DATING NOBYA NI TATAY | Aswang True Story JOIN Xethennial Membership: https://www.youtube.com/channel/UCZ6nWtA2u9KS3EreDzMrYew/join - Unique Badge and Emoji sa live chat at comment section - Shout-out sa new members/renewed members sa simula ng video Email: mkn.thelmo@gmail.com mga kwento ni Thelmo channel: https://www.youtube.com/c/mgakwentoNiThelmo Xeth Tagalog Horror Animation: https://www.youtube.com/c/XETHTagalogHorrorIllustration Sir Xeth channel: https://www.youtube.com/c/ThelmoFiles Facebook Account: https://web.facebook.com/xeth.helmo.3 Facebook Page: 1. https://www.facebook.com/Mga-kwento-ni-Thelmo-328269211396623/ 2. https://www.facebook.com/ProyektoHelmo Instagram: https://www.instagram.com/xeth_helmo/ #ThelmoHorrorStories #TagalogHorrorStories #MgaKwentoNiThelmo

Video Transcript / Subtitles:( AI generated. About AI subtitles » )

* AI ("Artificial Intelligence") subtitles on Tagalog.com are generated using "Whisper" by OpenAI (the same company that created ChatGPT and DallE2). Results and accuracy may vary.
* The subtitles do include errors occasionally and should only be used as a tool to help with your listening practice.
* You can request this website to create a transcript for a video if one doesn't already exist by clicking the "Request AI Subtitles" button below a video. Transcribing usually takes 30-40% of the length of a video to complete if there are no other videos in the queue. For example, a 21 minute video will take 7-8 minutes to transcribe.
* Running a super fast cloud GPU server to do these transcriptions does cost money. If you have the desire and financial ability, consider becoming a patron to support these video transcriptions, and the other tools and apps built by Tagalog.com

MGA KUWENTO NI ZERO

Nang ibang bahay na po kasi ang magaling kong asawa.

Sa totoo lang nakakawala ng problema at kalungkutan sa tuwing nakikinig ako ng mga totoong karanasan ng mga sender na ipinapadala sa channel mo.

Pakiramdam ko kasi sa tuwing nakikinig na ako ng mga kwento ay parang nasa Pinas lamang din ako.

Ang iba bahagi kong kwento sa inyo ay hango sa tunay din.

Ang pinakaranasan namin ng aking mga magulang sa dati naming tirahan sa isang baryo sa lugar ng Negros Oriental.

Mayigit dalawamput limang taon na nang mangyari ito.

Ang edad ko pa noon ay nasa 14 anyos pa lamang.

Dahil sa nawala ng trabaho ang aking ama at wala kaming ibang malapitang kamag-anak sa Maynila,

kaya naman napagpa siya ng mga magulang kong umuwi sa probinsya ng aking ama.

Ayon kasi kay Papa, mas mainam lang sa probinsya na muna nila kami maninirahan.

Kahit pa pano ay may mapagkukuhanan siyang hanap buhay sa bukid nila

at may matitiran kaming bahay ng walang binabayarang renta.

Dahil kahit pa pano ay may malawak silang lupaing pinagtataniman ng kanyang mga magulang noon.

At yun ang pinagkukuhanan ng hanap buhay nila noong kabataan pa lang.

Aniya, kung mananatili kami sa Maynilang manirahan e baka sa kangkungan ng bagsak namin,

kapag naubos na ng konting ipon nila ni Mama,

o kaya naman e baka sa mga susunod na araw o linggo,

ay mamamasura na lamang umano siya para may kikitain pera,

para may pambili ng pagkain namin.

Kung hindi niyo po kasi naitatanong,

biglaan pong nagsara ang pinagtatrabuhan ni Papa

at nahihirapan na rin siya maghanap ng iba pang trabaho.

Si Mama naman ay hindi makakatulong sa kanya sa pagkahanap buhay

dahil buntis si Mama sa bunsukong kapatid

at nasa anim na buwan na ang kanyang tiyan.

Humingi ng pasensya sa aming dalawa ni Kuya Ronnie ang aming ama

dahil pansamantala ni Papa,

nang hihinto na muna kami ng isang taon sa pag-aaral noon.

Pangako ko sa inyo mga anak,

sa susunod na taon,

makakapag-aaral na kayo ng maayos at hindi na tayo

mamumuroblema pagdating sa mga gastusin niyo sa eskwelahan.

Sa ngayon kasi, marami pa tayong problema ang kinakaharap eh.

Pasensya na talaga kayo mga anak.

Magpapaliwanag pa ng aking ama sa aming magkakapatid noon.

Ayos lang yun pa,

na naintindihan ka namin ni Mara.

Di ba Mara?

Tugon ng kapatid ko na sinangayunan ko naman.

Pero sa totoo lang talaga,

hindi ko gustong umuwi kami sa probinsya ni Papa.

Dahil lumaki ako sa Maynila

at sanay ako sa maraming tao.

Isa pa ay nasa Maynila ang mga kaibigan ko.

Kaya naman paniguradong malulungkot talaga ako

at hindi alam kung ano ang ganoon.

Pagkarating namin sa probinsya.

Di wala akong alam kung anong klaseng baryo ang lugar ng aking ama.

Samantalang kabaliktaran naman ang mga kapatid ko.

Lalo na si Cueroni.

Dahil hindi pa man kami bumabiyahi pa uwi sa probinsya,

ay walang pagsidla ng sayang nararamdaman ng kapatid kong iyon.

Palibasa kasi ay lalaki at hindi mahilig makipagsalamuha.

Kaya kahit saan siya dalhin ay ayos lamang sa kanya.

Nang matapos nang asikasuhin lahat ni Mama ang mga pangangailangan namin pa uwi sa probinsya,

agad na kaming bumiyahi.

Sa paglipas ng mga sandali,

nang makarating na kami sa probinsya ni Papa,

sinalubong kami ng mga magulang niya sa terminal ng bus.

Habay kaawaan ka ng Panginoon, Apo.

Wika ni Lola ko matapos ako makapagmano,

nang makalapit ito sa akin.

Ang lalaki na pala ng mga apo ko, anak.

Mabuti naman at napagpasyan yung sa baryo na lamang nating kayo manirahan.

Masayang wika ni Lola ko at hinimas pa ng bagya ang ulo ko.

Humingi naman ng pasensya si Tatay sa bigla ang pag-uwi namin.

Hindi niya naman daw kasi akalaing magsasara ng biglaan ang pinagtatrabaho niya.

Hindi naman pwedeng manatili lamang kami sa Maynila gawa nang wala nga siyang trabaho noon.

Nakangiti namang nag wika ang Lola kong ayos lamang iyon.

Mas mabuting ang umuwi-umuno kami dahil tamang tama,

walang nag-aasikasa sa bukid dahil lumuwas na Maynila ang kapatid ni Papa.

At baka matagal pa yung makakauwi.

Kagad na kaming bumiyahe papunta sa baryo kung saan ipinanganak ang aking ama.

Halos kalahating oras mahigit rin ang nilakbay namin noon.

Habang lulan na kami ng tricycle ay napapansin kong palayo na kami ng palayo sa mga matataong lugar.

Paunti na ng paunti ang mga dumadaang sasakyan o ang mga nakakasalubong namin.

Bagya pa akong sumilip sa gilid ng tricycle sa bandang pintuan

at malungkot na pinasadahan ng tingin ang mga nadadaanan naming nagtataas ang puno at talahiban.

Habang tinitingnan ko ang mga iyon, napapaisip akong parang liblib na ang susunod na madadaanan namin.

Nakakapanibagong pagmasdan ng paligid at parang gusto ko na lamang umiyak ng mga sandaling iyon.

Namimiss ko na kagad ang buhay Maynila.

Pero mariing pinipigilan kong huwag maluha dahil baka anong sabihin ng lola ko.

Makaraan lamang ang ilang sandali.

Unti-unti nang sumisikip ang daang tinatahak ng tricycle na sinasakyan namin.

Nakinikinita kong hindi na simentado ang daanan

at may mga pailan-ilan pang nadadaanan ang maputik at malambot na lupa.

Sa bawat gilid naman ng daan ay naglalaki ang mga puno ng kahoy at talahiban.

Ang natatanaw ko nun.

At sa tuwing napapadaan ang sinasakyan naming tricycle sa maputik at malambot na lupa,

ay bumababa ang aking ama at kapatid ko.

Sabay-sabay nilang tinutulak ang sasakyan namin para hindi lumubog sa putik ang gulong nun.

Walastik na iyan oh. Ano kayang klaseng lugar ba ito?

Kulang nalang lamunin ng lupa yung sinasakyan namin ah.

Mahinang sambit ko sa sarili nang maramdaman kong may nadadaanan na namang kaming putik

at kamuntikan ng hindi makaahon ang gulong ng sinasakyan naming tricycle.

Pagpasensyahan mo na apo ha. Ganito talaga yung daanan patungo sa baryo ng papa mo.

Lalo na at magtatagulan na naman.

Pahirapan kaming makaluwas ng bayan dahil sa maputik ang dito.

Pagkakataanan.

Paghingi ng paumanhin ni Lola. Nakatingin sa akin ito.

Bahagya akong nahiya dahil hindi ko na malayang narinig pala ni Lola Rusing ang mga sinabi ko nun.

Humingi naman ako ng patawad. Sabi ko ay hindi ko sinasadya.

Ibinaling ko na lamang muli sa labas ng sasakyan ang pansin ko.

Ikaw eh iha. Ayos ka lang ba? Hindi ba sumasakit yung tiyan mo at malubak pa naman ang daanan?

Tiyak akong natatagdag ang tiyan mo.

Rinig kong tanong ni Lola Rusing sa aking ina.

Sumagot naman ang aking inang ayos lamang raw siya.

Huwag umanong mag-alala si Lola sa kanya.

Ako nga po dapat yung humingi ng paumanhin sa inyo nay.

Nakakahiya po. Biglaan yung pag-uwi namin ng mga bata.

Naiiyangwi ka ng aking ina.

Nang tingnan ko si Lola Rusing ay nakangiti lamang siya sa aking ina nun.

Ayon sa kanya ay wala umanong problema.

Masaya sila na nakauwi kami nun.

Matagal-tagal na kasing hindi nakakauwi itong si tatay.

Simula nang lumuwas na Maynila at nagkaasaway,

niminsan ay hindi na umano ito naisipang magbakasyon man lamang.

Nakakasigurado mano si Lola na matutuwa si Lolo

kapag na lamang nakauwi na kami nun.

Lalo na ang panganay nitong anak.

Dagdag pa ni Lola ay hindi pa raw alam ng ama ni Papa na uuwi kami

dahil ilang linggo kasing namamalagi sa bundok si Lolo Waldo

at bukas pa ang uwi nito sa kanilang bahay.

Nang makarating na kami sa baryo,

nabigla at nagulat ako mga kagiliw

dahil nakita kong literal na liblib na baryo talaga siya.

As in walang makikitang simentadong kalsada

at ang mga kabahayan pa ay yari lamang sa pawid at mga kawayan.

Yun po bang kagaya ng mga tribong napapanood ko sa mga palabas

na naninirahan sa liblib na lugar.

Ganon na ganon ang kanilang baryo.

Magiliw na nakngiti naman ang mga taong nadadaanan namin sa tabi ng kalsada

at sa palagay ko ay mababait ang mga kapitbahay ng Lola ko.

Pagkababa namin ang sasakyan ay may napansin akong babaeng

nagpalipat-lipat ng tingin sa aming dalawa ni Mama.

Sa tansya ko ay kaidaran lamang ni Mama ang babaeng iyon.

Nakangiti ito pero parang kakaibang ekspresyon ng kanyang pagkakangiti

at sa hindi ko maipaliwanag na dahilan,

kinikilabutan ako at nagtataasan ang mga balahibo sa buong katawan.

Anak, Mara, sino ba yung tinitingnan mo dyan?

Halika nga rito at tulungan mo akong magbuhat nito mga gamit natin.

Rinig kong tawag sakin ni Papa.

Sumunod naman ako sa kanya at inalis na ang tingin sa babaeng iyon.

Dahil sa marami kami mga bubuhating kagamitan,

kung kaya't nawaglit sa aking isipan ang babae,

magdadapit hapon na ng mga sandaling iyon.

Kaya naman minadali na namin ang paghahakot ng mga kagamitan papasok sa loob ng bahay.

Yung mga magagaan na kagamitan lang ang binapabitbit sakin ni Papa

at sila na umano ang bahala sa mabibigat.

Nung matapos na naming ipasok ang lahat ng mga dalang gamit,

ay tinawag na ni Lola Rusing si Mama.

Pinapasok niya na ito dahil hindi pwedeng maabutan ng dilim si Mama sa labas ng bahay,

lalo na't buntis ito.

Tinanong naman ni Mama si Lola Rusing

kung bakit hindi siya pwedeng abutan ng gabi sa labas ng bahay nun.

Gayun sa Maynila nga, kahit 10 oras na ng gabi ay nasa labas pa siya ng bahay.

Baga yung sa una at pangalawang pagbubuntis niya kasi,

may trabaho pa siya nun.

Kaya kahit pauwi pa lamang siya ng 10 oras ng gabi ay walang problema.

Sinabi naman ni Lola Rusing na magkaiba ang Maynila at probinsya.

Huwag kumanoo ay parehas ni Mama ang Maynila sa probinsya nun.

Dahil sa Maynila, kahit naabutan ka pa ng 10 oras ng gabi sa labas ng bahay,

ayos lang.

Dahil wala namang masamang nila lang na nambibiktima ng sanggol sa sinapupunan.

At marami ding tao siyempre.

Hindi gaya sa probinsya na kahit katirikan pa ng araw,

kapag napagkainteresan ka ng mga masasamang nila lang,

na naririyan lamang sa tabi-tabi,

bibiktimahin ka nila ng walang pag-aalinlangan.

Sa Maynila, mga masasamang tao lang ang katatakutan mo.

Dito sa atin, mga masasamang tao at mga aswang ang dapat mong katakutan.

Kaya dapat ay palagi kang mag-iingat at alerto, Iha.

Saad ni Lola.

Habang pinapakinggan ko sila ay hindi ako makapaniwalang.

Totoo pala ang mga aswang.

Tanging sa palabas ko lang kasi napapanood ang mga ganong klaseng nila lang.

Ayon pa kay Lola Rossing.

Laganap ang balitang may namiminsalang aswang sa kanilang baryo nitong mga nagdaang linggo.

Marami na kasing namamatay na mga alagang hayop sa kanila.

At ang mas malalapay,

Wakwak ang tiyan at wala nang laman loob ang mga bangkay ng hayop na iyon.

Nang madat na nila ating umaga sa bakuran ng bahay ay ganun na ganun ang itsura ng mga hayop.

Ang lubos na ipinagtataka nila ay konting patak lamang ng dugo

ang nakikita nila sa lupang kinaroroonan ng bangkay.

Na tila ba sinisipsip at sinasaid ng kung anumang nilalangah na pumatay ang dugo ng hayop

bago iwanan ang bangkay na iyon.

Talaga ho?

E papano niyo po nasabing aswang ang may kagagawan nung bangkay ng hayop na nadatatan ninyo tuwing umaga Lola Rossing?

May nakakita na po ba dito?

Tanong ko.

Mahirap ipaliwanag apo.

Ang mahalaga ngayon na mag-iingat kayo ng mga kapatid mo.

At hanggat maaari ay huwag na muna kayong lumabas labas ng bahay.

Dahil mabango sa mga aswang.

Ang mga bagong salta.

Dugo ni Lola.

Huwag raw kaming basta-basta makipag-usap kung kani-kanino sa labas ng bahay.

Bantayan ko rin umano ang mga kapatid kong huwag masyadong makipagsalamuha sa mga kapitbahay.

Hindi naman sa walang tiwala.

Maninigurado lang umano upang sa ganon ay walang masamang mangyari.

Marami pang mga bagay-bagay ang sinasabi sa akin ni Lola Rusing.

Kahit hindi ko siya masyadong naiintindihan sa mga pinagsasasabi niya.

Tumangu-tangu na lamang ako para hindi na humaba pa ang usapan namin.

Dahil sa totoo lang, hindi naman ako naniniwala sa mga sinasabi ni Lola.

Sa unang gabi ng pananatili ko sa bahay ni Lola.

Inaamin kong nanibago talaga ako.

Hindi ako makatulog at kahit anong pikit na mga mata ko.

At nagpabaling-baling na ako sa igaan.

Wala talaga.

Langya. Mukhang namamahay yata ako ah.

Sambit ko sa sarili ko nun.

At pilit na ipinikit ang mga mata.

At nagtalukbong ng kumot.

Makaraan ng ilang minuto ay nakarinig ako ng

mahihinang yabag sa labas ng bahay.

At sa palagay ko ay yabag yun ang paa ng tao.

Nung una, pinakiramdaman ko lamang ang mga yabag na naririnig ko nun.

Narinig kong maya't maya ang pagpabalik-balik ng mga yabag ng paa.

At sa pakiwari ko ay nasa labas lamang yun ng bintanang malapit sa hinihigaan ko.

Habang pinapakiramdaman ko yun, napansin kong huminto ang mga yabag na narinig ko sa tapat ng bintana.

At ilang segundo lamang ang nakalipas.

Nakarinig na ako ng mahinang pagkot-kot sa may dingding.

At mahinang katok sa bintana.

Nang alisin ko ang kumot na nakatabon sa mukha ko at pinasadahan ng tingin ang mga kapatid ko.

Nakita kong mahimbing na natutulog ang mga ito.

Hindi ko na sana papansinin ang ingay sa labas at muling ipipikit na sana ang mga mata ko.

Pero parang may kung ano ang nagtulak sa aking lumapit sa bintana at buksan yun.

Bigla tuloy akong ginapangan ng kurisidad na malaman kung ano ang ingay na nasa labas ng bintana.

Kaya naman marahan akong bumangon para hindi magising ang mga kapatid ko.

At dahan-dahang naglakad papunta sa may bintana n'yon.

Nang maglalakad na ako at malapit na sa bintana,

nakaramdam ako ng kaba.

Tila ba tinakasan ako ng kaluluwa?

Sa kadahilan ng

bigla na lamang may sumitsit mula sa labas ng bintana.

At nang tingnan ko ang bintana ang yari sa kawayan.

Saktong-sakto sa may kalakihang butas ako na patingin nun.

Kitang-kita kong may namumulang mata ang nakasilip sa butas ng bintana nito.

Halos lumundag ang puso ko at kamuntikan na akong takasan ng ulirat.

Dahil sa nakita ko na iyon.

Sandali akong hindi makagalaw sa kinatatayuan ko.

Kung hindi lang umungot ang kapatid ko at bagyang gumalaw sa hinihigaan niya,

ay hindi pa ako makakakilo sa kinatatayuan.

Mabilis pa sa alas kwatrong bumalik ako sa higaan.

Kulang na nga lang ay liparin ko ang higaan, makalayo lamang ako sa may bintana.

Pagkabalik ko sa higaan ay mabilis na akong nagtalukbong

at sumiksik sa kapatid ko nun.

Hindi ko na nagawa pang gisingin ito dahil labis-labis ng kabang nararamdaman ko.

Patuloy ko pa rin naririnig ang sitsit ng kung sino mang nilalang ang nasa labas ng bahay.

At ang mas malalapa, Sir Seth, ay narinig kong pilit na binubuksan nito ang bintana.

Gustong gusto ko nang sumigaw para magising ang mga kasama ko sa kwarto.

O kaya naman ang mga magulang kong nasa katabing kwarto nun.

Pero sa hindi maipaliwanag na dahilan,

parang biglang umurong ang dila ko dahil hindi ako makapagsalita o makasigaw man lamang.

Makaraan lamang ang ilang sandali ay biglang bumukas ng pintuan ng kwarto.

Narinig kong nagsalita ang aking inang tingnan ang bintana

dahil parang may naririnig kong ano siyang ingay.

Dagli-dagli na akong bumangon at patakbong lumapit sa kanila.

Kaagad kong sinabi sa kanila ang tungkol sa nakita.

At narinig ko mula sa labas ng bintana ng iyon.

Iyan nga ba yung sinasabi ko eh.

Kanina ka pa sinasabi sa'yo may narinig nga akong ingay.

Hindi ka kasi nakikinig ka agad sa akin eh.

Inis na wika ng aking ina sa aking ama.

Dahil bigla nalang nawala ang nilalang na pilit binubuksan ang bintana noon.

Nung pumasok na sa silid naming magkapatid ang mga magulang ko,

sinabi ng aking amang baka magnanakaw ang nakita ko noon.

Natunogan yatang may bagong dating galing Maynila

at inaakala siguro ng magnanakaw na may dala kaming pera.

Kaya malakas ang loob na umakyat ng bahay noon.

Sumabat naman si Lola Rusing at sinabi niyang malakas ang gutom niyang hindi yon magnanakaw.

Dahil noon pa man ay hindi pa siya nakakarinig na may ninanakawan sa baryo.

Kaya napaka imposible yung mana yon.

Dito na muna kayo.

Lalabas lang ako ng bahay.

Baka maabutan ko pa yung lecheng sinasabi ni Mara.

Umanda talaga sa akin yung ponyemas na iyan.

Wika ng aking ama at mabilis nang lumabas ng bahay noon.

Huli na ng pigilan ni Lola Rusing ang aking ama.

Dahil sa mabilis na itong nakalabas ng bahay.

Malakas ang boses ni Lola Rusing na tinatawag ang aking ama at pinapapasok ito sa loob.

Makahalata mo sa boses ni Lola na nag-aalala ito sa aking ama.

Maya't maya ang pagsilip nito sa siwang ng pintuan.

Makaraan ng ilang sandali.

Bumalik na sa loob ng bahay si Papa.

Marahan pa itong hinampas ni Lola Rusing sa balikat at pinagalitan.

Loko kang lalaki ka.

Bakit migla kang lumabas ng bahay ha?

Paano na lang kung aswang ang nakita ng anak mong nagpupumilit pumasok sa bintana?

Paano na lamang kung inabangan ka dyan sa labas ng bahay ha?

Hindi ka talaga nag-iisip kahit kailan.

Nalata ako sa boses ni Lola yung pagpipigil lamang niya ng inis nun.

Nagpaliwanag naman si Papa sa kanyang ina.

Sinabi niya rito hindi totoo ang aswang.

Nasa makabagong henerasyon na umano kami.

Kaya wala raw yung aswang-aswang na sinasabi ni Lola.

Mas lalo namang nainis si Lola Rusing at sinabihan si Papa na nasa kanya na kung maniniwala o hindi.

Para naman umanong hindi pinanganak at lumaki sa probinsya ang aking ama.

Para hindi ito maniniwala sa ganong nila lang.

Inis na inis si Lola nun.

Tapos ay parang pagalit itong tinalikuran niya si Papa.

Dahil sa nangyari ay sinabi ni Mama sa aking ama na mas mabuti pang sa iisang silid na kami matulog lahat.

Hindi raw kasi siya mapalagay at hindi siya makakatulog ng maayos dahil sa nangyari nun.

Pumayag naman si Papa sa suwestyon ni Mama.

Nang gabing yon ay sama-sama kaming natutulog lahat.

Nang muli na akong humiga ay panatag na ang loob ko at hindi nagtagal nilamon na ako ng antok.

Hanggang sa nakatulog na ako nun.

Makalipas sa mga araw habang naglalakad ako patungo sa tindahan kasama ang aking ina.

May nakasalubong kaming babae.

Nang matitigan ko ang babae ay sumagi sa aking isipang siya ang babaeng nakita ko noong nakarang araw.

Noong bagong dating pa lamang namin nun.

Nakangisi ang babae habang naglalakad papalapit sa amin.

Napakunot noo ako at nagtataka kung bakit nakangisi sa amin ang babae na parabang matagal nang magkakilala

particular na sa aking ina.

Magandang araw. Bago lamang ba kayo dito?

Nakangiting tanong sa akin ang babae.

Tumango ang aking ina at sinabi niyang bago lang kami sa baryo nayon.

Nagpakilalang babae habang hindi maialis-alis ang malagkit na tingin niya.

Satyan ang aking ina.

At walang tigil sa pagpupunas ng laway sa bibig na parabang hindi nito napipigilang tumulo noon.

Hindi nakapaghanda si mama at sandaling napapitlag nang biglang hipuin ng babae ang tiyan ni mama.

Alam mo, gustong gusto ko rin magkaanak noon.

Kaya lang iniwan ako ng lalaking una't huli kong minahal eh.

Nakangisi pa rin wika ng babaeng nagpakilalang Marie.

Sabay kaming napatingin ni mama kay Marie.

Nakaramdam ako ng pagkabag nang makita kong lumungkot ang mukha niya.

Pero saglit lamang na lumungkot iyon.

Dahil nakita kong umisi na naman ito ng nakakatakot.

Hmm.

Nakikita kong malusog na malusog ang sanggol sa sinapupunan mo.

At ang bango-bango pa.

Nakakalokong wika ni Marie at hindi ito makatingin ng diretsyo.

Sabay tumawa ng mahina.

Kinilabutan ako nang marinig ko iyon.

Dahil sa tila ba nanonood sa aking kalamnana ang matinis na halinghing nitong tawa.

Yun bang parang tawa iyon ng isang baliwa?

Marahan kong tinapeck ang kamay ng babae.

At sinabihan ng aking inang magpatuloy na kami sa paglalakad.

Dahil baka hanapin na kami ni Lola Ruzing.

Ma, wala ka bang napapansin kakaiba doon kay Marie?

Tanong ko sa aking ina.

Nang medyo makalayo na kami sa babae.

Tumingin ang aking ina tumiling-iling.

Sinabi niya sa aking wala naman siyang napapansin kakaiba.

Bakit ko raw naitanong?

Ah wala po ma.

Tanging nasambit ko.

Sa kadahilan ng noong lingunin ko si Marie ay masama na itong nakatitig sa amin.

Habang bumubuka-buka ang bibig.

Sa bawat pag-ihip ng hanging tumatama sa balat ko.

Nakaramdam ako ng kilabot.

Nang maramdaman kong hiling,

pinatak na ako ni Mama sa kamay at nagsabing bilisan na naming maglakad.

Saka pa lamang ako tumingin sa aking ina.

Halika na, bilisan muna maglakad para makabalik na tayo sa bahay.

Nakita kong parang nagiba ang timpla ng mukha ni Mama.

Kung kanina ay nakangiti ito.

Nang mga sandaling yon ay nakasimangot na ito habang hinihimasang dyan.

Binilisan ko na lamang ang paglalakad at tinanong ko si Mama kung ayos lamang ba siya.

Bakit parang biglang sumama mukha niya?

Sabi niya ay ayos lamang siya.

Basta't bilisan na lamang umano namin ang paglalakad para makauwi na kami.

Nang makarating na kami sa tindahan ay bumili na kagad si Mama

ng mga pangangailangan namin sa bahay.

Ayos ka lang ba iha? Parang namumutla ka yata?

Kunot noong tanong ng tendera bago inabot ang mga pinamili ni Mama.

Sumagot ang aking ina at nagsabing medyo sumasakit ang kanyang dyan.

Pero baka nagugutom lamang siya kaya humapdi ang kanyang sikmura noon.

Sigurado ka ba? Para kasing nausog ka.

Sambit ng tendera.

Lumabas ito ng tindahan at nagmamadaling hinawakan ng hale ang kamay ni Mama.

At pinagtabi noon.

Sinasabi ko na eh. Nausog ka nga.

Aniya.

Nakita kong gaya ni Marie kanina nang tanawin ko ito.

Bumubuka-buka ang bibig ng hale.

Pero hindi ko maintindihan ang mga salitang binibigkas niya.

Pagkatapos ay umihip ng tatlong beses ng pakurus sa kamay ni Mama.

Kasunod noon ay ginuhitan ng pakurusang tiyan ni Mama sa may bandang puso dito nilagay.

Sandali lang at may kukunin lamang ako ha.

Huwi ka ng hale at nagmamadaling nang maglakad papasok sa tindahan.

Pagkalabas nito ay may bitbit ng asinon.

Inutusan nito si Mama na dumakot ng kapiranggot at ilagay sa ilalim ng dila niya.

Pangontra o mano yon dahil nausog siya at para hindi siya masuka.

Dumakot ang aking ina ng asin at sinunod niya ang bawat sinasabi ng matanda.

Tinignan ko siya nang may pagtataka dahil wala akong narinig mula sa kanya.

Ni hindi man lamang siya nagreklamo sa mga sinasabi sa kanya ng hale noon.

Alam niyo kasi.

Hindi ma pa niwalain ang aking ina.

Lalo na pagdating sa mga kababalagan.

Kapag may mga nakikita o napapanood siya mga ginagamot ng albularyo o manggagamot,

ay palagi siyang nagreklamong hindi naman raw totoo ang mga iyon.

Ika nga sa panahon ngayon, mga doktor kwak-wak lamang umano ang mga ito.

Pera lamang ang habol sa mga taong may karamdaman at kung ano-ano ang sasabihin sa kitnon.

Pero nang mga sandaling iyon, nakikita kong para bang nakalimutan na ni Mama ang mga sinasabi niya noon.

Tungkol sa mga albularyo o manggagamot.

Dapat magdodoble ingat ka iha ha.

Buntis ka at mabango sa mga aswang ang buntis.

Idagdag pang bago lamang kayo dito sa baryo namin.

Huwag kayong makikipag-usap basta-basta sa mga taong hindi niyo gaano'ng kakilala.

Para maiwasang mabati o mausog kayo.

Paliwanag ng matanda.

Nakangiting nagpasalamat si Mama sa matandang ito.

Bibigyan niya sana ng pera ang matanda bilang kabayaran sa ginawa nitong panggagamot sa kanya.

Pero mariing tumanggi ang matanda.

At sinabing isang pangkaraniwang gawain lamang umano ang mga ito.

Tandaan mo lang palagi.

Ha, yung mga sinasabi ko iha.

Kung wala kang dalang pangontra sa mga masasamang nila lang,

mas maiging magdala ka ng asin kahit konti lang.

Ilagay mo lang sa plastic at isiksik mo palagi sa bulsa.

Kontrausog at palipadhangin ng asin.

Iwasbagat rin yan.

Kapag nakaramdam ka ng hilo o kakaiba sa katawan mo,

maglagay ka lang ng asin sa ilalim ng dila mo.

Makikita mo,

kukontrahin ng asin ang gumagawa sa'yo ng hindi maganda.

Paliwanag ni Manang Esther sa aking ina.

Nagpasalamat si Mama.

Kung hindi umano siya ginamot,

baka napano na siya.

Tumangon naman ang matanda at nagwikang umuwi na raw kami dahil hapon na.

Mahirap na at baka may makasalubong kaming hindi kaaya-aya.

Naglakad na nga kami pa uwi nun.

Habang naglalakad ay tahimik lamang siya at parabang nag-iisip ng malalim.

Sinabi ko naman sa kanya na ako na ang magbibitbit ng dala namin nun.

Tinong niya ako kung sigurado ako.

Gawa nang baka mabigat ang umano ako nun.

Sinabi ko sa kanyang hindi naman mabigat ang bitbit ko.

Kaya ayos lamang na ako na ang magdala ng mga bitbit niyang gamit.

Matapos ibigay ni Mama sa akin ang mga kagamitan,

ay nagpatuloy na kami sa paglalakad.

Nang makapasok na kami sa bakuran,

dahil sa malalim na pag-iisip ni Mama ay kamuntikan niya ng mabangga si Papa.

Mabuti na lamang at mabilis siyang nahawakan ng aking Ama,

kaya agaran siyang inalalayan ito.

Ais ka lang ba? Kamuntikan ka ng matumba?

Pag-aalala ang tanong ng aking Ama.

Pilit nang umiti si Mama at tumangu sa aking Ama nun.

Magpapahinga lamang umano ito. Medyo nahihilo kasi siya.

Hinatid naman siya ni Papa sa may kwarto.

Inalalayan itong maglakad ng Nanay.

Anong nangyari sa Mama mo?

Ayos pa naman siya kanina bago kayo lumabas ng bahay ah.

Tanong ni Papa,

Tanong ni Lola Rosignol.

Hindi ko na malayang nasa likuran ko na pala ang abuela ko

at tinatanaw ang mga magulang kong naglakad papasok sa bahay.

Hindi ko po alam la.

Pero ang sabi ni Manang Esther,

nausog daw po si Mama ng aswang.

Ginamot na siya ni Manang Esther.

Sinabihan siyang magpahinga na muna para makabawi ng lakas.

Nausog?

Abay mabuti na lang at nagamot siya ni Esther agad na no.

Sinasabi ko kasi sa kanyang huwag munang maglalalabas ng bahay dahil buntis siya at bago pa lang kayo rito.

Ayan na, nasampulan na kaagad.

Sagot ni Lola.

Matapos kong sabihin kay Lola Rosign ang tungkol sa nangyari kay Mama,

ay inutosan niya akong maganap ng goma.

Magsigao mano kami mamaya-maya bago magtakip silim para hindi masundan ng nilalang si Mama.

Piyak niya raw kasing aswang ang nakausog kay Mama,

kaya mas mainam nang magpausok mamaya para hindi makalapit ang nilalang na iyon.

Pagkalabas naman ni Papa ng kwarto,

ay tinanong niya ako kung bakit biglang nahilo si Mama,

kung saan pa raw kami nagpunta,

bukod sa tindahan ni Aling Esther.

Sinabi ko sa kanyang wala kaming ibang pinuntahan.

Sa katunayan nga niyan ay may nakasalubong kaming babae at kinausap nito ang aking ina.

Babae, kilala niyo ba kung sino yung babaeng kumausap sa Mama mo?

Tumanguwa ko at sinabi sa kanyang nagpakilalang Mare ang babaeng kumausap kay Mama.

May kilala ka bang Mare pa?

Ang sabi niya kasi kilala niya po kayo

at malapit lang raw yung tirahan niya?

Nakita kong sumeryoso ang mukha ni Papa.

Sandali siyang natahimik at parang nag-iisip ng malalim.

Magsasalita pa sana ako nang magsalita ang aking amang

as ikasuin ko muna ang mga pinamili namin ni Mama.

May importante lang raw siyang pupuntahan.

Kapag nagising umano ang aking ina at hindi pa siya nakakabalik,

sabihin ko umano sa aking inang may pinuntahan lamang siya saglit.

Tinanong ko siya kung saan siya pupunta.

Baka kasi magtanong si Mama kung saan nagtungo si Papa.

Basta, sabihin mo lang sa Mama mo na may pinuntahan ako ah.

Tsaka hindi naman ako magtatagal.

Babalik din ako agad.

Huwi ka ng aking ama at naglakad na siya palabas ng bahay.

Nang sundan ko siya ng tingin palabas ay nakita kong

saglit na nag-uusap si Papa at si Lola Rusing.

Manakanakang tumitingin sila sa gawi ko na parabang

may pinag-uusapan silang ayaw kong marinig nun.

Nung umalis na si Papa ay lumapit sa akin si Lola.

Tinanong niya ako kung talaga bang Marie ang pangalan ng babaeng nakausap namin ni Mama nun.

Tumangu ako at sinabing hinding hindi ako maaaring magkamali ng pandinig.

Sinabi ng babaeng Marie ang pangalan niya at sa malapit lamang siya naninirahan.

Napabuntong hininga si Lola Rusing at narinig kong sinabi niya sa mahinang boses na mukhang may malaki silang problema ang kakaharapin.

Malaking problema po? Teka anong problema po yung sinasabi niyo lahat?

Ah, wala po. Sige na, gawin mo na yung iniutos ng ama mo at may gagawin lamang ako.

Uwi ka ni Lola.

Hindi na ako nagtanong pa at inayos na nga lang ang mga pinamili namin ni Mama.

May gitatlong oras ang lumipas. Bumalik na ang aking ama.

Kaagad niya akong tinanong kung nagising na ba ang aking ina.

Sinabi ko naman na hindi pa.

Huminga ng malalim si Papa at bahagyang ginulo ang buho ko.

Nandyan ka na pala. Kamusta ang lakad mo?

Rinig kong tanong ni Lola.

Sandali namang tumingin si Papa sa akin bago nagsalita.

Kinausap ko siya na eh. Binalaan ko siyang huwag guluhin yung pamilya ko.

Dahil sa oras na may hindi magandang mangyari sa pamilya ko at may kinalaman siya.

Hindi ako magdatalawang isip nakantiin siya.

Sa tingin mo ba nakinig yung babaeng yun sa sinasabi mo?

Tanong naman muli ni Lola.

Bumuntong hininga si Papa at nagsabing mukhang makikinig naman siguro sa kanya ang babae.

Dahil noong kinausap niya yun ay hindi man lamang ito umiimik o tumanggi.

Sana laang.

Sana lang talaga.

Dahil sa oras na manggulo siya o isa sa pamilya niya.

Nako, sisiguraduhin kong may kalalagyan sila.

Saad ni Lola.

Matapos kong marinig ang pinag-uusapan nila ay tumatak sa isipan ko kung sino ang babaeng pinag-uusapan nila Lola Rusing.

Pasado alas otso ng gabi, habang nagpapahangin ako,

sinabihan ako ng aking amang isara na ang bintana dahil matutulog na umano kami nun.

Bago pumasok sa silid si Papa, binilinan niya pa akong isarang maigi ang bintana.

At mang isasara ko ng bintana nang may naaninagan akong bulto ng isang babae sa labas ng bakuran.

Naningkit ang mga mata ko.

Pilit na inaaninag ang babae iyon.

Gusto ko kasing makita kung sino iyon at ano ang ginagawa niya.

Dahil sa madilim na at tanging liwanag ng sinag ng pangmagdamagang ilaw lamang ang siyang nagbibigay liwanag.

Hindi masyadong naabot ng liwanag ang kinatatayuan ng babae.

Isinara ko na ang bintana.

Hindi na pinansin ang babae.

Kahit anong tingin ko kasi ay hindi ko talaga maaninagan ang kanyang mukha nun.

Nung nagpapahinga na kami, nakaramdam ako ng kakaibang presensya.

Para bang may mahihinang kumakaluskos sa dingding malapit sa kwarto namin.

Kinalabit ko ang kapatid ko at tinanong ko siya kung narinig niya ba ang mahinang kaluskusang narinig ko.

At mang magsasalita pa sana ako ng,

Makita kong sumenyas sa amin si papa.

At sa mahinang boses ay nagsabi itong,

Huwag kaming maingay ng kapatid ko.

Tapos ay dahan-dahan siyang tumayo sa pagkakahiga.

Tapos ay marahang naglakad papunta sa bintana at sumilip sa maliit na butas ng kawayan.

Nakita ko pang sinipat-sipat ni papa kung may tao ba sa labas nun.

Pagkabalik niya ng tingin sa amin, ay nagsalita siyang baboy lang raw ang naroon sa gilid ng bahay.

Huwag na raw kaming mag-alala ng kapatid ko. Matulog na kami at huwag nang mag-isip ng kung ano-ano.

Magpahinga ka na. Baboy lang yung narinig mong kalusko sa labas.

Wika ni papa sa aking ina.

Kaya dyan, matulog na rin kayo.

Hanya.

Naisip kong wala namang alagang baboy si na Lola Rosignol.

Sa pagkakaalam ko ay wala rin namang mga alagang baboy ang malalapit naming kapitbahay.

Kaya pa paanong nagkaroon ng baboy malapit sa bahay namin, di ba?

Narinig kong nagtanong si mama kung sigurado daw ba si papa na baboy ang nakita niya.

Tumangoon naman si papa matapos makabalik sa higaan.

Baka baboy lang ng kapitbahay natin yun. Siguro hindi na naitali ng maayos kaya nakawala.

Huwag ka nang mag-isip ng kung ano-ano.

Makikita mo't bukas na bukas, sigurado akong isa sa mga kapitbahay natin yung maghanap ng baboy nilang nakawala.

Kinabukasan.

Nagulantang na lamang kami nang marinig ko ang malakas na boses ni Lola.

Galit na galit ito habang nagsasalita sa labas ng bahay.

Kaya naman nagmandali na akong lumabas nun.

Lumapit sa kanya't nagtanong kung ano ang nangyayari.

Kung bakit siya nagihingay.

Nitsugas talaga. Mahuli ko lang talaga kung sino ang naglagay ng patay na manok dito sa bakura ng bahay natin.

Humanda siya.

Hinding hindi ako magdadalawang isip na yariin ang taong may kagagawan ng kabulistogan dito.

Galit na wika ni Lola.

Nang mabungaran ko siyang kasama ang aking ina.

Nakita ko pang may malalim na butas ang lupa papunta sa silong ng bahay.

Na para bang may kung sinong nagkutkot doon.

Hinay, sino naman ho kaya ang nagbutas dyan sa lupa?

Kayo po ba? Wala pa kasi yan kahapon nung nagwalis tayo dito, di ba?

Tanong ng aking ina kay Lola.

Yun na nga rin ang isa sa pinagtataka ko eh.

Hindi lang nag-iwan ang patay na haipang lecheng yan.

Nagbutas pa ng lupa papunta sa silong.

Tugon ng aking Lola.

Patuloy pa rin siya sa pagdadaldal habang tinatabunan ang lupang kinukutkot.

Kinahaponan.

Habang nagluluto ako ay may panauhing dumating si Lola.

Nang tingnan ko kung sino ang panauhin, nakita kong si Manang Esther pala iyon.

Kagad ko na siyang pinatuloy at tinawag ni Lola Rusing.

Pagkalabas ni Lola sa kanyang silid ay nakangiting inutosan niya kong ipaganda sila ng merienda.

Teka, nasaan na bang asawang buntis ng anak mo?

Pagkat tungtong ko pa lamang sa pintuan ng bahay niyo, nararamdaman ko na may mga bimuybisita sa kanya ah.

Parang sinusubaybayan ng aswang ang buntis mong manugang.

Rinig kong wika ni Manang Esther kay Lola.

Yun nga ang gusto kong ipakonsulta sayo.

Kasi kanina lang nakita kong may butas ng lupa papunta sa silong.

At alam kong hindi pang karaniwan ang may gawa nun.

Tugon naman ni Lola.

Sa pagpapatuloy ng kanilang pag-uusap,

ay napagalaman kong hindi lang pala bastang simpleng manggagamot si Manang Esther.

Dahil isa siya sa bantog na albularya, sa dating lugar na tinitira niya noon.

Inutosan ako ni Lola Rusing na tawagin si Mama.

Palapitin ko umano sa kanila para matingnan ni Manang Esther.

Pinuntahan ko na nga sa kwarto ang aking inang nagpatuloy.

At sinabi sa kanyang hinahanap siya ni Lola.

Mara namang bumangon si Mama at lumabas na ng silid.

Nang makalapit na kami sa abuela ko, ay nakiki-osyoso na rin ako kung ano ang ginagawa ng albularya.

Nakita kong may inilabas na lang isang matanda.

Binigay kay Mama. May pulseras rin siyang binigay na gawa sa kahoy na kulay itim.

Isaot mo lang lagi ang pulseras na iyan. Dahil mailalayo ka niyan sa kapahamakan.

Lalong-lalo na yung sanggol na dinadala mo.

Huwi ka ng albularya.

Kinuha na ni Mama ang pulseras at isinuot iyon.

Nakita kong may mga inusal na orasyon si Manang Esther at inihip sa bunbuna ni Mama.

Matapos iyon, sinabihan niya itong inalis niya na ang marka ng aswang.

Pero kahit wala na ang marka sa katawan ni Mama, huwag siyang magpakampante.

Dahil napakatuso umanon ang nilalang.

Kahit na alam na nitong may proteksyon siya sa katawan, ay gagawa ng gagawa pa rin ang paraan ng nilalang na iyon.

Makuha lamang ang sanggol sa kanyang tiyan.

Naramdaman niya raw kasing may matinding binabalak ang aswang sa aking ina.

Hindi lamang sa sanggol iyon nagka-interes.

Dahil interesado rin ang nilalang na iyon.

Sa mismong nanay ko.

Ayan, Rusing. Hindi na makakapasok pa ang aswang dito sa loob ng bahay niyo.

Kahit na magkot-kot na magkot-kot pa iyon.

Magsasayang lang ito ng oras dahil puno ng proteksyon itong bahay mo.

Anya ng albularya.

Matapos gawin ng albularya ang mga pangproteksyon sa loob ng bahay,

pinayuan si Mama na huwag itong magtali ng buhok.

Kapag sumasapit ng hapon, ugaliin umano ni Mama na magsuot ng kulay-itim na damit.

Nang sa ganon ay hindi makita ng nilalang ang batang nasa kanyang sinapupunan.

Mag-iingat kayo lagi.

Lalong-lalo ka na.

Uwi ka ng albularya sa aking ina bago tuluyang lumabas ng bahay.

Kinagabihan, kasalukuyang nakahiga kami nang biglang makaramdam ng pananakit at paninigas ng tiyan si Mama.

Tumayo si Papa at kinuha ang langis na ibinigay ng albularya at ipinahid sa tiyan.

Matapos lagyan ni Papa ang langis ng tiyan ni Mama, humuupa ang pananakit nito.

Inutusan ako ng aking amang ibalik sa altarang langis.

Kinuha ko na ang bote at nagbadali nang ibinalik sa altar ang bote na iyon.

At mangbabalik na sana ako ng higaan, nang biglang may narinig akong hingal sa labas ng kwarto namin.

At parabang may gumagalaw sa taas ng bubungan.

Pinakiramdaman ko pa kung tama ba yung naririnig ko.

Hanggang sa maya-maya pa, naggulat na lamang ako at nangilabot.

Nang makita kong may dahan-dahang lumusot na kamay mula sa siwang ng bintana.

Na parabang nagpupumilit yung makapasok.

Puno ng balahibo ang braso ng kamay na nakikita ko.

May matatalas ng mga koko.

Sobrang nakakatakot iyon.

Sa labis na takot ay sumigaw ako ng ubod ng lakas

na siyang naging dahilan kaya napabalikwas ng bangon ng mga magulang ko.

At nagulat ang mga ito.

Narinig ko pang nagkukumahog na tumakbo ang mga ito palabas ng kwarto.

At tinanong ako kung ano ang nangyari.

Bakit sumigaw umano ako nun?

Pa! Pa, aswang! May aswang po sa bintana!

Mangiyak niya kong bulala sa aking ama.

Hindi na nagdalawang isip pa ang aking ama.

Mabilis na na itong kinuha ang itak at lumabas ng bahay.

Nakita ko namang mabilis nang sumunod ang lolo ko bitbit ang buntot ng pagi.

Narinig ko pang sinabi ni Lola Roseng na habulin umano ang nila lang.

At huwag na huwag nang hayaang makatakas pa.

Nang makita ko naman si mama.

Nakita kong napahawak ito sa tiyan niya sabay na pangiwisa mo ka.

Ma, ayos ka lang po ba?

Hindi na nagsalita pa si mama.

Sinabihan na ako ni Lola na tulungang akain si mama pabalik sa kwarto para makapagpahinga.

Agaran na nga naming inalalayan si mama papasok sa loob ng kwarto nun.

Muli namang nilagyan ni Lola Roseng ang tiyan ni mama.

Dahil sa sobrang naninigas iyon.

Ilang sandali pang nakalipas ay narinig ko na ang mga yabag ng paang patakbong bumalik ng bahay.

Pagkapasok ng mga ito ay nakita kong may bahid ng dugo ang itak na bitbit ng aking ama.

Anong nangyari? Nakita niya ba kung sino iyon?

Pag-aalala lang tanong ni Lola.

Ayon kay Papa.

Kamuntikan pa nilang mapatay ang nilalang kung hindi lamang ito nakatalon sa mataas na puno ng kahoy at pumasok sa may talahiban.

Hindi na rin sila naglakas pa ng loob na pasukin ng talahiban dahil gabi na at delikado kung susundan pa nila iyon.

Baka mamaya tambangan pa sila ng kalahi nito.

Malakas yung kutob ko.

Kilala ko yung aswang na iyon eh.

Dahil nung mataga ko yun, narinig kong humiyaw yun at boses ng babae yung narinig ko.

Iiling-iling na wika ni Papa.

Ayon naman kay Lola, marahil ay naramdaman na ng nilalang na protektado ang aking ina.

May proteksyon ng bahay, kaya nagkukumaw ito na mabiktima ang aking ina at ang sanggol sa kanyang tiyan.

Kinabukasan,

maaga pa lamang ay naglagay na ng karagdagang pang proteksyon sa bahay ang aking ama.

Naglagay na mga bagakay si Papa sa bawat gilid ng bahay at sanga ng suha sa taas ng bubungan.

Kinatanghalian noon ay narinig kong naguusap ang mga magulang ko at ang lolo at lola ko.

Pinag-uusapan nila ang tungkol sa nangyari kagabi.

Sinabi ng aking amang pupunta niya ang bahay ng taong

pinaghihinalaan niya noon.

Nagwika naman ang lolo ko na sasama siya.

Dalawa silang pupunta sa bahay ng nilalang

at kung sakali mang magkamali o hindi nila magustuhan na maging tugon ng mga iyon,

sisiguraduhin naman na nilang hindi na makakalabas pa ng buhay ang mga ito.

Sasama pa sana ang kapatid kong lalaki pero hindi pumayag si Papa.

Manatili na lamang umano sa bahay si Kuya.

Dahil baka mapano pa ito.

Ora mismo nga ay umalis ang abuelo ko at si Papa.

Sa pagdaan ng ilang sandali ay bumalik na sila doon.

Doon ay ibinalita nilang wala na umano si Marie.

Maaga umano itong umalis kasama ang ina niya.

At ang sabi noong napagtanungan nila ay bumiyahin na umano ito papuntang Capiz.

May nakakita umano na kapitbahay na may sugat sa braso ang babae

at parang aligagapa nga noong maglakad palabas ng baryo.

Matapos nilang marinig iyon ay mas tumibay pa ang hinala ng aking amang.

Ang babaeng iyon ang umaswang at nagnanais bumiktima sa aking ina at sa kapatid kong nasa tiyan ito.

Bago sila umalis sa bahay ng babae, pinagbantaan nila ang natitira sa pamilya nitong sa oras na makita nila si Marie at mapatunayang ito talagang umaswang.

Magpasensyahan na lamang umano dahil baka bang kainang uuwi sa kanilang babae.

Nalaman ko rin dating kareleksyon pala ni Papa ang babae.

Ayon pa sa lolo ko, ito raw sana ang papapangasawa ni Papa kung hindi nila pinilit na lumuwas na Maynila ang aking ama.

Ang babaeng iyon rin pala umano ang dahilan kung bakit matagal na panahong hindi nakauwi si Papa sa probinsya

dahil sa pinapaiwas ni Lola Rusing ang aking ama sa babaeng si Marie

dahil nalaman nila ang pinakatagutagong lihim ng pamilya nito.

Ang sabi pa ni Lola Rusing, nalaman nilang angkan na mga aswang ang pamilya ni Marie

at mukhang gustong gusto ni Marie na maging kaisa nila ang aking ama.

Kaya naman noong nakipaghiwalay si Papa sa babae, nagbanta itong hindi nito titigilan ang aking ama hanggat hindi nito nakukuha ang gusto.

Ang buong akala nila ay magiging maayos ng lahat. Gawa ng napakatagal ng panahon na yung lumipas eh.

Isa pa, simula nang umalis si Papa sa kanilang baryo ay hindi na rin naman ganun nagpakita yung babae.

Pero nagkamali pala sila. Dahil noong umuwi si Papa, nagulat na lamang sila nang muling nagpakita yung babaeng iyon.

At ang mas malala ay nagahanap lamang ito ng tsyempo para magawa ang nais niya.

Isa na sa makakapagpatunay na si Marie talaga ang umaaswang sa aking ina ay ang kalapit bahay naming si Magda.

Palagi raw kasi niyang nakikitang nakatanaw sa bahay namin si Marie.

At kung minsan pa nga ay nahuhuli niyang matalim yung nakatitig sa aking ina.

At para bang anumang sandali.

Ay gustong gusto na nitong sugurin si Mama.

Inaabangan niya nga raw kung susugurin ba ni Marie ang aking ina pero hindi naman.

Hanggang titig lamang umano ang ginagawa nito.

Habang nagpapatunog ng ngipin niya.

Magmula nga noon ay nagdobling ingat na kami.

Lalong lalo na si Mama.

Dahil baka mamaya ay bigla na namang bumalik si Marie.

At may gagawing hindi maganda sa aking ina at sa sanggol.

Pero sa awa ng nasa taas mga kagiliw.

Lumipas sa mga araw ay naging maayos naman ang lahat.

Wala nang kababalagan pa kaming nararamdaman.

At hindi na bumalik si Marie sa baryo.

Iwas na iwas na rin ang mga kaanak ni Marie sa tuwing makakasalubong ang aking ama.

Dahil sa kahihiyang ginawa ni Marie.

Ayon pa nga kay Lola.

Kahit nabantog na aswang ang angkan ni Marie.

Niminsan ay wala pa silang nababalitaang may biniktima o sinaktan ang kaanak nito.

Kaya hindi nila mapaalis-alis ito sa baryo.

Dahil wala namang ginagawang masama o sinaktan.

Maliban lang sa babaeng si Marie.

Hanggang dito na lamang po ang aking kwento.

Maraming salamat po.