PATAY NA PUNO NG SINUKUAN (Part 1 of 2) | Engkanto True Story JOIN Xethennial Membership: https://www.youtube.com/channel/UCZ6nWtA2u9KS3EreDzMrYew/join - Unique Badge and Emoji sa live chat at comment section - Shout-out sa new members/renewed members sa simula ng video Email: mkn.thelmo@gmail.com mga kwento ni Thelmo channel: https://www.youtube.com/c/mgakwentoNiThelmo Xeth Tagalog Horror Animation: https://www.youtube.com/c/XETHTagalogHorrorIllustration Sir Xeth channel: https://www.youtube.com/c/ThelmoFiles Facebook Account: https://web.facebook.com/xeth.helmo.3 Facebook Page: 1. https://www.facebook.com/Mga-kwento-ni-Thelmo-328269211396623/ 2. https://www.facebook.com/ProyektoHelmo Instagram: https://www.instagram.com/xeth_helmo/ #ThelmoHorrorStories #TagalogHorrorStories #MgaKwentoNiThelmo

Video Transcript / Subtitles:( AI generated. About AI subtitles » )

* AI ("Artificial Intelligence") subtitles on Tagalog.com are generated using "Whisper" by OpenAI (the same company that created ChatGPT and DallE2). Results and accuracy may vary.
* The subtitles do include errors occasionally and should only be used as a tool to help with your listening practice.
* You can request this website to create a transcript for a video if one doesn't already exist by clicking the "Request AI Subtitles" button below a video. Transcribing usually takes 30-40% of the length of a video to complete if there are no other videos in the queue. For example, a 21 minute video will take 7-8 minutes to transcribe.
* Running a super fast cloud GPU server to do these transcriptions does cost money. If you have the desire and financial ability, consider becoming a patron to support these video transcriptions, and the other tools and apps built by Tagalog.com

MGA KUWENTO NI ZERO

NAKAGISNAN NANG AKI MGA MAGULANG

Reliyoso, mapamahiin, at naniniwala sa mga bagay na kinabibilangan ng hiwaga, milagro, at misteryo.

Kung kaya naman hindi nakaila sa akin ang mga kababalagan, lalo pat bukang bibigito ng mga magulang ko sa tuwing kinakausap nila ako at pinapaalalahanan.

Nagmumukha tuloy ako ng mga mga mga mga mga mga mga mga mga.

Alam ko noong baliwa, papano ba naman kasi? Pinagtatawanan ako ng mga kaklase ko. Weirdo umano akong pagkabataan nun.

Panayisita kasi ako noon sa mga kamag-aral ko. Alam niyo naman siguro ang ugali ng mga pamahiing tao, di ba? Napakaraming bawal.

Pero alam niyo ba na totoo ang lahat ng ito?

Ito na rin ay basis sa naranasan.

Ito na rin ay basis sa naranasan kong personal at katunayan hanggang ngayon ay naging bahagi ng buhay kong puno ng hiwaga.

Sa tagong lugar kami ng tagbilaran na katira. Nasa malawak na palayan banda ang bahay namin at ang pinagkakaabalahan ng tatay ko noon ay ang pag-aalaga ng itik.

Itago na lamang natin si tatay sa pangalang Dodong.

Sobrang dami naming itik noon. Siguro ay lampas sa dalawang daan at ang mga itlog nito, binibenta naman ang tatay ko sa merkado. Yun yung ginagawang balot.

Kung minsan naman ay dumadayo sa amin na taga-Sibu, umaangkat ito ng mga itlog at kung hindi sasapat ang supply,

nagtatalagang ito sa mga itlog.

Ito na ang tatay ko ng araw kung kailan babalik ang kliyente.

Kung sino ang pinakamarami ang inaangkat, yun ang inuuna. Kailangan lamang mag-ipon ng mga itlog para makuha ang target na order noon.

Nawiwili ako noon sa itikan namin. Lalo na kapag naroon si tatay at nakikita ko ang mga alaga niya na para bang nakakausap niya.

Isang hudyat lamang ng kamay ay nagliliparan na ako.

Ito na ang mga itik na yun. Patungong pala yan.

Tapos kapag hapo naman kung hindi ako nagkakamali, asul na supot yun na kinakaway ni tatay.

At yung mga itik na yun, nagtatakbuhan pa uwi sa amin.

Minsan naman ay nanghihingi ng pabor sa tatay dudong. Magpapalinis daw ito ng taniman ng palay bago lagyan ng punla.

Itik ang lilinis dito, Sir Seth.

Biro nyo, ubos lahat ng mga insekto at kuhol o may suso sa may palayan.

Maging ang mga palakang maliliit ay hindi nakakalampas noon.

Sinusuyod ng mga itik ang buong taniman. At kapag nakarating ito sa kabilang dulo, paniguradong parang nilagyan na insecticide ang taniman.

Ubos at simot lahat ang perwisyo. Nagiging pataba pa ang dumi ng itik sa taniman noon.

At dahil dito, binabayaran ang tatay ko.

Parang naglalaro lamang kami noon. Ako sa kabilang pilapil habang ang tatay ko naman sa kabila.

Kaway-kaway lamang kung saan dadaan ang mga itik. Sobrang nakakatuwa talaga. Kung sino ang nauna, sinusunod ito ng karamihan.

Pero kapag ang mga itik namin ay nakakarating sa lugar kung saan may itik, ito ay sinusunod.

Hindi nakatira umanong elemento. Hindi pinapakailaman ng tatay ko yan.

Sa alip, hinahayaan lang muna niya ito. Nasa bandang hilaga ito ng bahay namin. Siguro'y mga kalahating ektarya ang layo at sakop ito ng lupain namin.

May patay na puno doon na kung tawagi ni tatay.

Sinukuan.

Naging dignom na umano ito.

Ito dahil sa tagal ng panahon ng patay.

Kung titignan ay para na itong bato, halata naman gawa ng napakakintab ng puno na iyon.

Walang sino mang nangahas na gawing panggatong ang kahoy na iyon.

O hindi naman kaya.

Kumuha ng kapiraso para gawing medal iyon.

Nga pala.

Sa puntong yan ay alam ko na ang mga gamit na pinaniniwala ang ito.

Ikalawang panginoon.

Ito yung mga medal iyon.

Mutya.

At iba pang mahihiwaga.

Siyempre nga, di ba?

Nakamulatan ko na ang mga ito sa angka namin.

Katunayan, halos lahat ng kaanak namin ay may karunungan.

Pero isa lamang ang naging albularyo.

Ito ay ang lolo ko.

At ang pangalan nito,

Lolo Juan.

Siya ang dahilan kung bakit kinatatakutan ang puno ng sinukuan.

Ang sabi pa,

banal ang sinukuan pero iba ang pagkabanal ng patay ng punong iyon.

Namamahay o mano dito ang isang nila lang na ang sabi pa sa akin ng tatay.

Isang dugaw.

Hindi ko alam kung ano itong dugaw.

Basta lamang lupa daw ayon sa kanya.

Ito na rin ay base sa naging mga pinaniniwala.

At ito na rin ay base sa naging salaysay ng Lolo Juanon.

Ang mga itik namin kapag naroon sa punong iyon,

maaaring dahil ito sa dugaw.

Wala kasing tubig doon banda.

Kaya napaka-imposibling tumambay doon ang mga itik.

Bukod pa dyan,

napaka-init dahil walang masisilungan.

Pero nakapagtatakang nagkukumpulan doon ang mga alaga ng tatay.

At lahat pa ng mga itik,

ang mga ito,

nakaharap sa punong iyon.

Nakapalibot pero ang simpat siya ay naroon sa puno.

Nawari ba'y may kinagigiliwan ng mga itik doon.

Ni isang beses ay hindi ako nakahawak sa puno.

Maging ang paglapit lamang ng ilang dipa ay hindi ko nagagawa.

Pinapagalitan kasi ako ni tatay noon.

Ang nanay ko naman ay itago na lamang natin sa pangalang Aurora.

Napakalakas ng boses kumakasigaw.

Kahit mapapadaan lamang ako sa naturang puno ay sinisita talaga ako na.

May kapatid ako,

babae, panganay,

si ate Helen.

Pero iba ang mundo ng ate.

Bagamat mapamahiin din pero hindi naglalabas ng bahay.

Lalabas na lamang siguro ito kapag skwela na.

Pero kapag walang klase ay parang diboto na.

Nagbato ito ng kung sinong santo dahil naroon lamang ito sa loob ng silid at laging nakaharap sa altar.

Napakatahimik pa ng ate Helen kung magsalita man ito ay napakatipid.

Natatakot nga ako sa kanya kasi parang galit lagi.

Bueno, ang bahay namin ay malaki.

Isang palapag lang naman pero napakalapad.

Kumbaga, may mga ekstensyon.

May garahe, nakabukod ang kusina, tapos malapad na espasyo na kasunod ng biranda.

Mahibubong ito na gawa sa ginawang lagayan ng mga stack ng itlog.

Naroon din nakalagay ang lokal na incubator.

Ang loob naman ng bahay, may dalawang silid nun.

Malitang sala.

Kasi ginawang bodega ang halong ito.

Halos kabuuan ito.

May mga kapitbahay naman kami nun pero hindi namin kasundo.

Yun bang parang wala kaming kapitbahay?

Walang batian, walang kamustahan, at sampitan.

Siguro, naasiwa lang sa amin dahil nga literal na napaka-weirdo talaga namin.

Maliban na lamang sa mga kamag-anak namin na bumibisita sa bahay.

Kung hindi ako nagkakamali.

Nagkakamali.

Karawan ko yun.

Inimbitahan naman namin ang mga kapitbahay pero walang dumalo.

Kami-kami lang.

Siyempre bata pa ako noon at gusto ko din magdiwang ng karawan na may palaro pero

wala akong kalaro doong iba.

Kung hindi mga kaanak namin, ubod naman ang tahimik na

para magnerespeto na lamang ang karawan na ito.

Iba talaga pa ganito ang buhay na naranasan ng isang tao.

Bagamat naging ganon ay masaya naman ako.

Siguro ay dahil lamang yun sa mga alagang itik ng tatay.

Talaga kasing nakakapagbigay saya ito sa akin kahit wala pa akong kalarunon.

Nung may lakad ang mga magulang namin, kami ng ate ko ang binilinan sa mga alagang itik.

Maging sa babuyan namin noon na talagang kambing, kami ang pinagkatiwalaan.

Sabi ko naman sa ate ko,

sa itik ako,

pero wala naman siyang pagtugon.

Pero yung mga sandaling yun, doon akong nakaroon ng malakas na kurisidad.

Gusto ko malaman kung ano bang meron sa punong patay na yun.

Wala namang sisita sa akin at binalat ng katanungan ang isip ko.

Matapos kong mapakawala ng mga itik ay kinolekta ko muna mga itlog.

Pero habang nangyayari yun,

panaisipat ko sa punong patay.

May dalawang itik na tumatambay doon.

Hinayaan ko na lang muna.

Bika ko pa sa sarili ko ay titignan natin kung may nakatira bang lamang lupa doon.

Hindi kasi ako takot noon,

na para bang nasanay na lamang ako na laging bukang bibig ng mga magulang ang kababalagan at misteryo.

Pero wala pa naman akong nasisilayan ni isa.

Tanghali na noon,

makulimlim ang kalangitan kaya hindi gaano mainit.

Kalmado lamang akong naglalakad noon sa pilapil,

patawid ng kinatatayo ang patay na puno.

Nang ilang dipa na lamang sa akin ang punong yun,

tinitigan ko ang kabuan nito.

Hindi naman mainit kaya nakakatagal ako.

Talagang walang katabing ibang puno ang patay na puno na ito.

Pabilog na espasyo lang, tuyong-tuyo ang lupa na nasa paligid.

Tapos ang unahan, mga bansot na saging.

Magtataka ka talaga sa lugar na iyon.

Parang inagawan ng bitamina ang mga saging.

Biro mo'y mga bansot na at hindi pa nakakapamunga ng maayos.

Kung may bunga naman, pinuputakte.

Nanatili ako doon ng mga sampung minuto.

Dinitali kong maigi ang puno at habang nakatitig ako dito ay parabang umiikot ang paligid noon.

Tumingala ako. Umiikot nga mga kagiliwa.

Hindi ko alam kung nahihilo lamang ba ako hanggang sa kinusot ko pa ang mga mata ko noon.

Pagtingin ko sa puno.

Sa maniwala man kayo o sa hindi.

Wala na sa harapan ko ang punong patay.

Ang nakikita ko noon.

Pala yan na.

Tapos ay medyo makulimlim na nawari ba'y hapo noon.

Samantalang dapat ay tanghali naman ng mga sanaling iyon.

Sa pagkakaalala ko.

Hinagilap ko ang puno.

Tumingin din ako sa bahay.

Pero imbis na nasa kaliwasa na ang bahay, nasa kanan ko na ito.

Nagtayuan ang lahat ng balahibo ko sa katawan.

Kinilabutan ako.

Idagdag pa dyan ang pagkaplos ng hangin sa aking balat na sobrang lamig noon.

Paglingon ko sa likuran.

Naroon sa likod ko ang puno.

Tapos ay may nakikita akong malaking nilalang.

Nakaupo sa lupa.

Ang laki talaga.

Nakatiyoko lamang ito habang minamasda ng dalawang itik.

Nawari ba'y tuwang tuwa ito noon.

Tao ito.

Na may ulo ng kalabawa.

Basta.

Paikot ang sungay na kagayang.

Kagayang kagaya na nakikita sa libro.

Parang lilipad ang kaluluwa ko noon.

Umatras ako.

Pero bigla na lamang tumingin sa akin.

Ang nilalang na iyon.

Nakasimangot ang mukha noon na para bang susunggaban ako.

Habang papaatras ako noon ay hindi ko alam kung bakit.

Parang may nakaharang sa aking likuran.

Parang padereto na hindi ko nakikita.

Sumigaw ako noon.

Pero ang boses ko ay parang nasa loob ng simbahan.

Ume-eko ito.

Tinawag ko si ate.

Nakakabingi ang bawat pagsigaw ko noon.

Pero hindi lumilingon sa akin ang ate Helen.

Abala lamang ito sa pagpapastol sa mga kambing namin.

Imposibleng hindi niya ako marinig.

Paulit-ulit akong sumisigaw.

Hanggang sa nagsalita ang nilalang na iyon.

At ganoon na lamang ang pagtataka ko.

Dahil dialekto itong lokal.

Naiintindihan ko ang mga sinasabi niya.

Pero nakakawindang ako.

Ang mga sinasabi niya.

Pero nakakawindang ang tinig nito.

Napakalaki ng boses na parang nakatutok sa may megaphone.

Humabaan ito ng lakad at tinitigan ako sa mga mata.

At paulit-ulit na sinasabi nito ang mga katagang.

Buksan ang isip.

Maging panata.

Yun ang naririnig ko sa kanya.

Yung mga mata nito.

Yung mga mata nito.

Napakalaki.

Saglit akong tumingin sa kanyang kamay.

Napakalaki din talaga.

At yung braso ay siguro mas malaki pa sakin noon.

Kung hindi ako nagkakamali.

Ito na yung tinatawag ni Tatay Dudong.

Na isang dugaw.

Alam niyo.

Nakarinig na ako ng kwento sa ganitong nilalang.

Pero iba naman ang tawag doon sa iba.

Balaw umano.

Marahil dahil sa magkakaibang isla kaya magkakaibang tawag.

Kaya naging ganon.

Natutuwa nga ako dahil naranasan ko ding makakita ng nilalang na katulad nito.

Matapos ang paulit-ulit na pagsambit ng mga katagang nilalang.

Humalakak ito nang humalakak ng tawa.

Magiging panatag ka ba?

O gusto mo nang hindi makauwi?

Tumangu ako mga kagilaw sa sinabi niya.

Nagbuntong hininga tapos yumuko noon.

Pag angat ko ng tingin ko ay pabalik na siya sa puno ng sinukuan.

Hindi man ako sanay makabitaw ng mabigat na salita.

Pero napapeste ako ng mga sandaling iyon.

Tumayo ako ng maayos.

Tumatangu lamang ang nilalang na iyon habang bumabalik ito sa pagupo sa tabi ng kahoy.

Ilang saglit lang.

Tinaboy nito ang mga itik tapos ay naging seryoso ang muka.

Yun bang parang nag-iisip na malalim.

Ang kulay nito ay kulay abo.

Mabalahibo pero maliliit.

Maliliit na hibla lang.

Doon talaga ako natatakot sa mga mata niya.

May pagkapula ito na wari ba eh.

May sa demonyo noon.

Makakauwi ka na.

Kung gusto mong bumalik dito.

Bumalik ka.

Gusto kita.

Kaya sayo lang ako nagpapakita.

Parang gusto kitang paglaruan.

Yun na mga katagang sinabi ng nilalang.

Hindi ako nagsalita noon.

Kinakapaka pa ako yung likuran.

Pansin kong naroon pa rin ang harang.

Umiyak na ako at sinabing pakawalan niya ako noon.

Pero sa likod ng pagmamakaawa ko.

Tuwang tuwa pa ito sa akin.

Hanggang sa isang kisap lang ng mga mata ko.

Naglaho na yung puno sa harapan ko.

Maging yung nilalang na yon.

Nawala na rin.

Nakakasiguro akong nasa likuran ko na ang puno.

Alam ko sa sarili ko.

Na dumaan ako sa tinatawag na lamat.

Sa Tagalog nito.

Pagkaligaw o paggalin lang.

Alam ko ang mga ito dahil isa din sa nabanggit ng tatay ko ang lamat.

Paglingon ko sa kaliwa ay naroroon na ang bahay namin.

Bumwelo pa ako ng takbo.

Hinaasahan ko kasi noon na may nakaharang pa pero.

Wala na.

Na siya namang dahilan kung bakit ako nawalan ng balansi noon.

At nasubsob sa gilid ng palayan.

Naligo ako ng mga putik.

Pero hindi ko naalintahan na yon.

Bumangon ako at kahit pa ulit ulit dumapa.

Pinilit kong makarating kaagad sa amin.

Tinawag ko ang ate ko.

Dito pa lamang siya lumingon.

Para bang nagulat pa ito at pinagalitan ako dahil.

Puno ako ng putik noon.

Sinabi ko sa kanya ang natunghayan ko pero hindi siya naniniwala.

Ang sabi nito ay gutom lamang umano yon.

Dahil hindi daw ako nagagahan.

Ate.

Hindi mo ba nakita?

Diyan lang oh.

Ang lawak diyan eh.

Bulag ka ba?

Aray ko.

Ang dami namang mga ate.

May nilalang ako nakita ate.

Ang laki niya nakakatakot siya.

Galit naman si ate na nagwi ka noon na anumanong pinagsasabi ko.

Bulag daw ba siya?

Ihaampas niya umano sa akin yung tali.

Abala umano siya.

Sinabihan niya pa akong maligo noon.

Kung hindi ay isusumbong niya ako kay tatay.

Lalo na't pumupunta pala ako sa puno na yon.

Nagmakaawa ako kay ate na huwag sabihin yon.

Huwag siyang sumbungera.

Sinabi ko na lang na binugaw ko lang yung itik.

Napatanong pa ako kung anong meron doon.

Ewan ko ba kung anong nangyari noon.

Malaking katanungan kasi kung bakit hindi nakita ni ate ang nangyayari sa akin.

Napakalaki ng dugaw.

Napaka imposible naman pero.

Napagtantuko din na baka ako lang ang nakakakita.

Naalala ko kasi ang sinabi nung dugaw na walang ibang makakakita.

Maliban lamang sa akin dahil gusto niya nga ako.

Ang problema nga lang.

Gusto hindi dahil gusto niyang maging kaibigan.

Kung hindi dahil nais niya akong paglaruan.

Mabuti na lamang at hindi ako sinumbong ng ate.

Nang makarating sila nanay at tatay halos hindi ko na maiisip ang gagawin.

Nakamasid lamang ako sa kanya.

Panay ako ng kindat at iling noon.

Bagamat hindi nga ako isinumbong ay nangangati naman ang bibig ko noon.

Gusto kong isiwalat sa tatay ang lahat.

Pero sa ibang dahilan.

Naiisip ko noong sabihin na nakasilip lamang ako sa bintana.

Habang nakikita ang nila lang.

Pero parang hindi reasonable.

Malalamang iisipin ang tatay ko na hindi totoo iyon.

Biro mo.

Nagkataon pa talagang wala sila.

Kung kaya minabuti ko na lamang noon na ikubli ang lahat.

Isang linggo ang nakalipas.

Naalala ko noon pinuntahan ko ang lolo Juan.

Nagtanong tanong ako sa kanya pero hindi ko pinukulang punto na nakita ko talagang nila lang na iyon.

Lolo.

Pogi inyo ah.

Matanong ko lang lolo.

Ano po ba yung ugali ng dugaw lolo?

Sabi kasi ng tatay delikada daw pero ano ba talaga?

Ba't mo naman natanong?

Kala ko pa naman kung ano nang pinunta mo.

Naligo ka na ba?

Parang ambaho mo.

Teka sandali.

Ting.

Nakikita lang nga itong mga galon ng tuba sa talipapa.

Ikaw na lang maghatid at bumisita ka sa itong apo ko.

Bungad ng lolo noon.

Inutusan niya ang mananggete niya.

Si Manong Romy.

Bali ang mananggeteng ito yung taga saka ng tuba ng lolo.

Matapos umalis ng tao ay dinala ko ng lolo sa likod ng bahay.

May ipinakita siya sa akin noon.

Dalawang bagay ito.

Parang bato pero makintab.

Ang sabi ng lolo ay sapatos o kuko umano ng dungaw yon.

Natagpuan niya doon sa puno ng sinukuan.

Mutya umano yon pero hindi pa niya ginawang medalyon.

Dagdag ng lolo.

Ang dugaw umano ay napakapilyo.

Pero kapag nagalit ay sobrang bagsik.

Nakita niya na umano ang dugaw doon.

Ipinaliwanag pa ng lolo ang itsura.

At sa isip ko noon ay tama ang pagkakaditali ni lolo.

Base na rin sa kung anong nakita ko.

Malaki at kulay abo.

Pero halimaw na kalabaw ang ulo.

Katulad lamang daw ito ng tikbalang.

Tao ang katawan pero ang ulo ay kabayo.

Pero kung ikukumpara silang dalawa sa anong antas.

Ang dugaw umano ang tinakamalakas.

Teretoryo din ang binabantayan.

Kung saan naroon roon ang dugaw.

Hindi ito makakaalis at makakalayo.

Pero sa oras na may nagustuhang tao ang dugaw.

Ay makakalabas na ito ng kanyang teretoryo.

Nagtanong naman ako kung papano magkakagusto ang isang halimaw sa tao noon.

Ang sabi naman ng lolo.

Bihira lamang daw ito.

Pero gagamitin ng dugaw ang katawan ng tao.

Para malayang makalabas sa teretoryo.

Ito ay kapag pumayag ang isang tao.

Dahil ang dugaw ang nagbibigay din ng respeto.

At alam nito ang namamagitan ng bagay.

At nangyayari nito.

At alam nito ang namamagitan ng bawat panig.

At alam din ito kung ano ang tama at mali.

Mabait naman umano ang mga dugaw.

Nasa panig daw kasi ito ng liwanag.

Hindi katulad ng ibang inkanto.

Dagdag ng lolo kapag naging kaibigan daw ng isang tao ang dugaw.

Ay babantayan ng dugaw ang tao sa lahat ng pagkakatawan.

Huwag lamang umano itong galitin.

Dahil kapag nagalit.

Maging ang binabantayan nito.

Pinaparusahan.

Nagtanong pa ako kay lolo kung paano niya nalaman.

Eh hanggang sa pagpapakita lang naman sa kanya.

Para kasing naranasan niya ng maging kaibigan ng dugaw nun.

Sabi naman sa akin ng lolo.

Minsan na daw siyang nakakita ng tao na may gabay na dugaw.

Sa lugar umano ito ng Mindanao.

Sobrang nakakatakot ang taong iyon.

Hindi dahil sa postura.

Gawa ng tao lang naman.

Pero nakakapangilabot umano ang presensya nito.

Tango lamang ako ng tango noon pero hindi ko namamalayan na nagkakaroon na ako ng malakas na kuriusidad.

Yun bang gusto ko ng patunayan kung totoo ba talagang sinasabi ni lolo?

Inabot ako ng hapon doon sa bahay niya.

Sabi ng lolo.

Ako lang daw sa lahat ng mga apo niya ang nagtanong sa mga ganong bagay.

Para ba daw gusto ko rin maging albularyo?

Sinabi ko naman kay lolo na posibleng mangyari yun dahil nasa ang kanya namin ang malalim na paniniwala.

Umuwi akong gabi na.

Para bang may tumutulak sa akin na

puntahan yung punong patay na iyon.

Hindi ko alam kung bakit lumiko na lamang ako bigla

at namalayan ko na lamang ang sarili kong

nasa tapat na ako ng punong iyon.

Maniwala kayo sa akin.

Doon pa ako nagkaulirat.

Mabilis akong nakaramdam ng matinding kilabot.

Sabi ko pa sa sarili ko.

Ano bang ginagawa?

Ano ang ginagawa ko dito?

Pero sa kabila ng lahat ng iyon ay nanatili pa rin ako.

Para ba akong baliw?

Takot na nga pero naroon pa rin.

Ilang saglit lang ay nakarinig ako ng halakhak

at kung hindi ako nagkakamali noon.

Yun ang boses ng dugaw.

Muling nagpakita ito sa akin pero hindi ko maaninag ang mukha niya.

Nakatayo lamang siya sa gilid ng punong patay.

Hanggang sa pagtawa lamang ito at pahina ng pahina noon.

Naglaho ang nila lang.

Dito na ako kumaripas ng takbo.

Nang makarating ako sa amin, parang wala lang.

Aminado akong kinabahan ako noon pero hindi ako nagpahalata.

Baka kasi mapansin ng tatay eh.

Sobrang galing pa naman magmasin ng tatay ko nayon.

Nagtataka ako kung bakit ako nagpunta sa puno eh.

Alam ko namang papauwi ako noon.

Naisip ko baka ang dugaw ang dahilan para bang may gustong iparating sa akin noon.

Akala ko yun lang ang ikalawa at huling beses na magpapakita sa akin ng nila lang pero

nagkamali ako noon.

Isang umaga, kakatapos ko lamang itapon ang laman ng arenola at patungo na ako sa bahay.

Bigla na lamang akong nakaramdam ng pagkahilo.

Napatukod pa ako noon sa ligi ng silungan ng mga itik.

Patay sinde ang paningin ko.

Hirap ako sa paghinga.

Hanggang sa umupo ako sa lupa.

Tumingala.

At doon ay dahan-dahang gumaan ang pakiramdam ko.

Hindi ko napansin na ang tatay ko pala noon ay minamasdan lamang ako noon.

Naroroon siya sa may tarangkaan.

Tinawag pa niya ako.

Ano man nung nangyayari sa akin noon?

Ang sabi ko naman ay wala.

Kasi nga nawala na lamang bigla yung mga itik.

Ang pagkahilo ko.

Ang tatay ko naman ay sinimulan ng buksan ng tarangkaan para pakawalan ng mga itik noon.

Nakatingin lamang ako sa kanya.

Naiisip ko noon na kung hindi ko na tapon yung laman ng arenola.

Panigurado, basa ako ng ihi.

Muli akong tumingala.

Hanggang sa ganoon na lamang ang pagkagulat ko.

Dahil nakita ko ang muka ng dugaw.

Nakatitig ito sa akin.

Nakasimangot.

Pinikit ko pa ang mga mata ko gawa ng baka guni-guni ko lang.

Pero pagdilat ko, nakadungaw pa rin sa akin ang dugaw na iyon.

Dama ko pa ang hininga nitong sobrang bantot.

Dali-dali akong tumayo.

Nagkukumawala at nagmistula pang baliw habang nagkukumahog papasok ng bahay.

Napagalitan ba ako noon ng nanay?

Nabangga ko siya at kamuntikan pang matumba.

Pero hindi ko siya inalintana noon.

Kagad akong pumasok ng silid at nagtalukbong ng kumot.

Naririnig ko pa noon ang pagsambit ng nanay kung ano daw ang nangyayari sa akin.

Si ate namay nasa tabi ko.

Tinulak pa ako ng paa dahil nadisturbo ko siya sa pagdarasal.

Hindi ako kumibo.

Abot langit ang kaba ko noon.

Mabilis kong naisip na papanong nakarating sa bahay ang dugaw.

Habang nakatalukbong ako ng kumot,

naamoy ko ang hiningang mabantot galing sa nilalang nangyayari.

Kung kaya't bumalikwas ako at baka nasa tabi ko lamang.

Takang taka pa ang ate ko noon at ang sabi na babaliw na umano ako.

Pero binaliwala ko siya.

Ginala ko ang paningin ko sa loob ng silid.

Hindi nawawala ang amoy.

Parabang nanggagaling ito sa akin.

Hanggang sa nakarinig ako ng mahinang halakhak pero

alam ko sa sarili ko na nasa gilid ko lamang ito.

Parabang nagpipigil tumawa ang dugaw na iyon.

Wala na. Hindi na maganda ang nararamdaman ko noon.

Kung hindi ako nagkamali, pinaglalaruan ako ng dugaw.

Kagad akong lumabas ng bahay at nagtungo sa bahay ng lolo.

Sumakto namang naroroon ang lolo.

Gawa ng wala ito tuwing umaga, kadalasan.

Madalas ay minama at naobra nito ang mga tauhan sa pagsasakan ng tuba.

Wala nang paligoy-ligoy pa.

Kaagad kong sinabi na,

Lo, yung dugaw parang sumusunod po sa akin.

Nakita ko siya.

Naaamoy ko siya, lo.

Hindi ka agad nagsalita si lolo.

Wari ba'y sobrang nagulat ito.

Nakita kong umakbang paatras ang kanyang paa.

Iniharang pa ang dalawang kamay.

Bakit? Teka.

Ba't ka nagkakaganyan?

Anong ginawa mo?

Ano po, lo?

Hindi kita maintindihan.

Sagot ko.

Dilat na dilat ang mga mata ng lolo.

Alam ko sa sarili ko na kinatatakutan nito.

Kinatatakutan nito.

Ay ako.

Halata sa reaksyon niya.

Pero ang tanong,

Bakit?

Hanggang sa nagsalita na ang lolo ko na siyang labis kong ikinatakot nun.

Ayon sa kanya,

Ang presensya ko umano ay presensya ng dugaw.

Dagdag pa niya.

Hindi man niya nakikita ang dugaw noon.

Pero alam niya sa sarili na kasama ko ito.

Umiiyak ako noon.

Umupo pa sa lupa na kong titignan ay parang batang nagtampo matapos pagalitan.

Si lolo naman ay pinakalma ako pero paulit-ulit na tinatanong

kung papano sumunod sa akin ang dugaw na iyon.

Ang sabi ko naman,

Nakita ko na ang dugaw noon.

Sinabi nito sa akin na gusto niya raw ako.

Napailing ang lolo.

Umupo ito sa gilid ng bahay habang nakatingin sa malayo.

Maya-maya pa ay muling nagsalita si lolo noon.

Ayon dito,

Nakakamangha umano at ako ang napili.

Siya umano dati ang nagtangka para maging kaisa niya ang dugaw pero

hindi siya pinaunlakan noon.

Pero ngayon,

nasa katawan ko na umano ito.

Pero nagtanong siya sa akin kung nakausap ko na ba ang dugaw.

Imposible kasing umanib at gumabay sa tao ito

kung walang pahintulot noon.

Ang sabi ko naman ay hindi ko nakausap dahil natakot ako.

Dagdag ko pa.

Basta nahilo na lamang ako bigla at doon ay muling nagpakita sa akin ang nilalang nayon.

Sa mismong bahay namin.

Hindi ako naniniwala.

Kung totoo mang hindi ka pumayag.

Pero natitiyak akong nagkaroon ka ng kursonada sa kanya.

Ang pagkakaroon ng ganoon na po ay nagpapahiwatig ng pagtanggap.

Alam kong nagkaroon ka ng interes dahil noong tanungin mo ako patungkol sa dugaw.

Halata naman sa mga mata mo,

hindi ka natatakot sa kanya.

Uwi ka ni Lolo.

Sa pagpapatuloy ng pagsasalaysay nito,

wala daw dapat ikatakot dahil maituturing naggabay ang dugaw.

Wala umanong mangyayari sa akin.

Ang problema nga lang ay magkakaroon ako ng malawakan.

Ang pagbabago sa pagkatao.

Dagdag pa niya.

Basta umanong huwag ko lang daw galitin.

Mapaglaro ang mga ito pero kapag nabanasay,

malupit pa umanong sa tikbalang ito kung magbigay ng parusa.

Nagtanong naman ako sa kung ano ang pwede kong gawin.

Wala umanong akong dapat gawin kung hindi ang sakyan na lamang ang hiwaga.

Nariyan na umanong yan.

At ako ang napili nun.

Pero magkakaroon umanong ko ng subok.

Yung kakilala niya daw kasi dumaan sa pagkabaliw at bingit ng kamatayan.

Pero hindi pa daw kasi siya ginagabayan nun.

Parang iba ata ang naging risulta.

Kusa kasing nakipag-ugnayan umanong ang dugaw sa akin.

Nakakamangha.

Huwag ko umanong gagamitin ang dugaw sa kalukuhan.

Hindi ako nagsasalita nun.

Pero aminado ako na pagkatapos magpaliwanag ng lolo,

kahit papano'y gumaan ang pakiramdam ko.

Umupo ako sa tabi niya.

Pero lumayo naman ito sa akin.

Kahit daw alam niyang mabait ang dugaw ay hindi daw maiiwasang matakot.

Lalo na't may kaalaman siya at ramdam niya ang nakakakilabot

na presensya ng nilalang nayon.

Hindi ako pinauwi ng lolo.

Ang sabi niya ay manatili daw ako doon sa bahay niya.

Doon muna ako magbabakasyon.

Kahit pa may klase ako ay doon ako.

Hindi ko alam ang isasagot.

Naguguluhan pa kasi ako noon.

Baka mairitay yung dugaw doon sa inyo.

Mabuti nang dito para walang mangyari.

Kasi baka may mabitawang salita ang mga magulang mo na kotiyak.

Makakatikim ang mga yan sa dugaw.

Sambit ni lolo noon.

Pero kumikilala naman naman ako ang mga dugaw.

Ayaw lamang nito ng maingay.

Bagamat mga tahimik ang tao sa bahay pero hindi daw dapat ako magpakumpiyansa.

Tumangon ako kay lolo.

Sa puntong din yon.

Umuwi ako ng bahay at nagpaalam sa mga magulang ko.

Ayos lang naman sa kanila kung doon ako sa lolo manatili dahil kahit papano may kasama ito.

Wala na kasing ibang kasama ang lolo sa bahay.

Patay na ang lola at ang tirahan ng lolo.

Ito yung napundar niya mula pa nang magkaroon ng sariling pamilya.

Malaki ang bahay ni lolo kaso hindi ko nga lang gusto ito.

Parating walang tao.

Laging may lakad si lolo.

Lalo na kapag may nagpapagamot sa kanya.

Hindi tumatanggap ang lolo ng pasyente sa bahay.

Kung hindi si lolo mismo ang sasadya sa lugar.

Minsan ay umaabot pa ng isang linggo bago umuwi si lolo.

At ang pinagkakatiwalaan niya lamang sa bahay ay si Manong Romy.

Nag-alsabalutan ako noon ng mga kagamitan ko sa eskwela.

Ilang mga damit.

Nagtaka pa ang tatay pero ayos lang naman sa kanya yon.

Kaso nga lang ay may pahabol na salita na baka umano.

Nagtatampo ako sa kanila.

Ang sabi ko naman ay si lolo ang may ipagnanais na doon muna ako sa kanya noon.

Kaya yon.

Hindi na lamang nagsalita pa ang tatay.

Para akong bilanggo sa bahay ng lolo.

Ayaw niya akong paalisin.

Gusto niyang mamalagi lamang ako sa loob.

Kahit nga may napapabisitang tao.

Sinasarhan niya ang pinto.

Nawari ba'y ayaw akong masilaya noon.

Pagka Vielang Panginoon