BINAON NA BARANG NG ASWANG | True Story JOIN Xethennial Membership: https://www.youtube.com/channel/UCZ6nWtA2u9KS3EreDzMrYew/join - Unique Badge and Emoji sa live chat at comment section - Shout-out sa new members/renewed members sa simula ng video Email: mkn.thelmo@gmail.com mga kwento ni Thelmo channel: https://www.youtube.com/c/mgakwentoNiThelmo Xeth Tagalog Horror Animation: https://www.youtube.com/c/XETHTagalogHorrorIllustration Sir Xeth channel: https://www.youtube.com/c/ThelmoFiles Facebook Account: https://web.facebook.com/xeth.helmo.3 Facebook Page: 1. https://www.facebook.com/Mga-kwento-ni-Thelmo-328269211396623/ 2. https://www.facebook.com/ProyektoHelmo Instagram: https://www.instagram.com/xeth_helmo/ #PinoyHorrorStories #TagalogHorrorStories #MgaKwentoNiThelmo

Video Transcript / Subtitles:( AI generated. About AI subtitles » )

* AI ("Artificial Intelligence") subtitles on Tagalog.com are generated using "Whisper" by OpenAI (the same company that created ChatGPT and DallE2). Results and accuracy may vary.
* The subtitles do include errors occasionally and should only be used as a tool to help with your listening practice.
* You can request this website to create a transcript for a video if one doesn't already exist by clicking the "Request AI Subtitles" button below a video. Transcribing usually takes 30-40% of the length of a video to complete if there are no other videos in the queue. For example, a 21 minute video will take 7-8 minutes to transcribe.
* Running a super fast cloud GPU server to do these transcriptions does cost money. If you have the desire and financial ability, consider becoming a patron to support these video transcriptions, and the other tools and apps built by Tagalog.com

MGA KUWENTO NI ZERO

Dikada 80 nang mangyari ito, nang mga panahon ito ay may dalawa akong anak.

Matagal na akong hiwalay sa asawa dahil nag-ibang bahay na ito.

Magmula kasi ng malaman ito ang pinakatagotagong lihim ng aking pamilya, ay doon na nagbago ang kanyang pagtingin.

Kahit na may dalawa kaming anak ay hindi siya nag-alinlangang iwanan kami ng mga bata.

Dahil sa natatakot tumanos siyang may gawing hindi maganda ang pamilya ko sa kanya.

Simula nga nang umalis ang magaling kong asawa ay ako na ang tumayong ama't ina ng dalawa kong anak noon.

Dahil sa ikaw sa ko sa buhay ng mga panahon ito, wala na akong katuwang sa pagpapalaki sa mga bata.

Napilitan akong umuwi sa lugar ng mga magulang ko.

At nang makauwi na nga ako sa amin ay grabe ang paninermo ng aking ina.

Galit na galit siya dahil sa ginawa akong pagtalikod sa kanila at sa mga dapat gawin.

Tapos ngayon ay uuwi umano akong may kare-kare ng mga bata noon.

Anong ipapakain mo riyan sa anak mo ha?

Lalayas-layas ka dito.

Hindi mo naman pala kayang sarili mo.

Uwi ka ng aking ina sa galit na boses.

Hindi na ako umimig.

Lahat ng mga masasakit na sinasabi ng aking ina ay tinanggap ko noon.

Dahil alam ko na mali talaga ako.

Tinanong pa ng aking ina kung nasaan raw ang magaling na lalaking bumuntis sakin.

Aanak-anak ay hindi naman pala kayang panindingan.

Sinabi ko naman sa kanyang lahat at ang dahilan kung bakit bigla akong iniwan.

Kami na mga bata.

Nagbanta naman ang aking inang humanda umano ang ama ng mga anak ko.

Dahil sisiguraduhin niyang hindi magtatagal.

Ay pagpipiesta nito ng mga uod.

Kung hindi raw gagampanan ng kumag ang obligasyon nito para sa mga bata.

Mas mainam pa mga kutong lupa o lamang lupa ang makinabang sa katawan nito.

Bigla akong natakot sa sinabi ng aking ina noon.

Umiiyak na nakikiusap ako sa aking inang huwag niyang gawan ng masama ang ama ng mga anak ko.

Dahil kahit na ganoon ang ginawa ng lalaking yon.

Alam kong pagdating ng araw ay hahanapin ito ng mga anak ko.

Ano na lamang ang sasabihin ko sa kanila.

Kapag dumating ang araw na hahanapin nila ang kanilang ama.

Ayan.

Kaya ka sinasamantala at niluloko ng ibang tao.

Dahil dyan sa pagiging mahina mo.

Ano?

Ano na yung gagawin mo sa mga bata?

Aber, hindi naman pwedeng hiigop lamang ng hangin ng mga yan at mabubusog na.

Sinabi ko naman sa aking inang maghahanap ako ng trabaho.

Magsisikap ako para mabigyan ng magandang kinabukasan ng mga anak ko noon.

Napabuga ng hininga ang aking ina tumahimik.

Magmula nga ng umuy ako sa mga magulang ko, ay pinilit kong makahanap ka agad ng trabaho.

Subalit tila ba naging mailap sa akin ng swerte.

Dahil kahit anong gawin ko ay wala akong mahanap na trabaho noon.

Hanggang sa isang araw,

kinausap ako ng masinsina ng aking ina.

Sinabi niya na pumayag na raw ako sa sinasabi niya.

Kahit papano ay kikita ako ng malaki-laking pera at maibibigay ko na ang lahat ng mga pangailangan ng anak ko.

Noong una ay nagmatigas ako sa aking ina.

Sinabi ko sa kanyang hinding-hindi ko papasukin ang mundong ginagalawan niya.

Dahil ayokong darating ang panahon.

Noong hikakahiya at isusumpa ako ng mga anak ko.

Ayokong maramdaman nilang kutsain ng mga tao sa paligid.

Lalong-lalo na sa eskwelahan.

Pero may mga araw na awang-awa ko sa mga anak ko.

Dahil sa wala akong maibigay sa kanila, nising kong duling sa oras na humihingi sila noon.

Dahil doon, kahit ayaw kumang sumunod sa yapak ng aking ina,

ay wala na akong nagawa kundi ang gawin kung ano ang kanyang mga ginagawa.

Kumita lamang ng salapi para mabuhay at mapakain ang mga anak ko.

Sa mga nagtataka o napapatanong kung ano ba ang ibig kong sabihin,

isang bantog na mambabarang na manggagamot ang aking ina.

Nanggagamot siya ng mga taong may sakit.

Pero ang mas pinagtutuunan niya ng pansin ay ang pagiging isang mambabarang.

Marami ang mga taong palihim na pumupunta sa bahay namin at may ipinapagawang hindi maganda sa taong kagalit.

Matapos gawin ng aking ina ang mga nais ipagawa ng taong lumapit sa kanya,

magbabayad ang mga ito ng malaking halaga at nakangiti na lumalabas ng bahay.

Nung una, natatakot ako sa mga ipinapagawa ng aking ina sakin.

Dahil sa hindi ko kayang magbigay ng karamdaman o kaya naman ay kumitil ng buhay.

Hindi ko pa man ginagawa ang mga bagay na iyan.

Pakiramdam ko ay parang inuusig na ako ng aking konsensya.

Kaya nga ako umalis noon at nagpakalayo-layo para huwag sumunod sa kagustuhan ng aking ina.

Dahil kahit kailan ay hindi ko pinangarap na maging isang mambabarang.

Pero kahit anong gawin kong pagtakas ay tila ba kapalaran ko na yata talaga

ang maging isang katulad niya.

Simula nga nang matutunan ko ang pambabarang,

yun na ang naging trabaho ko hanggang sa lumipas ng mga buwan.

Pero kahit ganun man,

ipinangako ko sa aking sariling

hinding hindi ako lalampas sa ipinangakong limitasyon.

Hindi ako gagawa ng mga bagay na alam kong pagsisisihan ko sa uli.

Bago ko pinasok ang pagiging isang mambabarang noon,

kauna-unahang ipinangako ko sa sariling

hinding hindi ako kikitil ng buhay.

Hindi rin ako magbibigay ng mga karamdaman sa isang tao

kung alam kong wala namang ginagawang kasamaan ng mga ito.

Isang araw,

kasalukuyang naglilinis kami ng mga anak ko sa bakura ng bahay kasama si nanay.

Nang masilayan kong nagkukumahog na naglalakad ang kapatid ng aking amang,

si Tia Belinda.

May bitbit itong kahon at may kahabaan yon.

Nababatid kong galit na galit ang tiyahin ko,

base na rin sa reaksyon ng kanyang mukha.

Nang makalapit na nga sa amin si Tia Belinda,

hinarap niya ang aking ina at walang tigil na tinatalakan.

Dinuduro-duro niya pa ito ng bitbit niya

at pinagsasalitaan ng kung ano-anong masasakit.

Nagulat ako at nagtataka dahil sa kauna-unahang pagkakataon ay galit na galit ang tiyahin kong sumugod sa bahay namin.

Kilalang tahimik at mahinawan ang tiyahin kong ito.

Kaya naman laking pagtataka ko dahil sa ginawa niya.

Sa mahinawong boses ay pinayuhan ko si Tia Belinda na huminawan siya sa pagsasalita.

Dahil baka mamaya ay matamaan niya nang hawak-hawak niyang aking ina.

O kung hindi naman ay matamaan niya ang mga anak ko noon.

Tiyang, ano ho bang problema?

Baka naman po pwedeng mapag-usapan niyan sa maayos na paraan.

Uwi ka ko pa noon.

Sinabihan ko siyang huwag magtaas ng boses.

Kung may problema man siya ay sabihin niya ng mahinaw noon.

Nang sa ganon ay mapag-usapan at magkaunawaan.

Hindi yung bigla na lamang siyang susugod at mag-iiskandalo.

Mas lalo namang umusok na parang tambut siyang ilong ng aking tiyahin.

Nanlaki ang kanyang mga mata at nagpalipat-lipat ng tingin sa aming dalawa ni nanay.

Ay hindi.

Hindi na pwedeng mapag-usapan sa maayos na paraan tong problema namin ng iyong ina, Corazon.

Sa malakas na boses ay sinabi nitong,

Alisin naman noon ang aking ina ang barang na itinanim niya sa kanyang kaibigan.

Dahil kung hindi, ay sasabihin niya sa karating baryo kung saan siya naninirahan at ang kaibigan niya.

Nang aking ina ang bumarang sa kaibigan niya nayon.

Tingnan naman noon namin kung sino ang mapapahiya.

Baka sa oras na sabihin niya iyon, ay puntahan kami ng mga kabaranggay nila at palayasin kami sa tinitira namin noon.

Magunos dili po kayo, tiyang. Huwag kayong basta-bastang mambintang sa aking ina kung wala naman nung ebidensya.

Pagtatanggol ko sa nanay ko sa mga ibinabatong salita ng tiyahin ko.

Pinandilatan niya ako ng mga mata.

At sinabihang huwag makialam dahil hindi ako ang kausap niya.

Matuto akong romespeto sa mga matatanda noon.

Hindi ba umano ako tinuruan ng magandang asal?

Sabagay, ano nga ba raw namang magandang asal ang ituturo sa akin ng mga magulang ko?

Gayong mga kampon naman umano kami ng kadiliman.

Mga kampon kayo ni Satanas!

Ewan ko ba dyan sa kapatid ko kung anong nakain at ikaw pa yung inasawa niya?

Gayong napaka-itim ng budhi mo!

Galit niyang saad sa aking ina.

Sinabihan ko ang dalawang anak kong pumasok na muna sa loob ng bahay.

Dahil ayokong makarinig sila ng mga masasamang salitang nagmula sa tiyahin kong mata-pobre.

Ma, sumunod ka na rin ho kaagad ha.

Magluluto pa tayo ng hapunan.

Huwi ka ng anak kong si Angela na nasa edad sampung taon nun.

Humuon na lamang ako.

Sinabi kong kakausapin lang namin ng lola nila si Tia Belinda.

Bago tuluyang tumalikod ito at naglakad na papasok sa loob ng bahay.

Nang wala na ang dalawang anak ko ay tinanong ko ulit ang tiyahin ko.

Kung sigurado ba siyang ang aking ina talaga ang gumawa ng hindi maganda doon sa sinasabi niyang kaibigan.

Kaya ganun na lang ang galit niya na tila isa siyang bulkang nagtampururot.

Sandaling hindi nakaimik ang tiyahin ko na parabang nag-iisip pa ito ng isasagot.

Anya, alam niyang ang aking ina ang gumawa ng hindi maganda sa kaibigan niya.

Dahil siya lamang ang huling nakausap ng kaibigan nito bago yung nagkasakit.

Alisin niyo na yung kung anumang kademonyo ang ginawa niyo sa kaibigan ko.

Kung gusto niyo magtagal pa kayo dito sa tinitiran niyo.

O kaya mas mabuti pang lumayos na kayo dito para wala nang kamalasan ninyong nangyari sa lugar na to.

Kigil na wika ng tiyahin ko noon.

Napansin kong nagpipigil lamang sa galit ang aking ina.

Walang imig na tinititigan niya ang tiyahin ko.

Kapag nasa ganung estado ng aking ina ay alam kong anumang sandali ay makakagawa na ito ng hindi maganda.

Natatakot akong baka bigla na lamang bumulagta ang tiyahin ko sa kinatatayuan ni Totmang Isay.

Kaya naman ang ginawa ko ay nilapitan ko ang aking ina at sinabihan ko siyang huminahon.

Mag-isip na maayos.

Dahil baka may magawa siyang hindi maganda sa oras na magpadala siya ng galit na nararamdaman.

Huwag niyo akong tinatakot-takot diyan.

Dahil kahit kailan.

Hinding-hindi ako matatakot sa inyo.

Huwi ka pa ng tiyahin ko.

Sabay talikod at umalis ng paghihimotok pa rin sa galit.

Nang makalayo ng tiyahin ko ay hinarap ko ang aking ina at tinanong kung totoo ba ang sinasabi ng kapatid ni tatay.

Tumingin ng diretsyo sa mga mata ko ang aking ina.

At sinabi niyang hindi siya ang gumawa sa kaibigan ni Tia Belinda.

Alam kong nagsasabi ng totoo ang aking ina.

Kilala ko siya. Hindi siya basta-bastang gagawa ng aksyon kung alam niyang wala namang ginagawang masama ang isang tao.

Napakunot ng noo ang aking ina at napapaisip nun.

Sinabi niya sa aking sa pagkakaalam niya ay hindi lamang ang kaibigan ni Tia Belinda ang nagkakasakit sa Karatig Baryo.

Dahil nitong nakaraan lamang ay napansin niyang marami ang mga kabataang nagkakasakit sa baryong tinitira ng tiyahin ko.

Kanina, habang pinagmamastan ko maigi yung tiyahin mo, parang may kakaiba siyang presensyang pilit na ikinukubli.

Hindi ko lang mawari kung anong klaseng presensya ba iyon.

Wika ng aking ina.

Nagtataka naman akong nagtanong sa aking ina kung ano ang ibig niyang sabihin.

Hindi ko kasi siya maintindihan.

Sinabihan niya akong pumasok muna kami sa loob ng bahay at doon na mag-usap nun.

Nang makapasok na nga kami sa loob ay itinuloy na namin ang usapan.

Ayon sa aking ina, malakas ang kutob niyang isang uri ng aswang ang namiminsala sa Karatig Baryo.

Sa tingin niya rin ay may alam tungkol sa lihim na karunungan ang nilalang na iyon.

At ang karunungang na lalaman nito, ang siyang ginagamit na kasangkapan.

Binigyan ng nilalang na iyon ng karamdaman ng mga taong naniniraan sa Karatig Baryo.

Nang sa gayon ay sa iba mabaling ang atensyon ng mga tao.

Kilala akong mambabarang dito sa lugar natin.

Kaya kung ganyang halos lahat na ng mga tao ang nagkakasakit,

walang ibang mapagbibintangan kundi ako lang.

Tugon niya.

Saglit akong napapaisip sa sinabi ng aking ina.

Tama siya sa mga sinasabi niya.

Bago namin tinapos ang usapan ay napagkasunduan naming dalawang magmanman sa Karatig Baryo.

Ako ang naatasan niyang magmanman sa Karatig lugar.

Alamin ko kung ano na ang kaganapan.

Dahil hindi naman siya pwedeng magpakita doon dahil natitiyak niyang galit na galit na sa kanya ang mga tao ng mga sandaling iyon.

Nang sumunod na araw nga ay pumunta ako sa Karatig Baryo.

Palihim akong nagmanman kung ano nga ba talaga ang nangyayari sa lugar na iyon.

Sa bungad pa lamang ng baryo ay may napapansin na akong kakaiba.

Hindi ko may paliwanag

kung anong klaseng presensya ang nararamdaman ko.

Pero sa pagpapatuloy ng paglalakad ko ay

may nakasalubong akong matandang babae nun.

Kakaiba iyon kung tumitig sakin.

Nagkunwari naman akong hindi ito napapansin

at nagpatuloy na lamang sa paglalakad.

Nung tuluyan na kaming magkalapit ng matanda

ay huminto ito at nagtanong kung taga saan ako.

Hindi ka taga rito ano?

Nakangising tanong nito.

Pilit kong ikinukubli ang presensya bilang isang mambabarang

at ngumiti sa matandang naguwi kang pupuntahan ko lang ang tiyahin ko.

May ipinapaabot lamang ang aking ina.

Sandali akong tinitigan ng matanda bago ito nagsalita ng

Hala, sige, sige.

Puntahan mo na ang tiyahing sinasabi mo.

Pasimpleng umiti ako sa matanda bago nagpatuloy na maglakad.

Nang medyo makalayo na ako ay bahagya akong tinapik ang dibdib

dahil bigla na lamang iyong sumikip nung kausap kanina ang matanda.

Habang kausap ko nga siya kanina ay naramdaman ko ang palihim nitong pagbitaw ng sumpa

sa pamamagitan ng pagpapalipadhangin.

Mabuti na lamang at naglagay ako ng puder sa katawan bago pumasok sa baryong iyon.

Hindi ako maaaring magkamali.

Mukhang may kinalaman ng matandang iyon sa pagkakasakit ng mga tao dito.

Diretsyong pinuntahan ko ang bahay ng sinasabi ng tiyahing kong kaibigan niya.

Titignan ko lang kung ano ang nangyari sa kaibigan ng tiyahing ko na iyon.

Sa paglipas ng ilang minuto ay nakarating na ako.

At sa bakuran pa lamang ng bahay ay may kakaiba na akong nararamdaman.

Nung akmang lalapit na sana ako sa pintuan para kumatok nun,

bigla akong napaatras dahil naramdaman kong para bang merong napakatulis na bagay ang biglang tumusok sa braso ko.

Nung nagusal ako ng pambasag ng sabulag

ay doon ko lamang napagtantong silyado ang buong bahay at maraming itim na nilalang

ang nagbabantay sa bakuran ng bahay na iyon.

Tila ba inaabangan na lamang na mga iyon ang oras ng kabatayan ng kaibigan ni Tia Belinda?

Nakalanghap rin ako ng napakalansang amoy

at alam kong nanggagaling iyon sa taong may sakit sa loob ng bahay na kinatatayuan ko.

Para hindi maalerto ang nilalang na nambiktima sa kaibigan ng tiyahin ko,

nagmamadali na akong lumabas ng baryo.

Isa pa ay hindi ko na rin nakayanan pa ang mabigat na presensyang buwabalot sa lugar na iyon.

Kamusta anak? Anong nakita mo sa karatig baryo?

Totoo ba yung sinasabi ng kapatid ko yung nanay mo raw yung bumarang sa kaibigan niya?

Bungad na tanong sa akin ng aking ama.

Malinaw kong sinabi sa kanila ang mga napapansin ko noon.

Sinabi ko rin sa kanyang hindi ko nararamdaman ang presensya ni nanay.

Noong naroon ako sa bahay ng kaibigan ni tiyah.

Sa halipaibang presensya ang nararamdaman kong bumabalot sa buong paligid ng lugar na pinuntahan ko.

Sinabi naman ang aking inang susubukan niyang pumunta sa karatig lugar para pag-aralan kung papanong tutulungan

ang mga taong nagkakasakit.

Gusto ko makita yung matandang sinasabi mo anak.

Gusto ko lang kumpermahin kung tama ang hinala kong yun talagang may sala rin.

Sad ng aking ina.

Pero nay, baka pumapano kayo. Pag-aalang wika ko.

Tinignan niya ako ng seryoso at sinabi ang huwag akong mag-alala dahil kayang kaya niya ang kanyang sarili.

Aniya, gusto niya lang alamin kung papanong magamot ang mga taong nagkakasakit sa karatig baryo.

Nais niyang makatulong sa ibang tao at higit sa lahat ay gusto niyang patunayan sa kapatid ng aking amang mali ang paratang nito sa kanya.

Oo, isa kaming mambabarang pero kinikilala namin kung sino ang nararapat gawan ng masama.

Hindi kami basta-bastang nagbibigay ng pamarusa sa isang tao.

Sa paglipas ng mga araw ay napansin kong naging abala na ang aking ina.

Nagbolontaryo akong tulungan siya sa mga ginagawang panggagamot sa karatig baryo pero sinabihan niya akong huwag makialam sa mga ginagawa niya.

Hayaan kung anong siya ang gumawa ng solusyon sa mga nangyayari sa karatig baryo.

Dahil sa sinabi niya ay hinayaan ko na lamang siya.

Pero habang lumilipas ang araw ay unti-unti kong napapansing parang nangangayayat ang aking ina.

Nung una ay nilalagnat at nuubo lamang ito.

Nakita ko namang ginagamot niya ang kanyang sarili kaya hindi kami nagalala.

Dahil ang akala namin noon ay isang simpleng sakit lamang ang dinaramdam nito.

Pero sa pagdaan na mga araw ay napansin kong mas lalo pang lumala ang sakit nito.

Nanlalalim na ang kanyang mga mata.

Nangingitim ang gilid na parabang hindi siya nakakatulog ng maayos sa gabi.

Hindi rin mawala-wala ang kanyang ubo na parang hirap na hirap siya sa bawat pag-ubo noon dahil napapahawak siya sa kanyang dibdib at tila namimilipit sa sakit.

May mga butlig na rin ang lumilitaw sa buong katawan niya.

At hindi katagalan ay isa-isa na yung nagsisipagputukan.

Nakakapandiri yung pagmasdan.

Paus na rin kong magsalita ang aking ina at halos hindi na niya maigalaw pa ang katawan.

Dahil sa labis na kapayatan at maraming galis ang tumubo sa kanyang katawan noon.

May mga gabi na rin akong nakakarinig ng mga mahihinang pag-angin.

Kapag hating gabi naman, minsan ay bigla-bigla na lamang lumalagas ang hagunoy ng hangin na parabang may bagyong paparating.

At malakas na humahampas sa bubungan ng bahay ang sanga ng puno ng mangga.

At sinasabayan ng nakakapangilabot na huninang wakwak.

Sa tuwing nangyayari ang mga kaganapang iyon ay naririnig kong malakas na dumadangoy ngayong aking ina.

Indikasyon na nahihirapan na ito sa sitwasyon niya.

Kapag gano'n na ang sitwasyon ay nasa harapan na ako ng altar.

Nagsisin din ang kandilang itim.

Sabay nagpapakawala ng mga orasyong pang tigal po sa labas ng bahay.

Nang sagayon ay matigil na ang paghuninang wakwak at mapuruhan ko ito pero...

Tila ba napakalakas din ang nilalang dahil kahit anong gawin ko ay hindi ko siya napupunta.

Minsan pa nga ay nilabas na naming dalawa ni tatay ang nilalang at hinamon ito pero...

Sa paglabas namin ng aking ama ay isang matandang may nakakatakot na itsura.

Ang nakikita naming nakangising nakatitig sa bahay.

Umaatungal iyon na parang kalabaw bago kumaripas ng takbo palayo.

Sinubukan pa naming habulin ni tatay ang nilalang.

Pero napakabilis nitong tumakbo.

Dahil sa isang kurap lamang na mga mata namin ay bigla na lamang itong nawawala.

Kahit na anong gawin kong pagsuri sa aking ina ay wala akong nararamdamang kahit anong presensya.

Kaya naman napagpasya na namin ang aking amang dalhin siya sa pagamutan ng bayan.

Nung dadali na sana namin ang aking ina sa pagamutan...

Marinitong tumutol.

Ayaw niyang dalhin namin ito dahil sa hirap na hirap na siya magsalita.

Kaya naman sa pamamagitan ng pagsenyas niya ng kamay ay naipaparating ang mga nais niyang sabihin sa amin.

Nay, anong gagawin ko?

Ayaw niya namang pumayag na dalhin kayo sa pagamutan.

Maluwa-luwa akong tanong sa aking ina abang marahang nililinisan ang kanyang katawan.

Ilang sandali pa ay hindi ko na napigilang tumulo ang luha.

Nang makita kong naglalangis at nagnanak-nak na ng galis niya at nagkaroon na ng maliit na butas.

Habang pinupunasan ko ng maligam-gam ang binti ng aking ina ay may nakikita na akong gumagalaw-galaw na mga maliit na uot.

Nahabag ako sa kanyang kalagayan.

Dahil buhay pa man ang aking ina, dinadagsa na ito ng langaw.

Kaya naman nasa loob na lamang palagi ito ng kulambo para hindi siya madapuan ng mga langaw nun.

Napapansin ko rin biglang dumarami ang mga insekto sa labas ng bahay.

May kakaibang huni ng ibon na naririnig ako tuwing sumasapit ang takip silim.

Kakaiba na rin ang amoy ng aking ina.

Dahil kahit nasa bungad ng pintuan ka pa lamang ay malalangap mo na ang napakalansang amoy na iyon.

Gawa nang dahil sa mga nagsisiputukang butlig sa buong katawan niya.

Nay, sino'y may gawa sa'yo nito?

Alam kong may dahilan ka kaya ayaw mong magpadala sa paggamutan.

Sabihin mo sa akin nay kung sino'y gumawa niyan.

Sisiguraduhin kong pagbabayaran niya ang kasamaang nangyayari sa'yo.

Tigil ang galit na nararamdaman ko ng mga sandaling iyon.

Ipinaliwanag ko sa aking inaw ang ginawa ko na ang lahat pero,

sadyang napakagaling ng kung sino man ang may kagagawan sa kanya.

Binuhos ko na ang lahat-lahat ng kakayahan ko sa pagiging isang mambabarang.

Pero bigo pa rin ako.

Kahit anong gawin ko ay hindi ko mahagilap kung sino ang gumawa ng masama sa kanya.

Kahit sinyalis o markaman lamang ay wala akong makita nun.

Sa nangangatog na mga kamay ay hinawakan ng aking ina ang kamay ko.

Nakita ko siyang bumubuka-buka ang bibig pero walang boses na lumalabas.

Makaraan lamang ng ilang segundo

ay nakaramdam na ako ng antok.

Hanggang sa hindi ko na namalayang bumagsak na pala ako sa tabi nun.

Sa pagtulog ko ay nagkaroon ako ng panaginip.

Sa panaginip ko ay naroon ako sa loob ng isang kubo.

Nakita ko ang isang matandang babaeng may kasuotang mahabang damit na kulay itim.

Nakaharap sa maliit na altar

at may nakasinding kandilang itim.

Meron rin mga santo o riboltong itim ang nakahilera sa altar na iyon.

Narinig kong may binabanggit na buhay na salita ang babae

habang binabanggit din ang pangalan ng aking ina.

Paulit-ulit at panay rin ang pag-ihip sa mga maliliit na insektong

mismong nasa harapan ito.

Matapos gawin niyo ng matanda,

nagulat ako at nanghilakbot

nang makita kong hinawakan niya ang bangkay ng hayop na nasa tabi niya

at walang pagdadalawang isip na kinagat

at pinagsawa ang sipsipin ng dugo.

Pigil ang hiningang na patakip ako sa bibig dahil nasusukat talaga ako

habang pinagmamasdan ang karumal-dumal na ginagawa ng matanda.

Hindi ka lang pala isang mambabarang gaya namin ng aking ina.

Isa ka rin aswang hinayupa ka.

Hui ka ako.

Hindi pa nananawang sipsipin ng matanda ang dugo ng hayop

dahil sa pinanggigilang dukutin nito ang lamang loob ng bangkay na iyon.

Gamit ang mahahaba nitong mga kuko.

Matapos dukutin iyon ay sunod-sunod nang nilantakan nito ang laman loob.

Mabuti na lamang at bago pa man bumaliktad ang sikmura ko ay

bigla na lamang may humugot sakin mula sa panaginip na iyon

at bumalik sa realidad.

Nang maidilat ko na ang aking mga mata,

mabilis akong bumangon at tumakbo palabas ng bahay.

Saktong-sakto lamang ang pagkakalabas ko ng bahay nun.

Sumuka ako ng sumuka.

Nang makita ako ng aking ama ay nilapitan niya ako at tinanong kung anuang nangyayari.

Hindi na ako nagpatumpik-tumpik pa.

Sinabi ko sa aking ama ang mga nakita ko sa panaginip.

Napamura naman siya at nagwikang pupunta niya ang bahay ng aswang.

Humanda sa akin yan.

Hindi ako titigil lang at hindi siya malalagutan ng hininga mismo sa harapan ko.

Kalit na wika niya.

Tay, ako na po yung bahala doon.

Dito na lang kayo sa bahay dahil baka ba't kayo mapano pa.

Hindi anak.

Ako ang ama sa pamilyang to.

Kaya nararapat lang na ako ang humarap sa nila lang nayon

para pagbayarin niya yung mga ginawa niya sa nanay mo.

Pero tay,

hindi ko na naituloy ang sasabihin ko dahil

sinabi ng aking ama hindi porket isa lamang siyang ordinaryong tao

ay hindi na niya kayang makipagsago pa sa mga iyon.

Kung pamilya na ang pag-uusapan, wala itong sasantuhin.

Dahil sa sinabi ng aking ama ay wala na nga akong nagawa pa kundi ang hayaan siya sa gusto niyang gawin.

Matapos namin mag-uusap ni tatay nun, sinabi ko sa aking ina ang pinaplano naming gawing mag-ama.

Sinabi ko sa kanyang mamayang gabi ay susugurin na namin sa bahay ang mantas na nila lang na nagtanim ng barang sa kanya.

Sisiguraduhin naming hindi kami uuwing talunan ng aking ama.

Konting tiis na lang po nay, gagaling na rin po kayo.

Sa oras na mapatayin namin ni tatay yung nila lang na iyon, maaalis na sa katawan mo yung barang na ginawa niya.

Pagsapit nga ng takip silim ay nagkarga na ako sa katawan.

Inusalan ko ng puder ang aking ama para hindi siya basta-bastang magapi ng nila lang na iyon.

Sumugod kaming dalawa ng aking ama sa bahay ng matandang aswang na naninirahan sa dulong baryo sa Karatig.

Bit-bit ang tabak na paboritong gamitin ng aking ina, ay tahimik na tinuntun namin ni tatay ang bahay ng aswang na iyon.

Hindi naman kami nahirapang hanapin iyon dahil sa nag-iisang kubo lamang ito, sa pinakadulong baryo sa Karatig.

Nang makarating na kami ay sinabihan ko ang aking amang magtago na muna.

Ako na muna ang magpapakita dito para maging paen.

Saka lamang siya kikilos kapag sumenyas na ako bilang hudyat, na maaari na siyang lumabas sa pinagkukublian niya.

Ayaw pa sanang pumayag ng aking ama dahil baka raw anong gawin sa akin ng aswang.

Babae ako at kakayakayanin lamang ako ng nila lang na kakaharapin namin nun.

Dahil ano lamang bang lakas ng isang babae, di ba?

Huwag na kayo makulit tay, makinig na lang po kayo sa sasabihin ko.

Sa totoo lang Sir Seth, kaya malakas ang loob ko at medyo hindi ako nakaramdam ng takot.

Dahil naghahalo-halo ng emosyong nararamdaman ko ng mga oras na iyon.

Wala na nga akong asawa, mawawalan pa ako ng ina.

Tapos kung hahayaan kong sumugod na mag-isa ang aking ama, baka pa dito ay mawala.

Paano na lamang kami na mga anak ko kapag nangyari yun, di ba?

Mabuti na lamang talaga at napakiusapan ko ang aking amang sumunod na lamang sa mga nais ko.

Isa pa ay may alam akong mga orasyon.

Kaya hindi ako basta-bastang magagapi ng kung anumang iyon, kung sakali mang biglaan kami maglaban.

Noong nang nakahanap na siya ng mapagkukublihan ay kaagad na akong naglakad papalapit sa kubo ng matanda.

Matapos kong magusal ng sabulag,

ay ingat na ingat akong naglakad papalapit sa pintuan ng kubo niya.

Noong makalapit na ako sa kubo, bahagya akong sumilip sa butas na kawayan.

Nang makasilip na ako ay nakita ko ang matandang naglalagay ng langis sa buong katawan,

habang nagkuusal na mga kataga sa harapan ng altar na may nakasinding kandilang itim.

Marahan kong hinugot ang tabak ng aking inang nakasukbit sa tagiliran ko.

Mabilis kong sinugod ang nilalang at hindi na ito pinatapos pa sa pagritwal.

Tila naggulat naman ito noong bumulaga ako sa pintuan dahil bahagya itong napaatras.

Hayop ka! Ikaw yung dahilan sa mga taong nagkakasakit sa lugar na to.

Tapos ngayon inais mo pang gawa ng masama ang aking ina.

Mabilis ko itong tinaga.

Naiharang naman ito ang braso niya, kaya imbis na ulo nito ang tamaan ay sa braso tumama ang taba kong hawak.

Hindi naman ako nakapaghanda sa mga sumunod na ginawa ng nilalang.

Dahil sa walang ano-ano ay mabilis na kinalmut ako.

Hinawakan sa braso at inihambalo sa palabas ng bahay.

Napaigik ako nang bumagsak sa lupa at tumama ang balakang ko sa nakausling bato.

Pakiramdam ko ay parang nabali at nata ako ng buto noon.

Walang hiya. Akalain mo ba namang nahawakan niya ako ng ganun-ganun lang?

Narinig kong sumigaw ang aking ama at nung lingunin ko siya ay nagmadali na siyang tumakbo papalapit habang inihahambalos ang buntot ng paging hawak niya sa ere.

Malakas na sumigaw siyang umilag-umano ako.

Kaya naman bago pa siya makalapit sa akin ay mabilis na akong umalis sa pinagbagsakan ko noon.

Saktong pagkaalis ko ay siyang paghambalos niya naman ng buntot pagi sa papasugod ng nilalang.

Umangil yon ng pagkalakas-lakas. Nakakarindi sa tenga pakinggan.

Nagmadali na akong bumangon at mabilis na sinugod ako.

At nung tatagain ko na ito ay mabilis pa sa kidlat na nakaiwas ang aswang na iyon.

Naiinis na ako noon dahil kahit anong gawin kong paghataw ng itak ay hindi ko matamatamaan ng nilalang.

Kaya ang ginawa ko ay nagusal ako ng pamarusa. Sabay ibinato sa nilalang.

Nang makita kong saglit na napahinto ang nilalang at muling umatukal ay doon na ako nakakuha niya.

Itinuso ko sa lupa ang tabak na hawak ko.

Tagli-dagli na akong lumapit sa aswang na papasugod naman sa aking ama.

At walang pag-aalin langan na itinarak ko yon sa dibdib niya.

Nakakasindag pagmasdan ang napakapangit ng itsura ng nilalang na may nagbabagang mga mata.

Nakatitig ito. Pero hindi ako nagpadaig noon.

Mas diniinan ko pa ang pagsaksak ng tabak na hawak ko.

Habang ang aking ama naman ay walang sawang pinaghahambalos ng buntot ng pagi, ang nilalang na iyon.

Nangisay-ngisay na bumagsak sa lupa ang nilalang habang hawak-hawak nito ang sugatang dibdib.

Dahil sa galit ng aking ama, kahit na nangihina na ang nilalang ay hindi niya pa rin ito tinigilan.

Patuloy niya pa rin yung pinaghahambalos ng buntot ng pagi hanggang sa hindi na ito gumalawa.

Pagkatapos noon, dali-dali kaming umuwi sa bahay at ibinalita sa aking ina ang nangyari.

Dahil sa nalaman ko na kung sino ang bumarang sa aking ina at napatay pa namin iyon,

naging madali na lamang sa amin naalisin ang barang na ibinaon ng aswang.

Sa pagdaan ng mga araw ay unti-unti naggumali ng aking ina.

Doon pa lamang siya nagkwento kung ano ang nangyari sa kanya bago siya tinamaan ng barang.

Anya, noong kasalukuyan na niyang ginagamot ang mga taong nagkakasakit sa karatigbaryo,

naging abala siya at hindi niya namamalayang unti-unti na palang binasag ng aswang ang puder niya sa katawan.

Kaya pala sa tuwing natatapos siya manggamot ay nakakaramdam siya ng pangihina at pananakit ng katawan,

na parabang binububog siya ng isang katerbang tao.

Masyadong magaling magtago ng presensya ang nilalang na iyon,

dahil hindi niya man lang naramdaman ng paglapit noon sa kanya at paglagay ng marka sa katawan niya.

Nalaman niya na lang iyon noong napapansin niyang napapadalis na ang pagkakasakit niya.

Noong una ay inakala niyang isang simpleng sakit lamang iyon, kaya hindi niya pinapansin ang samang nararamdaman.

Nagpatuloy pa rin siya sa panggagamot hanggang sa natapos niyang gamutin ang lahat ng nagkakasakit sa karatigbaryo.

Nalaman niya rin pati si Tia Belinda. Tinamaan rin pala ng sakit na kumakalat sa baryo nito.

Ginamot ito ng aking ina nang walang naririnig ang tiyain ko na kahit anong panunumbat.

Humingi naman ito ng tawad sa kanya dahil hinusgahan nga siya kaagad noon.

Dahil nga sa ginawang panggagamot ng aking ina ay hindi niya na namamalayang tuluyan na palang nangihina ang kanyang katawan.

Kaya nang malaman niyang may kakaiba na sa kanya, hindi niya na kaya pang labanan ang barang dahil tuluyan nang nakapasok sa kanyang katawan ang nakabaon noon.

Kumakailan lamang niya nalaman kung sino ang bumarang sa kanya.

Sa pamamagitan ng ginawa niyang pagpapalabas ng kaluluwa ko sa aking katawan.

Naituro niya kung saan naninira ng aswang.

Mabuti na lamang talaga at hindi pa huli ang lahat noon.

Dahil kung nahuli lamang kami bahagya, maaaring sa mga sumunod na araw ay paglalamayan na namin ang aking ina.

Tuluyan nang gumaling si nanay.

Hindi na rin siya pinag-uusapan ng mga tao sa lugar namin at hindi na siya iniiwasan pa.

Dahil na patunayan niyang kahit isa kaming mambabarang ay kaya rin naming gumawa ng kabutihan.

Pagkakataon niya ng mga tao sa aking pagpapalabas.

Pagkakataon niya ng mga tao sa aking pagpapalabas.