NAGSIMULA ANG LAHAT SA BARYO NG LAPOK | Aswang True Story JOIN Xethennial Membership: https://www.youtube.com/channel/UCZ6nWtA2u9KS3EreDzMrYew/join - Unique Badge and Emoji sa live chat at comment section - Shout-out sa new members/renewed members sa simula ng video Email: mkn.thelmo@gmail.com mga kwento ni Thelmo channel: https://www.youtube.com/c/mgakwentoNiThelmo Xeth Tagalog Horror Animation: https://www.youtube.com/c/XETHTagalogHorrorIllustration Sir Xeth channel: https://www.youtube.com/c/ThelmoFiles Facebook Account: https://web.facebook.com/xeth.helmo.3 Facebook Page: 1. https://www.facebook.com/Mga-kwento-ni-Thelmo-328269211396623/ 2. https://www.facebook.com/ProyektoHelmo Instagram: https://www.instagram.com/xeth_helmo/ #PinoyHorrorStories #TagalogHorrorStories #MgaKwentoNiThelmo

Video Transcript / Subtitles:( AI generated. About AI subtitles » )

* AI ("Artificial Intelligence") subtitles on Tagalog.com are generated using "Whisper" by OpenAI (the same company that created ChatGPT and DallE2). Results and accuracy may vary.
* The subtitles do include errors occasionally and should only be used as a tool to help with your listening practice.
* You can request this website to create a transcript for a video if one doesn't already exist by clicking the "Request AI Subtitles" button below a video. Transcribing usually takes 30-40% of the length of a video to complete if there are no other videos in the queue. For example, a 21 minute video will take 7-8 minutes to transcribe.
* Running a super fast cloud GPU server to do these transcriptions does cost money. If you have the desire and financial ability, consider becoming a patron to support these video transcriptions, and the other tools and apps built by Tagalog.com

MGA KUWETO NI ZERO

Dikada nobenta yun.

Sa kasuntingan mandawi ako nangungupahan.

Ang tawag pa noon sa lugar,

Baryo Lapok.

Paano ba naman kasi?

Maputik at hindi pa maayos ang daanan.

Ngayon, napabisita ako sa lugar at napansin kong napakarami ng mga bahay noon.

Halos wala nang madaanan dahil magkakadikit ang tiraan.

Pero noon, iilan pa lamang ang mga kabahayan.

Sa bandang dulo ako nangupahan,

kung saan may mga kawayan at makapal na talahiban.

Ang totoo, ngayon-ngayon ko lang napagtanto na ibahagi ang kwentong ito.

Dahil iba ito kumpara sa karaniwan kong naririnig sa mga narasyon.

May kapitbahay ako noon magkapatid,

sina Alicia at Ana.

Kung titignan ng mga ito ay parang mga kambalagawa ng magkamuka.

Pero ang totoo ay bunso si Ana.

Nangungupan din sila sa lugar at dahil may mga angking ganda ang mga ito,

hindi kong mayuwas na mabigani.

Sa pagkakaalala ko noon,

gabi ang kanilang trabaho,

hindi ko na inalamgawa ng bakaisiping o sesero ako.

Gabi din ang trabaho ko noon.

Gwardya ako sa malaking pasilidad.

Tanyag ito sa lugar pero bilang respeto,

hindi ko na lamang din babanggitin dito.

Tutal,

ang karanasan ko naman ay hindi nangyari sa trabaho ko.

Lilinawin ko lamang po na ang lugar na pinangyarihan.

Dito ko mismo naranasan ang nakakahilakbot na tagpo.

Papauwi na ako noon,

nang makasabayan ko ang magkapatid na sina Ana at Alicia.

Medyo binagalan ko ang paglalakad.

Gawa ng nahihiya ako,

lalo at panaysipat sa akin ni Ana noon.

Kung tumitig pa ito'y napakalagkit,

wari ba'y inaakit ako?

Hindi ko naman pinapansin at payukuyuku lamang pero,

ang mga mata ko ay nakatoon sa magkapatid.

Nakasuot sila ng mga damit na kong iisipin

para itong mga babaeng mababaang lipad.

Halos litaw na kasi ang dibdib at yung palda ay konting hawi na lang.

Makikita mo ng maselan.

Naginala ako na baka nagtatrabaho ang mga babaeng ito sa isang club.

Hanggang sa makarating kami sa bandang Bakilid.

Bakilid ang daanan na ito papasok ng kasuntingan.

Pagliko nila sa eskinita.

Biglang bumilis ang paglalakad ng mga iyon.

Kaya noon ay medyo nakaramdam ako ng kakaiba.

Yun bang tila may kinatatakutan ng mga ito.

Sinipat ko naman ang paligid pero walang ibang tao.

Isa pa,

puro pader naman na makikita ko sa bawat gilid ng kalsada.

Binilisan ko ang paglalakad para masuri

kung anong nangyayari.

Pagliko ko sa eskinita.

Hindi ko na makita ang dalawang babae.

Sobrang nagtaka ko noon.

Katunayan ay napahinto pa ako at maiging sinuri ang lugar.

May mga bahay pero lahat naman.

Nakasarado.

Isa pa sa ipinagtataka ko ay kumahol ang aso doon pagkarating ko pero,

yung dalawang babae ay hindi man lamang kinahulan.

Diretso ang daan at napaka imposibleng hindi ko makita

dahil may magkakasunod na poste na mailaw.

Bukod ba dyan,

mahaba ang kalsada papasok ng looban

bago pa sa ikalawang liko.

Kung kaya'y dapat makikita ko pa rin ang mga ito,

kahit patatakbo ng mabilis yon.

Sa tansya ko'y masisilayan ko pa rin.

Magpaganon pa man ay hindi ko na lamang pinagtunan ng pansin.

Pinilit ko na lamang lokohin ang sarili ko na,

guni-guni ko lamang kahit alam ko namang hindi.

Nagpatuloy ako sa paglalakad,

hanggang sa makarating ako sa inuupahang bahay.

Sinipat ko pa ang silid ng magkapatid.

Patay ang ilaw, nakakandado ang pintuan.

Isa lamang ang ibig sabihin,

hindi pa umuuwi ang dalawa.

Pagkapasok ko sa loob ng kwarto ay kaagad akong humiga para makapagpahinga.

Doon kasi ako nagbibihis sa trabaho ang gawa ng naroon-roon ang uniforme kong nilalagay.

Yun din ang patakaran sa pasilidad.

Maging ang ditambor kong barel ay inibigay.

Nang iiwan ko din doon.

Kaya pag-uwi ko,

kasual na lamang ang kasuotan.

Kaya wala nang ibang gagawin pag-uwi kundi ang magpahinga na lamang.

Habang nakahiga sa maliit na katre,

pinapakiramdaman ko ang katabing silid.

Kung dumating na nga bang magkapatid pero,

nakatulog na lamang ako lahat-lahat.

Hindi pa kumakalansing ang kandado.

Nagising ako noon pasado alas 10 ng umaga.

Dalaan ng pagkabagabag ay sinuri ko ang katabing silid doon.

Bukas na ito at naroon-roon,

sina Ana at Alicia.

Dahil doon ay nakatapat ang poso sa silid nila.

Sumimple ako ng hilamos habang minamasdan ko sila sa loob ng kwarto.

Naguusap ang dalawa para itong magkagalit.

Nakasimangot ang mga muka.

Hanggang sa napansin kong biglang sumayon niya si Ana ng kamay,

tapos ay nakaduro ito sa akin.

Na makita niya namang nakatitig ako ay,

kaagad nagkunwari ng kilos si Ana.

Sensitibo ang aking pagkatao, Sir Seth.

Mabilis ako makapansin ang mga taong may kakaibang reaksyon at kung sino ang tinutumbok.

Alam kong ako ang pinag-uusapan ng dalawa.

Ang tanong ko sa sarili, bakit kaya?

Nang makabalik ako sa silid ay pinili kong pakinggan ang kanilang pinag-uusapan.

Tumungtong ako noon sa bangko. May siwang ito sa bandang Kisame.

Tagos ito sa kanilang silid.

Lilinawin ko lang, baka iniisip niyo na ako ang gumawa ng butas.

Hindi po.

Naroon na talaga ang butas na iyon nawari galing sa unang nangupahan.

Narinig ko sa dalawa.

Pinapagalitan si Ana ni Alicia.

Hindi umano ito nag-iingat at baka kung anong isipin nang nakakita sa kanila noon.

Lalo na umano yung gwardyang kapitbahay nila.

Mabilis kong napagtanto na

totoong ako nga ang pinag-uusapan ng dalawa.

Marahil dahil ito sa pangyari kagabi.

Pero naroon pa rin ang katanungan.

Kung bakit?

Kung hindi ako nagkakamali ay linggo yon at wala akong pasok.

Pung araw akong nasa bahay.

Ayoko namang gumala noon dahil wala pa akong sahod.

Naroon din ang magkapatid.

Si Ana naglalaba habang si Alicia naman ay nasa silid lamang.

Nakikiramdam lamang ako noon.

Siyempre, nagkaroon na ako ng malakas na kurusidad patungkol sa dalawa.

Maliban pa dyan ay hindi ko maitatangging nagkagusto ako alinman sa kanilang dalawa noon.

Kapwa talaga silang may mga magagandang itsura, Sir Seth.

Bukod pa dito,

kung sa katawan lamang ang pag-uusapan,

talagang masasabi kong may ibubuga ang mga ito.

Kinagabihan,

umandar ang pagkalalaki ko.

Nanilip ako

doon mismo sa butas malapit sa kisame.

Akala ko kasing aalis ang dalawa at magbibihis sa mga ito.

Sabihin niyo na lamang nakasalanan ng ganitong gawain pero

marami sa mga nakikinig ang makakarelate, diba?

Meron dyan.

Minsan yun ang ginawa ang paninilip.

May mga sender pa nga kayang ganyan.

Pagkasilip ko,

para akong nanlamig dahil

nakita ko ang dalawang nakahubad.

Pasintabi sa mga bata,

para bang sinadya ng tadhana na kung kailan ako maninilip,

yun din ang pagkakataon na makikita ko ang inaasahan ko noon.

Pero ilang saglit lang,

nagbago ang lahat ng iyon.

Yung pagkalalaki ko ay napalitan ng pagkabahag.

Sobra akong kinilabutan.

Ang dapat tumigas,

lumambot.

Papano ba naman kasi?

Nakita ko ang dalawa na matapos maghubot-hubad,

nagpapahid ito ng kung anong likidong makintab.

Sa unang tingin ay iisipin mong lotion yun.

Kaso ang kasunod na nangyari,

tumuntong ang dalawa sa higaan,

sabay pang tumuad-tuwad.

Kitang-kita ko ang kanilang mukha ng dalawa.

Nabigla na lamang nagiba.

Umumbok ang pisngi.

Kumapalang kilay.

Umitim ang mga labi at mga mata.

Yung magandang hubog ng katawan ay naging kulukulbot ito na

waribay balat ng asong ginalis noon.

Tapos ay may mga balahibong tumutubo.

Hindi ko alam kung bakit sa kabila ng nakakahilakbot na pangyayari,

hindi ko man lang magawang lubayan ng pagsilip ang mga ito

na tila ba pinako ako doon sa dingding

at naninigas ang katawan.

Napangunahan ako ng matinding pagkatakot.

Ilang minuto ang nakalipas ay umitim ang mga ito.

Bumaba ng higaan at kumilos na parang unggoy.

Nakita ko pang may kinuha ang isa sa kanila

sa ilalim ng higaan.

Nang masilayan ko kung ano ito,

mas nang ilabot ako.

Para itong bahagi ng tao.

Basta, makinis kasi iyon eh.

Pagkatapos noon ay nilantakan ng magkapatid iyon.

Ang paghinga ko noon parang tumigil panandalian.

Dinidilaan pa nila ang karne na para ba

silang mga hayop.

Nasasarapan ang mga ito.

Ako naman ay naduduwal pero pinipigilan ko na lamang.

Kahit na konting galaw ay hindi ko ginawa.

Takot na takot ako dahil baka makalikha ako ng ingay

at mapansin ito ng dalawa.

Kaya noon ay pinanood ko na lamang sila kahit paman kontra iyon sa diwa ko.

Nang mabusog ang mga iyon,

nilagay nila sa supot ang natira.

Binalot ito ng tela at binalik sa ilalim ng kanilang higaan.

Dito ay unti-unti kong nakitang

nagmukhang tao na naman ang dalawa.

Parang wala lang sa kanila.

Kasual na nagsuot ng manipis na damit.

Lumabas ng bahay at naligo noon.

Napamura na lamang ako ng mga sandaling iyon.

Kung hindi ako nagkakamali.

Aswang ang magkapatid.

At naaktuhan kong naghahapuna ng mga ito.

Sumunod na araw ay hindi ako pumasok.

Nilagnat ako.

Ewan ko ba kang bakit?

Siguro ay dahil iyon sa matinding nervyos.

Naapektoan ang katawan ko at dinapuan ako ng lagnat.

Mula noon ay hindi ko na tinangkapang manilip at magmasid sa kanila.

Ilang araw ang nakalipas ay napili kong lumipat ng paupahan.

Nagtakapanuan ang may-ari ng bahay dahil

dalawang taon na umano ako sa kanila pero

bigla na lamang akong aalis.

Ang dinahilan ko na lamang noon ay sasamahan ko ang pinsan ko.

Na nangungupahan din hindi kalayuan sa lugar.

Sabi pa sa akin ang may-ari.

Bakit hindi na lamang ang pinsan ko ang sumama sa akin?

Malaki naman ang silid at mura pa kumpara sa iba.

Pero hindi ako nagpapigil sir Seth.

Tuluyan kong nilisan ang lugar.

Malay may pagkadiskitahan pa ako ng magkapatid na iyon.

Sa pagkakaalam ko ay taga Mindanao sila pero

walang detalye sa eksaktong lugar.

Buong akala ko ang bangungot na iyon ay matatapos kapag nakalipat ako.

Hindi ko alam kung bakit.

Kahit paaswang ang dalawa,

tila magaan pa rin ang pakiramdam ko sa kanila.

Hindi naman siguro yung dahil sana bibigani pa rin ako.

Sino ba namang matino magkakaroon ng gusto sa isang halimaw, diba?

Dalawa pa.

Hindi ako makatulog ng maayos.

Katunayan ay bumagsak ang katawan ko nun.

Ewan ko kung bakit tila may naguudyok sa akin na makita muli ang magkapatid.

Hanggang sa isang pagkakataon,

muli kaming nagkasabayan sa kalye habang papauwi nun.

Sa mga sandaling ito ay tumawid na ako sa kabilang kalsada para makaiwas.

Sumasaglit ako ng tingin sa kanila pero unti-unti kong binabagalan ang paglalakad.

Nang makarating sa bakilit,

dito ko minasdang maigi ang kinikilos nila pero

hindi katulad noon na bigla na lamang naging mabilis ang paglalakad ng dalawa.

Kalmado lamang ang mga ito at pagliko sa eskinita.

Dito ko na binilisan ang paglalakad.

Tumawid na ako ng kalsada noon.

Pagliko na rin ay nasilayan ko ang napakadilim na lugar.

Yung mga poste ay walang ilaw.

Natakot ako noon.

Lalo na't nauna sa akin ang dalawa.

Naisip kong baka bulagain ako ng mga ito bigla.

Pero nilabanan ko ang takot.

Nagpatuloy ako sa paglalakad.

Kasabay ito ng paulit-ulit na panalangin na sanay,

walang mangyayari sa aking hindi maganda.

Para ako noon inihipan ng malamig na hangin habang binabagtas ang kalsada.

Unti-unti kong nararamdaman ang pagtatayuan ng aking mga balahibo.

Hindi ko makita ang magkapatid.

Sinisipat ko ang bawat gilid pero wala talaga noon.

Doon sa pinakadulo, may ilaw.

Kaya kung may maglalakad sa madilim ay nakikita ko ang imahe ng mga ito.

Sa pagkakataong iyon, wala akong nakita.

Na siya namang mas lalong nagpatindi ng pagkatakot ko.

Nang mapansin kong may mapapadaan na kotse mula sa likuran.

Tumakbo ako ng mabilis para kahit papano

ay mahabol ko ang liwanag mula sa ilaw ng sasakyan na iyon.

Hanggang sa makarating ako sa dulo at doon na ako nakaramdam ng matinding pagkapagod.

Halos ihiga ko na lamang ang katawan ko sa lupa ng mga sandaling iyon.

Maya-maya pa, umupo ako sa gutter at tinatanaw ang daanan.

Gusto kong makita ang dalawa na mapapadaan dahil alam ko sa sarili ko na nauna talaga ako sa kanila.

Baka nagtatago lamang ang mga ito sa dilim.

Tutal ay may liwanag naman doon dahil natapat ako sa poste.

Kaya nagkaroon ako ng konting tapang kahit papano.

Nagtampot pa ako ng bato noon at itinago ko sa likuran.

Inantay ko talagang lumabas sila hanggang sa maya-maya pa'y

nailingan ko na lamang na may nagsasalita sa gilid ko.

Maniwala man kayo o sa hindi,

pagkalingon ko ay bumungad sa akin ng magkapatid

at dahil sa pagkabigla ay napatalon pa ako at kamuntikang matumba.

Inaantay mo ba kami Mark?

Tanong ni Ana.

Hindi ako nakapagsalita noon.

Minamasdan ko lamang ang dalawa habang nakatitig sa akin at nakangiti ang mga ito.

Lumapit sa akin si Ana.

Napaatras ako noon at nagpalinga-linga sa likod.

Pagkabalik ko ng tingin sa dalawa.

Halos humiwalay ang kaluluwa ko nang makitang nakadungaw na sa aking mukha si Ana.

Parang isang dangkal na lamang ang layo at nakatitig na sa aking mga mata.

Anong gagawin mo? Lumayo ka sa akin!

Sambit ko noon.

Parang takot ka. May nakakatakot ba sa amin ni ate Alicia?

Matapos makapagsalita ni Ana,

inabot nito ang kanyang kamay na wari may gusto akong alalayang tumayo noon.

Pero hindi ko sinakyan yon.

Umatras pa ako at dito na ako bumalikwas.

Muli namang nagsalita si Ana.

Sinambit ulit nito ang kaparehang tanong.

Um, wala naman.

Ginulat niyo kasi ako eh. Hindi man lang kayo nagsabi na nasa gilid ko pala kayo.

Teka, papanong nangyari yon eh? Alam ko namang ako yung nauna sa inyo ah.

Teka, namamalik ba ta ka ba Mark?

Papaalis pa lang kami ah. Papunta kaming mag-ikay. Ano bang nangyari sayo?

Sabat ni Ana sa sinabi ko.

Bigla namang dugtong ni Alicia nang,

Ana, huwag ka nang magkaila pa.

Di ba't sinabi ko naman sa iyo na may duda na sa atin yung taong yan?

Mark, matanong ko lang. May nakita ka ba sa aming kakaiba?

Humiling ako noon, Sir Seth.

Sabi ko'y wala. Natakot ako noon at habang nagsasalita kasi si Alicia, nakadilat ang mga mata.

Nawari ba'y kasabay na mga katagang binitawan kasama na dito ang pagbabanta?

Alam mo Mark, matagal na namin alam ng kapatid ko na nagmamasid ka sa amin.

Hindi naman maitatanggi na parang nagdududa ka.

Maaari mo bang sabihin ang pagdududang yon?

Tanong ni Ana.

Uhm, puro kasi kayo magaganda.

Sino ba namang hindi makakapansin sa inyo?

Hindi ko may tatagong pati ako nagkagusto din. May masama ba doon? Pagkukunwari ko pa.

Ganun ba? Kala ko kasi iba na eh. Tara na, uwi na tayo.

Mungkahi ni Alicia noon.

Kahit na kontra sa loob ko ay sumang-ayon ako noon, Sir Seth.

Gawa nang baka maghinala sa akin ng dalawa.

Napapagitnaan pa ako ng mga ito habang naglalakad.

Napapalunok na lamang ako ng laway.

Dahil sa hunahan ay may madilimding bahagi na hindi ko alam kung bakit.

Noon ko lang kasi napansin ang mga poste na walang ilaw ang iba.

Kasagsagan pa ito kung kailan kasama ko ang dalawang iyon.

Napamura ako sa isip ko noon at gusto ko nang tumakbo pero

Ano magagawa ako diba?

Kapag nangyari iyon, posibleng may gawin sa akin ng magkapatid na ito.

Tiniis ko na lamang ang takot. Hanggang sa mag-awi kami sa madilim na kalsada.

Doon ay biglang hinarang ni Alicia ang kanyang kamay kaya ako napahinto noon.

Wala na. Wala din pala akong mapagpipilian.

Naiisip ko noon tumakbo man ako o sumama man lamang ay magkakapareha pa rin ang resulta.

Ganon na ganon na mangyayari.

Walang ibang laman ang isip ko kung hindi ang kung papano ako kainin ng mga nilalang na ito.

Hanggang sa...

Sino sa amin yung nagugustuhan mo? Hindi naman pwedeng sabay diba?

Katunayan, gusto ka nga namin ng kapatid ko eh.

Hinaantay lang namin na manligaw ka. Kung sino yung pinili mo, edi siya yung swerte.

Wala akong ibang nasabi, Sir Sad, kundi...

Kayong dalawa. Gustong gusto ko kayong dalawa eh. Pakiusap. Maawa na kayo sa akin.

Teka, ba't parang nagsusumamo ka dyan? Wala namang kaming ginawa sayo ah.

Sumabat naman ulit si Alicia sa sinabi ni Anna.

E di ngayon nalaman din namin na kinatatakutan mo nga kami.

Bakit hindi mo nalang derecha yung sabihin na aswang kami para magkaliwanagan na?

Anna, bantayan mo kung may ibang tao.

Dali-dali naman akong nagpalinaw na...

Oo, nakita ko ng itsura niyo. Pasensya na. Hinaamin ko na nanilip ako pero hindi ko inaasahan na makita ko kayo sa anyong napakapangit eh.

Loko talaga ako. Pasensya na talaga. Wala akong sinabi ang iba. Ako lang nakakaalam.

Tapos na nun. Sa pagkakataong yon, patay na talaga ako.

Lumuhod ako sa kalsada at nagmakaawa. Nakatitig lamang sa akin ang magkapatid.

Nag-usap ang dalawa pero habang nangyayari yon ay nakahawak ng mahigpit sa balikat ko si Alicia.

Walang ibang tao sa lugar na mahihinga ng tulong at ang bawat gilid ay walang matatakbuhan.

Ang kabila ay pader habang sa kabilang banda naman ay bakod na may barbed wire.

Kagaya ng sabi ko, kahit paman magtangka akong tumakas ay may mangyayari pa rin sa akin nun.

Hanggang sa hindi ko inaasahang sinabi ni Alicia,

wag umano akong mag-alala dahil wala umanong mangyayaring hindi maganda.

Gusto lang umano nilang malaman kung ipinagsabi ko ba sa iba.

Bagamat hindi ako matinong tao dahil naninilip ako, pero may tiwala umano sila sa akin nun.

Nakiusap sila, Sir Seth, na bumalik umano ako sa inuupahan ko para masigurado umano nila

Nabantay sarado nila ako at wala akong pagsasabihan ang sikreto nila.

Binantaan pa ako ni Alicia na kahit saan umano ako pumunta ay matatagpuan at matatagpuan nila ako.

Kaya mas maiging bumalik na lamang ako. Bukas na bukas din umano. Gusto nila akong makita sa dati kong silid nun.

Mabilis akong ginagawa.

Pagkakataon kong tumangon noon sa takot na baka tutuhanin ang mga babaeng nitong banta.

Sumunod na araw ay kinausap ko ang may-ari ng dati kong inuupahan.

Babalik ako gawa ng hindi ko kinakaya ang ugali ng pinsan ko.

Nagdahilan talaga ako para isipin nagsisi ako sa pagalis nun.

Hewan ko lang kung alam ba ng may-ari ng bahay ang pagkataon ng kapatid pero sa tingin ko ay wala silang idea.

Sinubukan kong makisama kay Alicia at Anna.

At alam niyo ba, dito ko nalaman na yung nilalantakan pala nilang bahagi ay karni lamang ng baboy.

Hindi umano sila kumakain ng tao.

Bagamat aswang ang dalawa ay bumalik ang pagiging magaanang loob ko sa kanila.

Nagsimula na rin magkaroon kami ng ugnayan na aakalain mong magkakasundo kami.

Nalaman ko din yung pagkawala nila sa eskinita.

Baka naaumanaw yun ni Anna para takutin ako.

Pinagkakatuwaan kasi nila umano akong dalawa.

Yung simpleng pagkakaroon ng ugnayan, humantong yun sa pagdidesisyon kong ligawan si Anna.

Kahit alam kong aswang ang babae, hindi ko na yun alintana.

Lalo pat alam ko naman na mabubuti pala ang mga ito.

Sinagot ako ni Anna habang si Alicia naman ay masaya para sa amin.

Pero hanggang doon lang muna.

Araw-araw akong nakakasama ng dalawa, na siya naman noong ipinagtaka ng may-ari ng inuupahan kong bahay.

Madalas na umano akong nakatambay sa silid ng mga babae na, ayon pa sa may-ari noon, hindi magandang tingnan.

Pero dahil wala naman itong nakitang kakaiba na nakakalaswa,

nagtiwala ito sa akin at minabuting huwag na lamang akong sitahin noon.

Nakikita niya kasing para lang umano kaming magkakapatid tatlo.

Magkakasabay kumain at magkakasabay kong umalis ng bahay.

Nalaman ko kung anong uri ng aswang ang dalawa.

Balbal ang mga ito.

Ang ipinagtataka ko lamang noon ay bakit hindi sila takot sa asin, bawang at anumang pangontra,

na pinaniniwalaan kong ito ang paraan pang taboy sa kanila noon.

Minsan natatawa pa nga ako sa mga taong naglalagay ng mga ganito sa kanilang bahay.

Hindi naman pala totoo na takot ang mga aswang sa mga ito.

Walang ibang kinatatakutan ang magkakapatid,

kung hindi ang malaman ang totoong pagkatao nila.

Normal lamang sila kumakitungo na halos walang pinagiba sa karaniwang tao.

May sumpa nga lang sa angkan na naipasa sa kanila.

Ewan ko lang sa ibang uri ng aswang.

Basta ang katulad ng magkakapatid.

Hindi takot sa mga pangontra.

Ayon kay Alicia,

ang ibang balbal umano kapag walang pambili ng sariwang karne.

Para pang laman ng tiyan.

Sa oras na sumpukin ng pagiging aswang ay pinipili nitong maghalungkat sa sementeryo

ng mga labi para maibsa ng pagkagutom.

Pero ang totoo,

pwede naman umano karne ng hayop lang.

Iba umano kasi kapag sinumpong sila dahil mas gusto nilang kumain ng karne kesa mga pagkain niluto na.

Pero kapag hindi naman sinusumpong,

kumakain din sila kung anong kinakain na mga karaniwang tao nun.

Totoo din ang hinala ko na nagtatrabaho sila sa isang club.

Sa mga taga-Mandawe,

alam na nila ito kung saan.

Basta,

nasa bandang flyover ang lugar na iyon.

Bayarang babae si Alicia,

habang si Ana naman ay nag-aasikaso lamang ng maiinom at hindi pumapatol sa mga parokyano.

Magpaganon pa man ay hindi na ako naasiwa.

Baggos ay mas lalo pang napalapit ang loob ko sa kanila.

Nalaman kong ulila na pala sila sa mga magulang.

Napatay umano ang mga magulang nila dahil nahuli itong nagnakaw ng hayop sa isang lugar sa Mindanao.

Ito sana ang panlaman ng tiyan.

Pinagtulungang gulpihin ng kanilang mga magulang.

Pinagtatataga ng itak hanggang sa mamatay.

Maraming nakakakilala sa kanila kung kaya't hindi imposibleng pati silang dalawa ni Ana.

Madamay din sa sitwasyon.

Kung kaya noon ay lumisan sila at nakarating sa May Cebu

para mamuhay ng malayo sa panganib.

Naawa ako, Sir Seth.

Hindi pala biro ang magkaroon ng sumpa sa pagiging aswang.

Kahit umano labag sa kanilang loob ay napipilitan silang gawin ang hindi dapat.

Nung bata pa umano silang dalawa, may ibinigay ang kanilang ama.

Ang sabi, kultura umano ito ng kanilang angkan na dapat ipagpatuloy.

Dalawang bilog at maitim na bagay umano iyon.

Ipinalunok ito sa kanilang dalawa.

Kasama na dito ang kakaibang langis na mabaho pa sa nabubulok na laman.

Pampahid daw ito bilang proteksyon.

Para hindi madaling matamaan ng anumang inkantasyon na galing sa mga may karunungan lalo ng albularyo.

Ilang araw lamang ang nakalipas ay nagkaroon ng sakit ang magkapatid.

Wari bang nagka-nervous breakdown umano sila at nawala sa eksaktong pag-iisip.

Ginapos silang dalawa ni Ana at nilagay sa ilalim ng bahay ng halos dalawang buwan.

Para umano silang bilanggu noon sa Bartolina kung saan natutulog ay doon din kumakain at tumudume.

Nagmakaawa silang dalawa na palabasin dahil hindi nila kinakaya ang amoy sa loob ng silid na iyon.

Pero ang sabi ng kanilang ama, dalawang buwan lamang umano ang kailangang antayin at pagkatapos doon.

Malaya na silang makakalabas.

Sanayin umano nila ang sarili sa nakakadiring bagay at nakakasukambaho dahil ito din ang magbibigay buhay sa kanila balang araw.

Araw-araw sila noon na parang baliwa.

Sa tuwing gabi ay sumisigaw silang dalawa sa sobrang sakit na nararamdaman sa katawan.

Nakikita nila ang isa't isa na sobrang papangit na mukha noon.

Napapaiyak na lamang noon ang magkapatid.

Ginawa silang halimaw ng kanilang mga magulang.

Hindi kasi nila alam noon ang totoong pagkatao ng nanay at tatay nila kung kaya iyon ang iniisip nila.

Hanggang sa naglaon ay pinalabas na sila doon sa silid at dito ay ipinakita sa kanila harap-harapan kung ano ang itsura ng kanilang mga magulang.

Napagtantunang dalawa.

Nakatulad nila ang mga ito.

Ayon sa tatay nila Ana at Alicia.

Kailangan umanon lang mapanatili ang kultura at lahi dahil kapag hindi,

papatayin sila ng kanilang kaangkan.

Kaya imbis na mangyari iyon ay sakyan na lamang nila ang kagustuhan ng mga ito.

Mark?

Gusto mo bang maging katulad namin?

Tanong sakin ni Ana noon.

Mabilis akong umalma at sinabing hindi.

Napapailing na lamang noon si Alicia at tumawa ng tumawa.

Pinagkakatuwaan lamang umano ako noon ni Ana.

Hindi pwedeng maging aswang ang isang taong hindi naman kadugo nila.

Wala ding yanggaw sa mga balbal.

Samantalang sa ibang aswang ay meron.

Pero sila pinapasa ang pagiging aswang sa bagay na iluluwa nila.

Ito ay kapag nagkaroon sila ng anak.

Kapag lumabas ang anak sa sinabupunan ay kusa umanong lalabas sa bibig ng babaeng aswang.

Ito ay ang batong inanak din ng bato na nasa loob ng katawan ng isang aswang.

Kumbaga kasamay ng bata, manganganak din ang binhi na nilunok nila noon.

At ito ay nakatakda para sa bata, paglaki nila.

Pero kapag wala umanong lalabas na binhi, ang ibig sabihin ay hindi umano pwedeng maging aswang ang pinanganak na iyon.

Ito lamang ay partikular noon sa mga aswang na nakapangasawa ng normal na tao.

Posible kasing may magmana sa kabiyak na hindi aswang.

At kapag nangyari iyon, yung bata ay hindi din magiging aswang paglaki.

Napangisi ako noon, sakaling magkatuluyan kami ni Ana at magmana sakin lahat ng mga anak, hindi ito magiging aswang.

Isang araw, narinig kong humahagulgol ng iyak si Ana.

Kaagad kong pinunta ng silid nilang magkakapatid.

Madaling araw noon, nagkita kong mag-isa siya.

Tinanong ko siya kung anong problema.

Doon, nabigla ako sa mga sinabi niya.

Wala na umano si Alicia. Patay na.

Ayon kay Ana, nagkaroon umano ng parokyano si Alicia na may karunungan.

At nang malamang aswang si Alicia.

Pinatay niya umano ito.

Grabe ang kulungkutang naramdaman ko, Sir Seth.

Nasabi ko pang bakit hindi nag-iingat.

Ayon pa kay Ana ay hindi umano nila makikilatis as siyang taong may malalim na karunungan.

Dahil kaya nitong ikubli ang sarili sa kung anong abilidad na taglay.

Dinala umano si Alicia sa probinsya ng Cebu.

At walang kaalam-alam na papatay na pala siya doon.

Nagtanong naman ako kung papano nalaman ni Ana ang nangyari sa kanyang kapatid.

Makikita umano iyon sa pangitain.

Ito ang katangiang nakaugnay sa kanilang pamilya.

Sa oras na may mangyari sa isa sa kanila, malalaman ka agad nila ang buong sitwasyon.

Pero ito lang ay kung kapatid mo ang nangyari.

Ang namatay.

O ang magulang.

Galit ako nun.

Gusto kong hanapin ang pumatay kay Alicia.

Nagtanong ako kay Ana kung alam ba niya kung saan ito nakatira.

Tagabugo umano.

Tagabugo ang lalaking iyon.

Nakapagtanong umano siya sa mga kasamaan niya.

Matagal na pala iyong pumupuslit sa pinagtatrabahuhan.

Hindi niya lang napapansin sa dami ng mga tao na pabalik-balik sa lugar.

Bibigyan natin ng hustisya ang pagkamatay ng kapatid mo.

Malay mo, kung saan saan lamang siya tinapon ngayon.

Hindi mo ba na ilalarawan kung anong itsura niya?

Nakakaawa si Alicia.

Ayon kay Ana, siya nga na may angking abilidad.

Hindi niya na inisip iyon.

Ako pa kaya?

Huwag ko na umanong gawin ang iniisip ko nun.

Mapapahamak lamang ako.

Ganon talaga umanong ang kapalaran nila.

Dagdag nito.

Aalis daw siya sa lugar.

Para makaiwas nun dahil posibleng tutugisin siya at lalot maraming nakakaalam sa kanyang mga kasamahan

na magkapatid sila ni Alicia.

Naguguluan ako ng mga sandalin iyon.

Hindi ko alam ang gagawin.

Galit ako pero sumasangayon din ako sa pagpapasya ng nobya ko.

Kapag lumisan siya, maaaring hindi na kami magkita pa.

Napakadali ko lang nakapagdesisyon.

Wari bang isinusugal ko na rin ang sarili ko at napawi ka sa kanya ng...

Sasamahan kita.

Nalayo tayo dito.

Kung gusto mo, doon ka nalang sa amin sa Negros.

Magsama nalang tayong dalawa.

Ang sabi ni Ana ay nahihibang na ako.

Ayos lang umanong sa kanya ang magkaroon ng relasyon pero hindi ibig sabihin nun.

Na iniisip niya na rin na magkakatulugin kami.

Marami umanong pwedeng mangyari.

Kung kasama ko umanong siya,

ay malalagay lamang sa kapahamakan ang buhay ko.

Paulit-ulit kong sinasabing buo ang desisyon ko.

Wala siya magagawa dahil mahal ko siya.

Walang silbi ang pagmamahal kung hindi naman mapapanindigan ang nararamdaman.

Kahit ano pa siya at anong kapalarang nakaabang para sa akin nun,

buong loob ko itong tatanggapin.

Niyakap ako ni Ana.

Sasama umanong siya sa akin pero hindi pwedeng doon sa amin.

Hanggat maaari ay sa ibang lugar.

Kung saan walang nakakakilala sa amin nun.

Wala akong pagdadalawang isip na pumayag.

At yung araw din ayon ay walang paalam kaming lumisan sa lugar.

Lumipat kami sa labangon.

Sa bukid ito banda kung saan doon din ako nakahanap ng ibang trabaho.

Maraming nangyari.

Alam niyo na siguro ang ginagawa ng magkasintaan.

Para na rin mag-asawa.

Hindi ko nakikita sa kanya ang pagiging aswang.

Kundi ang pagiging mapagmahal at maalagang kalaguyo.

Nabuntis ko si Ana.

Ganun na lang ang panalangin ko noon na sana magmana sa akin ang anak.

Pero sa kasamaang palad,

nang magtatatlong buwan na ang tiyan ni Ana ay nakuna nito.

Labis labis akong nalungkot noon pero kalaunan ay nakausad din ako at nagpatuloy kami sa buhay.

Yung inaakala ko noon na madalas siyang sumpungin ay hindi naman pala.

Basta maswerte na lamang sa isang buwan kapag sinumpong si Ana sa pagiging aswang.

Malalaman ko naman iyon.

Bigla na lamang kasing makikita kong balisa ito.

Hindi mapalagay.

Labas ng labas na bahay.

Lalo na kapag gabi.

Siyempre alam ko na mangyayari noon.

Kung kaya kapag nagkakaganon ay bumibili na kagad ako ng ilang piraso na mga manok.

Kinakatay ko ito at isinasabit sa dingding ng bahay namin.

Dito ko na siya mapapansin na hindi na lalabas.

Pagkos ay mag-uwi ka ito na ako na lamang umano lumabas noon.

Ikandado ko umano ang labas ng bahay.

Katangu na lamang ako.

Bukas na lamang umano ako ng umaga babalik noon sa bahay.

Kung gusto ko umanong uminom-inom.

Basta ang mahalaga noon.

Huwag akong papasok ng bahay.

Ang isang dahilan ay nahihiya umano si Ana.

Ganun lang kasimple Sir Seth.

Na para lamang akong nag-alaga ng mabangis na hayop sa isang hawla.

Hindi ako takot noon.

Masaya pa ako dahil pagkakataon ko na namang lumaklak ng inom at hindi magagalit ang nobya ko.

Tagay dito, tagay doon.

Gala ng gala kahit saan basta sinasagad ko na ang kapretsuhan ko.

Gawa ng minsan lamang mangyari sa aking sa loob ng isang buwan

ang ganitong klaseng pagpapabaya ng nobya ko.

May mga panahon pang umaabot ng halos apat na buwan at hindi siya sinusumpong.

Siyempre ako naman noon purgang purga.

Inuunahan ko pa nga siya noon kung kailan siya susumpongin pero tumatawa lamang ito.

Kaya naiisip kong baka sinumpong na ito pero hindi ko lang napansin kaya ayon.

Hindi ko magawa ang gusto ko.

Iba kasi kumagalit si Ana.

Kapag pinandilatan ako ng mga mata nito,

abot langit ang pananalangin ko na alam ko kasing aswang ang nobya ko.

Paano kapag sinumpong tapos galit siya diba?

Eh di patay ako noon.

Natural na sa relasyon ng pag-aaway.

Gaya ng ibang naroon din ang tampuhan.

Minsan ay nilalayasan pa ako pero

hindi ako nag-aalala gawa nang alam ko namang babalik din siya.

Sino ba namang hindi babalik eh ako lang ang nakakaintindi

at nakakakilala at pumatol sa isang katulad niya.

Siyempre bukod pa doon,

mahal ko si Ana.

Malambing si Ana

pero hindi nawawala sa kanya ang pagiging pilyo

at madalas akong pinagkakatuwaan.

Ayos lang naman yun.

Masaya ako kapag nakikita kong masaya siya.

Nailalarawan ko na ang sarili ko sa kanya na balang araw kapag nagkaroon na kami ng malaking pamilya.

Yung tipong may mga anak na at handa akong tanggapin kung ang iba dito ay hindi magmamanas sakin bilang normal na tao.

Handa din akong tanggapin ang lahat ng pagsasakripisyo.

Alang-alang lamang sa ikabubuti.

Palalakiin ko na lamang ang anak ko kagaya ng pagpapalaki ng mga magulang nila Ana sa kanila.

Hanggang sa dumating ang araw na hindi ko inaasahan.

Ang nangyari kasi wala kaming pera nun.

Sumaktong sinumpong si Ana.

Lay off yun sa trabaho ko kung kaya kasagsagan pa yun ng pagbabakasyon ko.

Dumidiskarte na lamang ako noon bilang dispatcher

at minsan ay naglalakon ng sigarilyo.

Pagka uwi ko noon

wala sa bahay si Ana.

Pero napakabaho ng loob.

Parang kulob na imburnal na hindi ko maintindihan.

Halong mapanghe at nabubulok na laman.

Alam kong galing yun sa lana ni Ana kung kaya labis-labis akong nag-alala.

Kung hindi ako nagkakamali,

naghahanap ito ng makakain.

Pasado alas 12 ng madaling araw.

Hinagilap ko.

Inalam ang posibleng lugar na maaaring pupuntahan.

Ang unang pumasok sa isip ko noon.

Ang malapit na ponerarya.

Nagtanong-tanong ako kung wala bang gumalang babae.

Sinabi kong nag-nervous breakdown at tumalis ng bahay na nakahubotubad.

Pero ayon sa imbal samador, wala umano.

Alam niyo na siguro kung bakit ko naisip na

ponerarya ka agad ang pupuntahan, di ba?

May mga labi kasi doon.

Wala pang mga umaangking kaanak ang iba.

Pagkatapos noon ay nagtungo ako sa ospital.

Sa morgue.

Pasimple-simple lamang ako sa likod.

Binabantayan ko ang mga kakamatay pa lamang na labi.

Pero walang Ana akong nakita.

Parang nawawalan na ako ng pag-aas noon.

Mabilis akong umuwi.

At baka naroroon si Ana pero wala pa rin.

Napapailing na lamang ako at napapangunahan ng maduming pag-iisip na

hindi kaya may nangyaring hindi maganda sa kanya.

Hanggang sa napili kong magpunta sa isang sementeryo,

ginalugad ko ang lugar.

Kahit sa ang sulok ay sinuri ko na pero hindi ko pa rin siya makita.

Hindi yun naging dahilan para sumukuwa ko.

Lumipat ako sa ibang sementeryo.

Doon.

Natagpuan ko siya.

Sa isang maliit na pasilyo na ang bawat gilid.

Mga puntod.

Nakataob ito.

Hindi naman nakahubotubad.

Kung ano ang suot niya sa umaga.

Yun din ang nakita ko sa kanya ng mga sandaling iyon.

Malayo pa lamang.

Alam kong wala na siyang buhay.

Halata sa postura ng pagkakataob.

Parang hindi maayos ang nakahimlay na katawan.

Paglapit ko.

Pumabaha ng dugunon sa may bandang leegan niya.

Napatakip ako ng bibig noon at hindi na malayang tumutulo na ang mga luha ko.

Yung puso ko ay parang huminto sa pagdibok.

Marahan akong umupot inalalayan ko ang katawan para tumihaya.

Dito ay mas lalo akong napaiyak.

Basag ang muka ni Ana.

Parang pinalo ng bakal.

Hindi ko na makita ang magandang hubog ng kanyang muka.

Nakalabas ng isang mata.

Pero magpaganon pa man.

Niyakap ko siya.

Kahit pa nagkadugudugo na rin ang katawan ko ay wala akong pakinon.

Humagulgol ako sa kakaiyak pero hindi ko magawang makahingi ng tulong.

Tinanggap ko na lamang kung anong sinapit niya.

Sobrang sakit.

Kahit pa na ganun siya ay mahal na mahal ko siya.

Kung nagkataong may pera lang sana ako ay hindi siya mamamatay.

Napamura na lamang ako nun.

Sinisi ko ang sarili ko.

Naganap ako ng maibabalot sa katawan niya.

Hanggang sa nakakita ako ng sako.

Nilagay ko siya at isinilid sa isang puntod.

May butas ang puntod na iyon.

Doon ko siya inilibing at halos panawan ako ng saktong pag-iisip dahil sa pagkamatay niya.

Galit na galit ako pero pinili kong kumalma.

Walang kasalanan ang pumatay sa kanya at alam ko iyon.

Sino ba namang hindi gagawin ang pagpatay sa oras na malaman na isang aswang ang nakikita diba?

Yung pakiramdam ko parang walang patutunguhan.

Walang justisya ang kamatayan niya.

Kapag nareklamo ko naman anong idadahilan ko?

Bakit nakarating ang nobya ko sa sementeryo samantalang napakalayo nun sa amin?

Kaya imbis na lukohin ko ang sarili ay tinanggap ko na lamang ang mapait na sinapit ng aking pinakamamahal na asawa.

Hindi porkit aswang masama ng tao.

Maski sila ay hindi nila gusto ang nangyayari sa kanilang sarili.

Biro mo kapag namatayan sila.

Ayos lang diba?

Tanggap nila iyon dahil inaasahan nila na mamamatay sila pagdating ng araw.

Pero ako, dahil sa nagmahal ako ng katulad nila, napakahirap palang isipin ang lahat.

Nakakaawa.

Pasintabi lang po sa mga nakikinigawa ng karanasan ko po ito.

Kaya alam ko ang ugali ng iba sa kanila.

Kung siguro sa iba ay masama pero,

Hindi lahat.

May mga aswang talagang gustong mamuhay ng normal.

Hanggang sa ngayon ay hindi ko malimot-limutan ang pangyayaring iyon.

Buo na ang loob ko at inaasahan ko noon na siya na ang makakasama ko sa buhay.

At kapag nakaraos kami ay hindi na siya mamumroblema pa sa makakain niya kapag sinumpong.

Ano bang magagawa ko?

Yun na talaga.

Masakit mang isipin pero kailangang tanggapin.

Sino ba namang mag-aakala na malalaman ko ang patungkol sa buhay ng aswang?

Nataliwas na naririnig ko sa ibang tao.

Ngayong kapag nakakarinig ako ng patungkol sa kanila na nananalasa,

Sinasabi ko na lamang na hindi lahat ng aswang ay masama.

Ako mismo ang nagkaroon ng karanasan.

Lahat ng ito ay dahil lamang sa magkapatid na nakilala ko sa baryo.

Sa Baryo ng Lapok.

Baryo ng Lapok.