagmamaneho ng sleigh.
05:54.7
Sigaw niya, at ang mga osa ay sumunod at marahang nguminto.
05:59.7
Sina Peter, Nutter at Kilter ay nagsitalunan palabas ng upuan at tumingin sa likurang bakas na ginawa ng sleigh.
06:07.5
Pero si Santa ay milya-milya na ang layo nang mawala.
06:13.0
Anong gagawin natin?
06:15.3
Kinakabahang tanong ni whisk.
06:17.6
Lahat ng tuwa at kalikutan ay nawala sa kanyang munting mukha.
06:21.4
Dahil sa malaking kalamidad.
06:24.9
Bumalik ka! Kahit nakaanapin si boss!
06:27.4
Hindi, hindi! Kapag nagtagal tayo at bumalik pa, wala nang matitirang oras para mahihitin ang mga laruan sa mga bata bago magumaga.
06:35.7
At ikalulungkot yun ni Santa higit pa sa kahit ano!
06:39.7
Sigurado kong salbahing nila lang ang kumuha sa kanya, at ang plano niya ay upang sirain ang Pasko.
06:46.4
Kaya, ang una natin gagawin ay dapat maihatid natin ang mga regalo, pagkatapos tanapin natin si Santa.
06:54.7
Ay mabuti at magandang plano.
06:56.8
Kaya si Peter ang Nook ay tinawag ang mga reindeer, at ang mga matapat na hayop ay muli na naman tumakbo palayo.
07:03.4
At binaanan ang mga burol at lambak, mga gubat at kapatagan, hanggang marating na nila ang lugar kung saan natutulog ang mga bata.
07:11.3
Nananaginip na mga regalong matatanggap, kinaumagahan ng Pasko.
07:15.2
Ang mga munting nila lang ay nananatili sa kanilang misyon.
07:18.1
Na kahit natutulungan nila si Santa sa karamihan ng kanyang paglalakbay, ang kanilang kaibigan ay laging nangunguna.
07:24.7
At nagturo sa kanila.
07:26.3
Pero ngayon, kailangan nilang gawin ang trabahong ito nang sila lamang.
07:30.6
At hindi nila kilala ang mga bata nang katulad ng si Santa.
07:33.9
Kaya't hindi may iwasan na magkaroon ng mga kakatuwang pagkakamali.
07:38.3
Nang matapos na nila ang trabaho, pasikat na ang araw.
07:41.7
At ang mga laruan ay nahihatid lahat.
07:44.3
Kaya bumalik na sila sa Ho-Ho-Ho Valley.
07:47.3
Ang mga munting magkakasama ay nag-isi kung paano ililigtas ang kanilang boss.
07:52.3
At napagtanto nila na kailangan muna nilang malalim.
07:54.7
At malaman kung ano ang nangyari sa kanya.
07:57.1
At malaman kung nasa na siya ngayon.
07:59.8
Nang biglang, sa isang tambak ng yelo, nakita nila na pinapanood sila ni Santa.
08:04.7
At papalapit ng papalapit.
08:06.9
Pagkatapos, ay nagtipon sila sa paligid niya.
08:09.6
At nagtanong ng nangyari.
08:14.5
Maligay ang Pasko, mga kaibigan!
08:16.8
Huwag mong galala, ako iligtas!
08:19.3
Inakala ng salbahing si Grinch na yun na masisira niya ang Pasko sa pagkuhas sa akin.
08:24.1
Inakala ng salbahing si Grinch na yun na masisira niya ang Pasko sa pagkuhas sa akin.
08:24.7
Pero hindi niya alam na ang Pasko ay hindi tungkol sa akin o sa mga regalo.
08:30.3
Ito ay patungkol palagi sa regalo ni Jesus.
08:33.6
At ang pagbabahagi ng kaligayahang idinudulod niya sa puso nating lahat.
08:37.9
Si Grinch ay sinusundan si Santa at nakikinig ng patago.
08:43.1
At napagtanto niya ang kanyang pagkakamalik.
08:46.2
Siya ngayon ay sumakay sa sleigh at sumama sa selebrasyon ng Pasko kasama sina Santa, Riles, Nooks, Pixies at Fairies.
08:54.7
We wish you a Merry Christmas!
08:57.7
We wish you a Merry Christmas!
09:00.7
We wish you a Merry Christmas!
09:03.3
And a Happy New Year!
09:08.2
Ang Reyna ng Nyebe
09:17.3
Si Gerda, isang magandang babae, ay nakatira sa kanyang lola.
09:24.7
Ang mapapangasawa niya ay nasa kabilang bahay, ang pangalay Kay.
09:28.3
Sa pagitan ng bahay ni Najerda at Kay, ay may maliit na daanan.
09:33.2
Si Najerda at Kay ay nagtanim ng mapupulang rosas doon, bilang tanda ng walang hanggang pagmamahalan.
09:39.7
Laging pinag-uusapan ang kanilang kasal.
09:42.2
Pagkatapos, araw ng taglamig, nakaupo sila sa tabi ng halamanan, nang umiyak ang lola ni Gerda.
09:49.2
Tingnan nyo! Tinitipon ang Reyna ng Nyebe ang kanyang snowflakes!
09:53.3
Nagmadaling tumungo sa bintana si Najerda at Kay.
09:56.3
Tinignan ni Kay ang Reyna ng Nyebe mula sa bintana at inilabas ang kanyang dila.
10:02.3
Huwag mong gawin yan, Kay. Paano pag nakita ka niya? Sige, baka puntahan ka niya.
10:08.3
Pagkatapos, umakyat siya sa bintana at bumalik ng kwarto niya na nasa bahay niya, sa tabi mismo ng bahay ni Najerda.
10:16.3
Nang gabing iyon, naghahanda na si Kay sa pagtulog. Naglakad siya papuntang bintana at sumilip sa labas.
10:22.7
Napansin niya ang kakaibang mukhang snowflake. Nakita niya ang mabilis nitong paglaki, papalaki ng papalaki, hanggang ito'y maging ang Reyna ng Nyebe.
10:33.7
Hawak-hawak nito ang plato ng mga candy na ang tawag ay Turkish Delights. Hindi ito kayang tiisin ni Kay. Kumuha ng isang dakot mula sa plato.
10:44.7
Habang katakawang isinusubo niya ito, hinawakan ng babae ang kamay niya at hinila siya mula sa bintana papunta sa karwala.
10:51.7
At biglang umalis ang grupo ng kanyang mga kabayo.
10:56.7
Piyak na takot na takot si Kay. Ngunit pinabagal na mga kinaing candy ang kanyang pag-iisip at pangunawa.
11:02.7
Kinaumagahan, dumating si Gerda upang bisitahin si Kay. Wala ito dito. Hinanap niya ito sa lahat ng lugar. Tumakbo sa nayon, ginalugad ito, at umiyak.
11:13.7
Nakita mo ba si Kay? Nakita mo ba ang aking si Kay?
11:17.7
Ngunit wala kahit isa ang nakakita dito.
11:20.7
Walang nakakaalam kung saan ito nagpunta.
11:24.7
Huwag naman sana siyang namatay. Pakiusap, hindi sana siya namatay.
11:29.7
Naniniwala ako na hindi!
11:32.7
Tumingala si Gerda, at nakita niya ang isang ibong maya.
11:37.7
Kapag naghahanap kami ng pagkain, umuupo kami sa tuktok ng bubong. Nakikita namin lahat. Makikita namin siya, maliba na lang, kung nahulog siya sa ilog.
11:48.7
Tatanungin ko muna ang diwahan niya.
11:49.7
Maliit na bakas ng pag-asa ang lumiwanag sa puso ni Gerda.
11:55.7
Kung nalunod siya, alam iyon ang diwata ng ilog.
11:58.7
Kaya, pumunta siya malapit sa ilog, at sumigaw.
12:02.7
Ilog! Ilog! Dumating ba si Kay ko dito? Nahulog ba siya sa malalimong tubig at nalunod?
12:10.7
At nagpakita ang diwata ng ilog mula sa tubig, na may matamis na ngiti, at sinabi,
12:16.7
O mahal kong anak, hindi ako nakikita.
12:18.7
Hindi, hindi pumunta dito ang mahal mong si Kay. Ngayon, huwag ka nang umiyak.
12:23.7
Kung ngayon, nasan siya?
12:25.7
Sana nga ay alam ko. Ngunit may isang matandang bruha nakatira katabi ng pampang ko.
12:31.7
Baka mapagbigyan ka niya. Ngunit kailangan mong magingat sa kanya.
12:36.7
Gagawin ko ang lahat para sa aking mahal. Pwede mo ba akong dalhin doon?
12:40.7
Bakit hindi? Sumakay ka sa aking maliit na bangka, at dadalin ka ng aking mga agwa sa kubo ng bruha.
12:47.7
At naglaho na ang diwata ng ilog, at sumakay si Gerda sa bangka.
12:52.7
Ang maliit na bangka ay tinangay ng pabilis na pabilis ng mga agos.
12:58.7
Pagkatapos, nakita ni Gerda ang isang munting kubo. Isang matandang babae ang uugod-ugod na lumabas.
13:05.7
Kuba na ang matanda, at may daladala itong tungkod.
13:09.7
Naglakad patungo sa gilid ng ilog ang matandang babae. Hinuli ang bangka gamit ang kanyang tungkod, at hinatak papunta sa lupa.
13:17.7
Tinulungan niya sa Gerda ang bumaba, at kahit natatakot si Gerda sa kakaibang matanda, determinado talaga siya na mahanap muli si Kay.
13:27.7
Lapit ka, at sabihin sa akin kung sino ka.
13:31.7
Sinabi ni Gerda sa kanya ang lahat.
13:34.7
Nakita mo ba ang aking si Kay?
13:36.7
Hindi. Ngunit baka mapadaan siya dito.
13:41.7
Pumunta sila sa loob ng kubo. May tasa na puno ng magagandang cherries sa mesa.
13:46.7
Huwag ka nang malungkot, Gerda. Ang iyong pag-ibig ay makakahanap ng paraan. Ngayon, kainin mo na iyang mga cherries.
13:56.7
Habang kumakain si Gerda, sinuklay ng matandang babae ang buhok niya. Nang gininto ang suklay. Bumubulong habang nagsusuklay.
14:05.7
Matagal ko nang nais ang apong katulad mo.
14:09.7
Nakalimutan ni Gerda ang tungkol kay Kay. Dahil sa sumpang inilagay ng matanda habang nagsusuklay.
14:14.7
Gusto ng matandang bruha na mamalagi siya dito na parang sarili niya. Makalipas ang ilang sandali, bumulong si Gerda.
14:24.7
Dito na ako habang buhay.
14:28.7
Ngunit isang araw, habang nasa hardin, napansin ni Gerda ang mga pulang rosas.
14:34.7
Nagpaalala ito kay Kay. Ang alaala ni Kay ang nagtanggal ng sumpa ng matanda, at tumakbo si Gerda sa may trangkahan ng hardin.
14:42.7
Tumakbo siya hanggang sa hindi na niya kaya, at tumigil sa may tulay na bato.
14:48.7
Maya mayay, napapaligiran na siya ng mga trolls. Ang mga ito ay nagsilapitan at hinuli si Gerda.
14:55.7
Mataba siya at maganda, at pinapakain siya ng anggoboto at pulot. Tiyak na masarap iyang tikman.
15:03.7
Paglalaro muna kami, ibibigay niya sa akin ang kanyang guwantes at magandang damit.
15:10.7
Isang maliit na babaeng troll, na halos kasing edad na Gerda, ay malungkot ang mukha na nakatingin sa kanya.
15:17.7
Hinawakan nito ang bewang ni Gerda, at sinabi,
15:21.7
Hindi ka nila papatayin! Waprotektahan kita!
15:24.7
Nagtawanan ang mga trolls, at nagkasundo na ibigay kay Gerda ang maliit na troll.
15:29.7
Ipinaliwanag ni Gerda ang nangyari sa kanya, kung gaano niya kamahal si Kay, at paano niya ito mahahanap.
15:36.7
Pagkatapos nilang kumain at uminom, naglakad sila sa ilalim ng maliit na troll.
15:39.7
Sa ibabaw nito, mahigit sa isang daang ibon ang nagkunwaring tulog.
15:46.7
Nakikinig at pinanonood sila.
15:51.7
Nakita namin si Kay!
15:56.7
Sa karuwahe ng Reyna ng Nyebe!
16:00.7
Saan sila pupunta?
16:02.7
Sa Lapland! May kastilyo ang Reyna ng Nyebe doon!
16:07.7
Nagseryaso ang munting babaeng troll. Tumango sa kanya, at sinabi,
16:12.7
Tutulungan kitang makuha ang mahal mo!
16:15.7
Pumunta ang babaeng troll malapit sa kanyang alaga, isang usa. Tinignan niya ito, at sinabi,
16:22.7
Tatanggalin ko ang tali mo! Tatakbo ka ng mabilis, at dalhin mo itong magandang babae sa kastilyo ng Reyna ng Nyebe! Tulungan mo siyang hanapin si Kay!
16:32.7
Pagkatapos, pinutol ng munting troll ang tali ng usa, at sinagurda si Kay.
16:35.7
At sinagurda at ang usa ay palayong lumipad. Tumakbo ito, hanggang makarating sa kastilyo ng Reyna ng Nyebe. At doon, ibinaba niya si Gerda.
16:46.7
Mula rito ay maglalakad ka ng mag-isa. Andito lang ako pagbalik mo. Titiyakin ko na makakauwi kayo ng mahal mo ng ligtas.
16:57.7
Naglalakad si Gerda sa labas ng matataas na kastilyong yelo ng Reyna ng Nyebe.
17:03.7
Nangbigla'y napapaligiran na siya ng libu-libong snowflakes na lumilipad sa paligid niya. Ito'y mga gwardiya ng Reyna ng Nyebe.
17:14.7
Nagdasal si Gerda. Sobra talaga ang lamig, at nakikita na niya ang sariling hininga. Lumalabas ito na parang usok mula sa bibig niya.
17:23.7
Habang siya'y nagdadasal, padami na ng padami ang usok, hanggang magkorting mga munting anghel ito.
17:31.7
Nang matapos na ni Gerda ang kanyang dasal,
17:33.7
batalyon na ng mga munting anghel ang nakapaligid.
17:36.7
Inatake nila ang mga snowflakes, at nagsimula ang laban.
17:40.7
Nagmadali si Gerda patungong kastilyo ng Reyna, at natagpuan niya si Kay, nasa loob ng mga dingding na yelo.
17:49.7
Kay! Mahal kong Kay! Natagpuan na rin kita sa wakas!
17:53.7
Si Kay ay halos nagyayelo na. Nangangasol na mula ulo hanggang paa, dahil sa sobrang pagkahilig niya sa Kending Turkish Delights.
18:02.7
Wala na siyang nararamdaman na kahit na ano.
18:06.7
Sa bawat oras ay pinapakain siya ng Reyna ng matamis, masama, at malakas na gayuma.
18:14.7
Niyakap siya ni Gerda. Tumulo ang mainit nitong mga luha na bumagsak sa dibdib ni Kay at tumagos sa puso niya.
18:20.7
Tinunaw nila ang yelo na naging puso na ni Kay.
18:24.7
Bumalik ang init ng kanyang katawan. Nakilala niya si Gerda, at maligayang umiyak.
18:30.7
Gerda! San ka nang galing? Matagad kang nawala!
18:35.7
Kay! Hinanap kita, mahal ko! At nahanap din kita sa wakas!
18:40.7
At naghawakan sila. Tumatawa at umiiyak sa tua. Ang tapat na usa ay naghintay sa kanila.
18:48.7
Nang paparating na ang mga ito, lumuhod siya upang makaakyat ang mga ito sa likod niya.
18:54.7
Umuwi sa kanilang tahanan na may galak at pasasalamat. Maningning ang mga mata.
18:58.7
Di nagtagal, nagpakasal sila, at namuhay ng maligaya magpakailanman. Wakas!
19:16.7
Ang Prinsesa ng Tagsibol
19:19.7
Noong unang panahon, may isang buwan na ang pangalan ay Moonlow na nag-iikot sa mga lupain ng buwan.
19:26.7
Nang bigla niyang makita ang magandang higante ng mundo na tinatawag na Terra.
19:32.7
Si Moonlow ay na-inlove sa kanya. Siya ay bumaba sa mundo galing buwan.
19:38.7
Lumuhod siya sa harapan niya, may hawak na malapunong bulaklak, at inalok siya ng kasal.
19:44.7
Labis ang pagkahanga ni Terra sa kanya. Siya'y ngumiti. Nanalo si Moonlow sa kanya.
19:50.7
Ginawan siya ni Moonlow ng isang kahangahangang palasyo sa tabi ng malaking ilog.
19:55.7
Ito ang pinakamagandang palasyo sa mundo. Tuwang-tuwa si Terra.
19:59.7
Di nagtagal, ipinanganak ang sanggol ni na Terra at Moonlow.
20:03.7
Ang Giant Hermit ay dumating upang pagpalain siya at inihayag ang pangalan ng sanggol, Princess Spring.
20:11.7
Tuwang-tuwa si na Terra at Moonlow. Habang tumatanda ang magandang prinsesa na si Spring, maraming mga maniligaw ang bumibisita.
20:20.7
Ngunit wala siyang natitipuhan sa kanila.
20:22.7
Napakasaya niya na nakatira siya sa kanyang palasyo kasama ang kanyang mahal na ina.
20:27.7
Isang araw, dumating si Sunshine. Ang higanting araw upang hikayatin siya.
20:32.7
Nang makita siya ni Princess Spring, siya ay namanghat dahil si Sunshine ang tinakagwapo na lalaki na nakita niya.
20:39.7
Isang magandang araw, magandang Princess Spring. Ako nga pala si Sunshine. At napunta ako sa iyo upang hingin ang iyong kamay para ikasal.
20:49.7
Ang Princess Spring ay biglang nalungkot.
20:52.7
Oh, matipulong Sunshine. Hindi ko kayang iwanan ang aking nanay dahil mahal na mahal ko siya higit na kanino man. Ipagpatawad mo.
21:02.7
Umalis si Sunshine. Kinaumagahan, pagkasikat ng araw, bumalik muli si Sunshine sa palasyo.
21:09.7
Oh, magandang Prinsesang Spring. Maaari ka bang magpakita?
21:13.7
Noong marinig niya ang boses, lumabas agad si Princess Spring.
21:17.7
Ako ay nagagalak na makita ka.
21:19.7
Ako rin ay nagagalak na makita ka, Prinsesa. At hindi ko kayang lumayo sa iyo. Ngunit naiintindihan ko ang pagmamahal mo sa iyong nanay kaya naman nakapag-isip ako ng isang kasunduan.
21:32.7
At ano naman iyon?
21:34.7
Pakasalan mo ako. Sumama ka sa aking kaharihan. Manatili ka sa akin sa loob ng siyem na buwan. At ang natitirang tatlong buwan ay kasama mo naman ang iyong ina.
21:43.7
Napangiti si Princess Spring dahil nagustuhan niya ang mungkahi ni Sunshine.
21:47.7
Pumayag naman siya at idinaos agad ang kasal.
21:51.7
Pagkatapos ng kasal, nagpaalam siya sa kanyang mga magulang at umalis siya kasama si Sunshine. Ilang araw pagkatapos ng kasal, sinabi ni Moonlow kay Terra,
22:02.7
Mahal ko, panahon na para bumalik sa aking kaharihan upang alagaan ang aking mga nasasakupan.
22:08.7
Pero paano naman ako?
22:10.7
Mahal, matagal ko nang sinasabi sa iyo na sumama ka na sa akin pero hindi mo naman ginawa. Hindi mo gustong lisanin ang iyong lugar.
22:17.7
Totoo, hindi ko talaga gustong lisanin ang mundo. Hihintayin kita dito.
22:23.7
Niyakap nila ang isa't isa at umalis na si Moonlow. Siya ay nag-iisa. Nagpa siya siyang maglakbay sa malalim na kagubatan. At doon lumitaw si Frost.
22:35.7
Maligayang pagbabalik, Terra. Matagal na nung huli kang lumabas sa iyong teritoryo. Sino ka?
22:42.7
Sister, hindi mo ba ako nakikilala?
22:45.7
Ako si Frost. Oh well, ang tagal na nating hindi nagkita. Hindi ako masyadong umaasa sa iyong alaala. Saka, nandito ako para sakupin ka. Ngayon, manigas ka.
23:03.7
At nabalot si Terra ng yelo at nanigas.
23:07.7
Ngayon, akin ang mundo.
23:10.7
At biglang nabalutan ang mundo ng yelo.
23:13.7
Nabigyan ang kaalaman si Moonlow dahil sa kanyang matalinong ministro. Sinabihan niya ang kanyang ministro na magpatawag ng pagpupulong kasama si Sunshine.
23:24.7
Sir, kailangan mong kitain si Sunshine ng patago para hindi malaman ni Frost ang inyong pagpupulong.
23:33.7
Nagbigay ng sugestyon ang matalinong ministro.
23:37.7
Maya-maya, inilipat ni Moonlow ang buwan at iniligay ito sa gitna ng araw.
23:42.7
Magsasanhi ito ng eklips.
23:46.7
Nagkita si na Moonlow at Sunshine kasama si Princess Spring kalagitnaan at ipinaliwanag niya lahat sa kanila.
23:54.7
Galit na galit si Sunshine.
23:56.7
Tutunawin ko si Frost gamit ang aking init.
23:59.7
Tumango si Moonlow at tumabi sa daanan.
24:02.7
Naglabas na matinding galit si Sunshine kay Frost.
24:06.7
At dalidaling nagsimulang matunaw ang mga yelo.
24:10.7
Anong nangyayari?
24:12.7
Ang mga sinag ng araw ay sobrang lakas. Doon naunawaan niyang ito'y si Sunshine.
24:23.7
Hindi ako titigil hanggat hindi mo pinapalayang Terra.
24:27.7
Pero meron akong isang kondisyon.
24:30.7
Palalayain mo siya o tutunawin kitang buo. Walang kondisyon.
24:35.7
Oo, sige lang. Ang pagtunaw mo sa'kin ay magdudulot ang bahas sa buong mundo at aabuti ng mahabang panahon.
24:42.7
Bago pa ito maayos.
24:45.7
Natigil si Sunshine.
24:48.7
Tama siya. Tanungin mo siya kung anong kondisyon niya.
24:52.7
Sumiklab sa galit si Sunshine.
24:55.7
Aalis na ako sa ngayon. Pero bawat taon kapag bumalik si Princess Spring sa'yo,
25:01.7
gusto ko ng pamumuno sa mundo sa buong siyam na buwan.
25:07.7
Hindi yan makatuwiran.
25:09.7
Siyam na buwan na malamig na temperatura ay ikapapahamak ng mundo.
25:14.7
Ano pong maibibigay mo sa'kin pag ako'y bumalik?
25:17.7
Okay, sige. Pitong buwan na lang.
25:20.7
Saan mo naiisip ang ating bagong silang na anak na si Moonsun tutungo para sa kanyang paglalakbay?
25:26.7
Napagdesisyon na namin na ipadala siya sa palasyo ng kanyang lola kada taon ng tatlong buwan para matuto siya sa mundo at paano paulanan ito.
25:34.7
Oo, ano ba naman yan? Isa pang sanggol?
25:37.7
Ang sanggol ay anak ni Sunshine at Princess Spring.
25:42.7
Okay, oo na. Apat na buwan at iyon na.
25:48.7
Tumigil kayong dalawa. Habang nag-aaway kayo, parang estatwa pa rin dito ang nanay ko. Tatlong buwan!
25:55.7
Makakakuha ka ng tatlong buwan bawat taon. Tatanggapin mo o iiwanan mo.
26:00.7
Okay, sige. Magkita-kita tayong lahat sa susunod na taon.
26:04.7
At bigla siyang nawala.
26:05.7
Narating ni Princess Spring ang mundo at naging maganda ang mundo.
26:11.7
Natunaw ang yelo kay Terra at muli siyang nakalaya.
26:17.7
Ina, ako ay nagbigay buhay sa isang lalaki. Siya ang magiging higante ng mga ulan.
26:25.7
Tinangalan na namin siyang monsoon at siya ay bibisita sa iyo kada taon sa loob ng tatlong buwan.
26:31.7
Oh, napakaganda. Napakasaya ko, anak ko.
26:37.7
At doon bawat taon, bumibisita si Princess Spring sa loob ng tatlong buwan upang makita si Terra at para masilayan na mamukadkad ang mundo.
26:47.7
Tapos isasama ni Sunshine si Spring pabalik at doon sumabay ang tag-araw sa mundo.
26:53.7
Ang monsoon ay darating, bibisita at mananatili ng tatlong buwan na may pag-uulan.
26:58.7
At kapag umalis siya, darating si Frost na may dalang taglamig sa huling tatlong buwan ng taon.
27:05.7
At si Terra naman ay niyakap niya ang lahat ng mga panahon na may pagmamahal at magkasama sa ilalim niya, ang mundo ay uunlad.
27:28.7
Ang batang nagtitinda ng posporo.
27:34.7
Ang batang nagtitinda ng posporo.
27:38.7
Talagang napakalamig ng gabing iyon.
27:42.7
Hindi tumitigil sa pagbuhos ang niebe at halos matabunan na nito ang buong bayan sa bisperas ng bagong taon.
27:50.7
Oh, ang napakabait kong mahal na, Apo.
27:54.7
Pasensya ka na sa akin, Apo, kasi kailangan kong lumabas sa napakalamig.
27:58.7
At madilim na gabi para maibenta ang mga posporo ngayong gabi.
28:03.7
Pero gaya ng nakikita mo, hindi ako makalakad kasi may sakit ako.
28:10.7
Opo, Lola, naiintindihan ko po.
28:13.7
At tandaan mo, mahal ko.
28:16.7
Makakakain lang tayo kapag may kinita ka na mula sa pagbibenta ng posporo.
28:23.7
Kapag wala naman, mapipilitan tayong matulog ngayong gabi nang walang laman ng dito.
28:29.7
Ngayon, humayo ka na, mahal ko.
28:32.7
Huwag po kayong mag-alala. Ibibenta ko po lahat ng posporo. At sisiguraduhin ko makakabili talaga tayo ng maraming pagkain.
28:42.7
Sa kadiliman ng gabing iyon, binaybay niyang mag-isa ang kahabaan ng mabatong daan.
28:47.7
Ang kaawaawang bata. Wala pa siyang walong taong gulang. Pero ulila na.
28:53.7
Nakasuot siya ng pamandong para mainitan.
28:56.7
Tagpi-tagpi naman ang damit niya. At halos hindi na ito magkasya sa kanya.
29:02.7
Puro galos at sugat ang mga paa niya sa kalalakad dahil wala itong sapatos.
29:08.7
Tumayo siya sa isang sulok. Umaasa na sana maibenta niya ang mga kahon ng posporong hawak ng kanyang mga kamay.
29:16.7
Halos mabunggo siya ng mga tao. Abala sa kanilang pamimili. Walang pumapansin sa kawawang bata.
29:24.7
Mahal ko, nagustuhan mo ba ang laruan na binili ko sayo?
29:29.7
Oo po, ina. Ang ganda ng manika. Salamat. Ang ganda din ang damit na ito.
29:36.7
Halos mapaloha na ang naiinggit na bata. Pero hindi siya pwedeng umiyak dahil kailangan niyang ibenta ang mga posporo para makakain silang dalawa ng lola niya ng hapunan.
29:49.7
Kaya, agad niyang pinunasan ang mga luha sa kanyang mga mata.
29:53.7
At inalok ang babae.
29:56.7
Ali, bili na po kayo ng mga posporo ko. Sige na po. Matibay po talaga ito. At maganda.
30:04.7
Hindi. Di ko kailangan yan. Layuan mo nga ang anak ko. Hindi ko alam kung bakit hinahayaan nila ang mga tulad mo na makihalubilo sa mga disenteng taong tulad namin.
30:15.7
Tingnan niyo ang damit niya, ina. Napaka pangit.
30:21.7
Kasi, ito lang ang damit na meron ako.
30:24.7
Hindi ko problema yan. Isa pa, wala akong pera. Kung meron man, hindi pa rin ako bibili ng posporo mo. Kaya umalis ka na dyan at lumayo ka sa amin.
30:35.7
Pero, napakamura lang po ng mga ito.
30:39.7
Hindi mo ba naiintindihan? Hindi ko nga kailangan eh. Ngayon umalis ka na o tatawag ako ng pulis.
30:46.7
Takot na nanginginig ang bata. Muling bumagsak ang mga niebe.
30:50.7
Ngunit muli, ay nagpatuloy pa rin siya sa pag-aalok. Maibenta lang ang mga posporo sa mga taong nagdaraan sa harap niya.
31:01.7
Ali, sige na po. Gusto niyo bang bumili ng mga posporo ko? Mahiwaga ang mga ito. Kapag nagsindi kayo, lahat ng hiling niyo ay magkakatotoo.
31:14.7
Hindi totoo yan. Isa mga storya lang yan eh.
31:18.7
Pero Ali, pakiusap. Bilhin niyo na kahit isa lang. Ang ilo na ito ang magbibigay sa inyo ng masayang Pasko.
31:28.7
Sinabi ko na nga, hindi. Hindi ko kailangan yan.
31:32.7
Totoo po. Kakaiba ang mga ito.
31:36.7
Hindi ko nga kailangan ng posporo ngayon. Umuwi ka na sa inyo. Malamig dito sa labas.
31:45.7
Hindi po pwede, ma'am. Wala na.
31:48.7
Wala na po akong magulang at may sakit ang lola ko. Wala po akong perang pambili ng gamot o pagkain para sa kanya.
31:58.7
Gusto ko mang matulungan ka, bata. Pero wala naman akong sobrang pera dito para dyan. Baka may bibili din yan mamaya sayo.
32:08.7
Sana. Sana nga po.
32:12.7
Nagsimulang manlumo ang kalooban ng bata.
32:14.7
Kasabay nun ang pag-ihip ng malamig na hangin na dumadampi sa patpati nitong katawan.
32:21.7
Para bang gusto nitong higupin ang natitira niyang lakas.
32:26.7
Ngunit dahil sa kanyang determinasyon, sinubukang muli ng bata na iialok ang mga paninda niya. Pero bigo pa rin siya.
32:34.7
At sa huli, nawalan na ito ng pag-asa. Sumalampak na lang siya sa isang sulok. Patuloy ang panginginig niya dahil sa lamig.
32:44.7
Parang nag-ie-ielo na ang mga kamay at paako. Magsisindi ako kahit isang posporo para mainitan man lang ang mga kamay ko.
32:56.7
At nanginginig na ang mga kamay ng kaawaawang bata sa lamig. Kaya hindi niya kayang masindihan ang hawak na posporo. At ilang saglit pa at pagtsatsaga nasindihan din ang isang pirasong posporo.
33:12.7
Bigla siyang namangha.
33:14.7
Ang posporo nagbago at naging isang bakal na kalan. At ang munting bata ay nakaramdam ng konting init. Inilapit niya ang nag-ie-ielo na niyang mga daliri malapit sa apoy. Sobrang saya niya.
33:31.7
Ngunit ilang saglit pa, isang niebe ang bumagsak mismo sa kanyang posporo at namatay ang apoy. Kaya tumayo na siya.
33:41.7
At minsan pa, sinubukan niyang magbenta ng posporo. Subalit, wala pa rin siyang naibibenta ang posporo hanggang ngayon.
33:52.7
Maya-maya, may narinig siyang boses.
33:56.7
Kumusta ka naman, Ine? Ano ba ang mga ibinibenta mo?
34:01.7
Mga posporo po, bibili po ba kayo?
34:05.7
Paglingo ng bata sa kausap, nakita niya ang matandang pulubi na nakatayo sa isang sulok.
34:11.7
At ang aso nito, pareho silang giniginaw na sa lamig.
34:16.7
Hindi mo ba nakikitang palaboy lang ako tulad mo?
34:21.7
Naku, patawad po. Kailangan ko po kasing magbenta pambili ng pagkain ng lola ko.
34:28.7
Kawawa ka naman. Teka, maaari mo bang bantayan ang aso ko para sa akin? Hindi naman siguro ako gaano magtatagal.
34:41.7
At maghahanap ng pagkain. Malay mo, mabigyan din kita ng pagkain mamaya.
34:47.7
Talaga? Kahit paano pwede kong bigyan ng lola ko? Pero bumalik po kayo agad. Bibili pa po kasi ako ng gamot niya.
34:57.7
Pumayag din naman agad ang bata na bantayan ang aso. At umalis na ang matanda na nangakong magbabalik din naman ito kaagad.
35:07.7
Hinawakan niya ang tali ng aso.
35:09.7
Habang tahimik itong nakaupo sa sulok.
35:13.7
Maya-maya, nangangatog na naman ang pagpating bata.
35:17.7
Nag-isip muna siya saglit. Inilabas niya ang kahon ng posporo at ikinis-kis sa pader.
35:24.7
Gulat na gulat siya. Nakita niya ang isang lamesang puno ng masasarap na pagkain. May pabo, tupa, gansa, isda, mansanas at cake.
35:36.7
Oh, sana makain ko itong lahat. Payapa ang pakiramdam ko sa lugar na ito.
35:44.7
Aabutin na sana niya ang isang hiwa ng cake. Nang biglang mamatay ang posporo niya at kasabay nun ay nawala na rin ang lahat.
35:53.7
Nalungkot siya ng husto sa nangyari. Tumingala siya sa langit at nagdasal.
36:00.7
O Diyos ko, alusin niyo po ako sa kalungkutan ito.
36:04.7
Gutom na gutom na po ako at talagang kawawa. Tulungan niyo po ako.
36:11.7
Pagkatapos, may nakita siyang bituin na nahulog mula sa langit. Bigla niyang naalala ang sinabi ng lola niya noon.
36:21.7
Sabi ni lola, kapag nahulog ang bituin, mayroong namatay. Malubha ang sakit ni lola. Ibig bang sabihin nun wala na si lola?
36:34.7
Ang lakot ng lola ko higit sasina man sa buong mundo.
36:39.7
Kumuha siya ng isa pang posporo at sinindihan. Nagulat siya nang makita niya ang lola niya na nasa kanyang harapan.
36:49.7
Lola, kayo po ba yan?
36:53.7
Oo, apo. Nandito akong para sa iyo.
36:58.7
Ang munting bata ay napakasaya nang makita ang lola at natatakot din.
37:04.7
Dahil nakikita niya na parabang lumulutang ito sa hangin.
37:09.7
Huwag kang matakot, mahal ko nga po. Tingnan mo, ligtas na ako at magaling na. Hindi mo na kailangang mag-alala pa sa akin ngayon.
37:21.7
Magkukwento na sana siya sa lola niya kung paano siya nagsikap na maibenta ang kanyang mga posporong dala.
37:29.7
Pagkatapos, namatay ang sindi ng posporo niya minsan pa.
37:34.7
At naglaho ang kanyang lola.
37:37.7
Sa oras na to, sinindihan ang pobreng bata ang mga posporo nang sabay-sabay dahil ayaw niyang mawala muli ang lola niya.
37:46.7
Napakaliwanag na mga ito. Singliwanag ng araw.
37:51.7
At muli ay nagpakita ang lola niya. Tinitigan siya nito ng buong pagmamahal na nakangiti.
37:58.7
Lola, natatakot po ako. Ayoko na po manatili pa dito.
38:03.7
Sige na po, isama niyo na ako.
38:06.7
Sige, apo. Isasama na kita sa akin. Akin na ang kamay mo.
38:13.7
Kinuha nga ng matanda ang kamay ng bata at iniangat siya. Unti-unti silang umangat pa itaas sa langit.
38:24.7
Kumusta na ang pakiramdam mo ngayon, mahal kong apo?
38:28.7
Oh! Lola, ngayon magaan ang pakiramdam mo.
38:33.7
Hindi na ako nagugutom o nilalamig pa. Para akong lumilipad sa hangin.
38:42.7
Muling napangiti ang matanda at sabay silang lumipad sa kalangitan.
38:47.7
At sa oras ding iyon, isang maliit na bituin ang nahulog mula sa langit.
38:53.7
Kinabukasan, sa pagsikat ng isang bagong umaga, nakaupo sa lupa ang batang babae na hawak pa ang mga sunog na posporo.
39:03.7
Ngunit bakas ang ngiti sa kanyang mga labi.
39:08.7
Pinagmasda ng mga taong naroon ang kaawaawang bata na wala ng buhay at nasa isang tabi.
39:15.7
Nahabag ang lahat sa pagkawala ng isang buhay na nagsilbing liwanag sa lahat.
39:27.7
Pagkawala ng isang buhay
39:32.7
Ang Kwento ng Bahaghari
39:36.7
Noong unang panahon, matagal na matagal na, sa masukal na kagubatan, nakaupo si Inang Kalikasan sa ilalim ng puno.
39:46.7
Lahat ng kulay ay masayang naglalaro. Ang kulay verde at ang kulay asul ay nagsimulang magsigawan.
39:54.7
Hindi naman totoo iyan! Oo, totoo iyon!
39:57.7
Tumayo ang Inang Kalikasan at nagsalita sa malumanay na boses.
40:03.7
Ano ba ang problema niyong dalawa? Lumapit ang kulay asul at verde sa kanya.
40:09.7
Sabi niya, siya raw ang pinakaimportanting kulay. Eh hindi naman po totoo iyon! Dahil ako iyon! Hindi, hindi ikaw iyon!
40:17.7
Bakit mo naman nasabi iyon? Bakit mo ba nasabi na ikaw ang pinakaimportanting kulay sa lahat?
40:23.7
Naku, Inang Kalikasan!
40:25.7
Tinatanong kita ngayon.
40:26.7
Bakit kulay verde?
40:29.7
Kasi, kasi ako ang simbolo ng buhay at pag-asa. At tingnan niyo po kayo, Inang Kalikasan. Verde ang kulay ng suot niyo.
40:38.7
Maya-maya pa nagsimula ng maghihiyawan ang mga kulay.
40:42.7
Tingnan niyo ang paligid niyo. Tingnan niyo! Tingnan niyo ang mga damo at mga puno. Kung wala ako, lahat ng hayop ay mamamatay. Kaya masasabi kong ako ang pinakamahalagang kulay.
40:54.7
Lahat kayo ay mahalaga.
40:56.7
At may pakinabang.
40:58.7
Tama siya. Saka itong mundo lang naman ang tinutukay mo. Pero anong kulay ba ang nakikita mo sa langit? Nakikita mo ako! Nagbibigay ang langit ng puwang, kapayapaan at katahimikan.
41:13.7
Kung wala ang kapayapaan ko, wala rin naman kayong lahat. O, tingnan niyo si Inang Kalikasan. Asol ang mga mata niya.
41:21.7
Naku, hindi ako ang usapan dito, ha?
41:23.7
Hahaha. Hindi nakakatawa yun. Nakakatawa kaya? Grabe ang seryoso niyo namang lahat.
41:33.7
Tingnan niyo ako. Masaya lang ako. Ako ang nag-aatin ng tawanan at kaligayaan dito sa mundo. Kung wala ako, wala rin kasiyahan.
41:42.7
Sinong nagbigay sa inyo ng init? Ang araw at kulay dilawang araw. Hahaha. O, nakalimutan ko si Inang Kalikasan.
41:51.7
Nagniningning na kulay dilaw ang hikaw niya.
41:56.7
Mahal ko mga anak. Hindi dapat kayong nag-aaway tungkol dito. Kayong lahat ang nagbibigay kulay sa mundo.
42:04.7
Sandali lang po, Inang Kalikasan. Pero, may gusto rin po akong sabihin sa inyong lahat. Wala ka nang dapat sabihin pa. O nga, huwag ka na makisali sa usapan.
42:17.7
O, sino ka? Hindi ko alam na may katulad mo pala. Hahaha.
42:21.7
Shhh. Hayaan niyo siyang magsalita.
42:24.7
Ako ang kulay ng kalusugan at kalakasan. Daladala ko ang mga importanteng bitamina. Isipin niyo na lang ang carrots, kalabasa, orange, mangga at papaya.
42:41.7
Nakakabagot ka naman. Mukhang tama ka nga. Hindi ako nakikihalubilo sa lahat ng oras.
42:47.7
Pero kapag kumalat naman ako sa kalangitan ng bukang liwayway at takip silim, napakaganda ng tanawing binibigay ko na wala man lang nakakapansin ni isa man sa inyong lahat.
42:58.7
Ah, at Inang Kalikasan, ang kulay na nasa inyong pisngi ang siyang nagpapaganda at nagbibigay aliwalas sa inyong mukha.
43:07.7
Kaya sa gusto man ninyo o sa ayaw ninyo, ako ang pinakamagandang kulay sa lahat.
43:13.7
Hindi ko na talaga kaya ang lahat ng ito. Ano pang problema niyong lahat?
43:16.7
Nandito ako. Hello?
43:19.7
Huminahon ka, Pula.
43:21.7
Pasensya na. Pero hindi ko na kaya. Tignan niyo ako. Pula ang dugo. Dugo ang buhay, di ba?
43:27.7
Ako ang kulay ng panganib at katapangan. Handa ako makipaglaban sa kahit anong dahilan.
43:32.7
Atid ko ang isang nagbabagang apoy. Kahit nga ang labing ni Inang Kalikasan ay pula, ako ang kulay na matinding damdamin at pag-ibig.
43:40.7
Hmm, pwede ba ako magsalita?
43:43.7
Sige, magsalita ka na. Basta bilis-bilisan mo lang.
43:46.7
Ako ang kulay ng maharlika at ng kapangyarihan. Mga hari, pinuno, at mga obispo ang laging pumipili sakin.
43:56.7
Ikaw, ano bang ginagawa mo?
43:59.7
Ako ang simbolo ng otoridad at karunungan. Hindi ako kinukwestiyon ng mga tao. Nakikinig sila at sumusunod.
44:06.7
Oo, katulad ang ginagawa namin.
44:09.7
Lahat kayo, nawawala na kayo ng galang sa isa't isa.
44:12.7
Hindi po ako, Inang Kalikasan. Ako po ang pinakatahimik sa kanila.
44:15.7
Kung ikaw ang kulay ng katahimikan, edi may nahihimikan na lang.
44:21.7
Ang galing mo to na!
44:23.7
Alam ko hindi niyo ako palaging napapansin pero kung wala ako, lahat kayo ay mabababaw lang.
44:29.7
Kumakatawan ako sa pag-iisip at refleksyon, takip silim at lalim ng katubigan.
44:37.7
Kailangan niyo ako sa pagbabalansi at pagkakaiba, sa pagdarasal at kapayapaan.
44:42.7
Nagkakamali ka, hindi ka namin kailangan.
44:46.7
Ang sama-sama mo! Umalis ka na nga rito!
44:50.7
Tumingala si Inang Kalikasan sa kalangitan at itinaas ang braso niya.
44:55.7
Ikaw naman na magsalita, ipaungawa mo sa kanila ang lahat. Ngayon na, pakiusap.
45:01.7
Kumulog ng malakas, umulan nga sa buong kagubatan. Nanginig naman sa takot ang lahat ng kulay. Naglapit-lapit silang lahat.
45:09.7
Lahat kayo, mukhang nasisiraan na kayo ng bayad.
45:13.7
Nag-aaway-aaway pa kayong lahat.
45:16.7
Bawat isa sa inyo, gustong makalamang at ayaw magpatalo.
45:21.7
Hindi niyo ba alam na ginawa ang bawat isa sa inyo sa espesyal na kadahilanan, na tatangi at kakaiba sa isa't isa?
45:31.7
Patawad ko sila pa namin!
45:34.7
Ngayon, ang gawin niyo, maghawak-hawak kayo ng kamay at lumapit kayo sa akin.
45:40.7
Tumayo nga ang mga kulay.
45:42.7
At nag-hawak-hawak ng kamay.
45:44.7
Magmula ngayon, kapag umulan, ang bawat isa sa inyo ay guguhit sa buong kalangitan na punong-puno ng kulay,
45:55.7
bilang paalala na maaari kayong mapayapang mabuhay ng magkakasama.
46:01.7
Sabihin mo sa kanila kung anong ibig sabihin ng bahaghari.
46:05.7
Ang bahaghari ay simbolo ng pag-asa at kinabukasan.
46:09.7
Kaya naman, kapag bumuhos ang ulan sa buong kalupaan at ang bahaghari ay lumitaw sa buong kalangitan,
46:20.7
ipapaalala nito sa buong sangkatauhan.
46:24.7
Ang pag-ibig, kapayapaan, kaligayahan, kalakasan, karunungan at pagninilay-nilay.
46:34.7
Lagi kayong maiisip na mga tao.
46:36.7
Kayo ang magpapaalala sa kanila na pahalagahan ng isa't isa.
46:42.7
Kaya lahat kayo ay napakahalaga sa mundo.
47:06.7
Kaya lahat kayo ay napakahalaga sa mundo.
47:10.7
Kaya lahat kayo ay napakahalaga sa mundo.
47:13.7
Kaya lahat kayo ay napakahalaga sa mundo.
47:17.7
Kaya lahat kayo ay napakahalaga sa mundo.
47:21.7
Kaya lahat kayo ay napakahalaga sa mundo.
47:24.7
Kaya lahat kayo ay napakahalaga sa mundo.
47:28.7
Kaya lahat kayo ay napakahalaga sa mundo.
47:32.7
Kaya lahat kayo ay napakahalaga sa mundo.
