Naniniwala ang ating sender na si Jam na laging may kapalit tuwing nakakaranas siya ng kasiyahan lalo na noong nawala ang dalawang pinakamamahal niya sa buhay. Raqi's Secret Files with DJ Raqi Terra 3pm-5pm Share your secrets at raqiterra@gmail.com Listen or Watch Live: https://www.loveradio.com.ph Download our Mobile App: http://bit.ly/LoveRadioPH Facebook: https://www.facebook.com/loveradiomanila Twitter: https://twitter.com/loveradiomanila Instagram: https://www.instagram.com/loveradiomanila #LoveRadioManila

Video Transcript / Subtitles:( AI generated. About AI subtitles » )

* AI ("Artificial Intelligence") subtitles on Tagalog.com are generated using "Whisper" by OpenAI (the same company that created ChatGPT and DallE2). Results and accuracy may vary.
* The subtitles do include errors occasionally and should only be used as a tool to help with your listening practice.
* You can request this website to create a transcript for a video if one doesn't already exist by clicking the "Request AI Subtitles" button below a video. Transcribing usually takes 30-40% of the length of a video to complete if there are no other videos in the queue. For example, a 21 minute video will take 7-8 minutes to transcribe.
* Running a super fast cloud GPU server to do these transcriptions does cost money. If you have the desire and financial ability, consider becoming a patron to support these video transcriptions, and the other tools and apps built by Tagalog.com

Hep hep hep! Bago tayo mag-secret fall, ay ilike mo muna ang video na to at mag-subscribe na sa aming YouTube channel.

Don't forget to click the notification bell para hindi ka nuhuli sa latest episode ng DJ Rocky's Secret Falls.

And now, it's time for DJ Rocky's Secret Falls.

Sumaya ka lang saglit, malaking lungkot agad yung kapalit.

Hi DJ Rocky, bago lang akong taga-subaybay ng programa mo.

Dumaan lang sa newsfeed yung isa sa mga episode mo.

Hanggang sa natagpuan ko na lang yung sarili ko na...

pinapanood lahat, halos, ng mga binasa mo ng kwento.

Meron doong naluha akong nung naging emosyonal ka.

Kaya ito ako.

Naisipan ko rin na...

magbahagi rin ang sarili kong kwento.

E tagaw mo ako sa pangalang Jiang.

At ito...

ang aking secret fall.

Sa kasalukuyan,

18 years old na ako.

Morena,

may itsura.

At 5'3 ang height.

Lumaki ako na merong broken family.

Nagiwalay ang mama at papa ko.

Pinagbubuntis pa lang ako ni mama.

Sa awa naman ng Diyos,

napalaki ako ng maayos ni mama.

Then year 2020,

16 ako that time.

Meron na akong live-in partner.

Itago natin siya sa pangalang Louie.

Sa pagsasama namin ni Louie,

ng siyam na buwan,

nabuntis niya ako.

August 2022.

Tatlong buwan na akong nagdadalang tao.

Medyo...

Medyo...

Medyo...

nagkakalabuan na kami ni Louie noon.

Isang buwan na lang sana,

sasapit na ang September 7.

Na...

first anniversary sana namin.

Kaso hindi na kami umabot doon.

Hanggang August 25 lang.

Yun yung araw na sinukuan niya ako.

Si Louie kasi walang trabaho.

Tamad.

Kahit nabuntis na ako.

Kahit na nagsama na kami.

Hindi kami bumukod sa mama ko.

Eh...

Tamad pa rin.

Nung eksaktong araw na yun,

nakita kami ni mama na nag-aaway.

Tinapunan ako ni Louie ng isang dahon.

Sa pagkakita ni mama sa malayo,

mukha raw akong nasapak.

Kaya nagbunga nga ang mama ko.

Minura ni mama si Louie.

At ang sabi ni mama,

kung wala ka ng gusto sa anak ko,

eh tiisoli mo na siya sa amin.

Kahit buntis yan.

Handa kaming tanggapin uli yan.

Huwag mo lang siyang sasaktan.

Kaya siguro ganun na ang naging reaksyon ni mama

kasi palagi na niyang napapansin

na nagtatalo kami ni Louie.

Palagi akong inaaway ni Louie

kahit nasa harapan nila si mama.

Minumuri nga.

Minumura niya ako.

Naintindihan ko naman kung

bakit siya ganun.

Dahil bukod siya wala,

bukod sa wala siyang trabaho,

wala rin siyang yosin.

At ako ang napagbubuntanan niya ng galit.

At dahil nga buntis ako,

hindi ko alam kung anong gagawin ko sa kanya.

Stress ako palagi sa kanya.

Paalamunin na nga kami ng mama ko.

Eh siya pa yung may kakalimutan.

Kaya nga nang mga away sa akin.

Halos araw-araw na lang.

Ganun siya.

Hanggang sa napuno na talaga si mama

at doon na siya napagsabihan.

At noong araw na yun,

umuwi siya sa kanila.

Iningiwan niya ako.

Grabe yung pagmamakaawa ko kay Louie.

Ginamit ko na yung pagbubuntis ko

para bumalik siya sa akin.

At ang sabi niya through chat sa akin ay,

bahala ka na sa buhay mo.

Wala na akong pakialam sa'yo.

Wala akong paki kung anong mangyari sa'yo sa bata.

Bahala ka na sa buhay mo.

Hindi, hindi na ako babalik sa'yo.

Grabe yung iyak ko noon, DJ Rocky.

Para bang hindi ko kaya na wala si Louie sa tabi ko.

Noong araw na yun, may isang taong lumapit sa'kin.

Itago natin siya sa pangalang Arthur.

Si Arthur ay kapatid ng asawa ng stepbrother ko.

Doon siya tumutuloy sa ate niya kasi nagtatrabaho siya sa pinagtatrabawuhan ng kuya ko.

Since noong 13 years old pa lang ako,

may...

may something na kami ni Arthur. Parang MU.

Pero maaga akong umalis sa amin at nagtrabaho.

Kaya noong malungkot ako,

dahil sa nangyari sa amin ni Louie.

Siya yung mismong lumapit sa'kin.

Sabay-sabing,

Uy, huwag ka na umiyak.

Babalik din yun.

Sabi ko naman,

hindi na yun babalik.

Sagot niya sa akin,

Hindi, babalik yun. Hindi ka matitiis noon.

Tumahimik na lang ako noon at patuloy na.

Umiyak.

Three days nang walang paramdam si Louie sa'kin.

Nagkalapit naman ang loob namin ni Arthur.

Hanggang sa nandigaw si Arthur sa'kin.

At hindi naman ako nagdalawang isip na sagutin siya.

Four days or five days ata yun na magparamdam uli si Louie sa'kin.

Nagchat siya.

Hinginang-hinginang sorry sa'kin.

Sabi pa niya, magbalikan na raw kami.

Alang-alang sa baby namin.

Hindi ko magpapasok.

Hindi ko magpapasok.

Hindi ko magpapasok.

Hindi ko magpapasok.

Hindi ko magpapasok.

Hindi ko magpapasok.

Hindi ko magpapasok.

Hindi ko alam kung anong gagawin ko nun.

Gulong-gulo ako.

Ang tanging nasagot ko lang sa sinabi niya ay,

Oo.

Alam kong mali yun.

Nagsisisi talaga ako sa pagsagot ko sa kanya pero wala na eh.

Napauon na ako.

One week later, bumalik si Louie sa amin.

Nagsisigaw.

Lasing na lasing.

Lumuhod siya sa harap ng mama ko.

Nagmamakaawa at nagsusori.

Nakikiusap na ibalik na ako sa kanya.

Bukod sa kami na ni Arthur noon,

nagmamadali kaming mag-empake para makatakas at umuwi kami sa probinsya.

Dinala niya ako doon.

Tinago para hindi na kami masundan.

Galit na galit si Louie noon

nang malaman niyang si Arthur ang bagong kinakasama ko.

Alam niyo ba kung bakit pinili ko si Arthur?

Kasi pinahahalagahan niya ako.

Sa kanya ko nakita ang hindi ko nakita kay Louie.

Lahat ng pagkukulang ni Louie.

Napunan ni Arthur.

Lahat ng hindi kayang gawin ni Louie para sa akin ginawa ni Arthur.

Hindi ako sinaktan ni Arthur.

Kaya napakaswerte ko talaga sa kanya.

Mahal na mahal niya ako.

Oo, aaminin ko. Mahal ko pa si Louie.

Iniisip ko na

buo sana yung pamilya namin na anak namin.

Pero naisip ko rin

kung sakaling magbalikan talaga kami,

magugutom lang kami sa kanya.

Kaya hindi natuloy

yung pagbabalikan namin

dahil bukod sa nananakit siya,

nagdodroga pa.

Then after a few months, tumigil na si Louie sa pangugulo siya.

Pagkakita siya sa amin.

Namuhay kami ng payapa.

Bumalik na rin kami ni Arthur sa lugar namin.

Bumalik na siya sa dati niyang trabaho.

Nag-rent kami ng bahay namin.

At masasabi ko talaga na

siya na.

Siya na ang gusto kong makasama habang buhay.

Napaka responsable ni Arthur.

Mahal niya ako ng sobra-sobra at pati ang anak ko.

Kahit na hindi ko makasama habang buhay.

Napaka responsable ni Arthur. Mahal niya ako ng sobra-sobra at pati ang anak ko.

Kahit na hindi ko makasama habang buhay.

Nasa tiyan ko pa.

Ay pinaparamdam niya na walang kulang.

Ay pinaparamdam niya na walang kulang.

Kinakausap niya.

Kinakausap niya.

At ang sarap lang sa pakiramdam na yung inihiling ko,

At ang sarap lang sa pakiramdam na yung inihiling ko,

natupad ng Panginoon.

natupad ng Panginoon.

Three months before

umuwi si Arthur galing sa trabaho.

umuwi si Arthur galing sa trabaho.

Wala ako sa bahay noon.

Naputulan kami ng kuryente.

Naputulan kami ng kuryente.

Doon ako nag-stay sa ate niya habang hinihintay siya makauwi.

Nabigla ako nang pagdating niya, hinanap niya ako.

Galit siya kasi wala raw ako sa bahay.

Nabigla ako, bakit naman ganun galit agad sa akin?

Yung pala, naglalakad daw siya pa uwi.

Nambigla siyang sumuka ng dugo.

Nag-nosebleed din daw siya.

Kinabukasan, nilagnat siya.

Hindi ko na lang siya pinapasok sa trabaho.

Akala namin, oo okay siya.

Kasi bumaba naman yung lagnat niya.

October 29.

May mga naririnig akong tahulad.

Nang aso, pusang umiiyak.

Gumising si Arthur, nang alas 11 ng gabi.

At sinabi niyang,

Bin, nagugutom ako.

Sumagot ako sa kanya ng,

O sige, paghahain kita.

Kumakain si Arthur habang tinitingnan ko siya.

Pagkatapos nun, nakatulog kami uli.

3 a.m., nagising siya.

Sabi niya,

Ikape tayo.

Sagot ko,

Bin, madaling araw pa. Inaantok pa ako.

Tulog muna tayo.

Amaya na tayo magkape.

Hindi na siya natulog uli.

Napansin ko,

mariin niya akong tinitingnan.

Ayaw niya rin akong tumalikod sa kanya.

Gusto niya na nakaharap ako at nakayakap sa kanya.

Pagsapit ng alas 5,

nauna siyang tumayo sa akin.

Nagpakulo ng tubig at nagsaing na rin.

Pinagtimpla ako ng gatas.

Pagkatapos naming magkape, pumunta ako sa tabay.

Kasi sa tabay lang ang meron sa amin.

Wala kaming gripo.

Naglalaba ako noon, alas 8 ng umaga,

nang may narinig akong nag-psst.

Lumingon ako at paglingon ko si Arthur pala.

Lumapit ako sa kanya.

Paglapit ko ay may isang tuldok na dugo sa sahig namin.

Tinignan ko siya.

Nagno-nosebleed na naman siya.

Nataranta ako noon.

Nandun sa pintuan namin yung pamangkin niya.

Sabi ko,

Do, tawagin mo mama mo.

Sabihin mo,

nagsunggo si Tito.

Agad naman sumunog yung bata.

Tinawag yung mama niya.

Pagdating ni ate,

dalidali din akong tumakbo sa kanila

para tumulong.

O humingi ng,

tulong.

Dalidali tumakbo si mama sa bahay namin

at pagdating ko sa bahay,

nakaupo na si Arthur sa sahig.

Sobrang putla.

At,

nakanganga.

Wala nang malay.

Pumikit na ang mga mata niya.

Sinugod namin siya sa ospital.

Ang tanong ng doktor sa akin,

Kaano-ano po kayo ng pasyente?

Sagot ko,

live-in partner po, Dok.

Maya-maya pa,

ay pinump na siya.

One, two, three, clear!

Umabot ng isang oras

yung pam-pump nila kay Arthur

hanggang sa lumapit na yung doktor sa akin.

At ang sabi ay,

Mama, I'm so sorry.

Hindi na namin.

Hindi na namin naagapan yung buhay niya.

Hindi ko alam kung paano ko ipoproseso lahat ng yung DJ Rocky.

Pero ang tanging nabanggit ko lang ay,

Huwag mo kong iwan.

Hanggang sa nagmamakaawa na ako.

Inahalikan ko si Arthur.

Niyayakap ko at ang sabi ko,

Baba,

Bi, huwag mo kong iwan.

Marami pa tayong mga plano, diba?

Mahal mo naman ako, diba?

Please, huwag ka.

Huwag naman.

Gumising ka naman, Bi.

Nagwala ako sa ospital.

Grabe yung mga luhang dumadaloy sa mukha ko.

Hindi ako makapaniwala na sa isang iglap.

Iiwan niya ako.

After one hour, dumating yung ate ni Arthur.

Tinanong niya ako.

Okay ka lang?

Alam ko hindi.

Kailangan na natin siyang ipaimbal siya.

Sabi ko, te, huwag muna.

Pero ang sagot ng ate niya, hindi pwede babaho siya.

Sabi ko, hindi. Baka pwedeng paabutin muna natin ng 24 hours kasi baka magising siya.

Baka magising pa siya.

Natapos yung araw na yun, nawala akong kagana-gana.

Gusto ko maglasing pero hindi ko magawa kasi buntis ako.

Hanggang sa...

nailibing na si Arthur, yung baby ko.

Yung baby ko.

Hindi na umiikot sa chan ko.

Hindi na lumilikot.

5 months running to 6 months.

December 8, umuwi kami ng ate ni Arthur sa probinsya nila. 40 days na ni Arthur.

December 9, madaling araw sumakit yung chan ko. Binaliwala ko lang.

Hanggang sa hindi ko na matiis yung sakit, sabi ko sa ate niya,

ang sakit ng chan ko, parang mangananak na ako.

Sagot ng ate niya, eh di ba 7 months pa lang yan?

Sagot ko, basta ate masakit na.

Daling niyo na lang ako sa ospital.

Few hours later, may lumabas ng brown water.

Sinubukan tingnan ng mga midwife yung baby ko.

Hanggang sa isa sa kanila nang sinabi na sa akin,

Mama, I'm so sorry.

Wala na po yung baby mo.

Sa oras na yun,

humagulgol na naman ako.

Eto na naman.

Parang gusto ko nang tapusin yung buhay ko.

Sabi ko, sana mamatay na lang din ako. Wala nang kwenta yung buhay ko. Lahat na lang kinuha sa akin.

Sabi ko, Lord, karma ko ba to?

Bakit kailangan buhay ng tao yung kinukuha mo sa akin?

Sa dami ng tao sa mundo, bakit sila pa?

Bakit yung mga mahal ko pa sa buhay?

Pag kalabas ng baby ko, yakap-yakap ko lang siya.

Tanong ko, bakit ang daya niyo ng papa mo? Bakit niyo ko iniwang mag-isa?

Ayaw niyo ba sa akin? Sana sinama niyo na ako. Kunin niyo na ako.

Gusto ko kayong makasama ng papa mo.

Ang daya ng mundo.

Sumaya ka lang saglit.

Malaking lungkot agad yung kapalit.

Hindi ko alam kung hanggang saan at kailan magtatagal yung sakit.

Pero susubukan kong pumapit.

Hanggang dito na lang po.

Muli.

Ako si Jiang.

At ito ang aking secret vow.

Mabuhay ka lang sa akin.

Mabuhay ka lang sa akin.

Mabuhay ka lang sa akin.