GANTI NG ISANG AMA | Aswang True Story JOIN Xethennial Membership: https://www.youtube.com/channel/UCZ6nWtA2u9KS3EreDzMrYew/join - Unique Badge and Emoji sa live chat at comment section - Shout-out sa new members/renewed members sa simula ng video Email: mkn.thelmo@gmail.com mga kwento ni Thelmo channel: https://www.youtube.com/c/mgakwentoNiThelmo Xeth Tagalog Horror Animation: https://www.youtube.com/c/XETHTagalogHorrorIllustration Sir Xeth channel: https://www.youtube.com/c/ThelmoFiles Facebook Account: https://web.facebook.com/xeth.helmo.3 Facebook Page: 1. https://www.facebook.com/Mga-kwento-ni-Thelmo-328269211396623/ 2. https://www.facebook.com/ProyektoHelmo Instagram: https://www.instagram.com/xeth_helmo/ #ThelmoHorrorStories #TagalogHorrorStories #MgaKwentoNiThelmo

Video Transcript / Subtitles:( AI generated. About AI subtitles » )

* AI ("Artificial Intelligence") subtitles on Tagalog.com are generated using "Whisper" by OpenAI (the same company that created ChatGPT and DallE2). Results and accuracy may vary.
* The subtitles do include errors occasionally and should only be used as a tool to help with your listening practice.
* You can request this website to create a transcript for a video if one doesn't already exist by clicking the "Request AI Subtitles" button below a video. Transcribing usually takes 30-40% of the length of a video to complete if there are no other videos in the queue. For example, a 21 minute video will take 7-8 minutes to transcribe.
* Running a super fast cloud GPU server to do these transcriptions does cost money. If you have the desire and financial ability, consider becoming a patron to support these video transcriptions, and the other tools and apps built by Tagalog.com

MGA KUWENTO NI ZERO

Isang araw ay may trahedyang mangyari sa kaisa-isahan mong anak.

Handa mo bang hayaan ng batas ang magbigay ng ustisya dito?

O ikaw mismo ang maniningil sa mga makasalanang may gawa nito?

Isang mapagpalang araw, mga kagiliw.

Lalong-lalong na sa'yo, Sir Seth.

Tawagin niyo na lamang po ako sa pangalang Ronan.

Naisip ko.

Naisip ko lang ibahagi sa inyo ang kwentong hango sa tunay na buhay

at mismong karanasan ng tiwin kong Sir Rene.

Noong naninirahan pa lamang ako sa Podernya.

Matagal na panahon na ang nakalipas.

Dekada sesenta nang mangyari ito

sa lugar na Maguindanao del Sur.

Na mga panahon ito ay nasa edad labing pitong taong gulang pa lamang ako.

At naninirahan pa sa puder ng tiwin ko.

Konting pagpapaliwanag lamang mga kagiliw

patungkol sa tiwin kong si Tio Rene.

Bata pa lamang ako ay bantog na itong albularyo sa baryong kinatitiran namin.

Kalapit bahay lang namin ito dahil kapatid siya ng aking ina.

Kaya naman sa tuwing may mga nagpapagamot sa kanya

ay nakatoon din ang pansin ko sa mga ito.

At nangyari,

kahit na nasa liblib na baryo pa kami nakatira ay

dinarayo siya ng mga taong nais magpagamot sa kanya

na galing pa sa iba't ibang lugar.

Halos araw-araw ay may ginagamot si Tio Rene.

At ito na nga ang kinabubuhay nila.

Hindi man nagbapabayad ang tiwin ko

ay nagbibigay naman ang donasyon ng mga taong ginagamot niya.

Hindi umalis sa mga ito hanggat hindi tinatanggap ni Tio

ang pagkain na tinumingdala nila.

Hindi naman kailangang mamahalin pagkain

o ano pa man ang donasyong sinasabi ng tiwin ko.

Kahit may isang pirasong sigarilyo lang

sapat na sa kanya at siya pangamismo ang nagpapasalamat.

Simple lamang ang pamumuhay niya kasama ang kanyang asawang si Tia Pat

at ang nag-iisang anak nilang si Lita

na mas bata lang sa akin ng dalawang taon.

Masasabi kong puno ng pagmamahalan

masaya at masagana ang kanilang pamilya.

Likas na sa tiwin ko ang pagiging palabiro at masayahin noong araw.

At kung ano ang binait nito

ay doble naman ang pagiging bait ng kanyang asawang si Tia Pat.

Kaya naman namanan ito ng kanilang anak.

Maganda, masunurin at napakabait din.

Halos lahat ng tao sa baryo namin ay kinagigiliwan ito.

Subalit nang ubidad ng sampung taong gulang ang anak nilang si Lita.

Sa kasamaang palad, binawian ng buhay ang kanilang ilaw ng tahanan.

Nagkasakit ito ng malubas sa baga.

At dahil malayo kami sa kabiasnan at mahirap pa

ay hindi na nagawa pang ipagamot sa mga espesyalista si Tia Pat.

Hindi na rin ito nagamot ng tiwin ko

dahil taliwas na ito sa ginagawa niya.

Alam niya din naman kasi ang limitasyon niya

at alam niya ang pagkakaiba ng sakit na kailangan ng doktor

at sakit na gawa ng mga elemento at nilalang sa paligid natin.

Magmula ng pumanaw ang kanilang ilaw ng tahanan

ay nawala ang pagiging palabiro ng tiwin ko.

Parati na itong seryoso sa ginagawa niyang panggagamot.

Hindi gaya dati na parati siyang nakikipagbiruhan

at kamustahan sa mga ginagamot niya.

Pero naiintindihan ko naman yun

dahil maging silita,

naging tahimik na rin ito magmula ng mawala ang kanyang ina.

Dinamdam talaga nila ang pagkawala ng mahal nila sa buhay.

Pero kahit ganun pamanay alam kong lumalaban

at pilit pa rin silang nagpapatuloy sa pakikipag sa palaran.

Magmula rin noon ay sa kanila na ako tumira.

Sinabi ko kasi sa tiwin ko na nais ko ding matutong manggamot

at sumunod sa yapak niya.

Wala namang kaso sa pamilya ko yun

dahil nasa angkan na talaga namin ang pagiging albularyo

at pagkakaroon ng kaalaman pagdating sa lihim na karunungan.

Isa pa,

ilang minuto lang din naman ang lakaran

ng kinatitirikan nila tiyo sa bahay ng mga magulang ko eh.

Mas pinili ko lang na manatili roon

para masamahan ko ang tiwin ko.

At maibisan man lang na ito.

At maibisan man lang na ito.

At maibisan man lang na ito.

At maibisan man lang na ito.

At maibisan man lamang ang pangungulila nito.

Likas din kasi sa akin ang pagiging madaldal at mausisang bata.

Halos hindi ako maubusan ang sasabihin kapag may kausap ako.

Hindi din naman tinanggihan ang tiwin ko

ng sabihin ko sa kanyang nais kong maging kagaya niya.

Sinabi pa nga nitong tuturuan niya ako hanggat gusto ko.

Magmula nang tumira ako sa bahay ng tiwin ko,

nagumpisan na rin ang pag-aaral ko sa panggagamot.

Naging alalay at utosan niya ako nang sa ganon

ay mabilis kong makabisa ang mga kagamitang ginagamit niya.

Hanggang sa lumipas ang ilang taon,

tumungtong na ako sa edad na labing pitong taong gulang.

Nanggagamot na rin ako ng mga panawang ito.

Pero sa mga hindi malalang sakit pa lamang.

Tanging may mga lagnat,

nabati at nausog pa lamang ang ginagamot ko.

Kapag maluban ang mga ito gaya ng barang, kulam at iba pa

ay tiwin ko pa rin ang gumagamot.

Nang mga panawang ito ay nakikita kong nakakabawi na rin ang tiwin ko

at ang anak niyang silita sa pagkawalaan ng kanilang ilaw ng tahanan.

Bumalik na ang dating sigla ni Tio Rene at Lita.

Madalas ko na silang nakikitang nagbibiruan at naguhusap.

Hanggang sa isang umaga,

habang papauwi kami ni Lita galing sa palengke dahil

namili kami ng mga kakailanganin namin sa susunod na araw dahil karawan ito,

ay may nadaanan kami mga lalaking nagiinuman.

Mga tambay ito sa lugar namin.

May mga kasamaan silang bagong saltang kabinataan sa baryo.

Halatang may mga tama na nangalak.

Nakita ko kasing ilang bote na nangalak ang nakatumba sa gilid ng lamesa nila nun.

Uy! Ino muna kayo dito!

Uy ka ng isa sa mga binata na anak ni Aling Belen na mula pa sa syudad.

Ah, sige lang. Masyado pang maaga. Wala pa kaming umagahan.

Tumanggi ako sa mga ito dahil hindi naman ako umiinom.

Weh! Oh! Totoo ba yan?

Wala ka pang kain.

Eh, kasarap kaya ng kasama mong yan?

Hindi po ma... nakakain yan?

Tanong ng isa pa.

Tumayo pa nga ito tumarang sa daanan namin ni Lita.

Anong sabi mo?

Tanong ko.

Dahil iba ang pagkakaintindi ko sa sinabi nito at hindi yun maganda.

Nakita kong bagya nitong pinasadaan ng tingin si Lita.

Na mababakas sa mukha nito ang kamanyakan.

Dahil sa ginawa niyang yun ay naitulak ko siya papalayo sa amin.

Hoy! Hoy! Angas mo ah!

Ikaw na nga yung inaayang uminom. Nagyayabang ka pa.

Anong pinagmamalaki mo?

Asik na wika nito.

At mabilis na dumapo sa mukha ko ang matigas niyang kamao.

Makikipagsuntukan na sana ako ng awatin ako ni Lita.

At yung pinagmamalaki mo si Lita.

At yung pinagmamalaki mo si Lita.

At yung pinagmamalaki mo si Lita.

At yung pinagmamalaki mo si Lita.

At yung pinagmamalaki mo si Lita.

At sinabing hayaan na tumalis na kami.

Nang tingnan ko din ang mga kasamanong lalaki ay nagtayuan ang mga ito.

Teka pare, huwag namang ganyan.

Itong si Ronan, hindi naman talaga ito umiinom eh.

Bawal sa mga albularyo yung mga yun.

Wika ni Abner, isa sa mga tambay sa lugar namin at kasama din nilang uminom.

Ano? Albularyo?

Ha! Doktor Kwakwak pala ito eh.

Siguro kapag sinapak ko pa yung mukha mo eh, yakang-yakamong pagalingin yan.

Sambit nang sumapak sa akin nun.

Tama na, tara na Ronan.

Ikaw Abner, pagsabihan mo yung mga dayo mong kaibigan.

Galit na wika ni Lita.

At hinila na ako palakad nun.

Nang makalayo na kami sa mga nagiinuman ay pinagalitan pa ako ni Lita.

Dapat hindi mo nalang sinabihan mo.

Dapat hindi mo nalang sila pinatulan.

Nasa pakapatuloy.

Alam mo namang mga may espirito ng alak yung mga yun.

Ahayaan mo nalang ba nabastusin kanila ng ganon, Lita?

Ni nakainuman sila o hindi?

Dapat alam nila paano rong respeto ng babae.

Eh nako, alam mong hindi pagpatol ang solusyon ng lahat ng problema.

Wag mo nalang ipaalam to kay Itay at pareho pa tayong malalagot dun.

Nang sabihin niya yun ay nanahimik na lamang ako.

Hanggang sa nakauwi na kami sa bahay.

Naabutan na naming may nagpapagamot kay Tiyo Rene.

Nang mailagay ko na sa kusina mga pinamili namin ni Lita.

Tinulungan ko na si Tiyo sa ginagawa niyang panggagamot.

Hindi ko na nga pinagtunan pa ng pansin ng pangyayari ay sa taan at naging abala na rin ako nun.

Lingid sa kalaman ko nun.

Na may mas malalapa palang gamit.

Ang lalaking sumapak sa akin.

Makalipas ang ilang araw ay tila ba takot nang lumayo ng bahay si Lita.

Sa tuwing inuutosan ito ng kanyang ama na bumili sa tindahan kung nasaan.

Nasa bunga dito ng baryo.

Ibinabato ito ni Lita sa akin.

Aanya pa ay tinatamad siyang maglakad at minsan ay kung ano-ano na lamang ang idinadahilan ito.

Huwag lamang siyang magawi sa mataong parte ng baryo namin.

Kung saan parating tumatambay si Labner at ang mga kasama nito.

Bakit ba sa akin mo lagi binabato yung utos ni Tiyo?

Alam mo naman marami rin akong ginagawa.

Binsang reklamo ko.

Eh bakit ka ba nagre-reklamo?

Utos naman ni Ita yan eh.

Kaya dapat ikaw yung gumawa niya kasi tinuturuan ka niya.

Pataray na wika nito.

Ikaw naman siyang inutusan diba?

Ani ko at makikipagdebate pa sana ako nang marinig kong boses ni Tiyo Rene

na hinahanap na ang pinapabili niya kay Lita.

Tay, si Ronor na daw po yung bibili.

Tugo nito sa tanong ni Tiyo at nagtatakbo na palapit sa kanyang ama.

Napailing na lamang ako at napabuga ng hininga dahil sa kakulitan ng pinsan ko na yon.

Wala na nga akong ibang nagawa kundi ang lupo.

Tumarga at bilhin ang pinapabili ng tiwin ko na dapat ay si Lita ang gagawa.

Narinig ko pang sinabi nitong bilisan ko kaya nagmadali na akong lumabas ng bahay.

Naglakad patungo sa tindahang nasa bungad ng baryo.

Nang makarating ako roon ay nakita ko agad si Labner na nakaupo at nakadambay sa isang tabi kasama ang mga kaibigan niya.

Nilagpasan ko ang mga ito at bumili na ako dahil nagmamadali na rin ako noon.

Matapos kong bumili at maglalakad na sana ako pabalik sa bahay,

ay bigla akong hinarang nung lalaking sumapak sa akin na napagkilanlan kong Diego.

Napalinga-linga pa ito na para bang may hinahanap.

Wala ka bang dalang pagkain?

Tanong nito na ipinagtak ako.

Anong pagkain?

Balik na tanong ko.

Yung magandang babaeng kasama mo?

Magbahagi ka naman ang pagkain mo.

Tugon ito na bakas sa kanya muka at boses ang pangasar.

Nang sabihin niya yun na hindi na ako nakakapagtimpi pa,

inundayan ko agad ito ng sapak.

Mabilis naman itong nakabawi at nagpambuno kaming dalawa.

Habang nagpapagulong-gulong kami sa lupa,

may naramdaman akong isa pang sumapak sa akin.

Dalawa na silang nagsasalita ng santok sa akin noon.

Tanging pagsalag at pag-ilag na lamang ang ginagawa ko,

pero dahil may kaliitan ako at kapayatan,

ay wala na akong naging laban sa kanilang dalawa.

Habang si Abner na matagal ko ng kakilala,

ay hindi alam kung ano ang gagawin niya.

At nagdawag na lamang ito ng matatanda

para umawat sa dalawang pinagtutulungan ako.

Tama na!

Awat ng isang may edad na lalaki sa dalawa.

Inalayo ang mga ito sa akin.

Napakabastos niyo!

Huwag na huwag niyong babastosin yung pinsan ko, ha?

Bulyaw ko sa mga ito.

Nakita ko namang tanging pagngisi lang ang ginawa ng dalawa.

At nagsalita pang isa na,

Hindi pa tayo tapos, ha?

Inayo pa ka.

Makakaganti din kami.

Nang makalayo ng dalawang dumumog sa akin,

napatingin na lamang ako kay Abner.

Kinuha ang mga pinamili ko.

Saka ako naglakad papalik sa bahay.

Iika-ika na ako nang makarating sa bahay.

Putok pa ang labi at kilay ko nun.

Ikaw ba naman pagtulungan ng dalawang naglalaki ang lalaki, di ba?

Nangyari sa'yo?

Tanong ng tiuhin ko nun.

Napaaway lang tiong.

Tugon ko.

At iniabot na sa kanya ang mga pinamili ko.

Nakita ko naman.

Nakita ko naman.

At ito yung namang bagyang nagbago ang ekspresyon na mukha ni Lita.

Na para bang alam niya kung ano ang nangyari sa akin at sino ang may gawa nun.

Suskambata ka.

Hindi ba't sinabi ko nang hanggat kaya mo ay umiwas ka sa gulo at kontrolin mo ang emosyon mo?

Dahil kung hindi,

ikaw yung kukontrolin yan.

Lita anak,

gamutin mo yung sugat ng pinsan mo.

Nang makarating kami doon ay

doon na niya nga ginamot ang mga pinamili ko.

Sa mga natamukong sugat.

Sila ba'y may gawa nito?

Tanong ni Lita.

Hindi naman ako sumagot pa at batid kong alam niya kung sino ang nakaaway ko.

Ayon kay Lita.

Sila umano ang daylan kung bakit ayaw niyang magpupunta sa parting yun.

Ilang beses na umano siyang binastos.

Kaya siya na mismo ang umiiwas para wala ng gulo pa.

Dagdag pa nito.

Matapos niyang lapatan ng gamot ang sugat ko sa kilay.

Na ikinatingin ko naman sa kanya.

Hanggat maaari umiwas tayo sa gulo.

Yan yung laging bili ni Itay.

Mahina niya pang uwi ka.

At iniabot na sa akin ang gamot na para sa labi ko.

At umalis na ito sa harapan.

Naisip ko na ng mga sandaling yun.

Na isumbong kay Tio Rene ang mga binatang nambabasto sa pinsan ko.

Pero dahil sa sinabi ni Lita, ay hinayaan ko na lamang ulit yun.

Ginawa ko na lamang ang sinabi ng pinsan ko na mas mabuti pa ang umiwas sa gulo.

Nang sa ganun ay matiwasay ang pamumuhay namin.

Nang mga sumunod na araw ay tuloy pa rin ang pag-aaral ko ng mga banal at buhay na salita.

Pero magmula nang magdumugan kami ng kaibigan ni Abner na napagkilalan kong Diego at Hector.

Sa tuwing inaabot ako ng gabi sa kalsada at malayo sa bahay,

parati na lamang akong nakakarinig ng huninang wakwak.

Na para bang sinusundan talaga ako nito.

Hanggang sa isang gabi nun.

Galing ako sa bayan dahil may pinabilis sa akin ang mga magulang ko.

Kaya naman inabutan na ako ng gabi sa daan.

Nung pabalik na ako sa bahay ni Tio Rene.

Pabalik.

Habang naglalakad ako sa madilim na parte,

ay bigla na lamang may humarang sa akin na isang malaking kulay itim na aso.

Nagbabaga mga mata nitong nakatitig sa akin at nag-aangil pa sa galit.

Hindi ko na inisip ang normal na aso lamang ito.

Dahil halata namang hindi.

Base pa lamang sa laki nito na animoy kasing laki ng batang kalabaw

at pulang-pula ang mga mata.

Lumaki na lamang din ako sa baryo namin

wala namang mag-aalaga ng ganong klaseng aso.

Agad akong nagdasal ng orasyon

pangontra sa nilalang na ito

na nasa harapan ko nun.

Kasunod noon ay binunot ko ang tansong patalim

na palagi kong dala at nakasiksik lamang

sa gilid ng suot kong salawal.

At nakaramdaman ako ng takot

ay nilakasan ko ang loob ko.

Hindi naman yun ang unang beses

na nakakita ako ng ganong klaseng nilalang.

Ilang sandali pa ay bigla na lamang

itong gumilid sa daan na parabang

natatakot itong lumapit sa akin.

Inaasaan ko na rin yun dahil na mga sandaling yun.

May mang ilan nila na akong tangang medal yun

at pangontra sa nilalang naswang.

Nang tuluyan na nga itong gumilid ay marahan na akong

nagpatuloy sa paglalakad.

Pero hindi ko pa rin inaalis ang tingin ko sa nilalang na yun.

Alerto pa rin ako dahil baka nagaanap lamang ito

ng tsyempo para sugurin ako nun.

Maya-maya lang ay nawala na ito sa paningin ko.

Sumuot na sa kagubatan.

Kasunod noon ay nakarinig ako ng malakas na huninang wak-wak.

Tanda na ako.

Nagpapalayo na ito.

Doon pa lamang ako kumaripas ng takbo papauwi sa bahay ng tiyuhin ko.

Nang makarating ako sa pinto,

nakita ko na si Tiyo Rene na nakatayo at alatang nag-aabang sa akin.

Tiyong, narinig mo ba yun?

Tinambangan ako nun sa daan eh.

Pero umalis din naman agad.

Tanong ko sa tiyuhin ko.

Nagmadali na akong pumasok sa loob ng bahay.

Kahit na kasi may kaalaman at tangan ako,

hindi ko ipagkakailang grabe pa rin ang takot na nararamdaman ko

sa mga ganitong nilalang.

Narinig ko nga eh.

Mabuti at hindi ka dinumog.

Tugo ni Tiyo at isinarampin tuwan.

Nang hanapin ko si Lita,

sinabi ng tiyuhin ko na natutulog na ito.

Kaya naman sa tiyuhin ko na lang ibinigay ang ipinapaabot ng araw.

At ito ay ito.

Ito ay ito.

Ito ay ito.

Ito ay ito.

Ito ay ito.

Ibinigay ang ipinapaabot ng aking inang pagkain para sa pinsan ko.

Agad na nga rin akong nagpahinga dahil anong oras na rin.

Kinabukasan,

tinanghali na ako ng gising.

Mabuti na lang at wala namang nagpapagamot kay Tiyo rin eh.

Naabutan ko na lamang itong naglalagay ng lana sa maliliit na botelyang ginagamit namin sa panggagamot.

Mabuti at gising ka na.

Magkape ka na.

Aning nilitas sa akin.

Tumanguna namang ako at matapos kumagilamos ay nagtimpla na ako ng kape.

Umupo sa upuang nakatapat sa mesa kung saan may ginagawa ang tiyuhin ko.

Habang nagkakapi nga ay tinutulungan ko na rito sa ginagawa niya.

Nagpaalam si Lita noon na pupunta siya ng bayan.

Tinanong siya ng Tiyo kung ano ang gagawin roon.

May bibilhin lamang umano ito.

At matagal-tagal na rin umano itong hindi nakakapunta sa bayan noon.

Anong oras ka uwi?

Sabi ni Tiyo.

Hindi pa ako magtatagal roon tay.

Mamayang tanghalin na ako pupunta para hindi mainit.

O sige.

Basta huwag ka magtatagal doon ah.

Ronan, ilagay mo na yung mga langis na to sa altar ng madasalan natin mamayang alas tres.

Baling ng Tiyo ko sa akin.

Kaya naman dali-dali ko nang nilagok ang kaping iniinom ko at sinunod na ang utos ng Tiyo'in ko.

Matapos yun ay naging abala nga kami ni Tiyo sa paggawa ng mga pangontra tabak.

Namalayan ko na lamang na hapon na nang magpaalam si Lita na aalis ito at pupunta ng bayan.

Dahil abala kami ni Tiyo ay hindi na namin siya napagtuunan pa ng pansin.

Nakita ko na lamang na umalis ito noon.

Nang araw na yon, pakiramdam ko ay napakabagal ng takbo ng oras.

Nananakit na ang tuhod ko sa kakaluhod dahil sa pagdadasal namin ni Tiyo sa mga ginawa naming habak at pangontra.

Dahil hindi naman pwedeng itigil yon para magpahinga.

Kaya tiniis ko na lamang ito hanggang sa matapos kami.

Madilim na nang matapos kaming magdasal ni Tiyo rin eh.

Nalaihan ko na lang.

Ay nangalay na talaga ang mga tuhod ko ng mga sandaling yon.

Pero laking pagtataka namin.

Madilim na.

Wala pa rin ang pinsan ko.

Hindi pa ba umuwi si Lita?

Tanong ng Tiyo rin ko noon.

Hindi pa po ata Tiyong pero sabi noon kanina hindi daw siya magtatagal diba?

Tugon at balik na tanong ko sa kanya.

Anong oras na ba?

Titingnan ko pa yung orasan, Tiyo.

Dali-dali ko nang ang tinignan sa may sala kung anong oras na dahil naroon ang orasan na minsan nakasabit sa pader.

Napakunot ang noo ko.

Gabing-gabi na noon.

Napatingin na lamang ako na may pag-alala sa Tiyo rin kong sumunod din pala sa akin.

Dahil magmula nang tumira ako sa bahay ng Tiyo rin ko.

Ni isang beses ay hindi umuuin.

Hindi nang ganun kagabi ang pinsan ko.

Ni hindi pa nga ito nagpapaabot ng dilim sa daan.

Hanapin mo yung pinsan mo, Ronan.

Sige po.

Yan na lamang ang naging tugon ko at nagmadali na akong lumabas ng bahay.

Kahit naramdam-naramdam ko pa rin ang ngalay ng mga pako, binaliwala ako na lamang ito.

Hindi na kasi maganda ang pakiramdam ko ng mga sandaling yon.

May kaibigan.

May kaibigan.

May kaibang takot ang namumuo sa diblib ko.

Gabi na.

Halos sarado na ang mga kabahayan sa baryo namin.

Kaya naman wala ako mapagtanungan kung may nakakita ba sa pinsan ko.

Ang bala ko noon ay magtungo din ang bayan at doon hanapin si Rita.

Pero bago pa man ako makarating sa may sakayan, nakabangga ako si Abner.

Ano ba yan?

Hindi ka ba tumitingin sa dinadaanan mo?

Anito.

At nagmamadali ng maglakad palayo na para mangbalisa noon.

Teka lang Ner, may itatanong ako sa iyo.

Awat ko sa kanya.

Hinawakan ko pa siya sa balikat para huminto ito sa paglalakad.

Nakita mo ba si Rita?

Kanina pa kasi siya hindi umuwi eh.

Tanong ko noon.

Naikinatigil naman ito at hindi makatingin sa akin ng derecho.

Ano?

Ano?

O, si Rita?

Nauutal nitong tanong.

Na para bang naganap pa ito ng kasunod na sasabihin.

Hindi ko naman siya sinagot at tinintay ko lang kung may sasabihin pa ito.

Kita ko kasi ang butil na pawis na tumatagaktak sa noon yanon.

Wala, wala.

Anong malay ko sa pinsan mong yan?

Mabilis niyang sagot.

Iwinaksi na ang kamay ko.

O, saka nagmadaling maglakad pa palayo na ipinagtaka ko naman.

Ilang sandali pa, nakita kong tumatakbo si Diego at Hector patungo sa dinaanan ni Abner.

Nang tumapat pa si Diego sa akin, bagya pa ako nitong itinulak.

Dahil sa kailangan ko na rin mahanap ang pinsan ko ay binaliwala ko na lamang ang mga ito.

Nagpatuloy na ako sa paghanap noon.

Hanggang sa abutin na lamang ako ng alauna ng madaling araw,

kakahanap,

hindi ko pa rin talaga ito makita.

Kaya naman nagpasya na lamang akong umuwi at magpahinga muna saglit.

Pagod na pagod na ako at umabot na ako ng mga kung saan karatig baryo namin.

Nang makauwi ako,

laking gulat ko nang makita ko si Lita.

Na nakahandusay sa bakuran ng bahay nila.

Dagli-dagli ko itong nirapitan at tinawag ang tiyuhin ko.

Walang malay ang pinsan ko at puno ito ng pasa sa mukha at katawan.

Nasalat pa ng kamay ko ang basanghita nito nang buhatin ko siya.

Dahil sa madilim ay inakala kong tubig lamang yan.

Pero nang makapasok na kami sa loob ng bahay

at maliwanag ng paligid

ay doon ko na ako.

Doon ako nakitang

ang basang na hawakan ko.

Dugo pala.

Tiyong! Tiyong!

Bulyaw ko.

Dahil sa gulat at napatas pa ako bagya.

Dalidali namang lumapit ang tiyuhin ko at tinignan ang kalagayan ni Lita.

Doon ay nakita naming

madugo ang maselang bahagi ng katawan nito.

Halos magwala sa galit ang tiyuhin ko

ng maisip naming ginahasak.

Nasa ang pinsan ko nun.

Pinagsusuntok nito ang pader hanggang sa magkabutas-butas yun.

Hindi ko na rin mapigilang maiyak sa sinapit ng pinsan ko.

Matapos kong ang magayak na panlinis sa pinsan ko

ay inawat ko ng tiyuhin ko sa paglalabas nito ng nararamdaman niya.

Halos mawasak na rin kasi ang pader ng bahay namin.

Sinabihan ko na itong linisan niya si Lita nang sa ganon.

Ay makita namin ang maayos kung gaano kalalaang natamo ng pinsan ko na ito.

Nakita ko namang pinipilit nitong ikalma ang sarili.

Nanginginig pa ang mga kamay na nilinisan ang pinsan ko

habang patuloy pa rin sa pagtulo ang mga luha niya.

Hindi talaga namin inaasaan ang pangyaring yun

dahil niminsan ay wala kaming naging kaaway.

Maliban na lamang sa mga bagong salat.

Na alam kong iniiwasan naman ito ng pinsan ko.

Kaya hindi ko nabos maisip kung sino ang gagawa ng ganon.

Karumal-dumal ang ginawa nila sa pinsan ko.

Nang magising ang pinsan ko ay nagsisisigaw ito.

Nagpupumilit na lumayo sa amin ni Teorene.

Iyak ito ng iyak at takot na takot.

Anak, ako ito.

Si Itay mo.

Si Itay mo ito.

Ligtas ka na.

Taan na.

Awat ni Tiyo kay Lita.

Nang mapagtanto ng pinsan ko na ang kanyang amana ang karap niya.

Bigla niya na lamang itong niyakap at doon ay humabulgol ito ng iyak.

Hayop sila.

Pinabuy nila ako.

Hayop sila.

Sinong sila?

Sino anak?

Hindi naman sumagot ang pinsan ko.

Panay lang ang iyak nito.

Magmula noon ay kahit anong tanong at gawin namin.

Hindi ito nagsasalita.

Bakas na bakas ang takot at trauma sa kanyang muka.

Kaya naman hindi namin matukoy-tukoy kung sino ang animal na gumawa ng pangahalay sa pinsan ko na iyon.

Magmula din noon ay bihira na lamang mangkakita.

Ang gamot ang tiyuhin ko.

Parati na lamang itong nagkukulong sa silid kasama ang pinsan ko.

Ako na lamang ang pumapalit sa panggagamot.

Maging ang panggagamot sa mga binarang at kinulam.

Ako na rin ang humarap.

Hindi ko alam kung ano ang ginagawa ng pinsan ko at ni Tio Rene sa loob ng silid.

Basta't nauulinagan ko lamang ang tiyuhin ko na

para bang nagsasagawa ng isang ritual.

Naguusal ng mga dasal

na niminsan

hindi niya naituro sa akin.

Hanggang sa isang araw noon

bigla na lamang dumating sa bahay namin si Abner.

Malaki ang tiyan ito na animoy mga nganak na sa laki.

Nakita ko pang gumagalaw-galaw ito

na papahiyaw sa sakit ang binata.

Nang susuriin ko na sana ito ay

bigla namang lumabas ang tiyuhin ko sa pinto ng bahay.

Sa balkonahe kasi kami nang gagamot kaya naman laking pagtatak ako.

Dahil magbula ng mag-aasang pinsan ko ay hindi na humarap sa mga nagpapagamot si Tio Rene.

Pero sa pagkakataon niyon

hinarap niya si Abner.

Kasama pa ni Abner ang ama niyang si Mang Edgar.

Kitang-kita ko sa mukha ni Abner

na namimilipit na talaga ito sa sakit na nararamdaman niya.

Pakiusap Mang Rene.

Gamutin niyo po ako.

Pagmamakahawa nito.

Gaya ng nakagawian ni Tio.

Sinuri niya ito bago umpisa ng gamutan.

Sinabi ni Mang Edgar na ilang linggo nang gano'n ang sitwasyon ni Abner

na noong una ay masakit lang.

Namang ang tiyan.

At hindi naglaon ay bigla na lamang lumaki.

At may gumagalaw-galaw pa sa loob nun.

Sobrang sakit diyo manon ito na mahahalata ko naman sa itsura ng binata.

May hahalin tulad ko nga ito sa babaing manganak na.

Pero hindi pa man tapos suriin niyo ni Tio Abner ay nagsalita ito.

Hindi ko mapapagaling ang sakit mo Abner.

Hanggat hindi mo sinasabi ang kasalanang kinasangkutan mo.

Makasalan ng anak mo Mang Edgar.

Anong kasalanan?

Wala naman akong ginawang kasalanan.

Galit na sabi ni Abner.

Alam mo sa sarili mo kung anong ginawa mo.

Ginawa ninyo magkakaibigan.

Bumalik ka na lang kapag handa ka ng harapin ang kasalanan mo.

Umahinawang sambit ni Tio.

Tumayo na ito.

Tanda na tapos na nitong harapin ang binatang si Abner.

Walang ano-ano'y pumasok na rin ito sa loob ng bahay.

Narinig ko pang pinagalitan ni Mang Edgar si Abner bago sila umalis nun.

Na mga sandaling yun ay nakakaramdam na ako na baka

may idea na ang tiyuhin ko kung sino ang gumalaw sa pinsan ko.

Pagkaalis lang ni Abner at ng ama nito.

Ay kasunod nitong dumating si Hector.

Kasama ang tiyahin niya.

Tuyot na tuyot na ang balat nito na nagnanaknak at nagsusugat.

Nakita ko pang may mga nanang natuyo na ang sugat nito.

At kagaya ni Abner.

Namimilipit na rin ito sa sakit na nararamdaman niya.

At para bang isang ubo na lamang.

Papanaw na siya.

Nais din itong magpagamot.

Pero gaya ng nangyari kay Abner.

Ay ganun na ganun na lamang din ang sinabi ng tiyuhin ko.

Na tila ba inaasana ng tiyuhin ko ang pagpunta ng mga ito sa amin.

Matapos ang araw na yon.

Kinahaponan.

Habang kumakain kami ay tinanong ko sa tiyuhin ko kung

may idea na ba siya sa mga nagahasa ng pinsan ko.

At isuplong na namin ito.

At ito sa kinauukulan.

Para mabigyan na ng justisya

ang nangyari kay Litanon.

Hanggat wala tayong ebidensya.

Hindi tayo paniniwalaan ng batas na yan.

Magsasayang lamang tayo ng panaw na toras.

Mahirap lang tayo Ronan.

Kaya malabong panigan tayo niyan.

Ani ni Tiyo.

Pero Tiyong.

Paano naman natin makukuha yung justisya para sa pinsan ko?

Pero Tiyong.

Paano natin makukuha yung justisya para sa pinsan ko?

Hindi pwedeng baliwala na lang yan.

Tapos tuloy-tuloy lang yung paggala ng mga hayop na lumabastangan sa kanya?

Sabi ko nun dahil parabang baliwala na lamang ito sa tiyuhin ko.

Kung nais mo ng justisya para sa pinsan mo,

lalong-lalo na ako,

hindi ako titigil hanggat hindi nabubulok ang katawan ng mga hayop na yon.

Ayan mo.

Ilang araw na lang yung bibilangin.

Gagapang nasa lupa yung mga animal na yon.

Mahinahong sambit na yung tiyuhin ko.

Nahalatang nagpipigil lamang ito ng emosyon niya.

Nang gabi ding yon ay pinayagan ako ni Tiyo na pumasok sa silid kong saan siya nagsasagawa ng ritual.

Ayon pa rito.

Ipapakita niya sa akin kung paano siya maningil ng justisya.

Kaya naman umupo lang ako sa isang tabi

para panoorin ang gagawin ng tiyuhin ko.

Bago niya pa man umpisa ng ritual na gagawin niya,

pinag-usal niya muna ako ng orasyon na salitang pambakod sa sarili ko.

Matapos yon ay nahimik ako sa tabi.

Doon ay nakita kong may iginuhit si Tiyo na simbolo sa ibaba ng altar.

Pinahiga niya si Lita sa loob ng simbolong yon.

Habang suot-suot nito ang damit, noong gabing naghahasa siya.

May bahid pa nga yun ng dugo.

Kasunod noon ay tinalian niya ng kulay itim na sinulid ang hinliliit na daliri ni Lita.

Nagsindi na rin siya ng kulay itim na kandila.

Hindi pa man nag-uumpis ang magdasal si Tiyo.

Nanindig na agad ang balahibo ko.

At ramdam na ramdam ko ang maitim na presensyang agarang bumalot sa loob ng silid.

Mas lalo pa itong lumakas ng marinig kong mag-usal ng dasal si Tiyo na hindi ko talaga maintindihan.

Kahit anong pilit ko noon.

Ilang sandali pa, nakita kong may mga insektong gumapang sa katawan ng pinsan ko.

Sa isang kurap lang ng mga pinanong.

At sa isang mga mata ko, bigla na lamang ding naglaho ang mga yon.

Sumapit na lamang ang hating gabi ay nagdadasal pa rin ang tiyuhin ko.

Hanggang sa maya maya pa, bigla akong nakarinig ng kalabog sa bubungan.

Kasunod noon ay ang pagkoskos nito na parabang gustong gusto ng tuklapin ng kung sino man ang nasa bubungan na yon.

Nakarinig na rin ako ng mahinang huninang wakwak.

Nabatid kong nasa paligid na lamang namin nito.

Nang sipatin ko ng tingin ang tiyuhin ko, ay nakita kong naghuba nito ng damit niya.

Nanlaki talaga mga mata ko, dahil sa nakita kong may malaking marka itong nakaguhit sa may likuran niya.

Ito ang marka o simbolo.

Ito ang mga itong tiyuhin ko ng matataas na uri ng mambabarang at mangkukulam sa lugar ng kabisayaan.

Halos sakupin na ng markang ito ang likuran ng tiyuhin ko.

Doon ko lang napagtantong magmula pala ng tumira ko sa kanila.

Ay nang gabi niyon ko lang nakitang naghubad ng pangitaasang tiyuhin.

Walang sabisabitong tumayo.

Walang sabisabitong tumayo.

Walang sabisabitong tumayo.

Walang sabisabitong tumayo.

Walang sabisabitong tumayo.

Wala na mga matatang pangitaasan.

Walang madakitang residual.

Nakadpatungo sa labas ng bahay, habang ang pinsan ko naman ay tulog na tulog pa rin sa kinahihigaan niya.

Dali-dali kong sinunda ng tiyo rin ako na papalabas na ng bahay nun.

Pagkalabas nga nito, walang ano-anong dinambahan kaagad nito ang nilalang na hindi ko alam kung saan ito nagmula.

Gamit lamang ang kamao ng tiyuhin ay nakipag sa gupaan nito sa nilalang.

Habang sinusuntok at tinatadya ka ni tiyo ang aswang, ay siyang pag-ilag at pagdumog naman ito sa kanya.

Nang tutulungan ko na ang tiyuhin ko, iwinaksi lamang ako ng nilalang at tumilapon agad ako sa malayo.

Ramdam na ramdam ko ang galit ng nilalang na yon sa tiyuhin ko.

Pero bas na naigang itim na presensyang bumabalot sa tiyuhin ko na yon.

Hindi na nakaporma pa ang nilalang nang sunod-sunod itong pinagsasapak ng tiyuhin ko at walang habas na pinagtatadyakan.

Tanging pag-angil at hiyaw na lang ang naririnig ko sa nilalang na yon.

Hindi ko lubos sakalain kung paano yun nagawa ng tiyuhin.

Ang makipagtagisa ng tiyuhin.

Ang makipagtagisa ng lakas sa nilalang.

Gamit lamang ang sariling kamao.

Hindi na pinatagal pa ng tiyuhin ko ang labanan nilang yon.

At nakita ko mabilis itong nagusal ng orasyong panggapos.

Matapos yon, bigla na lamang naging tao ang kaninang nilalanga na dumumog sa tiyuhin ko na yon.

Laking gulat ko, Sir Seth.

Nang makita kong ang nilalang na yon.

Walang iba.

Kundi si Diego.

Gaya ng kalagayan ni Hector Atabner ay may karamdaman din itong taglay.

Halos maubos ng buhok nito sa ulo at puno ng nagnanak-nak na sugat ang muka at katawan.

Imbis na humingi ka ng kapatawaran.

Dahil sa ginawa mong pangwawalang hiya sa anak ko.

Ito pa yung ginawa mo.

Binigyan mo lang ako ng dahilan para tapusin kayong tatlo ng kaibigan mo.

Mabulok at magdusa kayo sa apoy ng impyerno.

Sambit na wika ng tiyuhin ko.

Kinweliwan si Diego.

Kaya palang lakas ng loob nito dahil isa pala itong aswang.

Huwag na albularin.

Malalaman ng lahat ang pagkatao mo.

Singhal ni Diego.

Hindi.

Masyadong madali kapag pinatay ko kagad kayo.

Ititira kita.

Habang buhay mong pagbabayaran ang ginawa mong kalapastangan.

Nakatanim sa katawan mo ang sumpang kahit malubana ang sakit mo ay hindi ka mamatay-matay.

Hanggat hindi ang mismong anak ko ang magpapatawad sayo.

Hindi ka mamamatay.

Tandaan mo yan.

Sambit ng tiyuhin ko nun.

Maging ako ay nakaramdam ng matinding takot sa bawat katagang binitawan niya.

Matapos sabihin ni Tio yun.

Malakas niya itong inihagis palabas ng bakuran namin.

At naglakad na papasok ulit sa loob ng bahay.

Hindi na nga ako nakapagsalita pa dahil ako ay magpapasok ulit sa loob ng bahay.

At dahil natulala na ako sa mga nasaksiyan ko.

Grabing kilabot at takot din ang nararamdaman ko nang dumaan sa tabi ko ang tiyuhin ko.

Na para bang may dumaang demonyo.

At ramdam na ramdam ko ang init na nagmumula sa katawan niya.

Kahit na ilang pilgada lamang.

Ang layo namin sa isa't isa.

Nang tapunan ko ng tingin sa Diego.

Tatakbo na ito palayo.

Kaya naman isinara ko na lamang maigi ang pintuan ng bahay.

Kinabukasan.

Nabalita na lamang sa baryo na patay na ang tambay na si Abner.

Pero bago pa man ito bawian ng hininga.

Isiniwalat nito sa kanyang mga magulang.

Na may ginahasa at panihirapan silang babae.

Sinabi nito kung sino mga kasama niya.

Walang iba kundi si Hector at si Diego.

Pero nang tanungin na mga ito kung sino ang babaeng ginahasa nila.

Ay hindi nito maalala kung sino.

At wala itong ka-idee-idea sa itsura ng babaeng yon.

Hanggang sa tuluyan na nga itong bawian ng buhay.

Nang sumunod na araw naman ay namatay din ang binatang Hector.

Habang si Diego.

Nakaratay sa banig at kung ano-anong sakit na ang dumadapo sa kanya.

Pero kahit anong gawing pagpapagamot nito ay hindi ito gumagaling-galing.

Matapos sa mga pangyayaring yon.

Ay napagalaman kong hindi lang basta normal na albularyo ang tiwin ko.

Taglay din ito ang mataas na uri at tangan ng mambabarang.

Na matagal na niyang itinatago para sa ikabubuti ng pamilya.

Napilitan lamang siyang magbaliklob rito.

Dahil sa kagustuhang mabigyan ng ustisya ang pinakamamahal niyang anak.

Sa kabila ng lahat ng nangyari ay patuloy pa rin na lumalaban sa buhay.

Ang tiyo riniko.

At ang anak nitong silita.

Na magbasa hanggang ngayon.

Ay daladala pa rin ng takot at trauma.

Dahil sa ginawang pambababoy sa kanya.

Bukod sa akin at tiyo riniko.

Wala na itong nilalapitan pang iba.

Ikaw.

Hanggang saan ang kaya mong gawin?

Para sa anak at pamilya mo.

PAMILA

Salamat sa pan atacin.

Adap.

Pente.

Suppose ka kanyang m posters ng pangit- MORNING gyana

THANK YOU FOR WATCHING

Your一下 opening and ending me Witches

Be handled well too.

Thank you Wind and Devil

I hope to meet every soul on earth

This movie was the veritable transformation of each other

and is wifi verified generally until very, very, very, very soon.

Bye-bye.

Thank you for watching!