MUNTIK NA AKONG MAHAWA | Aswang True Story | Part 2 of 2 JOIN Xethennial Membership: https://www.youtube.com/channel/UCZ6nWtA2u9KS3EreDzMrYew/join - Unique Badge and Emoji sa live chat at comment section - Shout-out sa new members/renewed members sa simula ng video Email: mkn.thelmo@gmail.com mga kwento ni Thelmo channel: https://www.youtube.com/c/mgakwentoNiThelmo Xeth Tagalog Horror Animation: https://www.youtube.com/c/XETHTagalogHorrorIllustration Sir Xeth channel: https://www.youtube.com/c/ThelmoFiles Facebook Account: https://web.facebook.com/xeth.helmo.3 Facebook Page: 1. https://www.facebook.com/Mga-kwento-ni-Thelmo-328269211396623/ 2. https://www.facebook.com/ProyektoHelmo Instagram: https://www.instagram.com/xeth_helmo/ #PinoyHorrorStories #TagalogHorrorStories #MgaKwentoNiThelmo

Video Transcript / Subtitles:( AI generated. About AI subtitles » )

* AI ("Artificial Intelligence") subtitles on Tagalog.com are generated using "Whisper" by OpenAI (the same company that created ChatGPT and DallE2). Results and accuracy may vary.
* The subtitles do include errors occasionally and should only be used as a tool to help with your listening practice.
* You can request this website to create a transcript for a video if one doesn't already exist by clicking the "Request AI Subtitles" button below a video. Transcribing usually takes 30-40% of the length of a video to complete if there are no other videos in the queue. For example, a 21 minute video will take 7-8 minutes to transcribe.
* Running a super fast cloud GPU server to do these transcriptions does cost money. If you have the desire and financial ability, consider becoming a patron to support these video transcriptions, and the other tools and apps built by Tagalog.com

MGA KUWENTO NI ZERO

Sa sakit sa lalamunan ko, nakaramdam ako ng bigat sa katawan.

Yung paningin ko pa ay nagkulay dilaw.

Yung sakit sa lalamunan ko ay parabang gumagapang sa buo kong katawan.

Sa balikat, sa pisngi, hanggang sa mga talampakan.

Napaupo pa ako noon sa lupa, at kung saan-saan ko na lamang iginagala ang kamay ko sa katawan ko.

Parabang dinadakip ko at nilalapat ang kamay ko sa kung saang bahagi ng katawan ko ang masakit noon.

Hindi ko alam kung bakit napakasakit ng katawan ko.

Haminado akong nakatikim na ako ng panyawan.

Pero ang ganoong reaksyon ay tila ba sobra-sobra na.

Nakaranas na kasi ako ng pananakit ng ipin,

at pinatakan din ng kuya ko aming...

Ang mga mata ko noon.

Hanggang lalamunan lamang ang sakit at nawala ang pananakit ng ipin ko.

Masasabing napakabisang gamot organiko ang tanim na ito.

Pero hindi na yun magiging normal kung yung buong katawan mo ang mananakit.

Inalalayan ako ng kuya ko.

Dinala ako sa mas malinis na lugar.

Pero kasabay noon ay hindi ko magawang makagalaw ng mga katawan.

At hindi ko maayos.

Napakasakit talaga ng katawan ko noon.

Sa puntong yun ay nasa unahan na kami ng bahay ng kuya.

May sakahan doon at may kamalig.

Umupo ako sa papag ng kamalig hanggang sa hindi ko na kinaya.

Humiga na ako at parang balyo na nagpagulong-gulong doon sa papag.

Narinig ko pa ang sinabi ni Tatang Kiboy.

Mukhang nakakapit na.

Ang tagal niya namang sumuka.

Paluin ko na ba ng buntot pagi?

Yung hawak pala ng matanda at nagpakuryente sa akin noon.

Buntot pagi.

Na sa pagkakaalam nating lahat ay pangontra sa mga aswang.

Napag-isip-isip ko noon na baka nga ako ay nahawaan.

Nakuryente kasi ako.

Marahil ay aswang na ako at asiwa na ako sa bagay.

Pero sa kabila ng mga naglalakbay sa diwa ko ay angat pa rin ang sakit na nararamdaman ko.

Hanggang sa hinampas na lamang ako bigla ni Tatang Kiboy ng buntot pagi noon.

Na siya namang nagpalala ng sakit sa katawan ko.

Paulit-ulit akong inuundayan ng pagpalo.

Bawat patama, abot-utak ko ang sakit noon.

Parang kinuryente ako.

Marahil yun ang nararamdaman ng isang aswang sa tuwing tinatamaan ng buntot pagi.

Sinasabi ko ito para na rin mabigyang detalye ang buhay ng isang aswang.

Kahit pa pano'y malaman niyo lahat kung ano ba talagang nararamdaman nila.

Hindi pa nakontento si Tatang Kiboy.

Pinasandal ako sa ligi at kinapos doon.

Bagsak ng ulo ko at walang tigil sa pagampasit.

Si Tatang Kiboy.

Hindi ko man lamang narinig ang boses ng kuya ko.

Hindi ko narinig ang pagsambik o pagtawag niya sa pangalan ko.

At sabihin itigil na ang paghampas dahil kapatid ko yan.

Para bang simpati ko.

Ginaganahan pa sa nakikitang pinaparusa ng kapatid.

Isa lamang ang ibig sabihin.

Para na akong kampon ng dilim na walang buwang sa lupa noon.

Nagmakaawa ko noon.

Naitigil na ang paghampas sakin pero

imbis na maawa ay mas nilakasan pa ang pagpalo.

Sabi pa ni Tatang Kiboy.

Nagbabalat kayo lamang ako

na nahihirapan.

Mantakin mo.

Nagbabalat kayo daw ako.

Parang hindi makatotohanan ang mga detaling inayag ng matandang yan.

Wika ko pa sa sarili ko.

Ano ito?

Biruan?

Hanggang sa panandali ang natigil ako sa paghinga.

At natulala na lamang bigla.

Paano ba naman kasi?

Nakita ko ang tama ng buntot pagi sakin.

Mga latay sa paa at mga kamay ko.

Umuusok pero unti-unting nawawala ang latay noon.

Napagtantuko na parang hindi ako nagkakasugat.

Mukhang napaka-imposible naman ata.

Makamandag ang buntot pagi at kung hindi ako nagkakamali.

Madampi nga lang ito sa inyong balat ay parang nakakasalugsog na.

At may tila karayom na tumutusok.

Sa aswang pa kaya.

Yung pananakit ng katawan ko,

panandali ang nawala.

Nawari ba'y ininda ko na lamang yan?

Sa kadahilan ng ito,

sa kadahilan ng nabalot ng pagtatakang isip ko.

Hanggang sa magkaulirat ako,

pagangat ko ng tingin,

nakita ko ang asawa ng kapatid ko na si Elsa.

Nakatayo lamang ito,

habang nakatakip ang bibig at tumuluha.

Nawari ba'y awang-awa sakin?

Si kuya namay nag-aakot ng mga tipak na kahoy at tangkay.

Nilagay ito sa gilid ng kamalig

kung saan ako nakagapos nun.

Maya-maya pa,

dumura ng dumura sa hangin ang kuya ko

at nagtawag ng mga kataga na hindi ko maintindihan.

Aminado akong orasyon yun.

Pero sino ba namang nakakaintindi e wala nga akong alam.

Basta kumikubot-kibot ang bibig ng kuya.

Tapos yung isa sa mga bagay na dala ni Tatang Kiboy

na nakalagay na sa papag.

Kinuha ng kapatid ko.

Kung hindi ako nagkakamali noon ay maliit na garapa na kulay itim.

Parang lagayan yun ang bitamina para sa bata.

May dropper pa nga e.

Pinisil-pisil ng kapatid ko ang dropper at kinuha yun sa may botelya.

Nakita ko ang laman ng dropper.

Kulay-dilaw nawari ba'y langis yun?

Pinatak ng kuya ko doon sa tumpok na kahoy.

Ewan ko ba?

Basta, kung hindi ako nagkakamali,

naaamoy ko noon ang langis na yun.

Na siya namang nagdagdag pahirap sakin.

Napakatapang ng amoy.

Napasimangot pa ang mukha ko dahil doon.

Hindi ko naman magawang matakpa ng ilong ko gawa ng

nakagapos nga ako noon.

Pagyugyug lang ng balikat ang kaya kong gawin at paglingon.

Pero ang ipinagtataka ko noon ay hindi man lamang nababahuan sila kuya.

Walang reaksyon ng kanilang mukha na tila ba ako lamang ang nakakamoy.

Mabilis kong naisip na baka asiwa din ang aswang sa langis na yon.

Sa kabuuan, pinagtantuko na ako ay lihitimong aswang na talaga.

Kayo ba, anong naiisip nyo?

Diba, aswang na nga?

Tumigil naman si Tatang Kiboy sa pagpalo.

Napagtanto siguro nito na hindi na ako tinatablan.

Sinigaan ang kuya ko ang tumpok ng kahoy.

Ang usok nito nanuot sa kalamnan ko.

Para ba akong sinisilaban kahit distansya naman ang apoy na yon?

At mas lalong lumala ang amoy.

Maging ang mga mata ko ay hindi ko na maibuka.

Sumigaw ang kuya ko.

Ang pagsigaw nito ay hindi nakatoon sa akin.

Maging sa kanyang asawa at sa kaibigang si Tatang Kiboy.

Sa halip, nakatoon sa sakahan ng kuya na wari ba'y naglalabas ng salobin.

Pero hindi ganoon ang narinig kong kataga.

Kung hindi para itong pinaghalong salita.

At hindi ko makuha ang ibig sabihin nun.

Parang nilayasan ng katinuan ang kuya ko.

Matapos niyang magsisisigaw, dumakot ito ng lupa at pinahid sa kanyang kamay at leg.

Diba, baliw lamang ang gumagawa nun.

Baliw na seryoso ang mukha.

Humarap ang kuya ko sa akin.

Tapos ay may inilabas itong nakakubli sa kanyang diddib.

Kuwintas iyon.

At kung hindi ako nagkakamali.

Ang nakasabit dito ay parang ugat ng halamang pinatuyo.

Nanlilimahid sa kintab.

Tinanggal iyon ang kuya ko.

Hinalik-halikan.

Maya-maya'y tinapat ito sa araw at muling nagsisisigaw.

Kaparehang kataga ang narinig ko.

Hindi ko pa rin naiintindihan.

Kahit sa mga sandaling iyon ay tumabi na sa akin ang kapatid ko.

Nagtatalsikan pa ang kanyang laway sa mukha ko na hindi man lamang nakaramdam ng pagkahiya.

Nakakadiri.

Pagkatapos noon ay inihipan ni kuya ang kanyang daliri.

Nakatitig lamang ako sa kanya habang lutang na lutang at lumilipad ang diwa sa pagtataka.

Sigundo lang siguro ang lumipas ay bigla na lamang akong napapitlag.

Dinuro ako ng kuya ko.

Napakasama ng tingin niya sa akin.

Nakatutok ang daliri niya sa gitna ng mga mata ko habang kumikibot-kibot ang bibig nito.

Unti-unting lumapat iyon.

Sa bandang ibabaw ng ilong.

Amara.

Ang mararamdaman mo ngayon ay sakit na higit pa sa mamamatay na tao.

Maging matatag ka.

Tiisin mo at huwag na huwag mong kakalimutang huminga.

Huwag mo rin ipikit ang mga mata mo.

Dahil sa oras na mangyari iyon, ang kadilimang makikita mo ay hindi na mawawala pa.

Isipin mo na lamang na lumilipad ang kaliluan mo at hindi ka na magigising pa.

Sambit ni kuya.

Teka kuya, mamamatay ako?

Bakit? Hindi ba alata na iyon ang ipinapahiwatig ko sa iyo?

Nang dahil iyon sa kalandian mo at saksakan ng tigas ng ulo.

Madala ka sana.

Iyon ay kung mabubuhay ka pang animal ka.

Ilang beses na kitang pinapaalalahanan noon.

Maikli lamang ang buhay natin kaya gampan na nating maayos ang pagbibigay buhay sa atin.

Huwag mong sayangin.

Pagkatapos noon ay sumigaw si kuya.

Isa.

Dalawa.

Tatlo.

Hindi ko man lang alam na bibilangan niya pala ako noon.

Kung kaya habang nangyayari iyon ay huminga ako ng malalim.

Pagkatapos ng pagbibilang, nanigas ang katawan ko na parabang binabad ako sa yelo.

Kapag tinangka akong gumalaw ay sobrang sakit ng nararamdaman ko noon.

Masakit pa sa patak ng panyawan, palo ng buntot pagi at amoy noong langis.

Kapag sumakit, parang mamamatay ang paningin ko.

Iyon bang tila napupundi ang mga mata ko?

Kung kaya noon ay minabuti kong hindi na lamang talaga gumalaw pa.

Akala ko dahil doon, mawawala ang sakit na nararamdaman ko.

Hindi pala.

Ilang segundo lang, buong katawan ko ay tila ba binabalian noon?

Dama ko ang mga buto kong tila gumagalaw.

Pero napakasakit.

Hanggang sa namanhid ang bunbunan ko, at dito napansin kong bigla na lamang gumalaw ang buho ko noon.

Gumalaw talaga, lumulutang-lutang pa ito.

Unti-unti ding humahaba.

Yung mukha ko ay parang uminat.

Kinapa ko ito at nagtaka ko.

Naging magaspang kasaya ang makinis kong mukha noon.

Alagang-alaga ako yung mukha ko.

Kahit pangit pa ito sa paningin ng iba, pero

ng mga sandaling iyon ay tila ba hinahaplos ko ang isang papel na liha.

Yung tuhod ko ay animoy nasunog dahil umitim.

Kahit napakasakit ng katawan ko,

nakapag-uwi ka pa ako ng...

Anong nangyayari kuya?

Anong nangyayari sakin?

Aray ko! Ang sakit-sakit ng katawan ko!

Pakiusap kuya! Itigil mo na yan!

Tinanggal na ng kapatid ko ang daliri niya sa noo ko.

Dito pa lang ako nakagalaw ng tuluyan.

Pero ganoon na lamang ang panghihilakbot ko nang sabihin ni kuyang...

Simple lang Amara, hindi mo ba napapansin?

Wala ka bang alam?

Kung nakikita mo lang ngayon ang kabuuan ng itsura mo.

Sos Maria, aswang niyang figurang yan.

Kung hindi lalabas ngayon ang sumpa sa katawan mo Amara,

papatayin kita.

Nagmakaawa si ate Elsa.

Hindi ko mano kasalanan na maging aswang.

Hinawaan lamang ako.

Pwede naman umanong gawa ng paraan.

Kagaya o manoon ang ginamot niya noong nakaraang taon na hindi gumaling pero...

kinulong lamang ng pamilya niya at hindi pinatay.

Sobrang taas ng tensyon ko noon.

Pagiging aswang na pala ang nangyayari sakin.

Nakasimangot pa rin ang muka ng kapatid ko.

Mas pumangit at nakatitig ito ng masama sakin noon.

Tumahimik ka dyan Elsa.

Ibang aswang yan.

Hindi katulad ng dumapo sa kapatid ko.

Mabangis ang kaskas.

Kesa sa balbal na pipitsubin lang.

Isa pa.

Huwag mong sabihin hindi niya kasalanan.

Hindi mo kilalang kapatid ko Elsa.

Madumi pa to sa putik na galing sa kanal ng kubeta.

Huwi ka ni kuya noon.

Tanggap ko ang ibinabato sa aking masasakit na salita ng kapatid ko.

Aminado naman akong totoo ang lahat.

Kasalanan ko talaga ang lahat noon.

Wari ba'y wala na akong mabuting nagawa.

May dinukot ang kuya ko sa kanyang bulsa.

Bilog na bagay ito.

Kulay ginto at nilagay sa pagitan ng daliri ko sa paa.

Matapos mailagay ng kuya.

Inipit niya ang daliri ko.

Napasigaw ako sa sakit noon.

Sampuang bilang ng sakit na mararamdaman mo sa oras na pinisil ko pa ng pinisil to.

Sambit niya.

Inipit pa ng kuya ko ang daliri ko sa paa.

Mas angat pa ang sakit nito kumpara nung una.

Tagaktak na ang pawis ko noon.

Umaaray na ako.

Subisigaw na ako ng masakit.

Ang sabi naman ni kuya ay nasa ikatlo pa lamang na pagpisil ang ginagawa niya.

Nasa sampu pang bilang na iyon.

Habang pinipisil pa ito ng isang pang beses ay kwatro na.

At hindi lamang sakit ang mararamdaman ko sa daliri ko kundi pati sa butsi ko.

Sasabog umano at madudumi na lamang ako noon.

Kasama dito ay ang pag-ihi ko ng wala sa oras.

Kapag may kulog kasi umano, may ulan din.

Tila ba ginaganahan pa si kuya sa kanyang ginagawa noon?

Hanggang sa nakaramdam ako noon ng pagkaduwal na tila ba may lalabas sa bibig ko.

Sumakit ang tiyan ko.

At maya maya lang ay umagas ang bibig ko na waribay gripong binigla ng pagbukas at natapo ng tubig.

Ganoon kalakas ang pagsuka ko noon.

Dito ay napatayo si kuya.

Nagkatitigan sila ni Tatang Kiboy.

Tumawa naman si Tatang Kiboy at ang sabi,

Ayan na, nalabas mo rin. Kamuntikan ka pang matamaan ha.

Tingnan mo yung suka niya. Kung yan na ba yun?

Saglit nagkaroon ng katahimikan.

Ako noon, tapos nang sumuka.

Si kuya naman ay tinitigan ng malaputik na likido na naggalat sa papag ng kamalig.

Napatakip ng ilong si ate Elsa dahil sa kakaibang amoy noon.

Hindi siguro nito kinaya kaya bagyang lumayo.

Maging ako ay naamoy ko ang nagkalat na yon na galing mismo sa sikmura ko.

Napakabaho. Masahol pa sa baho ng kulob na imburnal.

Ang lansa pa nito, Sir Seth, ay kulay itim. Yun bang parang tinta at kumikinangkinang pa.

Ito na nga, Tatang Kiboy. Kalagan mo na siya. Mungkain ni kuya.

Nawala man ang pananakit ng katawan ko, maging ang pagbabago.

At yung buhok na lumulutang ay bumalik na rin sa normal.

Pero napalitan naman ang lahat ng iyon, ng matinding pagkapagod.

Matapos makalas ni Tatang Kiboy ang nakataling lubid, hinayaan ko na lamang ang sarili kong matumba.

Hindi ko na nagawang makatukod pa.

Lupaypay na lupaypay ang katawan ko.

Doon ay hindi ko na namalayang. Nakatulog na pala ako noon.

Pagkagising ko noon ay nasa bahay na ako ni Kuya. Iba na ang suot kong damit at nakahiga ako sa sala nila na nila taga ng banig.

Nang mga sandaling yon ay gabi na. Madilim na sa labas ng sipatin ko ang bintana.

Iginala ako ang paningin ko noon at nakita ko ang pamangkin kong babae.

Tumatakbo ito sa sala. Naglalaro.

Tinangka kong tumayo pero hindi ko maramdaman ang katawan ko. Kahit anong gawin ko, hindi ko maigalaw ang mga kalamnan ko noon.

Nakita ko si Kuya na paparating. Nagmula ito sa kusina. May bitbit na plato at nakita ko pang umusok yon.

Palamigin mo na natin yung lugaw. Lagyan natin ng laman yung tiyan mo.

Nga pala, kamusta na yung pakiramdam mo? Tanong ni Kuya at tumupo ito sa tabi ko.

Sabi ko naman ay para akong binagsakan ng mabigat na bagay. Tinanong ko siya kung anong nangyari. Kung naalis na ba ang pagkaasmang ko.

Yun ang unang pumasok sa isip ko, Sir Seth.

Ang pagiging aswang ko lang naman ang sentro kung bakit ako nakaranas ng ganong parusa.

Ayon naman sa kanya. Tanggal na umano. Magpasalamat ako at natanggal dahil kung hindi pa, papatay niya talaga ako noon.

Ang nangyayari sa inyo yun. Siguro naparalisa lang naman yung katawan mo. Naapektoan yung mga kaugatan mo maging ang utak.

Noon pa man siguro hindi na kaila na sira na yung utak mo eh. Kaya kapag hindi ka na nakatayo pa, yun na yun. Asahan mo ng pangabang buhay yan.

Pero ayos diba? Napagaling ka. Ayos na ayos ang maging pasaway diba? Ano na? Bakit parang iiyak ka dyan?

Banat ni Kuya sa akin noon. Tunog pa biro ang pagbigas na yun pero napakaseryoso ng mukha niya.

Sino ba namang hindi iiyak?

Isipin mo habang buhay ka ng paralisado. Iniisip ko noon na dapat ay namatay na lamang ako.

Hindi pa natapos ang pagsasalaysay ng Kuya ko. May nabanggit pa ito na mas lalong nagpaalala sa akin noon.

Hindi titigil si Luis. Haanapin ka niya. At kung hindi ako nagkakamali, papatayin ka niya amat.

Amara.

Alam kong alam ni Luis na hindi ka naaswang. Maging ang buong angkan niya ngayon. At dahil nagkaroon ka ng koneksyon sa kanila.

Pusible ang mga sinasabi ko. Papatayin ka. At hindi ka titigilan sa kakahanap.

Isipin mo yung gulong pinasok mo, Amara. Isipin mo kung gaano kalala ang pinsala na maidudulot ng pagiging pasaway mo.

Maging yung pamilya ko damay na. Pasalamat ka na lang. Nagkaroon pa ako ng awa kay Conte.

Hindi na ako nagsalita noon. Umiyak ako ng umiyak. Pero ang tanong, para saan naman ang iyak na iyon?

Wala. Wala din akong mapagpipilian. Napagaling nga ako pero para namang patay dahil naparalisa.

Bagamat nabigyan ang pagkakataon. Pero may nakaamba pa rin panganib.

Sabihin na natin kahit saang panig ako tumingin. Patay pa rin ang kakalabasan. Puro na lang patay ang binanggit ng kuya ko.

Hindi ko man lang narinig ang katagang pag-asa. Pero tinatagan ko ang sarili ko. Pinilit kong lumaba noon.

Hindi para magbalik ulit sa buhay na basura. Kung hindi ang pagsuko at pagbabalik sa pananampalataya.

Idinarasal ko noon na kapag ako ay nabigyan pa ng pagkakataon. Magbabagong buhay na ako.

Bahala na kung hindi magbago ang pangit at malandi kong mukha. Bahala na kung ganun pa rin ang tingin sa akin ng mga tao noon.

Ganun na lamang ang pasasalamat ko dahil makalipas lamang ang isa.

Ang ilang araw ay naigagalaw ko ng mga kamay at paako. Parabang himala.

Hanggang sa naglaon nakatayo na ako at nakapaglakad. Unang pumasok sa isip ko, magsisimba ako noon.

Ginawa ko naman yun. Katunayan ay nagtungo pa ako ng Cebu. Nagsimba ako sa Simala at bumili ng iba't ibang uri ng kwintas.

Ang inuuwihan kong bahay noon ay ang bahay ni Kuya.

Hindi ako umalis. Pinili kong manatili. Ito ay upang ipakita sa Kuya ko ang buo kong pagbabago.

Unti-unti ding naging magaan ang pakikitungo niya sa akin noon. Yun bang nagkaroon na siya ng tiwala.

Sila Mama Puning at Papa Umol na silayan na ako. Bumisita mga ito. Sinabing umuwi na ako pero umiling ako noon.

Gusto kong magbakasyon sa bahay ng Kuya ko ng mahabang panahon.

Nagkaroon na rin ako ng trabaho sa isang establishmento sa lugar na yon.

Hindi ko na lamang iti-detalya dito ang pinagtatrabahuan ko pero marangal na ito.

Baka iniisip niya dyan na asaklab o katulad pa ako ng dati na ibinibenta ang sarili ko eh.

Kagaya ng sabi ko, nagbalik na ako sa pananampalataya.

Sana naman ay magbago na rin ang pananaw niyo sa akin.

Kaya hanggat maaga pa sa kung sino man dyan ang katulad ko, magbago na kayo.

Naging masaya ang mga panahon yon. Pero akala ko ay doon na nagtapos ang bangungot sa buhay ko.

Nakalimutan ko ang sinabi sa akin ng Kuya na hahanapin ako ng pamilya ni Luis.

Bagay na nagkamali ako sa pagkalimot ko nun.

Isang gabi habang natutulog ako sa sala ng bahay nila Kuya, nagulat na lamang ako nang makaramdam ako ng kakaiba sa sarili ko.

Pamilyar sa akin yon. Yung bang maalinsangan, may amoy na kung hindi ako nagkakamali ay kaparehas ng amoy noong makita ko ang aswang.

Sa ilalim ng silong ni Luis.

Sa pagkakaalala ko, lampas alas 12 na yon. Marahan akong tumayo pero habang nangyayari yon ay nagsisimula ng lumakas ang pagkabog ng dibdib ko.

Nagtayuan na rin ang balahibo ko sa katawan. Damang-dama ko yon.

Hindi ba kapag nagtayuan ang balahibo nyo, parang may umihip sa balahibo?

Ganun na ganun.

Nga pala, kamuntikan ko na makalimutan.

Ang pustura pala ng bahay nila Kuya ay simentado ito. Isang palapag lang. Sakto sa laki. May isang silid at malawak na sala.

May pinto patungo sa tugkaran at may pinto din patungo sa likuran, na kung saan naroon ang kusina at banyo.

Malalayo ang kapitbahay nila Kuya. Siguro ang pinakamalapit lang ay ang bahay ng magulang ni ate Elsa. Pero hektarya naman ang pumapagitan.

Matapos kong makatayo ay sumandal ako noon sa dinding. Pinapakiramdaman ko ang labas ng bahay. May naririnig akong mahinang kaluskos. Naroon ito sa bintana banda.

Wari bang may tao sa labas at sumisilip sa siwang noon.

Sasabog na ang dibdib ko noon sa sobrang kaba. Naihiya naman akong gisingin sila Kuya kung kaya't minabuti kong magtiis na lamang. Hanggang sa mawala yung kaluskos. Nawala din ang pag-alinsangan maging ang kakaibang amoy. Naglaho noon.

Kung kaya kaagad kong inisip na maaaring umalis na ang aswang.

Pero hindi ako kampante noon. Hanggat hindi ko nakukumpirma.

Binuksan ko ang pintuan. Dinungaw ko ang labas. Limitado ang aking natatanaw dahil napakadilim. Hanggang sa bulwagan lamang ang nasisilayan ko noon pero sa malayo. Hindi na. Hindi ko nga makita mga puno noon.

Lumabas ako ng bahay.

Hinaanap ko pa ang tsinelas kong pud-pud dahil kinagat ng aso.

Nagantay ako ng ilang sandali sa labas ng bahay. Hanggang sa napili ko nang bumalik sa loob.

Nang tumalikod ako, nakarinig na lamang ako ng boses noon.

Nanlaki ang mga mata ko. Pamilyar sa akin ang boses na iyon. At kung hindi ako nagkakamali.

Galing ito mismo kay Luis.

Kagad akong naglakad papasok. Kaso may umarang sa akin noon.

Si Luis ito na mabilis pa sa kwitis na bigla na lamang sumulpot sa harapan ko.

Nakapatong pa ang daliri nito sa bibig. Pinandidilatan ako ng mata.

Huwag kang maingay.

Sabi niya.

Hindi ko alam kung bakit tila hindi ako makapagsalita.

Dinidiktahan ko ang sarili kong sumigaw pero hindi bumubuka ang bibig ko noon.

Parang may naguudyok na huwag akong sumigaw.

Marahang isinara ni Luis ang pintuan.

Matapos noon na hinawakan niya ang kamay ko, nagsimula kaming maglakad.

Para akong asong sumusunod lamang sa kanya.

Hindi naman siguro kalandian yon.

Dahil sa matagal na kaming hindi nakikita.

Hindi din dahil sa namimiss ko siya dahil alam ko sa sarili ko na kinamumuyan ko si Luis noon.

Pero parang ang gaan ng loob ko noon.

Nagmakalayo na kami.

Nagbukas ang ilaw sa bahay ng kuya.

Nagliwanag ang lugar.

Sa mga sandaling ito ay hindi ko pa rin mahinto ang maglalakad ko.

Nagpatuloy lamang sa anod ng paghila sa akin si Luis noon.

Hoy! Hoy! Yawa!

Sigaw ni kuya.

Matapos noon ay tila doon ko palang nadidiktahan ang sarili ko.

Kumalas ako kay Luis at sinampal ko siya.

Umatras ako hanggang sa tumakbo pabalik ng bahay.

Samantala, paparating naman ang kuya.

Kinilabutan ako noon.

May bitbit ang kuyang itak.

Dumaan ito sa akin at sinalakay si Luis.

Ipinikit ko na lamang ang mga mata ko noon.

Nakarinig ako ng pagungol.

Inaasahan kong si Luis na iyon.

Pero nang idilat ko ang mga mata ko.

Nagulat ako.

Gumagapang sa lupa si Kuya Bong at waribay hirap na hirap ito.

Si Kuya Bong pala ang umuungol noon.

Tinawag ako ni Luis.

Ang sabi niya ay sumama daw ako sa kanya dahil kung hindi ay papatayin umano niya ang kapatid ko.

Huwag kang sasama!

Siyan ka lang!

Huwag kang lalapit dito!

Galit na sabat ni Kuya.

Marahang tumayo si Kuya Bong.

Dinumpot nito ang itak at dinuro kay Luis.

Narinig ko naman si Ate Elsa ang sumisigaw.

Pagtanaw ko sa bahay.

Nakita kong tumatakbo si Ate Elsa at patungo ito sa ibang direksyon.

Batid ko na noon na si Tatang Kiboy ang pupunta ni ate noon.

Pagbalik ko naman ang tingin kay Kuya at Luis.

Nakita kong tinataga ni Kuya ang dati kong kalaguyo.

Nakakakilabot ang bawat pagtaga ni Kuya noon.

Pero magpaganon pa man.

Hindi tinatamaan si Luis.

Napakabilis niya.

Naiilagan ng walang kahirap-hirap ang pagtaga ni Kuya.

Pinili ko noon magdampot ng bato.

Lumapit ako at binatoko si Luis noon.

Dahil siguro sa abala siya kay Kuya ay hindi niya nalaman ang ginawa ko.

Natamaan si Luis at sa mukha pa ito.

At dahil sa lakas noon ay nakita kong nagpasuray-suray si Luis hanggang sa napuruhan siya ni Kuya.

Kitang-kita ko ang pamumuti ng kamay ni Luis noon.

Nawari bait-taba ito.

At ilang sandali lamang ay sumirit ng dugo doon.

Patuloy siyang inuundayan ang pagtaga ni Kuya.

Hanggang sa naalala ko ang buntot pagi.

Hindi ko lubos maisip noon kung bakit hindi buntot pagi ang dinala ni Kuya.

Dali-dali akong umuwi ng bahay.

Nakasalubong ko naman si na Tatang Kiboy at ate Elsa noon.

Ang sabi ko, nakikipag-away si Kuya sa aswang.

Nagtanong naman sakin si Tatang Kiboy kaya ayon.

Sinabi kong buntot pagi ang kukunin ko noon.

Nahiyaan na lamang ako nang magwika siya ng

Huwag mo nang kunin. Hindi tatalabang buntot pagi.

Hindi nga tumalab sa iyo, di ba?

Paano pa kaya sa lihitin mong aswang na iyan?

Napahinto ako noon.

Natuliro at napakamot ng ulo.

Tama nga naman.

Dahil hindi umubra sakin ang palo ng buntot pagi.

Hindi na lamang ako kumibupa.

Si ate Elsa ay pumasok ng bahay.

At naririnig ko pa noon ang pag-iyak ng pamangin ko.

Sumunod ako kay Tatang Kiboy.

Uugudugod man ito pero halatang napakatapang.

May kung ano pa itong bitbit na parang kutsilyo pero maikli lang.

Bong! Bong! Itong gamitin mo!

Mungkain ng Tatang Kiboy.

Inihagis niya kay Kuya Bong ang patalim na iyon.

Para bang nasa pelikula.

Himalang nasalu naman ni Kuya ito at kaagad binitawan ng itak.

Kitang kita ko kung ano ang reaksyon ni Luis.

Na para bang nataranta ito nang iduro sa kanya ang maikling patalim na iyon.

Takot na takot ang mukha niya.

Si Tatang Kiboy naman ay hindi ko alam kung anong ginagawa.

Basta may kung anong binabato-bato na wala naman.

Iyon bang hinahalikan ng kamay tapos labayin ng labay rito.

Maya-maya pa lumuhod sa lupa si Luis.

Namilipit na lamang ito bigla.

Kahit pa man hindi pa siya nilalapitan ng kapatid ko at sinaktanon.

Sobra akong namanghanon.

Kung hindi ako nagkakamali ay dahil iyon sa ginawa ni Tatang Kiboy.

Patayin mo na!

Dali!

Bahala na kung anong susunod na mangyari.

Mungkahi ni Tatang Kiboy.

Tumangu lamang si Kuya.

Tinarak pa ang patalim na iyon sa lupa.

At pagkabunot nun.

Lumapit na ito kay Luis.

Pinagsasaksak ni Kuya ang kalaguyo kong aswanga.

Kitang-kita ko kung papano bumaon ang bawat pagsaksak sa katawan.

Kinilabutan nun ako nun.

Nakaramdam ako ng pagkasuka.

Marahil dahil sa nerbiyos.

Ilang saglit lang ay sinipa ni Kuya si Luis nun.

Dahilan namang natumba ito sa lupa at nawala ng buhay.

Hindi ko alam pero bigla na lamang akong naawa.

Kahit papano'y nagkaroon kami ng ugnayan.

Kahit aswang siya, mabait naman.

Sadyang hindi nga lang magandang isipin na magkakaroon ka ng ugnayan sa isang aswanga.

At naging karelasyon mo pa ito.

Lalong-lalong at hinawaan pa ako para maging katulad nila.

Akala ko pa naman noon pagkatapos mapatay si Luis ay magiging panatag na ang Kuya.

Kaso nakita kong balisa ito at wari ba'y natataranta.

Anong gagawin ko dito Tatangkiboy?

Sigurado mapagkakamalan akong kriminal.

Walang ibang bahay na malapit.

Amin lang.

Susginoo.

Nakikipagpatayan ka tapos ngayon natatakot ka.

Kalbularyo ka bong.

Alam mong dapat gawin.

Hah! Itong lalaking to.

Sige ako na bahala.

Tutal matanda na ako.

Ako na lang ang aamin na akong pumatay.

Oo hindi naman kaya ilibig natin yan.

Huwi ka ni Tatangkiboy.

Lumapit ang matanda sa labi.

Pero napahinto na lamang bigla at nagkatinginan sa ibang direksyon.

Ang Kuya ko naman ay parang nanigas ang katawan.

Nakatingin din ito sa kung saan nakatingin si Tatangkiboy.

Dala ng pagtataka.

Sinipat ko iyon.

Maniwala man kayo sa hindi.

Nakita ko ang tatay ni Luis na si Timoy.

Nakabuntot din ang kapatid na si Isabel.

Wari ko pa sa sarili ko.

Lagot na.

Lumusob na ang pamilya.

Akala ko noon ay may gagawing hindi maganda ang mga ito pero marahan lamang lumapit sa labi ni Luis nun.

Nakita kong umiyak ang tatay Timoy at si Isabel.

Pero hindi galit ang mga ito.

Si Tatangkiboy naman at Kuya ay hindi gumagalaw.

Nakatitig lamang sa kanila.

Hanggang sa nagsalita si Tatay Timoy.

Ay nako Luis.

Sinabi ko naman sa iyo.

Ipinagsisiksikan mo pa talaga kay Amara ang pag-ibig mo na hindi naman karapat-dapat.

Ayan tuloy.

Iyan ang sinapit mo.

Mga kaibigan.

Lilinawin ko lang para magkaintindihan tayo.

Kapag nagkagusto ang angka namin sa isang tao.

Kailangan din maging aswang ng taong iyon.

Napakahirap kasing isipin na tao ang kabiyak.

Delikado iyon para sa amin.

Kaya iyon.

Hinawaan namin si Amara.

Pero labag pala ito sa kanya.

Akala ko kasi itanggap ni Amara maging aswang kaya pinayanggaw ko siya kay Isabel.

Pasensya na.

Humihingi ako ng paumanhin.

Wala kayong dapat ikabahala.

Tanggap namin ang sinapit ni Luis.

Ito naman talaga ang tadhana namin.

Ang mamatay sa kamay ng tao.

Wika ng Tatay Timoy nun.

Binuhat nito si Luis na animo'y nagbuhat lamang ng magaan na bagay.

Hindi nakaila.

Dahil aswang naman sila.

Sobrang sakit ng dibdib ko nun.

Naparabang kinurot ito dahil sa tindi ng konsensya.

Mabuting aswang pala ang pamilya ni Luis.

Taliwas ito sa mga nabanggit ni Kuya Bong sakin nun.

Lumisan ang pamilya.

Lumapit naman sakin si Kuya.

Nakangiti pa pero umiiling-iling na.

Lumuluwa ang mga mata.

Hmm.

Tingnan mo nga naman na Mara.

Baka iniisip mong walang dapat sisihin.

Siguro kung matino kang tao nun.

Hindi mo kasalanan ito.

Lang yung buhay ito.

Nakapatay pa ako ng aswang na mabuti.

Sana pala hinayaan na lang kita maging aswang nang maging mabuti ka rin.

Nakita mo.

Maging ang aswang may kabutihan ng patino.

Tao pa kaya?

Ikaw kasi hindi ka tao eh.

Masahol ka pa sa...

Diyos ko mabaging langit.

Sana mapatawad niyo ako.

Uwi ka ng Kuya ko nun.

Wala akong maisip na may isagot sa Kuya ko.

May punto siya.

Kasalanan ko ito.

Dahil sa akin ang daming nangyari.

Mula pa sa pagkamatay ng magulang ko hanggang sa mga sandaling iyon.

Kasalanan ko ang lahat.

Hanggang sa ngayon ay bibit ko ang alaalang iyon.

Kaya't nang magkaroon ako ng pamilya at anak.

Dinisiplina ko talaga ang mga anak ko.

Panay abiso at kwento sa kung anong sinapit ng isang pariwarang tao.

Isa din sa dahilan kung bakit ako napasulat sa inyo.

Dahil gusto kong malaman ang opinion niyo.

Bagamat hindi totally katulad ng pinagdaanan ko.

Pero alam kong may ilang mga sulok na kapareha ang naranasan ko.

Malaki ang pinagbago ko matapos nun.

Sa kabutihang palad, kahit nasa abroad ako ngayon.

Ang naiwang pamilya sa lugar namin ay nasa maayos na kalagayan.

Kumbaga...

Swing ito.

Ito sa pinagdaanan ko dati.

Kung gaano ka sa limuot iyon.

Gano'n naman kaganda ang kinalabasan sa kasalukuyan.

Hanggang dito na lamang po.

Wala na akong may dadagdag pa.

Tapos na ang yugto ng buhay ko.

Na may kinalaman sa mga aswang.

Pagkakataon ako sa iyo.

Pagkakataon ako sa iyo.

Pagkakataon ako sa iyo.