PATAY NA PUNO NG SINUKUAN (Part 2 of 2) | Engkanto True Story JOIN Xethennial Membership: https://www.youtube.com/channel/UCZ6nWtA2u9KS3EreDzMrYew/join - Unique Badge and Emoji sa live chat at comment section - Shout-out sa new members/renewed members sa simula ng video Email: mkn.thelmo@gmail.com mga kwento ni Thelmo channel: https://www.youtube.com/c/mgakwentoNiThelmo Xeth Tagalog Horror Animation: https://www.youtube.com/c/XETHTagalogHorrorIllustration Sir Xeth channel: https://www.youtube.com/c/ThelmoFiles Facebook Account: https://web.facebook.com/xeth.helmo.3 Facebook Page: 1. https://www.facebook.com/Mga-kwento-ni-Thelmo-328269211396623/ 2. https://www.facebook.com/ProyektoHelmo Instagram: https://www.instagram.com/xeth_helmo/ #ThelmoHorrorStories #TagalogHorrorStories #MgaKwentoNiThelmo

Video Transcript / Subtitles:( AI generated. About AI subtitles » )

* AI ("Artificial Intelligence") subtitles on Tagalog.com are generated using "Whisper" by OpenAI (the same company that created ChatGPT and DallE2). Results and accuracy may vary.
* The subtitles do include errors occasionally and should only be used as a tool to help with your listening practice.
* You can request this website to create a transcript for a video if one doesn't already exist by clicking the "Request AI Subtitles" button below a video. Transcribing usually takes 30-40% of the length of a video to complete if there are no other videos in the queue. For example, a 21 minute video will take 7-8 minutes to transcribe.
* Running a super fast cloud GPU server to do these transcriptions does cost money. If you have the desire and financial ability, consider becoming a patron to support these video transcriptions, and the other tools and apps built by Tagalog.com

Mga Kuwento ni Thelmo

Nagtanong naman ako kung para saan

Babantayan niya umano ang ugali ko gawa ng

Hindi maiiwasan na mainis daw ako sa isang tao

At kapag nangyari yun ay maaaring saktan ng dugaw ang taong yun

Dagdag pa ng lolo ay kausapin ko umano ang dugaw

Sabihan ko sa mga gusto kong mangyari

Para na rin umanong magkaintindihan kami nun

Pero hindi naman nagsasalita ang dugaw

Ang naririnig ko lamang dito

Tawa

At kung minsan ay iniihipan ang mukha ko habang natutulog ako

Kumaga pinaglalaroan ako nun

Kaya noon ay wala akong matinong tulog

Yung takot ko sa dugaw ay napalitan ng pagkabanas

Sinasabihan ko pa nga itong lumayas sa katawan ko pero

Naririnig

Naririnig ko na lamang ang pagtawa niya

Hanggang sa nasanay na lamang ako

Hindi ko na pinapansin

Isang araw ay may sinabi si Manong Romy kay lolo

May tao umano na kaduda-duda ang kinikilos nun

Noon daw itong nasa eskwelaan ako habang ang lolo ko naman ay nasa Carmen

May pinunta na kaibigan

May okasyon kasi

Na mga sandaling ito

Hapon at kung hindi ako nagkakamali

Kauhupa pa lamang ng ulan

Sa pagpapatuloy ni Manong Romy

Lalaki umano ang tao

Panaysipat sa bahay

At balik doon sa tindahan malapit sa bahay

Para bang may sadya pero

Halatang masama ang sadya noon

Ayon pa kay Manong Romy

Baka magnanakaw umano

Kaya ayon

Buong maghapon siyang nagbantay sa bahay

Yung tuba na bahal na lamang umano

Dahil hindi niya inihatid

Hanggang sa pagsapit ng hapon

Muli umanong sumipat yung taong yon

Tapos ay nagtungo doon sa punong patay

Ano ka mo?

Nagtungo doon?

Siyasigay hayaan lang natin

Kapag bumalik yun at nagkataong narito ako

Sabi ko na siya ay umano na siya

Sabihan mo ko kaagad ha

Bungkain ng lolo

Habang nakikinig ako sa pag-uusap

Naglalakbay sa isip ko noon

Ang maraming tanong

Wala naman kasing naging opinion si lolo

Maliban na lamang kay Manong Romy

Na sinabing magnanakaw yung tao

Kinagabihan ay nagtanong ako kay lolo

Kung ano ba ang posibleng sadya ng taong yon

Ang sabi sa akin ni lolo

Ang sabi sa akin ni lolo

Hindi umano magnanakaw yon

At ang posibleng sadya umano ay walang iba

Kung hindi ako

Marahil ay may kaalaman ng taong yon

Nakatulad ng aming angkan

Yung pagpunta sa punong patay

Masasagot na kaagad doon ang sadya

Malaki ang posibilidad na gusto akong masilayan gawa ng

Baka alam ng taong yon

Na nasa akin ang dungaw

At ang posibleng sadya umano ay walang iba

Magamat na ipaliwanag ng maayos ng lolo

At nagbukas ang aking pananaw

Pero may nanatili pa rin tanong

Bakit naman gusto akong masilayan?

Huwi ka ako sa sarili ko

Hanggang doon lang ang sinabi ni lolo

Kaya noon ay nagkaroon ako ng kurisidad

Gusto kong makita ang taong yon

Para na rin mapanatag ako

At nangyari na ako

At nangyari na ako

Ilang araw pa ang nakalipas

Dito na nagmungkahi ang lolo

Na pwede na akong makauwi

Wala na raw problema ang dugaw

Hindi piligro at ayos lamang umano

Ang pagdadala ko dito

Nasabi ko kasi kay lolo noon

Na pinaparingkan ko ang dugaw

Huwag mananakit ng tao

Lalo na kung miyembro ng pamilya namin

Kung anong gusto kong mangyari

Ay dapat sumunod ito sa akin

Lagi ko yung pinaparinig

Nakalimutan ko pala na ang dugaw

Ang dapat kong pakinggan

Imbis na siyang makinig sa akin

Alam niyo ba?

Pagkatapos kong umuwi ng amin

Dito na nagpapakita sa akin ang dugaw

Sinasabihan kong itong huwag magpapakita sa mga magulang ko

Nagalit sa akin nun

Ang sabi ako lang daw ang nakakakita sa kanya

At ito ay ito na

At naiirita umano siyang laging pinagsasabihan

Alam niya umano ang ginagawa niya

Pinagmukha ako umano siyang paslit na utusan

Hindi daw siya utusan kung hindi kaibigan

Kinabahan ako noon

Kasi ang tono ng pananalita niya ay para bang gusto akong saktan

Yung mga mata

Nakadungaw sa mga mata ko

Nanginginig ang katawan ko noon

At gusto kong sumigaw pero

Nagpipigil lang ako noon

Wari ba'y matapang lamang ako kapag wala na ang dugaw pero

Nang magpakita ito sa akin ay

Para akong lutang na kaluluwa

Oo

Aminado ako na sinabi ko sa kanya ang gusto kong mangyari

Pero galit na galit ito habang nakatitig sa akin

Kung kaya noon ay hindi na lamang ako nagsalita

Sa tuwing magpapakita siya sa akin noon

Tama ang lolo

Kung ano ang sinasabi ng nilalang

Ito ang tama

Dahil lahat naman ng mga salaysay sa akin ng dugaw

Para ding bukang bibig ng tatay ko

Puro paalala noon

Hanggang sa isang umaga

Habang patungo ako sa eskwelahan noon ay

Napansin kong tila may sumusunod sa akin

Napapadaan kasi ako noon sa pilapil

Kung kaya't nalalaman ko kaagad kung may nakasunod

Kaduda-duda pa ang kinikilos noon

Lalaki ito

Nakayukulang

Sinisipat ko lang pero pabilis nang pabilis ang lakan niya

Hanggang sa mga dalawang dipa na lamang siguro ang layo namin ay

Bigla na lamang itong nagsalita sa likuran ko

Ang sabi nito

So,

Sumama daw ako sa kanya dahil kung hindi

Sasaktan niya ako noon

Napahinto ako noon

Hindi ako nakagalawa

Binalot ako ng pangamba

Hanggang sa umabante pa siya ng lakad at hinawakan ang balikat ko

Tinulak niya ako noon

Hanggang sa makarating kami

Sa dulo ng pilapil

Kapag lumilingon ako sa kanya

Hinihigpitan niya ang pagkahawak sa balikat ko

Pumiglas ako noon pero ang lakas niya

Ang sabi pa niya sa akin ay kapag sumigaw daw ako ay papatay niya ako noon

Tinulak niya ako ng tinulak hanggang sa makarating kami sa kalsada

Doon ay may nakita akong van

Sa maniwala man kayo o sa hindi

Mabilis na pumasok sa isipan ko na kikidnapin ako ng tao

Nang malapit na sa van

Bigla na lamang akong binitawan ng tao

Dito naman ay nagtataka ako

Tinignan ko siya

Umatras siya at parang takot na takot noon

Tapos yung driver ng van

Sumisigaw na ipasok na umano ako sa van

Pero hindi nangyayari yun

Hindi lumalapit yung tumutulak sa akin

Dito na ako tumakbo

Patungo ako noon sa masukal na damuhan

Bumaba ang driver at narinig ko ang pagsigaw nito habang sumusunod

Ang sabi ay bat daw ako pinakawalan at panay pa ito ng bigkas ng mabibigat na salita

Ako naman noon ay walang tigil sa pagtakbo hanggang sa naabutan ako ng driver

Sa maniwala man kayo o sa hindi

Pagkasakal na pagkasakal niya sa akin noon

Bigla na lamang natilapon yung tao na

Wari ba may tumamang malakas na bagay dito na hindi nakikita

Hindi na yun bumangon pa

Matapos sumubsub sa lupa noon

Tatlo silang lahat

Bukod sa driver at yung tumulak sa akin

Ay may isa pang nasa loob

Paparating na rin yun sa kinaroon

Pero nagulat ito ng ilang distansya na lang

Na yun bang gusto sana akong dakmain pero

Bigla na lamang umatras noon

Kitang kita ko na dilat na ang mga mata

Na wari ba yung nakakita ng sobrang nakakatakot na nilalang

Nangilid na ang luha ko noon at marahan akong umatras

Pagtalikod ko ay narinig kong may dumaing

Binalikan ko ng tingin yung tao

Hanggang sa ganoon na lamang ang panlalaki ng mga mata ko

Dahil dalawa na ang nakatumba sa lupa

Ano bang nangyayari noon?

Lumis ako ng daan

Pinagpatuloy ko ang pagtakbo

Hindi na sa pilapilan kung hindi sa kawayanan

Binilisan ko ang pagtakbo noon at hindi ko sa paralyzedaniya

hindi ako dumerecho sa amin.

Dumerecho ako sa bahay ni Lolo.

Nagsisisigaw ako malayo pa lang.

Bumungad ang Lolo ko na habang papalapit ako noon,

ay nakikita kong nagtataka siya.

Kagad kong sinabi na may nagtangkang dumukot sa akin,

tinuro ko pa kung saan banda.

Nagmungkay naman si Lolo kay Manong Romy na puntahan nila yon.

Walang sabi-sabing nagtangkil ng itak si Manong Romy,

habang si Lolo naman ay may dalang itong kung anong bagay na nakasukbit sa may tagiliran niya.

Hindi naman patalim yon.

Basta kahoy na kulay itim at pahaba.

Ako naman noon ay sumunod sa kanila.

Malakas ng loob ko dahil may kasama na ako.

Hanggang sa makarating kami sa kalsada,

naroon pa rin ang van at nakita ko yung humatak sa akin.

Tinuro ko ito at sinabing,

Ayan po,

yun po yung dumukot.

May kasama pa yan.

Naroon po sa damuhan oh.

Bigla na lang bumulag tay.

Tumakbulan po ako ng tumakbulo.

Kagad naman nilapitan ni Lolo yung taong tumulak sa akin.

Dinuro niya ng kamay ito at sa maniwala man kayo o sa hindi.

Sumandal sa van yung tao,

at parabang hindi ito makagalawa.

Sabi pa ng Lolo,

Ano ang pakay ng mga ito sa akin?

Ayon sa lalaki,

napag-utusan lamang daw sila.

Nadukutin ako.

Tinanong naman ni Lolo kung sinong nag-utos

hanggang sa may binanggit na pangalan ng lalaki noon.

Doon ay parabang nagulat si Lolo.

Nakakunot ang mukha nito habang nakatingin sa malayo.

Lumapit naman ako.

Tinanong ko kung anong problema.

Pero habang nangyayari yon,

nakatitig ako doon sa tao.

Iwas ito sa akin.

Yung mga mata ay napakalikot.

Pero hindi nagsasalita ang Lolo noon.

Sa halip,

tinungo nito ang direksyon kung saan ko tinuro

ang ibang mga kasama.

Dito pa lamang nakagalaw yung lalaki.

Lumapit naman si Manong Romy.

Sinabihan itong huwag magkakamali ng kilos dahil tatagain siya nito.

May mga tao na noon na nakakakita,

maging ang ilang istadyante naroon din.

Nahiya naman ako kung kaya kaagad kong sinunda ng Lolo.

Doon ay nakita ko si Lolo

na kinakalabit ng paa ang mga taong nakaiga sa lupa.

Buhay pa naman naman ang mga ito pero

halatang may masakit sa katawan.

Yung isa,

baluktot ang paa.

Sa isip ko ay nabali ang paa noon pero

malaking katanungan sa akin kung bakit.

Hanggang sa nagsalita si Lolo,

nagtanong ito sa akin kung ano daw ba ang ginawa ko sa kanila.

Naguluan ako sa sitwasyon pero sinabi ko kay Lolo na wala naman.

Katunayan,

ang mga tao pa ang may ginawa sa akin noon.

Basta nakatayo lamang ako noon at bigla na lamang natilapo ng isa.

Tumangon naman si Lolo.

Tapos ay binalik ka ng lalaki doon sa van.

Hindi na ako sumama.

Nahihiya akong magpakita noon.

Tingin ko pa ay may mga kaklase pa akong nanonood.

Lalo't maaga pa at alam ko sa sarili ko na maraming dadagsang studyante.

Mabuti na lamang at walang pulis.

Tiyak na magkakagulo na.

Nakikita ko naman ang van.

Maya maya pa ay kinawayan ako ng Lolo.

Nakuha ako naman kaagad ang ibig sabihin noon.

Uuwi na kami.

Sinalubong ko si Lolo sa Pilapil.

Nagtanong ako kung anong nangyayari.

Aminado naman ako na balak akong dukutin pero gusto kong malinawan ang isip ko.

Pero iba ang sinabi ng Lolo noon.

Huwag na umano akong pumasok.

Pagkatapos noon ay naglakad na ang Lolo pa uwi noon.

Inawakan naman ako ni Manong Romy sa kamay.

Hila-hila niya ako habang binabagtas namin ang maliit na daanan.

Sa mga sandaling iyon, hindi ako umuwi ng bahay.

Sumama lamang ako kay Lolo.

Alam ko sa sarili ko na tatanungin ako ng mga magulang ko kung bakit hindi ako pumasok.

Hirap namang ipaliwanag yung sitwasyon ko diba?

Biruin mo, dinukot.

Liyak na mag-aalala mga magulang ko noon.

Isa pa, wala akong marason noon.

Kung kaya pinili kong sa bahay na lamang ng Lolo.

Kinukulit ko si Lolo noon.

Sang katutak na tanong ang sinabi ko.

Kasama na yung nangyayari sa dalawang lalaki.

Dito ay sinabi ni Lolo na hindi siya sigurado pero

parang gagawin daw akong alay.

Papatayin ako at kukunin ang dugaw sa katawan ko.

Idadaan muna sa pag-aalay para malipat ang dugaw.

At ang taong minsang nagmasid sa bahay,

iyon ang taong magsasagawa ng alay at nagutos na ipadukot ako noon.

Kilala ni Lolo ito,

na itago na lamang natin sa pangalang

VICTORIO.

Ayon sa Lolo Juan,

itong si Victorio Umano ang matinik na mangkukulam.

Noon ay bumibisita Umano sa lugar namin.

Naging matunog kasi ang pangalan ito patungkol sa hiwaga ng patay na sinukuan.

Nakausap ito ng Lolo noon at balak kumuha ng kapirasong kahoy ng sinukuan.

Pero binigyang babala ng Lolo.

Na ayos lang namang kumuha,

yan daw ay kung walang mangyari.

Gawa ng kahit itong si Lolo,

hindi tinangkang kumuha ni kapirasong tipak ng kahoy noon.

Isang gabi Umano ay may mga taong dumako sa lugar.

Nakita ni Lolo na naroon papunta sa puno.

Hinayaan lamang ng Lolo Juan.

Alam niya sa sarili noon na grupo ito ni Victorio.

Minasdan niya lang.

Hanggang sa nagsigawan Umano ang mga ito at nagpulasan.

Nakita ni Lolo na tumatakbo sa palayan.

Nabulabog pa nga Umano sina tatay noon.

Natitiyak ang Lolo na nagpakita o hindi naman kaya'y nagparamdam ang dugaw.

Nagdag pa ng Lolo Juan.

Yung nangyari Umano kanina sa dalawang lalaki.

Kagagawan Umano iyon ng dugaw.

Mabuti na nga lang Umano ay hindi na matay iyon.

Sinabi ko naman na hindi nagpakita ang dugaw at wala ding paramdam sakin.

At papanong naging dugaw ang dahilan?

Sino ba sa tingin mo ang gagawa noon?

Hindi mo man siya nakita pero natitiyak akong siyang dahilan.

Kita mo naman yung pinsala, di ba?

Yan ang sinasabi ko sa iyo.

Babantayan ka ng dugaw sa anumang banta.

Matapos kong marinig ang mga sinabi ng Lolo, hindi na ako nagsalita pa.

Nagbihis na lamang ako noon. May mga damit naman ako sa bahay ni Lolo.

Sabi ko pa ay huwag akong isusumbong sa mga magulang ko.

Ang tugon naman ni Lolo ay hindi niya gagawin iyon.

Magiging abala lamang daw at magdudulot ito ng tensyon sa tatay at nanay ko.

Buong araw ako noon nasa loob ng bahay.

Kinakausap ko ang dugaw pero hindi tumutugon.

Hanggang sa pagsapit ng hapon.

Kasalukuyan noon may ginagawa si Lolo.

Hindi karaniwan sa akin ang ginagawa niya.

Naggukot-kot ito ng uling sa may putan ng kaldero.

Nilagay niya ang uling sa dahon ng buyo tapos ay binalot at isinubo sa bibig niya.

Iniisip ko noon na parabang nagnganganga si Lolo.

Ninunguya niya kasi iyon.

Akala ko pang ay lulunukin kaso dinurahan niya ito sa nagbabagang uling.

Maya-maya pa ay nakita ko ang Lolo na tumatango para itong baliw na nagsasalitang mag-isa lang.

Dahil na rin sa pagtataka ko noon,

tinanong ko ang Lolo kung ano bang ginagawa niya.

Ang sabi niya sa akin ang tawag o manudoon.

Pagtatawas.

Siyempre wala akong alam sa pagtatawas na iyon pero

pinaliwanag niya sa akin na para daw itong naghuhula.

Pwedeng mali.

Pwede ding tama.

At maraming pamamaraan ng pagtatawas noon.

Kahit nasa matinding tensyon ako dulot ng pangyayari.

Napatawa ako kay Lolo.

Paano ba naman kasi ay para siyang kumain ng pusit?

Habang nagsasalita siya ay ang itim ng kanyang mga ngipin.

Pinagalitan ako ni Lolo at ang sabi huwag daw siyang pagtawanan

dahil balang araw o mano ay mararanasan ko ang mga ginagawa niya.

Kung kaya noon ay natahimik ako.

Nagpatuloy naman sa pagpapaliwanag ang Lolo.

Inaalam niya umano ang kondisyon ng paligid.

Bali sinusuri niya kung may mga itinanimba na sumpa si Victorio.

Dahil itong si Victorio umano ay maalam din at tipikal sa mangkukulam

ang magtaning ng sumpa sa isang bahay kung saan may balak na masama.

Mabuti na lamang umano at naisipan ni Lolo iyon.

Dahil kung hindi, hindi namin malalaman na may sumpa nga.

Oo sapagkat totoong may nilagay umano si Victorio.

Ito ang aalamin ni Lolo kung saan banda nilagay.

Tumayo ang Lolo at nagtungo sa bakuran.

Sinisipat niya ang mga haliging kawayan hanggang sa makarating doon sa tarangkahan.

Tapos ay may kinalakal siya sa lupa noon.

At noon ay nakita ko na may dinampot ang Lolo.

Tela ito na kulay dilaw at ang laman ay dalawang garapa.

Panaybitaw ng mabigat na salita ni Lolo.

Sabi niya ay pangbasag umano ang nilagay.

Basag ng puder para malayang makakapasok sa lugar ang kulam.

Halos wala akong maintindihan sa mga sinabi ni Lolo.

Ang malinaw lamang sa akin ay ang tatagang kulam noon.

Ayon pa kay Lolo, kung maaari ay huwag muna akong papasok sa eskwela.

Dahil matinde ang pagnanais sa akin ng mangkukulam na si Victorio.

Ito naman ang siyang labis kong pinaproblema noon dahil tiyak na bababa ang marka ko sa eskwela.

Hinaabol ko pa naman noon ang antas na mabigyan ako ng gawad bilang may mataas na marka.

Isa pang problema ko, bagaman walang alam ang mga magulang ko sa nangyari sa akin pero,

magkakaroon sila ng agam-agam kapag hindi ako pumasok.

Kaya hindi maiiwasang malalaman talaga nila ang lahat sa uli.

Sinabi ko ang problemang yun kay Lolo.

Ang tugon naman niya sa akin, siya na ang magpapaliwanag sa magulang ko noon.

Wala din naman umanong mapagpipilian kung hindi pa daw nagtanim ng sumpa ang mangkukulam.

Posibleng mababaw lang ang interest noon sa akin.

Pero dahil nga sa natuklasan niya, alam ni Lolo na delikado talaga kahit pa umano may gabay akong dugaw.

Dahil ang mangkukulam umano.

Parang albularyo lamang din.

Pwedeng alisin ang dugaw sa katawan ko.

Wala umanong magagawa ang dugaw lalo na kapag napapailalim sa orasyon.

Kahit labagman sa loob ko ay sumang-ayon na lamang ako noon.

Kinabukasan, maagang pinuntahan ng Lolo ang mga magulang ko.

At ilang sandali lang ay bumalik na ito.

Pero kasama si Tatay,

makikitang ang bigat ng itsura.

Pinutakte ako ng sermon.

Sinaluko yung lahat.

Kasama na kung bakit daw ako nagmatigas at lumapit pa talaga sa punong patay.

Nasapian na umano ako ng ingkanto.

At ito pa ang mag-uudyok sa akin sa kapahamakan.

Nakatingin lamang ako kay Lolo noon pero hindi ito kumikibo.

Wari ba'y hinahayaan ang Tatay na makikita?

Kapag palabas ng sama ng loob.

Hanggang sa maya-maya pa ay dumating na rin ang Nanay at kasama si Ate Helenon.

Alam niyo bang papaluin sana ako pero pinigilan ng Lolo.

Ang sabi ng Lolo ay huwag daw ako sasaktan dahil nasa loob ko ang dugaw.

Baka magalit ito.

Kaya noon si Nanay ay umiyak na lamang.

Habang si Tatay naman ay ilang saglit lamang ay huminahon na.

Sinabing napasubo na umano.

Harapin na lamang namin ang problema.

Nagdanong pa siya kay Lolo kung anong dapat gawin.

Ay naman sa Lolo ko.

Ang unang gagawin ay dapat walang makakaalam na iba maliban na lamang sa amin.

Si Lolo na ang gagawa ng paraan.

Wala namang ibang harap sa mangkukulam kung hindi siya na lang.

Nak.

Ako nang pupunta sa eskwelahan.

Baka bigyan ka ng konsiderasyon.

Ipapaliwanag ko doon na may karamdaman ka.

Kung tatanungin ka sabihin mong totoo ha.

Maliwanag ba?

Sige na Aurora.

At marami pang gawain sa bahay.

Ikaw naman Helen, maigi sigurong samaan mo ang kapatid mo dito sa bahay ng Lolo mo.

Uwi ka ng Tatay noon.

Tumangu lamang ako at si ate naman ay nagpaiwan.

Pumayag ito na samahan ako.

Akala ko pa nga ay galit ang ate noon pero nag-aalala pala ito sakin.

Hindi na ito mabigat magsalita.

Napaka malumanay at nakakapanibago.

Ang sabi pa ng ate ay magdadasaluman siya.

At tutulong sa Lolo sa kung anong gagawin.

Napangiti naman ang Lolo at ang sabi ng Lolo.

Si ate daw ang may kalidad na pwedeng maging katulad na maliban sakin.

Ako daw kasi gawa lang ng kakulitan.

Yun ang nangyari.

Naging maayos naman ang lahat.

Si Tatay ay nakapagpaalam na pero malaki pa rin ang posibilidad na bababa ang marka ko noon.

Sa pagkakaalala ko noon si nanay at tatay doon na rin sa bahay ni Lolo na nanatili.

Humuuwi na lamang kapag inaasikaso ang mga alaga namin na para bang lumipat na kami ng bahay noon.

Ay naman kay Lolo, mas mabuti nang nasa iisang tahanan lamang kami dahil natitiyak niyang ligtas kami at walang madadamay.

Nagakda ang Lolo ko noon ang araw kung kailan siya kikilos.

Pupunta niya umuno si Victor.

Isasama niya si Romy.

Kukomprontahin niya umano ang mangkukulam at kapag hindi nadala sa pakiusap noon,

mapipilitan siya makipagkombate dito.

Sabi ko naman ay isasama ako pero hindi pumayag si Lolo.

Humadlang din ang tatay dahil napaka-piligroso umano ang kalagayin ko noon.

Hanggat maaari habang hindi pa natatapos ang problema,

mananatili ako sa bahay.

Hanggang sa isang gabi, kasalukuyan noon kausap ni Lolo si Manong Romy.

Naririnig ko ang pinag-uusapan nila.

Ito ay patungkol sa pagalis nila.

Dapat daw ay hating gabi sila tutungo at mamaya na iyon.

Alam naman naman noon ang Lolo kung saan nakatira dahil nakuha niya sa pagtatawas ang kinaroroonan.

Namangha ako kay Lolo noon.

Biruin mo, sa ganoong paraan ay malalaman niya talagang sitwasyon.

Naroroon sila sa likod ng bahay, sa kusina na kung saan may mahaba ang antigong lamesa.

Habang ako naman noon ay nakadungaw lamang sa bintana doon sa may silid.

Maya-maya pa ay naghanda na si Lolo.

Nakita kong may nilabas pa itong baril at yung tabak niyang mahaba.

Inilapag niya ito sa may lamesa.

Hindi niya alam na nanonood lamang ako sa kanya.

Inakala ng Lolo'y natutulog na ako pero tinandaan ko kung kailan sila aalis noon.

Nilapag niya rin ang dalawang medalyon niya at sa pagkakaalam ko ay ito yung San Benito at Saturn na binanggit sa akin ang aking ama.

Itimang kulay na waribay gawa lang niya.

Pagkakaalam si Lolo.

Hanggang sa hindi malamang dahilan, bigla ko na lamang narinig ang boses ng dugaw.

Ang sabi nito ay mapapahamak umano si Lolo.

Dagdag pa ng dugaw, samahan ko umano si Lolo noon.

Ang dugaw na umano ang bahala.

Nagpakita sa akin ang nilalang.

Pero anino lamang ito na tumama sa dingding?

Mabuti na lamang at tulog sila nanay at tatay noon.

Hindi ko alam kung papayag ba ang Lolo.

Lumabas ako ng bahay.

Nagulat pa siya nang makita ko.

Tinanong niya kung bakit pa ako gising.

Hindi kaagad ako nakapagsalita.

Iniisip ko pa ang sasabihin.

Hanggang sa maya maya pa ay bigla na lamang nagtayuan ang mga balahibo ko sa katawan.

Kasunod noon ay ang pagbuka ng bibig ko.

Nagsalita ako na kontra sa pagdikta ko noon.

Hindi ko alam kung anong nangyayari.

Ang sabi ko ay sasama ako sa Lolo ko at tutulong ako sa pagsupil sa mangkukulam na iyon.

Matapos noon ay parabang nagkaulirat ako.

Nanlalaki ang mga mata ko dahil alam kong hindi ako yung nagsasalita.

Kung hindi ako nagkakamali.

Dugaw iyon.

Sila Lolo at Manong Romy ay nagkatitigan.

Halata sa mga ito ang paggagulat.

Hindi ko alam kung bakit tumangu ang Lolo ko na wari ba'y pumayag ito.

Dapat pagagalitan ako eh.

Inaasaan ko na iyon.

Pero iba ang reaksyon ng Lolo.

Hanggang sa nagsalita na si Lolo pero hindi ako ang kinakausap.

Dahil ang sabi nito.

Mas maigi kung ikaw nga ang haharap pero hindi ko iiwan ang apo ko.

Ngayon tayo aalis.

Kaibigang Dugaw.

Ano pulo?

Tama ba yung narinig ko?

Nakikita mo siya?

Huwag ka na magsalita dyan apo.

Hindi ko siya nakikita pero dam ako ang pahiwatid niya.

Alam kong hindi mo kayang sabihin sa akin ng mga katagang iyon.

Duwag ka eh.

Puro ka lang kakulitan.

Walang seryoso.

Sumama ka.

Tutulong ang Dugaw.

Mungkahi ng Lolo nun.

Hindi na lamang ako nagsalita nun.

Naging sapat na sa akin ang pagtugon ng Lolo.

Pero sa mga sandaling iyon ay parang sasabog ang dibdib ko sa tindi ng kaba.

Ilang saglit lang ay sinrana ni Lolo ang pinto ng bahay at pinatay pa ang ilaw sa may kusina.

Matapos noon ay nagmungkahi na ang Lolo na aalis na kami nun.

Sumusunod lamang ako sa kanilang dalawa ni Manong Romy.

Naglakad lamang kami nun.

Sobrang payapa nang makarating kami sa may kalsada.

Wala man lamang bukas na tindahan.

Mga alas 11 na nun.

Akala ko pa ay sasakay kami pero naglakad kami sa mahabang kalsada.

Napakalayo.

Isang oras na lakaran.

Pero habang nangyayari iyon,

naririnig ko ang paghangos ng dugaw na wari ba'y galit na galit ito.

Hanggang sa makarating kami sa kasunod na lungsod,

dito ay sinabi ng Lolo na malapit na daw ang bahay ni Victorio.

Sa labas lamang daw kami magantay at hayaan ng dugaw sa kung anong gagawin.

Kapag nakawala daw ito sa katawan ko,

magiging malakas ito pero kapag nahuli umano ako,

habang nakulong ang dugaw sa katawan ko,

malaya ang mangkukulam para gawin ang kanyang isasagawang pag-aalay.

Ahadlangan daw kasi nito ang paglabas ng dugaw nun.

Hindi ako kumikibo nun.

Lamang sa akin ang matinding tensyon.

Hanggang sa nakarating kami sa parang subdivision.

Basta may magkakasunod na bahay noon at lahat ay kongkreto ito.

Dito na sinabi ng Lolo na huminto na kami.

Nasa gilid kami noon ng mahaba at mataas na pader.

Pero ilang saglit lang,

bigla na lamang akong nakaramdam ng panghihina.

Yun bang para akong hihimatayin?

Niyugyug ko pa ang ulo ko noon.

Nawala naman kaagad yun.

Nagtaka ko at sinabi sa Lolo ko kung ano ang nararamdaman ko.

Ayon naman sa kanya.

Wala na umano ang presensya ng dugaw.

Lumabas na umano yun sa katawan ko.

Marahil ay gumagala na umano ito sa paligid ng kabahayan.

Tumangu lamang ako kay Lolo.

Balot ako ng halong emosyon noon.

Pagtataka,

pagkatakot at pagkamangha.

Biro mo,

ganun palang isang gabay.

Ewan ko lang sa iba,

dahil may gabay naman ng ilang mga may karunungan.

Wala akong idea kung anong ginagawa ng gabay nila noon.

Diba,

lahat naman ng bihasa ay sobrang higpit para sa sarili.

Ayaw ipagsabihan kung anong meron sila.

Bueno,

balik tayo sa kwento.

May isang oras din yung paghahantay namin sa labas.

Hanggang sa maya-maya pa ay may nakita akong nagtatakbuhang mga tao sa bandang likuran.

Kita dito ang pagkataranta.

At mabilis kong napagtanto na ang kinatatakutan ng mga ito

ay ang paggambala ng dugaw.

Ang sabi ng Lolo ay para lamang daw ginambala ng demonyo ang mangkukulam.

Tiyak nakatikim na umano sa mga sandaling iyon.

Sa lupit ng inkanto.

Hanggang sa ilang saglit lang,

sinabi pa ng Lolo na puntahan namin ang bahay.

Doon ay sumunod lamang ako sa kanya.

Nakabuntot naman si Manong Romy na waribay sundalo na nagtitiktik.

Hanggang sa nakarating kami sa tapat ng malaking bahay noon,

nanlaki ang mga mata ko gawa nang nakita ko yung van na ginagawa.

Pagkakamit noong kamuntikan na akong madukot.

Nakaparada ito sa labas.

May tao doon na parang baliw na nakatulala

habang nakasandal sa dingding ng bakod.

Ang sabi ng Lolo ay yun na daw si Victorio.

Hindi ako makapaniwala noon.

Para itong iniwan ng diwa.

Literal na nakatulala lang.

Nasa labas ng bakuran nito.

Lumapit ang Lolo at sinuri yun.

Pero bigla namang kumaripas ng takbo patungo sa loob ng bahay.

Yun bang parang nakakita ng sobrang nakakatakot ng masilayan si Lolo.

Ilang saglit lang ay bumalik si Lolo at ang sabi,

Pwede na umano kaming umuwi.

Dagdag pa niya ay hindi daw sinaktan ang mga tao.

Pero tinakot lamang umano ito ng halimaw.

Nagtanong pa ang Lolo nung bumulong na ba sa akin ang dugaw pero ang sabi ko hindi.

Tumangon na lamang siya noon.

Tapos na daw ang problema namin.

Malamang sa malamang ay naramdaman ng mangkukulam ang presensya namin.

Pero ang hindi nito napaghandaan ay ang presensya ng dugaw na iyon.

Para lamang kaming gumala noon na akala ko pa mapapalaban ako at mapapahamak.

Ganun lang pala kadali.

Nagpakapagod pa.

Napakalayo.

Sobrang tua noon ang tatay ng malaman ng mga sinabi ng Lolo.

Hindi na umano magtatangka pa yung mangkukulam.

Tiyak na pati umano kaluluwa nito.

Basag na kasama ang kaalaman.

Nang dahil yon sa dugaw.

Hindi ko na idedetalya dito ang reaksyon ng buong pamilya.

Basta yon.

Naging masaya at payapa ang lahat.

Pero ang ipinagtatak ako noon ay hindi na nagpaparamdam sa akin ang nilalang.

Pagkatapos na pagkatapos ng tagpong yon, wala na.

Ilang araw yon hanggang sa umabot pa ng isang buwan.

Samantalang panay naman ang pangungulit ko sa nilalang na yon.

Hanggang sa nakita ko ang dugaw na naroon na ito sa puno ng sinukuan.

Akala ko pa noon ay dumalaw lamang sa teritoryo pero

nakausap ko siya.

Nilubayan niya daw ako dahil nalalagay lang daw sa piligro ang buhay namin noon.

Mabuti sana umano kong ako lang dahil nasa katawan ko siya.

Pero madadama ay umano ang ibang tao noon.

Hindi ako nakaramdam ng lungkot noon.

Bagos ay tuwang tuwa pa ako pero

ayon sa dugaw,

bagamat nasa teritoryo siya,

papasok at papasok pa rin umano siya sa katawan ko.

Ano mang oras na gustuin niya.

Iniisip ko noon na para akong sasakyan.

Gawa nang dahil sa akin ay makakagala ang nilalang pero

hinayaan ko na lamang yon.

Hanggang sa ngayon,

nakikita ko ang dugaw.

Albularyo na ako kagaya ng inaasahan ko

noong bata ako.

Totoo pala talaga mga nilalang.

Noong nagkaroon na ako ng karunungan,

hindi lang ang dugaw ang nararamdaman at nakikita kong elemento.

Sobrang dami nila.

Iba't ibang klase.

At niisa siguro,

hindi niyo magugustuhan kapag nagpakita sa inyo.

Ako,

nasanay na lang.

Hanggang dito na lamang po ang kwento ko.

Siguro,

kung magpapadala ako sa susunod ng sulat,

patungkol naman sa pagiging albularyo ko.

Pero kaakibat ko pa rin dyan ang dugaw,

gawa nang doon ako humihini ng tulong sa kanya.

Lalo na kapag kinabibilangan na ng elemento,

ang nire-resolva kong

problema.

Sobrang buildings nila lang.

Thank you for watching!