APO NG BANTOG NA ASWANG | True Story JOIN Xethennial Membership: https://www.youtube.com/channel/UCZ6nWtA2u9KS3EreDzMrYew/join - Unique Badge and Emoji sa live chat at comment section - Shout-out sa new members/renewed members sa simula ng video Email: mkn.thelmo@gmail.com mga kwento ni Thelmo channel: https://www.youtube.com/c/mgakwentoNiThelmo Xeth Tagalog Horror Animation: https://www.youtube.com/c/XETHTagalogHorrorIllustration Sir Xeth channel: https://www.youtube.com/c/ThelmoFiles Facebook Account: https://web.facebook.com/xeth.helmo.3 Facebook Page: 1. https://www.facebook.com/Mga-kwento-ni-Thelmo-328269211396623/ 2. https://www.facebook.com/ProyektoHelmo Instagram: https://www.instagram.com/xeth_helmo/ #ThelmoHorrorStories #TagalogHorrorStories #MgaKwentoNiThelmo

Video Transcript / Subtitles:( AI generated. About AI subtitles » )

* AI ("Artificial Intelligence") subtitles on Tagalog.com are generated using "Whisper" by OpenAI (the same company that created ChatGPT and DallE2). Results and accuracy may vary.
* The subtitles do include errors occasionally and should only be used as a tool to help with your listening practice.
* You can request this website to create a transcript for a video if one doesn't already exist by clicking the "Request AI Subtitles" button below a video. Transcribing usually takes 30-40% of the length of a video to complete if there are no other videos in the queue. For example, a 21 minute video will take 7-8 minutes to transcribe.
* Running a super fast cloud GPU server to do these transcriptions does cost money. If you have the desire and financial ability, consider becoming a patron to support these video transcriptions, and the other tools and apps built by Tagalog.com

MGA KUWENTO NI ZERO

Ano yun akong naninirahan dito sa May Nueva Ecija?

Ang kwentong ibabahagi ko sa inyo ay nangyari sa Lanao del Norte,

kung saan ako ipinanganak at lumaki.

Konting paliwanag ko lamang po sa lugar na tinitira namin.

Dikada 80, liblib pa ang baryo na tinitira namin ng aking lolo noon.

May mang ilan-ilan na mga kalapit-lalo.

Bahay pero magkakalayo talagang agwat ng mga kabayan.

Tandang-tanda ko pang sa pinakadulong baryo na katirik ang bahay ng abuelo ko.

Gawa ng sinadya talaga yun ni Lolo Osting para makaiwas sa mga taong mapanghusga at mapangmata ng kapwa.

Kung hindi nyo kasi naitatanong,

bantog na aswang si Lolo Osting sa baryo namin.

Pinangingilagan at pinag-uusapan ito palagi ng mga kababayan.

Sa tuwing naglalakad nga si Lolo Osting,

pauwi sa bahay galing sa bungad ng baryo,

nagbubulungan pa ang mga ito

habang pinagtitinginan siya

na nagpapahalatang siya ang pinag-uusapan.

Hindi naman pinapansin ni Lolo Osting ang usap-usapan ng mga kapitbahay.

Ayon kasi sa kanya,

hanggat hindi kami kinakante ng mga kababaryo.

Ayos lamang sa kanya yun.

Wala siyang pakialam kahit ipangalandakan pa ng lahat na isa siyang aswang wano pa man.

Pero sa oras na may mangyaring hindi maganda sa amin

at ang mga kababaryo namin ang dahilan,

sisiguraduhin niya umanong isa-isang pagbabayari ng mga ito.

Marunong siyang romespeto sa mga taong karisperispeto.

Pero kung hindi,

pasensyahan na lamang umano.

Nga pala,

may lupa naman si Lolo Osting sa bungad ng baryo.

Pero ayaw ni Lolo na doon kami manirahan

dahil iniiwas niya ako sa mga tampulan na toksuhan noon.

Sa halip ay tinatanong man niya lang ang mga gulay at iba pa mga pananim na pwedeng ibenta namin.

Ang malawak na bakanting lupa sa bungad ng baryo.

At yun ang pinagkukuhanan namin sa pang-araw-araw na gastusin.

At yun ang pinagkukuhanan namin sa pang-araw-araw na gastusin.

Bata pa lamang kasi ako ay tampulan na ako palagi ng tokso na mga kaidaran ko.

Pinagtatawa na na tinaasar nila ako,

dahil nga sa usap-usapan patungkol sa abuelo ko noon.

Hanggang sa nagbinata na nga ako at kasalukuyang nagtatrabaho,

ay hindi pa rin mawala-wala ang toksuhan at bulong-bulungan ng iilang mga kababaryo namin.

Keso,

aswang araw si Lolo Osting.

Ah,

hindi lamang umano isang mga kababaryo,

hindi lang umano isang mga kababaryo,

hindi lang umano isang mga kababaryo,

hindi lang aswang.

Isa pa umano itong magkukulam.

At ako naman ay putok lamang sa buho,

dahil takot ang aking amang panagutan ng aking ina noong ipinagbubuntis ako ni nanay.

Ang dahilan naman o,

kampun ni satanas nga raw ang pamilya ni nanay.

Natatakot ang aking amang darating ang panahon na mahawaan siya ng pagiging aswang noon.

At dahil nga sa kaduwagan ng aking aman,

kung kaya mas lalo pa akong pinag-uusapan at tinutokso ng mga kaidaran ko.

Dahil sa noong ipinanganak ako ni nanay,

ay dinapuan siya ng matinding sakit

at malalang depresyon

na naging dahilan ng maaga niyang pagkamatay.

Kumalat rin sa baryo namin noon na inaswang raw ng Lolo ko si nanay noong nagkasakit,

kaya maaga itong namatay.

Hindi na umano na awa si Lolo Osting.

Dahil sa mismong sariling anak ng mga ito ang biniktima niya.

Kahit na ganon ang usap-usapan sa baryo namin,

ay hindi ako naniniwala sa mga ito.

Alam kong may matinding rason kung bakit namatay ng maaga ang aking ina.

Ang palaging sinasabi sa akin ng Lolo ko sa tuwing napapaaway ako sa mga kaidaran ko.

Hindi umano maganda ang makipagbasagan ako ng bungo.

Huwag kong pag-aksaya ng oras sa mga itong walang magawa sa buhay.

Hayaan ko na lamang umano ang mga taong mapanggusga sa kapwa.

Ang mahalaga ay hindi kami namamalimos sa mga ito.

Hindi kami nakikikain.

Nising kong duling ay walang ambag sa amin ang mga kababaryo,

kaya huwag ko umanong pag-aksaya ng panahon.

Dahil nga sa payo niya,

wala na akong nagawa noon kundi ang manahimik na lamang.

At kahit mabigat sa kalooban ko ang mga panghuhusgang ginawa ng mga tao noon,

pinipilit ko na lamang indahin ang mga ito.

Alang-alang kay Lolo Usting,

matanda na kasi ito,

para dagdagan ko pa ang problemang pinagdadaanan niya.

Hindi ko ipinagkakailang may tangan sa kaliwa si Lolo.

Bukod doon,

isa rin siyang asal.

Pero kahit ganun pa man,

ay nababatid kong pinipigilan niya ang kanyang sariling makagawa ng hindi maganda.

Kahit na napakaraming tukso sa paligid noon.

Gaya na lamang na mga kalapit bahay naming harap-harapan siyang pinag-uusapan.

At kung titigan siya ng mga ito,

ay akala mo,

kinikilates ang kanyang kaloob-looban para husga noon.

Isang hapon,

habang naglalakad ako pa uwi sa bahay namin,

ay may nadaanan akong mga tambay na nag-iinuman.

Lalagpasan ko na sana mga ito pero,

biglang tumayo ang matandang si Mang Juanito

at walang sabi-sabi ay inakbay na ko.

Hoy Ali,

nasaan yung Lolo mong aswang ha?

Nasa bahay ba siya?

Mukhang nag-iisa ka lang ahata ngayon ha?

Humahagikik na uwi ka ng lasinggerong si Mang Juanito.

Tumayo naman ang isa pa at inabotan ako ng basong may lamang alak.

Bago niya yung inabot,

napansin kong saglit na isinausaw ng lalaki ang dulo ng kuko niya

sa hinliliit nitong daliris sa laman ng basong yon.

Pag-abot ng baso ay nakangisi itong nagwikang tumagay raw muna ako

bilang respeto sa kababaryo kong si Mang Juanito.

Bagong mukha lamang sa akin ng lalaki kaya alam kong hindi siya nakatagal.

Nakatira sa baryo namin.

Pasensya na ho.

Pero tatanggihan ko po yung alok niyo dahil nagmamadali na akong umuwi.

May inutos po kasi sa akin si Lolo Usting.

Pagdadaylan ko para hindi na nila ako pilitin pang uminom nun.

Nandiri kasi ako sa ginawa ng lalaki.

Isinausaw ba naman ito ang daliris sa alak na ipinapainom sa akin?

Kaya naman muli ay tinanggihan ko sila

at sinabihan sa susunod na lamang ako man.

Kung makikipag-inuman sa kanila.

Balita ko, bandog na aswang at magkukulam yung lolo mo dito sa baryo.

Kaya sige na bata, pagbigyan mo na ako.

Inumin mo na itong alak na inabot ko.

Pamimilit pang wika ng lalaking may pagkaburus kong pangangatawan.

Muli ay tinanggihan ko sila at sinabing aalis na ako

dahil hinihintay na ako ni Lolo Usting.

Kitang-kita ko sa mga matatanggap.

Ang mata ng lalaki ang pagkadismaya sa ginawa kong pagtanggi dito.

Umisi ito uli at iginiit nitong inumin ko na raw ang alak na inabot niya.

Dahil nakakabastos o mano ang ginawa ko kapag tinanggi ko yan.

Maano man, bata?

Sa ginawa mong yan, nababastos ako sa mga kainuman ko eh.

Huwag mo naman akong ibahiya.

Tiimbagang na nakangising saan ni Mang Juanito.

Pasensya na talaga, Mang Juanito.

Pero hindi ko na naituloy pa ang sasabihin dahil bigla na lamang akong binigwasan ni Mang Juanito.

Sabay kinwelyuhan ako at pinanlakihan na mga matang nagwiga ng

Iinumin mo yung alak na binigay ng kaibigan ko. Bibigwasan ulit kita dyan.

Mamili ka.

Maladimon yung ngisi ni Mang Juanito noon.

Napaigik naman ako at napahawak sa sigmura.

Dahil doon tumama ang kamao ng matanda.

Nang tingnan ko ang lalaking may hawak-hawak ng baso ay parabang kakaibang pagkakangisi nito.

Dahil sa ayaw kong may mangyaring hindi maganda at isa pa, ay ayaw ko rin makarating pa kay Lolo Osting ang nangyari.

Kaya timbagang nakinuha ko na lamang ang basong inabot.

At tinungga yun.

Yan! Iinom ka rin naman pala eh.

Eh, kailangan pang masaktan ka bago musundin yung pakiusap namin.

Simple lang naman yung pinapagawa namin sa'yo.

Ayaw mo pa kaming pagbigyan.

Nanlilisik ang mga matang wika sa akin ni Mang Juanito habang tinatapik-tapik ang balikat ko.

Sinabi pa nitong hindi siya natatakot sa Lolo ko kahit na magsumbong paumanok ko sa ginawa niyang pagbigwas sa akin noon.

Para hindi na magkagulo,

sinabi ko sa kanyang huwag siyang mag-alala.

Hindi naman makakarating sa Lolo ko ang ginawa niya.

Isa pa, malaki na ako para magsumbong-sumbong pa sa mga maliit na bagay.

Mabuti naman kung ganon.

Tumangutang ang wika niya at tinampal pa ako ng isang beses sa pisngi bago sinabing umalis na.

Hindi na ako nagsalita pa at agaran nang nagpatuloy sa paglalakad.

Nakakainis na talagang tumira sa lugar na iyon.

Napakayabang na mga tao.

Pakiramdam ko ay unti-unting sumisikip ang dibdib ko.

Bigla akong naalala ang kakaibang lasa ng alak na ibinigay sa akin kanina ng kainuman ni Mang Juanito.

Bakit ko nga ba hindi napansin yung kanina?

Tanong ko sa isipan habang napapailing lalamang ako.

Nagpatuloy na lamang ako sa paglalakad hanggang sa makarating na ako sa bahay.

Saktong pagkapasok ko sa loob ng bahay ay siyang pagdilim ng paningin ko.

Ang huling natatandaan ko na lamang bago ako mawalan ng malay nun.

Sumigaw si Lolo Usting at patakbong lumapit sa akin.

Nagising ako dahil sa napakabahong amay ng usok.

Pagkakataon ako sa isipan.

Para yung insensong sinigaan na may kasamang balahibo ng manok.

Nakakasulasok yun sa ilong.

Kaya't napaubo ako at napabalikwas ng bangon.

Pero bago pa man ako nakabangon ay napangiwi ako at napahawak sa braso ng...

Tingnan ko ang kamay ko.

May benda na ito nun.

Lolo?

Ano pong nangyari?

Bakit may sugat ako sa braso?

Tanong ko kay Lolo.

Lolo Usting.

Dahil nasa pagkakatanda ako ay wala naman akong sugat sa braso kanina bago ako mawalan ng malay.

Kaya't bakit noong magising ako, may sugat na.

Nilason ka ng isang mandadaw daw apo.

Wika ni Lolo.

Mandadaw daw?

Wika ni Lolo.

Tumango si Lolo Usting.

At sinabi niyang ang mandadaw.

Mandadaw ay isang uri ng panalason na ginagamitan lamang sa pamamagitan ng pagsausaw ng daliri nitong hinliliit sa may alak.

Habang naguusal sa isipan ng orasyon na panalason.

Sa oras na makainom ang taong walang tangan sa katawan.

Ilang segundo lamang ang itatagal nito.

Bubulagta na sa lupa't malalagutan ng hininga.

Dahil kakaiba umanuhang lason ng mga mandadaw daw.

At pwede ka nilang patayin oramismo kapag ginusto nila.

Walang sinasanto ang mga ganong klaseng manlalason.

Saan ka ba nang galing at bakit nalason ka?

Mabuti na lamang at binaunan kita ng mutya sa katawan mo.

Kaya hindi ka napuruhan ng mandadaw daw na yon.

Ipinaliwanag niya sa akin ang sugat sa balikat ko.

Sinabi niyang pansamantalang inalis niya muna ang mutya ang nakabaon.

Sa braso ko nun.

Dahil may ilang orasyon pa siyang ilalagay ron.

Humina ng mutya sa katawan mo, apo.

Hindi ka dapat nagpapabaya.

Alam mo namang yun lamang ang tanging kaya kong ipagkaloob sa'yo.

Ano po yung ibig niyong sabihin na huminalo?

May mga bagay kang sinuway.

Alam mo namang ang bawal at hindi bawal kapag may tangan ka, di ba?

Mabuti na lang at nakagawa ka pang iligay.

Pagdas ng mutya ang nakabaon sa katawan mo.

Kahit na mahina na yon.

Dagdag pang wika ng lolo.

Ang mutya ang ibinaon niya o mano sa katawan ko.

Ang tanging kaisa-isang paraan para maiwasan niya ako sa oras na sinusumpong siya ng pagiging aswang.

Sa ngayon, dito muna sa akin ang mutya ito.

Hanggat hindi ko napapatay ang mandadaw daw na yon ay hindi ka pwedeng ibalik sa ito.

Huwi ka ni Lolo Usting.

Napakunot na oo ako at nagtanong kung bakit kailangan niyang patayin ang manlalason na sinasabi niya bago ibalik sa akin ang mutya.

Lo, baka naman pwedeng huwag niyo nang gawa ng masama yung taong sumalbahe sa akin.

Pakiusap po sa kanya gawa ng ayokong makagawa siya ng kasalanan ng dahil lamang sa akin noon.

Minsan na akong nawalan ng anak.

Nang dahil lamang sa pinairal ko ang kabutihan.

Pero ngayon, hindi ako papayag na mawalan ako ulit ng isa pang mahal sa buhay.

Nang dahil lamang sa ganong istilong pag-iisip.

Tiimbagang natugo ni Lolo Usting.

Tinignan niya ako ng derecho.

Tinanong kung saan ako huling nagpunta.

Dahil malakas ang hinala niyang doon ako na lason.

Sinabi ko naman sa kanya,

wala akong ibang pinuntahan bukod sa trabaho.

Hinarang ako ni Mang Juanito kasama ang mga kaibigan nitong nag-inuman sa gilid ng dahan kanina.

Bilang pakikisama sa mga kababaryo natin, lo,

tumagay po ako eh, isang beses.

Ayokong malaman ni Lolo Usting kung ano ang totoong nangyari.

Sa totoo lang kasi, kahit na may tangan sa kaliwa si Lolo

at isa siyang aswang,

ay ayaw na ayaw niya akong sumunod sa kanyang yapak.

Gusto niyang mamuhay ako ng normalag gaya ng ibang mga kaidaran ko.

Matapos kong ang sabihin yun kay Lolo Usting,

ay nakita kong dumilim ang mukha niya.

Napatiimbagang na naman.

Kaya bago pa magkagulo ay nakiusap na ako sa kanya at kinumbinsing

huwag gumawa ng hindi maganda.

Ayokong mapahalagay ako sa kanya.

Pagkakamak siya ng dahil sa akin nun.

Lo, kalimutan na lang po natin yung nangyari.

Hayaan niyo na lang pong karma na yung bahala dun sa taong gumawa sa akin ng masama.

Pangungumbinsing wika ako nun.

Makaraan ng ilang sandali ay umaliwala sa mukha ni Lolo.

Sabay nagwikang,

huwag umano akong mag-alala,

dahil wala naman siyang gagawin.

Ipanatag ko na lamang umano ang kalooban ko.

At huwag nang mag-isip ng kung ano-ano pa.

Dahil sa sinabi ni Lolo Osting ay nagtiwala naman ako sa kanya

na wala siyang gagawin masama doon sa mga taong binanggit ko sa kanya.

Pero lumipas lamang ang mayigit dalawang linggo.

Nabalitaan ko na lamang na naghihingalo na si Manguanito.

Dinabuan umano ito ng sakit na hindi matukoy-tukoy na mga doktor na tumingin dito nun.

Ayon pa sa asawa ni Manguanito,

simula nang magkasakit ito ay may panakanakang huninang wakwak silang naririnig pagsapit ng hating gabi.

Kapag naman sumasapit ang takip silim,

ay may napapansin umano itong itim na asong napakapayat at galisin sa loobas ng bahay.

Nakatingin lamang iyon sa bintana,

kung saan ang silid nilang mag-asawa.

Doon kasi nakaratay ang asawa niya, dahil hindi na iyon makabangon.

Gawa ng namamaga ang binti nito na parabang may mga nagsulputang pigsa sa loob nun.

Maraming sugat rin sa likod si Manguanito na animoy.

Kinastigo ito gamit ang pamalong may mga matutulis na bagay.

Napamaang na lamang ako nang marinig ko ang balitang iyon.

Bigla kasi akong kinutuban ng hindi maganda.

At pumasok sa isip ko na baka may kinalaman si Lolo Osting sa mga kababalagang nangyari kay Manguanito.

Isang beses nga, habang nag-aasikaso ako ng pagkain,

ay pasimpli kong tinanong si Lolo Osting kung may kinalaman ba siya sa mga nangyaring kababalagang kay Manguanito at sa mga kaibigan nito.

Sandaling tinignan ako ni Lolo Osting,

tapos ay ibinalik na niya.

Ito ang pansin sa ginagawa niya.

Ah, Lolo Osting,

huwag ka sana magagalit pero

itatanong ko lang po sana kung may

may kinalaman ka ba sa

mga nangyari kay Manguanito?

Kabadong tanong ko at sadaling sinipat si Lolo Osting nun.

Wala akong nakuhang sagot mula sa kanya.

Sa halip,

ay seryoso lamang ito sa ginagawa.

Lolo, ano po yung ginagawa niyo?

Tanong ko.

Ah, wala ito ah po.

Sige na, tapusin mo na yung ginagawang para maaga tayo makapaghapunan.

Kahit na nanibago ako sa kinikilos ni Lolo,

ay hindi ko na lamang yun pinansin pa.

Binilisan ko na lamang ang ginagawa at hindi na muling nagsalita pa nun.

Nung sumapit na nga ang kinagabihan,

nasa kasarapan na ako ng pagtulog ng

magising ako gawa ng

nakarinig ako ng malakas na kalabog sa dingding ng bahay.

Tila may malaking hayop ang bumanga sa pader ng bahay namin kaya

napabalikwas ako ng bangon.

Ano yun?

Pupungas-pungas na tanong ko at

naghilamos ang dalawang palad sa muka.

At manglalabas na sana ako ng silid.

Nang sabigla akong nakarinig ng malakas na pag-angil sa labas ng bahay.

Ilang segundo pang lumipas ay narinig kong tumikim si Lolo Ostin.

Tapos ay bumukas ang pintuan.

Indikasyong galing sa labas ng bahay si Lolo.

At maaring siya ang narinig ko na kanikanina lang sa labas.

Hindi na ako tumuloy pang lumabas nun.

Kapag ganun kasi,

alam ko na sinumpong na naman sa pagiging aswang si Lolo.

O nga pala,

kabilugan ng buwan pala ngayon.

Sambit ko sa sarili ko nun

at muli ng nahiga.

Hindi naman ako natatakot o nababahala kapag nasa ganung estado na si Lolo.

Dahil hindi naman siya makakapasok sa loob ng kwarto ko dahil

pinalagyan niya sa kaibigan niyang albularyo ng mga pangontra sa aswang

ang pintuan ng mismong kwarto nun.

At sa tuwing sinusumpong ito ay lumalayo siya sa pintuan.

Dahil pakiramdam niya ay napapaso siya kapag tinangka niyang lumapit at hawakan ng seradora nun.

Nang gabing yun nga ay bumalik na lamang ako sa pagtulog.

Kinabukasan, napansin kong iika-ika si Lolo Usting kumaglakad.

May sugat din siya sa braso nun kaya tinanong ko siya kung saan niya nakuha ang sugat na yon.

Ah, ito ba? Wala ito. Huwag mo na itong pansinin.

Nadulas lamang ako kagabi.

Hanya. At inutusan na akong magtimpla ng kape.

Siya nga pala Lolo Usting. Magpapaalam sana ako.

Tinignan ako ni Lolo Usting bago nagtanong kung saan raw ako pupunta.

Sinabi ko naman sa kanyang inaya ako ng mga katrabaho ko.

Baka gabi na ako nang uwi dahil handaan ang pupuntahan namin at malamang sa malamang ay may inuman doon.

Pero kung maaga kaming makatapos ay uuwi na rin ako kagad.

Hindi nagdalawang isip na pumayag si Lolo.

Ang sabi niya pa nga sa akin ay kapag alanganeng oras na umano kami matapos sa pupuntahan ng mga katrabaho ko,

mas maiging makitulog na lamang umano ako dahil

baka mamaya'y may madaanan na naman ako mga lasenggero sa daan.

Baka pagkainteresan ako at mapaanan na naman.

Mas maganda nga yung makipagsalamuha ka sa mga katrabaho mo apo para

kung sakaling bigla akong mawala sa mundo,

hindi na ako magkahalala pa sa'yo.

Wika niya habang nakangiti nun.

Hindi ko alam kung bakit na mga sandaling yun.

At bigla akong kinilabutan sa sinabi ni Lolo.

Nababanaag ko ang kalungkutan sa mga mata niya.

Kahit na nakangiti siya habang kinakausap ako nun.

Loh, huwag na po kayo magsalita ng ganyan.

Kinikilabutan ako eh.

Malamlam na tinignan lamang ako ni Lolo Osting.

Pagkatapos ay sinabihan niya akong gawin ko na kung ano ang gagawin ko para

makaalis na.

Dahil baka mamaya ay hinihintay na umano ako ng mga katrabaho ko.

Nang araw ngangyoy naging maayos naman ang lahat.

Maaga kaming natapos sa inuman ng mga katrabaho kaya maaga rin akong nakauwi.

Pasado las 4 may gitna ng hapong yun.

Nang maglakad ako pa uwi sa bahay,

sa hindi maipaliwanag na dahilan ay bigla na lamang akong kinabahan.

Sobrang lakas nang kabog ng dibdib ko at hindi ko mawari kung bakit.

Ilang beses ko pang tinapik-tapik ang dibdib ko sa pag-aakala nga.

Dala lamang yun ng alak na iniinom namin ng mga kaibigan ko.

Kaya't gano'n ang pakiramdam ko.

Pero lumipas na lamang ang ilang sandali.

Ay gano'n pa rin ang nararamdaman ko.

Hindi pa rin nagbago kaya ang ginawa ko ay

nag-aaral ako ng mga katrabaho ko.

At hindi pa rin nagbago kaya ang ginawa ko ay nag-aaral ako ng mga katrabaho ko.

Ay madali na lamang akong maglakad para

makarating na sa bahay

at makapagpahinga.

Pero gano'n na lamang ang pagkagulantang ko nang

mabungaran kong nakatiwangwang na ang pintuan ng bahay namin.

Sira na yun.

Wasak na rin ang iba naming mga kagamitan.

Na animoy nilooban ng masamang tao.

May nakikita rin akong bahid ng dugo simula sa bukana ng bahay

ay papasok nun.

Ha? Anong nangyari dito?

Kabadong tanong ko sa isipan ko habang marahang naglakad papasok ng bakuran.

Ramdam ko ang pangangatog ng mga tuhod ko

at halos hindi ko na maihakbang pa.

Teka,

si Lolo Osting?

Muling sambit ko.

Dahil sa kaba at takot na baka kung ano na ang nangyari kay Lolo,

patakbo na ako.

Pagkatapos na akong pumasok sa loob ng bahay

at halos talunin ko na ang hagdan makapanik lamang sa loob nun.

Pagkapasok ko ay nabungaran ko sa pintuan ng silidang abuelo ko.

Nakahandusa ito at halos maligo na sa dugo.

Lolo Osting?

Anong nangyari?

Mangiyak-ngiyak ako nang nagtanong.

Agaran kong nilapitan ang Lolo ko.

Halos pagsaklo ban ako ng langit at lupa ng malapit.

Pagpapitan ko na ito

at makumpirmang

marami itong saksak sa katawan.

Lolo,

sinong may gawasay nito?

Tanong ko noon at tuluyan ang bumuho sa mga luha ko nang

hawakan ko ang kamay ni Lolo Osting.

Kitang-kita kong hinang-hina na siya

at nag-aabol na ng hininga.

Sa pusa po ng isa niyang kamay ang tagilirang may tumatagas na dugo.

Maya-maya pa ay bigla itong napaubo.

Dahilan para bumuluwak ang kapirasong dugo sa bibig nito.

Labis-labis ang pag-aalala at takot na nararamdaman ko ng mga oras na iyon.

Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko dahil

natataranta na ako.

Sandali lang ko Lolo Osting ah.

Dadalhin kita sa pagamutan.

At mangbubuhatin ko na sana ito.

Narumariin niya akong pinigilan.

Sa naghihingalo at paos na boses nito.

May itinuro siyang libretang itim na nakapatong sa igaan niya.

Nakita ko rin may mga kandilang itim ang nakatirik at sa tingin ko.

Kamamatay pa lamang nito.

May mga langis rin na naglalaman ng iba't ibang insektong lupa

sa hilalim ng igahan niya noon.

Lolo, ano yung gagawin ko dito?

Taranta tumiiyak kong tanong sa Lolo ko.

Naghihingalo ito nang makuha ko ng libretang itim na iyon.

Itinaas niya ang kamay at sinenyasan akong lumapit sa kanya.

Kung kaya't nagmamadali akong sinunod iyon.

Nang makalapit na nga ako ay pinipilit niyang isalaysay ang lahat.

Lahat ng nangyari.

Kahit nakalalaki kong tao ay hindi ko napigilan ng pagbulaho ng iyak.

Dahil sa nasaksiyan kong unti-unting nalalagutan ng hininga ang pinakamamahal kong Lolo.

Habang binabalikan ko ang mga bagay na inilahad niya sa akin ay

hindi ko napigilang magngit-ngit sa puot at galit na nararamdaman.

Ayon sa kanya,

bago ito malagutan ng hininga,

habang ito malagutan ng hininga,

habang nagri-ritwal loomano siya sa pangungulam,

ay may bigla na lamang pumasok sa bahay namin.

Dalawang kalalakihan at walang ano-ano'y,

bigla na lamang siyang sinaksak sa tagiliran.

Noong lingunin niya iyon,

nanlaki ang mga mata niya

at hindi siya makapaniwala.

Dahil sa ang lalaking sumaksak sa kanya

ay ang lalaking manda daw-daw.

Ang buong akala niya noon ay napatay niya na ito

dahil noong gabing nakasagupa niya sa kaanyuan niyang aswanga.

Nakabulagta na ang lalaki

noong iwan niya matapos nilang magbakbakan noon.

Habang paulit-ulit siyang sinasaksak,

ay nakita niyang nanlilisik ang mga mata ng manlalason na iyon.

Talagang galit na galit naman na iyon.

Habang patuloy pa rin siyang inuundayan ng saksak sa tagiliran.

Lalaban pa sana si Lolo Usting

pero unti-unti niyang naramdamang dumadaloy sa kanyang katawan

ang lasong nasa punyal ng manda daw-daw

na ginagamit na pangsaksak sa kanya noon.

Papatayin kitang animal ka!

Ikaw ang dahilan kung bakit nakaratay na lang sa igahan ng kaibigan kong si Juanito.

Kinulam mo siya!

Bakit mo nagawa sa kaibigan ko ang walang kahiyaan ha?

Galit na wika o manunang manda daw-daw kay Lolo Usting

habang walang tigil sa pagtarak ng punyal sa katawan ng Lolo ko.

Kahit hirap na hirap na si Lolo Usting

ay pilit pa rin siyang lumalaban sa manlalason.

Kahit sa kahuli-hulihang hiningaman lang

na mga sandaling iyon ay parang bigla o manung natauhan ng lalaki

at walang sabi-sabi ay mabilis na itong lumabas ng bahay

at tumakbong pa rin sa kanyang katawan.

Matapos mailahad ni Lolo Usting ang lahat,

doon pa lamang ito nalagutan ng hininga.

Manda ka sa akin.

Hahanapin kita kahit saan sulok man.

Kahit saan ka pa magtago.

Hindi ako papayag na mamuhay ka ng matiwasay

habang ang Lolo ko ay karumalduma lang sinapit bago ito nalagutan.

Galit na sambit ko noon.

Matapos kong mailibing si Lolo Usting

nagalungkat ako ng iba pa niyang mga kagamitan sa loob ng kanyang kwarto.

Habang naghalungkat nga

ay nakita ko ang mutsyang ibinaon sa akin ni Lolo noon.

Nakababad yun sa langis at may mga iba't ibang klaseng halamang ugat

ang nakahalo dito.

Naman ang ginawa ko ay kinuha ko ang mutsya

at ibinalot sa pulang tela at ginawang kwintas.

Sa sobrang galit na nararamdaman ko ay pinag-aralan ko

ang masamang gawain ni Lolo Usting.

Inaral ko na maigi ang pangungulam

gamit ang libretang itim.

At dahil sa nasa duguna namin ang pangungulam kong kayat

madali ko lang nakabisado ang lahat ng iyon.

Ilang gabi akong nagtsagang gumikising ng alas tres na madaling araw

para magdasal at magusal ng mga buhay na salitang

gamit ng mga nasa kaliwa.

Ginamit ko rin ang mga naiwang kagamitan sa pangungulam ni Lolo Usting

at sa bawat pagbanggit ko ng mga buhay na salita sa kaliwa

may kasama yung hinanakit

dahil sa pangungulila ko kay Lolo.

Sa paglipas ng siyam na araw ay tuluyan ko nang natapos

ang pagpopoder sa katawan

at pagkakabisado sa pagre-ritwal.

Kaya naman ang kasunod ko ay nangyari.

At sa paglipas ng siyam na araw ay tuluyan ko nang natapos

At sa paglipas ng siyam na araw ay nangyari.

At sa paglipas ng siyam na araw ay hinanap ko ang mandadaw daw na pumatay kay Lolo.

Nang matuntun ko na at nakita ng malapitan ang mandadaw daw na iyon,

nakaramdam ako ng galit at paggamuhi

dahil sa nakita ko itong masayang nakikipagkwentuan sa mga kaharap

na sa palagay ko ay mga kaanak nito iyon.

Hindi na ako nagpatumpik-tumpik pa.

Agaran na akong nagpalipadhangin nun.

At tinandaan ko ang bawat hugis na mukha ng lalaking ito.

Matapos kong mag-usal ng buhay na salita at nagpalipadhangin,

ay marahan na akong umatras sa pinagkukublihan at umuwi sa bahay.

Manda ka sa akin.

Pinatay mo si Lolo Usting kaya nararapat lamang din na buhay mo ang kabayaran.

Sa isip-isip ko nun.

Sa bawat paglipas ng araw ay panay ang pagtatanim ko ng kulam sa katawan ng lalaking mandadaw-daw.

Nung una ay nahihirapan pa nga ako gawa ng mataas ang puder nito sa katawan.

Pero dahil sa hindi ako tumigil sa paghanap ng paraan para mabasag ang puder na yon,

kung kaya't tuluyan ko nang napasok ang katawan niya at nabaunan ng kulam.

Matapos kong ang baunan ng kulam ay nababasag.

Ay doon ko rin napagtantong,

hindi lang pala ito isang manlalason.

Isa rin itong aswang.

Humanda ka sa akin.

Hindi ako titigil hangat hindi ko makikitang malagutan ka ng ininga.

Wala akong pakialam kahit isa ka mang aswang.

Isang gabi,

habang isinasagawa ko ang pagre-ritual ay nararamdaman ko ang presensya ng lalaki.

Nagsusumigaw at humihingi ng tulong.

Pero kahit anong pagpupumiglas ng manlalason, Sir Seth,

wala na itong nagawa pa.

Dahil tuluyan ko nang napasok ang kanyang katawan.

Sa bawat pagbigkas ko ng mga kataga,

ay isa-isang tinataniman ko ng mga insekto ang buong katawan nito.

At yun nang unti-unting papatay rito sa loob ng pitong araw.

At yun nang unti-unting papatay rito sa loob ng pitong araw.

Tuwing sumasapit rin ng ika alas tres na madaling araw,

ay naguusal ako ng orasyon.

Nang sa ganon ay babangunguti nito at mapapaniginipan

ang mga bagay na ginagawa kong pagpapahirap sa kanya.

Pero sa panaginip ng lalaki,

hindi ko pinapakita mukha ko.

Bagkos ay pinaparamdam ko lang dito ang karumal-dumal na ginawa niya kay Lolo.

Sa bawat araw na lumilipas,

ay patinde ng patinde ang pagre-ritwal na ginagawa ko

para pahirapan ang biktima.

Pinapamaga ako at pinapalata ang binte

at ang kamay nito na animo'y nagkaroon ng diabetes.

Isang gabi,

kasalukuyan akong nagre-ritwal.

Nang bigla na lamang akong nakarinig ng malakas na kalabog sa bubungan.

Kasunod noon ay ang paghunin ng wak-wak.

Hindi,

hindi ako nagpagtinag kahit na halos nuklapin na ang bubungan ng bahay.

Talagang tinapos ko ang pagre-ritwal

bago ko binalinga ng aswang na gumagambala sa labas ng bahay noon.

Nang matapos na akong mag-ritwal,

bit-bit ang tabak na may orasyong nakabaon

ay naglakas loob akong lumabas ng bahay at hinamon ang nilalang na yon.

Hindi naman nagtagal ay isang napakalaking ibon ng dumaan.

Sa harapan ko,

nagpasabog yon na napakabahong amoy.

Kaagad na iwi, nasiwas ko ang tabak.

Agara namang nakaiwas ang ibong patuloy pa rin sa paghuni

nang nakakakilabot noon.

Animal ka,

may lakas ka pa talagang sumugod dito kahit nasa bingit ka na ng kamatayan ha.

Lumapag ka sa lupa at maglaban tayo.

Napakaduwag mong demontres ka.

Galit kong sigaw habang nagpapakamot.

Nakawala ng mga orasyon.

Makaraan ng ilang saglit ay natanaw ko ang pagbulusok ng malaking ibong may malapaniking pakpak.

Bagya akong napaatras ng sa ganon.

Ay hindi ako matamaan.

Pagkabagsak nito sa lupa ay nawala na lamang bigla ang nakakatakot na ibon na yon.

Sa halip ay isang lalaking may makapal na balahibo ang nakita ko.

Nung matitigan ko ang katakot,

takot na itsura nito,

napagtantukong ito ang lalaking manda daw-daw.

Nakamunti ka ng lumason sa akin noon.

Ayop ka.

Pinatay mo yung lolo ko.

Gumisi ng nakakapangilabot ang nilalang.

Bago ito nagsabing,

hindi lamang umano si Lolo Osting ang pinatay niya,

kundi ang aking inarin noon.

Kini-tila.

Iyan niya ng buhay.

Napakawalang hiya mo talagang animal ka.

Hindi na ako nagaksaya pa ng oras.

Agaran kong sinugod ang nilalang at walang habas na pinaghahataw ng tabak.

Dala ng matinding galit ay wala na akong pakialam

kahit na masugatan man ako gamit ang mahahabang kuko ng aswang na yon.

Ang mahalaga sa akin ang mga sandaling yon.

Mapatay ko ito at maipaghiganti ko ang aking ina at si Lolo Osting.

Halos mag-iisang oras din ang labanan bago ko napatay ang nilalang.

Pero bago pa yung bawian ng buhay,

pinilit ko itong paaminin kung ano ang dahilan.

Bakit niya pinatay ang pamilya ko?

Doon nga ay nalaman kong matagal na palang may alita ng pamilya nito.

At ang pamilya namin.

Dahil pinatay umano ni Lolo Osting ang panganay nitong kapatid.

Ayon pa sa kanya, matagal na panahon siyang naghintay para makapaghiganti.

Isa pa, ay kinulam ni Lolo Osting ang matalik niyang kaibigang si Mang Juanito.

Gumanti lamang umano siya.

Matapos ang kaganapang yon, nilisan ko ang baryo.

Pero, nagpakalayo-layo ako na parang para magbagong buhay.

Sapat na sa aking naipagiganti ko ang aking pamilya sa kamay ng lalaki.

Muli, ako ito, si Alejandro, ang apo ng bantog na swang.

Thank you for watching!