ABO NG DALAWANG SINGSING | Engkanto True Story JOIN Xethennial Membership: https://www.youtube.com/channel/UCZ6nWtA2u9KS3EreDzMrYew/join - Unique Badge and Emoji sa live chat at comment section - Shout-out sa new members/renewed members sa simula ng video Email: mkn.thelmo@gmail.com mga kwento ni Thelmo channel: https://www.youtube.com/c/mgakwentoNiThelmo Xeth Tagalog Horror Animation: https://www.youtube.com/c/XETHTagalogHorrorIllustration Sir Xeth channel: https://www.youtube.com/c/ThelmoFiles Facebook Account: https://web.facebook.com/xeth.helmo.3 Facebook Page: 1. https://www.facebook.com/Mga-kwento-ni-Thelmo-328269211396623/ 2. https://www.facebook.com/ProyektoHelmo Instagram: https://www.instagram.com/xeth_helmo/ #PinoyHorrorStories #TagalogHorrorStories #MgaKwentoNiThelmo

Video Transcript / Subtitles:( AI generated. About AI subtitles » )

* AI ("Artificial Intelligence") subtitles on Tagalog.com are generated using "Whisper" by OpenAI (the same company that created ChatGPT and DallE2). Results and accuracy may vary.
* The subtitles do include errors occasionally and should only be used as a tool to help with your listening practice.
* You can request this website to create a transcript for a video if one doesn't already exist by clicking the "Request AI Subtitles" button below a video. Transcribing usually takes 30-40% of the length of a video to complete if there are no other videos in the queue. For example, a 21 minute video will take 7-8 minutes to transcribe.
* Running a super fast cloud GPU server to do these transcriptions does cost money. If you have the desire and financial ability, consider becoming a patron to support these video transcriptions, and the other tools and apps built by Tagalog.com

MGA KUWENTO NI ZERO

Hindi ko mawari sa aking isipan at maski simpleng detalye, ay naaalala ko pa.

Pangalanan niyo na lamang po akong Bella, at ito ang aking kwento.

Isinilang ako taong 1994 sa bulubunduking lugar ng Leyte.

Hindi ko na lamang ibibigay ang buong detalye ng aking buhay.

Pero simula nang isilang ako,

nilubos na sakit at pait ng buhay ang aking nararanasan.

Lalo na't hindi ako mahal ng aking nanay.

Si tatay lamang ang aking kasakasama buong araw.

Kahit saan magpunta si tatay, naroroon ako.

Nakabisikleta lamang kami nun, papunta sa mga pinsan niya.

Minsan ay doon na ako iniiwan.

Taong 2005, grade 5 ako.

Habang pauwi galing sa eskwelahan ay may mag-asawa na lumapit sa akin at ang sabi,

Inday, ikaw lang bang mag-isa na uuwi?

Opo ako lang ho.

Ang ganda lang yung mga mata no? Parang mata ng pusa.

Isipin niyo sir Seth, yung mga babae na nagpapagawa ng cat eyes ngayon.

Ganun naman oh yung mata ko.

Numiti muna ako at ang sabi ko,

Pwera usog.

Kaya napangiti din yung mag-asawa.

Sa tansya ko ay nasa apat na po yung edad ng mag-asawa na yon.

O mas mataas pa doon.

Pagdating ko sa bahay ay nag-asikaso ako.

Nagluto, naghugas, naglaba.

Wala noon si nanay kasi nasa proper daw.

Si tatay lamang ang naabutan ko sa bahay.

Nagtimpla ako ng kape para kasi ako mag-asawa.

Ay tatay.

Pagkatapos na itong inumin ay nagpaalam siya sa akin na aalis siya papunta sa fish pond.

Mamimingwit.

Nakita ko yung mga ate at kuya ko.

Nakaupo at nag-uusap-usap.

Bagamat wala pa kaming ilaw na dekuryente.

Baka sa muka nila na kahit hindi nila sabihin sa akin ay

alam kong kinukutiya nila ako.

Katulong ang kanilang tingin sa akin.

Lumipas ang maraming taon at tumuntong ako sa edad na labing pitong taon.

Kakaiba na ang kinikilos ko.

Yung dating palangiti, masiyahin, mahilig makipag-usap.

Noon, hindi na.

Naging tahimik ako.

Ngingiti-ngiti lamang sa mga taong binabati ko ako ng magandang araw o magandang gabi.

Ayoko sa matao na lugar kasi naiingayan ako noon.

Palagi akong nagbababad ng oras sa fish pond namin.

Hindi naman malaki ang fish pond namin.

Pinagkukunan lang namin yun ng pang-araw-araw.

Habang nakaupo ako sa papag na ginawa ni tatay,

nakaamoy ako ng napakahalimuyak na amoy ng isang bulaklak.

Nangayon ko lamang na amoy at hindi talaga pamilyar sa akin.

Nagpalinga-linga ako.

Nagbabaka sakali na baka may tao na napadaan malapit sa fish pond.

Nakapampabango ng gano'n kalimuyak.

Nagulat na lamang ako bigla sa aking nakita.

Isang lalaki na nasa likuran ko.

Malapit sa tanim namin na santulat ni Yogg.

Nakatingin sa akin.

Hinahawakan niya yung isang puno ng baging na parang inaalis na ito sa kanyang muka.

Ang kanang kamay naman niya ay nakalapat sa katawan ng punong niya.

Ang kanang kamay naman niya ay nakalapat sa katawan ng punong niya.

Ang kanang kamay naman niya ay nakalapat sa katawan ng punong niya.

Nakatingin ito sa akin at medyo kinabahan ako.

Dahil noon lamang ako nakakita ng ganong lalaki.

Puting polo ang kanyang suot.

Puti rin ang kanyang pants.

Maputi na makinis yung balat.

Matipuno.

Magandang gupit.

Itim na itim ang buhok.

Magsasalita na sana ako kaso inunahan niya ako noon.

Ngumiti muna siya sa akin.

Ngiti na parang nag-aalinlangan.

At ang sabi niya,

Magandang hapon, miss.

Dito po ba yung daan?

Magandang hapon din sa iyo.

Wala pong daanan dyan.

Naligaw ka ata.

Bago ka lang po ba dito?

Sagot at bati ko naman sa kanya pabalik.

At tinanong ko ng sunod-sunod noon.

Hindi muna niya ako sinagot.

Dahan-dahan siyang lumapit sa akin na

siya naman talagang ikinagulat ko gawa ng

sobrang tangkad niya.

Siguro nasa 5'8 hanggang

nasa 6 na talampakan yung pagkakatansya ko noon.

Kinabahan ako.

Habang tinitingnan ko

ang ginagawa niya na

parang nililinis niya yung puti niyang pants noon.

Tapos yung sapot,

yung slot niya sa paa,

yung sumisikat na slipper ngayon.

Kung alam niyo yung outland na footwear ngayon,

yan ang suot niya.

Naaalala ko pa.

Muli niyang tinanong sa akin na

Ah, dito ba yung daan?

At itinuro niya yung makitid na daanan namin.

Opo, dyan nga.

Hindi ko alam kung bakit dyan ka

sa kabila dumaan eh.

Wala naman pong daanan dyan.

Depende na lang kung nawawala po kayo.

Napangiti ulit ito sa akin.

Tinitigan ko ang mukha niya.

Na kung sa unang tingin mo talaga

ay parang ibang lahi.

Makinis,

maputi na may pagkamating ka ng balat.

Matangkad,

gwapo,

matangos ang ilong.

Ang akala ko ay dayuan siya.

May dayuan siya na pumunta sa kapitbahay namin.

Kapitbahay na sobrang layo.

Kasi sa bundok noon ay hindi magkakatabi ang mga kabayan.

Isang kilometro ang magwat.

Minsan nga tatlong kilometro pa.

Yun ang layo ng kapitbahay namin noon.

Tumingin ito sa akin.

Ako naman itong si

Memakirius lang.

Pumaikot ako sa kanya at parang

nagulat pa ako sa itsura niya.

Taas pa ba talaga ako kung tumingin sa kanya noon?

Naalala ko pa na maski saplot niya sa paa

ay malaking katanungan sa akin

kung saan niya yung binili

at may ganong saplot sa paa nila

at makikita sa itsura niya na

mapera siya.

Muli siya nagsalita ng

maalis na ako.

Salamat at nandito ka kasi kung walang tao dito

hindi ko talaga matutunto ng daan pa uwi.

Doon ko na napagtanto na

naliligaw nga siya.

Napansin ko.

Nagseryoso ang mukha nito at dali-dali itong

binagtas yung makitid na daan.

Sinundan ko pa siya ng tingin.

Nakita ko na lumiko siya pakaliwa

at hanggang sa hindi ko na siya nakita

dahil sobrang taas na ng mga hugon doon.

Naglakad ako ng mabilis.

Nagbaba kasakaling makita ko pa siya pero

nagulat ako kasi hindi ko na siya natanaw noon.

Kung tutuusin,

dapat ay nakita ko pa siya kasi tuwid ang daan noon.

Walang korpada.

Napag-isipan ko na lamang na umuwi at yung

kabilang parte yung dinaanan ko kasi

doon naman yung pauwi sa amin.

Kumbaga sa kaliwang daan siya.

Ako naman sa kanan.

Hanggang sa 10 oras na ng gabi ay hindi ko pa rin makalimutan ng lalaki.

Hindi sa unang beses kong makakita ng lalaki na gwapo,

kundi unang beses kong makita yung ganong tao na may magarang kasuotan sa gitna ng kagubatan

at yung mahalimuyak na bulaklak na naaamoy ko galing sa kanya.

Hindi ko lang lubos maisip kung bakit siya napunta doon sa likuran ko.

Kugon lahat ng naroroon.

Mga malalapad na dahon ng anahaw.

May mga tinik pa nun.

Napaisip tuloy ako na baka natinik o nasugatan siya kung kaya't

pinagplanuhan ko na bumalik sa fish pond kinabukasan para

tingnan niyong parte kung saan ko siya nakita nun.

Kinabukasan,

nagpunta nga ako sa fish pond.

Pero laking gulat ko.

Gawa ng pagsilip ko doon kung saan ko siya nakita ay parang,

parang hindi dinaanan ng tao.

Walang nabale o natapakan ng mga damo.

Hindi nga ako makalapit kasi sobrang masukal.

Kinabahan ako na kahit alas 9 pa lamang ng umaga

ay dali-dali akong umuwi at hindi pa akong nakakalayo sa fish pond namin.

Ay may narinig na akong sipol nun.

Alam ko kung ano yun.

Sa waray, ang tawag namin doon.

Agway.

Diwende na mahilig sumiya.

At kasama nito ang amoy niya.

Uutusan siyang sumipol kung may nagustuhan nitong babae.

Lumingon ako pero hindi lang nagtagal ay naglakad ako ulit nun.

Pabilis nang pabilis ang aking mga hakbang.

May mga palatandaan kami sa mga aghoy.

Kung malapit ang paninig mo sa sipol,

ibig sabihin ay malayo sila.

Kung malayo na sila,

kung malayo naman yung pandinig mo sa sipol,

ibig sabihin ay malapit sila sayo.

Nung panahon na yun,

malapit yung pandinig ko sa mga sipol pero hindi katagalan.

Lumalayo ito na ibig sabihin.

Malapit na sila sakin.

Patakbo na yung lakad ko at palingon-lingon na rin ako nun.

Nakakaramdam na ako ng takot na,

noon ay hindi ko nararamdaman.

Kahit minsan ay dis oras na ng gabi ako kung umuwi.

Umaabot pa ako ng alauna hanggang alas dos sa labas.

Saktong pagtingin ko.

Diretso akong lingon na ko ng lingon.

May nabangga ako nun.

Hindi naman malakas yung impak pero yung mukha ko,

lapat sa tiyan ng nabangga ko.

Napahawak ako sa magkabilang manggas ng damit niya.

Naimbis konsultahin ko yung nabangga ko,

napalingon pa ako sa likuran ko nun.

Saka ko itinuon yung tingin ko sa nabangga ko.

Siya ulit.

Yung lalaki na nakita ko sa masukal na parating ang fish pond namin.

Agad akong umatras at kumunot ang noo ko.

Ang nasa isipan ko nun,

ito yung lalaki na nakatayo sa mga kugon.

Mabuti hindi nawala ulit.

Inunahan ko siya kagad.

Binati ko siya.

Napalingon ulit ako.

Magandang araw din sa'yo miss, bati niya.

Napatingin ako sa kanya na parabang gusto kong humingi ng tulong na parang ayoko.

Kasi balisang balisa ako sa takot niya.

Nagpatuloy na lamang ako sa pag-uwi at iniwan ko siya sa may daan.

Hindi na ako lumingon pa.

Habang papalapit ako sa aming munting bahay,

agad kong napagtanto na biglang nawala yung mga sipol noong nabangga ko siya.

Saka pa ako napalingon kung kailan nasa bungan na ako ng bahay namin.

Nagdududa na ako sa kanya nun.

Kinagabihan, natulog ako na maaga.

Hindi ko alam pero parang pagod ako.

Wala naman akong ginawa.

Dahilan na siguro sa wala kaming pagkain sa gabing ito kaya dinaan ko na lamang sa tulog yun.

Nagising ako at agad tumingin sa orasan namin.

Alas 10 na ng gabi.

Nagpunta ako sa palikuran.

Umupo ako sa papagnakawayan niya.

Kung saan malapit ito sa puno ng kakawat rambutan.

Maganda yung sinag ng buwan.

Paborito ko pa naman yung buwan kaya tumambay muna ako doon.

Ako kasi yung klase ng tao na hindi agad nakakatulog pabalik kong magising.

Dahilan kong bakit nangingitim yung paikot ng mata ko.

Napapikit ako habang nakaupo at nakasandal sa kawayan.

Nang biglang may dumating na siyang ikinagulat ko.

Isang matandang babae.

Nakatalukbong na itim na malong.

Medyo brown yung suot nito na damit at saya na hanggang talampakan yung haba nun.

Alam kong matanda ito gawa nang nasisinagan ng buwan yung kalahati ng mukha niya sa may pisngi banda.

Pero hindi ko maaninag yung mata.

Nakatayo malapit sa inuupuan ko.

Kumbaga nagpagitna sa amin yung mga tanim namin na mga bulak lakin.

Tinanong niya ako.

Ning, saan banda yung bahay ni Aleja?

Hindi muna ako sumagot kasi nagtanong siya agad nang walang pagbati sa kausap niya.

Sabi ko, magandang gabi po.

Pasensya na po pero hindi ko po alam yung bahay niya.

Wala pong Aleja na nakatira dito.

Bidati ko muna siya bago ko sinagot ang tanong niya.

A ganun ba? Bata ka pa kaya siguro hindi mo makikilala yung mga nakatira dito.

Sabi niya nun.

Wala na siyang itinanong sakin.

Agad siyang umalis pero bago pa siya tumalikod, nagpasalamat ito sa kanya ako binati ng magandang gabi sa yuining.

Naglakad siya palayo hanggang sa hindi ko na siya nakita.

Kahit na maganda ang sinag ng buwan at maaliwalas ang langit.

Hindi na ako nagpunta sa fish pond hanggat wala akong kasama.

Ang palagi kong kasamang magpunta ay si tatay.

At kapag naglilinis kami sa fish pond, hinding hindi pinapagalaw ni tatay yung parte kung saan ko nakita ang lalaki na iyon.

Hindi na siya nagpakita.

2011 ko siya nakita pero hindi ko man lang nakuha ang pangalan niya sa dalawang beses namin na pagkikita na iyon.

Hanggang sa umalis ako at lumuwas ng Maynila para magtrabaho, hindi ko na siya ulit nakita pa.

Taong 2019, kasalukuyan lang nangyari.

24 years old na ako.

Napagdesisyonan ko na umalis ng bansang Pilipinas.

At nakaalis nga ako nun.

Nagtrabaho ako sa gitnang silangan.

Akala ko ay makakalimutan ko siya pero...

Hewan ko ba?

Daladala ko yung memorya na kahit nagawa lamang ito sa maliit na detalye.

At sa maiksing minuto, ay hindi ko talaga makakalimutan.

Isang gabi,

kakatapos kong magtrabaho,

umakit ako sa kwarto ko para magpahinga na.

Tumingin muna ako sa urasan ng cellphone ko.

Alas 10 pasado na pala.

Nag-overtime ako sa trabaho.

Imbis na alas 9 ng gabi ay aakit na ako sa kwarto ko nun.

Naging alas 10 pasado na.

Kinibitbalikat ko lang yun.

Tsaka mahilig din naman akong mangdedma.

Nagpakulo ako ng tubig kasi kakain ako ng noodles.

Habang nagpapainit ako ng tubig nun,

nakaamoy ako ng amoy bulaklak.

Pero kakaiba ito sa naamoy ko.

Napaisip ako na baka hindi siya kasi...

yun na din yung palatandaan ko sa kanya eh.

Kapag naaamoy ko yun,

tila ba naaalala ko siya?

Iniisip ko na baka iba lang ito kaya dinedma ko na.

Pinatay ko yung stove saka ko inilagay yung noodles.

Mahilig ako sa half-cooked na noodles sir Seth.

Binababad ko lamang sa mainit na tubig yun.

Patuloy ko pa rin naaamoy yung halimuyak ng bulaklak.

Saka ako nagsalita.

Sino ka namang kaya?

Mabuti kung ikaw yung nakita ko na lalaki dun sa fishpond namin.

Sasama ako sa iyo.

Ito yung sinabi ko na parang para sa akin biro ko lang eh.

Pero hindi ko naman nakalain na...

may nakakarinig pala sa akin nun.

At totoo na pala para sa kanila.

Pagkatapos kong kumain ay naligo ako.

Nagpahinga muna bago nakatulog.

Pagkatapos kong kumain ay naligo ako. Nagpahinga muna bago nakatulog.

Nilock ako ng main door.

Nilock ko na rin yung mga pintuan papuntang rooftop.

Nakadouble lock na rin yung mga sliding window kaya pakiramdam ko.

Safe talaga ako nun.

Sa kwarto nakadouble lock rin kaya panatag ako.

Binuksan ko yung aircon ko sa kwarto.

Bandang alas 11 ng gabi nun.

May narinig ako na kumalabog.

Nagulat ako gawa ng...

Sobrang lakas.

Kinuha ko yung kutsilyo sa ilalim ng higaan ko.

Kinuha ko yung kutsilyo sa ilalim ng higaan ko.

Lumabas ako ng kwarto.

Binuksan ang mga ilaw.

Inikot ko yung tingin ko.

Inikot ko yung tingin ko.

Pero walang nagbago.

Nagcheck ako ng mga doorknob.

Pati double lock chinek ko na.

Pati double lock chinek ko na.

Mga sarado talaga.

Hanggang sa nagsalita ako nun.

Hanggang sa nagsalita ako nun.

Ayaw ko makipagbiruan.

Pagod ako.

Gusto ko matulog.

Pagkatapos ko nasabihin yun.

Pinatay ko na lahat ng ilaw at dumiretso sa kwarto.

Naglock agad.

Itinabi yung kutsilyo.

Inilagay ko ulit sa ilalim ng katre ko.

At humigaan nun.

Nakatitig ako sa ceiling ng kwarto ko.

Nung mga panahon na yun.

Nakatulog ako.

Nakatulog pala agad ako.

Mismo pagiga ko.

Ang buong akala ko ay gising pa ako.

Pero tulog na pala ako nun.

Yung nasa kwarto na ako na may narinig akong kalabog.

Nasa panaginip ko na pala yun Sir Seth.

Akala ko.

Gising pa ako.

Nasa panaginip na ako.

Gets niyo na mga kagiliw.

Huwag sana kayo maguluhan.

Nakatitig ako sa may siling.

Namatay yung ilaw.

Nagulat ako kasi sino ba naman ang papatay sa ilaw kundi ako lang dapat.

Tsaka ilang hakbang pa mula sa higaan ko.

Papunta sa switch ng ilaw noon.

Anim na hakbang pa.

Umupo ako sa gilid ng hinihigaan ko.

Medyo may naaaninag ako noon.

Gawa ng open yung aircon.

Hindi ko kasi nilalagay sa sleep yung aircon.

Ginagawa kong liwanag yung ilaw nito kung mag-off ako ng fluorescent lamp.

Tumayo ako para sana buksan yung ilaw.

Kaso nagulat ako gawa ng bukas na yung pintuan ng kwarto ko.

Kinabahan ako.

Kako baka napasok ako ng magnanakaw noon.

At dahil sa manipis lang yung katawan ko kaya kong lumabas nang hindi nasasagi yung pintuan noon.

Alam ko talaga natutunog yung pintuan kung masagi ko kahit konti.

Isipin nyo yung pintuan na may tunog kapag binubuksan.

Kahit dahan-dahan.

Ganon yung pintuan ko.

Dahan-dahan akong sumilip sa labas ng kwarto.

Kumbaga sa sala.

Pero nagulat ako kasi wala na yung dalawang sala set.

Yung kulay mahogani at kulay orange noon.

Ang naroon na lamang ay yung kulay itim na sala.

At may nakaupo na lalaki.

May bonfire pa sa harapan niya.

Nagulat ako gawa ng apartment ko.

Nasa third floor ng building at maraming wire yun.

Baka kakumasunog yung building.

Kasalanan ko pa.

Dali-dali akong lumapit sa lalaki na nakaupo.

Nagulat ako gawa ng may kasama itong bata.

Pagdating ko sa lalaki, siya nga.

Yung lalaki na nakita ko sa fish pond.

Yung nabangga ako.

Siya yung nasa apartment ko noon.

Tumingin sa akin yung bata.

Ang sabi ng bata ay,

Gising ka na pala.

Nagduda ako at napaisip ako.

Doon ko lang naisip ulit na sa oras na matulog ako at managinip.

Conscious talaga ako.

Yung katawan ko lang yung tulog pero,

yung kaluluha at isipan ko,

gising na gising.

Tumingin sa akin yung lalaki at ang sabi niya,

Tagal nating hindi nakita.

Kamusta ka na?

Nandito ka pala sa gitnang silangan nagtatrabaho.

Naihirapan ka dito, di ba?

Bakit hindi mo sinasabi?

Hindi ako umimik.

At dahil sa malapad yung upuan,

ay umupo ako sa dulo ng sofa.

Habang tinititikan siya.

At walang nagbago sa kanya.

Ganon pa rin ang itsura niya kung tutuusin.

Dapat ay naging matured siya gawa ng

seventeen pa lamang ako noong nagkita kami.

Ngayon ay nasa mayigit dalawampung taon na ako.

Ako pa itong naging mukhang matanda tingnan.

Ikaw?

Sabi ko na may pagdududa nun.

Paano ka nakapunta dito?

Paano ka nakapasok?

Paano mo nalaman yung adres ko?

Sino yung bata nakasama mo?

Anak mo ba yan?

Sunod-sunod na tanong ko sa kanya.

Tumingin siya sa bata at ngumiti.

Ang sabi niya,

kapatid ko yan,

si Ali.

Ako nga pala si Aleja.

Sabi niya,

nagulat ako dahil naaalala ko yung matandang babae.

Na naghahanap sa bahay ni Aleja.

Siya pala si Aleja

na sinasabi ng matandang babae na iyon.

Sinabi ko naman sa kanya nun

kung sino'y naghahanap sa kanya.

Naguguluhan man pero lumapit ako.

Umupo sa tabi niya.

Magsasalita na sana ako kaso nagsalita siya.

Kinausap niya yung kapatid niya.

Iba yung kapatid niya.

Iba yung lingwahe nila.

Nakita ko yung bata na umalis.

May sasakyan nito na lumilipad, Sir Seth.

Oo.

Tama ang narinig niyo.

Lumilipad yung sasakyan nila.

Mga kotse yung lumilipad.

Ibig sabihin,

mas nauuna ang teknolohiya nila sa atin.

Sisiw sa kanila yung teknolohiya natin dito.

At napagtantuko na hindi pala tao ang kausap ko nun.

Kailangan ko magingat pero

iba yung conclusion ko sa kanya.

Huwag ka sanang matakot sa akin.

Hindi kita sasaktan.

Hindi kami nananakit.

Wala kaming karapatan na manakit kasi pare-pareho lang tayong nabubuhay.

Pero sa magkaibang mundo at oras.

Hiniabot niya sa akin ang isang kakanin na binalot sa dahon.

Tinanggap ko naman yun.

Kumain ka muna bago tayo umalis.

May pupuntahan tayo.

Doon kung saan mawawala yung pagod mo.

At sakit na kinikimkim.

Binuksan ko yung dahon.

Kakanin na puti yung nasa loob.

Naalala ko yung dahon.

Nakatuloy yung bilin ni tatay sa akin bago pumanaw noong taong 2014.

Pwede umano akong kumain sa pagkain na inaalok nila sa akin.

Pero puti lang yung kakainin ko.

Huwag na huwag umano akong kumain ng itim noon.

Kumain ako pero hindi ko inisip na

baka minalikmata ko nito.

Na baka yung pagtingin ko sa kakanin puti.

Itim naman.

At ito yung pala.

Iba nga sila.

Hindi tulad ng tao.

Makikita at mararamdaman mo yung

pag-iingat nila sa kanilang pagkilos at pananalita na

hindi sila makakasakit ng damdamin ng tao.

Para kasi sa kanila.

Mabilis na masaktan yung mga kagaya natin.

Dahilan na maingat sila patungkol sa atin noon.

Tumayo ako gawa ng iyon.

Iinom na sana ako.

Saka ko lang napansin na nasa ibang lugar na talaga ako noon.

Nakapasok ako sa lugar nila sa tulong niya.

Nagpaikot-ikot ako at sabi ko eh.

Nauuhaw ako.

Nasaan ba tayo?

Nagalok siya ng tubig sakin.

Sobrang linaw at lamig ng tubig na iyon.

Ininom ko naman ito.

Uhaw na uhaw ako noon.

Sumagot siya sa tanong ko.

Nakapasok ka na sa lugar namin.

Napatingin ako sa kanya at ngumiti naman ito sakin.

Iniiwasan ko na tumitig sa kanya ng matagal.

Walang babae ang hindi mapapaibig sa ganong itsura ng lalaki.

Ika nga sa panahon ngayon.

Isipin niyo Sir Seth.

Halos mag 20-20 na ulit kami nagkita.

At panigurado, maraming porsyento ng babae ang pwedeng magkagusto sa kanya.

Siyempre, kasama na ako dyan kung sasadyain ko.

Iba ang lugar na napuntahan ko o dinalan niya sakin.

Magubat, mahamog, malamig ang temperatura.

Nagtaka ko kasi nasa gubat kami pero

yung mga bahay

nakadalawa,

nakadalawa hanggang tatlong palapag

at may mga sasakyan pa.

Medyo makulimlim ang lugar.

Lugar na parang hindi pa nasikata ng araw.

Ito marahil ang dahilan kung bakit mapuputi,

makikinis ang balat nila.

Tumingin ako sa kanya at dumerecho ng tinginon.

Kada bahay na madadaanan namin ay

tinititigan ko.

Malalaki.

Kaya sin,

bukas yung mga pintuan pero wala ni isa na makikita doon.

Maski yung sasakyan,

may kanya-kanyang garahe.

Maganda at pakiramdam ko ay hindi kayang bilhin ng tao.

Sa modelo pa lamang ng sasakyan,

tila bang wala pang ganun sa mundo natin.

Lahat ng bahay ba to?

Pero pare-pareho yung kulay sa labas.

Kulay abo.

Pero sa loob ay iba-iba na ang kulay.

Lahat ng sasakyan ay iba-iba ng modelo.

Pero lahat,

kulay itim.

Malalaki yung punong katabi ng bawat bahay na naroon.

Doon ko na talaga nalaman ang sagot sa sarili kong tanong.

Yung malalaking puno,

may nakatira at nagmamayari talaga.

Hindi yung asin sa puno,

kundi nagbabahay sila katabi ng punong malaki.

Yung dinadaanan namin ay lupa lang pero kakaibang lupa yun.

Parang simentado na sa atin.

May streetlight sila pero iba yung nagpapagana doon.

Umiilaw umano ito sa gabi gamit ang sinag ng buwan.

Wala umano silang araw.

Hindi umano sumisikat ang araw sa lugar nila.

Meron lamang silang buwan.

Yun lamang ang ibinigay sa kanila.

Bilang parusa.

Hindi daw ibig sabihin na nasa kadiliman sila ay masaba na sila.

Nasa kadiliman sila.

Gawa ng tumatanggap sila ng parusa na hanggang ngayon ay ginagawa nila.

Kinikilala umano nila.

Ang may lalang.

Pero hindi nila sinasabi na

Diyos.

Del malida yun.

May lalang lamang ang sinasabi nila.

Marami siyang ikinuwento sa akin habang naglalakad kami.

Hanggang sa napunta kami sa isa pang pangkat na mga kabahayan pero

iba ito sa mga kabahayan na dinaanan namin noon.

Napatanong ako.

Aleha,

bakit kakaiba yung bahay dito?

Doon sa dinaanan natin,

ngayon lang may mga agwat-agwat saka parang mayayaman.

Malalaki yung bahay.

Second floor, third floor.

May sasakyan at garahe pa.

Dito naman dikit-dikit yung bahay saka bungalow style lang.

Walang second floor at wala silang sasakyan.

Napatingin ako sa kanya.

Maaliwalas talaga yung mukha niya noon.

Dumerecho ako ng tingin pero humawak ako sa manggas ng damit niya.

Alam ko kasi na iba yung daigdig na tinatapakan ko sa katawa ko.

Pwede akong madisgrasya anumang oras.

Kaya sinigurado ko na dapat ay ligtas ako noon sa lugar nila.

Sumagot naman si Aleha sa akin at sabi niya,

Diba sa lugar ng tao sa inyo may barangay.

Kada barangay may namumuno.

Ganun din sa amin.

Pero hindi barangay ang ginagamit namin kundi sityo.

At kada sityo may namumuno.

Pwede rin namin gamitin ang inyong lingway kasi dito kami nakatira.

Pero yung mga kanto o pangalan ng kanto namin,

nakasulat sa Espanyol.

Doon na naman ako nakakuha ng impormasyon sa kanila.

Pero iisa lamang ang hinding-hindi ko makakalimutan.

Na ibinilin niya sa akin noon.

Nagpatuloy kami sa paglalakad hanggang sa naghari ang katahimikan.

Sinimulan ko na naman ang usapan.

Aleha, wala na pala si tatay noong 2014 pa.

Nakita ko yung ekspresyon niya.

Nalungkot na parabang may gusto siyang sabihin noon.

At dahil sa medyo nagtaka ako, tinanong ko siya.

Aleha, kilala mo yung tatay ko?

Kilala mo o yung nanay at tatay mo baka kilala nila si tatay?

Sunod-sunod na naman ako ng tanong.

Ngumiti ito sa akin sabay-sabing,

Kaibigan ni Amati na ang tatay mo.

Siya lang yung albularyo na tumulong sa amin.

Katulad sa mga tao,

nagkakasakit din kami.

At dahil sa hindi kami pwedeng magpagalagay,

gamot sa ospital,

sa albularyo kami lumalapit.

Isinilang akong sakitin.

At yung tumulong sa akin ay yung tatay mo.

Kaya nire-respeto dito sa mundo namin yung tatay mo.

Nagulat ako gawa ng,

bukod sa mga tao na natulungan ni tatay,

pati pala sa ibang daigdig,

nakakatulong siya.

Kahit na albularyo lamang siya.

Napansin kong dun sa lugar,

ay wala talagang ni isang tao doon.

Kami lamang dalawa.

Isa din ito sa mga napagtaghan ko

at gusto ko sana siyang kausapin pero,

inunahan na niya ako.

Nagdududa ka kasi wala kang makita na katulad ko.

At tayo lamang yung nandito.

Makinig ka sa akin, Bella.

Pag ganitong oras,

wala kang makikita dito na kauri ko.

Sabi ko pa nga sa iyo kanina,

katulad lang din kami sa mga tao.

Nagtatrabaho, kumakain,

natutulog,

nagkakasakit.

Kaya mas pinili namin yung albularyo kasi bawal kami sa ospital.

Sa kalikasan kami kumukuha ng panggamot namin.

Iniuutos namin ito sa albularyo na aming mapili

at mapagkakatiwalaan.

Isa na doon ang tatay mo.

Hindi ko lubos maisip na,

may pagkakahawig ang pamumuhay ng tao

sa kanila.

Bella,

pare-pareho lamang tayo nabubuhay,

namamatay.

Ang pinagkaiba lang ay nabubuhay kami nang matagal kasi

mabagal ang oras namin.

Samantalang ang tao,

maiksi ang buhay.

Mabilis ang oras nyo.

Ito rin ang isa sa dahilan kung bakit maingat kami sa aming sinasabi,

lalo na sa aming kinikilos.

Dahil mabilis kayo masaktan.

Paliwanag ni Aleja sakin.

Pinagmasdan namin pareho ang mga bulaklak na sumasayaw-sayaw sa ihip ng hangin.

Aleja,

doon ka ba nakatira sa mga kugon na iyon?

Doon ba sa fish pond namin?

Hindi kasi pinapagalaw ni tatay sa amin eh.

Tanong ko sa kanya.

Ah, doon.

Doon.

Doon yung lagusan ko papunta sa mundo nyo.

May mga lagusan kami.

At kami ang pumipili kung saan namin yung bubuksan.

Sa tamang oras at panawan.

Pero may oras din yung pagbalik namin sa mundo namin.

Naghari ulit ang katahimikan.

Gusto ko pa sana na makipag-usap sa kanya.

Makipag-usap ng matagal.

Singtagal nang hindi namin pagkikita.

Pero alam kong may oras lamang ako doon.

Kapag ka sila nag-imbita ng tao sa lugar nila,

ay may batas silang sinusunod.

At sinasabi nila ito sa pinakamataas sa kanila.

Yun ay ang hari at ang reyna.

Tama kayo.

Bihira lang ang taong kanilang iniimbita doon.

Kasi sa kanila,

delikado ang tao.

Katulad sa ginagawa ng mga tao sa lugar natin.

Kinakalbo ang kagupatan.

Pinapatag ang bundok.

At iba pa.

Yun ang ayaw nila.

Dahilan kung bakit tago sila sa mga taong gustong malaman ng lahat

tangkol sa kung ano ang ginagawa ng ibang tao.

Kaya sinubukan nilang bantayan ito.

Ngayon ko nalaman kung bakit.

Napaisip ako bigla at gusto ko sanang magtanong pero,

tila ba nababasa niya ang ina sa isipan ko?

Bella,

alam kong marami kang katanungan.

Sasagutin ko lahat ng katanungan mo sa isang kondisyon.

Oo, Aleja. Marami nga akong katanungan.

Ano yung konsiderasyong yun?

Sabat ko sa kanya, sabay tanong.

Sasabihin ko lahat.

Huwag mo lang sabihin kahit kanino.

Mas kesa pamilya mo yung tungkol sa amin.

Pwede kang magkwento na may nakilala ka na tagaibang daigdig pero,

huwag mong ibigay ang buong detalye.

Ipangako mo sa akin, Bella.

Seryosong sabi niya sa akin hanggang sa nagkatitigan kami nun.

Ito din ang dahilan, Sir Seth, kung bakit hirap na hirap akong magpadala ng kwento sa inyo.

Na tila ba may pumipigil sa akin kung bakit hindi ko ito maipadala ng buo.

At kung minsan pa ay nawawala-wala ang mga didaling ipinapadala ko.

Alam mo yan.

Hinawakan ko ang kanang kamay niya at sinabi ko na,

Nangangako ako, Aleja. Hindi ko sasabihin kanino man pero, masaya ako at pinayagan mo ako na ibahagi sa ibang tao na nakilala kita.

Umiti siya sa akin.

Miyaya niya ako na maglakad-lakad ulit.

Habang naglalakad ay naguusap kami nun.

Pero hindi ko na binitawan ang kanyang kanang kamay.

Dahil alam ko na babalik ako sa mundo ng mga tao kahit nanong oras.

Nilubos ko na na makasama siya.

Marami akong nalaman sa kanila na hindi alam ng mga tao nun.

Hindi ko ito isasama dito ngayon sa kwento ko.

Gaya ng ipinangako ko sa kanya.

Bilang lamang ang detalye ang pwede kong ibigay.

Yung lugar pala na dinaanan namin ay hindi pa pala sa lugar nila yon.

Malayo pa yung tunay niyang lugar.

Kumagapapasok pa lamang sa gate nila.

Hindi pa kami nakapasok doon.

Papalapit pa lamang pala kami sa tunay nilang pintuan.

At hindi yon madali.

Dahil napakalawak at napakalayo ng linakad namin.

Pero kahit ganon,

nag-enjoy ako gawa ng marami akong nakita na sobrang ganda at hindi makikitang mga ordinaryo sa mga mata.

Nakipaghawak kamay siya sakin.

Nagulat pa ako kasi napakalambot ng kanyang palad nun.

Halatang walang ginagawa at nasa isipan ko na baka isa siya sa mga namumuno doon.

Bella, wala bang sinabi ang tatay mo sayo?

Napatingin tuloy ako sa kanya at sabi ko, wala naman sinabi si tatay o binilin.

Yun lang iyong itim na kanin.

Napangiti siya sabay lingon sa kaliwang bahagi niya.

Ayaw niya na nakita ko siyang nakangiti ng ganon.

Tiyak ko na sadyang mauhulog ang loob ko sa kanya kung makita ko siyang ganon.

Kaya iniwasan na rin niya.

Alam mo Bella,

ipinagkasundo tayo ng mga magulang natin na ikasal tayo.

Seryosong sabi niya,

na siyang ikinagulat ko talaga nun.

Tinitigan ko siya na napakunotno ako.

Hinuhuli ko kung nagbibiro siya pero,

seryoso ito.

Tumingin sa akin nun.

Tayo?

Ipinagkasundo?

Ikakasal?

Tanong ko sa mahinang boses.

Oo Bella, hindi ako nagsisinungaling.

Sagot niya sabay tango ng kanyang ulo.

Hindi ko alam kung matutuwa ako,

magkagalit.

Hindi ko alam yung emosyon ko ng mga oras na iyon.

Bella,

pagtungtong mo ng dalawamputpitong taong gulang.

Kukunin kita sa mundo ng mga tao.

Magpapakasal tayo dito sa lugar namin.

Hindi ka nababalik sa mundo ng tao kaya sana,

masanay ka na hindi mo makita ang pamilya mo.

Masanay kang mamuhay na parang

isang pinuno.

May batas.

Tunay na asawa sakin.

Ito ang mga sinabi ni Aleja.

Binitawan niya ang kamay ko ng dahan-dahan.

May kinuha siya na nakabalot sa ginto na tela.

Isa yung sing-sing.

Nagpropo siya sakin, Sir Seth.

Yun na ata ang pinakamasayang alaala na ibinigay niya sakin.

At dahil sa napagtanto ko na mabuting uri ng inkanto siya,

tinanggap ko yung alok na iyon.

Hindi niya isinuot sa akin ang sing-sing.

Naging kwintas ko iyon at naging dalawang ginto yung sing-sing na iyon.

Saka lang daw namin susuutin sa mismong kasal namin.

Nagbigay kami ng kanya-kanyang pangako.

Pangako na sobrang haba.

At akala ko'y

walang makakasira.

Bigla na lamang akong nagising.

Ang mga pangako ay

nasakit ng silangan pa ako.

Doon sa pinagtatrabahohan ko.

Limang araw na umano akong walang malay, sabi ng amo ko.

Hindi na nagpakita sa akin si Aleja, pero

nasa akin ang kwintas.

Kwintas ko kung saan naroon-roon lahat ng pangako namin sa isa't isa.

Na-excite ako pag tungtong ng dalawang ginto.

Ang mga pangako ay

hindi na nagpakita sa akin si Aleja,

pero

na-excite ako pag tungtong ng dalawamputpitong taong gulang.

Halos hindi na ako magtrabaho sa araw-araw na iyon kasi natulog ako na maaga.

Pero walang Aleja na dumating.

Hanggang sa nawalan ako ng pag-asa at kinakausap ko ang sing-sing.

Hindi ko alam na konektado pala yung sing-sing na iyon kay Aleja.

At palagi niya pala akong naririnig na kinakausap yung dalawang sing-sing na iyon.

Hanggang sa lumipas ang taon,

nakalagpas na ako sa edad na sinabi niya,

hindi na siya nagpakita pa.

Pero,

nakaraang buwan, Sir Seth,

dinalaw niya ako.

Kakauwi ko lamang galing gitnang silangan.

May nakita akong bata sa bintana namin.

Alam ko na hindi tao.

Kinausap ko yung bata at bigla yung silangan.

Kinausap ko yung bata at bigla itong nawala.

Kinagabihan,

nanaginip ako at binisita ako ni Aleja.

Kinamusta?

Niyakap.

Wala akong nagawa kundi ang mapaiyak.

Iba na yung suot niya.

Hinalikan niya ako sa noo.

Pagbibigay galang sa ipinangako na akin talagang pinanghawakan.

Sabi ko,

handa na akong magpakasal.

Nagulat na lamang ako noong nakita ko siyang umiiyak.

Nasira pala yung pangako niya sa akin.

Ikinasal siya sa taga roon sa kanila.

Diba, Sir Seth,

kung sa iba ay tinanggihan ng kung anumang alok na mga inkanto,

ako na tong tinanggap ng buo.

Pero wala eh.

Wala naman akong magawa kundi ang umiyak na lamang din.

Numiti ako sa kanya at ang sabi ko,

Ayos lang, Aleja.

Ano ka ba? Ayos lang yun.

Kung hindi talaga tayo para sa isa't isa,

hindi talaga.

May desisyon pala yung mga magulang niya na ikasal siya sa iba.

Dahil nga namatay na yung tatay ko.

Kumbaga yung kasulatan ay hindi napantay gawa ng

namatay na ang aking ama.

Ginamit ko pa yung manggas ng damit ko para punasan yung mukha niya.

Unang beses kong makakita ng umiiyak na katulad nila.

Yung singsing na kwintas

naging abo.

At sabi niya sa akin ay malaya kang makakapasok sa aking kaharian.

Ibinigay niya sa akin ang tunay na pangalan ng biringan

at kung saan ito matatagpuan.

At doon na,

yung huli naming pag-uusap.