PAANO KAMI YUMAMAN SA TATLONG BANGA | Multo True Story JOIN Xethennial Membership: https://www.youtube.com/channel/UCZ6nWtA2u9KS3EreDzMrYew/join - Unique Badge and Emoji sa live chat at comment section - Shout-out sa new members/renewed members sa simula ng video Email: mkn.thelmo@gmail.com mga kwento ni Thelmo channel: https://www.youtube.com/c/mgakwentoNiThelmo Xeth Tagalog Horror Animation: https://www.youtube.com/c/XETHTagalogHorrorIllustration Sir Xeth channel: https://www.youtube.com/c/ThelmoFiles Facebook Account: https://web.facebook.com/xeth.helmo.3 Facebook Page: 1. https://www.facebook.com/Mga-kwento-ni-Thelmo-328269211396623/ 2. https://www.facebook.com/ProyektoHelmo Instagram: https://www.instagram.com/xeth_helmo/ #ThelmoHorrorStories #TagalogHorrorStories #MgaKwentoNiThelmo

Video Transcript / Subtitles:( AI generated. About AI subtitles » )

* AI ("Artificial Intelligence") subtitles on Tagalog.com are generated using "Whisper" by OpenAI (the same company that created ChatGPT and DallE2). Results and accuracy may vary.
* The subtitles do include errors occasionally and should only be used as a tool to help with your listening practice.
* You can request this website to create a transcript for a video if one doesn't already exist by clicking the "Request AI Subtitles" button below a video. Transcribing usually takes 30-40% of the length of a video to complete if there are no other videos in the queue. For example, a 21 minute video will take 7-8 minutes to transcribe.
* Running a super fast cloud GPU server to do these transcriptions does cost money. If you have the desire and financial ability, consider becoming a patron to support these video transcriptions, and the other tools and apps built by Tagalog.com

MGA KUWENTO NI ZERO

Sana ay mapaunakan nito itong kwentong ibabahagi ko

Tubong portokin bukid nun ako

Kung hindi ako nagkakamali

Taong 1989 nang mangyari ito

Nasa edad labing anim na ako

Apat kami magkakapatid at ako ang panganay

Hulila na kami sa ama

Namatay ito dulot ng matinding pagkapagod sa katawan

Ang sipag kasi ng tatay

Nasa bukid rin na mama lagi at buong maghapon

Nakatoka sa maliit na lupain naming may mga tanim na iba't ibang gulay at may mais din

Masasabing sobrang hirap ng buhay namin

Lahat kami na mga kapatid ko

Hanggang elementarya lamang ang nakayanang tapusin

Ako nga eh

Bagamat nakapag-aral ng elementarya pero pahinto-hinto naman

Malaki na ang edad ko bago pa ako nakatapos ng elementarya

Naalala ko pa noon na kapag umuwi kami ng bahay galing sa eskwela

Namumulot kami ng mga tagak na niyog

Binubunutan namin ito at binibenta

Bagamat napakaliit ng halaga pero kahit papano

Nakakatulong na rin

Kung minsan

Kung ano ang nakuha naming niyog

Ginagata namin ito kasama ng mga kamote

Tapos ay hinahaluan ng kakarampot na mais

Ito naman ay nagiging hapunan namin

Masarap na sa amin ang ganoong pagkain

Katunayan, paborito ko nga yun

Ang bahay namin ay nasa gilid lang talaga ng napakalawak na gubat

Mga pinagtagpitagping kahoy lang at buling na bubong

Isang palapag lang yun

At ang sahig pa namin ay lupa

Pero may papag naman

Siguro isang dangka lamang ang angat nito sa lupa

Kung saan kami dito natutulog lahat

At kung ano ang tulugan namin ay doon kami kumakain

Malaking kawala ng pagkamatay ng tatay

Siya lang kasi ang inaasaham namin noon pero

Ano bang magagawa namin kung ganoon talaga ang kapalara namin diba?

Habang sinusulat ko nga ang kwentong ito

Tumutulo ang luha ko

Sa bawat paguhit ko kasi ng mga kataga at paglubag sa isip ko ng mga salita

Naaalala ko ang mapait na buhay namin noon

Nagbapasalamat na nga lang ako at ngayon sa kasalukuyan ay hindi na ganoon kalala

Ang mga kapatid ko naman ay may sariling pamilya na at maunlad na rin ang pamumuhay

Nabihayaan lang kami ng swerte na hindi namin labi sinakala

Mula ito

Nang makaranas kami

Nang kababalagan

Pagkatapos ko ng elementarya noon

Ako na ang nangalaga sa maliit namin na tanima ng gulay

Kagaya ng tatay ko

Buong maghapon ako sa uma

Pero

Hindi ko pinapatay ng sarili ko sa kabibilad sa araw

Nagpapahinga ako

Para na rin hindi ko sapiti ng sinapitan

Nang tatay

Nasa gilid lamang din ang gubat ang umang yon

Isang araw

May nakita akong bata na paggalagala sa gilid ng gubat

Lalaki ito at parabang anak mayaman

Maganda ang kasuotan niya pero

Makalumang kasuotan yon

Pero bagamat ganoon naman ay marangya naman ito tingnan

Nagtataka ako nung mga kapatid ko at ang mga kapatid ko

Nakita ko noon kung bakit nakarating ang bata doon na mag-isa lang

Naisip ko pang baka naligaw

Kinakawayan ko ito pero hindi naman ako pinapansin

Lakad lang ng diretsyo tapos pasok sa gubat

Pinabayaan ko na lang

Baka may kasama ito sa gubat

Mga magulang niya siguro at baka pagmamayari nilang lupain na yon

Sa mga sumunod na araw

Nakita ko ulit ang bata pero

Ganon pa rin ang kasuotan niya

Tatlong araw na ang nakalipas pero kung ano ang nakita ko sa kanya noon

Ganon pa rin

Parabang walang bihis noon

Medyo binabagabag na kakako noon

Natural naman siguro ang magtaka diba

Kung kaya naman sinundan ko ang bata

Pagkapasok nito sa gubat

Hindi ko inaalis ang tingin ko sa kanya

Sumuot-suot ito sa napakakitid na daan

Ako naman ay parang asong nakabuntot

Sinubukan kong tawagin at lumingon ito sa akin

Tapos nakita ko siyang gumitilang noon

Sabi ko pa saan siya pupunta

Tinanong ko ang pangalan niya

Pero hindi sumasagot

Sa halip ay kumaripas ito ng takbo kaya

Ayon, hinapit ko ito sa kanya noon

At sa halip ay kumaripas ito ng takbo kaya

Ayon, hinapit ko ito sa kanya noon

At sa halip ay kumaripas ito ng takbo kaya

At sa halip ay kumaripas ito ng takbo kaya

Hanggang sa naabutan ko ito

Sa isang napakalaking bato na nakaumbok noon

Nakaupo siya sa gilid nito

Tapos ay nakatingin sa malayo

Para bang nag-iisip ng malalim

Muli ko siyang tinanong at ang sabi ko ay

Anong ginagawa niya sa lugar at may kasama ba siya

Umiling ang bata

At sinabi nitong siya lang mag-isa noon

Nagulat ako at unti-unti kong napagtanto

Na baka nawawala nga ang batang nito

Sa pagkakatansya ko ay kaedad lamang ito ng kapatid kong si Abner

Na nasa siyam na taong gulang

Anong pangalan mo?

Tanong ko ulit sa kanya

Ang sabi niya naman

Carlo

Tinanong ko nang tinanong ito

At kasama na dito kung saan siya nakatira

Pero alam niyo ba kung anong sinagot niya sa akin?

Hindi ko alam kung saan ako nakatira

Dito yata sa gubat

Nakaramdam ako ng kilabot noon

May kakaiba sa batang to

Wika ko pa sa sarili ko

Naisip kong baka inkanto ito at nagpapanggap na tao

Kung kaya naman marahan ako

Naisip kong umatras at noong makalayo ako sa kanya

Binilisan ko na ang paglalakad hanggang sa makabalik na ako ng umah

Pagsipat ko sa gubat

Nakita ko siyang

Nasa tabi ng malaking puno noon

Tapos ay nakatitig sa akin

Yung mukha niya

Animoy nagmamakaawa

Para bang may gustong sabihin sa akin noon

Pero hindi ko ito pinansin

At naisip ko na ito

Tinapos ko kaagad ang trabaho ko sa umanayon

Dali-dali akong umuwi at pinaalam ko sa nanay kong nakita

Pareha kami ng naging opinion

Baka inkanto umano at balak akong kunin noon

Sabi ng nanay ko na itagon na lamang natin sa pangalang Rita

Balot ng mga kababalagan ng lugar

Noon pa man umano at kada taon

May namamatay umano sa lugar na yon pero

May namamatay umano at kada taon may namamatay umano sa lugar na yon pero

May namamatay umano at kada taon may namamatay umano sa lugar na yon pero

Pinaghihinalaan ng karamihan

Na kinuha ng inkanto ang kanilang kaliluwa

Mahirap paniwalaan pero

Yun ay ayon na rin sa mga kwento-kwento sa amin noon

Dagdag pa ng nanay ko

Huwag ko na lamang daw lapitan

Bagamat natatakot man ay wala akong mapagpilian noon

Kaya tinatagan ko na lamang ang sarili ko

Para ipagpatuloy ang nasimulang trabaho sa uma

Makalipas siguro ng isang linggo

Muli kong nakita ang bata pero

Sa pagkakataong to ay takot na takot ako

Papano ba naman kasi

Naisama ko noon ang kapatid kong si Abner

Nalingat ako at hindi inaasahang

Makita ang kapatid kong nakikipag-usap sa batang yon

Kaagad kong tinawag ang kapatid ko

Pinandilatan ko pa ito ng mata

Pero tumingin lamang ito sa akin at gumante ng pagkaway

Nagalit ako noon

Hanggang sa ilang saglit lang

Tumakbo ang bata patungo sa gubat

At sumunod naman ang kapatid ko

Pakiramdam ko noon ay sasabog ang dibdib ko sa tindi ng kaba

Kaagad akong sumunod

Binilisan ko ang pagtakbo at hindi na alintana ang mga sagabal na damo

Nang makapasok ako ng gubat

Tinawag ko ang kapatid ko

Pero hindi yun tumutugon

Kaya ahyon

Nagalala na ako

Nayak na ako noon

Ginalugad ko ang lugar at patuloy sa pagtawag sa kapatid ko

Hanggang sa maya maya pa

Sumagot na ito sa akin

Pero napakalayo niya

Sa tinig ng boses niya ay parabang nasa unahan pa ito

At sobrang sukal na talaga sa parting yon

Maliban sa kinatatakutan kong kababalaga noon

Nag-aalala din ako at baka may rebelding na mumugad sa lugar

Panay pa naman ako sigaw noon

At iyak na makakabati ito ng atensyon nila

Tinungo ko kung saan nang gagaling ang boses ng kapatid ko

Hanggang sa nakita ko na siya

Nakatayo lang at mag-isa lang siya

Pinagalitan ko ito at sinabing

Ba't niya sinunda ng bata noon?

Ang sabi naman ng kapatid ko

Nagpapatulong daw sa kanya

May hinahanap daw kasi ang batang yon

Pero bigla na lamang umanong nawala

May espasyo ang lugar na yon at napapalibutan ito ng malalaking puno

Maigi kong dinetali ang lugar

Kinilabutan ako doon pero ang kapatid ko ay parang wala lang

Hinila ako siya pabalik hanggang sa makalabas na kami ng gubat

At doon, sa galit ko ay pinalo ko ito

Sinabi ko sa kanya na inkanto yung batang yon

Pero sabi ng kapatid ko ay tao lamang daw

Nahawakan pa nga niya umano yon?

Hindi ko pinakinggan ang kapatid ko

Pinauwi ko siya, Sir Seth, at sinabing hindi ko na siya isasama sa lugar

Aminado akong kasalanan ko yon

Dahil nga nababagot ako na walang kasama sa lugar pero

Hindi ko inaasahan na magkakaroon ng ganong tagpo

Nga pala, yung batang yon ay ganun pa rin ang kasuotan

Halatang halata na kababalagan talaga yon

Pagsapit na mga kapatid ko, hindi ko pinakinggan ang kapatid ko

Nang hapon, habang nililigpit ko ang mga gamit ko sa maliit na kamalig namin

Nakarinig ako ng pagtawag

Pamilyar sa akin ang boses na yon

Paglingon ko naman ay nakita ko ang batang si Carlo

Nasa malapit ko lang ito nakatayo

Siguro, mga limang dipa lang

Nakatitig ito sa akin at napakalungkot na mukha niya

Hindi ko alam kung bakit nawala ang takot ko at napalitan ng kurisidad nun

Lakas loob kong sinabi na ano ba ang pakay niya sa amin

Pero ang tugon niya

Magpapatulong lang naman ako

May hinahanap ako

Nawawala kasi ako

Napakunot ang mukha ko nun

Ang sabi ko sa kanya

Sinungaling

Nung una kaming nagkita

Ang narinig ko ay hindi siya nawawala pero

Bakit ngayon?

Nawawala na diba?

Giniit niya sa akin sir Seth na nawawala talaga siya

Tumulo pa ang mga luha nito

Ang tagal na umano niyang hindi nakakauwi sa kanila

Dito ay bahagya akong kumalma

Tinitigan ko siya ng mata sa mata

Totoong totoong tao at walang bakas ng pagkaingkanto

Ayon kasi sa nanay ko

Malaman daw na ingkanto ang nagpapanggap na tao kung walang kanalito sa ibabaw ng labi

Bukod pa diyan

Hindi daw nakikipagtitigan ng matagal

Kapag nagsasalita daw ito

Ay nakabaling ang atensyon sa iba

Pero yung batang yon

Nakatoon lamang sa akin

At diin na diin ang emosyon sa mukha niya

Makatotohanan talaga

Pero hindi ako nagpakampante

Sinigurado ko talaga yon

Lumipat ako at hinawakan siya

Tao nga at tama ang kapatid ko

Hindi ko nga lang mapakiramdaman ang katawan niya

Dahil nga ang init na noon

Lumuluwa ang kanyang mga mata.

Tapos ay may napansin akong pasa sa kanyang batok.

Para ba itong pinalo ng kung anong bagay?

Ipagpalagay na lamang nating pinaniniwalaan ko siya na nawawala nga siya pero

malaking katanungan kung paano siya nakatagal doon sa gubat.

Bata nga ito eh.

Saan ito kumakain?

Saan na nanatili?

Di ba? Mapapaisip din kayo.

Tinanong ko naman si Carlo.

Ang sabi niya sa akin ay tubig lamang daw ang iniinom niya.

At kumakain umano siya ng mga insekto.

Ito umano ang kinakain niya para mabuhay eh.

Pero madalas umanong kinakain niya.

Lupa.

Napailing na lamang ako noon.

Napakawirdong pakinggan.

Hanggang sa muli siyang nanghingi ng tulong.

At dito nanlaki ang mga mata ko.

Dahil ang hinihingi niyang tulong

ay hanapin umano ang kanyang sarili.

Dahil gusto na niyang makauwi noon.

Gulong-gulo ang isip ko noon.

Pa panong hahanapin ang sarili?

Eh di ba daladala niya ito?

Baliwata tong batang to eh.

Eh wika ko pa sa sarili ko noon.

Kaya ang ginawa ko noon.

Nagtanong ako sa detalye kung saan siya nakatira.

Ang sabi niya sa akin noon.

Taga sirgao daw siya.

Lalo akong nagtaka noon.

Pa panong nakarating siya sa lugar ay napakalayo ng sirgao?

Hanggang sa sinabi ng bata na may mga kasama daw siyang

hindi kilalang tao.

Nakatulog daw siya at pagkagising niya.

Iniwan siya sa loob ng gubat noon.

Ate,

totoo ang sinasabi ko.

Nawawala talaga ako.

Tulungan niyo po ako.

Hindi ko makita ang sarili ko.

Wika ni Carlo.

Linting.

Baliw nga yung paslit na to.

Teka, ilang araw ka namang nawawala?

Tanong ko sa kanya.

Natulala ako panandalian sir Seth.

Pa pano ba naman kasi?

Ayon sa bata ay matagal na daw siyang nawawala.

Hindi niya na matandaan.

Basta't sobrang tagal na umano.

Nakakabaliw isipin kung totoo ngang tao ito.

Pa pano nakatagal ng maraming araw sa gubat?

Eh, mas papaniwalaan ko pa kung

isang linggo lang eh.

Pero sa mga narinig ko sa kanya,

mukhang napakaraming buwan na siyang nawawala.

O hindi naman kaya.

Maraming taon na.

Takot man,

pero nanatili ang kurisidad ko noon.

May tinuro siya sa aking direksyon.

Nasa gilid lamang ito ng gubat at ang sabi niya noon

ay,

ay doon daw siya nagising na wala ng mga kasama.

Nag-iisip ako noon kung pupuntahan ko ba o hindi.

Pero hinawakan niya ang kamay ko at tumangu siya sa akin.

Pagpapahiwatig yun na gusto niyang puntahan ko lang yung lugar na yon.

Hindi ko alam kung bakit sumabay ako sa anod ng paghila niya sa akin.

Naglakad ako at panaysipat siya sa mukha ko.

Naroroon pa rin ang luha sa kanyang mga mata.

Sobrang nakakaawan na animo'y nagsusumamo ang kalooban.

Hanggang sa nakarating kaming dalawa sa lugar

kung saan ito yung tinuro niyang direksyon.

Dito ay binitawan niya ako, Sir Seth.

Umupo siya sa lupa.

Napakalayo ng kanyang paningin,

pero patuloy sa pagtulo ang luha sa kanyang mga mata.

Ako naman noon ay parang tinamaan na rin ako.

Anong kadramahan niya?

Ano ba talaga?

Magsabi ka nga sa akin.

Kung hindi ka inkanto,

anong sadya mo?

Hindi ako inkanto.

Tao lang ako, ate.

Gusto ko nang umuwi pero hindi ako makauwi dahil

nawawala ako.

Dito.

Dito.

Dito ako nagising noon.

Ang tahimik.

Walang katao-tao.

At napakarami pang puno noon.

Basta dito ako nagising.

Hindi talaga kapanipaniwala ang mga sinabi niya.

Siguro hindi siya lamang lupa.

At siguro'y baliw na bata ito at napadpad sa lugar.

Sinabi ko sa kanya na isasama ko siya sa bahay namin.

Dadalhin ko siya kinabukasan sa bayan at ipapaalam sa kinauukulan ang kalagayan niya.

Pero ang tugon niya naman hindi siya maaaring makasama hanggat hindi daw nahahanap ang sarili niya.

Hindi siya nakakaalis sa lugar na iyon.

Sa mga huling binitawang kataga ng batang iyon,

sumuko na ako.

Iniwan ko siya doon.

Naririnig ko pa ang paulit-ulit niyang pagtawag na tulungan ko siya.

Nagmamakaawa ito.

Pero hindi ko siya nilingon.

Pati ako ay nadadamay sa kabaliwan ng bata.

Sa isip ko noon, ako na lang ang hahanap ng paraan.

Bukas ng umaga, ipupustit ako ng bayan at isisiwalat ang patungkol sa kanya.

Sasabihin kong may nawawalang bata at naroon ito bandas sa amin.

Nang makarating ako sa bahay, bumungad naman sa akin ang nanay ko.

Sinabihan akong pinagalitan ko daw ang kapatid ko.

Giit ko namang totoo iyon dahil sinundan niya ang batang gumagala.

Pero pinaliwanag ko kay nanay na hindi pala iyon inkanto.

Pinatotohanan ko ito at sinabing nakausap ko ang bata.

Nabaliw pala ito.

Nagpaalam ako kay nanay na kinabukasan ay luluwas ako ng bayan.

Pumayag naman ang nanay ko.

Nagsabi pa nga itong pasasama niya ako.

Pero sinabi kong ako na lang.

Sobrang pasaway kasi nitong si Abner.

Kinagabihan, habang papauwi ako galing sa pagigib ng tubig, sinalubong ako ng nanay ko.

Nilalagnat daw si Abner.

Pababain ako ni nanay ng bayan para makisuyo sa tiyuhin ko ng gamot.

Kumanggi ako nun.

Paano ba naman ito?

Itong tiyuhin ko ay uubod ng sama ng ugali.

Parang hindi kami kilala.

Palibasa kasi may pera sila.

Dahil itong tiyuhin ko ay nakapagtapos ng pag-aaral.

Hindi man lamang tumatanaw ng utang na loob nun.

Kung hindi naman dahil sa pagsisikap ng tatay ko nun, hindi makakapag-aaral ang tiyuhin ko na ito.

Si tatay kasi ang panganay at siya ang katuwang ng lolo ko hanggang sa pag-aaral.

At ang kuya na ang nagtaguyod sa mga kapatid niya.

Parang ako din.

Panganay at tumutulong ako sa mga kapatid ko.

Ipinagdarasal ko na nga lang na hindi magiging katulad ng tiyuhin ko ang ugali nila.

Naku nay.

Makakahingi nga tayo ng tulong sa tiyo ko.

Pero may kasama na namang masasakit na salitayan.

Baka gumaling lang si Abner.

Teka.

Sige.

Sige.

Sige.

Sige.

Sige.

Sige.

Sige.

Sige.

Sige.

Uwi ka ko kay nanay.

Mabilis kong tinungo si Abner sa loob.

Ang dalawang kapatid ko ay nasa gilid lang ni Abner.

Halata ang pag-aalala sa mga muka nila.

Pangatlo si Abner.

Ang kasunod ko ay babae din.

Tapos ang pinakabunso sa aming apat babae din nun.

Kumbaga si Abner lamang ang lalaki.

Kina pa ako si Abner.

Napakainit nga niya.

Tapos ay parang nilalamig yon.

Nanginginig kasi ito habang nakatalukbong ng kumot.

Nagtataka ko noon kung bakit nagkasakit itong kapatid ko.

Samantalang hindi naman ito naulanan.

Bihira lamang ding lumabas ng bahay.

Kung lumabas man, kasama ako pero napakakulit at basaway.

Pinainom ko ng tubig.

Sinanay naman noon ay nakabungad sa pintuan.

Ang sabi ay wala daw kaming pera pambilin ng gamot.

Hindi naman may pagkakaila sa amin yon.

Walang wala talaga kami nun.

Kumuha ako ng mga gaw at iba pa nga lamang gamot.

Pinakuluan ko ito at pinainom sa kapatid ko.

Bagya namang bumaba ang lagnat niya.

Kaya naging panatag kami nun.

Sa kailaliman ng gabi, habang natutulog ng lahat,

nagising ako noon nang umungul itong si Abner.

Tinapik-tapik ko na para kasing binabangungot.

Ramdam kong wala na siyang lagnat.

Hanggang sa bigla na lang bumukabuga ang bibig ni Abner.

Tapos ay nagsasalita ito.

Mahinang boses lamang yon.

Natatawa na ako noon.

Lalo pat bumangon si Abner at nakabaling ang ulo nito sakin.

Para bang nakatingin sakin kahit nakapikit naman ang kanyang mga mata?

Patuloy ito sa pagbigas ng mga salita.

Hanggang sa...

Tulungan niyo ako.

Pakiusap.

Tulungan niyo ako.

Umiling-iling ako noon.

Tiyak na hindi naalis sa isip ni Abner yung batang baliw.

Kaya maging panaginip niya ay naroon pa rin ito.

Kinaumagahan ay tuluyan nang nawala ang lagnat ni Abner.

Si nanay at ang iba kong kapatid naging maluwag na ang pakiramdam.

Tinanong ko naman si Abner kung may napanaginipan ba siya.

Gawa nga nang nagsasalita ito habang nakapikit ang mga mata.

Doon ay biglang sumimangot ang mukha niya.

Sabay tingin sakin noon.

Tumangu si Abner.

At ayon dito ay may masama nga siyang panaginip.

Ang sabi ni Abner, may kasama daw siyang mga tao noon.

Mga sundalo.

Armado ito ng mga lumang barel at kinakaladkad si Abner sa kagubatan.

Ilang saglit lang ay binaril si Abner.

Hanggang sa nakita niya na daw ang kanyang sarili na wala ng buhay.

Para bang humiwalay o mano ang kanyang kaluluwa.

At nakita niyang nililibing siya ng mga sundalo.

Bukod pa diyan, may nilibing din sa kabilang hukay.

Pero mga bagay daw ito.

Umiyak daw si Abner sa kanyang panaginip.

Hanggang sa nakita niya umano ang batang si Carlo.

Nasa tabi niya at humihingi ng tulong.

Sabi naman umano ni Abner.

Na hindi na siya makakatulong dahil patay na siya.

Pero ang sagot naman ni Carlo.

Hindi daw si Abner ang patay.

At hindi daw si Abner ang nililibing sa hukay.

Walang iba.

Kung di si Carlo.

Ate.

Nagising ako kaninang madaling araw dahil doon.

Parang totoo yung panaginip ko.

Dama ko yung pagtama ng mga balas sa katawan ko ate.

Bumangon ako at nagulat ako dahil pagsilip ko sa bintana kanina.

Nakita ko si Carlo.

Naglalakad ito palayo.

Diyan oh.

Diyan sa naglalakad.

Takot na takot ako ate.

Pero bigla siyang nawala.

Kaya inakala kong guni guni lang.

Lalat na panaginipan ko siya.

Ate.

Hindi kaya patay na si Carlo.

Hindi kaya totoo yung panaginip ko ate.

Sa mga sinabi ni Abner sa akin na iyon.

Tila ba nabuksan ang isipan ko.

Bagamat gulong gulo ako pero may posibilidad na patay na si Carlo.

Kinilabutan ako.

Lalo nang ipagdugtog ako.

Lalo nang ipagdugtong-dugtong ko ang palaisipang naglalaro sa diwa ko.

Yung panaginip ni Abner.

Hindi yun normal na panaginip.

Kapapaisip ako nun.

Na baka yung pagsasalita ni Abner habang nakapikit ang mga mata.

Si Carlo yun.

Hindi man ako sigurado pero malakas ang kotob ko.

Pero sa mga sandaling yun.

Nginitihan ko si Abner.

Sa kadahilanang baka matakot ito.

Hindi ko din sinabi kay nanay ang naging opinion ko.

Pero aminado akong gulong gulo ang isip ko nun.

At lumakas palalo ang kuryosidad ko.

Bababasa na ako ng bayan noon para ipaalam sa kinauukulan na may nawawalang bata.

Pero pinili kong hindi na lang.

Sa halip ay maaga akong nagtungo sa uma namin.

Walang iba akong pinuntahan kung hindi yung lugar kung saan sinabi ni Carlo na doon siya nagising.

Hindi ko nakikita si Carlo.

Tinatawag ko pa ito pero walang lumitaw na bata noon.

Marahil kaluluwa lamang yun ni Carlo.

Yan ang pumapasok sa isip ko.

Maging ang naging laman ng panaginip ni Abner.

Nilulubag ko sa isip kung ano ang pinapahiwatig noon.

Sinipat ko ang lugar.

Tinignan ko ang lupa.

May tatlong bato ditong nakaumbok at napansin ko ang marka sa bato.

Tatlong bilog ito at korteng tatsulok na nakabaliktad.

Noon ko pa yun nakikita.

At dito ay nagisip ako maigi.

Para bang tumalino ako noon.

Ewan ko ba.

Yung mga bilog na marka ay sinuri ko.

Hindi ito likha ng kalikasan.

Kung hindi parang pinwersa ng mabigat na bakal.

May mga galos kasi ang bawat gilid na wariba ay tama ng bara.

Hanggang sa maya maya pa.

May napansin pa akong marka sa ibaba ng tatlong bilog na yun.

Guhit ito na pababa ng lupa.

Kinalay kay ko ang lupa at nakita ko ang kabuan ng guhit.

Korteng palaso ito.

Kung hindi ako nagkakamali.

Isang palatandaan yun.

Parang may nakalibing sa ilalim ng lupa.

At kung hindi din ako nagkakamali.

Katawan ito ni Carlo.

Patuloy akong kinikilabutan pero nilabanan ko ang takot.

Ang paghihingi ng tulong ni Carlo,

marahil ay gusto nitong mahanap ang kanyang sariling katawan.

Hindi ko alam kung bakit bigla na lamang akong nalungkot.

Ang panaginip ni Abner,

marahil ito ay totoong naganap dati.

Pinakita yun ni Carlo para makumbinsin niya kami

at malinawan sa kung ano talaga ang totoong sadya niya sa amin.

Pinuntahan ko ang kamalig.

Kinuha ko ang purol na itak doon.

Pagkabalik ko sa lugar, dahan-dahan kong hinukay ang gitna ng tatlong batong yun.

Siguro, umabot na ang lalim hanggang siko.

At maniwala man kayo o sa hindi, may natamaan ang itak.

Para bang bato ito pero kulubang tinig.

Pinukpok ko kasi yun at halatang may espasyo sa loob.

Hinukay ko ng hinukay yun.

Hanggang sa lumitaw ang isang banga.

Mga sinlaki siguro halos ng lagay ng mineral water na container.

May dalawa pa akong nakita noon.

Bali tatlo lahat.

May mga takip ang mga ito at kinakabahan ako noon.

Baka kasi ang loob nito ay yung mga buto ni Carlo.

Napakabigat ng bawat banga pero,

naririnig ko ang pagkabalik.

Ang kalampag ng laman nito sa loob.

Parang mga bakal.

Binuksan ko ang isa.

Gamit ang ita ko.

Marahan kong inangat ang takit noon.

Nang mabuksan ko ito.

Siyempre, naroon na ang matinding kaba na halong pananabik.

At inaasahan ko na ang bubungad sakin.

Mga buto.

Pero hindi.

Mga kung anong mga bagay yon na nagkulay-itim na

mga baso,

kubyertos at mga barya.

Napakamot ako ng ulo noon.

Yung baso ay parang baso ng pare.

Yung bangkalis.

Ganon.

Pero maitim na wariba'y binalot ng makapal na dumi.

Binuhos ko ang laman ng bangang yon sa lupa.

At doon ay nakita kong malinaw ang lahat.

Napakaraming barya.

Kumuha ako ng isa sa mga ito at sa maniwala man kayo o sa hindi.

Pagkisikis ko sa bato.

Nagkulay-ginto ang isang baryang yon.

Hindi ko alam pero nararamdaman ko noon na ang mga bagay na yon ay kayamanan.

Ginto lahat ng barya.

Lilinawin ko lang.

Ginto ang laman ng isang banga.

Partikular lamang sa barya.

Yung mga kagamitan sa kusina.

Pilak naman lahat yon.

Napawika ako ng Diyos ko sa sarili ko.

Napatakip ako ng bibig noon.

Nagpalinga-linga ako sa buong paligid.

Kung wala bang nakakakita sa akin.

Naglalakbay na ang diwa ko noon na magkakaroon na kami ng magandang buhay dahil dito.

Lalot naaalala ko noon.

Naaalala ko noon ang kwento-kwento na

kumakalat-umano ang mga kayamanan na nakalagay sa banga na inilibing na mga hapon

nang matalo ang mga ito sa digmaan.

Umiiyak ako noon.

At hindi ko malaman ang gagawin.

Biro mo.

Napakaraming barya.

Siguro mahigit sa limang daang gintong barya yon.

Isang banga pa lang yan.

At kung hindi ako nagkakamali.

Yung dalawa pa ay may kaparehang laman.

Nagbuntong hininga ako noon tapos nagpasalamat kay Carlo.

Naisip kong totoo ngang nangyari ang napanaginipan ni Abner.

Bukod kay Carlo ay may nakalibing ding mga banga.

At yun na ang mga yon.

At nasa tabi ng mga ito.

Walang iba.

Kundi si Carlo na.

Binuksan ko ang isa pang banga noon.

Para akong hihimatay noon sa tua.

Hindi barya ang laman kundi nagkikinangang mga alahas na may mga palamuting dyamante.

Napakarami.

Sobrang dami.

Nakapulupot sa kamay ko ang mga kwintas.

At gusto ko noon sumigaw sa tua.

Pagkabukas ko sa ikatlo.

Bala naman at parang bomba.

Nakita ko kasi ang malalaking pahaba.

Hindi ko yung ginalaw.

Sa edad kong yon.

Kahit hanggang elementarya lamang ang natapos ko.

Alam kong delikado ang mga yon.

Kinalaykay ko pa kung meron bang iba.

Hanggang sa lumaki ng lumaki ang hukay.

At dito ay nasagi ko ang mga durog na buto at bunguna.

Kalahati na lang.

Ito na siguro ang katawan ni Carlo.

Bigla na lamang akong nakaramdam ng panlalamig sa katawan.

Para bang niyakap ako ng malamig na bangkay.

Damang-dama ko yon.

Ilang saglit lang ay nakita ko si Carlo.

Nakatungtong ito sa bato at nakangiti habang nakatitig sa akin noon.

Tumango ito at sinabing maraming salamat.

Tumango ito at sinabing maraming salamat umano.

Humagulgol ako ng iyak noon.

Lalo na nang dahan-dahan siyang tumalikod.

At unti-unting naglaho.

Kaluluwa na lamang talaga si Carlo.

Sumigaw ako na ako dapat ang magpasalamat.

Hindi siya.

Paulit-ulit kong sinasabi ang katagang salamat Carlo noon.

Gusto lang maging malaya ni Carlo.

Siguro ang hangad niya lang ay ang masilayan ng kanyang katawan.

Na matagal nang nakalibing sa lupa.

Bago siya mapanatag.

Siguro ay gusto niyang iparating sa mga tao kung ano talaga ang sinapit niya noon na hindi alam ng kanyang mga magulang.

O hindi naman kaya ay sabay silang namatay noon.

Pero nasa magkakaibang lugar lang.

At ang mga sundalo nang pumatay.

At ang mga sundalo nang pumatay.

Ay walang iba kundi mga hapon.

Mabaliw-baliw ako sa sobrang tua noon Sir Seth.

Pero naaalala ko ang sinapit ni Carlo.

Kung kaya halo-halo ng emosyon ko.

Dinala ko ang mga banga sa bahay.

Nang masilayan nito ng nanay ko.

Halos may matay siya.

Yung kapatid ko namang babae na kasunod ko ay alam niya ang mga dalako.

Ang mga dalawang tua siya at nag-iiiyak noon.

Habang ang dalawa ko pang kapatid ay nakatulala lang.

Sinabi ko sa nanay ko na kung hindi dahil sa batang si Carlo.

Hindi ko matatagpuan ang kayamanan na iyon.

Nakakatuwa pero nakakalungkot din.

Paano ba naman kasi kasama sa kayamanang iyon ang malagim na sinapit ng bata.

Kinawa namin ang nanay ko ang labi niya.

Nilipat sa sementeryo.

Tinabi lang namin sa punton ng kamag-anak namin.

Kahit papano'y nasa maayos na lagay na.

Tinirikan pa namin ito ng kandila.

Sobrang laking tulong ni Carlo sa amin.

Ang hangad niya ay kalayaan habang kami naman ang makarao sa buhay.

Hindi ko na lang po idedetalye ang mga sumunod na nangyari.

Basta umabot na ako.

Basta umunod ang buhay namin.

Yung tiyo ko pa nagtaka.

Pero hindi kami nangutya sa kanya.

Nagbigay pa rin kami ng respeto.

Lumuhas kami ng Manila.

Ilang taon nang nakalipas at dito na kami nanirahan.

Ang mga kapatid ko ay nagpatuloy ng pag-aaral hanggang sa makapagtapos.

Sa kabila ng pagkakaroon ng magandang buhay, hindi nagpago ang ugali namin.

Pinapaalala ko sa kapatid ko na laging magpakumbaba.

Kung ano kami noon, ganun pa rin kami sa kasalukuyan.

Hindi katulan ng iba na nagbago lang dahil sa pera.

Ikinuwento ko ito para na rin mapagkuna ng aral.

Dapat tayo lang lahat ay laging lilingunin ang pinanggalingan.

Tumutulong kami sa mga makikita naming naghihikaos.

Pero sa tahimik na paraan.

Sino ba namang mag-aakala na magbabago ang buhay namin dahil lang sa kababalagan?

Dahil lang sa gumagalang bata na...

Walang iba.

Kundi si Carlo.

Sige.