SUBSCRIBE TO MY 2nd CHANNEL https://www.youtube.com/channel/UCoKGAsi3RTrg-7Mm7kGPcPg FOLLOW ME ON MY SOCIAL MEDIA ACCOUNTS FACEBOOK: https://www.facebook.com/DJPapaDudut TWITTER: https://www.twitter.com/PapaDudut INSTAGRAM: https://www.instagram.com/PapaDudut EMAIL: papadudutstories@gmail.com To be notified with Papa Dudut Vlogs, Kindly click the 'BELL' button & the 'SUBSCRIBE' button. Hi Guys! I'm Papa Dudut, radio announcer. Welcome to my channel. I hope you like my videos, it is made with extra love and efforts for you. Send your stories at papadudutstories.gmail.com Got something for me? Rangsiman Thai Massage Bedrock Place 11 Dahlia Ave, Novaliches, Quezon City, 1118 Metro Manila Camera used to film: Canon EOS M6 Mic: Edutige ETM 008 and Edutige ETM 001 Editing Software: iMovie Please like, share and comment. It helps support this channel, and I would really appreciate it! Also, I try to respond to EVERY comment, so please join the conversation #PapaDudut #PapaDudutStories #MrLoveStories #Mu

Video Transcript / Subtitles:( AI generated. About AI subtitles » )

* AI ("Artificial Intelligence") subtitles on Tagalog.com are generated using "Whisper" by OpenAI (the same company that created ChatGPT and DallE2). Results and accuracy may vary.
* The subtitles do include errors occasionally and should only be used as a tool to help with your listening practice.
* You can request this website to create a transcript for a video if one doesn't already exist by clicking the "Request AI Subtitles" button below a video. Transcribing usually takes 30-40% of the length of a video to complete if there are no other videos in the queue. For example, a 21 minute video will take 7-8 minutes to transcribe.
* Running a super fast cloud GPU server to do these transcriptions does cost money. If you have the desire and financial ability, consider becoming a patron to support these video transcriptions, and the other tools and apps built by Tagalog.com

Dito sa Papadudut Stories, ikaw ay hindi nag-iisa

Malaki ang pakinabang ng tulay sa ating pang-araw-araw na buhay.

Mas nagiging madali ang pagpunta natin sa isang lugar dahil dito sa paglalakad man yan o sa transportasyon.

Ngunit hindi rin natin bang itatanggi.

Nakung minsan ay nababalot din ang kababalaghan ng tulay sa ating lugar.

Paano nga ba manirahan malapit sa isang lugar na may kakambal na kwento ng hilakbot?

Dear Papadudut,

Itago niyo na lamang po ako sa pangalang Johnson.

Nang malamang ko na nagbabasa ka rin Papadudut ng mga horror story ay naisipan ko na magpadala din ng sarili kong kwento ng katatakutan.

Patagal na itong nangyari noong nakatira pa kami ng pamilya ko sa probinsya.

Hindi ko talaga ito makakalimutan kasi simula bata ako hanggang sa umalis kami sa lugar na yon.

Nangyari ang aking ishishare.

Ipinanganak ako sa isang simpleng probinsya at simple lang din ang buhay namin doon.

Bale, pang tatlo ako sa pitong magkakapatid.

Ganon po kasipag ang mama at papa ko kaya marami kami.

Nung bata pa ako, ay nakatira kami sa bahay ng lolo at lola ko sa side ni mama.

Nang maging apat na kaming magkakapatid ay kinausap ng lolo at lola ko ang mga magulang ko kung gusto na ba naming magbukod o magkaroon ng sariling bahay.

Ipapagamit daw nilang bakanting lupa na pagmamay-ari ni na lolo at lola na sobrang lapit lang sa bahay nila.

Meron kasing lupa ang lolo.

Meron kasing lolo at lola ko na malapit sa isang tulay at ilog.

Nasa dulo yon ang street na yon tapos kapag tumatawid ka sa tulay, ay kabilang barangay na.

Yung ilog ang nagihiwalay sa dalawang barangay.

Nabutan ko pa ang tulay na yon na kahoy pa lamang ang tawiran.

Nakakatakot nga ang dumaan doon kasi feeling ko ay magigiba ang tulay kasi medyo luma na yung mga kahoy sa tulay tapos ay may part pa na parang nabubulok na.

Alam ko na gusto na rin nila mama at papa na bumukod kami at magkaroon ng sariling bahay kaya hindi na sila nagdalawang isip at anggapin ang offer na yon nila lola.

Yun nga lang ay kailangan pa nilang mag-ipo ng pera para pampatayo namin ang bahay.

Unti-unti ay bumili ng materyales ang mga magulang ko.

Unti-unti rin ay tinayo na ang bahay namin na katabi ng tulay.

Pabuti na lamang at marunong sa pagtatayo ng bahay ang papa ko.

Kaya kapag wala siyang trabaho ay siyang gumagawa noon at kumukuha na lamang siya ng isa o dalawang tao na makakatulong niya.

Halos one year in the making ang bahay namin na yon papadudot.

Gawa sa kawayan at sa wali ang dingding.

Pawid ang bubong.

Merong isang kwarto para sa aming magkakapatid at may isang maliit para kinamama at papa.

Ang sala namin ay siya rin kainan namin.

Meron yung silong kasi may mga pagkakataon na tumatasang tubig sa ilog.

Kasi malapit yon sa dagat at tumaabot ang tubig sa lupa kung saan ay nakatayo ang aming bahay.

Masaya ako na meron na kaming sariling bahay pero nagkaroon din ako ng kaunting takot kasi malapit sa tulay ang aming bahay.

Bata pa kasi ako ay may mga kwento na akong naririnig.

Tungkol sa tulay na yon papadudot.

Meron daw doong white lady na nagpapakita.

Tapos yung puno ng akasya ay malapit sa ilog at tulay na medyo malaki at matanda na ay meron daw nakatirang kapre.

Kaya tuwing gabi ay hindi na kami dumaraan sa tulay na yon.

Kasi natatakot kami na baka biglang magpakita sa amin yung white lady o kaya yung kapre na sinasabi nila.

May mga kwento rin kasi noon na nagsasabi na nakita raw nila yung white lady sa tulay.

Palagi raw yung nakatayo sa may gilid na parabang merong naghihintay.

Sa pagkakatanda ko ang kwento ng white lady na yon ay meron daw itong boyfriend na may kaya sa buhay.

Yung babae raw ay mahirap kaya tutol ang magulang ng lalaki sa relasyon ng dalawa.

Naging tagpuan daw ng dalawa ang tulay tuwing gabi.

Palagi rin daw na nauunang dumating sa tulay ang babae.

Hanggang isang gabi ay hindi dumating ang lalaki.

Nagtaka raw ang babae.

Nang sumunod na gabi ay naghihintay ulit ang babae pero hindi na naman siya sinipot ng boyfriend niya.

Hanggang sa umabot na ng isang linggo na nakihintay sa wala ang babae.

Pero patuloy pa rin po itong umaasa na isang gabi ay darating ang kasintahan niya.

Hanggang isang gabi may mga lalaki raw na nakakita sa babae na nasa tulay at pinagsamantalahan ang babae.

Pagkatapos ay pinatay daw ang babae at inihoon.

Bulog sa tulay ang katawan.

Simula raw nang mangyari yun ay nagkaroon ng white lady sa tulay na yon, Papa Dudut.

Kahit daw maraming taon na ang nakalipas, ay naghihintay pa rin ang babae na darating ang jowa niya.

Ang sabi pa, dinala raw sa malayong lugar yung boyfriend ng white lady at pinakasal sa ibang babae.

Bilang bata pa ako nang narinig ko ang kwentong yon, ay pinaniwalaan ko yon, Papa Dudut.

Ang naging epekto tuloy sa akin ay...

...natatakot na akong dumaan sa tulay tuwing gabi.

Kapag kasi pumapaso kami sa school, ay yon ang dinadaan na namin.

Kaya hindi talaga ako nagpapaabot sa labas ng gabing gabi na.

Isang beses ay naitanong ko kay Mama ang tungkol sa bagay na yon.

Mama?

Bakit pala dito tayo tumira?

Dapat di na lang tayo umalis kina Lola?

Ang lapit natin sa tulay, baka mamaya ay makita pa natin yung white lady.

Ang sabi ko kay Mama.

Jansen, ang tagal ko na sa lugar na ito, pero kahit dulo ng buhok ng sinasabi mong white lady,

ay hindi ko pa nakikita wika ni Mama.

Wala ka namang kasing third eye, Mama.

Paano mo makikita?

Ang sabi ko.

Kahit na, panakot lang ang white lady na yon, pero hindi naman totoo.

Sambit pa ni Mama.

Hindi naalis ng mga sinabi ng nanay ko ang takot ko sa tulay.

Tulay papadudot.

Naniniwala pa rin ako sa mga kwento ng kalaruko at ibang mga tao tungkol sa tulay.

Kaya kapag gabi na ay sinasarado ko na kaagad yung bintana sa kwado naming.

Magkakapatid na kapag dumudungaw ka ay yung tulay at ilog ang agad mong makikita.

Mas nakakatakot pa kasi ang bahay namin, ang nag-iisang malapit sa tulay.

Wala pa kaming kapitbahay ng time na yon.

Grade 5 pala ako noong lumipad kami ng bahay.

Ang grade 6 ay wala naman akong naranasan na nakakatakot sa lugar kung saan nakatayo ang aming bahay.

Kahit sa mismong tulay ay wala rin.

First year high school ako nang simulan na ipagawa ng local government namin ang tulay.

Nagkaroon kasi noon ng malakas na bagyo at tuluyan ng bumigay ang ilang bahagi ng tulay na gawa sa kahoy.

Kung hindi pa pala yon masisira ay hindi pa talaga gagawin.

Nilagyan naman yon ang panibagong kahoy.

Masyado ng delikado na lakaran ng tao.

Kaya siguro naisip ng mga nanunungkulan sa aming bayan na gawin ng kongkreto ang tulay, Papa Dudut.

Patagal din na ginawa ang tulay na yon.

Inabot din ang isang taon.

Nagkaroon na rin kami ng pansamantalang kapitbahay kasi yung space na lupa sa tabi namin ay pinagtayuan ang barracks ng mga gumagawa ng tulay.

Patigil-tigil ang gawa nila kasi ilang bagyo pa ang dumaan.

Naging kaibigan na rin ni Papa ang mga gumagawa.

Kaya kung minsan ay nakakainuma ni Tatay ang mga yon, Papa Dudut.

Isang gabi umuwi si Papa sa bahay na medyo nakainom.

Hindi pa naman late noon, gising pa nga kaming magkakapatid at gumagawa pa kami ng assignment.

Narinig ko na naguusap si na Mama at Papa.

Alam mo ba?

Sabi nung mga gumagawa ng tulay.

May kakaiba raw sa tulay natin.

Palagi raw mabigat ang pakaramdam nila kapag ginagawa nila.

Sabi ko baka nagpaparamdam sa kanila yung white lady, ang sabi ni Papa.

Anong white lady?

Hindi naman totoo yun.

Turan pa ni Mama.

Pamalay mo naman eh, sila nga nararamdaman.

So kasabi nung isa, may narinig daw siyang babaeng umiiyak nung inabot na sila ng gabi sa pagtatrabaho.

Kwento pa ni Papa.

Baka pusa lang yun.

Dito na ako pinanganak.

Pero yung white lady na yan ay hanggang kwento lang.

Walang nagpapatutoo.

Siguro kung magpapakita pa siya sa akin ng harapan na isa ka ako maniniwala.

Sambit pa ni Mama.

Huwag mong sabihin niya at mamaya ay marinig ka ng white lady sa tulay at magpakita nga yun sa iyo.

Baka maihi ka sa sobrang takot.

Ang natatawang sabi pa ni Papa.

Wala akong kinakatakutan.

Siya ang dapat nang patakot sa akin kasi buhay ako tapos siya ay patay na.

Ang sabi pa ni Mama.

Mas nakakatakot ang patay.

Git pa ni Papa.

Ah ganun.

Kanino ka?

Natatakot.

Sa akin o sa white lady?

Tanong ni Mama.

Siyempre sa iyo.

Wala nang mas nakakatakot sa iyo.

Biro pa ni Papa.

Ewan ko sa iyo matulog ka na at lasing ka na.

May inis na wika ni Mama.

Agad naman nagpunta si Papa sa kwarto nila ni Mama at hindi na siya nakipagtalo pa.

Kahit na anong kasing sabihin niya ay hindi rin siya manalo-nalo kay Mama.

Dahil sa hindi naman ganong kalaki ang barangay namin ay kumalad sa lugar namin ang kwentong yon

ng mga gumagawa ng tula ay Papa Dudut.

Naikwento rin siguro nila sa iba dahil nagkaroon na sila ng mga kaibigan sa amin.

Mas lalo pa yung napatunayan ng magkaroon ng aksidente sa tulay na ginagawa.

Nahulog sa ilog yung isang trabahador.

Bigla na lamang daw natigilan habang nagkakataon.

Nagtatrabaho tapos umiyak ng umiyak hanggang sa bumitaw na at parang inihulog ang sarili sa ilog.

Nagkaroon ng hakahakan na sinapian ang white lady yung trabahador.

Kaya bigla itong umiyak.

Ligtas naman siya at nagkaroon lang ng kaunting sugat.

Nakikita ko pa rin naman siyang nagtatrabaho pero palagi ng may nakasabit na rosaryo sa leeg niya.

Mas lalo tuloy kami nagkaroon ng takot sa tulay na yon.

Pero maasa ako na sana kapag nagawa na yung tulay,

ay mawala na rin ang white lady na naroon papadudot.

Nang matapos ng gawin ng tulay, ay nawala na kami ng kapitbahay.

Ginaba na yung barracks at umalis na ang mga trabahador.

Bukang matibay naman yung tulay at hindi na nakakatakot dumaan.

Nilagyan din ang poste ng ilaw ang magkabilang dulo para kapag gabi na ay maliwanag.

Nakakabawas din yon ng takot.

Hindi na lamang mga tao ang nakakadaan kundi maging mga sasakyan,

na hindi naman gaanong kalaki.

Tuwing gabi ay naging paboritong laruan na rin ng mga bata sa amin ng tulay kasi maliwanag doon.

Parang wala lang sa kanila ang kwento doon na merong white lady.

Kung minsan pa nga ay naabot ng halos hating gabi na meron pa rin mga batang naglalaro doon,

karaniwan nilang nilalaro ay patintero.

Kaya may mga pagkakataon na naiinis si nanay kasi maiingay ang mga bata.

Eh gabing gabi na.

Kaya sinisigawan ni mama mga bata para pauwiin na at para makatulog na kami.

Mahirap kasing matulog kapag may maiingay sa labas, lalo na si mama na sobrang babaw ng tulog.

May isang gabi na narinig kong bumangon si mama dahil narinig ko ang boses niya na nagngangangaw-ngaw.

Base sa mga narinig ko ay kay mama ay nagagalit siya dahil sa ingay ng mga bata sa labas na naglalaro sa may tulay.

Pumunta siya sa kwato naming magkakapatid.

Kasi doon, mas malapit ang kinakaroonan ng tulay.

Hoy, umuwi na kayo.

Madaling araw na at naglalaro pa kayo.

Mga hindi kayo marunong pagsabihan, sigaw pa ni mama.

Nagtaka ako kasi wala naman akong naririnig na mga bata naglalaro sa labas.

Sumigaw ulit si mama kaya mas lalo akong nagtaka.

Parang siya lang naman ang nakakarinig na mga narinig niya kasi tulong na tulog na lahat ng mga kapatid ko.

Sinabi ko kay mama na wala naman akong naririnig.

Na mga naglalaro sa may labas.

Para makasigurado si mama ay binuksan niya ang bintana at tumingin siya sa may tulay.

Kahit siya ay nagtaka nang wala siyang nakitang kahit na isang bata doon.

Ang sabi lang niya ay mukhang mabilis na nagtakbuhan ang mga bata nang sumigaw siya sa pangalawang beses.

Pero nagtataka pa rin ako kasi wala talaga akong narinig na ingay sa labas

ng aming bahay ng oras na yon, Papa Dudut.

Hindi ko alam kung ano ang trip ni mama.

Kaya yon ginawa.

Sigurado ako, Papa Dudut, na wala talagang maingay ng gabing yon.

Mama, kagabi hindi ba sinisigawan mo yung mga sinasabi mo naglalaro kasi maiingay?

Wala naman akong naririnig na maingay kagabi eh.

Sabi ko kay mama habang nag-almusal kami.

Anong wala? Magigising ba ako kung wala akong narinig?

Ikaw nga ay maglinis ng tenga mo, Johnson.

Turan pa ni mama.

Wala rin akong narinig tahimik nga kagabi eh.

Saka medyo maabon kagabi, hindi ba?

Bakit naman may mga batang maglalaro sa labas?

Singit pa ni papa.

Ano bang gusto niyong palabasin?

Na gumagawa ako ng kwento?

Puputuling ko ang tulog ko para sa walang kwentang bagay?

May inis na tanong pa ni mama.

Eh baka may narinig ka talaga pero ikaw lang ang nakarinig.

Siguro yung nagpaparamdam na sayo yung mga nandun sa tulay na kaluluwa.

Sabi mo mga bata ang narinig mo.

Hindi ba may chismis na matibay?

Ano daw talaga ang tulay na yon kasi binuhusan ng dugo ng bata?

Baka silang mga narinig mo.

May tono ng pananakot na sabi ni papa kay mama.

Kaya nga papa, ang sabi pa naman ni mama ay hindi siya takot na magpakita sa kanya yung white lady.

Baka nagpaparamdam na sa kanya.

Sabi ko.

Tumigil na nga kayong mag-ama.

Talagang pinagtutulungan niyo pa ako ha?

Asik pa ni mama.

Makalipas ang ilang buwan.

At nainabuntis na naman si mama.

Magiging lima na kaming magkakapatid.

Nagreklamo na rin si mama sa barangay tungkol sa maingay ng mga bata sa gabi

na naglalaro sa tulay kaya pinagbawal na ang paglalaro sa tulay tuwing gabi

kasi nakakaabala siya sa pagtulog namin papadudot.

Wala na rin namang kaming nararamdaman na kakaiba sa tulay kaya mas lalong naging tahimik ang buhay namin.

Kahit papaano yung nabawasan na rin ang takot ko sa tulay na yon.

Pero may mga pagkakataon na inuutosan ako ni mama na bumili sa kabilang barangay kasi nandun ang maliit na palengke kahit gabi na.

Kailangan ko patuloy dumaan sa tulay.

Kapag ganoon ay nagpapasama ako sa isa sa mga kapatid ko.

Pero minsan ay ayaw nila kaya wala akong choice kundi ang bumili ng pinabibilis sakin ang wala akong kasama.

Binibilisan ko na lamang ang paglalakad ko sa tulay.

Kasi hindi pa rin.

Nawawala sa isipan ko na merong doong white lady at posible na may bagong mga kaluluwa na nakatira sa tulay dahil sa chismis na binuhusan nyo ng dugo ng mga bata.

Parang lahat naman yata ng kongkretong tulay ay may ganong kwento.

Pero dahil sa medyo bata pa ako ng time na yon ay naniniwala ako sa ganon.

Papadudut

Isang gabi inuutosan ako ni mama na bumili ng isang kilo ng karne ng baboy dahil mag-aadobo siya.

Medyo malaki na ang tiyan ni mama noon.

Nagpasama ako sa mga kapatid ko pero kahit isa ay walang gustong sumama sa akin.

Nakiusap ako kay mama na baka pwedeng iba na lamang ang utusan niya pero naggalit pa siya sa akin.

Napilitan na lamang akong sumunod kasi baka mapalo o hindi pa ako bigyan ang baon.

Nang papunta na ako ay okay naman.

Pero nang pabalik na ako ay doon na may nangyaring kababalaghan.

Malayo pa lamang ako sa tulay.

Naya'y mabilis na ang paglalakad ko papadudut.

Nang nasa gitna na ako ng tulay ay hindi ko alam kung bakit bigla akong may naramdaman na kakaiba.

Yung parang hindi ako makahinga ng maayos at ang bigat ng dibdib ko.

Maya-maya may narinig akong iyak ng babae na parabang nanggagaling siya sa ilalim ng tulay.

Doon ako napasigaw at tinawag ko si mama.

Napatakbo na ako at halos umiiyak ako nang dumating sa bahay.

Napagalitan pa nga ako.

Napatakbo na ako ni mama kasi wala akong dalang karne ng baboy.

Doon ko na realize na nabitawan ko pala yun nang tumakbo ako sa tulay dahil sa sobrang takot.

Balikan mo yung karne.

Bilisan mo at baka makuha yun ng aso.

Inis na utos ni mama sa akin.

Ayaw ko na pong bumalik doon.

May narinig po akong babaeng umiiyak.

Ang sabi ko.

Ikaw ang babaeng umiiyak kapag pinalo kita.

Jansen, huwag mo kong aartihan.

Turan pa ni mama.

Talagang naging matigas ang ulo ko nang time na yon, Papa Dudot.

Kaya si mama nang bumalik sa may tula ay para kunin yung karne ng baboy na nabitawan ko.

Pagbalik niya ay binungungaan pa niya ako kasi wala naman daw siyang narinig na babaeng umiiyak.

Masyado ko raw kasing iniisip na merong white lady sa tula

e kaya kung ano-ano ang mga naririnig ko kahit na hindi naman totoo.

Alam ko sa sarili ko na hindi ako gumagawa ng kwento, Papa Dudot.

Sigurado talaga ako na meron akong narinig na babaeng umiiyak.

Sobrang hina nga lang ng iyak niya pero hindi pwedeng magkamali ang tinga ko.

Mabuti pa nga ang mga kaibigan ko kasi nung ikwento ko yun sa kanila ay naniwala sila sa akin.

Talaga raw merong white lady sa tulay na yon kaya nakakarinig ako ng ganun.

Meron pa nga kumakalat na kwento sa lugar namin tungkol sa tulay na yon.

May tricycle driver daw na nakakita ng white lady mismo.

Madaling araw daw noon.

At pauwi na sa bahay niya yung tricycle driver.

Bigla raw tumigil sa hindi malamang dahilan ng tricycle niya sa gitna ng tulay.

At kahit na anong gawin niya ay hindi niya yon mapandang.

Takot na takot raw yung tricycle driver kasi aware siya na meron nga something sa tulay na yon.

Inabot na raw ng halos kalahating oras bago muling nagstart yung makina ng tricycle niya.

Nang makalagpas siya sa tulay ay nakita niya na merong babaeng nakasakay.

Sa tricycle niya.

Nilakasan na lang daw ng tricycle driver ang loob niya.

At binilisan niya ang pagumaneho habang nagdarasal.

Nawala naman daw yung babae pero natroma na yung kawawang tricycle driver.

Nagkataon pa na tito ng kaklasiko ang tricycle driver na yon.

Kaya chinika ko ang kaklasiko na yon at magtanong tungkol sa tito niya.

Totoo yon.

Hanggang ngayon nga ay nilalagnat pa rin si tito sa sobrang takot.

Di na na nga siya na imama sa albularyo kasi baka sumunod sa kanya yung white lady.

Ang sabi pa ng kaklasiko.

Sa dami ng kwento ng katatakutan tungkol sa tulay at dahil sa sarili kong experience

ay mas lalo lumakas ang paniniwala ko na meron talagang muhabalot na kababalaghan sa tulay na malapit sa bahay namin papadudut.

Mas lalo na akong natakot na dumaan doon tuwing gabi.

Ewan ko ba kung bakit doon pa kami nakapagpatayo ng bahay.

Sa bagay wala rin kaming choice kasi yon lang ang lupa ni na lola na available at pwede naming tayuan ng bahay.

Lumipas pa ang ilang taon at naging pito na kaming magkakapatid.

Napakasipag kasi talaga ni na mama at papa na gumawa ng bata papadudut.

Every year na lang yata.

Pero kahit papaano naman ay naitatawid namin ang aming buhay.

Hindi man marangya pero hindi naman nagkukulang si na mama at papa na ibigay.

Ang mga pangangailangan namin.

Para sa akin ay happy na ako sa ganung buhay basta magkakasama kami ng pamilya ko.

Pero hindi pa rin pala tapos ang kababalaghan na mararanasan ko sa tulay sa tabi ng aming bahay papadudut.

Kahit papaano ay nagpahinga na rin ang kwento ng kababalaghan sa tulay.

Medyo matagal na rin kasi yung last na kwento na merong nakakita roon ng white lady.

Nawala na rin ang takot ko noon sa tulay dahil kahit papaano ay nagmature na ako.

Nakakadaan na ako sa tulay ng hindi natatakot kahit gabi na.

Nasa college na ako ng panahon na yun kaya madalas ay late na akong umuwi dahil natuto na akong gumala at nabarkada na rin ako.

May mga pagkakataon pa nga na tinatakot ako ni mama na sa kakauwi ko ng gabing gamina ay makakasalubong ko sa tulay.

Yung white lady.

Akala ko ba hindi ka naniniwala doon sa white lady ma?

Bakit ngayon ay ginagawa mo ng panakot sa akin?

Ang natatawa kong tanong.

Kasi nga palagi ka nang late umuwi.

Sana nga totoo na yung white lady sa may tulay at magpakita siya sayo.

Para matigil ka na sa paggalam mong babae ka.

Turan pa ni mama.

Naku ewan ko sayo ma.

Samantalang dati nagagalit ka pa kapag sinasabi naming totoo yung white lady sa may tulay.

Okay.

Ang sabi ko.

Isa sa mga pinagbabawal ni na mama at papa sa akin ay ang nagpapaligaw ako at ang pagkakaroon ko ng diyowa.

Hindi raw ako pwede magkaroon ng diyowa hanggang hindi pa ako tapos na mag-aral.

Saka ako na raw yun atupagin kapag meron akong maayos na trabaho.

Pero dahil medyo pasaway pa ako ng time na yun.

Hindi ko sila sinunod.

Pinilit ko naman na huwag magkaroon ng boyfriend pero nang may manligaw sa akin sa campus.

At nagustuhan ko.

Pumayag naman si Andre na sikreto muna ang relationship namin dahil may mga tagal lugar din namin na nag-aaral sa school kung saan ako nagka-college.

Baka kasi makita nila ako at ikwento nila ako sa mga magulang ko.

Baka kalbuhin pa ako ni na mama kapag nagkataon.

May mga pagkakataon na inihahatid ako ni Andre sa bahay.

Pero hanggang sa tulay lang siya papadudut.

Tuwing gabi lang niya ako ininahatid.

Para walang makakita sa amin.

Isang araw mansa rin namin ni Andre kaya after ng school ay nagdate muna kami.

Nagpunta kami sa bayan kasi nandoon ang mga kainan.

Hindi kung anong kainan papadudut ha.

Yung legit na kainan talaga.

Kagaya ng mga fast food restaurants.

Natatandaan ko na binigyan ako ni Andre ng staff toy na teddy bear.

Pero ang sabi ko ay siya muna ang magtago kasi kapag dinala ko yun sa bahay namin ay makikita ni na mama.

Baka magduda pa sila kung kanino galing yung staff toy.

Medyo nakalimot kami ni Andre sa oras kasi minsan lang kaming makapagdate.

After namin kumain ay naglakad-lakad pa kami habang magka-holding hands.

Kung hindi pa ako tumingin sa cellphone ko ay hindi ko malalaman na alas 10 na pala ng gabi.

Babe, 10pm na pala.

Lagot ako nito.

Kanina pa nagtetext si mama kung nasan ako.

Uwi na tayo.

Ang sabi ko.

Sige, bangon na lang tayo sa susunod.

Ihatid na lang kita para sure.

Sure ka na safe na makaka-uwi sa inyo.

Turan pa ni Andre.

Nang nasa tulay na kami ay sinabi ko kay Andre na pwede niya akong iwanan doon.

Pero hindi agad umalis si Andre at nag-request pa siya na baka pwede siyang makahingin ng kahit na isang kiss sa akin.

Pinagbigyan ko naman si Andre pero habang hinahalikan niya ako ay biglang naging malamig ang simoy ng hangin.

Hindi ko naman yun pinansin kasi gabi naman at normal lamang na malamig ang hanging kapag ganong oras.

Babe, tama na. Baka may makakita sa atin.

Tulak ko kay Andre.

Sige, kita na lang tayo bukas sa school ha?

Ang sabi pa ni Andre.

Okay, mag-iingat ka pag uwi mo.

Sorry at late na akong makakarating ka sa inyo ha?

Sabi ko.

No problem, ang importante naman ay nakapag-celebrate tayo ng monsery.

Nakangiting sabi pa ni Andre.

Palis na sana si Andre nang bigla kong natigilan dahil sa merong sumitsit sa kung saan.

Akala ko ay si Andre ang sumitsit-sit sa akin kaya lumingon ako pero nakita ko na tuloy-tuloy lang si Andre sa paglalakad at medyo malayo na siya sa akin.

Mas naging malamig na ang hangin.

Yung tipong tumataas na ang balahibo sa braso ko.

Hanggang sa naririnig ko na naman yung babaeng umiiyak na parang nanggagaling sa ilalim ng tulay.

Hindi ko akalain na maririnig ko ulit yun matapos ang ilang taon.

Pero sa pagkakataon na yun ay malakas na at mas mahaba na ang pag-iyak niya.

Hindi agad ako nakagalaw kasi hindi ko alam kung saan ako tatakbo.

Sa bahay ba ako tatakbo o babalik kay Andre?

Pakaramdam ko ay nawala ng lakas ang mga paa at binti ko na humakbang at hindi ako nakalis sa kinakatayuan ko.

Kung hindi pala mo ba si mama ng bahay at nakita ko nakatayo sa gitna ng tulay ay hindi siguro ako makakaalis doon.

Nakita ko ni mama at tinawag niya ako.

Pakaramdam ko ay nagising ako mula sa isang mahabang panaginip.

Bigla ko umiiyak at patakbo akong lumapit kay mama sa sobrang takot ko ay napayakap ako sa kanya ng mahigpit.

Ano ba nangyayari sa iyo Johnson?

Bakit ka umiiyak?

Tanong ni mama sabay alis ng pagkakayakap niya sa akin.

Teka, huwag mong sabihin na buntis ka ha?

Malakas na tanong niya.

Hindi po ako buntis.

Pumasok na lang po muna tayo sa loob, ang sabi ko.

Nang nasa loob na kami ng bahay ay doon ko na sinabi ang nangyari.

Siyempre hindi ko sinabi na inihatid ako ni Andre na boyfriend ko kasi masasabunutan talaga ako ng nanay ko.

Napagalitan na naman ako ni mama at ang sabi niya ay dahil yun sa palagi akong late na umuuwi.

Kung hindi raw ako titigil sa gawain ko na yun ay baka tuluyan ang magpakita sa akin yung white lady at sapian pa ako.

Hindi ko rin talaga maintindihan kung minsan ang nababalik.

Nanay ko papadudot.

Dati ay hindi siya naniniwala doon sa white lady sa tula.

E tapos noong college na ako ay ginawa na niyang panakot sa akin yun.

Pero kahit na hindi niya gawing panakot sa akin ay talagang natakot na ako.

Bumalik na naman ang takot ko sa tulay na yun na matagal nang nawala.

Simula na mangyari yun sa akin ay hindi na ako gumala sa gabi.

Kung hindi man maiiwasan, nauuwi ako ng gabi na ay nagtetext ako sa nanay ko para sunduin niya ako doon.

Sa may tulay.

Natatakot na kasi akong maulit ang nangyari na yun, papadudot.

Baka sa susunod ay hindi ko na kayanin at baka bigla na lamang akong mahimatay.

Or worst, mamatay sa sobrang takot.

Ang bunga kala ko ay okay na ang lahat.

Pero isang linggo matapos ang pangyayari na yun, sa tulay ay nagsimula na akong managinip ng kakaiba.

Napapanaginipan ko yung tulay.

Meron daw doong babae na nasa gilid at kapag dumadaan ako,

ay tinatanong niya ako kung nakita ko ba ang nobyo niya.

Matagal na rin siyang naghihintay doon.

Sinasabi ko na hindi ko kilala ang boyfriend niya at bigla siyang umiiyak kagayang ng iyak na naririnig ko noon sa tulay.

Minsan naman ay nakatayo lamang siya sa may gitna ng tulay.

Hindi ko nga lang matandaan kung ano ang itsura niya pero sa tingin ko ay maganda siya.

After ng magkakasunod kong panaginip na yun ay nilagnat ako ng malala, papadudot.

Inakala namin lahat na normalang lagnat na nararamdaman ko at madadala sa gamot na binibili namin sa butika.

Kaya lang ay inabot na ng tatlong araw ay hindi pa rin bumaba ba ang lagnat ko.

Isang gabi habang nakahiga ako at hawak ko ang cellphone ko ay pinagalitan ako ni mama.

Cellphone ka kasi ng cellphone kaya nilalagnat ka na.

Paano ka gagaling yan?

Akin na nga yung cellphone na yan.

Dapat talaga ay hindi ka na namin binili niyan eh.

Turan pa ni mama.

Ma, ito na nga lang ang libangan ko, kukunin mo pa.

Matulog ka na kaya, late na, sabi ko.

Hindi pa ako makatulog.

Yung kuya mo wala pa.

Mag-aalas 12 na ng hating gabi.

Baka nakikipag-inuman na naman ang damuho na yun.

Kumanda siya sa akin pagdating niya.

Sambit pa ni mama.

Ang tinutukoy ni mama na kuya ko ay ang kapatid kong panganay.

Meron na siyang trabaho noon pero kagaya ko ay marami rin siyang kabarkada.

Pero ang banding kasi ng mga kaibigan ni kuya ay ang pagiinom tuwing weekend na talagang tinututulan ni mama.

Sinabi ko kay mama na matutulog na ako pero ang totoo ay nagsa-cellphone pa rin ako.

Kateks ko kasi noon si Andre at nag-aalala siya sa akin kasi ilang araw na akong hindi nakakapasok sa school dahil nga sa may sakit ako.

Siguro isang oras na ang lumipas nang patay na ni mama ang ilaw sa buong bahay.

Wala pa rin ang kapatid ko.

At baka inaantok na si mama sa paghihintay.

Ako naman ay gising na gising pa rin at hindi pa ako inaantok.

Kapag talaga kateks ko ang diyowa ko ay hindi ako inaantok.

Kahit pa masama ang pakiramdam ko.

Nagpasara una na ng magsabi si Andre na matutulog na siya.

Inaantok na daw siya.

Nang wala na akong kateks ay nagigames na namang ako sa cellphone papadudot.

Abang naglalaro ako ay may narinig akong tunog sa labas ng bintana ng kwarto namin.

Hindi ko alam kung meron bang kumakatok doon.

Ang buha ba to ng maliit na bato?

Basta paulit-ulit yung ganong klase ng tunog.

Dahil nga sa wala pa ang kuya ko ay siya ang naisip kong gumagawa noon.

Baka gusto niyang pagbuksan siya ng pintuan sa kung sino mang gising pa sa aming magkakapatid.

Nakala kasi sa loob ang pinto namin at kailangan pa niyang kumatok.

Kapag kumakatok kasi siya malaki ang chance na magising si mama at mabunga ngaan siya bago matulog.

Patuloy yung tunog na narinig ko at nakikiramdam pa rin ako kasi.

Hindi ako sigurado kung kapatid ko ngayon o kung sino o ano.

Hanggang sa nag-decide na akong tumayo para buksan ang bintana.

Pwede ko kasing hinga ng pera ang kapatid ko na yon kapalit ng pagbubukas ko sa kanya ng pinto.

Dahan-dahan ko nga binuksan ang bintana kasi medyo maingay yon kapag binubuksan.

Baka kapag binigla ko ay magising pa si mama.

Nang mabuksan ko na ng tuluyan ang bintana at sumilip ako sa ibaba ay wala naman akong nakita.

Wala.

Wala ang kapatid ko.

Isasarado ko na sana ang bintana nang mapatingin ako sa may tulay.

Kinilabutan ako sa mga nakita ko doon papadudot.

May isang babae na nakasuot ng puting blouse at puting palda na nakalutang sa may gitna ng tulay.

Inaalo ng hangin ang mahaban niyang buhok at parang may kung anong liwanag ang buong katawan niya.

Kahit na hindi ko nakikita ang mukha niya ng maayos,

may pakiramdama ko.

Na sa akin siya nakatingin.

Kasi sa may bintana siya nakaharap.

Pakaramdam ko ay nawalan ng laman ng ulo ko.

Hindi na naman ako nakagalaw.

Alam ko na yon ang white lady na sinasabi nila na nasa tulay.

Hindi ko na rin alam kung gaano ako katagal na nakatingin sa kanya hanggang sa parang may bumulong sakin na boses na hindi ko alam kung saan ang gagaling.

At yon ang nagpagalaw sa akin.

Nanginginig kong sinarado ang bintana at sinigurado ko na nakalak yon.

Nagmamadali akong bumalik sa pagkakahiga at nagkulong ako sa kumot.

Panayang dasal ko ng sandaling yon.

Lahat na yata ng dasal na memorize ko ay dinasal ko na sa utak ko, Papa Dudut.

Sobrang takot ko pa nga noon ay hindi na ako nakatulog pa.

At nang kinaumagahan ay mas lalong sumama ang pakaramdam ko.

Ikinomento ko kay Mama at Papa ang mga nangyari.

Ang sabi ni Mama ay baka nagdideliryo lamang ako.

Kaya kung ano-ano mga nakikita ko.

Sabi ko ay akala ko ba ay naniniwala na siya sa White Lady sa may tula at tapos biglang gano'n ang sasabihin niya.

Ang sabi naman ni Papa mas mabuti pa nadalhin na ako sa albularyo at baka may kakaibanang nangyayari sa akin.

Hindi naman daw kasi may epekto ang mga gamot na iniinom ko.

Bandang hapon ako dinala ni Mama sa kilalang albularyo sa aming lugar.

Doon ay sunub ako at meron siyang ipinatak na kandila sa tubig na nasa palangganang maliit.

Tapos ay binasa niya yung nabuong patak ng kandila at ayon nga sa albularyo ay may nakikita siyang tulay at isang babae.

Naku mukhang nakakatuwa ng anak mo ng babae doon sa tulay na malapit sa bahay ninyo.

Turan pa ng albularyo.

Tinanong pa ako ng albularyo kung madalas ba akong magpunta sa tulay o dumaan.

At ang sabi ko ay doon ako dumadaan kapag pumapasok sa school at kapag uuwi ako.

Taimik lang si Mama na nakikinig na parabang unti-unti na siyang naniniwala sa sinasabi ng albularyo.

Sabi pa ng albularyo ay baka may nagawa ako sa babae na nasa tulay kaya ako ginagambala.

Dapat daw ay humingi ako ng tawa doon at ipagdasal ko rin ang kalaluan nito.

Binagyan din niya ako ng orasyon na sabi niya ay pang taboy na mga ganong klase ng espiritu.

Ginawa ko naman ang sinabi ng albularyo sa may tulay na kami dumiretsyo ni Mama at sinamahan pa niya ako roon

para ipagdasal ang kalaluan na babaeng naroon at humingiran ako ng tawad kung may nagawa man ako sa kanya na hindi niya nagustuhan.

Makalipas nga ang isang araw ay naging maganda ng pakiramdam ko hanggang sa tuluyan na akong gumaling sa lagnat ko papadudut.

Naisip ko na baka efektib nga yung ginawa sa akin ng albularyo na orasyon.

Hindi ko na rin nakita yung sinasabing white lady sa tulay pero hindi pa rin nawala ang pagtaas ng balahibo

at kilabot ko sa tulay.

Tuwing dumaraan ako.

Isa pa pala sa hindi ko makakalimutang nangyari na may connection ang tulay na yon

ay noong sinalantang lugar namin ng isang napakalakas na bagyo.

Umaga pa lang ay napakalakas na ng hangin at ulan pero kampanting kami na hindi kami aabutan ng tubig kasi medyo mataas ang silong ng aming bahay.

Pero nang gumabi na at napansin namin na tumataas ng tubig ng mabilis dahil malapit kami sa ilog ay doon na nagdesign namin.

Nagdesign si na mama at papa na kailangan naming lumikas habang hindi pa lagpas tao ang baha.

Itinaas muna namin ang mga gamit namin bago kami magkakasabay na sinuong ang napakalakas na bagyo.

Ako ang may dala ng pangalawa sa bunso naming kapatid tapos nasa huling kami kasi medyo mahirap maglakad dahil sa hanggang bewang na baha.

Papunta kami sa bahay ng lolo at lola ko kasi matibay ang bahay nila at meron silang taas.

Habang naglalakad ako sa bahay ay narinig ko.

Ang kapatid ko na nagsalita.

Ate may babae sa tulayo, kawawa naman siya.

Sabi ng kapatid ko, nabuhat ko.

Uminto ako saglit at tumingin ako sa may tulay.

Wala naman eh, ano bang babae ang sinasabi mo? Tanong ko.

Yun ate yung nakaputi siya, kawawa naman, nauulanan.

Sabi pa ng kapatid ko habang meron siyang itinuturo sa tulay na hindi ko naman nakikita.

Nang sabihin ng kapatid ko na nakaputi yung babaeng nakikita niya,

alam ko na kaagad na yun ang white lady.

Mas lalo ko tuloy binilisan ang paglalakad hanggang sa makapunta na kami sa bahay ni na lola.

Safe namang kaming lahat pagkatapos ng bagyo.

Yun nga lang ay nawala ng bubong ang bahay namin.

Pero hindi ko pa rin makakalimutan na hindi ko nga nakita yung white lady sa tulay

pero mukhang sa kapatid ko naman siya nagpakita.

Nang magkaroon si papa ng chance na makapagtrabaho sa ibang bansa ay nakaalis na rin kami sa bahay na yun.

Naluman na kasi yun nang tumagal at mas pinigil.

Kailin ni na mama na huwag nang ipaayos yun.

Isa pa ay mahirap din talagang tumira malapit sa ilog lalo na kapag may bagyo dahil ang bilis tumaas ng tubig.

Umanis na kami sa lugar na yun na talaga namang pinagpasalamat ko.

Hindi lamang kami sa bahay na layo kundi maging doon sa babaeng nasa tulay na siguro hanggang sa ngayon

ay nandun pa rin at hinihintayin na balikan siya ng boyfriend niya.

Sana all willing to wait, Papa Dudut.

Dito ko natatapos.

Maraming salamat po sa time na basahin mo ito kahit na medyo magulo.

God bless.

Sincerely yours,

Johnson

Bago po tayo magpatuloy ay gusto ko lamang pong i-request sa mga nakatutok

na huwag kalimutan na mag-subscribe

sapagkat kalahati po ng mga viewers natin ay mga hindi pa nagsusubscribe.

Hit the notification bell at ang subscribe.

Isang napakagandang pangyayari sa buhay ng isang pamilya ang pagkakaroon ng sariling bahay.

Ngunit kung minsan ito rin ang nagiging daan upang makaranas sila ng isang bagay na magbibigay sa kanila ng takot at pangamba.

Kaya mabuti na na maging maingat tayo palagi sa ating paligid.

Ang panganib ay hindi natin malalaman kung kailan at saan darating.

Kahit pa nga sa sarili nating tahanan ay nangyayari ito.

Huwag natin kakalimutan ng palaging humingi ng proteksyon.

At paggabay sa ating lumika.

Makapangyarihan ng dasal.

At kung ginawa mo ito ng tama at bukal sa iyong puso'y makakamit mo ang proteksyon

na iyong ninanais laban sa masasamang bagay na maaaring gumambala sa iyo.

Ang buhay ay mahihwaga

Laging may lungkot at saya

Sa papatudod stories

Laging may karamay ka

Mga problemang kaibigan

Dito ay pakikinggan ka

Sa papatudod stories

Sa papatudod stories

Kami ay iyong kasama

Dito sa papatudod stories

Ikaw ay hindi nag-iisa

Dito sa papatudod stories

May nagmamahal sa'yo

Sa'yo

Papatudod stories

Papatudod stories

Papatudod stories

Papatudod stories

Papatudod stories

Papatudod stories

Room of Sumum Duck